Διδακτικές Ιστορίες

[Φωτεινή]

Βραβείο για την πίστη, αλλά και την καλοσύνη - Αληθινή Ιστορία



Ήρθε να προσκυνήσει και να ευχαριστήσει την Παναγιά περί τα τέλη Μαΐου του 2006 ένας προσκυνητής μέσης ηλικίας από την παραλιακή Φωκίδα.

“- Ήρθα να ευχαριστήσω την Παναγία, είπε, γιατί μου έκανε μεγάλο θαύμα κι μου έσωσε το μάτι μου από σίγουρη τύφλωση.

Και πρόσθεσε:

- Αρχές του μηνός φρεζάριζα (έσκαβα) το περιβόλι, για να φυτέψω καμία ντοματούλα. Επειδή είναι μεγάλο το κτήμα, εκεί φυτεύει και ένας συγγενής μου . Καθώς λοιπόν γύριζαν τα σκαπτικά, πετάχθηκε λίγο χώμα στο μάτι μου. Σταμάτησα αμέσως και αναζήτησα λίγο νερό για να το πλύνω. Είδα στη ρίζα του δένδρου που ήταν δίπλα μου ένα μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό . Σκέφθηκα ότι το είχε αφήσει εκεί ο συγγενής μου. Σκύβω, το παίρνω βιαστικά, και το γυρίζω στο μάτι μου για να το ξεπλύνω. Όμως αυτό δεν ήταν νερό, αλλά καυστικό υγρό! Το τι ένοιωσα όταν έπεσε στο μάτι μου, δεν περιγράφεται! Αμέσως όμως φώναξα μέσα από την ψυχή μου έντρομος: “Παναγία μου!”Κι εκείνη πρόφθασε! Το καυστικό υγρό δεν έκαψε το μάτι μου, παρ’ όλο τον αβάσταχτο πόνο που ένιωσα! Η δύναμη που έχει το Όνομά Της έσβησε την υγρή φωτιά που τύλιξε το πιο ευαίσθητο όργανο του ανθρώπου, το μάτι. Ως γνωστόν , και μόνη η επαφή ενός καυστικού υγρού ανοίγει πληγή ακόμη και σ’ ένα χέρι, πόσο μάλλον στο μάτι”.

Όσοι τον άκουγαν και έβλεπαν γερά και τα δυο του μάτια, σταυροκοπήθηκαν, θαύμασαν και δοξολόγησαν τον Θεό για την ακατανίκητη Χάρη και δύναμη που έχει δώσει στην Υπεραγία Μητέρα Του, την προστάτιδα του ανθρωπίνου γένους.

Και κάτι άλλο αξιοσημείωτο και θαυμαστό που είπε αυτός ο άνθρωπος: Κράτησε μυστικό από τους συγγενείς του το γεγονός ,για να μην το μάθει ο συγγενής του που άφησε εκτεθειμένο το καυστικό υγρό, και μάλιστα μέσα σε μπουκάλι νερού, και στενοχωρηθεί!

“- Δεν θέλω εξ αιτίας μου να στενοχωριέται κανένας άνθρωπος. Δεν θέλω ταραχές και φιλονικίες!”

Κατόπιν αυτών συμπεραίνει κανείς, ότι το θαύμα έγινε όχι μόνο γιατί υπήρχε πίστη, αλλά και πολλή καλωσύνη. Δώρα Θεού, αλλά και καλή προαίρεση. Υπήρξε πράγματι άξιος αυτός ο άνθρωπος για τη Θεομητορική βοήθεια.

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
& ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

Η ΦΟΒΕΡΗ ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ



Το αληθινό γεγονός πού καταγράφουμε έγινε γύρω στο 1940, πριν από την έναρξη του πολέμου.

Ένας ιερεύς ο παπά-Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά!!!
Ο παπά-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονο του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το άγιο Ποτήριο, ασκεπής και με τον Αέρα στους ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε), πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:

-Δεν είμαι εγώ για θάνατο!
Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.

Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος:

-Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω! Και, εάν έχει πεισθεί, να τον κοινωνήσομε μετά;

-Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου.

Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή.

Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος! Τι είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρώτοχαϊδέψει και ποιος θα πρώτο-απαλύνει και θα πρώτοσφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας!

Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία με ένα θεοΰφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπο της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».

Και ω του θαύματος- όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου! Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις!

Και η Υπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε το άγιο Ποτήριο και οδήγησε τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.

Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια της Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό.

Άστραψε ο τόπος, μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου. Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος, γιατί γύρω από το κρεβάτι του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκον­ταν εκατοντάδες δαίμονες, οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία: στα γόνατα, στα πόδια, στα χέρια, στις παλάμες, στην κοιλιά, στο λάρυγγα, στα μάτια, στο κεφάλι. Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ' αυτά τρυπούσαν οι δαίμο­νες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος.

Παρέδωσε το άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος, και από τον τρόμο του λιποθύμησε.

O ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος! Αυτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

«Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος!»




Οταν ἤμουν μαθητής εἶχα διαβάσει τήν ἑξῆς ἱστοριούλα.
Σ’ ἕνα ξερονήσι ὑπῆρχε ἕνας φάρος καί σ’ αὐτόν τόν φάρο φαροφύλακας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πτωχός, οἰκογενειάρχης, πού ἔπαιρνε ἀσφαλῶς τό μισθουδάκι του, ἀλλά ψάρευε κιόλας καί τόν κόπο τῆς ἐργασίας του τόν μετέφερε ἐκεῖ, σ’ ἕνα κοντινό νησί. Πήγαινε τακτικά. Πολλές φορές, ὅμως, ἀργοῦσε νά ἐπιστρέψει. Καμιά φορά τό χρῆμα παρασέρνει τόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει νά παραστρατήσει. Πήγαινε κάθε τόσο σέ κάποιο καπηλειό κι ἐκεῖ ξόδευε τά χρήματά του. Ἡ γυναίκα καί τό μικρό του παιδί τόν περίμεναν στό σπίτι μέ ἀνησυχία πολλές φορές.
Ἡ γυναίκα ἦταν πιστή. Καί συχνά προσευχόταν μέ τόν γιό της καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά προστατεύει τόν σύζυγό της καί νά τόν σώσει ἀπό τό πάθος κι ἀπ’ τό ξεστράτισμά του αὐτό, ἀλλά χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα.
Ἦταν μιά χειμωνιάτικη νύχτα. Κι ἐκεῖνος ἄργησε νά ’ρθεῖ. Τό χιόνι ἔπεφτε πυκνό. Ἡ ἀνεμοθύελλα μαινόταν. Καί ἡ ἀνησυχία τῆς μάνας καί τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἦταν μεγάλη. Ὁ πατέρας δέν φαινόταν. Ἔκαναν τήν προσευχή τους μάνα καί παιδί καί πῆγαν νά κοιμηθοῦν. Μά ἡ μάνα δέν ἔκλεισε μάτι. Οὔτε καί τό μικρό παιδί.
Ξέρετε ἐσεῖς τά δράματα τέτοιων οἰκογενειῶν πού οἱ ἄνδρες μεθοῦν καί χαρτοπαίζουν καί ξεστρατίζουν.
Ὅμως τό μικρό παιδί εἶχε μιά ἀγωνία. Κρυφά, χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ ἡ μάνα του, ἅρπαξε τό κλεφτοφάναρο τῆς θυέλλης, τόν φανό, τόν ἄναψε σιγά-σιγά καί κατηφόρισε πρός τό μονοπάτι ἐκεῖνο πού θά περνοῦσε ὁ πατέρας.
Προχώρησε καί ὑψώνοντας τό φανάρι φώναζε δυνατά:
– Πατέρα!… Πατέρα!… Ἔλα! Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος.
Νόμισε τό παιδάκι πώς ἀπό μακριά ἄκουσε τόν παφλασμό τῆς βάρκας καί σκέφτηκε πώς ὁ πατέρας του ἦταν κάπου ἐκεῖ κοντά.
Δέν ἔπεσε ἔξω. Μεθυσμένος καί ναρκωμένος ἀπ’ τό μεθύσι ὁ πατέρας σάν νά ξύπνησε. Σάν νά ἄκουσε τήν φωνή τοῦ παιδιοῦ του. Γύρισε τά κουπιά του καί στράφηκε πρός τό μέρος πού εἶδε τό φῶς καί ἄκουσε τήν φωνή. Προχώ­ρησε. Ἔφθασε στήν ἄκρη, ἔδεσε τήν βάρκα καί τρεκλίζοντας ἄρχισε νά περπατάει. Τό χιόνι εἶχε κλείσει τό μονοπάτι. Κι ἐκεῖ πού προχωροῦσε, σκόνταψε πάνω σέ κάτι. Ἦταν τό νεκρό παιδί του, τό δικό του παιδί πού ἀπό τό κρύο καί τήν παγωνιά ἔπεσε λιπόθυμο καί ξεψύχησε.
Ὁ  θάνατος τοῦ παιδιοῦ τόν ξύπνησε ἀπό τό μεθύσι. Τό φορτώθηκε στίς πλάτες κι ἀνέβηκε στό σπίτι. Τίς τραγικές σκηνές πού ἐπακολούθησαν μπορεῖτε νά τίς ἀντιληφθεῖτε. Τραγικός ὁ πατέρας. Τραγική καί ἡ μάνα. Μπροστά στό νεκρό παιδί ὁ πατέρας ἔδωσε μιά ὑπόσχεση.
– Παιδί μου, εἶπε, ὁ θάνατός σου μοῦ ἄνοιξε τόν δρόμο. Ἀπό σήμερα καί πέρα δέν θά ξαναβάλω πιοτό στό στόμα καί οὔτε θά ξαναπάω στόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό σήμερα καί πέρα θά γίνω ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Εἰλικρινῶς μετανόησε καί ἡ αἰτία τῆς μετανοίας του ἦταν ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ του.
Ἕνα περιστατικό πού δέν λέει καί πολλά πράγματα μπροστά στό μεγάλο, τό συγκλονιστικό γεγονός πού ἕνα ἄλλο φανάρι, ὄχι ἕνα παιδί ἀλλά ἕνας Θεάνθρωπος ἄναψε πάνω στόν Γολγοθᾶ καί φώναξε ἀπό τήν κορυφή στά πέρατα τοῦ κόσμου:
– Παιδιά μου! Ἄνθρωποι! Ἀδέλφια μου, ἐλᾶτε! Ἀπό δῶ εἶναι ὁ δρόμος.
Καί ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέδωσε τήν τελευταία Του πνοή καί μᾶς καλεῖ ὅλους στόν δρόμο τόν χριστιανικό. Ἑνωμένοι κάτω ἀπό τούς θόλους τῶν ἱερῶν μας ναῶν. Ἑνωμένοι μέ τήν πίστη. Ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπη. Ἑνωμένοι μέ τήν ἀπόφαση νά περπατήσουμε τόν δρόμο ἐκεῖνο πού χάραξε ὁ Χριστός. Γιατί Ἐκεῖνος εἶπε: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».

Πηγή: (†) Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ἡ Δύναμη τῆς καρδιᾶς, Ἐκδόσεις Ο.Χ.Α. ΛΥΔΙΑ.

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το αγκάθι του σήμερα, είναι το λουλούδι του αύριο

Μια φορά κάποιος ζήτησε από το Θεό ένα λουλούδι και μια πεταλούδα. Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια. Αυτό στενοχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε. Είπε μέσα του, λοιπόν: «Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους…». Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.

Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα είχε ξεχάσει. Προς έκπληξή του, απ’ τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο, είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι. Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα.

Ο Θεός τα κάνει πάντα όλα σωστά!

Ο τρόπος που ενεργεί είναι πάντα ο καλύτερος, ακόμα κι αν μας φαίνεται λανθασμένος. Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του εμπιστοσύνη. Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει, πάντα αυτό που χρειάζεσαι την κατάλληλη στιγμή.


Αυτό που θέλεις….δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι!
Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα….Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ!
Ο Θεός σου δίνει πάντα ό, τι σου χρειάζεται.

Πηγή: Ορθόδοξα Ωφελήματα: Το αγκάθι του σήμερα, είναι το λουλούδι του αύριο http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com ... z2yK3AcRVg

[Φωτεινή]

Ο «Ζητιάνος του Θεού»



Κείμενο Θεοδώρα Αβαγιανού

Γέροντας Ντόμπρη Ντόμπρεφ. «Άγιος, ασκητής, αγωνιστής, άγγελος, μαχητής, απεσταλμένος του Θεού, οδοιπόρος, ταξιδευτής από το παρελθόν, ζητιάνος…». Φέτος συμπληρώνει τα 99 του χρόνια και συνεχίζει να βοηθάει τους ανθρώπους μοιράζοντάς τους τη μοναδική του περιουσία… την καλοσύνη και την ανθρωπιά.

O Ντόμπρι Ντόμπρεφ είναι ένας άνθρωπος που περνά την ημέρα του μπροστά στον ιερό ναό των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου. Δεν επαιτεί αλλά αναζητά ανθρώπους να τον βοηθήσουν στο θεάρεστό έργο του.

Παρόλο που οι περισσότεροι πίστευαν ότι πρόκειται για έναν συνηθισμένο ζητιάνο, πρόσφατα έγινε γνωστό ότι τα χρήματα που κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία υπολογίζονται γύρω στα 40.000 ευρώ, τα έδινε για την αποκατάσταση μοναστηριών, εκκλησιών αλλά και για την ενίσχυση ορφανοτροφείων, γηροκομείων και φτωχών οικογενειών.

Ο γέροντας Ντόμπρι είναι η απόδειξη, ότι σε αυτήν τη σκληρή και άδικη κοινωνία υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοιάζονται για το κοινό καλό και σέβονται τους συνανθρώπους τους.

Για τη ζωή του γνωρίζουμε ελάχιστα καθώς ο ίδιος δεν επιθυμεί την δημοσιότητα και δεν αναφέρεται ποτέ στο παρελθόν.

Ο άνθρωπος με την χρυσή καρδιά, όπως τον αποκαλούν, γεννήθηκε το 1914 στο Μπάηλοβο. Έχασε το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ύστερα από έκρηξη βλήματος.

Ο γέροντας δεν κρύβει την δυσαρέσκειά του για τις φήμες, πως ξεπούλησε τα πάντα, δώρισε τα χρήματα στην Εκκλησία, αφήνοντας τα τέσσερα παιδιά του χωρίς καμία απολύτως κληρονομιά.

Η τωρινή του κατοικία είναι ένα δωμάτιο στην αυλή του ναού. Παρόλο που διαθέτει κρεβάτι, προτιμά να κοιμάται στο πάτωμα, αρνούμενος πεισματικά τις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο Γέροντας Ντόμπρη τα πρωινά μεταφέρει υλικά στην αυλή της εκκλησίας, δίπλα σε εργαλεία και ξύλα, ενώ ανοίγει το ναό το πρωί και τον κλειδώνει το βράδυ.

Με τα σκισμένα του ρούχα και παπούτσια, τα μακριά του άσπρα μαλλιά και γένια, ο γέροντας φαντάζει για πολλούς, οδοιπόρος από το παρελθόν, θυμίζοντας τον Άγιο Ιβάν Ρίλσκη, και εποχές που η πίστη, η καλοσύνη, η αγάπη αποτελούσαν βασικές, αληθινές αξίες.

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Οἱ τρεῖς γέροντες: ὄμορφη διδακτικὴ ἱστορία


Μία φορὰ κι ἕναν καιρὸ μία γυναίκα φρόντιζε τὸν κῆπο τοῦ σπιτιοῦ της, ὅταν ξαφνικὰ βλέπει τρεῖς γέροντες, φορτωμένους μὲ τὶς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς, νὰ τὴν πλησιάζουν στὴν εἴσοδο τοῦ σπιτιοῦ. Παρόλο ποὺ δὲν τοὺς γνώριζε, τοὺς εἶπε: Δὲν σᾶς γνωρίζω, ὅμως πρέπει νὰ πεινᾶτε. Περάστε, ἂν θέλετε, νὰ φᾶτε κάτι.

Αὐτοὶ τὴν ρωτᾶνε: Ὁ ἄντρας σου εἶναι στὸ σπίτι; Ὄχι δὲν εἶναι ἐδῶ, ἀπάντησε ἐκείνη. Τότε δὲν μποροῦμε νὰ ἔρθουμε, τῆς λένε οἱ γέροντες. Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ σύζυγος, ἡ γυναίκα τοῦ περίγραψε τὸ περιστατικό. Ἂς ἔρθουν, τώρα ποὺ ἐπέστρεψα!

Ἡ γυναίκα βγαίνει ἔξω νὰ προσκαλέσει ξανὰ τοὺς γέροντες στὸ τραπέζι, μίας καὶ ἦταν ἀκόμη ἐκεῖ. Δὲν μποροῦμε νὰ ἔρθουμε ὅλοι, τῆς λένε οἱ τρεῖς γέροντες. Ἡ γυναίκα, ἔκπληκτη, τοὺς ρωτᾶ γιατί!
Ὁ πρῶτος, λοιπόν, ἀπὸ τοὺς τρεῖς της ἐξηγᾶ ξεκινώντας νὰ τῆς συστήνεται: Εἶμαι ὁ Πλοῦτος, τῆς λέει. Τῆς συστήνει, μετά, τὸν δεύτερο ποὺ εἶναι ἡ Εὐτυχία.

Καί, τέλος, τὸν τρίτο ποὺ εἶναι ἡ Ἀγάπη. Τώρα, τῆς λένε, πήγαινε στὸν ἄνδρα σου καὶ διαλέξτε ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς μας θὰ ἔρθει νὰ φάει μαζί σας. Ἡ γυναίκα ἐπιστρέφει στὸ σπίτι καὶ διηγεῖται στὸν ἄντρα τῆς αὐτὰ ποὺ τῆς εἶπαν οἱ γέροντες.

Ὁ ἄνδρας ἐνθουσιάζεται καὶ λέει: Τί τυχεροὶ ποῦ εἴμαστε! Νὰ ἔρθει ὁ Πλοῦτος! Ἔτσι θὰ ἔχουμε ὅλα ὅσα ἐπιθυμοῦμε! Ἡ σύζυγος τοῦ ὅμως δὲν συμφωνοῦσε: Καὶ γιατί νὰ μὴν ἔχουμε τὴ χαρὰ τῆς Εὐτυχίας; Ἡ κόρη τους ποῦ ἄκουγε ἀπὸ μία γωνιά, τότε, τοὺς λέει: Δὲ θὰ τᾶν καλύτερα νὰ καλούσαμε τὴν Ἀγάπη; Τὸ σπίτι μας θὰ εἶναι πάντα γεμάτο ἀγάπη! Ἂς ἀκούσουμε αὐτὸ ποὺ λέει ἡ κόρη μας, λέει ὁ σύζυγος στὴ...γυναίκα του.Πήγαινε ἔξω καὶ πὲς στὴν Ἀγάπη νὰ περάσει στὸ σπιτικό μας.

Ἡ γυναίκα βγαίνει ἔξω καὶ ρωτᾶ: Ποιὸς ἀπὸ ἐσᾶς εἶναι ἡ Ἀγάπη; Ἂς ἔρθει νὰ δειπνήσει μαζί μας. Ἡ Ἀγάπη τότε ξεκινᾶ νὰ προχωρᾶ πρὸς τὸ σπίτι καὶ οἱ δύο ἄλλοι νὰ τὸν ἀκολουθοῦν! Ἔκπληκτη ἡ γυναίκα, ρωτᾶ τὸν Πλοῦτο καὶ τὴν Εὐτυχία:

Ἐγὼ κάλεσα μόνο τὴν Ἀγάπη. Γιατί ἔρχεστε κι ἐσεῖς;
Καὶ ἀπαντοῦν κι οἱ τρεῖς γέροντες μαζί: Ἂν εἶχες καλέσει τὸν Πλοῦτο ἢ τὴν Εὐτυχία, οἱ ἄλλοι δύο θὰ ἔμεναν ἀπέξω. Τώρα ὅμως ποὺ κάλεσες τὴν Ἀγάπη, ὅπου πάει ἡ Ἀγάπη, πᾶμε κι ἐμεῖς μαζί της.

πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Πηγή: Ορθόδοξα Ωφελήματα: Οἱ τρεῖς γέροντες: ὄμορφη διδακτικὴ ἱστορία http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com ... z2yV7tbbKY

[Φωτεινή]

Μία όμορφη ιστορία του Paulo Coelho



Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δρόμο. Και καθώς περνούσαν κάτω από ένα ταιράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.
Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο: -Καλημέρα – Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας – Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος; - Αυτός είναι ο παράδεισος. – Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε. – Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε. Και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.- Ναι, μα το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης… -Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας – αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν σκεφτόταν να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του. Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος , η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα… Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας , και είχε το κεφάλι σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μαλλόν κοιμόταν. Καλημέρα – είπε ο διαβάτης. Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του. Διψάμε πολύ , το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ. Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια – είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε. Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα. Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος. Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; ρώτησε ο άντρας. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. O Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος. Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας. Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος. Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης. Σε καμιά περίπτωση – αντέτεινε ο άντρας. Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους…
Ποτέ να μην εγκαταλείπεις τους πραγματικούς σου φίλους ακόμη κι αν αυτό σου προκαλεί δυσκολίες. Εάν αυτοί σού προσφέρουν την αγάπη τους και τη συντροφιά τους έχεις ένα χρέος: Να μην τους εγκαταλείψεις ποτέ. Διότι: Το να κάνεις ένα φίλο είναι ευλογία, το να έχεις ένα φίλο είναι δώρο, το να κρατήσεις ένα φίλο είναι αρετή, το να είναι κάποιος φίλος σου … είναι τιμή…

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η προσευχή για το συνάνθρωπό μας


Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι. Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό. Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.

Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχήθηκαν ήταν τροφή. Το επόμενο πρωινό, ο πρώτος άνδρας είδε ένα δέντρο γεμάτο φρούτα στην πλευρά του και ικανοποίησε την πείνα του. Η άλλη πλευρά του νησιού παρέμεινε άγονη.

Μετά από μια εβδομάδα, ο πρώτος άνδρας ένοιωθε μοναξιά και αποφάσισε να προσευχηθεί για μια σύζυγο. Την επόμενη μέρα, μια γυναίκα βγήκε κολυμπώντας στη δική του πλευρά του νησιού. Στην άλλη πλευρά δεν έγινε τίποτα.

Σύντομα ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα σπίτι, ρούχα, περισσότερη τροφή. Την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα ! Ό,τι προσευχήθηκε του δόθηκε ! Ωστόσο ο δεύτερος άνδρας ακόμη δεν κατάφερε να αποκτήσει τίποτα.

Τελικά, ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα πλοίο ώστε αυτός και η σύζυγος του να μπορέσουν να φύγουν από το ερημονήσι. Το πρωί, βρήκε ένα πλοίο αραγμένο στη δική του πλευρά του νησιού.

Ο πρώτος άνδρας και η σύζυγος του επιβιβάστηκαν στο πλοίο και αποφάσισαν να αφήσουν τον δεύτερο άνδρα μόνο του στο νησί. Θεώρησαν ότι ο δεύτερος άνδρας ήταν ανάξιος να λάβει τις ευλογίες του Θεού καθώς καμιά από τις προσευχές του δεν εισακούστηκαν.

Καθώς το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ο πρώτος άνδρας άκουσε μια φωνή από τον παράδεισο να δονεί τον αέρα: «Γιατί παρατάς τον σύντροφό σου στο νησί;» «Οι ευλογίες είναι μόνο δικές μου, καθώς εγώ ήμουν αυτός που προσευχήθηκε για να τις λάβει. Από τις δικές του προσευχές δεν εισακούστηκε καμία και έτσι δεν του αξίζει τίποτα» απάντησε ο πρώτος άνδρας.

«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος» τον επίπληξε η φωνή. «Ο άνδρας αυτός προσευχόταν μόνο για ένα πράγμα το οποίο και εισακούστηκε. Αν δεν γινόταν αυτό εσύ δεν θα λάμβανες καμιά από τις ευλογίες μου».

«Πες μου» ρώτησε ο πρώτος άνδρας, «ποια ήταν η προσευχή του για την οποία του είμαι υποχρεωμένος;

«Προσευχόταν να εισακουστούν όλες οι προσευχές σου!»
Πηγή: http://www.askitikon.eu/index.php?optio ... ra&lang=el

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η Ευτυχία χαμογέλασε

Ταξίδευαν τρεις γυναίκες και, ξαφνικά, βλέπουν μες στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο και ανακαλύπτουν πως μέσα βρίσκεται παγιδευμένη η Ευτυχία.
Τότε η πρώτη γυναίκα λέει:
- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.

Αμέσως, μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή κι ευτυχισμένη έφυγε.

Η δεύτερη γυναίκα ζήτησε:
- Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια.

Αμέσως, εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το αρπάζει κι ευτυχισμένη φεύγει.

Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μεσ' από τον λάκκο:
- Πες μου κι εσύ τι θέλεις να σου δώσω;

Και τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:
-"Δώσε μου το χέρι σου" κι έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.

Μετά συνέχισε το δρόμο της..... Η Ευτυχία χαμογέλασε και την ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ....!!!
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/03 ... _4680.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο Σταυρός σου

Κάποιος κουρασμένος,αποκαμωμένος από το βαρύ Σταυρό (δοκιμασία) που κουβαλούσε,είπε στον Κύριο:
-Κύριε,ελέησέ με. Πάρε μου αυτό το βαρύ Σταυρό, τον οποίο δεν μπορώ να σηκώσω.
Τότε ο Κύριος τον σπλαχνίσθηκε. Τον πήγε σε μία μεγάλη αίθουσα γεμάτη Σταυρούς, μικρούς, μέτριους, μεγάλους. Και του λέει:
-Άφησε εδώ τον Σταυρό σου και διάλεξε όποιον θέλεις.
Αυτός χαρούμενος άρχισε να ψάχνει.Κάποιοι Σταυροί ήταν πολύ ελαφρείς,κάποιοι ασήκωτοι. Αφού έψαξε πολλή ώρα,βρήκε ένα Σταυρό,στα μέτρα του, που μπορούσε να σηκώσει.
Λέει τότε στον Χριστό:
-Κύριε, βρήκα έναν Σταυρό στα μέτρα μου, και τότε του απαντά ο Χριστός:
-Στο καλό παιδί μου. Να ξέρεις όμως ότι ο Σταυρός που βρήκες είναι αυτός που άφησες όταν μπήκες στην αίθουσα.
http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/09 ... .html#more