Ο Όσιος Μάρης
Ο Άγιος Μάρης, όντας νέος και ζώντας στον κόσμο, ήταν πολύ ωραίος και καλλίφωνος. Με την ωραία του φωνή στόλιζε τις πανηγύρεις των Αγίων, ως καλλιφωνότατος ψάλτης και μύστης της μουσικής. Αγαπούσε τον Θεό και τηρούσε με προθυμία τις εντολές Του, χωρίς ποτέ να παραβιάζει καμιά από αυτές. Διατηρούσε το σώμα του καθαρό και ακηλίδωτο, τον ίδιο και την ψυχή του, αν και εμπορευόταν μέσα σε παγίδες και συναναστρεφόταν κοσμικούς ανθρώπους.
Ο Όσιος, όμως, θέλησε να αρνηθεί τον κόσμο και πήγε σε μια κωμόπολη, η οποία ονομαζόταν Ομήρου. Εκεί έκτισε ένα μικρό κελί και κλείσθηκε μέσα επί τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια. Εκεί υπέφερε πολύ στην υγεία του από τη μεγάλη υγρασία που δεχόταν από το παρακείμενο όρος.
Παρά ταύτα όμως, δεν ήθελε να αλλάξει αυτό το κελί, αλλά παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος του βίου του.
Ο Όσιος Μάρης αγαπούσε την απλότητα και απεχθανόταν παντελώς τις διάφορες πανουργίες. Αγαπούσε επίσης, την πενία και την ακτημοσύνη. Έτσι, στα ενενήντα χρόνια που έζησε, χρησιμοποιούσε ενδύματα κατασκευασμένα από γιδίσιο μαλλί και την ανάγκη του για τροφή την ικανοποιούσε με ψωμί και λίγο αλάτι.
Επειδή δε επί πολλά χρόνια βρισκόταν στον έρημο τόπο, αισθάνθηκε τον πόθο να δει να τελείται η Θεία Λειτουργία. Και η επιθυμία του ικανοποιήθηκε. Συνέβη, τότε που του δημιουργήθηκε αυτός ο πόθος, να τον επισκεφθεί ένας ιερέας, ο οποίος και τέλεσε την Θεία Ιερουργία, αφού χρησιμοποίησε αντί για Αγία Τράπεζα τα χέρια διακόνων.
Η καρδιά του Οσίου πληρώθηκε από απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση και ένιωθε ότι έβλεπε τον ίδιο τον ουράνιο θρόνο του Χριστού.
Έτσι, ο Όσιος Μάρης, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Αγαπητά μέλη και επισκέπτες, καλώς ήρθατε στο ανανεωμένο μας φόρουμ!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
Με πολλή χαρά περιμένουμε τις νέες σας δημοσιεύσεις!
ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Συντονιστές: Νίκος, Anastasios68, johnge
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Μαρτινιανός της Λευκής Λίμνης ή Μπελοιεζέρσκ(+12 Ιανουαρίου)
Ο Όσιος Μαρτινιανός γεννήθηκε το έτος 1397 μ.Χ. στο χωριό Μπερεζνίκι της επαρχίας Βολογντά της Ρωσίας και ονομαζόταν Μιχαήλ.Από την ηλικία των 13 ετών μόνασε κοντά στον Όσιο Κύριλλο (9 Ιουνίου)στην Μονή της Λευκής Λίμνης.Μετά από λίγα χρόνια εκάρη μοναχός.
Μετά τον θάνατο του Οσίου Κυρίλλου αποτραβήχθηκε κοντά στην λίμνη Βόγια,εκάτο βέρστια απόσταση από το μοναστήρι.Εκεί σχηματίστηκε μία νέα αδελφότητα και έχτισαν ναό προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Μετά την αποχώρηση του Οσίου Θεράποντος(27 Μαίου)από την ηγουμενία της Μονής του Αγίου Θεράποντος η αδελφότητα ικέτευσε τον Όσιο Μαρτινιανό να γίνει ηγούμενος.
Όταν ο κνέζης Βασίλι Βασιλίεβιτς εκδιώχθηκε άδικα από τον θρόνο βρήκε παρηγοριά και έναν ζεστό λόγο στον Όσιο Μαρτινιανό.Έτσι όταν επανήλθε στον θρόνο τον κάλεσε κοντά του για να αναλάβει την ηγουμενία της Μονής της Αγίας Τριάδος του Αγίου Σεργίου.
Το 1455 αποχαιρέτησε την αδελφότητα της Λαύρας και επανήλθε στο μοναστήρι του
Εκοιμήθη στις 12 Ιανουαρίου 1483
Το 1514 το λείψανο του,μαζί με τα άμφια,βρέθηκαν άφθαρτα παρότι ο τάφος ήταν γεμάτος νερό,νερό το οποίο αποδείχθηκε θαυματουργό
Ο Όσιος Μαρτινιανός γεννήθηκε το έτος 1397 μ.Χ. στο χωριό Μπερεζνίκι της επαρχίας Βολογντά της Ρωσίας και ονομαζόταν Μιχαήλ.Από την ηλικία των 13 ετών μόνασε κοντά στον Όσιο Κύριλλο (9 Ιουνίου)στην Μονή της Λευκής Λίμνης.Μετά από λίγα χρόνια εκάρη μοναχός.
Μετά τον θάνατο του Οσίου Κυρίλλου αποτραβήχθηκε κοντά στην λίμνη Βόγια,εκάτο βέρστια απόσταση από το μοναστήρι.Εκεί σχηματίστηκε μία νέα αδελφότητα και έχτισαν ναό προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Μετά την αποχώρηση του Οσίου Θεράποντος(27 Μαίου)από την ηγουμενία της Μονής του Αγίου Θεράποντος η αδελφότητα ικέτευσε τον Όσιο Μαρτινιανό να γίνει ηγούμενος.
Όταν ο κνέζης Βασίλι Βασιλίεβιτς εκδιώχθηκε άδικα από τον θρόνο βρήκε παρηγοριά και έναν ζεστό λόγο στον Όσιο Μαρτινιανό.Έτσι όταν επανήλθε στον θρόνο τον κάλεσε κοντά του για να αναλάβει την ηγουμενία της Μονής της Αγίας Τριάδος του Αγίου Σεργίου.
Το 1455 αποχαιρέτησε την αδελφότητα της Λαύρας και επανήλθε στο μοναστήρι του
Εκοιμήθη στις 12 Ιανουαρίου 1483
Το 1514 το λείψανο του,μαζί με τα άμφια,βρέθηκαν άφθαρτα παρότι ο τάφος ήταν γεμάτος νερό,νερό το οποίο αποδείχθηκε θαυματουργό
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρατεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσία. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών. Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισαρεία της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.
Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; «θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.
Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες• στην πίστη μου προς τον Σωτήρα
Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.
Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ• τις ασκήσεις, νηστείες, Αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε με "Αγγελο Κυρίου φαγητά σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό" επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
1730 Μαίου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχεία ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα "Άχραντα Μυστήρια. Η θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαίου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος. Ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα "Άχραντα Μυστήρια. Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια Ο μέχρι χθες δούλος και σκλάβος κηδεύεται από Χριστιανούς -Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το εναποθέτουν στη μάνα γη. Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήρια του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα "Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να τα βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.
Μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το Ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ημέρα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμένες για μας, δόξασε τον θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλόπιστους και ο θεός του απάντησε δοξάζοντας τον στον Ουρανό και στη γη. Μπροστά στην Λάρνακα που είναι το "Άγιο του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο "Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματα του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους,καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά διαλαλούν τα θαύματα του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμαστά γεγονότα.
Γίνεται εκεί ένα μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.
Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρομερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτικοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερνήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά...
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρόσφυγες πού έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδος - Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προσωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισαρεία στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με τα πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικογένειας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στη Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.
Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λειτουργεί σαν «Ευαγές "Ιδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχείρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτιμο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. "Αρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο "Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλκίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προεδρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο. Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια. Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύματά του, στις ψυχές των πιστών, ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύναμη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγχου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουργεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρες των ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματα του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προσπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσωτερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινοβολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της "Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύναμο θεό.
Η Μνήμη του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου εορτάζεται στις 27 Μαίου
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ.
Εκ γης καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου "Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρατεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσία. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών. Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισαρεία της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.
Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; «θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.
Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες• στην πίστη μου προς τον Σωτήρα
Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.
Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ• τις ασκήσεις, νηστείες, Αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε με "Αγγελο Κυρίου φαγητά σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό" επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
1730 Μαίου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχεία ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα "Άχραντα Μυστήρια. Η θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαίου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος. Ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα "Άχραντα Μυστήρια. Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια Ο μέχρι χθες δούλος και σκλάβος κηδεύεται από Χριστιανούς -Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το εναποθέτουν στη μάνα γη. Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήρια του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα "Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να τα βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.
Μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το Ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ημέρα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμένες για μας, δόξασε τον θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλόπιστους και ο θεός του απάντησε δοξάζοντας τον στον Ουρανό και στη γη. Μπροστά στην Λάρνακα που είναι το "Άγιο του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο "Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματα του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους,καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά διαλαλούν τα θαύματα του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμαστά γεγονότα.
Γίνεται εκεί ένα μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.
Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρομερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτικοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερνήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά...
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρόσφυγες πού έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδος - Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προσωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισαρεία στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με τα πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικογένειας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στη Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.
Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λειτουργεί σαν «Ευαγές "Ιδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχείρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτιμο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. "Αρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο "Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλκίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προεδρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο. Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια. Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύματά του, στις ψυχές των πιστών, ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύναμη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγχου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουργεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρες των ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματα του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προσπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσωτερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινοβολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της "Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύναμο θεό.
Η Μνήμη του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου εορτάζεται στις 27 Μαίου
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ.
Εκ γης καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου "Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Όσιος ΜΑΤΘΑΙΟΣ ο προορατικός
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ματθαίος ο σπηλαιώτης, όχι μόνο ως προς το όνομα έμοιαζε με τον πρώτο από τους αγίους ευαγγελιστές, αλλά και ως προς τα θεία έργα. Διότι όπως ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος απελευθέρωσε με το κήρυγμα και τη διδασκαλία του το λαό της Αιθιοπίας από την πλάνη των δαιμόνων, έτσι και ο προορατικός Ματθαίος, με τη σκληρή του άσκηση στη μονή των Σπηλαίων, έλαβε από τον Κύριο το χάρισμα ν' απελευθερώνει το λαό της Ρωσίας από τις δαιμονικές πλεκτάνες.
Με τα φωτισμένα μάτια της ψυχής του, έβλεπε τους μισάνθρωπους δαίμονες
• να στήνουν παγίδες,
• να κατασκευάζουν πλεκτάνες,
• να σπέρνουν πονηρούς λογισμούς,
• να καλλιεργούν τα πάθη
• και να ρίχνουν σε αμαρτίες τα έμψυχα πλάσματα του Θεού.
Ο όσιος ξεσκέπαζε όλ' αυτά τα κρυφά και πονηρά έργα τους και συνέβαλλε έτσι στην ψυχική σωτηρία των αδελφών.
Κάποια μέρα, στη διάρκεια της πρωινής ακολουθίας, ο ευλογημένος Ματθαίος στεκόταν μέσα στην εκκλησία, στη συνηθισμένη θέση του. Είδε τότε ένα δαίμονα, με στολή στρατιώτη, να περιέρχεται τους μοναχούς και να τους πετάει άνθη φλαμουριάς, αφού πρώτα τα ράντιζε με μια παράξενη ουσία, σαν κόλλα. Αν το λουλούδι κολλούσε πάνω σε κάποιον αδελφό, αυτός αμέσως κυριευόταν από νύστα, κόπωση και ακηδία. Η προσοχή του χαλάρωνε, κάθε διάθεση για προσευχή χανόταν και με κάποια πρόφαση έβγαινε βιαστικά από το ναό και πήγαινε στο κελί του, όπου παραδινόταν στον ύπνο. Αν το λουλούδι έπεφτε κάτω χωρίς να κολλήσει στον αδελφό, αυτός παρέμενε όπως και πριν στο ναό και αγωνιζόταν στην προσευχή μέχρι το τέλος της ακολουθίας.
Όλα όσα είδε εκείνη τη μέρα ο όσιος γέροντας, τα ανακοίνωσε στους αδελφούς. Και από τότε όλοι έγιναν προσεκτικότεροι και πιο επιμελείς στις λατρευτικές συνάξεις.
Ο μακάριος Ματθαίος, είχε τη συνήθεια να φεύγει από την εκκλησία τελευταίος. Μετά από κάθε ακολουθία έμενε αρκετή ώρα μέσα στο ναό και προσευχόταν μέσα στο μισοσκόταδο και την ησυχία. Έπειτα αποσυρόταν στο κελί του.
Μια μέρα, μετά την πρωινή ακολουθία, κάθισε για λίγο να ξεκουραστεί κάτω από το καμπαναριό, γιατί το κελί του ήταν αρκετά μακριά. Εκεί του φάνηκε πως τον πήρε για λίγο ο ύπνος. Και τι να δη! Πλήθος πολύ δαιμόνων ερχόταν μέσα στην αυλή της μονής από την ανοιχτή πύλη! Παρατήρησε προσεκτικότερα και είδε πως κάποιος δαίμονας ερχόταν περήφανα, καβάλα σ' ένα χοίρο, ενώ οι υπόλοιποι τον περικύκλωναν σαν υποτελείς. «Που πάτε εσείς;», τους ρώτησε ο όσιος. «Στο Μιχαήλ Τομπόλκοβιτς», απάντησε εκείνος που καθόταν στο χοίρο.
Τότε ο όσιος ξύπνησε. Σταυροκοπήθηκε και τράβηξε για το κελί του. Είχε ήδη φέξει νια καλά.
- Σε παρακαλώ, είπε σ' ένα νέο μοναχό, για πήγαινε να μάθεις, είναι στο κελί του ο αδελφός Μιχαήλ;
Ο μοναχός δεν άργησε να επιστρέψει.
- Σήμερα, είπε, μετά τον όρθρο, κάποιος τον είδε να βγαίνει από τη μάντρα της μονής. Κανείς δεν ξέρει που πήγε.
Την ίδια μέρα ο όσιος αποκάλυψε το όραμά του στον ηγούμενο και τους πιο μεγάλους αδελφούς. Ο ηγούμενος κάλεσε τον ταλαίπωρο εκείνο αδελφό, που είχε γίνει υποχείριο του πονηρού και είχε πέσει σε βαρεία αμαρτία. Με κατάλληλες νουθεσίες τον βοήθησε να μετανοήσει και να λυτρωθεί από τη δαιμονική επήρεια.
Ζούσε ακόμη ο μακάριος Ματθαίος, όταν έγινε ηγούμενος ο όσιος Νίκων.
Μια μέρα, την ώρα του όρθρου, ο όσιος Ματθαίος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε προς τη θέση του ηγουμένου. Αντί να δη όμως το Νίκωνα, είδε... ένα γάιδαρο!
Όταν ο όσιος γέροντας το είπε στον ηγούμενο, εκείνος κατάλαβε πως ήταν μια επέμβαση του Θεού για να τον συνετίσει, επειδή δεν παρακολουθούσε με προσοχή την ακολουθία.
Αλλά και πολλά άλλα θεόσταλτα οράματα αξιώθηκε να δη ο όσιος γέροντας, με τα οποία ωφελούσε και στήριζε τους αδελφούς μέχρι την ειρηνική τελευτή του, σε βαθιά γεράματα.
Το άφθορο σκήνωμά του, αναπαύεται στα σπήλαια, μαζί με τα λείψανα των άλλων αγίων ασκητών.
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ματθαίος ο σπηλαιώτης, όχι μόνο ως προς το όνομα έμοιαζε με τον πρώτο από τους αγίους ευαγγελιστές, αλλά και ως προς τα θεία έργα. Διότι όπως ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος απελευθέρωσε με το κήρυγμα και τη διδασκαλία του το λαό της Αιθιοπίας από την πλάνη των δαιμόνων, έτσι και ο προορατικός Ματθαίος, με τη σκληρή του άσκηση στη μονή των Σπηλαίων, έλαβε από τον Κύριο το χάρισμα ν' απελευθερώνει το λαό της Ρωσίας από τις δαιμονικές πλεκτάνες.
Με τα φωτισμένα μάτια της ψυχής του, έβλεπε τους μισάνθρωπους δαίμονες
• να στήνουν παγίδες,
• να κατασκευάζουν πλεκτάνες,
• να σπέρνουν πονηρούς λογισμούς,
• να καλλιεργούν τα πάθη
• και να ρίχνουν σε αμαρτίες τα έμψυχα πλάσματα του Θεού.
Ο όσιος ξεσκέπαζε όλ' αυτά τα κρυφά και πονηρά έργα τους και συνέβαλλε έτσι στην ψυχική σωτηρία των αδελφών.
Κάποια μέρα, στη διάρκεια της πρωινής ακολουθίας, ο ευλογημένος Ματθαίος στεκόταν μέσα στην εκκλησία, στη συνηθισμένη θέση του. Είδε τότε ένα δαίμονα, με στολή στρατιώτη, να περιέρχεται τους μοναχούς και να τους πετάει άνθη φλαμουριάς, αφού πρώτα τα ράντιζε με μια παράξενη ουσία, σαν κόλλα. Αν το λουλούδι κολλούσε πάνω σε κάποιον αδελφό, αυτός αμέσως κυριευόταν από νύστα, κόπωση και ακηδία. Η προσοχή του χαλάρωνε, κάθε διάθεση για προσευχή χανόταν και με κάποια πρόφαση έβγαινε βιαστικά από το ναό και πήγαινε στο κελί του, όπου παραδινόταν στον ύπνο. Αν το λουλούδι έπεφτε κάτω χωρίς να κολλήσει στον αδελφό, αυτός παρέμενε όπως και πριν στο ναό και αγωνιζόταν στην προσευχή μέχρι το τέλος της ακολουθίας.
Όλα όσα είδε εκείνη τη μέρα ο όσιος γέροντας, τα ανακοίνωσε στους αδελφούς. Και από τότε όλοι έγιναν προσεκτικότεροι και πιο επιμελείς στις λατρευτικές συνάξεις.
Ο μακάριος Ματθαίος, είχε τη συνήθεια να φεύγει από την εκκλησία τελευταίος. Μετά από κάθε ακολουθία έμενε αρκετή ώρα μέσα στο ναό και προσευχόταν μέσα στο μισοσκόταδο και την ησυχία. Έπειτα αποσυρόταν στο κελί του.
Μια μέρα, μετά την πρωινή ακολουθία, κάθισε για λίγο να ξεκουραστεί κάτω από το καμπαναριό, γιατί το κελί του ήταν αρκετά μακριά. Εκεί του φάνηκε πως τον πήρε για λίγο ο ύπνος. Και τι να δη! Πλήθος πολύ δαιμόνων ερχόταν μέσα στην αυλή της μονής από την ανοιχτή πύλη! Παρατήρησε προσεκτικότερα και είδε πως κάποιος δαίμονας ερχόταν περήφανα, καβάλα σ' ένα χοίρο, ενώ οι υπόλοιποι τον περικύκλωναν σαν υποτελείς. «Που πάτε εσείς;», τους ρώτησε ο όσιος. «Στο Μιχαήλ Τομπόλκοβιτς», απάντησε εκείνος που καθόταν στο χοίρο.
Τότε ο όσιος ξύπνησε. Σταυροκοπήθηκε και τράβηξε για το κελί του. Είχε ήδη φέξει νια καλά.
- Σε παρακαλώ, είπε σ' ένα νέο μοναχό, για πήγαινε να μάθεις, είναι στο κελί του ο αδελφός Μιχαήλ;
Ο μοναχός δεν άργησε να επιστρέψει.
- Σήμερα, είπε, μετά τον όρθρο, κάποιος τον είδε να βγαίνει από τη μάντρα της μονής. Κανείς δεν ξέρει που πήγε.
Την ίδια μέρα ο όσιος αποκάλυψε το όραμά του στον ηγούμενο και τους πιο μεγάλους αδελφούς. Ο ηγούμενος κάλεσε τον ταλαίπωρο εκείνο αδελφό, που είχε γίνει υποχείριο του πονηρού και είχε πέσει σε βαρεία αμαρτία. Με κατάλληλες νουθεσίες τον βοήθησε να μετανοήσει και να λυτρωθεί από τη δαιμονική επήρεια.
Ζούσε ακόμη ο μακάριος Ματθαίος, όταν έγινε ηγούμενος ο όσιος Νίκων.
Μια μέρα, την ώρα του όρθρου, ο όσιος Ματθαίος σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε προς τη θέση του ηγουμένου. Αντί να δη όμως το Νίκωνα, είδε... ένα γάιδαρο!
Όταν ο όσιος γέροντας το είπε στον ηγούμενο, εκείνος κατάλαβε πως ήταν μια επέμβαση του Θεού για να τον συνετίσει, επειδή δεν παρακολουθούσε με προσοχή την ακολουθία.
Αλλά και πολλά άλλα θεόσταλτα οράματα αξιώθηκε να δη ο όσιος γέροντας, με τα οποία ωφελούσε και στήριζε τους αδελφούς μέχρι την ειρηνική τελευτή του, σε βαθιά γεράματα.
Το άφθορο σκήνωμά του, αναπαύεται στα σπήλαια, μαζί με τα λείψανα των άλλων αγίων ασκητών.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Μαυσιμάς ο Σύρος
Ο Όσιος Μαυσιμάς ή Μαϊουμάς κατοικούσε στην Κύρρο, κωμόπολη της Συρίας, κοντά στην Αντιόχεια. Ήταν πολύ μέτριος στην κατά κόσμον παιδεία, αλλά διακρίθηκε στην ενάρετη ζωή και την κατά Θεόν σοφία.
Ακολούθησε τον μοναχικό βίο και το κελί του έμενε πάντα ανοιχτό για τους φτωχούς και τους ξένους. Ποτέ δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Το ψωμί και το λάδι που του πρόσφεραν, εκείνος τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι είχε δύο πιθάρια. Το ένα ήταν γεμάτο πιθάρι και το άλλο γεμάτο λάδι. Και τα αγαθά αυτά είχαν ευλογηθεί από τον Θεό, ώστε, ενώ ο Όσιος συνεχώς προσέφερε, τα πιθάρια παρέμεναν γεμάτα, όπως τα δοχεία της χήρας από τα Σάρεπτα, που έτρεφε με το αλεύρι και το λάδι τον Προφήτη Ηλία.
Ο Όσιος Μαυσιμάς είχε σε όλη τη ζωή μόνο ένα ένδυμα. Όταν το ένδυμά του τρυπούσε σε κάποιο μέρος, έραβε πάνω στις τρύπες άλλα μπαλώματα.
Τα φιλάνθρωπα όμως έργα του ήτα πολλά καθημερινά. Όταν μάλιστα κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της πόλεως καταπίεζε τους φτωχούς γεωργούς, εκείνος δεν δίστασε να παρουσιασθεί ενώπιόν του με τα πτωχικά του ράκη και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και φιλανθρωπίας.
Ο Όσιος Μαυσιμάς, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Μαυσιμάς ή Μαϊουμάς κατοικούσε στην Κύρρο, κωμόπολη της Συρίας, κοντά στην Αντιόχεια. Ήταν πολύ μέτριος στην κατά κόσμον παιδεία, αλλά διακρίθηκε στην ενάρετη ζωή και την κατά Θεόν σοφία.
Ακολούθησε τον μοναχικό βίο και το κελί του έμενε πάντα ανοιχτό για τους φτωχούς και τους ξένους. Ποτέ δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Το ψωμί και το λάδι που του πρόσφεραν, εκείνος τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι είχε δύο πιθάρια. Το ένα ήταν γεμάτο πιθάρι και το άλλο γεμάτο λάδι. Και τα αγαθά αυτά είχαν ευλογηθεί από τον Θεό, ώστε, ενώ ο Όσιος συνεχώς προσέφερε, τα πιθάρια παρέμεναν γεμάτα, όπως τα δοχεία της χήρας από τα Σάρεπτα, που έτρεφε με το αλεύρι και το λάδι τον Προφήτη Ηλία.
Ο Όσιος Μαυσιμάς είχε σε όλη τη ζωή μόνο ένα ένδυμα. Όταν το ένδυμά του τρυπούσε σε κάποιο μέρος, έραβε πάνω στις τρύπες άλλα μπαλώματα.
Τα φιλάνθρωπα όμως έργα του ήτα πολλά καθημερινά. Όταν μάλιστα κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της πόλεως καταπίεζε τους φτωχούς γεωργούς, εκείνος δεν δίστασε να παρουσιασθεί ενώπιόν του με τα πτωχικά του ράκη και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και φιλανθρωπίας.
Ο Όσιος Μαυσιμάς, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Μιχαήλ του Κλόπσκ(+11 Ιανουαρίου)
Ό άγιος εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, στις 23 Ιουνίου 1408 μ.Χ. η 1412 μ.Χ, παραμονή της γιορτής του Τιμίου Προδρόμου, ενώ οι μοναχοί στο μοναστήρι του Κλόπσκ, κοντά στο Νόβγκοροντ, έψαλλαν το 2ο τροπάριο του κανόνα. "Ενας μοναχός βγήκε από το ναό για να λιβα¬νίσει το κελί του και προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ένα μοναχό ν' αντιγράφει υπό το φως των κεριών τις Πράξεις των αποστόλων. Μόλις τελείωσε ό Όρθρος ειδοποίησε τον ηγούμενο και με συνοδεία άλλων μοναχών πήγαν εκεί για να τον βρουν να συνεχίζει να γράφει. Σ' όλες τις ερωτήσεις ό ξένος απαντούσε επαναλαμβάνοντας τις, όπως κάνουν τα παιδιά για να πειράξουν το ένα το άλλο. Στή συνέχεια, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιο κακό πνεύμα, το λιβάνισαν για ν' ανακαλύψουν ότι ό ξέ¬νος ανάμεσα στους καπνούς από το θυμιατήρι παρέμενε ασυγκίνητος. Τους συνόδεψε στη λειτουργία ψάλλοντας μαζί τους και αργότερα διάβασε στην τράπεζα για να τους υποδείξει τον ευχάριστο τρόπο διαβάσματος, πού ή γλυκιά και πράα φωνή του σκορπούσε.
Άφοΰ άρεσε στον ηγούμενο, του παραχώρησε ένα κελί, στο όποιο ό άγιος κοιμόταν καταγής. Τροφή του λίγο νερό καΐ λίγο ψωμί. Ασχολούνταν περισσότερο με την προσευχή και τις ολονύκτιες αγρυπνίες καί, για να μη γίνει αντιληπτή ή άσκηση του, έκανε διάφορες κουταμάρες επιδεικτικά, όπως όταν μια μέρα σκαρφάλωσε στο καμπαναριό και άρχισε να κτυπά τις καμπάνες μ' όλη του τη δύναμη. Όταν έτρεξαν και τον ρώτησαν τί συμβαίνει, τους απάντησε ότι εκείνη την ώρα γεννιόταν ό άνθρωπος πού θα ένωνε όλη τη ρωσική γη. Πράγματι στις 22 Ιανουαρίου 1440 μ.Χ. γεννή¬θηκε ό Ιδρυτής της ρωσικής αυτοκρατορίας, Ίβάν ό Γ'. Κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας ή όλόθερμη προσευχή του κάνει ν' αναβλύσει νερό από μια ξερή πηγή. "Αλλοτε κατά τη διάρκεια ενός φοβερού λιμού επιμένει να θρέψουν τον κόσμο από τ' αποθέματα της μονής. Στή συνέχεια παίρνει τους μοναχούς και τον ηγούμενο και τους πηγαίνει στις αποθήκες, οπού βλέπουν τα κελάρια τους γεμισμένα πάλι με θαυματουργικό τρόπο. Κάποτε απουσίαζε όλη μέρα από τη μονή και όταν τον ρώτησαν σχετικά, απάντησε ότι πέτα¬ξε μέχρι την Κωνσταντινούπολη για προσκύνημα. Κατά τη διάρκεια μιας φοβερής καταιγίδας ό όσιος βγήκε έξω και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό άρχισε να προσεύχεται. Ευθύς ή θεομηνία σταμάτησε.
Τη μέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του 1419 μ.Χ. φτάνει στη μονή τους ό πρίγκιπας Κωνσταντίνος Δημητρίεβιτς διωγμένος από το φέουδο του. Κατά τη διάρ¬κεια του φαγητού κοιτάζει επίμονα τον αναγνώστη πού διάβαζε από το βιβλίο του Ίώβ. Το ίδιο βράδυ αποκαλύπτει στον ηγούμενο την ταυτότητα του μέχρι τότε άγνωστου ξένου σάλου μοναχού. «Είναι ό Μιχαήλ, γιος τον Μάξι¬μου. Φρόνησε τον. Είναι από τους δικούς μας». Όταν αργότερα ρωτήθηκε ό ίδιος αν είναι ό πρίγκιπας Μιχαήλ, απάντησε: «Ο Θεός ξέρει». Τελικά ομολόγησε ότι τ' όνομα του είναι Μιχαήλ, χωρίς ν' αρνηθεί ή να επιβεβαιώσει τους γαλαζοαίματους δεσμούς του.
Στόν Κωνσταντίνο προφή¬τεψε ότι αν κτίσει ένα ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριά¬δα, θα ανακτούσε το τιμάριο του. Πράγματι μετά από καιρό, την ημέρα των εγκαινίων αυτού του ναού, φτάνει αντιπροσωπεία της περιοχής του και του αναγγέλλει ότι το φέουδο του είναι και πάλι δικό του. Άλλοτε πάλι προλέγει στον πρίγκιπα Σερμιάκα ότι αν δεν σταματήσει να σπέρνει τη διχόνοια, τον περιμένει ό θάνατος. Εκείνος αδιόρθωτος πεθαίνει πρόωρα.
Σάν προφήτης ό Μιχαήλ, προλέγει και την ημέρα του δικού του θανάτου. Καλεί όλους τους μοναχούς και τους αποχαιρετά. Στή συνέχεια πήγε μαζί τους στο ναό όπου κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και επιστρέφει στο κελί του μ' ένα θυμιατήρι γεμάτο κάρβουνα αναμμένα και λιβάνι. Το μεσημέρι τον βρίσκουν πεθαμένο, ξαπλωμένο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ήταν το 1453/1455 η 1456 μ.Χ. Το κελί του γεμάτο από καπνούς και την εύωδία του λιβανιού.
Ό βιογράφος του Αρχιεπισκόπου του Νόβγκοροντ αγίου Ίωνά, διηγείται ότι ό Μιχαήλ πριν πάει στο Κλόπσκ πέρασε από την πόλη τους, οπού στην κεντρική πλατεία τα παιδία του πετούσαν πέτρες. Εκείνος πρόσεξε ένα παιδάκι σοβαρό να στέκεται παράμερα, κοντά στο ναό. Το πλησί¬ασε, του χάιδεψε τα μαλλιά και σηκώνοντας το ψηλά, του είπε ότι θα γινόταν Αρχιεπίσκοπος. Ήταν ό Ίωνάς
Ό άγιος εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, στις 23 Ιουνίου 1408 μ.Χ. η 1412 μ.Χ, παραμονή της γιορτής του Τιμίου Προδρόμου, ενώ οι μοναχοί στο μοναστήρι του Κλόπσκ, κοντά στο Νόβγκοροντ, έψαλλαν το 2ο τροπάριο του κανόνα. "Ενας μοναχός βγήκε από το ναό για να λιβα¬νίσει το κελί του και προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ένα μοναχό ν' αντιγράφει υπό το φως των κεριών τις Πράξεις των αποστόλων. Μόλις τελείωσε ό Όρθρος ειδοποίησε τον ηγούμενο και με συνοδεία άλλων μοναχών πήγαν εκεί για να τον βρουν να συνεχίζει να γράφει. Σ' όλες τις ερωτήσεις ό ξένος απαντούσε επαναλαμβάνοντας τις, όπως κάνουν τα παιδιά για να πειράξουν το ένα το άλλο. Στή συνέχεια, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιο κακό πνεύμα, το λιβάνισαν για ν' ανακαλύψουν ότι ό ξέ¬νος ανάμεσα στους καπνούς από το θυμιατήρι παρέμενε ασυγκίνητος. Τους συνόδεψε στη λειτουργία ψάλλοντας μαζί τους και αργότερα διάβασε στην τράπεζα για να τους υποδείξει τον ευχάριστο τρόπο διαβάσματος, πού ή γλυκιά και πράα φωνή του σκορπούσε.
Άφοΰ άρεσε στον ηγούμενο, του παραχώρησε ένα κελί, στο όποιο ό άγιος κοιμόταν καταγής. Τροφή του λίγο νερό καΐ λίγο ψωμί. Ασχολούνταν περισσότερο με την προσευχή και τις ολονύκτιες αγρυπνίες καί, για να μη γίνει αντιληπτή ή άσκηση του, έκανε διάφορες κουταμάρες επιδεικτικά, όπως όταν μια μέρα σκαρφάλωσε στο καμπαναριό και άρχισε να κτυπά τις καμπάνες μ' όλη του τη δύναμη. Όταν έτρεξαν και τον ρώτησαν τί συμβαίνει, τους απάντησε ότι εκείνη την ώρα γεννιόταν ό άνθρωπος πού θα ένωνε όλη τη ρωσική γη. Πράγματι στις 22 Ιανουαρίου 1440 μ.Χ. γεννή¬θηκε ό Ιδρυτής της ρωσικής αυτοκρατορίας, Ίβάν ό Γ'. Κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας ή όλόθερμη προσευχή του κάνει ν' αναβλύσει νερό από μια ξερή πηγή. "Αλλοτε κατά τη διάρκεια ενός φοβερού λιμού επιμένει να θρέψουν τον κόσμο από τ' αποθέματα της μονής. Στή συνέχεια παίρνει τους μοναχούς και τον ηγούμενο και τους πηγαίνει στις αποθήκες, οπού βλέπουν τα κελάρια τους γεμισμένα πάλι με θαυματουργικό τρόπο. Κάποτε απουσίαζε όλη μέρα από τη μονή και όταν τον ρώτησαν σχετικά, απάντησε ότι πέτα¬ξε μέχρι την Κωνσταντινούπολη για προσκύνημα. Κατά τη διάρκεια μιας φοβερής καταιγίδας ό όσιος βγήκε έξω και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό άρχισε να προσεύχεται. Ευθύς ή θεομηνία σταμάτησε.
Τη μέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του 1419 μ.Χ. φτάνει στη μονή τους ό πρίγκιπας Κωνσταντίνος Δημητρίεβιτς διωγμένος από το φέουδο του. Κατά τη διάρ¬κεια του φαγητού κοιτάζει επίμονα τον αναγνώστη πού διάβαζε από το βιβλίο του Ίώβ. Το ίδιο βράδυ αποκαλύπτει στον ηγούμενο την ταυτότητα του μέχρι τότε άγνωστου ξένου σάλου μοναχού. «Είναι ό Μιχαήλ, γιος τον Μάξι¬μου. Φρόνησε τον. Είναι από τους δικούς μας». Όταν αργότερα ρωτήθηκε ό ίδιος αν είναι ό πρίγκιπας Μιχαήλ, απάντησε: «Ο Θεός ξέρει». Τελικά ομολόγησε ότι τ' όνομα του είναι Μιχαήλ, χωρίς ν' αρνηθεί ή να επιβεβαιώσει τους γαλαζοαίματους δεσμούς του.
Στόν Κωνσταντίνο προφή¬τεψε ότι αν κτίσει ένα ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριά¬δα, θα ανακτούσε το τιμάριο του. Πράγματι μετά από καιρό, την ημέρα των εγκαινίων αυτού του ναού, φτάνει αντιπροσωπεία της περιοχής του και του αναγγέλλει ότι το φέουδο του είναι και πάλι δικό του. Άλλοτε πάλι προλέγει στον πρίγκιπα Σερμιάκα ότι αν δεν σταματήσει να σπέρνει τη διχόνοια, τον περιμένει ό θάνατος. Εκείνος αδιόρθωτος πεθαίνει πρόωρα.
Σάν προφήτης ό Μιχαήλ, προλέγει και την ημέρα του δικού του θανάτου. Καλεί όλους τους μοναχούς και τους αποχαιρετά. Στή συνέχεια πήγε μαζί τους στο ναό όπου κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και επιστρέφει στο κελί του μ' ένα θυμιατήρι γεμάτο κάρβουνα αναμμένα και λιβάνι. Το μεσημέρι τον βρίσκουν πεθαμένο, ξαπλωμένο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ήταν το 1453/1455 η 1456 μ.Χ. Το κελί του γεμάτο από καπνούς και την εύωδία του λιβανιού.
Ό βιογράφος του Αρχιεπισκόπου του Νόβγκοροντ αγίου Ίωνά, διηγείται ότι ό Μιχαήλ πριν πάει στο Κλόπσκ πέρασε από την πόλη τους, οπού στην κεντρική πλατεία τα παιδία του πετούσαν πέτρες. Εκείνος πρόσεξε ένα παιδάκι σοβαρό να στέκεται παράμερα, κοντά στο ναό. Το πλησί¬ασε, του χάιδεψε τα μαλλιά και σηκώνοντας το ψηλά, του είπε ότι θα γινόταν Αρχιεπίσκοπος. Ήταν ό Ίωνάς
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλήτης (7 Μαϊου)
Ο Όσιος Νείλος καταγόταν από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και έζησε κατά το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνα μ.Χ. Από νεαρή ηλικία παρελήφθη από τον θείο του, ιερομόναχο Μακάριο, στην εκεί ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την καλουμένη του Μαλεβή, όπου και αφού εκπαιδεύθηκε με θεοσέβεια, χειροτονήθηκε διάκονος. Ποθώντας όμως και οι δυο ακόμη πιο ασκητικό βίο, μετέβησαν στο Άγιον Όρος, όπου, αφού για λίγο χρόνο ασκήτεψαν στο σπήλαιο πού είχε ασκητέψει ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης (τιμάται 12 Ιουνίου), στη συνέχεια μετέβησαν σε έρημη έκταση κοντά στη Λαύρα του Οσίου Αθανασίου, έκτισαν ναό τιμώμενο στο όνομα της Υπαπαντής και παρέμειναν εκεί ασκητεύοντας με αυστηρότητα.
Αργότερα ο Όσιος Νείλος, για μεγαλύτερη άσκηση, κατέφυγε σε σπήλαιο πού βρισκόταν σε πολύ απόκρημνο βράχο, όπου, αφού ανήγειρε μικρό ναό, παρέμεινε ασκούμενος και νυχθημερόν προσευχόμενος καθ’ όλο τον υπόλοιπο βίο αυτού.
Ο Όσιος Νείλος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 12 Νοεμβρίου του 1651 και ενταφιάσθηκε πλησίον του σπηλαίου του. Μετά την οσία ταφή του, μύρο ευώδες ανέβλυσε από τον τάφο του, πού παρείχε την ίαση σε όσους ασθενείς προσέφευγαν εκεί με πίστη.
Αργότερα, λόγω εδαφικών μεταβολών, ο τάφος του Οσίου εξαφανίσθηκε και παρέμεινε άγνωστος για πολλά χρόνια. Το 1815, ο Όσιος Νείλος παρουσιάσθηκε σε κάποιον μοναχό, πού ονομαζόταν Αιχμάλωτος και αφού του προείπε πολλά μέλλοντα, στην συνέχεια τον πρόσταξε να καταστήσει βατή τον οδό προς το σπήλαιό του, για να μεταβαίνουν οι μοναχοί να προσκυνούν και να λειτουργούν το ναό πού είχε ιδρύσει. Αμέσως ο μοναχός Αιχμάλωτος ανακοίνωσε στους υπόλοιπους πατέρες όσα προστάχθηκαν από τον Όσιο, αυτοί δε έσπευσαν με προθυμία όχι μόνο να διανοίξουν την οδό, αλλά και να οικοδομήσουν νέο ναό προς τιμήν του Οσίου. Κατά την εκσκαφή των θεμελίων του ναού, ανευρέθη ο τάφος του και τα σεπτά λείψανά του, τα οποία ανέδιδαν άρρητη ευωδία.
Προφητεία του Οσίου Νείλου του Νέου και Μυροβλύτου
Του εν’ τώ Αγίω Όρει του Αθωνος ασκήσαντος, προ 600 ετών, περί της ελεύσεως του Αντίχριστου και των εν τέλει του αιώνος ανθρώπων.
Κατά το 1900 έτος βαδίζοντες προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος άρυται ο κόσμος του καιρού εκείνου, να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησίαση ο καιρός της ελεύσεως του Αντίχριστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τα της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία. Τότε έρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος, μετασχηματίζονται αι μορφαί των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τάς γυναίκας διά της αναίσχυντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής, οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γενούν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντίχριστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και γεροντότερους η αγάπη θα εκλείψει οι δε Ποιμένες των Χριστιανών, Αρχιερείς και Ιερείς, θα είναι τότε άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μή γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, θα αλλάξουν τα ήθη, αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα απολεσθή από τους ανθρώπους και θα βασιλεύση η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν, και ουαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια. Αι πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι, θα πολιτεύωνται, εν τώ καιρώ εκείνω και διά την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και ασελγείας, ο άνθρωποι θέλουν στερηθή την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως.
Αι Εκκλησίαι δε του θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τώ κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι όποιοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα ιερά Καταφύγια διά να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεων των και παντού θα ευρίσκουν εμπόδια και στενοχώριας. Και πάντα ταύτα γεννήσονται διά το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυρίευση τα πάντα, και γεννήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιή τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν, θέλη δε δώση πονηράν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον άνθρωπον, διά να εφεύρη, να ομιλή ο εις προς τον άλλον, από την μίαν άκραν της γής, έως την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και διασχίζοντες τον βυθόν της θαλάσσης ως ιχθύες.
Και ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι, διαβιούντες εν ανέσει, μή γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντίχριστου. Και τόσον θα προοδεύση την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε αποπλανήσαι τους ανθρώπους και μή πιστεύη εις την ύπαρξιν του τρισυπόστατου Θεού.
Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπίνου γένους, θέλει κωλοβώση τάς ημέρας, διά τους ολίγους σωζόμενους διότι θέλει πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Τότε αιφνιδίως θέλει έλθη η δύστομος ρομφαία και θα θανάτωση τον πλάνον και τους οπαδούς αυτού.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως άνθη πανεύοσμα, της αιδίου ζωής, τα θεία σου λείψανα, εκ των ταμείων της γής, ημίν ανεφάνησαν. Όθεν μνείαν τελούντες, της ευρέσεως τούτων, μέλπομεν Πάτερ Νείλε, την δοθείσαν σοι χάριν, δι’ ής πάσι προστάτης, ευρίσκη θερμότατος.
Ο Όσιος Νείλος καταγόταν από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και έζησε κατά το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνα μ.Χ. Από νεαρή ηλικία παρελήφθη από τον θείο του, ιερομόναχο Μακάριο, στην εκεί ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την καλουμένη του Μαλεβή, όπου και αφού εκπαιδεύθηκε με θεοσέβεια, χειροτονήθηκε διάκονος. Ποθώντας όμως και οι δυο ακόμη πιο ασκητικό βίο, μετέβησαν στο Άγιον Όρος, όπου, αφού για λίγο χρόνο ασκήτεψαν στο σπήλαιο πού είχε ασκητέψει ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης (τιμάται 12 Ιουνίου), στη συνέχεια μετέβησαν σε έρημη έκταση κοντά στη Λαύρα του Οσίου Αθανασίου, έκτισαν ναό τιμώμενο στο όνομα της Υπαπαντής και παρέμειναν εκεί ασκητεύοντας με αυστηρότητα.
Αργότερα ο Όσιος Νείλος, για μεγαλύτερη άσκηση, κατέφυγε σε σπήλαιο πού βρισκόταν σε πολύ απόκρημνο βράχο, όπου, αφού ανήγειρε μικρό ναό, παρέμεινε ασκούμενος και νυχθημερόν προσευχόμενος καθ’ όλο τον υπόλοιπο βίο αυτού.
Ο Όσιος Νείλος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 12 Νοεμβρίου του 1651 και ενταφιάσθηκε πλησίον του σπηλαίου του. Μετά την οσία ταφή του, μύρο ευώδες ανέβλυσε από τον τάφο του, πού παρείχε την ίαση σε όσους ασθενείς προσέφευγαν εκεί με πίστη.
Αργότερα, λόγω εδαφικών μεταβολών, ο τάφος του Οσίου εξαφανίσθηκε και παρέμεινε άγνωστος για πολλά χρόνια. Το 1815, ο Όσιος Νείλος παρουσιάσθηκε σε κάποιον μοναχό, πού ονομαζόταν Αιχμάλωτος και αφού του προείπε πολλά μέλλοντα, στην συνέχεια τον πρόσταξε να καταστήσει βατή τον οδό προς το σπήλαιό του, για να μεταβαίνουν οι μοναχοί να προσκυνούν και να λειτουργούν το ναό πού είχε ιδρύσει. Αμέσως ο μοναχός Αιχμάλωτος ανακοίνωσε στους υπόλοιπους πατέρες όσα προστάχθηκαν από τον Όσιο, αυτοί δε έσπευσαν με προθυμία όχι μόνο να διανοίξουν την οδό, αλλά και να οικοδομήσουν νέο ναό προς τιμήν του Οσίου. Κατά την εκσκαφή των θεμελίων του ναού, ανευρέθη ο τάφος του και τα σεπτά λείψανά του, τα οποία ανέδιδαν άρρητη ευωδία.
Προφητεία του Οσίου Νείλου του Νέου και Μυροβλύτου
Του εν’ τώ Αγίω Όρει του Αθωνος ασκήσαντος, προ 600 ετών, περί της ελεύσεως του Αντίχριστου και των εν τέλει του αιώνος ανθρώπων.
Κατά το 1900 έτος βαδίζοντες προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος άρυται ο κόσμος του καιρού εκείνου, να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησίαση ο καιρός της ελεύσεως του Αντίχριστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τα της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία. Τότε έρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος, μετασχηματίζονται αι μορφαί των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τάς γυναίκας διά της αναίσχυντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής, οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γενούν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντίχριστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και γεροντότερους η αγάπη θα εκλείψει οι δε Ποιμένες των Χριστιανών, Αρχιερείς και Ιερείς, θα είναι τότε άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μή γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, θα αλλάξουν τα ήθη, αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα απολεσθή από τους ανθρώπους και θα βασιλεύση η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν, και ουαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια. Αι πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι, θα πολιτεύωνται, εν τώ καιρώ εκείνω και διά την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και ασελγείας, ο άνθρωποι θέλουν στερηθή την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως.
Αι Εκκλησίαι δε του θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τώ κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι όποιοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα ιερά Καταφύγια διά να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεων των και παντού θα ευρίσκουν εμπόδια και στενοχώριας. Και πάντα ταύτα γεννήσονται διά το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυρίευση τα πάντα, και γεννήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιή τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν, θέλη δε δώση πονηράν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον άνθρωπον, διά να εφεύρη, να ομιλή ο εις προς τον άλλον, από την μίαν άκραν της γής, έως την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και διασχίζοντες τον βυθόν της θαλάσσης ως ιχθύες.
Και ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι, διαβιούντες εν ανέσει, μή γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντίχριστου. Και τόσον θα προοδεύση την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε αποπλανήσαι τους ανθρώπους και μή πιστεύη εις την ύπαρξιν του τρισυπόστατου Θεού.
Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπίνου γένους, θέλει κωλοβώση τάς ημέρας, διά τους ολίγους σωζόμενους διότι θέλει πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Τότε αιφνιδίως θέλει έλθη η δύστομος ρομφαία και θα θανάτωση τον πλάνον και τους οπαδούς αυτού.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως άνθη πανεύοσμα, της αιδίου ζωής, τα θεία σου λείψανα, εκ των ταμείων της γής, ημίν ανεφάνησαν. Όθεν μνείαν τελούντες, της ευρέσεως τούτων, μέλπομεν Πάτερ Νείλε, την δοθείσαν σοι χάριν, δι’ ής πάσι προστάτης, ευρίσκη θερμότατος.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος ο εν Κύπρω ασκήσας (Εορτή Νεόφυτος)
Ο Όσιος Νεόφυτος έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λεύκαρα της Κύπρου το 1134 και σε νεαρή ηλικία, παρά την θέλεηση των γονέων του, Αθανασίου και Ευδοξίας, ακολούθησε τον μοναχικό βίο, φλεγόμενος από θείο ζήλο.
Κατέφυγε κατ΄ αρχάς στη μονή του Αγίου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτσοβέντη, όπου ζήτησε να μείνει και να ασκητέψει. Μετά από πέντε χρόνια στο διακόνημα της καλλιέργειας των αμπελώνων της μονής, στη θέση «Γούπαις», με την ευλογία του ηγουμένου, επισκέπτεται για προσκύνημα τους Αγίους Τόπους.
Εκεί παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα και όταν επέστρεψε πάλι στην Κύπρο, μόνασε στη μονή του Χρυσοστόμου (1152-1158 μ.Χ.). Ζήτησε από τον ηγούμενο της μονής να του επιτρέψει να γίνει ερημίτης, χωρίς όμως επιτυχία. Η άρνηση του ηγουμένου, οδηγεί τον Όσιο να εγκαταλείψει τη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να πάει στο όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο.
Γι΄ αυτό τον σκοπό πήγε στην Πάφο με την ελπίδα να βρει πλοίο που να τον μεταφέρει εκεί. Στο ναύσταθμο όμως της Πάφου συνελήφθη ως φυγάς και φυλακίσθηκε.
Όταν, με την μεσιτεία ευσεβών ανθρώπων, αποφυλακίζεται την επόμενη ημέρα, αναζητά ερημητήριο στα ενδότερα της Μεγαλονήσου.
Τον Σεπτέμβριο του έτους 1159, επέλεξε να λαξεύσει την εγκλείστρα του, στην Πάφο, γνωρίζοντας ότι «ουδέν πλέον τούτου καθέξει, καν και του όλου κόσμου φθάση κρατήσαι». Ο Όσιος παρέμεινε κλεισμένος μέσα στην εγκλείστρα του επί σάράντα ολόκληρα χρόνια.
Εκεί μορφώθηκε κατά την θεία και ανθρώπινη σοφία και μυήθηκε στα μυστικά της πνευματικής ασκήσεως.
Αυτή την εμπειρία τη διαφύλαξε με πολύ προσοχή σε όλη του τη ζωή και με τη χάρη του Θεού την αύξησε και την εφάρμοσε απόλυτα. Η φήμη του διαδόθηκε ευρύτατα και πλήθος Χριστιανών συνέρεε, για να λάβει την ευχή και την ευλογία του.
Για να αποφύγει τον κόσμο λάξευσε μέσα στα βράχια νέα εγκλείστρα και επικοινωνούσε με τον κόσμο μόνο κάθε Κυριακή.
Σε αυτή την απόφασή του συνετέλεσε και η χειροτονία του σε πρεσβύτερο, το έτος 1170, από τον Επίσκοπο Πάφου Βασίλειο Κίνναμο και η σύσταση της πρώτης αδελφότητας προς το τέλος του έτους 1170 ή στις αρχές του 1171. η ύπαρξη πλέον μοναχών διευκόλυνε τον Άγιο να εντείνει τον εγκλεισμό, καθόσον οι υποτακτικοί του θα αναλάμβαναν τις ποικίλες αξωτερικές εργασίες της μονής.
Όμως ο Άγιος δεν ήταν διδάσκαλος μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά ήταν διδάσκαλος κυρίως των υποτακτικών του με τον βίο και το παράδειγμά του.
Εν τω μεταξύ είχαν συμβεί διάφορα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, τα οποία την απέκοψαν από το Βυζάντιο και έφερε την δυστυχία στην Εκκλησία και τον λαό.
Η φτώχεια και η δυστυχία του λαού οδήγησε πολλούς να ζητήσουν τροφή στα μοναστήρια, ένα από τα οποία ήταν και η εγκλείστρα του Οσίου Νεοφύτου.
Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στα χέρια των Φράγκων τον Απρίλιο του έτους 1204, ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός και για τον Όσιο Νεόφυτο.
Θεωρεί την άλωση της Πόλεως, της προστάτιδος των Ορθοδόξων, «αποκαλυπτικό» γεγονός και γι΄ αυτό επιχειρεί την ερμηνεία της Αποκαλύψεως, καταβάλλοντας προσπάθεια να εξηγήσει γιατί κυριάρχησαν οι δυνάμεις του αντίχριστου σε βάρος της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο Όσιος κοιμήθηκε σε βαθύτατο γήρας στις 12 Απριλίου. Ο ίδιος ενταφιάσθηκε στον τάφο που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, σε ξύλινο φέρετρο από ξύλο πεύκου, κέδρου και κυπαρίσσου το οποίο είχε κατασκευάσει, όταν ζούσε.
Το ιερό λείψανό του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην ομώνυμη μονή της Πάφου, στην Κύπρο, που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.
Αυτή την ημέρα η Εκκλησία εορτάζει και την ανάμνηση της Θεοσημείας, δηλαδή της θαυματουργικής διασώσεως του Αγίου Νεοφύτου κατά την πτώση αυτού από την εγκλείστρα του, όπου ασκήτευε.
Ο Όσιος Νεόφυτος έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λεύκαρα της Κύπρου το 1134 και σε νεαρή ηλικία, παρά την θέλεηση των γονέων του, Αθανασίου και Ευδοξίας, ακολούθησε τον μοναχικό βίο, φλεγόμενος από θείο ζήλο.
Κατέφυγε κατ΄ αρχάς στη μονή του Αγίου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτσοβέντη, όπου ζήτησε να μείνει και να ασκητέψει. Μετά από πέντε χρόνια στο διακόνημα της καλλιέργειας των αμπελώνων της μονής, στη θέση «Γούπαις», με την ευλογία του ηγουμένου, επισκέπτεται για προσκύνημα τους Αγίους Τόπους.
Εκεί παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα και όταν επέστρεψε πάλι στην Κύπρο, μόνασε στη μονή του Χρυσοστόμου (1152-1158 μ.Χ.). Ζήτησε από τον ηγούμενο της μονής να του επιτρέψει να γίνει ερημίτης, χωρίς όμως επιτυχία. Η άρνηση του ηγουμένου, οδηγεί τον Όσιο να εγκαταλείψει τη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να πάει στο όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο.
Γι΄ αυτό τον σκοπό πήγε στην Πάφο με την ελπίδα να βρει πλοίο που να τον μεταφέρει εκεί. Στο ναύσταθμο όμως της Πάφου συνελήφθη ως φυγάς και φυλακίσθηκε.
Όταν, με την μεσιτεία ευσεβών ανθρώπων, αποφυλακίζεται την επόμενη ημέρα, αναζητά ερημητήριο στα ενδότερα της Μεγαλονήσου.
Τον Σεπτέμβριο του έτους 1159, επέλεξε να λαξεύσει την εγκλείστρα του, στην Πάφο, γνωρίζοντας ότι «ουδέν πλέον τούτου καθέξει, καν και του όλου κόσμου φθάση κρατήσαι». Ο Όσιος παρέμεινε κλεισμένος μέσα στην εγκλείστρα του επί σάράντα ολόκληρα χρόνια.
Εκεί μορφώθηκε κατά την θεία και ανθρώπινη σοφία και μυήθηκε στα μυστικά της πνευματικής ασκήσεως.
Αυτή την εμπειρία τη διαφύλαξε με πολύ προσοχή σε όλη του τη ζωή και με τη χάρη του Θεού την αύξησε και την εφάρμοσε απόλυτα. Η φήμη του διαδόθηκε ευρύτατα και πλήθος Χριστιανών συνέρεε, για να λάβει την ευχή και την ευλογία του.
Για να αποφύγει τον κόσμο λάξευσε μέσα στα βράχια νέα εγκλείστρα και επικοινωνούσε με τον κόσμο μόνο κάθε Κυριακή.
Σε αυτή την απόφασή του συνετέλεσε και η χειροτονία του σε πρεσβύτερο, το έτος 1170, από τον Επίσκοπο Πάφου Βασίλειο Κίνναμο και η σύσταση της πρώτης αδελφότητας προς το τέλος του έτους 1170 ή στις αρχές του 1171. η ύπαρξη πλέον μοναχών διευκόλυνε τον Άγιο να εντείνει τον εγκλεισμό, καθόσον οι υποτακτικοί του θα αναλάμβαναν τις ποικίλες αξωτερικές εργασίες της μονής.
Όμως ο Άγιος δεν ήταν διδάσκαλος μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά ήταν διδάσκαλος κυρίως των υποτακτικών του με τον βίο και το παράδειγμά του.
Εν τω μεταξύ είχαν συμβεί διάφορα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, τα οποία την απέκοψαν από το Βυζάντιο και έφερε την δυστυχία στην Εκκλησία και τον λαό.
Η φτώχεια και η δυστυχία του λαού οδήγησε πολλούς να ζητήσουν τροφή στα μοναστήρια, ένα από τα οποία ήταν και η εγκλείστρα του Οσίου Νεοφύτου.
Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στα χέρια των Φράγκων τον Απρίλιο του έτους 1204, ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός και για τον Όσιο Νεόφυτο.
Θεωρεί την άλωση της Πόλεως, της προστάτιδος των Ορθοδόξων, «αποκαλυπτικό» γεγονός και γι΄ αυτό επιχειρεί την ερμηνεία της Αποκαλύψεως, καταβάλλοντας προσπάθεια να εξηγήσει γιατί κυριάρχησαν οι δυνάμεις του αντίχριστου σε βάρος της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο Όσιος κοιμήθηκε σε βαθύτατο γήρας στις 12 Απριλίου. Ο ίδιος ενταφιάσθηκε στον τάφο που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, σε ξύλινο φέρετρο από ξύλο πεύκου, κέδρου και κυπαρίσσου το οποίο είχε κατασκευάσει, όταν ζούσε.
Το ιερό λείψανό του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην ομώνυμη μονή της Πάφου, στην Κύπρο, που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.
Αυτή την ημέρα η Εκκλησία εορτάζει και την ανάμνηση της Θεοσημείας, δηλαδή της θαυματουργικής διασώσεως του Αγίου Νεοφύτου κατά την πτώση αυτού από την εγκλείστρα του, όπου ασκήτευε.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Όσιος Νέστορας ο Χρονογράφος της Λαύρας των Σπηλαίων
Ο Όσιος Νέστωρ έζησε στη σεβάσμια μονή των Σπηλαίων στα χρόνια των μακαρίων πατέρων Αντωνίου καί Θεοδοσίου, καί κατέγραψε με περισσή σοφία τα περιστατικά της μεταφυτεύσεως του μοναχικού βίου από τον "Αθωνα στη Ρωσία. Γεννημένος στο Κίεβο το 1050, ήρθε δεκαεπτά χρονών στην Πετσέρσκαγια, «πόθων τον βίον της ασκήσεως». Την εποχή εκείνη ό όσιος Αντώνιος είχε άποσυρθή καί άσκήτευε απομονωμένος στο σπήλαιο, ενώ ό μακάριος Θεοδόσιος ήταν απασχολημένος με την ανοικοδόμηση της μονής.
Πρίν ακόμη γίνη μοναχός, ό θεοφώτιστος Νέστωρ διδάχτηκε στο ίερό κοινόβιο των οσίων τίς μοναχικές αρετές. Σ' όλες κοπία-ζαν πάντοτε πρώτοι, δίνοντας το παράδειγμα καί στους άλλους α-δελφούς, οί όσιοι πατέρες Αντώνιος καί Θεοδόσιος. Άπ' αυτή την «ίεράν ξυνωρίδα» ό θεσπέσιος νέος με προθυμία καί ταπείνωση δεχόταν κάθε συμβουλή, πίνοντας αχόρταγα τα θεία νάματα πού άνέβλυζαν από τα δύο φωτισμένα «στόματα του Λόγου».
Μετά τα μακάρια τέλη των οσίων Αντωνίου καί Θεοδοσίου ό ίερός Νέστωρ, πού με τη βιοτή καί την πολιτεία του είχε δείξει πώς ήταν ήδη δόκιμος σε κάθε αρετή, αξιώθηκε να λαβή από τα χέρια του ηγουμένου οσίου Στεφάνου το άγιο μοναχικό σχήμα. Αργότερα τιμήθηκε καί με τον πρώτο βαθμό της ίερωσύνης, χειροτονήθηκε δηλαδή διάκονος.
Το 1080, ό όσιος συνέγραψε το μαρτύριο των αγίων πρωτο-μαρτύρων Μπόρις καί Γκλέμπ, καθώς καί το βίο του οσίου Θεοδοσίου.
Όταν ή αδελφότης της Λαύρας αποφάσισε το 1091 να κάνη την άνακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου Θεοδοσίου, στο μακάριο Νέστορα έλαχε, όπως είδαμε, ή τιμή να τα βρή, μετά από ολονύκτιο κοπιαστικό σκάψιμο, καί να είναι αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων θαυμάτων πού συνέβησαν τότε.
Το 1113 έγραψε το περίφημο Χρονικό του, πού περιλαμβάνει τη ρωσική ιστορία από το 850 ως το 1110.
Ό όσιος, χωρίς να σταματήση ποτέ τη συγγραφή, έκοιμήθη ειρηνικά το 1114. Ό Κύριος τον δόξασε κι αυτόν με τάν αφθαρσία του τιμίου λειψάνου του.
Η μνήμη του τιμάται στις 27 Οκτωβρίου.
Πηγή
Ο Όσιος Νέστωρ έζησε στη σεβάσμια μονή των Σπηλαίων στα χρόνια των μακαρίων πατέρων Αντωνίου καί Θεοδοσίου, καί κατέγραψε με περισσή σοφία τα περιστατικά της μεταφυτεύσεως του μοναχικού βίου από τον "Αθωνα στη Ρωσία. Γεννημένος στο Κίεβο το 1050, ήρθε δεκαεπτά χρονών στην Πετσέρσκαγια, «πόθων τον βίον της ασκήσεως». Την εποχή εκείνη ό όσιος Αντώνιος είχε άποσυρθή καί άσκήτευε απομονωμένος στο σπήλαιο, ενώ ό μακάριος Θεοδόσιος ήταν απασχολημένος με την ανοικοδόμηση της μονής.
Πρίν ακόμη γίνη μοναχός, ό θεοφώτιστος Νέστωρ διδάχτηκε στο ίερό κοινόβιο των οσίων τίς μοναχικές αρετές. Σ' όλες κοπία-ζαν πάντοτε πρώτοι, δίνοντας το παράδειγμα καί στους άλλους α-δελφούς, οί όσιοι πατέρες Αντώνιος καί Θεοδόσιος. Άπ' αυτή την «ίεράν ξυνωρίδα» ό θεσπέσιος νέος με προθυμία καί ταπείνωση δεχόταν κάθε συμβουλή, πίνοντας αχόρταγα τα θεία νάματα πού άνέβλυζαν από τα δύο φωτισμένα «στόματα του Λόγου».
Μετά τα μακάρια τέλη των οσίων Αντωνίου καί Θεοδοσίου ό ίερός Νέστωρ, πού με τη βιοτή καί την πολιτεία του είχε δείξει πώς ήταν ήδη δόκιμος σε κάθε αρετή, αξιώθηκε να λαβή από τα χέρια του ηγουμένου οσίου Στεφάνου το άγιο μοναχικό σχήμα. Αργότερα τιμήθηκε καί με τον πρώτο βαθμό της ίερωσύνης, χειροτονήθηκε δηλαδή διάκονος.
Το 1080, ό όσιος συνέγραψε το μαρτύριο των αγίων πρωτο-μαρτύρων Μπόρις καί Γκλέμπ, καθώς καί το βίο του οσίου Θεοδοσίου.
Όταν ή αδελφότης της Λαύρας αποφάσισε το 1091 να κάνη την άνακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου Θεοδοσίου, στο μακάριο Νέστορα έλαχε, όπως είδαμε, ή τιμή να τα βρή, μετά από ολονύκτιο κοπιαστικό σκάψιμο, καί να είναι αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων θαυμάτων πού συνέβησαν τότε.
Το 1113 έγραψε το περίφημο Χρονικό του, πού περιλαμβάνει τη ρωσική ιστορία από το 850 ως το 1110.
Ό όσιος, χωρίς να σταματήση ποτέ τη συγγραφή, έκοιμήθη ειρηνικά το 1114. Ό Κύριος τον δόξασε κι αυτόν με τάν αφθαρσία του τιμίου λειψάνου του.
Η μνήμη του τιμάται στις 27 Οκτωβρίου.
Πηγή
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Anastasios68 την Πέμ Φεβ 06, 2014 9:55 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Λόγος: Υπήρχαν περιττοί χαρακτήρες, έλειπε η πηγή προέλευσης του βίου του αγίου καθώς και οι εικόνες-αγιογραφίες που τον συνοδεύουν.
Λόγος: Υπήρχαν περιττοί χαρακτήρες, έλειπε η πηγή προέλευσης του βίου του αγίου καθώς και οι εικόνες-αγιογραφίες που τον συνοδεύουν.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Όσιος Νικήτας εκ Κιέβου
Ο Όσιος Νικήτας καταγόταν από την Ρωσία και ήταν κατά σάρκα αδελφός του Οσίου Νίκωνος (τιμάται 23 Μαρτίου), ηγουμένου της Λαύρας του Κιέβου. Μόνασε στη μονή των Σπηλαίων του Κιέβου, αλλά το ανυπάκουο του χαρακτήρα του τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει την κοινοβιακή ζωή και τους Πατέρες και να ζήσει, ως μοναχός, απομονωμένος σε ένα κελί που έφτιαξε για τον εαυτό του.
Ο Όσιος Νίκων, που δεν έδωσε την ευλογία του για την απομάκρυνση του μοναχού Νικήτα είδε με θλίψη την πράξη του και περίμενε με φόβο την τιμωρία της παρακοής του. Πράγματι, η δοκιμασία δεν άργησε να έλθει. Μια μέρα και ενώ ο Όσιος Νικήτας προσευχόταν, ο διάβολος μεταμορφωμένος σε Άγγελο Κυρίου, παρουσιάσθηκε μπροστά του και του είπε να μην προσεύχεται πλέον, αλλά να μελετά τις Αγίες Γραφές.
Το έργο της προσευχής θα αναλάμβανε αντί του Οσίου ο ψευτοάγγελος. Ο Όσιος υπέκυψε στον πειρασμό. Νόμισε ότι κατά θεία παραχώρηση και λόγω των ασκητικών του αγώνων ο Θεός του χάρισε αυτή τη μεγάλη δωρεά. Έτσι σταμάτησε την προσευχή και άρχισε τη μελέτη. Μελέτη όμως του λόγου του Θεού χωρίς προσευχή δεν γίνεται. Έτσι η καρδιά του περιέπεσε σε ακηδία και πνευματικό λήθαργο, γι’ αυτό δεν κατάφερε να τελειώσει ούτε τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Ο Όσιος άρχισε ξαφνικά να προφητεύει μόνο τα μέλλοντα κακά: κλοπές, εγκλήματα, κακές ενέργειες και πράξεις, όλα δηλαδή εκείνα που κατεργάζεται ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους και της κακίας. Η φήμη του απλώθηκε παντού και όλοι τον θαύμαζαν για την ακριβή εκπλήρωση των προφητικών του λόγων.
Οι Πατέρες της μονής άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι ο Όσιος Νικήτας είχε πέσει σε πλάνη και είχε οδηγηθεί από τον σατανά σε οδό απωλείας. Έτσι ξεκίνησαν θερμή προσευχή για να φωτισθεί ο νους του Οσίου και να σωθεί. Χάρη στην προσευχή των συνασκητών του, των Αγίων εκείνων Πατέρων, που από αγάπη για τον άνθρωπο προσεύχονταν και για τον αδελφό τους, ο νους του Οσίου φωτίσθηκε και άρχισε πάλι να προσεύχεται και να βιώνει τους αληθινούς καρπούς της μοναχικής πολιτείας, της αρετής και της ασκήσεως. Ο Θεός όχι μόνο έκανε δεκτή τη μετάνοιά του, αλλά και τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας.
Λόγω της οσιακής ζωής του ο Άγιος Νικήτας, το έτος 1096, εξελέγη Επίσκοπος Νόβγκοροντ. Αφού ποίμανε αξίως και θεοφιλώς το ποίμνιό του, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1109 και το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στον ιερό ναό των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης του Νόβγκοροντ.
Πηγή
Ο Όσιος Νικήτας καταγόταν από την Ρωσία και ήταν κατά σάρκα αδελφός του Οσίου Νίκωνος (τιμάται 23 Μαρτίου), ηγουμένου της Λαύρας του Κιέβου. Μόνασε στη μονή των Σπηλαίων του Κιέβου, αλλά το ανυπάκουο του χαρακτήρα του τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει την κοινοβιακή ζωή και τους Πατέρες και να ζήσει, ως μοναχός, απομονωμένος σε ένα κελί που έφτιαξε για τον εαυτό του.
Ο Όσιος Νίκων, που δεν έδωσε την ευλογία του για την απομάκρυνση του μοναχού Νικήτα είδε με θλίψη την πράξη του και περίμενε με φόβο την τιμωρία της παρακοής του. Πράγματι, η δοκιμασία δεν άργησε να έλθει. Μια μέρα και ενώ ο Όσιος Νικήτας προσευχόταν, ο διάβολος μεταμορφωμένος σε Άγγελο Κυρίου, παρουσιάσθηκε μπροστά του και του είπε να μην προσεύχεται πλέον, αλλά να μελετά τις Αγίες Γραφές.
Το έργο της προσευχής θα αναλάμβανε αντί του Οσίου ο ψευτοάγγελος. Ο Όσιος υπέκυψε στον πειρασμό. Νόμισε ότι κατά θεία παραχώρηση και λόγω των ασκητικών του αγώνων ο Θεός του χάρισε αυτή τη μεγάλη δωρεά. Έτσι σταμάτησε την προσευχή και άρχισε τη μελέτη. Μελέτη όμως του λόγου του Θεού χωρίς προσευχή δεν γίνεται. Έτσι η καρδιά του περιέπεσε σε ακηδία και πνευματικό λήθαργο, γι’ αυτό δεν κατάφερε να τελειώσει ούτε τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Ο Όσιος άρχισε ξαφνικά να προφητεύει μόνο τα μέλλοντα κακά: κλοπές, εγκλήματα, κακές ενέργειες και πράξεις, όλα δηλαδή εκείνα που κατεργάζεται ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους και της κακίας. Η φήμη του απλώθηκε παντού και όλοι τον θαύμαζαν για την ακριβή εκπλήρωση των προφητικών του λόγων.
Οι Πατέρες της μονής άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι ο Όσιος Νικήτας είχε πέσει σε πλάνη και είχε οδηγηθεί από τον σατανά σε οδό απωλείας. Έτσι ξεκίνησαν θερμή προσευχή για να φωτισθεί ο νους του Οσίου και να σωθεί. Χάρη στην προσευχή των συνασκητών του, των Αγίων εκείνων Πατέρων, που από αγάπη για τον άνθρωπο προσεύχονταν και για τον αδελφό τους, ο νους του Οσίου φωτίσθηκε και άρχισε πάλι να προσεύχεται και να βιώνει τους αληθινούς καρπούς της μοναχικής πολιτείας, της αρετής και της ασκήσεως. Ο Θεός όχι μόνο έκανε δεκτή τη μετάνοιά του, αλλά και τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας.
Λόγω της οσιακής ζωής του ο Άγιος Νικήτας, το έτος 1096, εξελέγη Επίσκοπος Νόβγκοροντ. Αφού ποίμανε αξίως και θεοφιλώς το ποίμνιό του, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1109 και το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στον ιερό ναό των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης του Νόβγκοροντ.
Πηγή
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Anastasios68 την Πέμ Φεβ 06, 2014 9:58 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Λόγος: Έλειπε η πηγή προέλευσης του βίου του αγίου καθώς και η αγιογραφία που τον συνοδεύει.
Λόγος: Έλειπε η πηγή προέλευσης του βίου του αγίου καθώς και η αγιογραφία που τον συνοδεύει.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.