ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης και η Μονή στο κέντρο της ερήμου!



Ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης γεννήθηκε στα Μύρα της Λυκίας, μία αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας που ήταν Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια, όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ζήνωνας, μεταξύ 376 και 391 μ.Χ.

Οι γονείς του ήταν πλούσιοι, ευσεβείς και ευλαβείς χριστιανοί. Τα άφθονα υλικά αγαθά δεν τους εμπόδισαν να έχουν αυστηρές ηθικές αρχές. Τον πολυαγαπημένο τους γιο τον ανάθρεψαν σύμφωνα με τα αθάνατα διδάγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ακλόνητη πίστη του Γεράσιμου και ο διακαής του πόθος να γίνει μοναχός τον οδήγησαν στην απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά την κοσμική ζωή. Αφού μοίρασε τα πλούσια υπάρχοντά του στους φτωχούς, αφιερώθηκε στην ήρεμη και απλή ζωή των καλόγερων. Έγινε επίσημα μοναχός, έδιωξε κάθε κοσμική φροντίδα και αφοσιώθηκε με όλη την δύναμη της ψυχής του, στην απόκτηση των γνήσιων αρετών.

Στην έρημο του Ιορδάνη

Από μικρός ο Άγιος Γεράσιμος είχε μεγάλο πόθο να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Ο σκοπός της σφοδρής αυτής επιθυμίας του ήταν διπλός. Ήθελε να προσκυνήσει τα μέρη που αγίασε με τον παρουσία Του ο Πανάγιος Θεάνθρωπος Χριστός και να ασκητεύσει στα θεοβάδιστα μέρη της ερήμου του Ιορδάνη. Θεωρούσε την έρημο καταλληλότερη για τους μεγαλύτερους ασκητικούς αγώνες, τους οποίους πάντοτε αγαπούσε.

O ευσεβής πόθος του Οσίου Γερασίμου πραγματοποιείται το 451 μ.Χ, οπότε και φτάνει στα Ιεροσόλυμα και προσκυνεί τον Πανάγιο Τάφο και τα άλλα ιερά προσκυνήματα. Μετά την προσκύνηση στα Ιεροσόλυμα, ο Άγιός μας καταφεύγει στηνέρημο του Ιορδάνη, όπου αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα και να περάσει με αυστηρή άσκηση τον υπόλοιπο χρόνο του επίγειου βίου του.

Μετά την εγκατάσταση του στην περιοχή του Ιορδάνη ο Όσιος συνέχισε τους σκληρούς ασκητικούς αγώνες του. Εκεί αποφασίζει να ιδρύσει κοινόβιο μοναστήρι και λαύρα ένα περίπου μίλι μακριά από τον Ιορδάνη ποταμό. Η λαύρα αποτελείται από σπηλιές, σε καθεμιά από τις οποίες μένει μόνος του ένας μοναχός. Στη λαύρα έμεναν οι μεγαλύτεροι μοναχοί κι αυτοί που είχαν πείρα στη μοναχική ζωή. Στο κοινόβιο ζούσαν οι νεότεροι και οι αρχάριοι.

Η Μονή Αγίου Γερασίμου Ιορδανίτη



Ο Άγιος εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτό το άγριο λιοντάρι έζησε κοντά στον Όσιο Γεράσιμο και τον υπηρετούσε με θαυμαστό τρόπο, όσο καιρό ζούσε. Αλλά και όταν κοιμήθηκε ο Άγιος τον ακολούθησε με παράδοξο τρόπο, αφού πέθανε πάνω στον τάφο του από υπερβολική λύπη.

Μετά το θάνατο του σε βαθιά γεράματα, η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε Άγιο. Είναι γνωστός σαν ο Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης και τον γιορτάζουμε στις 4 Μαρτίου. Το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου βρίσκεται στην έρημο του Ιορδάνη, κοντά στην Ιεριχώ.

Το μοναστήρι βρίσκεται τετρακόσια περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου Θάλασσας. Γι’ αυτό εδώ η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι και οι βροχές το χειμώνα ελάχιστες. Το μοναστήρι υψώνεται μεγαλόπρεπο. Είναι σήμερα μια όαση, που διακόπτει το μονότονο και άχαρο τοπίο της απέραντης ερήμου. Ο προσκυνητής ξεκουράζεται στους φιλόξενους χώρους του, ξεχνά την άμμο και τις πέτρες της ερήμου και φέρνει στο νου του τα ένδοξα χρόνια του μοναχισμού, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Το μοναστήρι περιτριγυρίζεται από πανύψηλα τείχη και μεγάλη σιδερένια πόρτα. Μπαίνοντας στο μοναστήρι, στα αριστερά, βρίσκεται μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη φυγή στην Αίγυπτο. Είναι η σπηλιά όπου, κατά την παράδοση, φιλοξενήθηκε η Παναγία με το Χριστό βρέφος και τον Άγιο Ιωσήφ, όταν έφευγαν στην Αίγυπτο.

Η παράδοση λέει ότι η άγια οικογένεια έμεινε σ’ αυτή τη σπηλιά μια νύχτα. Εδώ είχε το λημέρι του ένας αρχιληστής. Αυτός είπε στους άλλους ληστές να μην πειράξουν αυτή την οικογένεια, διαφορετικά θα είχαν να κάνουν μαζί του. Τη νύχτα η Παναγία έλουσε το Χριστό. Το νερό που έμεινε, που ήταν πεντακάθαρο, το πήρε η γυναίκα του ληστή και έλουσε το άρρωστο παιδί της. Αμέσως το παιδί έγινε καλά. Λέγεται ότι αυτό το αγόρι ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού και πήγε στον Παράδεισο…

Μία θεωρία θέλει τον Άγιο να θάφτηκε μισό μίλι μακριά από το μοναστήρι του. Μετά την καταστροφή του μοναστηριού από τους Άραβες, το λείψανο του μεταφέρθηκε στη Μονή Καλαμώνος, στο μέρος που είναι σήμερα το μοναστήρι του Αγίου. Μέχρι σήμερα κανένας δεν ξέρει το ακριβές μέρος, όπου βρίσκεται το άγιο λείψανο του.

Ίσως λένε οι πιστοί, μ’ αυτό τον τρόπο ο Άγιος να αποφεύγει τις πολλές τιμές. Αυτό έκανε και όταν ήταν στη ζωή.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ


Το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου


Το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου βρίσκεται στην έρημο του Ιορδάνη. Είναι κοντά στην Ιεριχώ, που κατοικείται σήμερα κυρίως από Αραβες Παλαιστίνιους. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται μισογκρεμισμένο το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί κοντά είναι το ακριβές σημείο του ποταμού Ιορδάνη, όπου βαφτίστηκε ο Χριστός. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, είναι η Νεκρά Θάλασσα, στο μέρος που βρίσκονταν οι αρχαίες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα.

Το μοναστήρι βρίσκεται τετρακόσια περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου Θάλασσας. Γι’ αυτό εδώ η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι και οι βροχές το χειμώνα ελάχιστες. Το μοναστήρι υψώνεται μεγαλόπρεπο. Είναι σήμερα μια όαση, που διακόπτει το μονότονο και άχαρο τοπίο της απέραντης ερήμου. Ο προσκυνητής ξεκουράζεται στους φιλόξενους χώρους του, ξεχνά την άμμο και τις πέτρες της ερήμου και φέρνει στο νου του τα ένδοξα χρόνια του μοναχισμού, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Λίγο πιο κάτω από το μοναστήρι, πάνω σε αμμόλοφους, υπάρχουν μερικές σπηλιές.
Σε μια απ’ αυτές λέγεται ότι έζησε η οσία Μαρία η Αιγύπτια ή η Αγία Φωτεινή.

Το λείψανο του Αγίου Γερασίμου δεν έχει βρεθεί ακόμη. Αυτές τις μέρες ο ηγούμενος Χρυσόστομος ανακάλυψε πολλούς τάφους με ακέραια λείψανα, έξω από το μοναστήρι. Πιστεύει πως κάπου κοντά θα είναι και το πολύτιμο λείψανο του Αγίου και ίσως βρεθεί σύντομα.

Το μοναστήρι περιτριγυρίζεται από πανύψηλα τείχη και μεγάλη σιδερένια πόρτα. Μπαίνοντας στο μοναστήρι, στα αριστερά, βρίσκεται μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη φυγή στην Αίγυπτο. Είναι η σπηλιά όπου, κατά την παράδοση, φιλοξενήθηκε η Παναγία με το Χριστό βρέφος και τον Άγιο Ιωσήφ, όταν έφευγαν στην Αίγυπτο.

Η παράδοση λέει ότι η άγια οικογένεια έμεινε σ’ αυτή τη σπηλιά μια νύχτα. Εδώ είχε το λημέρι του ένας αρχιληστής. Αυτός είπε στους άλλους ληστές να μην πειράξουν αυτή την οικογένεια, διαφορετικά θα είχαν να κάνουν μαζί του. Τη νύχτα η Παναγία έλουσε το Χριστό. Το νερό που έμεινε, που ήταν πεντακάθαρο, το πήρε η γυναίκα του ληστή και έλουσε το άρρωστο παιδί της. Αμέσως το παιδί έγινε καλά. Λέγεται ότι αυτό το αγόρι ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού και πήγε στον Παράδεισο…

Η περιοχή αυτή λέγεται και περιοχή της πέρδικας.

Πήρε το όνομα της από την Παναγία. Όταν τη βλέπανε να περνά έλεγαν ότι έμοιαζε με πέρδικα. Μάλιστα κάποιος είπε:
- Αυτή η γυναίκα είναι τόσο όμορφη! Αν υπάρχει μητέρα του Θεού αυτή πρέπει να είναι.

Ο χώρος γύρω από το μοναστήρι είναι μια όαση. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες του ηγουμένου και τη βοήθεια των πιστών, η μονότονη και κατάξερη έρημος παραχωρεί τη θέση της στο πράσινο. Έτσι εδώ ξεκουράζεται και η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου, έξω από το μοναστήρι υπήρχαν μόνο λίγες φοινικιές. Σήμερα όλος ο χώρος σφύζει από ζωή και ξεκουράζει τον κουρασμένο επισκέπτη.

Το βόρειο μέρος, έξω από το μοναστήρι, είναι περιφραγμένο με ψηλό τοίχο. Εδώ υπάρχουν πολλές ελιές, φοινικιές και χαρουπιές. Κάτω από μια απ’ αυτές κοιμάται ήσυχα τον ύπνο του δικαίου η μοναχή Χριστοδούλη, που έζησε τα τελευταία της χρόνια σ’ ένα μικρό δωμάτιο. Κοιμήθηκε σε ηλικία 104 χρόνων. Η μοναχή αυτή αγαπούσε πολύ τα ζώα, κυρίως τις γάτες, τους σκύλους και τις κατσίκες. Η αγιότητα της φαίνεται από το πιο κάτω γεγονός:

Μετά την κηδεία, την ώρα που την κατέβαζαν από το ναό του Αγίου Γερασίμου και την έπαιρναν να τη θάψουν, ο πολύ λίγος κόσμος που παρευρέθηκε, διαπίστωσαν ότι δεξιά και αριστερά από το φέρετρο στέκονταν τα αγαπημένα της ζώα, σκύλοι και γάτες και πάνω ψηλά στους τοίχους παρατάχθηκαν πολλά πουλιά. Ήταν όλα αυτά τα ζώα που τάιζε με το δικό της φαγητό.

Στα ανατολικά του μοναστηριού υπάρχει ένα περιφραγμένο κτήμα με φραγκοσυκιές και ελιές. Εδώ ο ηγούμενος είχε μεταφέρει και τα ζώα αλλά τα σήκωσε, μετά από το εξής παράξενο γεγονός: Ο κηπουρός μπάρμπα-Μιχάλης, που βοηθούσε κάποτε στους κήπους της Μονής, ενώ βρισκόταν σ’ αυτό το μέρος άκουε μια παράξενη φωνή να λέει: "Δεν φτάνει που μας έφερε τα άλλα ζώα, τώρα μας κουβάλησε και τις κατσίκες από πάνω μας". Τον τελευταίο καιρό ο γέροντας είχε πάρει εκεί τις κατσίκες. Παρόμοιες φωνές άκουγαν και άλλοι. Έτσι ο ηγούμενος αναγκάστηκε να μεταφέρει όλα τα ζώα σε άλλους χώρους.
Στο νότιο μέρος του μοναστηριού υπάρχουν τρεις ξενώνες. Εδώ μπορούν να φιλοξενηθούν όσοι προσκυνητές θέλουν να παραμείνουν στον Άγιο Γεράσιμο για ορισμένες μέρες.

Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας του Αραβοϊσραηλινού πολέμου, ελάχιστοι προσκυνητές επισκέπτονται το μοναστήρι. Ο ηγούμενος κάνει ό,τι μπορεί για να βρει χρήματα, για να μπορεί να βοηθάει τους κατοίκους της Ιεριχώς - Ορθόδοξους και μουσουλμάνους - που στερούνται τα πάντα.

Παιδικά και νεανικά χρόνια

Στα πολύ παλιά χρόνια, πριν περάσουν τετρακόσια χρόνια από την γέννηση του Ιησού Χριστού μας, γεννήθηκε στα Μύρα της Λυκίας ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης.

Τα Μύρα ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, που ήταν Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια. Την εποχή του Βυζαντίου τα Μύρα έγιναν πρωτεύουσα της επαρχίας της Λυκίας και μέχρι τον 17ο αιώνα ήταν έδρα επισκόπου. Ένας από τους επισκόπους των Μύρων, ήταν και ο Άγιος Νικόλαος ο προστάτης των θαλασσών. Ο Άγιος Νικόλαος λάμπρυνε με την παρουσία του τον επισκοπικό θρόνο των Μύρων κατά τον 4ο αιώνα και πέθανε λίγα χρόνια πριν γεννηθεί ο Άγιος Γεράσιμος. Τα ερείπια που σώζονται δείχνουν ότι τα Μύρα βρίσκονται τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από την θάλασσα.

Ο ευλογημένος Γεράσιμος γεννήθηκε όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ζήνωνας, μεταξύ 376 και 391 μ.Χ. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι, ευσεβείς και ευλαβείς χριστιανοί. Τα άφθονα υλικά αγαθά δεν τους εμπόδισαν να έχουν αυστηρές ηθικές αρχές. Τον πολυαγαπημένο τους γιο τον ανάθρεψαν σύμφωνα με τα αθάνατα διδάγματα της Αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Του έδωσαν μια τέλεια χριστιανική ανατροφή.
Όσο μεγάλωνε ο χαριτωμένος Γεράσιμος, τόσο πιο πολύ πλουτιζόταν με άφθονες αρετές, που του χάριζε ο φωτοδότης Χριστός. Δεν ήθελε να ζει όπως οι πιο πολλοί νέοι της εποχής του και να φροντίζει μόνο το σώμα του, παραμελώντας την αθάνατη ψυχή του. Ήταν φρόνιμος και προσεκτικός. Καταλάβαινε πως η ζωή του ανθρώπου πάνω στην γη είναι προσωρινή, ενώ ο Παράδεισος είναι παντοτινός και αιώνιος. Ο μεγάλος σεβασμός στο Θεό ριζώθηκε για καλά στα τρίσβαθα της ψυχής του από τα παιδικά του χρόνια. Οι γονείς του τον αφιέρωσαν από βρέφος στον Θεό και από παιδί ζούσε την μοναχική ζωή σε κοινόβιο μοναστήρι.

Σε κοινόβιο Μοναστήρι – Στην έρημο της Λυκίας

Η ακλόνητη πίστη του γνωστικού Γεράσιμου και ο διακαής του πόθος να γίνει μοναχός τον οδήγησαν στην απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά την κοσμική ζωή. Αφού μοίρασε τα πλούσια υπάρχοντά του στους φτωχούς, αφιερώθηκε στην ήρεμη και απλή ζωή των καλόγερων. Έγινε επίσημα μοναχός, έδιωξε κάθε κοσμική φροντίδα και αφοσιώθηκε με όλη την δύναμη της ψυχής του, στην απόκτηση των γνήσιων αρετών.
Στην αρχή έγινε μοναχός σε κοινόβιο μοναστήρι.

Κοινόβιο λέγεται το μοναστήρι στο οποίο ζουν μαζί πολλοί μοναχοί, εκκλησιάζονται όλοι μαζί, υπακούουν και εξομολογούνται στον ίδιο ηγούμενο, το γέροντά τους, τρώνε σε κοινό τραπέζι, καθένας τους κάνει κάποια δουλειά, το διακόνημα και δεν έχουν δικά τους χρήματα ή οποιαδήποτε περιουσία.

Αφού πέρασε αρκετό καιρό στο κοινόβιο, ο ενάρετος Γεράσιμος απόκτησε πείρα της μοναχικής ζωής και προόδευσε περισσότερο στις ασκητικές αρετές. Τότε, με την ευλογία του γέροντά του, έφυγε από το κοινόβιο και ζούσε μόνος του, σαν ασκητής, στους πιο απρόσιτους και έρημους τόπους της Λυκίας.

Ο καλοκάγαθος Γεράσιμος δεν αγαπούσε να ζει όπως οι περισσότεροι νέοι της εποχής του, που φρόντιζαν μόνο το σώμα τους και αδιαφορούσαν για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ήξερε ότι η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή, μαζί με τις άλλες αρετές που καλλιεργούσε συστηματικά, ήταν τα σκαλοπάτια που θα τον οδηγούσαν στην Αιώνιο Βασιλεία.
Αγωνιζόταν συνέχεια για να καθαρίσει την ψυχή του από κάθε πάθος και ακαθαρσία κι έτσι να φωτισθεί ο νους του από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Με ευχαρίστηση απέφευγε τα πολλά και νόστιμα φαγητά και καθετί που βάραινε την κοιλιά το θεωρούσε βάρος και ενόχληση για τη φύση. Έτσι ο νους του διατηρούταν καθαρός και ήσυχος.
Κοιμόταν πολύ λίγο, όσο χρειαζόταν για να διατηρείται στη ζωή και δεν απέφευγε τους κόπους και τους μόχθους. Αγαπούσε ν' ασχολείται με τις αγρυπνίες, τις προσευχές και τη μελέτη των αγίων πατέρων.
Για το θέμα του ύπνου έλεγε: "Όποιος θέλει να ζήσει περισσότερο, πρέπει να κοιμάται λιγότερο. Ο πολύς ύπνος κάνει το σώμα αδύναμο και ασθενικό. Ζωή είναι κυρίως το μέρος του χρόνου κατά το οποίο είμαστε ξύπνιοι. Γι αυτό οι παλιοί σοφοί έλεγαν τον ύπνο αδελφό του θανάτου. Το κρεβάτι είναι ένα είδος φέρετρου, γιατί μας εμποδίζει από την ενέργεια, που είναι η βάση της ζωής".
Ο γενναίος στρατιώτης του Χριστού, εφαρμόζοντας όσα πίστευε, κοιμόταν μόνο όσο του ήταν αναγκαίο, όσο του χρειαζόταν για να ζει. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του τον ξόδευε σε προσευχή, σε μελέτη, σε αυτοεξέταση, σε αγαθοεργίες και σε άλλο Θεάρεστο έργο. Με τους πολύμοχθους αγώνες του στην έρημο της πατρίδας του, της Λυκίας, ο μακάριος Γεράσιμος έδειξε στους μοναχούς τον ορθόδοξο δρόμο της μοναχικής ζωής. Πάλεψε σκληρά εναντίον των δαιμόνων, ασκήτευε για αρκετό χρόνο με ιδρώτες, πόνους και μόχθους και στο τέλος αναδείχθηκε νικητής.

Στους Αγίους Τόπους - Κοντά στον Άγιο Ευθύμιο - Στην έρημο του Ιορδάνη

Από μικρός ο Άγιος Γεράσιμος είχε μεγάλο πόθο να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Ο σκοπός της σφοδρής αυτής επιθυμίας του ήταν διπλός. Ήθελε να προσκυνήσει τα μέρη που αγίασε με τον παρουσία Του ο Πανάγιος Θεάνθρωπος Χριστός και να ασκητεύσει στα θεοβάδιστα μέρη της ερήμου του Ιορδάνη. Θεωρούσε την έρημο καταλληλότερη για τους μεγαλύτερους ασκητικούς αγώνες, τους οποίους πάντοτε αγαπούσε.

Αυτή την εποχή πολλοί διαλεχτοί άνδρες και γυναίκες, από την Ανατολή και τη Δύση, έπαιρναν το δρόμο που οδηγούσε στην Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ. Αρκετοί απ’ αυτούς, αφού προσκυνούσαν τους Πανάγιους τόπους, γύριζαν χαρούμενοι στις πατρίδες τους. Άλλοι πάλι αφιέρωναν τον εαυτό τους στο θεό και έμεναν μόνιμα στα αγιασμένα αυτά μέρη και γίνονταν μοναχοί. Μερικοί εγκαταστάθηκαν στις έρημους και ίδρυσαν μοναστήρια. Τέτοιοι ήταν ο Μέγας Ευθύμιος, ο Θεόκτιστος, ο Κυριάκος ο Αναχωρητής και άλλοι.

Επιτέλους ο ευσεβής πόθος του Οσίου Γερασίμου να προσκυνήσει τους τόπους που αγίασε με την παρουσία Του ο Κύριος μας πραγματοποιείται. Το 451 μ.Χ. φτάνει στα Ιεροσόλυμα και προσκυνεί τον Πανάγιο Τάφο και τα άλλα ιερά προσκυνήματα. Το ίδιος έτος είχε φτάσει εκεί και ο Άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης.

Αλλά και η άλλη, μεγάλη του επιθυμία πραγματοποιείται. Ο Πανάγαθος Θεός στέλνει πλούσια την ευλογία Του στους γνήσιους στρατιώτες Του. Μετά την προσκύνηση στα Ιεροσόλυμα, ο Άγιός μας καταφεύγει στην έρημο της Νεκράς Θάλασσας για να ασκητεύσει. Αφού άκουσε για τη φήμη του Αγίου Ευθυμίου, που ασκήτευε τότε στη γειτονική έρημο του Ρουβά, πήγε κοντά του για λίγο καιρό και τον συμβουλεύτηκε. Πολύ ωφελημένος από την πείρα και τις συμβουλές του γίγαντα αυτού της Ορθοδοξίας, φτάνει στη γειτονική έρημο του Ιορδάνη, όπου αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα και να περάσει με αυστηρή άσκηση τον υπόλοιπο χρόνο του επίγειου βίου του.

Μετά την εγκατάσταση του στην περιοχή του Ιορδάνη ο Όσιος συνέχισε τους σκληρούς ασκητικούς αγώνες του. Ο αγώνας του ήταν πολύ δύσκολος και κουραστικός, γιατί γινόταν εναντίον του σατανά, που μισεί πολύ τους ανθρώπους και θέλει την καταστροφή τους, οδηγώντας τους μακριά από το Θεό, στην αιώνια κόλαση. Εκτός των άλλων δυσκολιών εδώ είχε να αντιμετωπίσει και τον αφόρητο καύσωνα, γιατί η περιοχή είναι έρημος και βρίσκεται σχεδόν τετρακόσια μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου Θάλασσας.

Τέτοιους σκληρούς αγώνες έκανε ο Άγιος σ’ αυτή την έρημη περιοχή. Η Θεία Χάρη όμως τον δυνάμωνε και με ακαταμάχητα όπλα τη βαθιά πίστη, την επιμονή και υπομονή έφτασε στην τελική νίκη. Έτσι μετά το θάνατο του η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε άγιο. Είναι γνωστός σαν ο Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης και τον γιορτάζουμε στις τέσσερις Μαρτίου.

Όσιοι λέγονται οι άγιοι που πεθαίνουν ειρηνικά, είτε στα γεράματα τους, είτε από κάποια αρρώστια. Οι άγιοι που θανατώνονται βίαια και υποφέρουν πολλά βάσανα, γιατί δεν αρνούνται το Χριστό, λέγονται μάρτυρες.

Τώρα ο Άγιος ζει μέσα στην αγαπημένη του έρημο. Αγωνίζεται αδιάκοπα για ν’ αποκτήσει μεγαλύτερες αρετές. Δεν ήθελε να μένει στάσιμος, αλλά ήθελε κάθε μέρα να ξεπερνά τον εαυτό του στους κόπους και τους μόχθους της ασκητικής ζωής. Ποτέ του δεν κοίταζε πίσω αλλά μπροστά. Οπλισμένος με τα ανίκητα όπλα της αρετής και δυναμωμένος με τη Θεία Χάρη, νικά τους δαίμονες και τους αναγκάζει να τραπούν σε άτακτη φυγή. Γίνεται ένας καθηγητής της ερήμου. Η φωνή του τραβάει σαν μαγνήτης κοντά του πολλούς μοναχούς και ασκητές, από διάφορα μέρη, που ήθελαν να τον έχουν οδηγό για τη σωτηρία της ψυχής τους. Ανάμεσα σ' αυτούς που ήθελαν να γίνουν μαθητές του ήταν και ορισμένοι ξακουστοί μοναχοί και μεγάλοι ασκητές της ερήμου.

Βλέποντας ο Όσιος τόσους ασκητές να τον περιτριγυρίζουν, όπως οι μέλισσες κυκλώνουν την κηρήθρα, αποφασίζει να ιδρύσει κοινόβιο μοναστήρι και λαύρα ένα περίπου μίλι μακριά από τον Ιορδάνη ποταμό.

Η λαύρα αποτελείται από σπηλιές, σε καθεμιά από τις οποίες μένει μόνος του ένας μοναχός. Στη λαύρα έμεναν οι μεγαλύτεροι μοναχοί κι αυτοί που είχαν πείρα στη μοναχική ζωή. Στο κοινόβιο ζούσαν οι νεότεροι και οι αρχάριοι.

Επειδή ο θεοφόρος Γεράσιμος είχε φήμη σπουδαίου ασκητή, η λαύρα του γέμισε γρήγορα με μοναχούς, που ζούσαν σκορπισμένοι στην περιοχή της Ιεριχώς και στις όχθες του ποταμού Ιορδάνη. Έτσι δίκαια ο Άγιος ονομάστηκε Ιορδανίτης, γιατί ήταν ο πρώτος που κατοίκησε συστηματικά σ' αυτήν την έρημο και συγκέντρωσε εδώ μοναχούς.

Το κοινόβιο μοναστήρι βρισκόταν στη μέση της λαύρας. Όσοι από τους μοναχούς του κοινοβίου τηρούσαν τους κανόνες που έβαζε ο Άγιος και έκαναν ασκητική ζωή, μετά από μακροχρόνιους αγώνες, μπορούσαν να εγκατασταθούν σε ξεχωριστά κελιά, στη λαύρα.

Ο Άγιος Γεράσιμος είναι ο πρώτος ιδρυτής του κοινοβιακού και του αναχωρητικού βίου. Αναχωρητές λέγονταν οι μοναχοί που ζούσαν στη λαύρα.

Οι κανόνες που έβαλε ο Άγιος στους Αναχωρητές

Ο Όσιος μας αγαπούσε πολύ τη ζωή των αναχωρητών. Γι’ αυτό περνούσε μέρος της μοναχικής του ζωής στην έρημο. Κατοικούσε κοντά στους μαθητές του ή μαζί με άλλους μεγάλους και ξακουστούς δασκάλους της ερήμου, όπως τον Άγιο Ευθύμιο, το Θεόκτιστο, τον Άγιο Κυριάκο τον Αναχωρητή και άλλους.

Οι μοναχοί που ζούσαν στη λαύρα λέγονταν αναχωρητές γιατί έφευγαν (αναχωρούσαν) από το κοινόβιο και ζούσαν μόνοι στις σπηλιές της ερήμου. Αργότερα πολλοί μοναχοί από όλα σχεδόν τα μοναστήρια έφευγαν στην έρημο, στην αρχή της μεγάλης Σαρακοστής και γύριζαν το Σάββατο του Λαζάρου.

Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Άγιος Ζωσιμάς που εξομολόγησε, κοινώνησε και έθαψε, με τη βοήθεια ενός λιονταριού, την Οσία Μαρία την Αιγύπτια.

Αυτή έζησε 47 χρόνια στην έρημο του Ιορδάνη, κοντά στο μοναστήρι του Άγιου Γερασίμου. Μάλιστα κοντά στο μοναστήρι σώζεται μια σπηλιά απόκρημνη, όπου η παράδοση λέει ότι κατοικούσε η Αγία για αρκετό καιρό.

Στους μοναχούς που ζούσαν στη λαύρα ο Άγιος έδωσε εντολή να ζουν σύμφωνα με τους πιο κάτω αυστηρούς κανόνες:

Τις πέντε μέρες της βδομάδας ο καθένας να ησυχάζει στο κελί του. Να τρώει μόνο ψωμί και φοινίκια και να πίνει νερό. Το Σάββατο και την Κυριακή να πηγαίνουν στο ναό του μοναστηριού, να ψάλλουν, να εξομολογούνται, να συμμετέχουν στη Θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία και μετά να τρώνε στο Κοινόβιο μαγειρεμένο φαγητό και να πίνουν και λίγο κρασί.

Πρόσταξε στα κελιά τους να μην έχουν τίποτε άλλο, εκτός από τα αναγκαία, να μην ανάβουν λυχνάρι ή φωτιά και να μην τρώνε μαγειρεμένο φαγητό. Απέφευγαν επίσης τη γαστριμαργία και τα πάθη της ψυχής, όπως τη λύπη, την οργή, τη δειλία και τη λήθη.

Καθένας ήταν υπόχρεος να συνεισφέρει στο Κοινόβιο από το εργόχειρο του, κάθε Σάββατο, που θα ερχόταν σ’ αυτό. Το δειλινό της Κυριακής, αφού θα έπαιρνε το εφόδιό του για όλη την εβδομάδα, δηλαδή ψωμί, καρπούς φοινικιάς, νερό και κλαδιά, αναχωρούσε για το κελί του.

Δεν είχαν άλλη ενδυμασία, εκτός από εκείνη που φορούσαν. Ως στρώμα είχαν ψαθί ή κάποιο ελαφρό σκέπασμα.
Είχαν ένα πήλινο αγγείο για νερό, για να πίνουν και για να διατηρούν φρέσκα τα κλαδιά που θα έπλεκαν.
Όταν έβγαιναν από τα κελιά τους έπρεπε να τα αφήνουν ανοικτά, ώστε όποιος ήθελε να μπορεί να μπαίνει σ' αυτά και να παίρνει ό,τι χρειάζεται.

Όλα τα πράγματα ήταν κοινά.

Ορισμένοι κάτοικοι της Ιεριχώς, που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, λυπούνταν τους ασκητές και τους πήγαιναν κάθε Σάββατο και Κυριακή λιτά φαγητά και τρόφιμα. Αυτοί όμως δεν τα δέχονταν και για να τους αποφύγουν έφευγαν μακριά.

Ο ίδιος ο Άγιος τηρούσε όλους αυτούς τους κανόνες και όλες τις μέρες της Αγίας Σαρακοστής δεν έτρωγε τίποτε, εκτός από τη Θεία Κοινωνία, που έπαιρνε την Κυριακή.

Αφού έζησε μ’ αυτό τον τρόπο ο Άγιος Γεράσιμος ο Αναχωρητής, δίκαια έγινε πρότυπο αρετής και σωτηρίας. Ήταν ένας μεγάλος καθηγητής της ερήμου, όπως τον Άγιο Αντώνιο, τον Άγιο Σάββα τον Αγιασμένο, το Μεγάλο Ευθύμιο, τον Άγιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη και άλλους.

Φρόντιζε περισσότερο για την πνευματική εργασία, αλλά δεν παραμελούσε τελείως και την πρακτική.

Ο Θεός του έδωσε μεγάλη χάρη. Τέτοια χάρη είχε όπως ο Αδάμ, πριν από την παρακοή.

Ο Άγιος Γεράσιμος και το Λιοντάρι

Σε τέτοια πνευματικά ύψη είχε φτάσει ο Άγιος Γεράσιμος, ώστε και αυτά τα άγρια θηρία ακόμη τον σέβονταν, του υπάκουαν και τον υπηρετούσαν. Η μεγάλη χάρη που του είχε δώσει ο Θεός φαίνεται και από την ιστορία του Αγίου με το λιοντάρι.

Ο Άγιος εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι. Γιατί άραγε; Αυτό το άγριο λιοντάρι έζησε κοντά στον Όσιο Γεράσιμο και τον υπηρετούσε με θαυμαστό τρόπο, όσο καιρό ζούσε. Αλλά και όταν κοιμήθηκε ο Άγιος τον ακολούθησε με παράδοξο τρόπο, αφού πέθανε πάνω στον τάφο του από υπερβολική λύπη.

Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος περπατούσε στην όχθη του ποταμού Ιορδάνη, συναντήθηκε με ένα λιοντάρι. Μόλις το θηρίο τον αντίκρισε, άρχισε να βρυχάται με παρακλητικό τρόπο και να ανασηκώνει με δυσκολία το ένα του πόδι.

Τι είχε συμβεί;

Ένα μυτερό κομμάτι καλαμιού του είχε μπηχθεί στο πόδι με αποτέλεσμα αυτό να πρησθεί, να γεμίσει πύο και να μην μπορεί να περπατήσει από τους πόνους.

Όταν ο γέροντας είδε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν το λιοντάρι, το λυπήθηκε. Αφού το πλησίασε, κάθισε σε μια πέτρα, πήρε το πόδι του λιονταριού και το εξέτασε προσεκτικά. Το έσχισε με ένα σουγιά, έβγαλε το καλάμι με πολλά υγρά και πύο και καθάρισε καλά την πληγή. Μετά την έδεσε καλά με ένα πανί και έδιωξε το λιοντάρι. Αυτό όμως δεν έφευγε. Αφού θεραπεύτηκε, έμεινε κοντά στον Άγιο, δεν τον άφησε ποτέ πια, ημέρεψε σαν πρόβατο και τον ακολουθούσε σαν γνήσιος μαθητής του. Ο γέροντας θαύμαζε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη του θηρίου, που πολύ σπάνια τη συναντάς στους ανθρώπους.

Από τότε ο γέροντας έτρεφε το λιοντάρι, δίνοντας του ψωμί και βρεγμένα όσπρια. Στη Λαύρα, δηλαδή στις σπηλιές, υπήρχε ένα γαϊδούρι που έφερνε νερό από τον ποταμό Ιορδάνη για τις ανάγκες των ασκητών. Ο Άγιος ανέθεσε τη φύλαξη αυτού του ζώου στο λιοντάρι. Ήταν υπεύθυνο να το βόσκει κοντά στον ποταμό και να το προσέχει κατά τη διαδρομή του. Ο γέροντας εμπιστεύθηκε στο θηρίο το γαϊδούρι, όπως σε μικρό βοσκό ένα πρόβατο. Το λιοντάρι έκανε αυτή την υπηρεσία για αρκετό χρονικό διάστημα. Άλλοτε ακολουθούσε το γαϊδούρι, περιτριγυρίζοντας το προστατευτικά σαν σκύλος, άλλοτε καθόταν κοντά του ή πρόσεχε τους γύρω δρόμους, όταν εκείνο έβοσκε. Όσοι το έβλεπαν απορούσαν, σταυροκοπιόνταν και θαύμαζαν για το παράξενο αυτό θέαμα.

Κάποτε το λιοντάρι και το γαϊδούρι χώρισαν για λίγη ώρα. Αυτό έγινε είτε γιατί το λιοντάρι αποκοιμήθηκε είτε διότι απομακρύνθηκε για λίγο, για να βρει τροφή. Κάποιοι Άραβες έμποροι καμηλιέρηδες που περνούσαν από εκεί βρήκαν το γαϊδούρι μονάχο του και το έκλεψαν.
Όταν το λιοντάρι αναζήτησε παντού το "φίλο του" και δεν τον βρήκε, γύρισε στη Λαύρα σκυθρωπό και λυπημένο.

Ο Όσιος, μόλις είδε το λιοντάρι μόνο του και σ’ αυτή την κατάσταση, υποψιάστηκε ότι θα έφαγε το γαϊδούρι και με ύφος γεμάτο σοβαρότητα του είπε:

Τι συμβαίνει λιοντάρι; Έφαγες το γαϊδούρι; Φαίνεται λοιπόν ότι ξαναγύρισες στην προηγούμενη σου φύση, αν και δοκίμασες να μεταμορφωθείς σε πρόβατο και ν' αποκτήσεις την ιδιότητα τον σκύλου. Αλλά η φύση νίκησε. Θυμήθηκες την προηγούμενη υπερηφάνεια και τη βασιλική σου κυριαρχία πάνω στα άλλα ζώα, εσύ ο φονιάς και πεθύμησες πάλι να είσαι αρχηγός. Αλλά εγώ θα σε ταπεινώσω και θα γκρεμίσω τον εγωισμό σου. Να είσαι λοιπόν, όχι λιοντάρι, όπως πεθύμησες, αλλά γάιδαρος κουβαλητής".

Πραγματικά το λιοντάρι γίνεται τώρα γαϊδούρι. Ο Όσιος το διατάζει με απλότητα να αναλάβει την υπηρεσία του γαϊδάρου. Φορτωμένο τις στάμνες να μεταφέρει το νερό στους μοναχούς από τον ποταμό. Υποτάσσεται στον Άγιο και εκτελεί την εργασία του γαϊδάρου, όπως ακριβώς και προηγουμένως συμπεριφερόταν πρώτα σαν αρνί και μετά σαν έμπιστος σκύλος.

Από τότε που κλέψανε το γαϊδουράκι πέρασε αρκετός καιρός. Το λιοντάρι εκτελούσε τη νέα του υπηρεσία ευχάριστα, ακούραστα και πρόθυμα.

Μερικοί αναφέρουν και το παρακάτω περιστατικό: Κάποτε ένας στρατιωτικός πήγε να δει το γέροντα. Είδε το λιοντάρι να μεταφέρει νερό και έμεινε έκπληκτος από το παράξενο αυτό θαύμα. Τότε έδωσε στον Άγιο τρία χρυσά νομίσματα - τόση ήταν τότε η τιμή ενός γαϊδάρου - και απάλλαξε το λιοντάρι από τη δύσκολη δουλειά.

Μια μέρα οι Άραβες έμποροι, που είχαν κλέψει το γαϊδούρι, περνούσαν και πάλι από τον ίδιο δρόμο, κοντά στην όχθη του Ιορδάνη, έχοντας μαζί τους και το κλεμμένο ζώο. Το λιοντάρι βρισκόταν την ώρα εκείνη σ’ αυτό το ίδιο μέρος, για να μεταφέρει νερό. Είδε το γαϊδουράκι, το αναγνώρισε και αφήνοντας την ιδιότητα του γαϊδάρου, παρουσιάζεται σαν λιοντάρι και αρχίζει να βρυχάται και να στρέφεται εναντίον των εμπόρων. Αυτοί φοβήθηκαν και το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντας μόνα τους τα ζώα.

Το λιοντάρι έπιασε με τα δόντια του το σχοινί και τράβηξε μαζί με το γαϊδουράκι και όλες τις καμήλες κατά το μοναστήρι. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι το λιοντάρι οδήγησε όλα τα ζώα έξω από το κελί του Οσίου, γεμάτο χαρά. Ήταν πολύ χαρούμενο, έκανε διάφορα πηδήματα και κινήσεις και φαινόταν σαν ένας γενναίος στρατιώτης που έρχεται από τον πόλεμο φορτωμένος με λάφυρα.

Όταν ο γέροντας είδε το πρωτοφανές αυτό θέαμα, χαμογέλασε, κατάλαβε ότι άδικα κατηγόρησε το λιοντάρι, το απάλλαξε από τη δύσκολη δουλειά του και του έδωσε και όνομα. Το ονόμασε λοιπόν Ιορδάνη. Αυτό είναι ένα άλλο σημάδι της μεγάλης χάρης που πήρε από το Θεό ο Άγιός μας. Έδινε ονόματα στα άγρια θηρία και στα άλλα ζώα, συνομιλούσε μαζί τους, ήταν ήμερα μαζί του και του υπάκουαν, όπως στον Αδάμ, πριν από το προπατορικό αμάρτημα.

Μερικοί αναφέρουν ότι ο Άγιος ελευθέρωσε τελείως το λιοντάρι και αυτό έκλινε το κεφάλι, αποχαιρέτισε τον Άγιο και χάθηκε στην απέραντη έρημο. Όμως μια φορά τη βδομάδα ερχόταν στη Λαύρα και τον προσκυνούσε. Άλλοι λένε ότι ο Ιορδάνης έμεινε με το Γέροντα πέντε χρόνια και άλλοι ότι δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ. Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι γύριζε μέσα και έξω από τη Λαύρα για άλλα τρία χρόνια, μέχρι που κοιμήθηκε ο Άγιος.

Στο μεταξύ, οι έμποροι, αφού ξεφοβήθηκαν και θαύμασαν, βλέποντας το λιοντάρι να τραβάει το γαϊδούρι από το σχοινί, ακολούθησαν από μακριά το θηρίο με τη συνοδεία του. Έφτασαν και αυτοί στη Λαύρα και παρακολούθησαν όσα έγιναν. Ένιωσαν μεγάλη ντροπή για την κακή τους πράξη, γονάτισαν και έπεσαν μπρούμυτα στα πόδια του Αγίου και τον παρακάλεσαν να τους συγχωρέσει. Ζήτησαν την ευχή και την ευλογία του και του πρόσφεραν πολλά δώρα, μερικά από τα οποία είχαν μεγάλη αξία.

Ο Άγιος δέχτηκε μερικά από τα δώρα των εμπόρων, τους έδωσε χρήσιμες συμβουλές και ορισμένα δώρα από το μοναστήρι. Τους ευχήθηκε και τους έστειλε στα σπίτια τους, μαζί με τις καμήλες και τα εμπορεύματα τους. Εκείνοι έφυγαν, ευχαριστώντας τον Άγιο. Από τότε έρχονταν συχνά στο μοναστήρι και έφερναν μαζί τους πολλά δώρα.

Όταν ο Άγιος κοιμήθηκε ο Ιορδάνης έτυχε να μην είναι στη Λαύρα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε και ζητούσε να βρει το γέροντα και να τον προσκυνήσει. Μάταια όμως. Ο μεγάλος ευεργέτης του δε φαινόταν πουθενά.

Μόλις ο Άγιος Σαββάτιος, ο μαθητής του Αγίου Γερασίμου, είδε το λιοντάρι να ψάχνει του είπε:

- Ιορδάνη, ο γέροντας μας, μας άφησε ορφανούς και έφυγε και πήγε στους ουρανούς, κοντά στον Κύριο. Αλλά πάρε τροφή και φάγε.

Το λιοντάρι όμως δεν ήθελε να φάει. Εξακολουθούσε να κοιτάζει ανήσυχα εδώ κι εκεί. Ήθελε να δει τον Άγιο και βρυχόταν δυνατά, χωρίς να σιωπά ούτε για μια στιγμή. Μάταια ο Άγιος Σαββάτιος και οι άλλοι μοναχοί το χάιδευαν στη ράχη και του έλεγαν να φάει και να ησυχάσει. Όσο προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν με λόγια, τόσο δυνατότερα φώναζε. Οι μοναχοί συγκινήθηκαν και δάκρυσαν, βλέποντας τη μεγάλη λύπη που ένιωθε το λιοντάρι, επειδή δεν έβλεπε τον Άγιο Γέροντα.

Ο Άγιος Σαββάτιος με νοήματα προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι ο Άγιος πέθανε. Αυτό όμως συνέχιζε να βρυχάται λυπημένο και αγανακτισμένο.

Στο τέλος ο γέροντας του είπε:
- Έλα μαζί μου και Θα δεις τον τάφο του.

Αφού τα είπε αυτά άρχισε να προχωρεί και ο Ιορδάνης τον ακολουθούσε. Όταν έφτασαν και οι δυο στον τάφο του Αγίου σταμάτησαν.

Ο Άγιος Σαββάτιος τότε είπε:
- Εδώ είναι θαμμένος, Ιορδάνη, ο γέροντας Γεράσιμος.

Στάθηκε ο Άγιος Σαββάτιος κοντά στον τάφο του Αγίου Γερασίμου, δάκρυσε και έβαλε μετάνοια.

Όταν τον είδε το λιοντάρι, έκαμε και αυτό μετάνοια. Μετά έπεσε πάνω στον τάφο του Αγίου, κτυπούσε το κεφάλι του και βρυχήθηκε δυνατά.
Από τον πολύ πόνο που ένιωσε, επειδή έχασε τον Άγιο, ψόφησε αμέσως. Τόσο πολύ αγαπούσε τον Άγιο Γεράσιμο.

Αυτό το θαυμαστό γεγονός έγινε όχι γιατί το λιοντάρι είχε λογική ψυχή.

Έγινε γιατί ο Θεός ήθελε να δοξάσει το μεγάλο αυτόν Άγιο και μετά το θάνατο του.

Το τέλος του Οσίου Γερασίμου

Αφού έζησε ζωή αγγελική, ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε σε βαθιά γεράματα, το 475 μ.Χ. Μετά τους σκληρούς αγώνες του και τη μεγάλη προσφορά του στο μοναχισμό είχε ένα ήσυχο, οσιακό τέλος, σε ηλικία περίπου εκατό χρονών. Ο Άγιος πέθανε στις τέσσερις Μαρτίου. Από τότε που ανακηρύχθηκε άγιος γιορτάζουμε τη μνήμη του αυτή τη μέρα και πανηγυρίζει το μοναστήρι του, που βρίσκεται στους Αγίους Τόπους, στην έρημο του ποταμού Ιορδάνη, κοντά στην Ιεριχώ.





Η γιορτή του έρχεται, σχεδόν πάντοτε, μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή. Είναι η περίοδος του πένθους και της προσευχής, που τόσο αγαπούσε ο Άγιος όσο καιρό ζούσε.

Πολλοί δέχονται ότι ο Άγιος θάφτηκε μισό μίλι μακριά από το μοναστήρι του.

Μετά την καταστροφή του μοναστηριού από τους Άραβες, το λείψανο του μεταφέρθηκε στη Μονή Καλαμώνος, στο μέρος που είναι σήμερα το μοναστήρι του Αγίου.

Μέχρι σήμερα κανένας δεν ξέρει το ακριβές μέρος, όπου βρίσκεται το άγιο λείψανο του.

Ίσως μ' αυτό τον τρόπο ο Άγιος να αποφεύγει τις πολλές τιμές.

Αυτό έκανε και όταν ήταν στη ζωή.

Αυτές τις μέρες (τέλη Ιουνίου 2002) ο ηγούμενος του Αγίου Γερασίμου, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος, μετά από ανασκαφές, βρήκε έξω από το μοναστήρι τάφους με λείψανα.
Εδώ θα ήταν το κοιμητήριο του μοναστηριού.

Ίσως κάπου κοντά να βρίσκεται και το πολύτιμο λείψανο του μεγάλου αυτού Αγίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος Γερμανός ο Μαρούλης (1252 – 1336) [εορτάζεται 11 Οκτωβρίου]



Κατά τον όντως φιλόθεο και φιλάγιο βιογράφο άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, του αγίου Γερμανού πατρίδα ήταν «η περιφανής Μακεδόνων μητρόπολις, το φίλον όντως εμοί και ήδιστον έδαφος, η θαυμαστή και μεγάλη Θεσσαλονίκη» Ήταν συμπατριώτες και φίλοι οι δύο άγιοι. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1252 από φιλάνθρωπους, ευκατάστατους, ευσεβείς και πολύτεκνους γονείς. Ήταν ο τρίτος από τα οκτώ τέκνα των γονέων του. Τον κατά κόσμον Γεώργιο από μικρό τον διέκρινε «ευταξία τις και σύννοια θαυμαστή και απλότης, εύκαιρος τε σιωπή στόματος μετ’ ηρεμίας ψυχής και ήθους υποβεβηκότος τε και μετρίου, και το παν, ως ειπείν, ειρήνης και σωφροσύνης και πραότητος άγαλμα». Από μικρός αγάπησε υπέρμετρα την ησυχία, την προσευχή, την άσκηση, τη νηστεία, την αγρυπνία, την κατάνυξη, τη φιλαδελφία και φιλοπτωχία. Ο ένθεος και ενάρετος βίος του διακρινόταν με την απαθή στάση του και τη με πραότητα, υπομονή του στη σκληρή και άπρεπη στάση των ζωηρών συμμαθητών του απέναντι του στο σχολείο. Στους ταλαιπωρημένους εργάτες των κτημάτων τους συμπεριφερόταν με ιδιαίτερη στοργή.
Όταν τους είδε κάποτε καταϊδρωμένους και αποκαμωμένους, τους είπε να διακόψουν την εργασία και να αναπαυθούν. Ο πατέρας του τον επετίμησε, αλλά κατα βάθος χάρηκε για τα φιλάνθρωπα αισθήματα του ενάρετου παιδιού του.
Οι γονείς του σκέπτονταν να τον νυμφεύσουν, αλλά αυτός δεν ήθελε κανένα σύνδεσμο με τον μάταιο κόσμο, γιατι ετοιμαζόταν για μόνιμη αναχώρηση. Τότε ήλθε από το Άγιον Όρος στη Θεσσαλονίκη ο ενάρετος Αγιορείτης Γέροντας Ιωάννης, που κατοικούσε σε Δοχειαρίτικο Κελλί: «Ενταύθα και τω μεγάλω και στερρώ περιτυχών της ασκήσεως και της ησυχίας στύλω, Ιωάννη φημί τω πάνυ, του Άθω και της καλής ερημίας άρτι τότε προς επίσκεψιν και διδασκαλίαν εκείσε κατιόντι των λογικών εαυτού θρεμμάτων». Περί το 1270, νέος, μόλις είχαν φανεί τα γένεια του, ακολούθησε τον Γέροντα Ιωάννη στο Άγιον Όρος: «Άθως δ’ εκείθεν ο μέγας δεξάμενος, το πίον και τετυρωμένον, εποί τις αν κανταύθα δικαίως, όρος, το όρος του Θεού, εν ω κατοικείν ο «τα πάντα πληρών» ευδόκησε διά την αρετήν δηλονότι των ενοικούντων, έθρεψέ τε πνευματικώς, είπερ τινά που των πάντων, και εις άνδρα προαγαγών τέλειον, «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»’ μετά πολλού γε πάνυ του περιόντος, πυρσόν ανέδειξε περιφανή τε και διαέριον σοφίας τε και γνώσεως πάσης τοις εκ του κοσμικού τούτου πελάγους και των ενταύθα πνευμάτων τε και του κλύδωνος εις τον σωτήριον εκείνον κατιούσι λιμένα».
Μετά σύντομη διαδικασία εκάρη μοναχός από τον Γέροντά του Ιωάννη και από Γεώργιος ονομάσθηκε Γερμανός. Διακρίθηκε για την υπεράνθρωπη άσκησή του και την πρόθυμη υπακοή του. Ως εργόχειρο είχε την καλλιγραφία. Μετέβαιναν στην «του Βατοπεδίου μεγάλην συνεχώς Λαύραν» προς προσκύνιση και συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες αλλά και «θέας τε και ομιλίας των αδελφών χάριν». Οι Βατοπαιδινοί πατέρες τους είχαν σε μεγάλη εκτίμηση κι ευλάβεια. Ο νεαρός Γερμανός θαυμαζόταν και από τον γηραιό Γέροντά του, γιατί παρά το βάρος που σήκωνε, πήγαινε τον μακρύ και δύσκολο δρόμο από το κελλί τους στο Βατοπαίδι αγόγγυστα κι ευχάριστα, αλλά και όταν δοκιμάσθηκε ενώπιον πάντων των Βατοπαιδινών μοναχών, υπέμεινε γενναία, προς διδασκαλία και εντυπωσιασμό όλων για την αρετή του νεαρού μοναχού, που τόσο πρόθυμα ασκούνταν στην ταπείνωση και την υπακοή.
Μετά τη μαρτυρική τελείωση του προσφιλούς του Γέροντος Ιωάννου, περί το 1215 στη Θεσσαλονίκη με τον υποτακτικό του Γρηγόριο από τους Λατινόφρονες, αφού προείδε το τέλος του και προφήτευσε την ασκητική πρόοδο του αγαπητού του υποτακτικού, ο όσιος Γερμανός αναχώρησε για τις Καρυές και κατόπιν για τα όρια της Μεγίστης Λαύρας. Υποτάχθηκε στον Γέροντα Ιώβ, που ασκήτευε στο σπήλαιο της Παναγίας, κοντά στη Μεγίστη Λαύρα. Αργότερα ο Ιώβ ανέλαβε την ηγουμενία της Μεγίστης Λαύρας. Λόγω της ανυπακοής των Λαυριωτών επέστρεψε στο σπήλαιο των αγωνισμάτων του με τον Γερμανό. Μετά την εξορία του Ιώβ ο όσιος υποτάχθηκε στους Γέροντες Μύρωνα, Μαλαχία, Αθανάσιο και Θεοδώρητο, ώστε όλη του η ζωή να είναι στη μακάρια υπακοή, ως «παίς και μαθητής». Κατόρθωσε με τη συνεχή μαθητεία του να κερδίσει «του μεν τον λόγον, του δε τον βίον, του δε την θεωρίαν, του δε την πράξιν, και πάντων ομού μιμησάμενος πάντα και προς την εαυτού συλλέξας ψυχήν μετά παντός του βελτίστου, μίαν τινά θεοειδή της αρετής εικόνα θαυμασίως ο γενναίος απηκριβώσατο».
Προς το τέλος της ζωής του δέχθηκε ως υποτακτικό του τον ανάπηρο Ιωαννίκιο, τον όποιο έσωσε από βέβαιο θάνατο με την προσευχή του, όπως τον ασθενή ανηψιό του Ιωάννη, που τον επισκέφθηκε στην έρημο και τον βαρειά ασθενή συγγενή του Ιάκωβο. Σε ηλικία 84 ετών μετά μικρή ασθένεια, προσευχόμενος ανεπαύθη εν Κυρίω. Μόνο τα 18 πρώτα έτη του έζησε στον κόσμο κι όλα τα άλλα τα πέρασε στην αθωνική έρημο, με υπακοή, άσκηση και προσευχή. Γι’ αυτό χαριτώθηκε από τον Θεό πλούσια.
Ο άγιος Σάββας ο Βατοπαιδινός, συνδεόμενος με τον όσιο Γερμανό, έλεγε στον μετέπειτα βιογράφο του άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, τα εξής χαρακτηριστικά εγκωμιαστικά λόγια, όπως μας τα καταγράφει: «Βούλομαι ακριβώς ειδέναι σε φίλος, ως ο κοινός ημών πατήρ και πάλαι μεν της κάτω και ημετέρας πατρίδος, νυν δε της μεγίστης Λαύρας, μάλλον δε των ουρανών ήδη και των απογεγραμμένων εκεί μέγας πολίτης, Γερμανός ο θείος, Αντώνιος εστίν νυν εν ημίν άλλος ο μέγας• ου την πολιτείαν φημί και την της αρετής άσκησιν μόνον, αλλα δή και την καθαρότητα της καρδίας και την ενοικούσαν αυτή του Πνεύματος χάριν τε και σοφίαν».
Συγγραφέας του ωραίου βίου του οσίου είναι ο φίλος του άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος. Με ιδιαίτερη χάρη, γνώση και χαρακτηριστική αμεσότητα, δίχως υπερβολές και ακρότητες, παρουσιάζει ο άγιος βιογράφος τον άγιο βιογραφούμενό του ως υπόδειγμα και παράδειγμα προς όλους και ιδιαίτερα προς τους μοναχούς και κύρια τους Αγιορείτες: «Οι της ερημίας, τον πτερωτήν, κατά τον μέγαν αύθις ειπείν εκείνον, οι της επιμιξίας, τον νομοθέτην• οι της απλότητος, τον οδηγόν• οι της θεωρίας, την πηγήν του θείου λόγου και της διδασκαλίας• ο εν ευθυμία, τον χαλινόν• ο εν συμφοραίς, την παράκλησιν• την βακτηρίαν, η πολιά• την παιδαγωγίαν, η νεότης• η πενία, τον ποριστήν• η ευπορία, τον οικονόμον. Δοκούσι μοι και ποιμένες τον της ποιμαντικής διδάσκαλον επαινέσεσθαι, και παίδες και μαθηταί τον σοφόν καθηγητήν και πατέρα, και πτωχοί και ξένοι τον φιλόπτωχόν τε και φιλόξενον, και αδελφοί και πατέρες τον φιλάδελφον ομού και φιλότεκνον, οι τας ψυχάς νοσούντες τον απαθέστατον ιατρόν, οι ύγιαίνοντες τον φύλακα της υγείας, οι πάντες τον πάσι πάντα γενόμενον, ίνα κερδάνη τους πάντας ή πλείονας».
Η μνήμη του είναι άγνωστη στους συναξαριστές. Συνεορτάζεται μετά των Βατοπαιδινών Αγίων στις 10 Ιουλίου.
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι

[ΦΩΤΗΣ]

Προσκυνητής στη μακρινή Αλάσκα στα μέρη που περπάτησε ο Αγ.Γερμανός της Αλάσκας


Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου, σ' ένα μέρος ειδωλολατρικό, στα πλαίσια μιας ορθόδοξης αποστολής η οποία είχε ξεκινήσει από τη Μονή Βαλαάμ το 1764 προς την Αλάσκα -γη ρωσική τότε- ο Άγιος Γερμανός έφερε μαζί του δυό πράγματα: Την ευχή του Ιησού και ένα αντίγραφο της Φιλοκαλίας στα σλαβονικά μεταφρασμένη από τον Άγ. Παΐσιο Βελιτσικόφσκυ στη Μονή Νεάμτς. Εξ' άλλου μια τοιχογραφία στο εκκλησάκι του που βρίσκεται στο νησί Σπρούς γράφει: «The repose of Saint Herman on the day of his beloved St. Paisius» (Ο Άγιος Γερμανός εκοιμήθη την ημέρα που τιμούμε τη μνήμη του αγαπητού του Αγ. Παϊσίου).

18 Φεβρουαρίου 2009
Στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού, πάνω σε μια μηχανοκίνητη βάρκα, κατευθυνόμαστε προς το νησί Σπρούς, αναζητώντας τα μέρη όπου έζησε ο Άγ.Γερμανός της Αλάσκας, ο πρώτος ορθόδοξος άγιος της Αμερικής. Όταν οι μοναχοί της Μονής Πλάτινα της Καλιφόρνιας άκουσαν ότι θέλουμε να πάμε στην Αλάσκα αυτήν την περίοδο (ήταν Φεβρουάριος) γέλασαν συγκαβατικά. «Να ξέρετε ότι και το καλοκαίρι μπορείς να μείνεις αποκλεισμένος στο νησί Κόντιακ για μία εβδομάδα, μέχρι να γίνει κατάλληλος ο καιρός για να ταξιδέψεις μέχρι το νησί του Αγ.Γερμανού! Ο ωκεανός δεν σε δέχεται οποτεδήποτε... Ας γίνει όμως το θέλημα του Αγ.Γερμανού!» Έτσι μας είπαν αργότερα και οι νεαροί ορθόδοξοι αμερικανοί μοναχοί, οι οποίοι βρίσκονται απομονωμένοι στον Ειρηνικό Ωκεανό όπως κάποτε οι πρώτοι μοναχοί στην έρημο της Αιγύπτου ή ο Άγ. Νείλος Σόρσκυ στην απεραντοσύνη της τούνδρας της Βόρειας Ρωσίας.
Τόσο η σκήτη στο νησί Νίλους (όπου μονάζουν τέσσερις μοναχές, όσο και η σκήτη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί Σπρούς (όπου μονάζουν τρεις μοναχοί) είναι μετόχια του μοναστηριού του Αγ. Γερμανού που βρίσκεται στην Πλάτινα της Καλιφόρνια.

17 Φεβρουαρίου 2009
Έφτασα με το φέρυ-μπώτ στο νησί Κόντιακ στο Saint Paul Harbour. Η πρώτη μας στάση ήταν στην πρωτεύουσα του νησιού στο Monk's Rock Cafe, το καφενείο της Ακαδημίας του Αγ. Ιννοκεντίου, στο οποίο απασχολούνται νεαροί ορθόδοξοι αμερικάνοι. Αγόρασα όσες εικόνες του Αγ. Γερμανού βρήκα. Καμία δεν υπήρχε δυο φορές επειδή κανείς δεν περίμενε να έρθουν προσκυνητές τέτοια εποχή, έτσι δεν είχαν κάνει νέες παραγγελίες. Συνήθως οι προσκυνητές φτάνουν στην Αλάσκα από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο, όπως και όλοι οι τουρίστες.
Το απόγευμα έκανα την πρώτη απόπειρα να περάσουμε με μια μηχανοκίνητη βάρκα στο νησί Σπρούς. Αν και τα νερά φαινομενικά ήταν ήρεμα, βγαίνοντας στα ανοιχτά η θάλασσα άρχισε να φουρτουνιάζει, έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε. Παγωμένη και απογοητευμένη, ρώτησα τον π.Μαρτύριο που με συνόδευε: «Εξαιτίας των αμαρτιών μας δεν φτάσαμε άραγε σήμερα στο νησί του Άγ.Γερμανού»;... Χαμογέλασε με την ερώτησή μου... Όλοι οι άνθρωποι της θάλασσας ξέρουν ότι ο καιρός είναι απρόβλεπτος... Μου απάντησε: «Ήταν μια μικρή περιπέτεια στην Αλάσκα. Εάν αύριο εσείς φτάσετε στον προορισμό σας και εγώ όχι (θα έφευγε το πρωί προς την Πλάτινα) αυτό σημαίνει ότι φταίνε οι δικές μου αμαρτίες;!».

Το λείψανο του Αγ΄Γερμανού της Αλάσκας
Για να με παρηγορήσει τηλεφώνησε στον καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως του Κόντιακ, για να πάμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα του Αγ. Γερμανού της Αλάσκας. Μέχρι να φτάσουμε από το λιμάνι στην εκκλησία, ο πατέρας Ιννοκέντιος -ένας νεαρός και πράος ιερέας- ήδη μας περίμενε καθαρίζοντας νοικοκυρεμένα την είσοδο από το χιόνι. Κοιτάζοντας τον με πόσην ευλάβεια ανοίγει την λάρνακα του Αγ.Γερμανου, κατάλαβα τι σημαίνει να αγαπάς με όλη σου την ψυχή εκείνον που είναι προστάτης σου κάθε λεπτό της ζωής σου! Ο π. Ιννοκέντιος αρνήθηκε να πάρει διαβατήριο και έτσι μια ολόκληρη ζωή θα μείνει κοντά στον αγαπημένο του Άγ. Γερμανό! Στην εκκλησία αυτή υπάρχει και η εικόνα της Παναγίας, στην οποία προσευχόνταν ο Άγ. Γερμανός. Την επόμενη ημέρα το πρωί, κάναμε νέα απόπειρα για να διασχίσουμε τα 18 χλμ. που μας χώριζαν από το απομονωμένο νησί του Πεύκου, εκεί όπου αποτραβήχθηκε ο Άγ. Γερμανός μαζί με τα παιδιά των Αλεουτίων τα οποία είχε βαπτίσει και πάρει υπό την προστασία του μετά τον θάνατο των γονέων τους από επιδημία. Αυτήν τη φορά τα νερά του Ειρηνικού ήταν ήρεμα... Κοντά στο νησί Sprouce ξεπροβάλει ξαφνικά ο μυτερός Monk's Rock (ο βράχος του μοναχού). Στο νερό πλέουν πολλά φύκια, ενώ ένα ελάφι ξεπροβάλει μέσα από τα δέντρα κοντά στο ξύλινο εκκλησάκι το οποίο βλέπουμε από μακρυά. Μόλις έχουμε αφήσει πίσω μας μια αποικία φωκιών, σε έναν κολπίσκο ο οποίος ανήκει αποκλειστικά σ'αυτές. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, χωρίς ίχνος ομίχλης!

Ο τάφος του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας
Ο π. Άντριους -ο αμερικανός μοναχός ο οποίος έξι μήνες μένει στην Πλάτινα εργαζόμενος ως τυπογράφος και έξι μήνες στο νησί Sprouce στη σκήτη του Αγ. Μιχαήλ- διασχίζει με ακρίβεια τα νερά του ωκεανού, ψάχνοντας με το μάτι το κατάλληλο μέρος για να σταματήσουμε. Βρισκόμαστε στην νότια πλευρά του νησιού Sprouce, στη Monk's Lagoon. Εδώ έζησαν ο Άγ. Γερμανός με τα παιδιά.
Η σκήτη του Αγ. Μιχαήλ είναι κτισμένη στην κορυφή ενός λόφου στο μέσον του νησιού, ενώ η περιοχή Ouzinkie, όπου ζουν οι απόγονοι των ορθοδόξων ορφανών, βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού. Στο Όρος Άγ. Γερμανός, η ορθόδοξη κοινότητα του Κόντιακ έστησε το 2007 έναν ατσάλινο σταυρό ύψους επτά μέτρων, σχεδιασμένος ώστε να αντέχει στους ανέμους οι οποίοι κινούνται με 160 χλμ την ώρα. Στο υπόλοιπο νησί βρίσκεις μόνο δάση με πεύκα.
Το εκκλησάκι της Υπαπαντής του Κυρίου, το έκτισαν οι μοναχοί στην νότια πλευρά του νησιού, χωρίς οι μοναχοί να γνωρίζουν ακριβώς το σημείο όπου βρισκόνταν ο ναός αρχικά. Πρόκειται για μια πολύ μικρή εκκλησία μέσα στην οποία είναι αγιογραφημένος ο βίος του Αγ.Γερμανού: Η άφιξη του 13χρονου -μετέπειτα αγίου- στο Σαρώφ. Ο Άγ. Γερμανός ταίζοντας μια αρκούδα -όπως κάποτε ο Άγ.Σεραφείμ- (μόνο που οι αρκούδες στο Κόντιακ είναι διάσημες για το ύψος τους, φτάνουν τα τρία μέτρα!). Ο Άγ. Γερμανός δείχνοντας στα παιδιά που θα ζήσουν. Το θαύμα του Άγ. Γερμανού, ο οποίος σταμάτησε τα νερά λιτανεύοντας μια εικόνα της Παναγίας. Τα ορφανά στο προσκεφάλι του αγίου, λίγο πριν πεθάνει, γεγονός που συνέβη κατά την ημέρα μνήμης του αγαπημένου του Αγ. Παϊσίου Βελιτσικόφσκυ (15 Νοεμβρίου).
Περπατώντας σ'αυτό το παράξενο ντεκόρ -βγαλμένο λες από άλλον κόσμο- ενός δάσους ντυμένου με τις πράσινες βελόνες των πεύκων ακόμα και στο μέσο ενός πολικού χειμώνα, ακολουθούμε τα ίχνη του Αγ. Γερμανού προσκυνώντας τις εικόνες που έχουν τοποθετήσει στους κορμούς των δέντρων. 'Ολο το νησί μοιάζει με ένα απέραντο μοναστήρι, εξ'άλλου ο Αγ. Γερμανός το είχε ονομάσει Νέο Βαλαάμ...

Εξαιτίας της υγρασίας τα βρύα καλύπτουν το κάθε κλαδάκι σε μια αρμονική συμβίωση με τα δέντρα στα οποία δεν αφήνει ούτε ένα εκατοστό εκτεθειμένο στον ήλιο, στον αέρα.
Φτάνουμε στο παρεκκλήσι με την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα όπου βρίσκεται το κελί και ο τάφος του αρχιμανδρίτου Gherasim Schmaltz (ρώσος ο οποίος από το 1935 ζούσε απομωνομένος στο νησί Sprouce) και έπειτα πιο βαθειά στο δάσος βρίσκουμε το ναο τον αφιερωμένο στους Αγίους Σέργιο και Γερμανό τους ιδρυτές της Μονής Βαλαάμ (10ος αιώνας) κοντά στη λίμνη Λαντόγκα. Εδώ σ' αυτόν τον ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγ. Γερμανού.
Φεύγοντας ο π. Αντριάν μου έδειξε την πηγή του Αγ. Γερμανού και το μέρος όπου γίνεται ετήσια λειτανία-προσκύνημα στις 9 Αυγούστου μέρα της αγιοποιήσεώς του (27 Ιουλίου/9 Αυγούστου).
Μετά από λίγο ο π. Αντριάν μου λέει σκεφτικός: «Αυτή ήταν η πρώτη ηλιόλουστη ημέρα αυτού του χειμώνα, χωρίς ομίχλη και με νερά γαλήνια... Ο Άγ. Γερμανός έδωσε την ευλογία του να έρθετε εδώ!
Κατάλαβα τα λόγια τούτα το ίδιο βράδυ κατά την αναχώρηση μου με το φέρρυ-μπόουτ, όταν για 22 ώρες δεν μπορούσα να βγω στη γέφυρα εξαιτίας του σφοδρού ανέμου, του κρύου και της ομίχλης η οποία είχε κατεβεί στο επίπεδο του νερού!
Αυτή λοιπόν ήταν η Αλάσκα του Φεβρουαρίου! Ίσως ο Άγ. Γερμανός να μαλάκωσε τον καιρό για να χαιρετήσει δια μεσου ημών τη Ρουμανία του αγαπημένου του αγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ!

Μετάφραση-επιμέλεια http://www.proskynitis.blogspot.com/ Περιοδικό Lumea

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος Γεώργιος καταγόταν από την Κρώμνη της Αμάστριδος και γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς, τον Θεόδωρο και τη Μεγεθώ.
Μετά τις σπουδές του, απήλθε στο όρος της Συρικής και εκεί αφού βρήκε Γέροντα ασκητή διδάχθηκε τα της μοναχικής πολιτείας και έλαβε από αυτόν το αγγελικό σχήμα. Μετά τον θάνατο του Γέροντά του μετέβη στην πόλη Βόνυσα της Ακαρνανίας και ασκήτευε εκεί. Όταν μετά την κοίμηση του Επισκόπου Αμάστριδος κενώθηκε η θέση αυτού, η Εκκλησία αμείβουσα τις αρετές και τα χαρίσματά του, τον έταξε ποιμένα της Εκκλησίας της Αμάστριδος, την οποία ποίμανε θεοφιλώς και θεαρέστως. Η χειροτονία του Αγίου σε αρχιερέα έγινε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Άγιος διακόνησε την Εκκλησία, φρόντισε τον ιερό κλήρο και ενδιαφέρθηκε για την προστασία ορφανών και χηρών, τη διατροφή και τη συντήρηση των πτωχών και την απαλλαγή τους από χρέη. Ο Θεός, βλέποντας την οσιακή του πολιτεία, τον αξίωσε και του χαρίσματος της θαυματουργίας. Ο Άγιος Γεώργιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 805 μ.Χ. Η μνήμη του τιμάται στις 21 Φεβρουαρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Άγιος Γεώργιος στην Τουρκία: ο Άγιος χριστιανών & μουσουλμάνων!
23 Απριλίου σήμερα και ο Άγιος Γεώργιος έχει την τιμητική του. Ως "θαύμα" μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτό όμως που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, ανήμερα της γιορτής του Αγίου, στην Τουρκία.
Στην Προποντίδα, γνωστή και ως θάλασσα του Μαρμαρά, βρίσκονται τα πανέμορφα Πριγκηπόνησα. Το μεγαλύτερο και ίσως ωραιότερο από όλα τα νησιά θεωρείται η Πρίγκηπος. Στην κορυφή του νότιου λόφου της δεσπόζει επιβλητικά η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά.
100.000 Τούρκοι συνωστίζονται κάθε χρόνο και περιμένουν υπομονετικά ατελείωτες ώρες προκειμένου να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο ζητώντάς του να εισακούσει τις παρακλήσεις τους.

Ο βοσκός που ανακάλυψε τη θαυματουργή εικόνα.

Η παράδοση θέλει το μοναστήρι να χτίστηκε το 963 π.Χ. και τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου να έχει δοθεί στο μοναστήρι από τη γυναικεία Μονή της Ειρήνης της Αθηναίας. Η εικόνα αυτή έμεινε χωρίς να υποστεί καμία φθορά μέχρι τη θαυματουργή εύρεσή της από κάποιο βοσκό. Σύμφωνα με το θρύλο, ο βοσκός είδε στον ύπνο του τον Άη Γιώργη να του προτείνει να ανέβει στο λόφο για να τον βρει.
Του είπε να σκάψει εκεί όπου θα άκουγε κουδούνια να χτυπούν. Έτσι και έγινε. Ο βοσκός ακολούθησε κατά γράμμα αυτά που του είπε ο Άγιος και βρήκε την εικόνα στολισμένη με κουδούνια. Στη συνέχεια επανίδρυσε τη μονή προς τιμή του Αγίου. Από τότε δίνονται στους χιλιάδες προσκυνητές κουδουνάκια ως ευλογία του Αγίου τα οποία κατά τους ίδιους «θαυματουργούν».

Τα θαύματα του Αγίου

Τα θαύματα του Αγίου είναι πολλά. Ο Άγιος δεν ξεχωρίζει τους πιστούς. Δεν ικανοποιεί μόνο τα θελήματα των Ρωμιών που του έτρεφαν ανέκαθεν μεγάλη ευλάβεια. Όποιος απευθύνεται σε Εκείνον λαμβάνει τη Θεία Χάρη. Έτσι εξηγείται η μεγάλη προσέλευση αλλοθρήσκων στο Μοναστήρι από όλη σχεδόν την Τουρκία.

Τούρκοι προσκυνητές, γυναίκες, άντρες και παιδιά ανεβαίνουν προς το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια τους καρουλάκια. Ξετυλίγουν την κλωστή μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται να μιλάνε όσο ανεβαίνουν. Μπορούν να μιλήσουν μόνο στην επιστροφή όταν θα έχουν αφήσει την ευχή τους στον Άγιο. Μόνο έτσι θα τους ακούσει ο Άγιος και θα πραγματοποιήσει την ευχή τους.
Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει σε ένα χαρτάκι και το αφήνει στον Άγιο. Άλλοι ζητάνε αυτοκίνητα, άλλοι να έχουν υγεία και άλλοι να μπει το παιδί τους στον πανεπιστήμιο. Κάποιοι μάλιστα αφήνουν και κλειδιά αυτοκινήτου ή σπιτιού για να «πουν» στον Άγιο ότι επιθυμούν ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι. Πολλοί θα επιστρέψουν σε σύντομο χρονικό διάστημα για να ευχαριστήσουν τον Άη-Γιώργη που άκουσε την προσευχή τους και ικανοποίησε την επιθυμία τους ή βρήκε λύση στο πρόβλημά τους.

Οι "κρυπτοχριστιανοί" της Πόλης

Ο Έλληνας παπάς θα σταυρώσει τους μουσουλμάνους και εκείνοι θα ανάψουν το κεράκι τους. Όσα είναι τα κεριά στους βράχους γύρω από το μοναστήρι τόσες είναι και οι ελπίδες των πιστών. Πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου;
Πολλοί τους αποκαλούν κρυπτοχριστιανούς. «Τούρκους» που μιλάνε άπταιστα ελληνικά, φοράνε σταυρούς μέσα από τις μπλούζες τους και στα σπίτια τους διατηρούν βυζαντινές εικόνες. Κρατάνε κρυφή αλλά πάντα ζωντανή την πίστη τους. Πολλοί από αυτούς είναι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, όσοι απέμειναν δηλαδή, που προτίμησαν να εξισλαμιστούν για τα μάτια του κόσμου για να μην εγκαταλείψουν την Πατρίδα τους κατά τις φοβερές διώξεις των Χριστιανών το 1955. Ελπίζουν ότι ο Μεγαλομάρτυρας θα τους λυπηθεί και θα τους ακούσει δίνοντας κουράγιο στον καθημερινό γολγοθά τους.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Ο νεομάρτυρας Άγιος Γεώργιος ο Κρητικός καταγόνταν από το χωριό Αλικιανός της Κυδωνίας και γεννήθηκε στις 24 Μαίου το 1846. Ο άγιος κατά την επανάσταση της Κρήτης το 1866,συνελήφθει μαζί με άλλους πολεμιστές από τους τούρκους, οι οποίοι προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να
αλλαξοπιστήσει.
Όμως ο άγιος αρνήθηκε να προδώσει την πίστη του με αντάλαγμα να σώσει την ζωή του. Βασανίστηκε σκληρά και θανατώθηκε με αποκεφαλισμό το 1867. Η εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 7 Φεβρουαρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο άγιος Γεώργιος, ο Νεομάρτυς. (17 Ιανουαρίου)

Ο άγιος νεομάρτυρας Γεώργιος, ο πολιούχος των Ιωαννίνων, γεννήθηκε το 1808 στο χωρίο Τσούρχλι των Γρεβενών, το οποίο σήμερα προς τιμή του ιερού του βλαστήματος μετονομάστηκε σε «Άγιος Γεώργιος». Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι πτωχοί αλλά ευσεβείς. Ζούσαν από τη γεωργία. Έτσι, δεν κατόρθωσαν να μορφώσουν το γιό τους, στον οποίον όμως μεταλαμπάδευσαν τη φλόγα της χριστιανικής τους πίστεως. Στην ηλικία των 18 ετών ο Γεώργιος στερήθηκε την προστασία των γονέων του, τους οποίους κάλεσε ο Θεός κοντά του, και κατέφυγε στα Ιωάννινα. Εκεί υπηρετούσε ως ιπποκόμος στην υπηρεσία διαφόρων Τούρκων, οι οποίοι ήσαν προύχοντες του τόπου και τον αποκαλούσαν Χασάν Αγά και ειρωνικά κατά την περίοδο του μαρτυρίου του Γκιαούρ Χασάν. Διακρινόταν ο μακάριος για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την απλότητα του ήθους του και γενικά για τα χριστιανικά του προτερήματα, με τα οποία ήταν κατακοσμημένος, και το ψυχικό του κόσμο, που χαροποιούσε όλους.
Σε αυτή την ηλικία ο Γεώργιος αρραβωνιάσθηκε μια νεαρή χριστιανή, την Ελένη, ενώ υπηρετούσε σε κάποιον ακόλουθο του Εμίν Πασά. Δεν πρόλαβε όμως να χαρεί, γιατί δολίως συκοφαντήθηκε στους Τούρκους ότι, ενώ πριν από χρόνια είχε προσέλθει στον Ισλαμισμό, πάλι επέστρεψε στο Χριστιανισμό. Οδηγήθηκε τότε στη φυλακή των Ιωαννίνων, όπου ομολόγησε ότι ουδέποτε έγινε αρνησίχριστος και, αφού εξετάσθηκε και βρέθηκε απερίτμητος, αφέθηκε ελεύθερος.
Μετά από δυο χρόνια, στο διάστημα των οποίων στεφανώθηκε την Ελένη και απέκτησε και γιο, που αξιώθηκε να τον βαπτίσει τις παραμονές του μαρτυρίου του, στις 12 Ιανουαρίου του 1838, συνελήφθη πάλι από εμπαθείς και φανατικούς Τούρκους. Κατηγορήθηκε εκ νέου ότι, ενώ ήταν μουσουλμάνος, επέστρεψε στο χριστιανισμό, και υποβλήθηκε για έξη ημέρες σε φοβερά βασανιστήρια με σκοπό να αρνηθεί την πίστη του. Ο γενναίος και πιστός αγωνιστής Γεώργιος, που πιεζόταν από πολλούς Χριστιανούς να φυγαδευτεί στην ελεύθερη Ελλάδα, για να σωθεί δεν υπέκυψε στις πιέσεις, ούτε των Τούρκων για να αλλαξοπιστήσει, αλλά ούτε και των ομοθρήσκων του για να διασωθεί, και τελικά υπέστη μαρτυρικό θάνατο με αγχόνη στις 17 Ιανουαρίου. Απαγχονίστηκε στην αγορά του χάνδακος του μεγάλου Φρουρίου των Ιωαννίνων αναφωνώντας μέχρι τέλους• «Χριστιανός ειμί, ποιήσατέ μοι ει τι δεινόν οίδατε». Το σώμα του μάρτυρος έμεινε κρεμασμένο τρεις ολόκληρες ημέρες φρουρούμενο και καλυπτόμενο τις νύκτες από θείο φως προς έκπληξη και θαυμασμό όλων, χριστιανών και αλλοπίστων. Μάλιστα η απειρόδωρη χάρη του αγίου Πνεύματος θαυμαστώς δόξασε και αυτόν το νεομάρτυρα με πολλά θαύματα, αφού όσοι πήραν κομμάτι από την αγχόνη του ή τα ρούχα του είδαν μεγάλες θεραπείες.
Η εβδομάδα πριν από τον απαγχονισμό του νεομάρτυρα Γεωργίου μας θυμίζει τη Μεγάλη Εβδομάδα, την εβδομάδα των παθών του Θεανθρώπου Ιησού. Οι άνομοι Εβραίοι «απήγαγον τον Χριστόν εις το σταυρώσαι» (Ματ. κζ’ 31)• οι άπιστοι Αγαρηνοί οδήγησαν το νεομάρτυρα Γεώργιο στην αγχόνη. Μια εβδομάδα πέρασε από την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα μέχρι τη Σταύρωσή του στο Γολγοθά• μια εβδομάδα πέρασε από την ημέρα που ερχόμενος στα Γιάννενα ο Γεώργιος για τη βάπτιση του νεογέννητου γιού του πρωτοσυκοφαντήθηκε από τους Αγαρηνούς μέχρι την ημέρα που κρεμάστηκε μπροστά στη Μεγάλη Πύλη του Κάστρου των Ιωαννίνων. Οι ημέρες του μαρτυρίου του είναι οι έξι τελευταίες ημέρες της πρόσκαιρης ζωής του.
Την Τετάρτη το πρωί στις 11 Ιανουαρίου του 1838 κάποιος Οθωμανός συκοφάντησε το Γεώργιο, ότι ενώ ήταν τούρκος άλλαξε την πίστη του και έγινε χριστιανός. Με την άδικη αυτή συκοφαντία ο νεαρός φουστανελάς συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Στις απειλές των άπιστων με δυνατή φωνή και χωρίς φόβο απαντούσε• «Ποτέ δεν γίνηκα τούρκος, ούτε αρνήθηκα το Χριστό μου. Χριστιανός, και ήμην και αεί ειμί». Στη φυλακή πιέζεται να αρνηθεί την πίστη του, αλλά ως άκμονας πίστεως παραμένει ακράδαντος στην αγάπη του Χριστού. Τη νύκτα οι άπιστοι τον βασανίζουν στη φυλακή απάνθρωπα. Αυτός επιμένει στην πίστη και υπομένει.
Την Πέμπτη το πρωί οδηγήθηκε στον ανακριτή, όπου ξεκινώντας με κολακείες, στις οποίες έμεινε ανεπηρέαστος, υπέμεινε εμπτυσμούς και μαστιγώσεις μιμούμενος του Θεανθρώπου Χριστού τα πάθη και μονολογώντας «Χριστιανός ειμί». Όλη τη νύχτα υπέμεινε με καρτερία βασανιστήρια.
Την Παρασκευή οι άπιστοι του βυθίζουν βελόνια στα νύχια και, αφού τον ξαπλώνουν κάτω στη γη, του βάζουν μεγάλες και ασήκωτες πέτρες στο στήθος. Αυτός αντέχει και δοξολογεί το Χριστό, που τον αξιώνει να μαρτυρήσει για την αγάπη του.
Το Σάββατο οδηγήθηκε πάλι στον ανακριτή, όπου μαζεύτηκαν πολλοί Οθωμανοί, για να δουν την έκβαση του μαρτυρίου του. Του προτάθηκε να αλλαξοπιστήσει και να του κάνουν μεγάλες τιμές, ειδ’ άλλως θα τον θανατώσουν. Ο μακάριος Γεώργιος με δυνατή φωνή και ηρωικό φρόνημα τους καθηλώνει λέγοντας: «Χριστιανός και ήμην απ’ αρχής, Χριστιανός είμι και έσομαι μέχρι τελευταίας μου πνοής». Τρεις φορές παρουσιάσθηκε στον κριτή και τις τρεις έδωσε την ίδια απάντηση. Τότε έβγαλε ο κριτής την απόφαση της θανατικής καταδίκης.
Την Κυριακή ο γενναίος νεομάρτυρας οδηγήθηκε στον ανθύπατο (Καχαγιάμπεη),όπου αν και απειλήθηκε, δεν ενέδωσε. Από εκεί οδηγήθηκε στον Διοικητή Μουσταφά Πασά, ενώπιον του οποίου ο Γεώργιος ομολόγησε το Σωτήρα Χριστό.
Τη Δευτέρα το πρωί, γύρω στην έκτη ώρα της ημέρας, οδηγήθηκε στην αγορά του χάνδακος του μεγάλου φρουρίου, όπου και τον κρέμασαν, μέχρι τέλους φωνάζοντας «Χριστιανός ειμί, ποιήσατέ μοι είτι δειvόv οίδατε».
Το ευωδιάζον μαρτυρικό σκήνωμα του Γεωργίου δωρήθηκε στο Μητροπολίτη Ιωαννίνων, ο οποίος το έθαψε έξω από το Ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Αθανασίου. Έκτοτε ο τάφος αυτός πολλά θαύματα επιτελούσε σε αυτούς που με πίστη τον προσκυνούσαν και ζητούσαν τη βοήθεια και την αρωγή του Άγιου.
Το επόμενο έτος του μαρτυρίου του, δηλαδή το 1839, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Στ’ ανακήρυξε επίσημα το φουστανελοφόρο νεομάρτυρα Γεώργιο «αληθή μάρτυρα του Χριστού».
Πανηγυρικώς τα ιερά και θαυματόβρυτα λείψανά του ανακομίσθηκαν στις 26 Οκτωβρίου του 1971 και κατατέθηκαν στο φερώνυμο του γενναίου αθλητού ναό, ο όποιος κοσμεί την πόλη των Ιωαννίνων.
Τα πρώτα θαύματα μετά το μαρτύριο του Αγίου
Τρεις ήμερες παρέμεινε το μαρτυρικό σώμα του γενναίου αθλητού της πίστεως Γεωργίου στην αγχόνη. Εκεί, δίπλα στην πύλη του κάστρου, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλεως, για να μπορέσουν να το δουν όλοι. Και πράγματι μικροί και μεγάλοι, συγκλονισμένοι ή και περίεργοι έτρεχαν να δουν τον τριαντάχρονο λεβέντη της χριστιανοσύνης, τον μάρτυρα της πίστεως. Για τους Τούρκους ήταν παράδειγμα απονομής δικαιοσύνης σε κάποιον που έλεγαν ότι προσέβαλε την πίστη τους. Για τους Χριστιανούς ήταν ακόμη μια θυσία για του Χριστού την πίστη την αγία και ένοιωθαν διπλά αισθήματα• θλίψη γιατί ο τουρκικός ζυγός παρέμενε άδικος και μοχθηρός, ενώ λίγο παρακάτω υπήρχε ελεύθερη Ελλάδα, και χαρά, γιατί αυτή η θυσία έδειξε τη δύναμη του Χριστού και τα μεγάλα κατορθώματα της πίστεως.
Δεν θέλησε όμως ο Θεός να μείνει χωρίς δόξα ο καλλίνικος αθλητής Του. Αυτός που είπε: «Τους δοξάζοντας με δοξάσω» πλημμύρισε με ουράνιο φως από το πρώτο βράδυ το μαρτυρικό σώμα που βρισκόταν κρεμασμένο στην αγχόνη. Το Θαβώριο φως της Μεταμορφώσεως, που τύφλωνε τους προκρίτους των μαθητών του Χριστού μας και ανάγκασε τον πρωτοκορυφαίο Πέτρο να σκεπάσει το πρόσωπό του πέφτοντας κάτω, φώτιζε όλους τους περαστικούς, και τους μεν ευσεβείς θέρμαινε και φώτιζε, τους δε απίστους κατέκαιε με τις πυρφόρες ακτίνες του. Οι Τούρκοι φύλακες ομολόγησαν ότι έβλεπαν κάθε νύχτα ένα φως που κατέβαινε στο κεφάλι του νεομάρτυρα Γεωργίου σαν χρυσό στεφάνι και ενώ απορούσαν παρέμεναν στην απιστία τους και θεωρούσαν τα συμβάντα σατανικά. Όταν προσπαθούσαν να πλησιάσουν το φως εκείνο απομακρυνόταν και έτσι προσπάθησαν να το διώξουν οι ταλαίπωροι, αν είναι δυνατόν, και μαζί του τη δόξα του Θεού πυροβολώντας το. Το θαύμα διαδόθηκε αστραπιαία και πολλοί έσπευδαν να το δουν. Την τρίτη ήμερα κάποιοι συνάδελφοι του μάρτυρος ιπποκόμοι ζήτησαν την άδεια να πάρουν το άγιο σκήνωμα να το θάψουν και για να το επιτύχουν δωροδόκησαν το φιλάργυρο Μουσταφά Νουρή Πασά. Έτσι το απόγευμα της 19ης Ιανουαρίου ξεκρέμασαν το μαρτυρικό σώμα και διαπίστωσαν ότι, παρά το δριμύτατο κρύο αυτό διατηρούσε τη θερμοκρασία του και ήταν μαλακό και εύκαμπτο και καθόλου μελανιασμένο, λες και ο απαγχονισμός είχε γίνει λίγη ώρα νωρίτερα. Mε ευλάβεια, δέος και συντριβή εξ αιτίας και αυτού του θαύματος, το κατέβασαν σε βάρκα που περίμενε στην τάφρο του Κάστρου και με μεγάλη προφύλαξη ακολουθώντας τα νερά της λίμνης το μετέφεραν στο Ναό του Αγίου Αθανασίου, όπου το σαβάνωσαν στο παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας και το έθαψαν με χριστιανική μεγαλοπρέπεια. Στην εξόδιο ακολουθία προεξήρχε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Ιωακείμ, ο οποίος είχε την πεποίθηση ότι κήδευε έναν Άγιο της Εκκλησίας μας. Το γενναίο φουστανελά ενταφίασαν με τιμές έξω από το αριστερό παραπόρτι του Αγίου Βήματος εκεί που βρίσκεται μέχρι σήμερα ο χαριτόβρυτος τάφος του.
Όσοι πιστοί πήραν κομμάτια από την τριχιά της αγχόνης του νεομάρτυρα ή από το πανί του εσωρούχου του για ευλογία είδαν αμέτρητα θαύματα, αφού αυτά η χάρη του Θεού τα έκανε δοχεία ιαμάτων. Το ίδιο συνέβη και με το ζωνάρι του καθώς και με την κάλτσα του, όπως διηγήθηκαν αξιόπιστα πρόσωπα από τα Τρίκαλα.
Την ώρα που το λείψανο του Αγίου βρισκόταν στο Ναό, πριν την εξόδιο Ακολουθία, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Ιωακείμ ο Χίος κάλεσε τον πρωτοψάλτη του Μητροπολιτικού Ναού Πέτρο Γεωργιανή, που ήταν και ζωγράφος, να ζωγραφίσει την εικόνα του Αγίου. Αυτός αφού άγγιξε όλο το μαρτυρικό σώμα, το πρόσωπο και τον τράχηλο του μάρτυρος και έκανε ένα προσχέδιο, έτρεξε στο σπίτι του χωρίς να πλύνει τα χέρια του και πλησίασε την ετοιμοθάνατη από υδρωπικία μητέρα του, της οποίας οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες ζωής. «Μην απελπίζεσαι» της είπε, «θα σε αγγίξω με τα χέρια που άγγιξαν τον Άγιο Γεώργιο και είμαι βέβαιος ότι θα θεραπευθείς». Έτσι και έγινε. Σε λίγες ημέρες η άρρωστη σηκώθηκε και βγήκε στη γειτονιά, όπου οι γείτονες, που γνώριζαν τη σοβαρότητα της ασθενείας της δόξαζαν το Θεό και το νεομάρτυρα του Γεώργιο.
Κάποια άλλη Γιαννιώτισσα, Ελένη στο όνομα, είχε δύο παιδία που υπέφεραν πολύ από πυρετό για έξι μήνες. Οι γιατροί δεν έδιναν ανακούφιση ή ελπίδα και γι αυτό την διακατείχε μεγάλη θλίψη. Μια ημέρα είδε στο όνειρό της ότι βρισκόταν στην αυλή του Μητροπολιτικού Ναού κοντά στον τάφο του Αγίου γύρω από τον οποίο ήταν πολλά νέα κορίτσια. Ένα από αυτά τη φώναξε με το όνομά της και της είπε: «Πάρε, Ελένη, λάδι από την κανδήλα του Αγίου, άλειψε τα παιδιά σου και γίνουν καλά». Όταν ξύπνησε πήγε με ευλάβεια στον τάφο, πήρε λάδι και άλειψε με αυτό τους άρρωστους γιους της που αμέσως θεραπεύθηκαν.
Άλλη γυναίκα από τα Καστανοχώρια, Σταμάτω στο όνομα, που είχε δύο μήνες παράλυτο το δεξί της χέρι, όταν άκουσε για τη θαυματουργική δύναμη του νεομάρτυρα ξεκίνησε με ευλάβεια μαζί με τον πατέρα της και τον πεθερό της. Ήταν Σάββατο απόγευμα και διανυκτέρευσαν δίπλα στον τάφο προσευχόμενοι. Αργότερα η άρρωστη ξάπλωσε στο πλάι του τάφου να ξεκουραστεί και όταν σηκώθηκε ήταν εντελώς υγιής. Την πήραν οι δικοί της και έφυγαν χαρούμενοι δοξάζοντας το Θεό.
Ημέρα με την ημέρα η θαυματουργική χάρη του Αγίου Γεωργίου επισκίαζε όλη τη γύρω των Ιωαννίνων περιοχή και όλοι όσοι είχαν προβλήματα υγείας έσπευδαν στο νέο αυτό ιατρό και λάμβαναν την υγεία τους. Τα θαύματά του τον πρώτο μόλις χρόνο μετά το ηρωικό του μαρτύριο καταγράφηκαν, για να καταδείξουν σε όλους ότι «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού», ότι «τοις Αγίοις τοις εν τη γη Αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος». Επίσης να αποδείξουν τη συνεχή παρουσία του Αγίου στην πόλη του μαρτυρίου του και σ’ όλη τη γύρω της περιοχή καθώς και την παρρησία του στο θρόνο της Χάριτος. Έτσι περπάτησε ο παράλυτος Ευστάθιος από το Ζαγόρι, η σύζυγος του Αναγνώστη Οικονόμου από τη Βήσσανη, η Χάιδω από την Καστανιά και ο εικοσιπεντάχρονος Δημήτριος από την Άρτα• οκτάχρονο μουγκό παιδί από τα χωριά των Ιωαννίνων βρήκε τη φωνή του• η βαρυαλγούσα Αικατερίνη από τα Πράμαντα ανακουφίστηκε από τους πόνους• η δωδεκάχρονη επιληπτική κοπέλα από το Μέτσοβο καθώς και η Αικατερίνη, κόρη του Ιωάννη Κολιού από το Ρωμανό Σουλίου απαλλάχθηκε από τη φοβερή ασθένεια• η Σταυρινή από το Γκρίμποβο με δερματική νόσο καθαρίσθηκε και κάποιος Κωνσταντίνος με φοβερούς πόνους για τρία χρόνια από το χωριό Βουλιαράτες της Δρυϊνουπόλεως θεραπεύθηκε, και γύρισε πίσω στο χωριό του υγιής δοξάζοντας το θεραπευτή του Άγιο.
Ταις Αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Άγιος Γκίλντας του Γουάις

Ο Άγιος Γκίλντας γεννήθηκε περί το 500 μ.Χ. στην Ουαλία και μαθήτευσε κοντά στον Άγιο Ίλτυντ. Ακολούθησε κατ’ αρχήν τον έγγαμο βίο και όταν πέθανε η σύζυγός του έγινε μοναχός. Ήταν από τους πολύ μορφωμένους άνδρες της εποχής του, γι’ αυτό και αποκαλείται «σοφός». Θεωρείται ότι συνέγραψε έργο στο οποίο κατηγορεί τους άρχοντες της εποχής του, τον κλήρο και τον λαό, για την ασέβεια και την παρανομία τους. Κατά τα τελευταία έτη της ζωής του έζησε στη Βρετάνη.
Κοιμήθηκε οσίως περί το 570 μ.Χ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΑΚΡΑΓΑΝΤΙΝΩΝ



Σε μία σπουδαία και ιστορική ελληνική πόλη της νότιου Σικελίας, τον Ακράγαντα, γεννήθηκε ο Άγιος γύρω στο 610 μ.χ, μονάκριβος καρπός προσευχής των ευσεβών γονέων του. Χαρακτήρας εκ φύσεως ταπεινός και ήσυχος,παρουσιάζει έφεση από μικρό παιδί προς την προσευχή και τη θεία Λατρεία, αλλά και την εγκράτεια.
Σε ηλικία 18 ετών με θαυμαστό τρόπο εκπληρώνει τον πόθο του να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους, όπου φθάνει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 629 μ.Χ., και εορτάζει εκεί το Πάσχα. Λίγο αργότερα χειροτονείται εκεί από τον αρχιεπίσκοπο άγιο Ζαχαρία στις 22 Φεβρουαρίου. Συμμετέχει ακόμη και στην ιστορική Ύψωση του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου το 629 μ.Χ., καθώς ο Ηράκλειος τον είχε επαναφέρει στη θέση του από την αιχμαλωσία των Περσών. Στη συνέχεια αποσύρεται ο Γρηγόριος σε ένα ερημητήριο στην έρημο του Ιορδάνου, για να διδαχθεί από φημισμένο
γέροντα ακόμη περισσότερο την πνευματική ζωή και την ορθόδοξη θεολογία. Από εκεί και ενώ οι Άραβες επικρατούν πλέον στην περιοχή, έρχεται στην Αντιόχεια, για να συναντήσει σοφούς θεολόγους της περιφήμου Σχολής της και κατόπιν φθάνει στην Κωνσταντινούπολη. Ο άγιος Γρηγόριος κατηρτισμένος άριστα περί τα θεολογικά, προσπαθεί να συμβάλει στην ειρήνευση της Εκκλησίας.
Μετά την κάποια κατάπαυση του σάλου, αισθανόμενος ο Άγιος ότι η αποστολή του είχε λήξει εκεί, αποφασίζει να μεταβεί στην Ρώμη, για να προσκυνήσει τους τόπους μαρτυρίου και τα ιερά λείψανα των πρώτων Μαρτύρων. Εκείνες τις ημέρες είχε φθάσει από τον Ακράγαντα, τελείως ανύποπτα, μία επιτροπή με τρείς υποψήφιους για τον επισκοπικό θρόνο της πόλεως, διότι πριν λίγο καιρό ο Επίσκοπος Ακραγαντίνων Θεόδωρος είχε πεθάνει. Ο Επίσκοπος της Ρώμης διαπιστώνοντας ότι υπήρχε μεγάλη διχοστασία και φανατισμός μεταξύ των τριών υποψηφίων και των οπαδών τους, ανέβαλε την εκλογή. Καθώς επί τρείς μέρες σκεφτόνταν τι έπρεπε να πράξει, βλέπει όραμα τους δύο πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο να του λένε να κάνει τον Γρηγόριο. Παρά τις αντιρήσεις του ο Γρηγόριος,χειροτονείται. Ο Νέος Επίσκοπος δείχνει μεγάλο ζήλο στο έργο του και παροτρύνει τους ιερείς, κατηχεί τον λαό, οργανώνει τη φιλανθρωπία, ανεγείρει Ναούς και με τη δύναμη της προσευχής, κάνει πολλά θαύματα.
Δύο από τους μνηστήρες του θρόνου υφαίνουν δεινή σκευωρία εναντίον του και τον κατηγορούν για βαρύ ηθικό παράπτωμα. Οι άρχοντες της πόλεως αναγκάζονται να τον προφυλακίσουν, ο λαός ξεσηκώνεται διαμαρτυρόμενος, βέβαιος για την αθωότητά του. Εκείνος όμως δίνει την εντολή να μην προβούν σε καμία βίαιη ενέργεια. Το δίκαιο ο Θεός θα το υπερασπίσει όπως Εκείνος ξέρει. Πράγματι το βράδι Άγγελος Κυρίου σπάει τις αλυσίδες της πόρτας της φυλακής ελευθερώνοντας τον Γρηγόριο. Οι άρχοντες παρορμητικά ήθελαν να φονεύσουν επί τόπου τους συκοφάντες, αλλά ο νηφάλιος Άγιος Γρηγόριος τους εμποδίζει. Τους λέει όχι με βιαιότητες, αλλά με σωστές διαδικασίες να ερευνήτε την αλήθεια, έχοντας εμπιστοσύνη στον δικαιοκρίτη Χριστό που κυβερνά τον κόσμο. Ο Άγιος συνέχιζε απρόσκοπτα το έργο του οικοδομώντας και αγιάζοντας τις ψυχές επί 35 περίπου χρόνια, το δε 685 μ.Χ., παραδίδει το πνεύμα του εις Εκείνον τον Οποίον τόσο πιστά αγάπησε, και υπηρέτησε.