Ορθοδοξία

Παναγία Βηματάρισσα Άγιον Όρος



Όταν κάποτε έγινε επιδρομή των Αράβων στη μονή, ο ιεροδιάκονος και βηματάρης (επιμελητής του ιερού βήματος και συνεπώς, υπεύθυνος για τα άγια λείψανα και λοιπά κειμήλια που φυλάσσονται εκεί) πρόλαβε και έκρυψε μέσα στο φρεάτιο της Αγίας Τράπεζας (Αρχαϊκό χωνευτήρι) μια πολύτιμη εικόνα της Θεοτόκου και ένα Σταυρό τοποθετώντας μπροστά τους μια αναμμένη λαμπάδα. Το μοναστήρι λεηλατήθηκε και οι μοναχοί οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι στην Κρήτη, από όπου μετά εβδομήντα χρόνια ο επιζήσας ιεροδιάκονος απελευθερώθηκε και επέστρεψε στο μοναστήρι του. Εκεί βρήκε νέους αγνώστους μοναχούς που δεν ήξεραν τίποτα για κρυμμένα κειμήλια. Τότε άνοιξαν το φρεάτιο και βρήκαν τη εικόνα και το Σταυρό όρθια πάνω στο νερό, ενώ η λαμπάδα έκαιγε ακόμη. Η εικόνα αυτή βρίσκεται σήμερα στο σύνθρονο του ιερού βήματος, λέγεται δε και “Κτιτόρισσα”, από το γεγονός ίσως ότι η ανεύρεσή της σχετίζεται με την ανοικοδόμηση της μονής από τους τρείς αδελφούς και κτίτορες της μονής, Αθανάσιο, Νικόλαο και Αντώνιο, που μόνασαν περί τα τέλη του Ι” αιώνα.

Η Παναγία η Βουναρκώτισσα στο χωριό Κολόσσι της επαρχίας Λεμεσού



Το Εξωκλήσι - σπηλιά, της Παναγίας της Βουναρκώτισσας βρίσκεται στα βόρεια της κοινότητας Κολόσσι και σε απόσταση 2 μόλις χιλιομέτρων. Πήρε το όνομα Βουναρκώτισσα για το ότι βρίσκεται μέσα σε βράχο.
Είναι ένα μεγάλο σπήλαιο όπου στην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Χριστιανοί κάτοικοι του χωριού λόγω των διωγμών από τους Τούρκους κατακτητές, πήγαιναν κρυφά στο σπήλαιο αυτό για να τελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Στο σπήλαιο της Παναγίας της Βουναρκώτισσας έγιναν και γίνονται μέχρι και σήμερα αρκετά θαύματα. Το χώμα που βρίσκεται μέσα στη σπηλιά όταν το πλάσεις με νερό και γίνει πηλός το τοποθετείς στο σώμα σου εκεί που υπάρχει πρόβλημα ασθένειας και γιατρεύεσαι.

Η Παναγία, βρίσκεται σε μια σπηλιά, κοντά στο χωριό Κολόσσι, στα νότια του νησιού, μεταξύ της Λεμεσού και της Επισκοπής. Κοντά στη θάλασσα και πάνω από τους βράχους η φύση έχει δημιουργήσει μια μεγάλη σπηλιά. Εδώ όμως λείπει η πηγή, το αγίασμα. Οι προσκυνητές που έρχονταν εδώ για τις γιορτές, γέμιζαν τα αγγεία τους, τις κολοκύθες, τις γαβάθες, τις στάμνες με αγίασμα από την κοντινή εκκλησία του Κολοσσιού. Όταν έφταναν στη σπηλιά, όπου οι παπάδες έκαναν λιτανεία, έπαιρναν από το έδαφος της σπηλιάς χώμα, τα ανακάτευαν με αγίασμα και έφτιαχναν λάσπη, με την οποίαν άλειφαν τα άρρωστα μέρη του σώματος τους που στη συνέχεια τα έδεναν με ένα πανί. Αυτή την υγρή χωμάτινη κομπρέσα την χρησιμοποιούσαν ειδικά για την αρρώστια των ματιών. Οι προσκυνητές φιλούσαν την εικόνα της Παναγίας, που έφερναν για το σκοπό αυτό οι ιερείς, άναβαν τα λεπτά κεράκια και έκαναν την προσφορά τους σε χρήματα και σε κεριά και οι ιερείς που τελούσαν την Θεία Λειτουργία, τους κάπνιζαν και τους ράντιζαν με αγιασμό. Όταν τελείωναν όλη αυτή τη διαδικασία που περιγράψαμε και αφού τοποθετούσαν κάτω, σε μια συγκεκριμένη θέση, τα αδειανά πια δοχεία, μέσα στα οποία είχαν κουβαλήσει το νερό, ως αφιέρωμα, τότε μόνο οι άρρωστοι και αυτοί που τους μετέφεραν εγκατέλειπαν τη σπηλιά.
Βλέπει κανείς, λοιπόν σ' αυτή την ιερή αποθήκη στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο πολύχρωμα ντόπια και ξένα δοχεία. Κοντά στις κολοκύθες, αγγλικές μπουκάλες από ουίσκι και γερμανικές μπύρες, κοντά στα πήλινα κυπριακά αγγεία, γερμανικά πέτρινα αγγεία, βιομηχανικά γυάλινα δοχεία, αγγλικές κονσέρβες κ.λ.π.
Οι αρχαίοι Κύπριοι τιμούσαν μια ειδική Αφροδίτη των σπηλαίων, που την ονόμαζαν «Μορφώ - Ζερυνθία» και στις ανασκαφές αποδείχθηκε ότι χρησιμοποιούσαν τα δοχεία, τις λάμπες, τα καπνιστήρια για το λιβάνι και γενικά δοχεία όλων των ειδών, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της χριστιανικής Παναγίας κοντά στο Κολόσσι και άφηναν ως αναθήματα στο πάτωμα του ιερού της θεάς όλων των ειδών τα αντικείμενα».

Το σπήλαιο εξωκλήσι γιορτάζει την Τρίτη του Πάσχα όπου μαζεύεται αρκετός κόσμος από την κοινότητα και τα γύρω χωριά για να γιορτάσουν προς τιμή της Παναγίας της Βουναρκώτισσας.
Η Εκκλησιαστική Επιτροπή Αποστόλου Λουκά άρχισε την επιδιόρθωση, την ανακαίνιση και την συντήρηση του σπηλαίου μετά το 2000. Σήμερα στο προαύλιο του εξωκλησιού υπάρχουν αρκετά δένδρα παγκάκια και πλακόστρωτα που δένουν αρμονικά με το όλο τοπίο της περιοχής.

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΡΕΣΘΕΝΙΤΙΣΣΑ



Λίγο έξω από τα Βρέσθενα, δεξιά του δρόμου προς Σπάρτη, βρίσκεται πάνω σε χαμηλό ύψωμα μέσα σε συστάδα κυπαρισσιών και πεύκων, η ιστορική μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ευρύτερα γνωστή ως Παναγία Βρεσθενίτισσα.
Η ίδρυση της Μονής ανάγεται στον 14ο αιώνα, κρίνοντας από τις αξιόλογες τοιχογραφίες που διακοσμούν το εσωτερικού του ναού. Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρύθηκε η Επισκοπή Βρεσθένης, με έδρα τα Βρέσθενα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι εκάστοτε επίσκοποι Βρεσθένης είχαν την οικία τους στο κτίριο όπου εν συνεχεία στεγάσθηκε το Πιλάλειο Σχολείο στα Βρέσθενα. Εν τούτοις, τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα, ορισμένοι έμεναν και στην Μονή, που για τον λόγο αυτόν πήρε την ονομασία «Επισκοπή». Κατά τον 17ο αιώνα, το μοναστήρι είχε περιπέσει σε κακή κατάσταση και οι επίσκοποι αναγκάσθηκαν να το εγκαταλείψουν. Στις αρχές του 18ου αιώνος, όμως, το μοναστήρι ανακαινίσθηκε και τα κελλιά του ξανακτίσθηκαν εκ βάθρων από τον μοναχό Ιωακείμ το 1704, με αποτέλεσμα ο Επίσκοπος Αγαθάγγελος να κατοικήσει εκεί (αν και ο Επίσκοπος Ιωάσαφ, που ακολούθησε, διατήρησε την έδρα της Επισκοπής στα Χρύσαφα.

Στις αρχές του 19ου αιώνος η μονή της Παναγίας είχε τρία κελλιά, χώρους για τα ζώα, μία κατοικία εντός του περιβόλου (που προφανώς αποτελούσε την κατοικία του εκάστοτε Επισκόπου) και μία πηγή. Το μοναστήρι της Παναγίας της Βρεσθενίτισσας πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τις ορδές του Ιμπραήμ Πασά τον Ιούλιο του 1826. Η καταστροφή αυτή θα οδηγήσει στην ραγδαία παρακμή της και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1830 η μονή παρέμενε μισοκατεστραμένη.
Το 1833, κατά την εφαρμογή του νόμου του Όθωνος περί διαλύσεως των μονών που είχαν λιγότερους από έξι μοναχούς, διαλύθηκε ουσιαστικά και η Παναγία η Βρεσθενίτισσα. Μετά τη διάλυσή της, η μονή υπέστη και νέες ζημιές, λόγω καθιζήσεως του εδάφους. Τελικώς ανακαινίσθηκε για δεύτερη φορά στις αρχές του 20ού αιώνος, όταν σκεπάσθηκαν με ασβέστη και πολλές από τις παλαιότερες τοιχογραφίες της.

Το πότε ακριβώς κτίσθηκε η Παναγία η Βρεσθενίτισσα για πρώτη φορά είναι άγνωστο (λόγω των πολλαπλών καταστροφών που υπέστη το μοναστήρι στην ιστορία του, αλλά και λόγω της απώλειας των βιβλίων της μονής κατά τη διάλυσή της το 1833. Κατά την αναχώρησή του για την Αθήνα (όπου απεβίωσε το 1843) ο τελευταίος Επίσκοπος Βρεσθένης, Θεοδώρητος Β', πήρε μαζί του όλη την αλληλογραφία του, καθώς και τους κώδικες της μονής και ιστορικό υλικό για τα Βρέσθενα, τα οποία έκτοτε αγνοούνται. Πάντως, όπως και οι περισσότερες εκκλησίες στην Ελλάδα, φαίνεται ότι κτίσθηκε στον χώρο αρχαίου ναού, του οποίου μάρμαρα χρησιμοποιήθηκαν και ως οικοδομικά υλικά. Σύμφωνα, πάντως, με παλαιότερη επιγραφή επάνω από τον αρχιερατικό θρόνο, κτήτωρ της μονής ήταν ο Επίσκοπος Νίκων, που πιθανολογείται ότι ήκμασε στα τέλη του 16ου αιώνος. Η παλαιότερη επιγραφή που έχει βρεθεί στην εκκλησία φέρει χρονολογία 14 Απριλίου 1604.

Σήμερα σώζεται από τη Μονή το καθολικό της και ένα διώροφο κτίριο εντός του περιβόλου της, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των μοναχών. Το καθολικό της Μονής ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο της τρίκλιτης, καμαροσκέπαστης, ανατολίζουσας βασιλικής με τετράρριχτη στέγη. Η στέγη του κεντρικού κλίτους σηκώνεται ψηλότερα από αυτές των πλαγιών. Το ιερό απολήγει σε τρεις τρίπλευρες εξωτερικά αψίδες, τις οποίες διατρυπούν δίλοβο παράθυρο τη μεσαία και από ένα μονόλοβο τις δυο πλαγιές. Στην πλευρά αυτή του ναού, λίγο χαμηλότερα από τα παράθυρα, προέχει σειρά οπτόπλινθων. Η μεσαία αψίδα αμέσως κάτω από τη στέγη περιτρέχετε από οδοντωτή ταινία.
Ο ναός είναι λιθόκτιστος με τοιχοποιία η οποία συνιστάται σε ακατέργαστους λίθους. Οι πλάγιοι τοίχοι του ναού υποστηρίζονται από μεταγενέστερες αντηρίδες. Ο δυτικός τοίχος κορυφώνεται σε δίλοβο, μάλλον νεότερο κωδωνοστάσιο.

Η προσπέλαση στο εσωτερικό του πραγματοποιείται από δυο τοξωτές θύρες, μια στη νότια και μια στη δυτική πλευρά του ναού. Στη νότια θύρα οδηγεί κλίμακα με πέντε βαθμίδες. Ο φωτισμός επιτυγχάνεται με δυο παράθυρα, ένα ορθογώνιο στη βόρεια πλευρά και ένα τοξωτό στη νότια. Αρχικά υπήρχε και ένα τρίτο δίλοβο παράθυρο στο δυτικό τοίχο του πάνω από τη θύρα εισόδου το οποίο στη συνέχεια κλείστηκε.
Εσωτερικά ο ναός χωρίζεται σε τρία κλίτη από δύο ζεύγη πεσσών και ζεύγος παραστάδων οι οποίες συμφύονται με τη δυτική του πλευρά. Τους διαχωριστικούς τοίχους του Ιερού, τους πεσσούς και τις παραστάδες συνδέουν μεταξύ τους τόξα. Στο εσωτερικό της μεσαίας αψίδας του ιερού και είναι προσκολλημένο σύνθρονο με τρεις βαθμίδες, οι οποίες πλαισιώνουν τον επισκοπικό θρόνο. Τις πλευρές του θρόνου καλύπτουν μαρμάρινες ακόσμητες πλάκες.
Το αρχικό μαρμάρινο τέμπλο, το οποίο δε σώζεται σήμερα, διατηρεί μόνο το κεντρικό τμήμα του εμπρός από το Ιερό Βήμα. Αποτελείται από δύο θωράκια και δύο πεσσίσκους εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης και κοσμήτη, τα οποία φέρουν ανάγλυφη διακόσμηση από ταινίες, σταυρούς, ρόδακες, έλικες, ανθέμια και κομβία.

Γραπτό διάκοσμο διασώζει μόνο το μεσαίο κλίτος του ναού και το Ιερό Βήμα. Τα δύο πλάγια κλίτη με την Πρόθεση και το Διακονικό δεν ετοιχογραφίθηκαν ποτέ. Οι τοιχογραφίες αυτές κατά το μέγιστο μέρος τους ανάγονται στον 14ο αιώνα και αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής λόγω της αξιόλογης τέχνης τους. Μεταβυζαντινές (18ου αιώνα) είναι οι τοιχογραφίες που έχουν εντοιχιστεί στο βόρειο και στο νότιο κλίτος δίπλα από το τέμπλο μετά την αποτοίχισή τους από τη δυτική όψη των ανατολικών πεσσών του ναού και τη συντήρησή τους.

Το δεύτερο οικοδόμημα της Μονής, το οποίο βρίσκεται στη νότια πλευρά του περιβόλου της, αποτελείται από ένα χαμηλό ενιαίο καμαροσκέπαστο ισόγειο και οροφή, επίσης καμαροσκέπαστο, χωρισμένο σε τρία δωμάτια, που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Τα δωμάτια αυτά κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν τα κελιά των τελευταίων μοναχών της Μονής. Ο όροφος φέρει τέσσερες τοξωτές χαμηλές θύρες στη βόρεια πλευρά και τοξωτά παράθυρα στη νότια.

Παναγία Βρεφοκρατούσα Σινά



Τίτλος: Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα
Χρονολογία: β΄ μισό του 12ου αιώνα – αρχές 13ου αιώνα
Υλικό: Ψηφιδωτή εικόνα
Διαστάσεις: 34 × 23 εκ.
Δημιουργός: Άγνωστος
Προέλευση: Σινά, Μονή Αγίας Αικατερίνης
Πηγή: Βοκοτόπουλος, Π., Βυζαντινές Εικόνες, Ελληνική Τέχνη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1995.
Σινά, Οι Θησαυροί της Ι. Μονής Αγίας Αικατερίνης, (γεν. εποπτεία Κων/νος Μανάφης),Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990.

Περιγραφή:
Η εικόνα διατηρείται σε αρίστη κατάσταση, εκτός από την περιοχή γύρω από το δεξί χέρι του Χριστού. Η Θεοτόκος, ελαφρά γυρισμένη προς τα δεξιά της, γέρνει το κεφάλι προς το παιδί που κρατεί με το δεξί χέρι, χωρίς όμως να το κοιτάζει.
Ο Ιησούς στηρίζει στο γόνατο βαθυκύανο ειλητάριο δεμένο με κόκκινη μήρινθο (κορδόνι), τα χρώματα του οποίου αντιστοιχούν στην ταινία που ζώνει το στήθος του. Το αριστερό πόδι του είναι τοποθετημένο έτσι, ώστε να φαίνεται το πέλμα. Πρόκειται για ιδιομορφία που απαντά ήδη στην αρχαιότητα και που συναντάται συχνά στην βυζαντινή τέχνη. Τα χρυσαφιά ρούχα του Χριστού και η χρυσογραφία στο μαφόριο της Παναγίας τους προσδίδουν έναν απόκοσμο χαρακτήρα. Στα γυμνά μέρη το πλάσιμο με λεπτότατες ψηφίδες μιμείται ζωγραφική με τέμπερα. Ελαφρές κόκκινες κηλίδες ζωηρεύουν τα μάγουλα, και n μετάβαση από το φως στην σκιά γίνεται ανεπαίσθητα. Τον κάμπο γεμίζει σχηματοποιημένος διάκοσμος σε μετάλλια, εμπνευσμένο ς από τα σμάλτα.

Παναγία Βρεφοκρατούσα Άγιον Όρος



Η ονομασία οφείλεται στη στοργή και τη φροντίδα που δείχνει η Θεοτόκος στο μικρό Ιησού που με περισσή αγάπη κρατά στην αγκαλιά της. Το Θείο Βρέφος (από εδώ καί Βρεφοκρατούσσα) με άνεση και εμπιστοσύνη κάθεται στην αγκαλιά της Παναγίας. Γνωστή η εικόνα της Βρεφοκρατούσας και προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Παναγία Βουρλιώτισσα Νέας Φιλαδέλφεια



Η Παναγία η επονομαζόμενη Βουρλιώτισσα της οποίας ο ιερός Ναός βρίσκεται στην συμβολή της ομώνυμης οδού με την οδό Βρυούλων, τιμάται ως πολιούχος της Νέας Φιλαδέλφειας, μιας αμιγώς προσφυγικής μητρόπολης. Ο εορτασμός της Ιεράς Θαυματουργού εικόνας της Θεοτόκου της Οδηγήτριας, η οποία φυλάσσεται ως πολύτιμο θησαύρισμα από το έτος 1927, οπότε και μεταφέρθηκε από τα μαρτυρικά Βουρλά της Μικράς Ασίας, θα πραγματοποιείται την πρώτη Κυριακή του μήνα Οκτωβρίου όπως άλλωστε έχει ήδη αποφασιστεί από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά από πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ Κωνσταντίνου.

Σύμφωνα με τη μικρασιατική παράδοση η Ιερά Εικόνα βρέθηκε από έναν βοσκό. Αυτός πήγαινε τα ζώα του (γίδια) σ’ ένα χωράφι όπου υπήρχαν βουρλιές (βούρλα). Κάποια στιγμή ένα γίδι αποκόπηκε από το κοπάδι και όταν επέστρεψε ο βοσκός παρατήρησε ότι είχε βρεγμένα γένια. Την επόμενη μέρα χωρίς τα ζώα αυτή τη φορά ο βοσκός πήγε πάλι στο χωράφι να βρει το μέρος με το νερό ώστε να το ανοίξει και να πίνουν από εκεί όλα τα ζώα του. Ψάχνοντας και μη μπορώντας να βρει την πηγή ανακάλυψε την εικόνα της Παναγίας.
Στο σημείο εκείνο φτιάχτηκε ένα μικρό εκκλησάκι της Ευρέσεως και δίπλα η μεγάλη εκκλησία όπου μέσα εκεί φυλασσόταν η εικόνα. Το 1922 μετά τις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπήκαν στα Βουρλά και τα κατέστρεψαν. Βεβήλωσαν, έκλεψαν και στο τέλος έκαψαν την εκκλησία. Άγνωστο πως και από ποιον η εικόνα βρέθηκε στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Σώζεται η εξής ιστορία :
Ένας Βουρλιώτης ονόματι Παναγιώτης είχε αμφιβολίες για το αν αυτή είναι η εικόνα. Το βράδυ στον ύπνο του φανερώθηκε η Παναγία λέγοντάς του: Παναγιώτη παιδί μου γιατί δεν με πιστεύεις, είμαι η Βουρλιωτίνα .
Η Εικόνα της Παναγίας υπέστη φθορές από ακόμα μία φωτιά η οποία συνέβη την παραμονή της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο και ανήμερα της επετείου των εγκαινίων της εκκλησίας. Το ασημένιο κάλυμμα τοποθετήθηκε στη Φιλαδέλφεια ως ευγνωμοσύνη προς την Παναγία τους από μία Βουρλώτισσα η οποία πήρε κάποιο σεβαστό ποσό από το ταμείο ανταλλαξίμων μετά την καταστροφή.
Έχει επιτελέσει πληθώρα θαυμάτων και αποτελεί πόλο έλξης για τους Χριστιανούς, Μικρασιάτες και μη.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΥΤΟΥΜΑ ΜΕΤΕΩΡΑ



Η Ιερά Μονή Βυτουμά βρίσκεται στα Μετέωρα και είναι γυναικείο μοναστήρι που φέρει το όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι κτήτορες ήθελαν να τιμήσουν την Παναγία και έδωσαν στο Μοναστήρι το όνομα της πιο μεγάλης και σπουδαίας εορτής της. Το Μοναστήρι είναι κτισμένο στους πρόποδες του καταπράσινου Κόζιακα σε υψόμετρο περίπου 540 μ.

Για την Ιερά Μονή Βυτουμά και την ιστορία της δεν έχουν διασωθεί επίσημα γραπτά κείμενα. Όμως, τα τελευταία χρόνια, αναφέρουν στοιχεία της Μονής, παρουσιάσθηκε ένα σημαντικό ντοκουμέντο. Στον υπ΄ αριθ. 141 κώδικα της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως ή Μεγάλου Μετεώρου, που είναι αντίγραφο τού 17ου αιώνα, υπάρχει το κείμενο μιας επιγραφής. Ήταν γραμμένη πάνω από την έξοδο του Καθολικού, μέσα στο Ναό και σύμφωνα μ΄ αυτήν, το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1161 με έξοδα του Κωνσταντίνου Ταρχανιώτη. Σήμερα, δυστυχώς, η επιγραφή αυτή δεν υπάρχει.

Το Μοναστήρι του Βυτουμά κατά καιρούς ήταν Μετόχι ανδρών, για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν λειτουργούσε ενώ το 1952 μετατράπηκε σε γυναικεία μονή. Οι πρώτες 5 μοναχές αντίκρισαν ερείπια και χρειάστηκε μεγάλος αγώνας, βαθιά πιστή και δουλειά ώστε στο Μοναστήρι να γίνουν νέες κτιριακές εγκαταστάσεις, επίσης αναπτύχθηκαν και διοργανώθηκαν διάφορες δραστηριότητες, ιδρύθηκε η Σχολή Χειροτεχνίας.

Σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις, μία εικόνα της Παναγίας, που βρισκόταν στην Καλαμπάκα, κάποτε έφυγε από τη θέση της. Όλοι τότε ανησύχησαν και ξανοίχθηκαν για την ανεύρεση της. Δοκίμασαν μεγάλη έκπληξη όταν τη βρήκαν στο χώρο, πού είναι σήμερα το Μοναστήρι. Γεμάτοι χαρά την πήραν και την επανατοποθέτησαν στη θέση της.
Το φαινόμενο αυτό λέγεται ότι επαναλήφθηκε τρεις φορές. Όλοι πίστεψαν ότι ήταν ένα θεϊκό σημάδι και στην τοποθεσία όπου βρέθηκε η εικόνα κτίσθηκε το Μοναστήρι στο όνομα της Παναγίας
Από τη Μονή αυτή σώζεται μόνο το καθολικό και ένα παρεκκλήσιο, γύρω από τα οποία έχει αναπτυχθεί τελευταία μια μονή με καινούργια κτίρια. Στον περίβολο της μονής νοτίως της πύλης υπάρχει το αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου παρεκκλήσιο που κτίστηκε το 1559. Το παρεκκλήσιο στην κτητορική του επιγραφή αναφέρεται ως «προπύλαιον» διαβατικό στη μονή αλλά σύμφωνα με νεότερες μελέτες χρησιμοποιήθηκε από την αρχή ως παρεκκλήσιο. Πρόκειται για ένα μικρό μονόχωρο ναό που καλύπτεται με ασπίδα και είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε το 1559 ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος. Στο κέντρο του περιβόλου βρίσκεται το καθολικό της μονής που μέχρι τον 18 αιώνα αποτελούσε ενοριακό ναό. Το αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου καθολικό που κτίστηκε το 1600 είναι μια τρίκλινη βασιλική με υπερυψωμένο το κεντρικό κλίτος και μεταγενέστερο (1662) νάρθηκα στη δυτική του πλευρά. Ο ζωγραφικός διάκοσμος και το αξιόλογης τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού χρονολογούνται στα 1600. Το ίδιο έτος φιλοτεχνήθηκαν και οι φορητές εικόνες της μονής που αποτελούν έργα του γνωστού αγιογράφου Δροσίδου από το Φανάρι Καρδίτσας.

Ο Ναός είναι όλος αγιογραφημένος, με έξοχες τοιχογραφίες. Οι περισσότερες διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Το τέμπλο πού υπήρχε άλλοτε, σήμερα δεν σώζεται. Το κατέστρεψε η φθορά του χρόνου. Αρκετές μικρές εικόνες του, της σειράς των αποστολικών και τα ωραιότατα βημόθυρα φυλάσσονται στο Μουσείο τής Ι. Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών.

Παναγία Γαλακτοτροφούσα Άγιον Όρος



Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γαλακτοτροφούσης
Ημερομηνία εορτής: 03/07/2016
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 3 Ιουλίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Συναξη Της Υπεραγιας Θεοτοκου Της Γαλακτοτροφουσης
Γάλα νοητὸν πηγάζει Θεοκῦμον,
Γαλακτοτροφοῦσα ἡ θεία Εἰκών σου.
(Θεοτόκου Μαρίης γέρας ἀγλαὸν τριτάτῃ ὕδειν.)
Βιογραφία
Η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσης, πάντα σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις που βρίσκονται στη Μονή Χιλανδαρίου, βρισκόταν αρχικά στη Λαύρα του Όσιου Σάββα του Ηγιασμένου.

Πρίν πεθάνει ο Όσιος Σάββας (βλέπε 5 Δεκεμβρίου) είπε σ' αυτούς που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος και αυτός. Να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Γεγονός που έγινε τον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο Άγιος Σάββας ο Σέρβος (βλέπε 14 Ιανουαρίου), κτήτορας της Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Αυτός μετέφερε την Αγία αυτή εικόνα στο Άγιο Όρος, και συγκεκριμένα στη μονή την οποία ο ίδιος ίδρυσε.

Σήμερα, η εικόνα, βρίσκεται σε εκκλησία των Καρυών του Αγίου Όρους, που υπόκειται στη Μονή Χιλανδαρίου, και είναι τοποθετημένη στο δεξιό μέρος του τέμπλου, όπου κανονικά θα έπρεπε να ήταν ο Κύριος, που βρίσκεται στο αριστερό μέρος του τέμπλου.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν θείαν σου Εἰκόνα ὡς τῆς δόξης σου σκήνωμα, Γαλακτοτροφοῦσα Παρθένε, προσκυνοῦντες δοξάζομεν· ἐκ ταύτης γὰρ πηγάζεις μυστικῶς, τὸ γάλα τῶν ἀΰλων δωρεῶν, καὶ ἐκτρέφεις τὰς καρδίας καὶ τὰς ψυχάς, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου ἀφάτῳ χρηστότητι.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὴν μητρικῶς θηλάζουσαν ὥσπερ βρέφος, τὸν ἐξ αὐτῆς ἀνερμηνεύτως γεννηθέντα, τὴν μόνην Θεοτόκον ὑμνήσωμεν, τὴν γαλακτοτροφοῦσαν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν· πολλῶν γὰρ κινδύνων ἡμᾶς ῥύεται.

Μεγαλυνάριον
Γαλακτοτροφούσης τὴν ἱεράν, καὶ σεπτὴν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί· χάριν γὰρ βλυσταίνει, ἀρρήτου συμπαθείας, καὶ θάλπει τὰς καρδίας, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Παναγία Γαυριώτισσα Αμφίκλεια



Σύναξη της Παναγίας της Γαυριώτισσας
Ημερομηνία εορτής: 08/09/2016
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Συναξη Της Παναγιας Της Γαυριωτισσας
Βιογραφία
Στη βορειοανατολική πλαγιά του Παρνασσού απλώνεται η Οφιτεία και Αμφίκαια του Ηροδότου, η Αμφίκλεια του Παυσανία, ονομασία που σημαίνει σπουδαία δοξασμένη πόλη. Πήρε την ονομασία Δαδί ή Δαδίον από τους χρόνους της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα (1204 - 1414 μ.Χ.) και κατόπιν, ενώ Αμφίκλεια καλείται ξανά μετά το 1915 μ.Χ.

Το Μοναστήρι της Παναγίας της Γαυριώτισσας (Ιερά Μονή Δαδίου) βρίσκεται έξω από την πόλη της Αμφίκλειας, σε υψόμετρο 800 μ. χωμένο σε πυκνό δάσος από πεύκα, κέδρα, βελανιδιές και γαύρους. Το Μοναστήρι ήταν ανδρικό στο παρελθόν, όμως από το 1954 μ.Χ. μετατράπηκε σε γυναικείο και δόθηκε νέα πνοή πνευματική, φιλανθρωπική, δημιουργική. Πρώτη Ηγουμένη υπήρξε η Μοναχή Παρθενία Τσαγκρώνη. Μετά την κοίμησή της την 1η Ιουλίου 2001 μ.Χ., Ηγουμένη υπήρξε η Μοναχή Γαλήνη Παλαιοβράχα, που μαζί με τις λοιπές Μοναχές συνεχίζουν το ίδιο έργο: να διατηρούν αυτό το χώρο πραγματικό τόπο τιμής και δόξας της Υπεραγίας Θεοτόκου και καταφύγιο των πιστών για τη σωτηρία τους.

Στη μεγάλη αυλή υψώνεται το Καθολικό. Γύρω από τον Ιερό Ναό βρίσκονται σε δύο επίπεδα οι κοινόχρηστοι χώροι, η τραπεζαρία των Μοναχών και των ξένων, το παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που κάηκε το 1956 μ.Χ. και ανακαινίστηκε ένα χρόνο αργότερα, ο ξενώνας και το Δεσποτικό. Το όλο αυτό συγκρότημα έχει την κλασική μορφή των Μοναστηριών με κέντρο το Καθολικό και γύρω τα διάφορα κτίσματα, όπως οι πύργοι των μεσαιωνικών χρόνων.

Το Μοναστήρι είναι ένα οχυρό με δύο πύλες, ανατολικά και δυτικά, από τις οποίες ο πορτάρης, άλλοτε, επέτρεπε την είσοδο σε όποιον έκρουε το μάνταλο, κατά το γνωστό ήχο: «τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ». Στην ίδια τοποθεσία βρισκόταν το πιο παλαιό Μοναστήρι, που είχε την αρχή του στους βυζαντινούς χρόνους. Τα υπάρχοντα όμως κτήρια είναι του 18ου αιώνα μ.Χ., όπως μαρτυρά και η εντοιχισμένη επιγραφή στο υπέρθυρο της προηγούμενης εισόδου της Μονής, δίπλα στη σημερινή: «Ανηγέρθη το παρόν κτίσμα επί έτους 1755, 22 Σεπτεμβρίου».

Στα κτίσματα παρατηρούνται εντοιχισμένα, ενσωματωμένα και αποδεκτά κάποια απομεινάρια της αρχαιότητας, όπως ένα μεγάλο μαρμάρινο ανθέμιο κάτω από το Δεσποτικό, ένα μικρότερο ανθέμιο πλάι στα τελευταία σκαλοπάτια της σκάλας που οδηγεί στην αυλή ή μια επιγραφή εντοιχισμένη στον τοίχο του Πρόναου εξωτερικά.

Ο Ιερός Ναός του Μοναστηριού είναι αφιερωμένος στην Παναγία Γαυριώτισσα και εορτάζει την 8 Σεπτεμβρίου, ημέρα εορτασμού του Γενεσίου της Θεοτόκου. Την ημέρα αυτή στο παρελθόν γινόταν μεγάλο πανηγύρι στο Μοναστήρι και στο Δαδί, που διαρκούσε 5-6 ημέρες. Με το Νέο Ημερολόγιο (1924 μ.Χ.) αυτό το πανηγύρι μεταφέρθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου και έκτοτε γίνεται στην Αμφίκλεια, ενώ το μεγάλο πανηγύρι στο Μοναστήρι γίνεται στις 6 Αυγούστου, ημέρα εορτασμού του παρεκκλησίου του.

Στο Μοναστήρι μπορεί κάποιος να μείνει έως δύο ημερόνυχτα, όπως ορίζει ο παλαιός Κανονισμός του. Η Ηγουμένη με τις Μοναχές φροντίζουν το χώρο, δροσίζοντας τα φυτά και τις ψυχές των επισκεπτών.

Το Καθολικό είναι ένας μεταβυζαντινός Ναός των μέσων του 18ου αιώνος, τρίκλιτος, με ψηλό τετραγωνικό τρούλο. Διακρίνονται καθαρά ο Νάρθηκας, ο κυρίως Ναός και το Ιερό. Σε όλη την εσωτερική του επιφάνεια απλώνονται θαυμάσεις αγιογραφίες (τοιχογραφίες) με παραστάσεις σκηνών και προσώπων από την Αγία Γραφή και την Παράδοση.

Η κύρια θύρα της εισόδου στο Καθολικό φέρει μια επιγραφή στο υπέρθυρο, η οποία δηλώνει το έτος κατασκευής της, ενώ ψηλότερα στην κόγχη, η αγιογραφία της Γερόντισσας Γαλήνης εικονίζει τη Γέννηση της Θεοτόκου. Μέσα στο Νάρθηκα προσέχουμε την πολύ στενή θύρα, από την οποία εισερχόμαστε στον κυρίως Ναό. Αυτή φέρει ένα κυκλικό υπέρθυρο και μια επιγραφή εκεί επιτρέπει ή απαγορεύει την είσοδο κατά τη συνείδηση του καθενός: «Ει μεν φίλος πέφυκας, είσελθε χαίρων, ει δε εχθρός και βάσκανος και γέμων όλος δόλου πόρρω – πόρρω άπιθι της γαίας ταύτης. Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν αλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό εις μικρόν».

Πάνω από την επιγραφή απεικονίζεται σε όλη την πλευρά του Νάρθηκα η εικόνα της Μελλούσης Κρίσεως ή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Η τοιχογραφία αυτή είναι δημιουργημένη κατά τα αρχαία πρότυπα και χαρακτηρίζεται από την απλοϊκή φαντασία του δημιουργού. Ο Χριστός βρίσκεται εν νεφέλαις, συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους και περιστοιχισμένος από τους μαθητές Του. Δεξιά εμφανίζεται ο Παράδεισος, αριστερά η Κόλαση με το πυρ το εξώτερον και μπροστά Του οι άνθρωποι, δίκαιοι και αμαρτωλοί, προς τους οποίους ο Κύριος λέει: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν… Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον…». Και εξέρχεται από τα πόδια Του ο πύρινος ποταμός, γεμάτος από αμαρτωλούς, έως το αριστερό ημιθόλιο του Νάρθηκα, ως προς το Χριστό, όπου φαίνονται να είναι βυθισμένοι μέσα στα κατράμια ο αντίχριστος, ο πόρνος, ο βελζεβούλ, ο ούριος, ο βορέας, κλπ.

Πιο κάτω και ακριβώς πάνω από την πύλη του Νάρθηκα, «η ετοιμασία του θανάτου» με το θρόνο, τον Αδάμ και την Εύα και με τον Προφήτη Δανιήλ, που προφήτευσε 450 χρόνια προ Χριστού την εικόνα αυτή.

Δεξιά από την πύλη του Πρόναου βρίσκονται τοιχογραφίες, όπου είναι αγιογραφημένος ο Χριστός και δίπλα του ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, που όμως έχουν αλλοιωθεί από χαρακιές και βεβηλώσεις των Τούρκων. Αριστερά της πύλης υπάρχει η Παναγία η Δέσποινα και δίπλα εικονίζονται ολόσωμοι Άγιοι (Όσιοι, Μάρτυρες) να ακολουθούν τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος κρατά το κλειδί της πόρτας του Παραδείσου.

Μέσα στον κυρίως Ναό οι αγιογραφίες είναι αυστηρού βυζαντινού ρυθμού, καταμαυρισμένες εξαιτίας του χρόνου. Πολλές έχουν ξεβάψει και άλλες έχουν καταστραφεί από την υγρασία ή έχουν σκεπαστεί με νεότερες, πάνω από το αρχικό σχέδιο και μοτίβο. Μια επιγραφή χωρίς χρονολογία, εσωτερικά της πύλης του Νάρθηκα, μας πληροφορεί: «Ιστορήθη ο παρών θείος και ιερώτατος ναός της θείας και ιεράς Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου διά συνδρομής και δαπάναις του Πανοσιωτάτου Αγίου Καθηγουμένου κυρίου Γιναδίου εππι αρχιερατείας του θεοφιλεστάτου κυρίου Θεοκλήτου, ιερατευόντων δε Παρθενίου, Ραφαήλ, Γαλατίου, Νεκταρίου, Ανθίμου των ιερέων».

Χάρη στην επιγραφή αυτή και χάρη σε εκείνη που είναι γραμμένη κάτω από την εικόνα της Παναγίας του τέμπλου στον Άγιο Ιωάννη Περδικόβρυσης, εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο χρόνος ανακαίνισης του Ναού είναι το 1756, όταν κτίστηκε και ο περίβολος του Μοναστηριού.

Στο τέμπλο και πάνω στη φορητή εικόνα της Παναγίας άλλη επιγραφή αναφέρει: «Αύται αι θείαι και ιεραί εικόνες των τεσσάρων Δεσποτικών ανιστορήθησαν δι΄ εξόδου της ιεράς Μονής ταύτης, ηγουμενεύοντος του πανοσιωτάτου κυρίου Ιωαννικίου αωλη’ (1838 μ.Χ.). Χειρ Ιωάννου Ανδρέου Πελοποννησίου».

Τέλος, ο τρούλος του Ιερού Ναού, ο οποίος ανακατασκευάστηκε μετά το σεισμό του 1842 μ.Χ., φέρει την εξής επιγραφή: «Ιστορήθη ο κουμπές δι’ εξόδου του Πανοσιωτάτου εν Ιερομονάχοις κυρίου Ιωαννικίου Σαμαρτζή εν μηνί Νοεμβρίω 1848». Επί του δραστήριου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής, Ιωαννίκιου, ο Ναός ανακαινίστηκε και ευπρεπίστηκε.

Το Μοναστήρι έπαθε πολλές καταστροφές με το πέρασμα του χρόνου. Ιδίως κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 μ.Χ. υπέστη πολλές ζημιές, όπως εξάλλου κι όλα σχεδόν τα ελληνικά Μοναστήρια. Κατόπιν έγιναν οι νεότερες αγιογραφίες του, όταν ανακαινίστηκαν και ευπρεπίστηκαν και ο Ναός, αλλά και το Μοναστήρι στο σύνολό του.

Για την παλαιότητά του μιλάει ο πατριαρχικό σιγίλιο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Ε΄, γραμμένο περίπου το 1798 μ.Χ. Αναφέρει ότι το Μοναστήρι είχε αποτεφρωθεί από πυρκαγιά πολύ πριν το 1798 μ.Χ. και ότι ήταν ανεξάρτητο από τον τοπικό Επίσκοπο. Ήταν Σταυροπηγιακό, εφοδιασμένο με πολλά προνόμια από κάποιον Πατριάρχη, του οποίου δυστυχώς το όνομα είναι ξεθωριασμένο στο σιγίλιο και δεν μπορεί να αναγνωσθεί, οπότε και θα μαθαίναμε ο έτος ιδρύσεως του Μοναστηριού. Φυσικά τα προνόμια σήμερα δεν ισχύουν και το Μοναστήρι υπάγεται στη διοικητική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου Φθιώτιδος.

Το σιγίλιο διαφυλάχθηκε με μεγάλη φροντίδα, μαζί με τους άλλους θησαυρούς του, όσοι είχαν την τύχη και την ευλογία να μονάσουν στον ιερό χώρο του Μοναστηριού για κάποιο διάστημα της ζωής τους. Πρόκειται για γράμμα πατριαρχικό του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ για την Ιερά Μονή Δαδίου Παναγία Γαυριώτισσα. Είναι γραμμένο σε μεμβράνη και φέρει την υπογραφή «Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης». Φέρει και τις υπογραφές των τότε Συνοδικών Μητροπολιτών. Από κάτω είναι κρεμασμένη με ταινίες ή μολυβένια πατριαρχική βούλα του Γρηγορίου Ε΄. Αυτή στη μια όψη της έχει αποτυπωμένη τη σφραγίδα του Πατριάρχη και στην άλλη την εικόνα της Παναγίας, που κρατάει στην αγκαλιά της τον Ιησού (Παναγία Οδηγήτρια).

Στην Ιερά Μονή φυλάσσονται και άλλα κειμήλια, καθώς και ιερά λείψανα Αγίων. Μεταξύ αυτών διασώζονται:

Α. Ιερό αντιμήνσιο, το οποίο φέρει σλαβική επιγραφή.

Β. Ασημένια λειψανοθήκη, η οποία περιέχει μέρος από τα οστά των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, του Αγίου Χαραλάμπους, του Αγίου Τρύφωνος, της Αγίας Μαρίνας, της Αγίας Παρασκευής, της Αγίας Θέκλας και του Αγίου Γεωργίου του εν Λύδδα (Τροπαιοφόρου). Όλων αυτών των Αγίων, εκτός από την Αγία Θέκλα, υπάρχουν στην περιοχή του Δαδίου Εξωκκλήσια.

Γ. Λειψανοθήκη ασημένια στρογγυλή, η οποία περιέχει μέρος των οστών των Αγίων Τρύφωνος, Γεωργίου, Στυλιανού, Ιωάννου του Ελεήμονος, των Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, του Αγίου Προκοπίου και της Αγίας Μαρίνας. Στη μέση έχει μεγάλο οστό του Αγίου Χαραλάμπους.

Δ. Τριώδιο παλιό.

Ε. Μηναίο του Νοεμβρίου 1820 μ.Χ., εκδόσεως Βενετίας.

Στ. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γαυριώτισσας. Πρόκειται για τον τύπο της Οδηγήτριας. Είναι μια φορητή, χρυσοποίκιλτη εικόνα επί ξύλου, αποθησαυρισμένη μέσα στο Καθολικό της Ιεράς Μονής. Η εικόνα βρέθηκε με θαυμαστό τρόπο έξω από το Μοναστήρι, ανατολικά, κάτω από πελώρια δένδρα, τους γαύρους. Ντόπια παράδοση συνδέει την εικόνα με το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, που υπήρχε άλλοτε στο λεγόμενο Καλογερόπορο, κοντά στη γέφυρα της Βρυλιάς. Αναφέρεται ότι έφυγε από εκεί ύστερα από την καταστροφή του Μοναστηριού και ζήτησε στα φαράγγια του Παρνασσού νέο ενδιαίτημα. Τελικά πήγε και φώλιασε κάτω από τους γαύρους, στα ριζά ενός βράχου και από το μέρος αυτό άρχισε να αναβλύζει νερό σαν αγίασμα. Στο σημείο αυτό σήμερα υπάρχει προσκυνητάρι.

Παναγία Γερανού Πάτμος



Σύναξη της Παναγίας του Γερανού στην Πάτμο
Ημερομηνία εορτής: 15/08/2016
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 15 Αυγούστου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Συναξη Της Παναγιας Του Γερανου Στην Πατμο
Βιογραφία
Το εξωκλήσι της Παναγιάς του Γερανού, που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου της ομώνυμης περιοχής της Πάτμου, είναι ένα από τα αρχαιότερα μνημεία και από τα ωραιότερα τοπία της Πάτμου, που το επισκέπτονται δεκάδες ξένοι και ντόπιοι κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Το συμπέρασμα των αρχαιολόγων που επισκέφθηκαν την περιοχή, είναι ότι στο συγκεκριμένο σημείο, υπήρχε προχριστιανική συνοικία με τείχη και πιθανόν παλαιός ειδωλολατρικός ναός που στα ερείπια του κτίστηκε χριστιανικός ναός, που κι αυτός έπεσε και πάνω στα ερείπια του κτίστηκε ο σημερινός δίκλιτος ναός, από ψαράδες και κατοίκους του Κονσολάτο Σκάλας Πάτμου.

Το εκκλησάκι κτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα μ.Χ., πάνω σε παλαιότερο κτίσμα και αποτελείται από 2 μικρούς ναΐσκους, (η Κοίμηση της Θεοτόκου και η Αγία Ιουλιανή) με ένα κοινό πρόναο και εορτάζει στις 15 Αυγούστου.