Ορθοδοξία

Το θέμα της Εξομολόγησης είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος, που θέλει να γνωρίσει στο Θεό, αλλά ταυτόχρονα προτιμά να συνεχίσει να πορεύεται κατά το θέλημά του.

Δυστυχώς η ταπείνωση και η υπακοή δεν χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Σ' αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη οι γονείς, που φροντίζουν να ικανοποιούν αδιάκριτα κάθε απαίτηση των παιδιών τους, κυρίως από τύψεις για τον ελάχιστο χρόνο που τους αφιερώνουν. Συμβάλλουν επίσης όλα τα μέσα, που, διαφημίζοντας διάφορα προϊόντα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, όποιες κι αν είναι αυτές.

Ο Χριστός όμως πάντα βρίσκει τρόπο να προσεγγίσει της καρδιές των ανθρώπων. Η μετάνοια συνήθως έρχεται μετά από μια μεγάλη δοκιμασία ή συμμετοχή (έστω και ακούσια) σε κάποιο ιδιαίτερα μεγάλο πνευματικό γεγονός ή θαύμα. Όμως οι περισσότερες καρδιές είναι σαν το δρόμο ή είναι γεμάτες αγκάθια ή έχουν πολύ λίγο βάθος σαν την πέτρα, κι ο σπόρος της πίστεως σβήνει αμέσως ή πολύ σύντομα.

Όποιος νοιώσει την πίστη να δυναμώνει μέσα του θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα τυχερός και να κάνει το κάθε τι για να διατηρήσει τη φλόγα της πίστης δυνατή. Απαραίτητο βήμα γι αυτό είναι ν' απευθυνθεί σ' ένα καλό Πνευματικό, που θα τον στηρίξει και θα τον καθοδηγήσει με ασφάλεια μέσα στην Εκκλησία και τη Χάρη του Θεού.

Η εξομολόγηση στο Θεό μέσω προσευχής και την μετάληψη του σώματος και αίματος του Κύριου Ιησού Χριστού μέσω της Θείας Κοινωνίας μετά από νηστεία δεν είναι αρκετή ;
Πρέπει να πάμε και σε παπά;

Aν δεν πάμε στον πνευματικο να εξομολογηθούμε, πως τότε θα μας δώσει ο Θεός άφεση των αμαρτιών? και την ευχή του ιερέα για να κοινωνήσουμε? Εμεις μπορει να προσευχόμαστε και να ζητάμε συγνώμη στην προσευχή μας...αλλα αν δεν κάτσουμε κάτω απο το πετραχήλι νομίζω πως δεν μπορούμε ετσι απλα να πάμε να κοινωνήσουμε...μια φορα πρεπει να ταπεινωθούμε και ενώπιον του Χριστού και του πνευματικου μας να παραδεχτούμε και να πούμε τα αμαρτήματα μας..και ο πνευματικος μετα θα μας πει αν μπορουμε να κοινωνησουμε το Αιμα και το Σώμα Του Χριστου...
Θυμάμαι συγκεκρημμενα έναν ιερέα να λέει πριν την Θεία Κοινωνία...ότι αν δεν έχετε εξομοληγηθεί τότε δεν κάνει να κοινωνήσετε....ήταν τα λόγια του στους πιστους που παρευρισκονταν στην εκκλησία.

Ο Χριστός, σε μια από τις εμφανίσεις Του στους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του, συνέστησε τον Μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης ως εξής:

"καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. 22 και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς: Λάβετε Πνεύμα άγιον, 23 αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται."(Ιωαν. 20, 21-23)

Τι προκύπτει από το χωρίο αυτό:

1. Ο Χριστός ήταν ο μόνος που είχε το δικαίωμα της άφεσης των αμαρτιών και παραχωρεί το δικαίωμα αυτό στους μαθητές Του και δι' αυτών στους διαδόχους τους Επισκόπους.

2. Για να μπορέσουν ν' ασκήσουν αυτό το διακόνημα τους εμφύσησε "Πνεύμα Άγιον", που τους είναι απαραίτητο για να διακρίνουν όχι μόνο ποιες αμαρτίες να συγχωρούν και ποιες όχι, αλλά και τι να συμβουλεύουν στους εξομολογούμενους για να τους βοηθήσουν στον πνευματικό τους αγώνα κατά των παθών τους.

3. Μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας μπορούν στο εξής οι Χριστιανοί να λαμβάνουν άφεση των αμαρτιών τους.

Οι Επίσκοποι παραχωρούν το διακόνημα του Πνευματικού σε Πρεσβυτέρους της Μητρόπολής τους, που κρίνουν ότι έχουν το πνευματικό ανάστημα για να το επιτελέσουν προς Δόξαν Θεού και για την πνευματική ωφέλεια του ποιμνίου τους.

Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί ένας Χριστιανός, εφόσον έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, να δεχθεί την άφεση των αμαρτιών του, όχι από τον ιερέα, αλλά από το Άγιο Πνεύμα μέσω του ιερέως.

Επίσης αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει ότι μπορεί κατά Χάριν να μετάσχει των Αχράντων Μυστηρίων, αφού ούτως ή άλλως κανείς δεν είναι άξιος να μετάσχει. Μόνο με την άδεια του Πνευματικού του ο Χριστιανός μπορεί να Κοινωνήσει χωρίς να προσθέσει ένα ακόμη βαρύ αμάρτημα στα όσα ήδη έχει.

Στην καθημερινή μας προσευχή ζητούμε άφεση των αμαρτιών μας και αυτή μας απαλλάσσει από τα μικρά καθημερινά αμαρτήματα (συγγνωστά), αλλά όχι από τα σοβαρότερα, για τα οποία χρειάζεται να καταφεύγουμε συχνά πυκνά (ενδεικτικά κάθε 2 μήνες ή και νωρίτερα αν χρειαστεί) στο πετραχήλι του Πνευματικού μας.

Και να μην ξεχνάς ότι, η άφεση τον αμαρτιών είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της Εξομολόγησης, αλλά αυτό μπορεί να γίνει απ' οποιοδήποτε ιερέα έχει το διακόνημα του Πνευματικού. Εξ ίσου σημαντικό κομμάτι της Εξομολόγησης είναι οι συμβουλές του Πνευματικού μας και γι αυτό χρειάζεται να επιλέξουμε τον κατάλληλο Πνευματικό Πατέρα, που θα μπορέσει να μας ενισχύσει αποτελεσματικά στην πνευματική μας προσπάθεια.

Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω ένα προβληματισμό που πάει λίγο πιο πέρα, αφορά εκείνους που για λόγους αγωγής (ή και 'βολής' τους) δεν συνειδητοποιούν ότι αμαρτάνουν και επιμένουν στις συνήθειές τους.

Τι γίνεται με αυτές τις περιπτώσεις; Μπορούμε εμείς οι 'συνειδητοποιημένοι' αμαρτωλοί να τους βοηθήσουμε; Με ποιό τρόπο;

Μπορώ να δω ότι οδηγούνται στην λεωφόρο που τους απομακρύνει από κοντά Του, αλλά ποιος είμαι εγώ που θα τους δείξω που τους οδηγεί αυτή η λεωφόρος όταν π.χ. ο ίδιος αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι προσπαθώντας να ακολουθήσω το δρόμο Του;

Η βασιλεία των ουρανών ετοιμάσθηκε για όλους τους ανθρώπους. Χριστιανούς και μή. Στο χέρι όλων είναι να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να τον δεχθούν για σωτήρα τους. Να τον ευχαριστήσουν για την ταπείνωση και αυταπάρνηση Του και με θερμή καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη να ακολουθήσουν το παράδειγμα Του.
Όλοι οι απόστολοι του είχαν ελαττώματα. Ο απόστολος Παύλος υπήρξε διώκτης και σκότωσε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Και όμως έγινε ο πρωτεργάτης του Χριστιανισμού, μαζί με τον Πέτρο, που και αυτός ήταν οξύθυμος και τον αρνήθηκε τρεις φορές.
Η μεταμέλεια τους όμως τους ανέδειξε σε φωστήρες αγάπης και ειρήνης.
Αντίθετα ο Ιούδας που τυφλωμένος από το πάθος του, πρόδωσε τον Ιησού, οι τύψεις του και ο εγωισμός του δεν του επέτρεψαν να γυρίσει στον πλάστη του και να του ζητήσει συγνώμη.
Εάν το είχε κάνει, τότε θα ήταν κι εκείνος άξιος να ονομαστεί απόστολος. Το βάρος της πράξης του φυσικά ήταν τεράστιο, αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατον για τον Θεό της Αγάπης. Όλους τους συγχώρεσε. Γιατί όχι και εκείνον εάν με πίστη και συντριβή μετανοούσε;

Augerinos έγραψε:Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω ένα προβληματισμό που πάει λίγο πιο πέρα, αφορά εκείνους που για λόγους αγωγής (ή και 'βολής' τους) δεν συνειδητοποιούν ότι αμαρτάνουν και επιμένουν στις συνήθειές τους.

Τι γίνεται με αυτές τις περιπτώσεις; Μπορούμε εμείς οι 'συνειδητοποιημένοι' αμαρτωλοί να τους βοηθήσουμε; Με ποιό τρόπο;

Μπορώ να δω ότι οδηγούνται στην λεωφόρο που τους απομακρύνει από κοντά Του, αλλά ποιος είμαι εγώ που θα τους δείξω που τους οδηγεί αυτή η λεωφόρος όταν π.χ. ο ίδιος αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι προσπαθώντας να ακολουθήσω το δρόμο Του;

Όσοι, παρ' ότι γνωρίζουν την αλήθεια, συνεχίζουν ν' αμαρτάνουν, επειδή δε θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής, δυστυχώς αγαπούν τον εαυτό τους και συνήθειές τους τόσο ώστε να μην υπάρχει χώρος στην καρδιά τους για το Χριστό.

Πολύ δύσκολο να κάνουμε κάτι γι αυτούς, παρά μόνο να λέμε, όποτε μας δίνεται ευκαιρία, τον καλό λόγο, να προσευχόμαστε γι αυτούς και κυρίως να προσπαθούμε η ζωή μας και η συμπεριφορά μας απέναντί τους, να τους κάνει να ξανασκεφτούν και ν' αναθεωρήσουν τη στάση τους.

Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ένας αδελφός πέφτει σε σφάλμα με πολλή αγάπη και συνεχή προσευχή πρέπει να τον πλησιάσουμε. Να νιώσει την πρόθεσή μας σαν προσφορά αγάπης και όχι μια στείρα συμβουλή που ίσως και να τον εξαγριώσει περισσότερο.
Σύμφωνα με την αγία γραφή έχουμε το δικαίωμα, ίσως και την υποχρέωση να νουθετήσουμε έναν αδελφό μας αλλά μονάχα δυο φορές, αν δεν μεταπεισθεί, τότε να τον αφήσουμε, διότι μπορεί κι εμείς να πέσουμε στα δίχτυα του.

Εγώ νομίζω ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί, και δεν είναι λάθος να συμβουλεύουμε κάποιον σε κάτι που εμείς αναγνωρίζουμε.

Τώρα αν πάμε να του πούμε για παράδειγμα να μην τρέχει με το αυτοκίνητο του επειδή υπάρχει κίνδυνος να σκοτωθεί, ενώ εμείς το σανιδώνουμε, καλύτερα σ' αυτή την περίπτωση να μην μιλήσουμε.

Γωγώ έγραψε:Η βασιλεία των ουρανών ετοιμάσθηκε για όλους τους ανθρώπους. Χριστιανούς και μή.

Κάποιος γνωστός μου είπε σχεδόν το ίδιο. Ο Θεός είναι για όλους το ίδιο. Απάντηση. Ο ηγέτης μια χώρας είναι για όλους το ίδιο. Μα γιατί τότε οι φυλακές είναι γεμάτες;; γιατί παρέβηκαν τον νόμο.

Το ίδιο ακριβώς είναι και για την Βασιλεία των ουρανών. Εάν δεν βαπτιστείς στο όνομα της Αγίας Τριάδος δεν βλέπεις Βασιλεία ουρανών Ιωάννου Γ-5 και σε πολλά άλλα μέρη.
Ιωάννου ΣΤ΄- από 52 έως 62. Εάν δεν φάτε το σώμα μου και το Αίμα μου δεν έχει βασιλεία των ουρανών. Και μήπως είναι μόνο αυτά;; Που θα πεί ότι ο Κύριος μας έδωσε κανόνες να πορευτούμε στην ζωή μας. Το ίδιο και στις φυλακές.
Ούτε θα σωθείς μόνο γιατι είσαι ορθόδοξος. Εξομολόγηση που την πας, που την αποφεύγουν και αυτοί που βλέπουμε στις Εκκλησίες; Η ζωή του Χριστιανού είναι συνέχεια ένας αγώνας

Στο χέρι όλων είναι να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να τον δεχθούν για σωτήρα τους. Να τον ευχαριστήσουν για την ταπείνωση και αυταπάρνηση Του και με θερμή καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη να ακολουθήσουν το παράδειγμα Του.
Όλοι οι απόστολοι του είχαν ελαττώματα. Ο απόστολος Παύλος υπήρξε διώκτης και σκότωσε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Και όμως έγινε ο πρωτεργάτης του Χριστιανισμού, μαζί με τον Πέτρο, που και αυτός ήταν οξύθυμος και τον αρνήθηκε τρεις φορές.
Η μεταμέλεια τους όμως τους ανέδειξε σε φωστήρες αγάπης και ειρήνης.
Αντίθετα ο Ιούδας που τυφλωμένος από το πάθος του, πρόδωσε τον Ιησού, οι τύψεις του και ο εγωισμός του δεν του επέτρεψαν να γυρίσει στον πλάστη του και να του ζητήσει συγνώμη.
Εάν το είχε κάνει, τότε θα ήταν κι εκείνος άξιος να ονομαστεί απόστολος. Το βάρος της πράξης του φυσικά ήταν τεράστιο, αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατον για τον Θεό της Αγάπης. Όλους τους συγχώρεσε. Γιατί όχι και εκείνον εάν με πίστη και συντριβή μετανοούσε;

Σκέφτηκες ποτέ νά ἐξομολογηθεῖς;
῎Ενιωσες αὐτή τήν ἀνάγκη;



Φυλακές ἀνδρῶν…! Σάββατο πρωί…! Στόν ἱερό Ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ελευθερίου, ἡ θεία Λειτουργία τελείωσε. Πόση θερμή προσευχή ἔγινε καί σήμερα στό Λυτρωτή, γιά νά ἀνοίξουν τά σίδερα τῶν φυλακῶν, γιά νά σπάσουν τά σίδερα τῶν παθῶν, γιά νά ἔρθει ἡ πολυπόθητη ἐλευθερία στούς κρατουμένους…! Μήν ἀργεῖς, Κύριε…

Ἀπό τά μεγάφωνα τοῦ Σωφρονιστηρίου ἀναγγέλλεται· «῏Ηρθαν οἱ ῾Ιεροκήρυκες. ῞Οποιος κρατούμενος ἐπιθυμεῖ, ἄς κατεβεῖ γρήγορα στό Ναό…». Σέ λίγο οἱ ῾Ιεροκήρυκες ὑποδέχονται μέ πολλή ἀγάπη, ὅπως ἄλλωστε κάθε Σάββατο, ἐκείνους πού λαχταροῦν νά ἀκούσουν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκείνους, πού μέσα στήν ἀσφυξία τῆς ἀνελευθερίας τους, θέλουν νά ἀναπνεύσουν, νά ξεκουραστοῦν, νά φωτιστοῦν, νά ἐλπίσουν, νά πιαστοῦν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί τήν ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη.

Εἶναι ἡ μοναδική τους παρήγορη διέξοδος… γιά ἀνακούφιση…, γιά ὄνειρα…, γιά ἀληθινή ζωή…! ῞Ενας, δύο, τρεῖς … εἴκοσι ἑπτά! Προσκυνοῦν μέ σεβασμό τίς ἅγιες εἰκόνες καί τακτοποιοῦνται στίς θέσεις τους…Τό σημερινό μάθημα ἀναφέρεται στά πρόσωπα τοῦ Γολγοθᾶ. Στά πρόσωπα, πού πλαισίωναν τόν ᾿Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο στίς πιό τραγικές του ὧρες. Μέ ἀπόλυτη σιγή καί συγκινητική κατάνυξη παρακολουθοῦν καί ρουφοῦν…

Στό τέλος μέ πολλή ἁπλότητα ἐκφράζουν τίς ἐντυπώσεις, τίς ἀπορίες, τούς προβληματισμούς τους, συζητοῦν…!
-᾿Εμένα μοῦ ἔκαμε τρομερή ἐντύπωση, λέει κοφτά ἕνας γεροδεμένος κρατούμενος, ὁ Ληστής! «Τόν πάω»! Πάρα πολύ μοῦ ἄρεσε! Ἦταν ἀνέλπιστα τυχερός…! Βλέπετε, μποροῦμε στή ζωή μας νά ἐμπνεόμαστε καί ἀπό ἀρνητικά πρότυπα, ἀκόμη καί ἀπό ληστές, πού βρῆκαν ὅμως τό σωστό δρόμο, τό δρόμο τοῦ Θεοῦ…
-᾿Εξήγησέ μας, γιατί θαύμασες τόσο πολύ τό Ληστή;
-Γιατί μέ μία μόνο κουβέντα του, συγχώρα με, Θεέ μου, «μνήσθητί μου, Κύριε», σώθηκε, τοῦ σβήστηκαν ὅλα του τά κρίματα, κέρδισε τόν Παράδεισο καί ἦταν ὁ πρῶτος πού μπῆκε. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου πόσο τόν συμπόνεσε, ἀλλά καί πόσο τόν κατάλαβε ὁ Χριστός! Τόν ἀγάπησα αὐτόν τό Ληστή. Θέλω νά τοῦ μοιάσω, νά ἔχω τήν τύχη του…!
-Μακάρι, μακάρι, ὁλόψυχα σοῦ τό εὐχόμαστε. ᾿Αφοῦ τόσο τό θέλεις, θά γίνει αὐτό. Μέ μία ὅμως προϋπόθεση· Νά μοιάσεις στό Ληστή ὄχι μόνο στή βαθιά του μετάνοια, ἀλλά καί σέ κάτι ἄλλο σπουδαῖο πού ἔκαμε· -Ποιό εἶναι αὐτό; -Νά τοῦ μοιάσεις στήν ὁμολογία του. Τί εἴπαμε ὅτι ὁμολόγησε; ῞Οτι ὁ Χριστός εἶναι βασιλιάς καί ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι
ἁμαρτωλός! «᾿Εμεῖς δίκαια τιμωρούμεθα καί ἀπολαμβάνουμε ἄξια γιά αὐτά πού πράξα-
με…»! ῾Η μετάνοια ὁδηγεῖ στήν ὁμολογία καί αὐτή στή Λύτρωση. Αὐτή τήν ὁμολογία τή
λέμε ἀλλιῶς ἐξομολόγηση. ῾Ο Χριστός δίδαξε τούς μαθητές του πῶς νά γίνουν σωστοί ἐξομολόγοι. Καί ὁ ῎Ιδιος αὐτό ἔκαμε ἐπάνω στό Σταυρό. ῾Ο Ληστής ἐξομολογήθηκε καί ὁ
Χριστός τόν συγχώρησε…!
-Αὐτό δέν τό ἤξερα ἔτσι, δέν τό εἶχα καταλάβει.
-Σκέφτηκες ποτέ νά ἐξομολογηθεῖς; ῎Ενιωσες αὐτή τήν ἀνάγκη; Θέλεις νά ἐξομολογηθεῖς, νά Τοῦ ὁμολογήσεις ὅλα μέ συντριβή, ταπείνωση και εἰλικρίνεια; Θέλεις νά σωθεῖς;
-Ναί! Θέλω! Θέλω πολύ καί γρήγορα! ῞Ομως, θά μοῦ φέρεις Οriginal παπά. ῎Οχι ἀπό αὐτούς τῶν φυλακῶν. Δέν τούς ἐμπιστεύομαι. Φοβᾶμαι μήπως… Καταλαβαίνεις…
-Εἶναι σπουδαῖοι ἐξομολόγοι οἱ ῾Ιερεῖς τῶν φυλακῶν. ῞Ομως, ἐπειδή σέ καταλαβαίνω, θά σοῦ φέρω Οriginal, ὅπως τόν ζήτησες…
-Θά τόν περιμένω μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγωνία. ……
῎Εγινε!…-Μήπως θέλει καί κάποιος ἄλλος νά ἐξομολογηθεῖ; Μήπως κάποιος θέλει νά πάρει τή θέση τοῦ Διονύση, πού ζήτησε κι ἐκεῖνος Οriginal ἐξομολόγο, ἀλλά δέν πρόλαβε, γιατί μετακινήθηκε ἀναπάντεχα σέ ἄλλη φυλακή;
-᾿Εγώ! ᾿Εγώ θέλω νά ἐξομολογηθῶ…!
-᾿Εσύ; Ρωτάει ἀπότομα καί δύσπιστα ὁ ᾿Αρχιφύλακας, πού πάντα φρουρεῖ στό Ναό τήν
ὥρα τούτη. ᾿Εσύ, θέλεις ἀλήθεια νά ἐξομολογηθεῖς;
-Ναί! Θέλω καί μάλιστα πολύ! Τό ἀποφάσισα! Καί ξέρεις γιατί; Τό εἶχα μέσα μου, τό σκεφτόμουνα συνέχεια, ἔνιωθα τήν ἀνάγκη νά ξαλαφρώσω, ἀλλά δέ μοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία. Κάθε Σάββατο πρωί δουλεύω στά μαγειρεῖα. Σήμερα γιά πρώτη φορά, κατά παράξενο τρόπο,μέ ἐξαίρεσαν.᾿Ε, δέν εἶναι τυχαῖο αὐτό! Δέν εἶναι τυχαῖο. Κατάλαβες,᾿Αρχιφύλακα; Θέλω νά ἐξομολογηθῶ…!
-Συγχαρητήρια καί στούς δυό σας, πού πήρατε αὐτή τήν ἡρωική ἀπόφαση. Καλή σας
προετοιμασία…

Η συγκέντρωση τελείωσε.῾Ο Οriginal Πνευματικός ἦρθε τήν καθορισμένη ἡμέρα ὁλοπρόθυμος. ῟Ωρες κράτησε ἡ ἐξομολόγηση τῶν δύο κρατούμενων…῟Ωρες μυστηρίου καί ἀγάπης.῟Ωρες εἰλικρίνειας καί συμφιλιώσεως μέ τό Θεό. ῟Ωρες φωτισμοῦ καί κάθαρσης, εἰρήνης καί ἐλευθερίας! Βγαίνοντας ἀπό τήν Οriginal ἐξομολόγηση ὁ ἕνας εἶπε βουρκωμένος· «᾿Από σήμερα μπορῶ νά χαμογελάω»! Ο ἄλλος τόνισε μέ πεῖσμα· «Δέ μέ νοιάζει νά σαπίσω στή φυλακή. ᾿Από αὐτή τή στιγμή νιώθω ἐλεύθερος…!» καί πολλή χαρά ἔβγαινε ἀπό τό πρόσωπό του. Δόξα Σοι, Κύριε!… Εὐλόγησε τούς Οriginal ἐξομολογούμενους καί τούς Οriginal ᾿Εξομολόγους…

Η.Μ.

Σημείωση· ῾Ο πρῶτος ἀπό τούς δύο κρατουμένους, ὅταν πῆρε ἄδεια, πῆγε στό ῞Αγιον ῎Ορος καί συνάντησε τό Γέροντα, μέ τόν ὁποῖο εἶχε μιλήσει στήν ἁγνή του νιότη! ᾿Εκεῖνος, ὅταν τόν εἶδε, τόν ἀναγνώρισε, συζήτησε μαζί του, ἔβγαλε τό σκοῦφο του, σηκώθηκε ὄρθιος καί τοῦ εἶπε πρίν τόν ξεπροβοδίσει:
«Εἰκοσιπέντε χρόνια σέ περίμενα. Τώρα μπορῶ νά πεθάνω ἥσυχος»!

Από το Περιοδικό: “Η Δράσις μας”Φεβρουάριος 2009 Τεύχος 466

Πηγή: Περιοδικό "ΕΠΙ ΤΗΝ ΠΗΓΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ", Ἔτος 3ο, Ἀρ. Φύλλου. 11, Ὀκτώβριος 2010.