Ορθοδοξία και Επιστήμη

[Πέτρος]

..................................
Εδώ http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =80#p37379
στους φίλους του φόρουμ, έκανα την εξής ερώτηση:

Από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θεωρίας της εξέλιξης που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία;

Φίλοι μου τι έγινε; Δεν πήρα απάντηση. Πρέπει να ξέρουμε, απόδειξη ότι αγαπάμε το Χριστό, είναι το να αποδεχόμαστε τις θέσεις του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού. Λοιπόν απαντήστε και αποδείξτε ότι αγαπάτε το Χριστό. Διαφορετικά μη τρέφετε αυταπάτες.

Επιφάνιε απόδειξη ότι αγαπάμε τον Χριστό είναι η τήρηση των εντολών του (Κατά Ιωάννη, κεφ. 14, στ. 15 και στ.24).
Αν το ήξερες αυτό δεν θα έθετες το παραπάνω δίλημμα που προσωπικά για μένα δεν υφίσταται.

[Νίκος]

Θρησκεία, Επιστήμη και Ορθόδοξη Εκκλησία
Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Πειραιώς. Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2016



Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς

Δεν μας εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν οι εκτός της Εκκλησίας φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι της εποχής μας το ρόλο της θρησκείας στη ζωή μιας οργανωμένης πολιτείας.

Κι’ αυτό γιατί είναι γνωστό το ιδεολογικό υπόβαθρο των σκέψεων και των επιχειρημάτων τους.

Διαποτισμένοι «μέχρι το κόκκαλο» με τις αρχές του αθέου Διαφωτισμού και Ουμανισμού, αντιμετωπίζουν την θρησκευτική πίστη ως νοσηρό κοινωνικό σύμπτωμα και φαινόμενο και όχι ως έμφυτη υπαρξιακή ανάγκη.

Αν και έχουν περάσει σχεδόν τρεις αιώνες από τότε που ο «Διαφωτισμός» διατύπωσε τις θεωρίες του περί του θρησκευτικού φαινομένου και αποδείχτηκαν στην πράξη επιστημονικά αστήρικτες, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκείνοι που όχι απλά τις ασπάζονται, αλλά και τις προωθούν και μάλιστα με ιδιαίτερο φανατισμό.

Η γνωστή σε όλους μας για τις ιδεολογικές της αρχές εφημερίδα «ΑΥΓΗ», κομματικό όργανο της Αριστεράς, που κυβερνά σήμερα την χώρα μας, δεν παύει να δημοσιεύει κάθε τόσο άρθρα που αναπαράγουν τις παρά πάνω ιδεοληψίες του αθέου Διαφωτισμού και Ουμανισμού, καμουφλαρισμένες με πολλή τέχνη και μαεστρία με τον μανδύα της σύγχρονης επιστήμης, ώστε να πείθουν και να γίνονται αποδεκτές από τους αφελείς.

Ένα τέτοιο άρθρο είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα με τίτλο: «Η θρησκεία στη ζωή μας», με συγγραφέα τον κ. Γιώργιο Φαρακλά, καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Είναι εξόφθαλμη η προσπάθεια του συντάκτη στο παρά πάνω κείμενο να παρουσιάσει τη θρησκεία ως ένα νοσηρό κοινωνικό σύμπτωμα και όχι, όπως προαναφέραμε, ως υπαρξιακή ανάγκη και βίωμα. Την θεωρεί ως ένα είδος δεισιδαιμονίας και σκοταδισμού, ο οποίος όλο και περισσότερο υποχωρεί με την πρόοδο των θετικών επιστημών.

Αρχίζει με την παρατήρηση ότι «Οι θρησκείες βρίσκονται σε υποχώρηση από τότε που οι επιστήμες σημειώνουν τόσο μεγάλες επιτυχίες.

Η υποχώρηση αφορά τη θρησκεία ως κοσμοθεώρηση, ως τρόπο να βιώνουμε τον κόσμο. Άνθρωποι, οι οποίοι βιώνουν με χριστιανικό τρόπο τον κόσμο γύρω τους, δεν φαίνεται να υπάρχουν πια πολλοί».

Η όλη δομή του άρθρου μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα, ότι ο συγγραφέας ομιλώντας περί θρησκείας, συμπεριλαμβάνει μεταξύ αυτών και την Ορθοδοξία.

Ωστόσο όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν είναι μια θρησκεία, όπως όλες οι θρησκείες του κόσμου, που είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και σκοπό έχουν να εκπληρώσουν τον βαθύτερο πόθο του ανθρώπου, να καταφύγει σε μια υπέρτερη δύναμη για να βρει ασφάλεια και προστασία από κάθε κακό που απειλεί την ζωή του, αδυνατούν όμως να νικήσουν και να καταργήσουν την φθορά και τον θάνατο.

Αντίθετα η ζωή εν Χριστώ και εν τη Εκκλησία είναι πορεία από τον θάνατο στη ζωή, από την δουλεία της φθοράς και των παθών στην ελευθερία της αφθαρσίας των τέκνων του Θεού.

Γι’ αυτό και βρίσκεται στον αντίποδα και όλων των θρησκειών του κόσμου.

Με την παρά πάνω πρόταση ο συγγραφέας εκφράζει την αντίληψη ότι όσο προοδεύουν οι επιστήμες, τόσο μαραζώνουν οι θρησκείες και φυσικά μαζί μ’ αυτές και η Ορθοδοξία.

Επομένως τα δύο αυτά μεγέθη, θρησκεία και επιστήμη, Ορθοδοξία και επιστήμη, είναι ασυμβίβαστα μεταξύ των. Πρόκειται για το κλασικό μαρξιστικό επιχείρημα που κατά κόρον προπαγανδίστηκε τον περασμένο αιώνα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριάρχησε ο υπαρκτός Σοσιαλισμός.

Ότι δηλαδή η θρησκεία και η επιστήμη, έρχονται δήθεν σε αντίθεση μεταξύ τους και ότι η επιστήμη είναι ο μεγάλος και ισχυρός αντίπαλος του Χριστιανισμού.

Η επιστήμη έγινε στα χέρια των αθέων μαρξιστών το κατ’ εξοχήν εργαλείο για την προώθηση της αθεϊστικής των ιδεολογίας. Φθάσανε μάλιστα στο σημείο στην λυσσώδη πολεμική τους εναντίον της Εκκλησίας, να αρνούνται, η και να διαστρέφουν επιστημονικές ανακαλύψεις, που κλόνιζαν το αθεϊστικό τους ιδεολόγημα και ευνοούσαν την πίστη σε δημιουργό Θεό.

Θα αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, δανεισμένα από το σύγγραμμα του αείμνηστου συγγραφέως κ. Νκολάου Βασιλειάδη, με τίτλο: «Η χριστιανική πίστις εις τον αιώνα της επιστήμης», για να φανεί ότι ο πραγματικός αντίπαλος της επιστήμης υπήρξε όχι η χριστιανική πίστη, άλλα ο αθεϊσμός.

«Κατά τα πρώτα έτη μετά την Ρωσικήν Επανάστασιν του 1917, αι απόψεις του Αϊνστάϊν, του Μπορ, του Χάιζενμπεργκ και άλλων, ήνοιγαν νέους ορίζοντας δια τας φυσικάς επιστήμας.

Ο νόμος της αιτιότητος … υφίστατο καίριον πλήγμα.

Αντικαθίστατο από την αρχήν της αβεβαιότητος. Οι άθεοι μαρξισταί ανησύχησαν.

Αι απόψεις αυταί, είπαν, ενθαρρύνουν τον… ιδεαλισμόν μεταξύ των φυσικών επιστημόνων.

Δια τούτο η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε… την θεωρίαν της Σχετικότητος, όπως επίσης και την θεωρία των Κβάντα και τας θεωρίας των Μπορ και Χάιζενμπεργκ, τους οποίους εχαρακτήρισεν ως… «σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης, η μεταφυσικούς μπουρζουαζίας».

«Την περίοδον του 1930 οι αστρονόμοι της Δύσεως κατέληξαν εις το συμπέρασμα, ότι το Σύμπαν διαστέλλεται.

Αυτό εσήμαινε ότι το Σύμπαν δεν είναι άχρονον, υπήρξε εποχή κατά την οποίαν έλαβεν αρχήν.[…].Αλλ’ η άποψις αυτή της αστρονομίας ευνοούσε ιδιαιτέρως την ‘μεταφυσικήν των μπουρζουάδων’ και την θρησκείαν, όπως έλεγαν οι άθεοι μαρξισταί.

Διότι εφ’ όσον το σύμπαν είχε αρχήν, ήτο φυσικόν να έχει και τέλος […]. Η θεωρία όμως αυτή δεν ήτο αρεστή εις τον άθεον κομμουνισμόν. Δια τούτο ο Σοβιετικός τύπος την επολέμησε με σφοδρότητα».

Η μέχρι σήμερα πορεία τόσο του Χριστιανισμού, όσο και της επιστήμης αποδεικνύουν πανηγυρικά, ότι η επιστημονική έρευνα δεν έρχεται σε καμιά απολύτως αντίθεση με το πνεύμα και την διδασκαλία του ευαγγελίου.

Ήδη στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης διατυπώνεται από τον αιώνιο λόγο του Θεού, ότι η επιστήμη αποτελεί δώρο Θεού στον άνθρωπο: «Κύριος έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (Σοφ.Σειρ.38,6).

Εκφράζεται επίσης η εκτίμηση και ο σεβασμός προς το ιατρικό λειτούργημα: «Τίμα ιατρόν προς τας χρείας αυτού τιμαίς αυτού, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος» (Σοφ.Σειρ.38,1).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει σε μια ομιλία του: «Έχω την γνώμη ότι έγινε παραδεκτό από όλους τους λογικούς ανθρώπους, ότι η παιδεία κατέχει την πρώτην θέσιν μεταξύ των ανθρωπίνων αγαθών, όχι μόνον δε αυτή η ιδική μας, η χριστιανική, και ευγενεστέρα […], αλλά και η εξωτερική, η μη χριστιανική, η εθνική […].

Δεν πρέπει δε να καταδικάζομεν την μη χριστιανικήν παιδείαν, την εξωτερική, την εθνική, επειδή αρέσει αυτό σε μερικούς» (Λογ.43,11, PG 36,508B, 509A).

Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν επιστήμονες με ευρύτατη μόρφωση, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και μάρτυς κ.α.

Κατά τον διάσημο Γερμανό φυσικό Max Planck, οι δύο δρόμοι επιστήμης και θρησκείας προχωρούν παραλλήλως και συναντώνται εις το αχανές άπειρον, εις τον ίδιον σκοπόν.

Στη συνέχεια διατυπώνει ένα απίστευτα ρηχό επιχείρημα: «Όταν αρρωσταίνω, πρώτα τρέχω στον γιατρό μου, που με θεωρεί παράγωγο της οργανικής χημείας, όχι στον ιερέα της ενορίας μου. Καταρρέει λοιπόν ως και μέσα μου η αλήθεια της θρησκευτικής κοσμοθεωρίας μου. Όταν οι θρησκείες δύουν ως κοσμοθεωρίες, συνεχίζουν να υπάρχουν ως χορηγοί ταυτότητας, μια λειτουργία που μοιράζονται με το έθνος, το κόμμα, την ποδοσφαιρική ομάδα»!

Το να καταφεύγω στον γιατρό και κατ’ επέκταση στην επιστήμη και όχι στον ιερέα της ενορίας μου, αυτό με κανένα τρόπο δεν αποδεικνύει ότι η επιστήμη είναι ισχυρότερη από την πίστη και ότι αυτή μεν μπορεί να θεραπεύσει από ασθένειες, ενώ ο Θεός δια του ιερέως της ενορίας όχι.

Η χριστιανική πίστη είναι ασυγκρίτως ισχυρότερη από την επιστήμη, διότι έχουμε πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων, που έπασχαν από ανίατες ασθένειες, οι οποίοι αφού κατέφυγαν πρώτα στην επιστήμη της ιατρικής και δεν μπόρεσαν να θεραπευτούν, στη συνέχεια κατέφυγαν με θερμή πίστη στην Παναγία, η σε κάποιον άγιο, (όπως στον άγιο Ραφαήλ, τον άγιο Νεκτάριο κ.λ.π.) και θεραπεύθηκαν θαυματουργικά.

Άστοχη και παιδαριώδης είναι επίσης η προσπάθεια του συγγραφέως να υποβιβάσει την Εκκλησία στο επίπεδο ενός σωματείου, ενός κόμματος η μιας ποδοσφαιρικής ομάδος.

Ας μας απαντήσει ο κ. Φαρακλάς ποιό σωματείο, η ποιο κόμμα, η ποια ποδοσφαιρική ομάδα έχει να παρουσιάσει μια ιστορική πορεία 2000 ετών!

Ποιό σωματείο, η ποιο κόμμα, άντεξε χωρίς να διαλυθεί μετά από μια πρωτοφανή πολεμική και έναν ανελέητο διωγμό, τον οποίον εξαπέλυσαν οι σκοτεινές δυνάμεις επί 2000 χρόνια τώρα εναντίον της Εκκλησίας. Και μόνο το γεγονός αυτό δείχνει ότι η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεανθρώπινος οργανισμός.

Συνεχίζοντας, φτάνει σε ακόμη μεγαλύτερες υπεραπλουστεύσεις. «Η θρησκεία, λένε, είναι ιδιωτική υπόθεση. Εννοούν ότι δεν είναι πολιτικό θέμα. Δεν μας αφορά ως πολίτες, μέλη της πολιτικής κοινότητας. Μας αφορά ως πιστούς, μέλη μιας κοινότητας πιστών. Η κοινότητα πιστών δεν συμπίπτει με την πολιτική κοινότητα. Ένας ορθόδοξος Βούλγαρος και ένας ορθόδοξος Έλληνας μάχονται ο ένας τον άλλο, καίτοι ανήκουν στην ίδια κοινότητα πιστών. Ένας ορθόδοξος Έλληνας και ένας εβραίος Έλληνας πολεμούν μαζί τους Βούλγαρους, γιατί είναι Έλληνες πολίτες, συμπατριώτες, καίτοι δεν ανήκουν στην ίδια κοινότητα πιστών»!

Εδώ αγγίζει ένα άλλο πρόβλημα, το πρόβλημα του πολέμου και της βίας, προφανώς για αποδείξει, ότι η ενότητα των μελών του σώματος της Εκκλησίας δεν είναι αδιατάρακτη και αδιάσπαστη και ότι η ευαγγελική διδασκαλία της αγάπης προς τους εχθρούς σχετικοποιείται, η και καταργείται σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του πολέμου.

Κατ’ αρχήν ο πόλεμος και η βία είναι καρπός της αμαρτίας και της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεόν. Εάν όλοι οι άνθρωποι πίστευαν στο Χριστό και εφάρμοζαν το ευαγγέλιο, δεν θα υπήρχε πόλεμος και βία στη γη.

Επειδή όμως δεν συμβαίνει αυτό και η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων απορρίπτει το ευαγγέλιο, αναγκάζεται η Εκκλησία να αντιμετωπίσει ένα αναπόφευκτο κακό, εφαρμόζοντας τους όρους της οικονομίας.

Ενώ στο επίπεδο των προσωπικών σχέσεων καταδικάζει απόλυτα και κατηγορηματικά τη βία και τον φόνο, στο επίπεδο των θεσμών τηρεί διαλεκτική στάση. Δείχνει δηλαδή επιείκεια σε όσους μετείχαν σε πολέμους, αγωνιζόμενοι για το κοινό καλό.

Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει σχετικά: «Φονεύειν ουκ έξεστιν, αλλ’ εν πολέμοις αναιρείν τους αντιπάλους και έννομον και επαίνου άξιον.

Ώστε το αυτό κατά τι μεν και κατά καιρόν ουκ έξεστι, κατά τι δε και ευκαίρως, αφίεται και συγκεχώρηται» (Επιστολή προς Αμμούν, PG 26,1173B).

Ο Μέγας Βασίλειος στον 13ο Κανόνα του λέει ότι οι φόνοι που γίνονται στους πολέμους δεν καταλογίζονται ως φόνοι. Παράλληλα όμως σε όσους φονεύουν στον πόλεμο, επιβάλει τριετή αποχή από την Θεία κοινωνία.

Σε ολόκληρη την βυζαντινή περίοδο, αλλά και αργότερα στην ιστορία του νεωτέρου Ελληνισμού, οι πόλεμοι δεν είχαν μόνο πολιτικό αλλά και θρησκευτικό χαρακτήρα. Αυτό συνέβαινε διότι οι εχθροί του κράτους ήταν και εχθροί της Εκκλησίας.

Η αγάπη προς τους εχθρούς της Πατρίδος δεν αίρει την αγάπη μας προς αυτήν. Η συναδέλφωση των λαών, (πάντοτε εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας και ουδέποτε εκτός αυτής), την οποία επιδιώκει η Ορθοδοξία, δεν αναιρεί την έννοια των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, διότι δεν λειτουργεί ισοπεδωτικά, όπως ο οδοστρωτήρας της σύγχρονης παγκοσμιοποιήσεως.

Στην νεώτερη εθνική μας ιστορία στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, η Ορθόδοξη πίστη, όχι απλά στήριξε το Έθνος μας, αλλά το διέσωσε από τον πλήρη αφανισμό.

Τα περίφημα κείμενα του απελευθερωτικού αγώνος και των Εθνικών Συνελεύσεων, θέτουν ως το κυριότερο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας, την πίστη στο Χριστό, κάτι το οποίο μαρτυρεί τον κυρίαρχο ρόλο της Εκκλησίας στην εθνική μας παλιγγενεσία.

Στη συνέχεια προσπαθεί να «μπει» στο «βαθύτερο πνεύμα» της Εκκλησίας, το οποίο μόνον ο ίδιος κατανοεί και στηρίζεται στη λογική.

Τονίζει: «Λογικά, η ίδια η Εκκλησία θα έπρεπε να απαιτεί τον χωρισμό κράτους και Εκκλησίας, μαθημάτων και κατήχησης, θρησκευτικών εορτών και εθνικών επετείων, πολιτικού γάμου και θρησκευτικού κ.ο.κ. Λογικά θα έπρεπε, για θρησκευτικούς λόγους, να απαιτεί να μη γίνονται αγιασμοί στα πλοία, τα σχολεία, τα στρατόπεδα, τα νοσοκομεία...».

Προφανώς και εδώ κάνει ένα τραγικό λάθος. Λησμονεί ότι η ελληνική κοινωνία απαρτίζεται από «ιδιώτες», οι οποίοι απαιτούν να ζουν σύμφωνα με τις δικές τους ιδιαιτερότητες.

Εν προκειμένω η ελληνική Πολιτεία απαρτίζεται, κατά 97% από Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι, εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς αυτήν, απαιτούν όμως να είναι και ο δημόσιος βίος τους έκφραση της Ορθοδόξου πίστεώς τους, η οποία δεν είναι μόνον «αναφορά στο Θεό», αλλά βίωμα και τρόπος ζωής.

Οι Ορθόδοξοι Έλληνες δεν δέχονται να διαχωρίζεται ο ιδιωτικός βίος από το δημόσιο βίο τους, κάτι το οποίο φαίνεται και στο Σύνταγμα της χώρας, το οποίο αρχίζει με την επίκληση της Αγίας Τριάδος.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι καταπατούνται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τα οποία γίνονται μεν σεβαστά, χωρίς όμως να φτάνουμε στο άλλο άκρο, να επιβάλλονται οι μειονότητες στη συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ελλήνων.

Τέλος καταλήγει: «Όσοι χριστιανοί το κάνουν αυτό στηρίζουν την προωθούμενη από το υπουργείο Παιδείας μεταρρύθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Με τη μεταρρύθμιση συμφωνούν βέβαια και οι άθεοι. Ίσως φανεί περίεργο που αυτοί οι χριστιανοί συμφωνούν με τους άθεους. Δεν είναι. Η κοινότητα των πιστών δεν έχει ανάγκη να ορίζεται με βάση τη σχέση εχθρού και φίλου. Ίσως επειδή ακριβώς δεν είναι εθνική κοινότητα».

Οι θεωρούμενοι από το συντάκτη ως «Χριστιανοί», οι οποίοι στηρίζουν την μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε γνωσιολογικό μάθημα των θρησκειών, δε μπορούν να θεωρηθούν καν ως Χριστιανοί, διότι καταφρονούν τη ρητή εντολή του Χριστού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη …διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20).

Σχετικά με τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών θα περιοριστούμε να μνημονεύσουμε την συντριπτική και ομολογουμένως ακαταμάχητη επιχειρηματολογία του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, στην ιστορική επιστολή του προς τον πρωθυπουργό κ. Α. Τσίπρα, στην οποία αποδεικνύει την ρατσιστική κακομεταχείριση της Μητέρας του Γένους Ορθόδοξης Εκκλησίας, και την προνομιακή μεταχείριση στην εκπαίδευση των Παπικών, των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, όπως επιθυμούν οι διευθύνοντες τα του Οικουμενισμού.

Κλείνοντας, τονίζουμε ότι, εις πείσμα των χριστιανομάχων, η Εκκλησία θα παραμένει ακατάλυτη στους αιώνες, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Χριστού: «Και πύλαι Άδου ου κατασχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18), όσο και αν πολεμείται από τους ποικιλώνυμους εχθρούς της.

Όπως πολύ ωραία παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «Αν δεν πιστεύεις στα λόγια, πίστευε στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ακονισμένα; Όμως δεν την νίκησαν. Που είναι εκείνοι, που την πολέμησαν; Έχουν σιγήσει και παραδόθηκαν στην λήθη. Και που είναι η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο. Τα δικά τους σβήστηκαν, τα δικά της είναι αθάνατα. Αν όταν ήταν λίγοι δεν νικήθηκαν, τώρα που η οικουμένη γέμισε ευσέβεια, πως μπορείς να την νικήσεις;» («Μάταιος ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας», μετ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ 33 σ. 387-9)!

Η Ορθοδοξία μας είχε, έχει και θα έχει τον πρωτεύοντα λόγο και ρόλο στη ζωή μας, και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας!

Πηγή: romfea.gr

[Νίκος]

Επιστήμη και Θρησκεία
Με αφορμή το «πείραμα του αιώνα»



Θεόδ. Ι. Ρηγινιώτης

Η διάκριση επιστήμης και πίστης στον Ορθόδοξο κόσμο
Στην αρχαία χριστιανική παράδοση, δηλαδή τη σκέψη των αγίων των πρώτων χιλίων χρόνων και στη συνέχεια της ορθόδοξης Εκκλησίας, η Αγία Γραφή δεν αντιμετωπίστηκε ως πηγή πληροφόρησης για τη δημιουργία του κόσμου. Η γνώση σ’ αυτόν τον τομέα θεωρήθηκε πάντα αντικείμενο της φιλοσοφικής –δηλαδή της επιστημονικής– έρευνας.

Ο μέγας Βασίλειος θεωρεί ότι η Γένεση όχι μόνον δεν περιγράφει λεπτομερώς τη δημιουργία του κόσμου, αλλά και λειτουργεί ως προτροπή για επιστημονική έρευνα: «Ειπών, Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην, πολλά απεσιώπησεν, ύδωρ, αέρα, πυρ, τα εκ τούτων απογεννώμενα πάθη× … παρέλιπε δε η ιστορία, τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν, εξ ολίγων αφορμών παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα» (Γράφοντας “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη”, πολλά αποσιώπησε, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά [τα στοιχεία της φύσεως κατά τους αρχαίους] και τις ενώσεις που προέρχονται απ’ αυτά… τα παρέλειψε δε η διήγηση, για να γυμνάσει το δικό μας νου, κάνοντάς μας από μικρές αφορμές να ανακαλύψουμε τα υπόλοιπα), βλ. Μ. Βασιλείου, Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Β΄, 3.

Το τονίζω, γιατί επικρατεί σύγχυση: στο χριστιανισμό υπήρχε πάντα σαφής διαχωρισμός επιστήμης και πίστης. Απορρίφθηκε βέβαια η παρέμβαση του ενός χώρου στον άλλο, δηλαδή η απόπειρα κατοχής του Θεού με τα εργαλεία της φιλοσοφίας (ή, σήμερα, της επιστήμης), ενώ η προσπάθεια της θεσμικής Εκκλησίας να ποδηγετήσει την επιστημονική έρευνα ήταν κάτι άγνωστο στον πατερικό χώρο. Συνέβη μόνο στη διαστρεβλωμένη χριστιανοσύνη του ευρωπαϊκού μεσαίωνα.

[Μια παρατήρηση: η 7η Οικουμενική Σύνοδος απορρίπτει ως αιρετικούς εκείνους που σπουδάζουν την ελληνική φιλοσοφία πιστεύοντας τα μεταφυσικά της δόγματα, δηλαδή τις οντολογικές αρχές της (π.χ. ότι ο κόσμος «υπάρχει πάντα»), ενώ αποδέχεται ως χριστιανούς εκείνους που τη σπουδάζουν ως επιστημονικό εργαλείο («δια παίδευσιν»). Ο Θεός, το ξαναείπαμε, δεν ανακαλύπτεται με το στοχασμό, αλλά με την κάθαρση της καρδιάς, μέσα στην οποία συναντιέται με τον άνθρωπο].

Το βιβλίο λοιπόν της Γένεσης δεν είναι βιβλίο κοσμολογίας ούτε βιολογίας. Δε θέλει να δώσει γνώση του πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, αλλά να θέσει κάποιες θεολογικές αρχές, με βάση τις οποίες προτείνει την κατανόηση του κόσμου, του ανθρώπου και της σχέσης ανθρώπου-κόσμου και ανθρώπου-Θεού. Τέτοιες αρχές είναι π.χ. ότι δεν υπάρχουν πολλοί θεοί, αλλά ένας, ότι τα άστρα, η γη, τα ζώα, τα δέντρα κ.τ.λ. δεν είναι θεοί, αλλά δημιουργήματα, ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε από μια ζωή σχέσης με το Θεό, τον οποίο αποστράφηκε, κ.τ.λ.


Η Βίβλος ως πηγή πληροφοριών προς τον αρχαίο άνθρωπο
Ωστόσο, η Γένεση είναι η πιο κοντινή στη δική μας σκέψη κοσμογονία που μας έρχεται από τον αρχαίο κόσμο. Κατ’ αρχάς θεωρεί τον ουρανό, τη γη και όσα περιέχονται σ’ αυτά –ουράνια σώματα, όρη, θάλασσες και όλα τα όντα– ως απλά μέρη του σύμπαντος και όχι ως θεούς. Τα θεωρεί βέβαια δημιουργήματα του Θεού κι όχι προϊόντα χαοτικών συμπτώσεων, αλλά αυτό δεν είναι συνετό να μας κάνει να την απορρίψουμε εκ των προτέρων. Μάλλον το λογικό θα ήταν να θέσουμε το ερώτημα: πώς κατέληξε στο συμπέρασμα ο συγγραφέας ότι υπάρχει Θεός;
Όπως κι αν κατέληξε σ’ αυτό το συμπέρασμα, ακόμη κι αν μας είναι αδιάφορο αν έχει δίκιο ή όχι, είναι βέβαιο πως η Γένεση δε γράφτηκε στο γόνατο.
Επιπλέον, μιλάει όχι για μάχες ή ενώσεις μεταξύ ανθρωπόμορφων θεών, που προκάλεσαν κοσμικές ανακατατάξεις, αλλά για έναν αόρατο, υπερβατικό Θεό, κοσμικών διαστάσεων, που με άυλα μέσα, με το λόγο Του, δημιουργεί κλιμακωτά το σύμπαν, τη γη και τελικά τον άνθρωπο. Κλιμακωτά: η πρώτη διατύπωση της θεωρίας της εξέλιξης βρίσκεται στη Βίβλο. Κατά κάποιους, ο Δαρβίνος, ως Εβραίος, εμπνεύστηκε τη θεωρία της εξέλιξης διαβάζοντας το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης.
Έτσι, σε μας η Γένεση δεν έχει προφανώς να προσφέρει γνώση για τα γεγονότα της κοσμογονίας, στο κοινό όμως, στο οποίο αρχικά απευθύνθηκε, είχε να προσφέρει και τέτοια γνώση. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά, ας θυμηθούμε ότι, στον ίδιο ιστορικό χώρο με τον ποιμενικό πολιτισμό της Βίβλου, η απείρως πλουσιότερη και ισχυρότερη αυτοκρατορία της Βαβυλώνας είχε ένα σύνθετο εξωτικό πολυθεϊσμό και μια τυπική μυθική κοσμογονία, με αποκορύφωμα το διαμελισμό της Τιαμάτ από το Μαρδούκ και το σχηματισμό του ουρανού και της γης από τα κομμάτια της
Όμως, παραδόξως, οι αναφορές της Γένεσης στα ίδια τα γεγονότα της κοσμογονίας έχουν αναλογίες με τις προτάσεις τις σύγχρονης επιστήμης για το πώς έγιναν τα πράγματα. Οι αναλογίες αυτές είναι δευτερεύουσες και μπορεί να παραπλανήσουν κάποιους, κάνοντάς τους να νομίσουν πως αυτές είναι που πρέπει να τονιστούν, ενώ το ζητούμενο είναι η αγιότητα του ανθρώπου. Έχουν ωστόσο σημασία, γιατί χτυπούν ένα καμπανάκι που λέει ότι θα ήταν καλό να προσέξουμε τη Γένεση.
Το αποκορύφωμα της αναλογίας ανάμεσα στη Γένεση και τη σημερινή επιστήμη είναι η περιγραφή της δημιουργίας των γήινων όντων (κεφ. 1), που ακολουθεί μια σειρά σχηματική βέβαια, αλλά επιστημονικά σωστή: α) φυτά (χόρτα και δέντρα), β) από το νερό «βγαίνουν» τα ερπετά, τα κήτη και τα πουλιά, γ) από τη γη «βγαίνουν» θηλαστικά και ερπετά (ξανά, γιατί οι δεινόσαυροι έχουν χαθεί), δ) ο άνθρωπος.
Υπάρχει βέβαια μια τερατώδης ανακρίβεια: ο ήλιος, η σελήνη και τα άλλα ουράνια σώματα φαίνεται να δημιουργούνται την τέταρτη μέρα κι όχι την πρώτη, όπως θα περίμενε ο αναγνώστης! Ο μέγας Βασίλειος δίνει μια θεολογική εξήγηση: ο Μωυσής –συγγραφέας της Γένεσης κατά την παράδοση– θέτει τον ήλιο κ.τ.λ. στο μέσον του δημιουργικού χρόνου, γιατί οι αναγνώστες του ζούσαν ανάμεσα σε ισχυρούς ηλιολάτρες. Ήθελε έτσι να τονίσει ότι πρωταρχική πηγή του φωτός και δημιουργός της ζωής δεν είναι ο ήλιος, αλλά ο Θεός –επομένως, ότι ο ήλιος δεν είναι θεός.
Μια επιπλέον εξήγηση είναι ότι γράφει σαν παρατηρητής, που βλέπει να γίνονται «ο ουρανός, η Γη και πάντα τα εν αυτή». Ο ίδιος βλέπει τα ουράνια σώματα την τέταρτη μέρα, όταν ξεκαθαρίζει ο ουρανός από τα πυκνά νέφη της εξάτμισης των υδάτων. Γνωρίζει όμως ότι ημέρα και νύχτα υπάρχουν από την πρώτη μέρα (εννοείται ότι η επτά «ημέρες» δεν είναι 24ωρα: «είτε ημέρα πεις, είτε αιώνας, το ίδιο πράγμα είναι», Μ. Βασίλειος).
Επίσης, η Γένεση και η χριστιανική παράδοση που την ακολουθεί γνωρίζει τη βιολογική συγγένεια του ανθρώπου με τα ζώα: τόσο ο άνθρωπος όσο και τα ζώα δημιουργήθηκαν «εκ της γης» (από το χώμα, τα υλικά της γης), Γεν. 2, 19. «[Χωρίς το Άγιο Πνεύμα] προέχει των θηρίων ο άνθρωπος κατά την έναρθρον φωνήν μόνον, τα δε λοιπά της αυτής εκείνοις διαίτης εστίν, ουκ ων ομοίωσις του Θεού» (Τατιανός ο Σύρος, 2ος αι. μ.Χ.). «Δύο τινών κατά το ακρότατον προς άλληλα διεστηκότων, μέσον εστί το ανθρώπινον, της τε θείας και ασωμάτου φύσεως και της αλόγου και κτηνώδους ζωής» (άγ. Γρηγόριος Νύσσης). Η διαφορά είναι ότι, κατά τη Γένεση και τους χριστιανούς, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα» (πνευματική) και «καθ’ ομοίωσιν» του Θεού.


Η διαμάχη επιστήμης και πίστης
Η διαμάχη επιστημόνων και θεολόγων ή εκπροσώπων της θεσμικής Εκκλησίας για την προέλευση του σύμπαντος και της γήινης ζωής ταλαιπώρησε την ευρωπαϊκή διανόηση σε όλο το διάστημα των νεώτερων χρόνων. Ήταν μια διαμάχη για την εξουσία της «πίστης» ή του «ορθού λόγου», που ξεκίνησε το μεσαίωνα με τη διεκδίκηση των επιστημόνων να ερευνούν χωρίς το φόβητρο της Ιεράς Εξέτασης.
Τα πρώτα βήματα στην κήρυξη του πολέμου είχαν γίνει από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με την καταδίκη των προσπαθειών των πρωτοπόρων της νεώτερης αστρονομίας (απαγόρευση από τον πάπα του Περί των περιφορών των ουρανίων σφαιρών του Κοπέρνικου το 1593, καταδίκη του Γαλιλαίου το 1632), ενώ η επιστήμη εκδικήθηκε, αρχικά με τους διαφωτιστές, που συχνά στρατεύθηκαν με ένταση κατά της Εκκλησίας (όπως ο Βολταίρος), και, το 19ο αιώνα, με τη θεωρία του Δαρβίνου, που χρησιμοποιήθηκε ως όπλο στον αγώνα κατά της εκκλησιαστικής αυθεντίας.
Ωστόσο η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) για την προέλευση του σύμπαντος ήταν μια έκπληξη: θυμίζει τόσο πολύ την Αγία Γραφή (δημιουργία του κόσμου από το μηδέν), ώστε το 1951 ο πάπας τη χαιρέτισε με ενθουσιασμό! Οι επιστήμονες που την υποστήριζαν κατηγορήθηκαν ότι την επινόησαν για να «αποκαταστήσουν το χριστιανισμό», που η διεθνής επιστημονική κοινότητα καμάρωνε για την κατάργησή του στα μυαλά των «λογικών ανθρώπων» (Simon Singh, Big Bang, εκδ. Τραυλός 2005, σελ. 414-419).
Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών θεωρήθηκε βόμβα πολλών μεγατόνων στα θεμέλια του δογματισμού και της δεισιδαιμονίας των χριστιανών, που «επέμεναν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξη μέρες», ότι τα πλάσματα της γης εμφανίστηκαν αυτόματα μ’ ένα πανηγυρικό θεϊκό θαύμα και φυσικά ότι «ο Θεός έπλασε από χώμα» ένα πρώτο ζευγάρι ανθρώπων, από το οποίο προέκυψαν όλοι οι υπόλοιποι.
Φυσικά και η ιστορία του προπατορικού αμαρτήματος θεωρήθηκε μύθος, και μάλιστα μύθος που βύθισε την ανθρωπότητα σ’ έναν ωκεανό ανυπόστατων ενοχών. Η αλήθεια, όπως την ανακάλυψε η επιστήμη, είναι πολύ πιο απλή: ο άνθρωπος δεν είναι παρά η φυσική και «τυχαία» εξέλιξη ενός έμβιου όντος –ένα είδος του ζωικού βασιλείου, στο οποίο ο εγκέφαλος, εντελώς τυχαία, αναπτύχθηκε υπερβολικά, αυτό είναι όλο.
Βέβαια, αφού ο Θεός είναι «η αρχή του κόσμου» κι εμείς βρήκαμε πώς άρχισε ο κόσμος, «αποδείξαμε» ότι δεν υπάρχει Θεός. «Είμαστε απόγονοι των πιθήκων» στη σκέψη του δυτικού ανθρώπου ισοδυναμεί με το «δεν είμαστε κατ’ εικόνα Θεού» και, σε πιο ακραία περίπτωση, «δεν υπάρχει Θεός ή, κι αν υπάρχει, αποκλείεται να είναι ο χριστιανικός Θεός». Φυσικά, η ιδέα ότι η Μεγάλη Έκρηξη, ο σχηματισμός των γαλαξιών, η εμφάνιση και η εξέλιξη της ζωής έγιναν τυχαία και όχι με το σχεδιασμό ενός ανώτατου Νου, δεν είναι «επιστημονικό πόρισμα» αλλά μεταφυσική ερμηνεία, την οποία διδάσκουν αβασάνιστα πολλοί επιστήμονες επειδή στη σκέψη τους κυριαρχεί μια συγκεκριμένη φιλοσοφία.
Στην πραγματικότητα, η θεωρία της εξέλιξης δεν ήταν πλήγμα κατά του χριστιανισμού, αλλά θεωρήθηκε έτσι επειδή ο δυτικός επιστημονικός κόσμος, φέροντας τις αγιάτρευτες πληγές του μεσαίωνα, ένιωθε την ανάγκη να τη δει έτσι. «Ο Δαρβίνος είχε την τύχη να ικανοποιήσει κάθε ένα που ήθελε να εξυπηρετήσει τους ιδιοτελείς σκοπούς του», Μπέρναρντ Σω.
Από ορθόδοξη σκοπιά, το πρόβλημα έχει λυθεί ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν ο μέγας Βασίλειος, ερμηνεύοντας την αρχή της Γένεσης στις περίφημες Ομιλίες εις την Εξηαήμερον με τη βοήθεια όλων των επιστημονικών γνώσεων της εποχής του, είπε: «Ου γαρ ελαττούται η επί τοις μεγίστοις έκπληξις επειδάν ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή» (δεν ελαττώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας όταν ανακαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο έγιναν, Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Α΄, 10). Ο Βασίλειος το έγραψε αυτό, γιατί κάποιοι φανατικοί χριστιανοί της εποχής του γκρίνιαζαν που εξέταζε επιστημονικά τη Γένεση!

Τον Θεό θα Τον βρούμε ποτέ;
Σύμφωνα με τους αρχαίους και τους ορθόδοξους αγίους, ο Θεός είναι ένα Ον εντελώς διαφορετικό από μας. Δεν είναι ανθρωπόμορφος (ό,τι ανθρωπομορφικό φαίνεται να λέει γι’ Αυτόν η Βίβλος, π.χ. ότι μιλάει, περπατάει, οργίζεται κ.τ.λ., θεωρείται συμβολισμός) και φυσικά είναι άστοχο να προσπαθούμε να Τον γνωρίσουμε με τα ερευνητικά εργαλεία της επιστήμης, που προορίζονται για τη γνώση του κόσμου, και όχι του Θεού!
Στο λάθος αυτό έπεσε πρώτη η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά το σχίσμα του 1054, που πίστεψε ότι με τη φιλοσοφία θα γνωρίσει το Θεό. Γι’ αυτό ονόμασε τη θεολογία της «σχολαστική» (=των σχολών), δηλ. πανεπιστημιακή. Το ίδιο λάθος συνεχίζουν οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες του δυτικού κόσμου, και, όταν αποτυγχάνουν να ανακαλύψουν το Θεό, καταλήγουν στο εσφαλμένο «επιστημονικό συμπέρασμα» ότι δεν υπάρχει Θεός.
Κατά τους αρχαίους και τους ορθόδοξους αγίους, ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε το Θεό, είναι να καθαρίσουμε την καρδιά μας από ό,τι μας εμποδίζει να αγαπήσουμε. Αυτή η κάθαρση της καρδιάς είναι που κάνει τον άνθρωπο να έχει «πείραν Θεού» (εμπειρία της παρουσίας του Θεού στη ζωή του). Αν η καρδιά μας είναι γεμάτη εγωισμό, μίσος ή περιφρόνηση η καρδιά μας κλείνει και αφήνει το Θεό απέξω. Πώς θα μπει ο Θεός (που αγαπά ακόμη κι εκείνους που δεν Τον αγαπούν) στην καρδιά ενός ανθρώπου που αγαπά π.χ. μόνο εκείνους που τον αγαπούν;
Φυσικά, το να αγαπά ο άνθρωπος εκείνους που τον μισούν δεν είναι φυσικό, αλλά «υπερφυσικό». Είναι ο σκοπός του αγώνα όλης της ζωής, τον οποίο καλούνται να κάνουν οι χριστιανοί αν θέλουν να δουν, όπως λέμε, «Θεού πρόσωπο». Ό,τι υπάρχει στην Εκκλησία (τελετές, νηστείες, προσευχές κ.τ.λ.) αποσκοπεί στο να εξαλειφθούν έστω και οι σκιές εγωισμού ή μίσους από την καρδιά μας, δηλαδή στην ενίσχυση των ανθρώπων με τη χάρη του Θεού για το υπεράνθρωπο αυτό έργο (μήπως εσείς «δε χρειάζεστε αυτή την ενίσχυση» αλλά αγαπάτε τους εχθρούς σας από μόνος σας, π.χ. – ή μήπως θεωρείτε ανόητο να αγαπά κάποιος τους εχθρούς του;). Η αγάπη ενώνει και η «σωτηρία» κατά το χριστιανισμό είναι η ένωση με το Θεό, που σημαίνει και ένωση αγάπης με όλα τα άλλα όντα στο σύμπαν.

Πηγή: oodegr.com

[Νίκος]

Το σωματίδιο του Θεού,ο Δημιουργός Θεός και η Ορθόδοξη πίστη.
Ιουλίου 5, 2012



Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου-χημικού

Ιδιαίτερα δυσάρεστη εντύπωση μας προκάλεσε η ανακοίνωση Μητροπολίτου της Ελλαδικής Εκκλησίας σχετικά με την ανακάλυψη του σωματιδίου του Θεού στο πείραμα του CERN .

Το όνομα «σωματίδιο του Θεού» δόθηκε στο αναζητούμενο σωματίδιο με την έννοια ότι είναι το πρώτο που εμφανίζεται στο σύμπαν και η εμφάνισή του συμβάλλει αποφασιστικά στη Μεγάλη Έκρηξη, με την οποία δημιουργήθηκε το σύμπαν. Άρα, είναι το σωματίδιο που «χρησιμοποίησε ο Θεός» για τη Δημιουργία.

Πρόκειται για μια ονομασία καθαρά συμβολική. Στο πείραμα του CERN δεν… αναζητείται ο Θεός, ούτε πρόκειται να ανακαλυφθεί ο Θεός με τις μεθόδους της φυσικής, όπως δεν ανακαλύπτεται η ομορφιά ή η αγάπη, η δικαιοσύνη ή η ελπίδα με αυτές τις μεθόδους.

Ο Σεβασμιότατος κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε κατά των επιστημόνων του CERN λέγοντας πως προσπαθούν να μας πείσουν για την «νοημοσύνη» του σωματιδίου και για μια ερμηνεία του κόσμου που δεν λαμβάνει υπόψιν την ύπαρξη του Θεού.

Διαβάζοντας κάποιος το κείμενο του Σεβασμιότατου διαπιστώνει για μια ακόμα την ύπαρξη του περίφημου χάσματος μεταξύ της Επιστήμης και της Θρησκείας, που δυστυχώς συνεχίζεται να καλλιεργείται εκ μέρους μερίδας του Ορθοδόξου κλήρου. Πρόκειται για ένα χάσμα το οποίο θέλει τις δύο πλευρές να είναι ασυμβίβαστες αφού από τη μία στέκεται ο Ορθολογισμός και η θετική γνώση και από την άλλη η θρησκευτική προκατάληψη.

Η διαμάχη επιστήμης και πίστης

Η διαμάχη επιστημόνων και θεολόγων ή εκπροσώπων της θεσμικής Εκκλησίας για την προέλευση του σύμπαντος και της γήινης ζωής ταλαιπώρησε την ευρωπαϊκή διανόηση σε όλο το διάστημα των νεώτερων χρόνων. Ήταν μια διαμάχη για την εξουσία της «πίστης» ή του «ορθού λόγου», που ξεκίνησε το μεσαίωνα με τη διεκδίκηση των επιστημόνων να ερευνούν χωρίς το φόβητρο της Ιεράς Εξέτασης.

Τα πρώτα βήματα στην κήρυξη του πολέμου είχαν γίνει από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με την καταδίκη των προσπαθειών των πρωτοπόρων της νεώτερης αστρονομίας (απαγόρευση από τον πάπα του Περί των περιφορών των ουρανίων σφαιρών του Κοπέρνικου το 1593, καταδίκη του Γαλιλαίου το 1632), ενώ η επιστήμη εκδικήθηκε, αρχικά με τους διαφωτιστές, που συχνά στρατεύθηκαν με ένταση κατά της Εκκλησίας (όπως ο Βολταίρος), και, το 19ο αιώνα, με τη θεωρία του Δαρβίνου, που χρησιμοποιήθηκε ως όπλο στον αγώνα. Το συγκεκριμένο χάσμα προέκυψε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πορεία της Δυτικής Χριστιανοσύνης. Ο θετικισμός και η λογική που τον συνοδεύει ως προς την ερμηνεία του φυσικού κόσμου ξεκινά ήδη από την εποχή του Σχολαστικισμού και τον Θωμά τον Ακινάτη και διαμέσου, της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού διέγραψε τη δική του ιστορική πορεία. Φυσικά, η εν λόγω διαμάχη μεταφυτεύθηκε με επιτυχία και στην καθ’ ημάς Ανατολή, με τους δήθεν «διαφωτισμένους» να αναζητούν παρόμοια σχήματα καταπίεσης και δογματισμού και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή είναι και το πιο σημαντικό στοιχείο, που δυστυχώς ο μητροπολίτης φαίνεται ή να αγνοεί η ηθελημένα να αποκρύπτει. Επίσης παραβλέπει το ότι η φυσική ασχολείται με την επιστημονική εξήγηση του κόσμου, απαντά δηλαδή στο «πως» δημιουργήθηκε ο κόσμος και όχι στο «γιατί». Το δεύτερο, είναι δουλειά της φιλοσοφίας και της θρησκείας και καλό είναι τα δύο να μη συμπλέκονται. Δεν ενοχλεί λοιπόν την Εκκλησία καμία επιστημονική ανακάλυψη Σεβασμιότατε και είναι τουλάχιστον ανόητη η επίκληση στη…νοημοσύνη του σωματιδίου, το οποίο οι επιστήμονες ουδέποτε ισχυρίστηκαν ότι από μόνο του κατασκεύασε τον κόσμο.

Γνωρίζετε Σεβασμιότατε ότι , ότι η Φυσική,με τους επιστημονικούς της υπηρέτες έχει δηλώσει σαφώς και τελεσιδίκως, ότι « μπορεί να φθάσει μέχρι το 10 στην -43 sec πριν το σημείον 0 της μεγάλης έκρηξης, γιατί πίσω από αυτό το σημείο καταργούνται τα Μαθηματικά και η Φυσική και επομένως αυτό είναι αποκλειστικότητα μόνο του Θεού;

Ωστόσο η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) για την προέλευση του σύμπαντος ήταν μια έκπληξη: θυμίζει τόσο πολύ την Αγία Γραφή (δημιουργία του κόσμου από το μηδέν), ώστε το 1951 ο πάπας τη χαιρέτισε με ενθουσιασμό! Οι επιστήμονες που την υποστήριζαν κατηγορήθηκαν ότι την επινόησαν για να «αποκαταστήσουν το χριστιανισμό», που η διεθνής επιστημονική κοινότητα καμάρωνε για την κατάργησή του στα μυαλά των «λογικών ανθρώπων» (Simon Singh, Big Bang, εκδ. Τραυλός 2005, σελ. 414-419).

Από ορθόδοξη σκοπιά, το πρόβλημα έχει λυθεί ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν ο μέγας Βασίλειος, ερμηνεύοντας την αρχή της Γένεσης στις περίφημες Ομιλίες εις την Εξαήμερον με τη βοήθεια όλων των επιστημονικών γνώσεων της εποχής του, είπε: «Ου γαρ ελαττούται η επί τοις μεγίστοις έκπληξις επειδάν ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή» (δεν ελαττώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας όταν ανακαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο έγιναν.( Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Α΄, 10



Ο Δημιουργός Θεός και διάκριση επιστήμης και πίστης στον Ορθόδοξο κόσμο

Η Ορθόδοξη Θεολογία ανέκαθεν διδάσκει , ότι ο Θεός δίνει συνεχώς ύπαρξη, δηλ. συγκρατεί το σύμπαν ανά πάσα στιγμή.

«Όταν μιλάμε για Δημιουργό Θεό, δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για την «εκκίνηση» της Δημιουργίας , αλλά και για τη συνέχιση του σύμπαντος να διατηρεί την υπόσταση του χωροχρόνου του, «εκ του μηδενός», με βάση τις ενέργειες του Θεού, τις οποίες εμείς βιώνουμε ως «νόμους των πιθανοτήτων» εξ αιτίας της συνέπειας με την οποία Εκείνος ενεργεί στον κόσμο. (ΙΚ)

Ο Χριστιανισμός θεωρεί, ότι Αυτός ο Θεός, δεν έπλασε απλώς κάποτε στο παρελθόν το σύμπαν και το παράτησε, αλλά συνεχίζει να ενεργεί σε αυτό, δίνοντάς του υπόσταση κάθε στιγμή.Είναι ΕΞΩΚΟΣΜΙΚΟΣ ΘΕΟΣ και όχι ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΚΟΣ,όπως υποστηρίζουν οι παγανιστικές θρησκείες.

Στην αρχαία χριστιανική παράδοση, δηλαδή τη σκέψη των αγίων των πρώτων χιλίων χρόνων και στη συνέχεια της ορθόδοξης Εκκλησίας, η Αγία Γραφή δεν αντιμετωπίστηκε ως πηγή πληροφόρησης για τη δημιουργία του κόσμου. Η γνώση σ’ αυτόν τον τομέα θεωρήθηκε πάντα αντικείμενο της φιλοσοφικής – επιστημονικής έρευνας.

Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί ότι η Γένεση όχι μόνον δεν περιγράφει λεπτομερώς τη δημιουργία του κόσμου, αλλά και λειτουργεί ως προτροπή για επιστημονική έρευνα: «Ειπών, Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην, πολλά απεσιώπησεν, ύδωρ, αέρα, πυρ, τα εκ τούτων απογεννώμενα πάθη× … παρέλιπε δε η ιστορία, τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν, εξ ολίγων αφορμών παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα» (Γράφοντας “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη”, πολλά αποσιώπησε, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά [τα στοιχεία της φύσεως κατά τους αρχαίους] και τις ενώσεις που προέρχονται απ’ αυτά… τα παρέλειψε δε η διήγηση, για να γυμνάσει το δικό μας νου, κάνοντάς μας από μικρές αφορμές να ανακαλύψουμε τα υπόλοιπα), βλ. Μ. Βασιλείου, Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Β΄, 3.

Στο χριστιανισμό υπήρχε πάντα σαφής διαχωρισμός επιστήμης και πίστης. Απορρίφθηκε βέβαια η παρέμβαση του ενός χώρου στον άλλο, δηλαδή η απόπειρα κατοχής του Θεού με τα εργαλεία της φιλοσοφίας (ή, σήμερα, της επιστήμης), ενώ η προσπάθεια της θεσμικής Εκκλησίας να ποδηγετήσει την επιστημονική έρευνα ήταν κάτι άγνωστο στον πατερικό χώρο. Συνέβη μόνο στη διαστρεβλωμένη χριστιανοσύνη του ευρωπαϊκού μεσαίωνα.

Το βιβλίο λοιπόν της Γένεσης δεν είναι βιβλίο κοσμολογίας ούτε βιολογίας. Δε θέλει να δώσει γνώση του πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, αλλά να θέσει κάποιες θεολογικές αρχές, με βάση τις οποίες προτείνει την κατανόηση του κόσμου, του ανθρώπου και της σχέσης ανθρώπου-κόσμου και ανθρώπου-Θεού. Τέτοιες αρχές είναι π.χ. ότι δεν υπάρχουν πολλοί θεοί, αλλά ένας, ότι τα άστρα, η γη, τα ζώα, τα δέντρα κ.τ.λ. δεν είναι θεοί, αλλά δημιουργήματα, ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε από μια ζωή σχέσης με το Θεό, τον οποίο αποστράφηκε, κ.τ.λ.

Έτσι, σε μας η Γένεση δεν έχει προφανώς να προσφέρει γνώση για τα γεγονότα της κοσμογονίας, στο κοινό όμως, στο οποίο αρχικά απευθύνθηκε, είχε να προσφέρει και τέτοια γνώση

Όμως, παραδόξως, οι αναφορές της Γένεσης στα ίδια τα γεγονότα της κοσμογονίας έχουν αναλογίες με τις προτάσεις τις σύγχρονης επιστήμης για το πώς έγιναν τα πράγματα. Οι αναλογίες αυτές είναι δευτερεύουσες και μπορεί να παραπλανήσουν κάποιους, κάνοντάς τους να νομίσουν πως αυτές είναι που πρέπει να τονιστούν, ενώ το ζητούμενο είναι η αγιότητα του ανθρώπου. Έχουν ωστόσο σημασία, γιατί χτυπούν ένα καμπανάκι που λέει ότι θα ήταν καλό να προσέξουμε τη Γένεση.

Το αποκορύφωμα της αναλογίας ανάμεσα στη Γένεση και τη σημερινή επιστήμη είναι η περιγραφή της δημιουργίας των γήινων όντων (κεφ. 1), που ακολουθεί μια σειρά σχηματική βέβαια, αλλά επιστημονικά σωστή: α) φυτά (χόρτα και δέντρα), β) από το νερό «βγαίνουν» τα ερπετά, τα κήτη και τα πουλιά, γ) από τη γη «βγαίνουν» θηλαστικά και ερπετά (ξανά, γιατί οι δεινόσαυροι έχουν χαθεί), δ) ο άνθρωπος.

Υπάρχει βέβαια και μια ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ: ο ήλιος, η σελήνη και τα άλλα ουράνια σώματα φαίνεται να δημιουργούνται την τέταρτη μέρα κι όχι την πρώτη, όπως θα περίμενε ο αναγνώστης! Ο Μέγας Βασίλειος δίνει την εξής θεολογική εξήγηση: ο Μωυσής –συγγραφέας της Γένεσης κατά την παράδοση– θέτει τον ήλιο κ.τ.λ. στο μέσον του δημιουργικού χρόνου, γιατί οι αναγνώστες του ζούσαν ανάμεσα σε ισχυρούς ηλιολάτρες. Ήθελε έτσι να τονίσει ότι πρωταρχική πηγή του φωτός και δημιουργός της ζωής δεν είναι ο ήλιος, αλλά ο Θεός –επομένως, ότι ο ήλιος δεν είναι θεός.

Μια επιπλέον εξήγηση είναι ότι γράφει σαν παρατηρητής, που βλέπει να γίνονται «ο ουρανός, η Γη και πάντα τα εν αυτή». Ο ίδιος βλέπει τα ουράνια σώματα την τέταρτη μέρα, όταν ξεκαθαρίζει ο ουρανός από τα πυκνά νέφη της εξάτμισης των υδάτων. Γνωρίζει όμως ότι ημέρα και νύχτα υπάρχουν από την πρώτη μέρα (εννοείται ότι η επτά «ημέρες» δεν είναι 24ωρα: «είτε ημέρα πεις, είτε αιώνας, το ίδιο πράγμα είναι», Μ. Βασίλειος).

Συμπέρασμα.

Η ανακάλυψη του σωματιδίου του Θεού πάντως δεν έχει να πει τίποτε απολύτως για το αν υπάρχει Θεός Δημιουργός ή όχι. Απλώς θα εξηγήσει πώς έγιναν τα πράγματα, αφήνοντας όμως κατά μέρος το «γιατί» έγιναν και το «από ποιον» έγιναν.

«Εκείνο όμως που δεν θα βρεθεί μέσα από την επιστήμη είναι ο ψηλαφητός Θεός με τις αισθήσεις.» (Μητροπολίτης Μεσογαίας).

Για την ύπαρξη του Θεού, και για την Τριαδική ταυτότητά Του δεν υπάρχει αμφιβολία.

Η βεβαιότητα αυτή προκύπτει από το φαινόμενο της αγιότητας, που υπάρχει στον κόσμο μέχρι και σήμερα και φανερώνει πώς γίνεται κάποιος, όταν ενώνεται με το Θεό.

Οι ορθόδοξοι Άγιοι μας διδάσκουν ότι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε το Θεό, είναι να καθαρίσουμε την καρδιά μας από ό,τι μας εμποδίζει να αγαπήσουμε. Αυτή η κάθαρση της καρδιάς είναι που κάνει τον άνθρωπο να έχει «πείραν Θεού» (εμπειρία της παρουσίας του Θεού στη ζωή του). Αν η καρδιά μας είναι γεμάτη εγωισμό, μίσος ή περιφρόνηση η καρδιά μας κλείνει και αφήνει το Θεό απέξω.

Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com

[Νίκος]

Αυτές είναι μερικές από τις πηγές μου, Επιφάνιε. Με βάση αυτές εξέφρασα τις απόψεις μου, παραπάνω για τη σχέση Ορθοδοξίας και Επιστήμης, ιδίως στα θέματα της Δημιουργίας.

Αν έχεις να μας παραθέσεις κάποιες ανάλογες αναλύσεις, που να στηρίζουν τις δικές σου απόψεις, είμαστε εδώ για να τις διαβάσουμε.

[Epifanios]

Ο μέγας Βασίλειος θεωρεί ότι η Γένεση

Τα ίδια και τα ίδια βάζεις αγαπητέ Νικόλαε. Το τι θεωρεί ο Μέγας Βασίλειος για τη Γένεση, έχει διατυπωθεί σαφέστατα εδώ: http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =80#p37403

Αυτές είναι μερικές από τις πηγές μου, Επιφάνιε. Με βάση αυτές εξέφρασα τις απόψεις μου, παραπάνω για τη σχέση Ορθοδοξίας και Επιστήμης

Γι αυτό εγώ σταματάω εδώ.

Δηλαδή άλλαξες γνώμη και αποφάσισες να ξαναρχίσεις το διάλογο μαζί μου! Ας είναι.

Άλλη η αποστολή της Ορθοδοξίας, και άλλη η αποστολή της επιστήμης.

Αν έχεις να μας παραθέσεις κάποιες ανάλογες αναλύσεις

Πολλές φορές έχω παραπέμψει στις επιστημονικές αναλύσεις
που έχουν διατυπωθεί εδώ http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =40#p36935
εδώ http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =50#p36936
και εδώ http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =50#p36937

Προσθέτω, ότι η ερμηνεία σου για τη Γέννεση, είναι αυθαίρετη

Δεν έκανα καμία ερμηνεία στη Γένεση, απλά παρέθεσα ορισμένα αποκαλυπτικά και σαφέστατα χωρία της.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αρμόδια για την ερμηνεία της Γένεσης, καθώς και όλης της Αγίας Γραφής. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μετουσιώσει σε πράξη αυτήν την αρμοδιότητά της, με τις ερμηνείες της Αγίας Γραφής, που έχει εγκρίνει.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ από την Επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, ερμηνείες των περιγραφών της Αγίας Γραφής (οι οποίες ερμηνείες δεν υπονοούν καμία έκρηξη για τη δημιουργία του σύμπαντος, δεν υπονοούν καμία εξελικτική διαδικασία, για τη δημιουργία όλης της ζωντανής ύπαρξης, και τέλος δεν υπονοούν ότι ηλικία του σύμπαντος και της ζωής, μετρά δισεκατομμύρια χρόνια), στα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν, τα απαρτίζοντα την κοσμογονική πρόταση, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ. Και αποδίδουν ΑΚΡΙΒΩΣ την περιγραφή της δημιουργίας των πρωτόπλαστων και γενικά των πάντων, απ’ ευθείας από τον Θεό.
Οπότε, η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι μόνο επικριτική είναι στη θεωρία της εξέλιξης, αλλά ΠΑΝΤΕΛΩΣ την ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ. Αυτό έλειπε να δεχόταν την ΤΕΛΕΙΩΣ αστήρικτη θεωρία της εξέλιξης.

Η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι απορριπτική, γενικά, σε κατασκευασμένα μυθεύματα. Πόσο μάλλον σε αυτά τα μυθεύματα της «επιστημονικής» φαντασίας, όπως: του big-bang, του πρώτου μορίου, της εξέλιξης, και της χρονολόγησης δισεκατομμυρίων ετών.

Ας κοιτάξουμε τις σχετικές ατάκες, της σημαίας της εξελικτικής θεωρίας, του Richard Dawkins:

…η επιστήμη είναι γεμάτη αμφιβολία και σκεπτικισμό.

Επειδή οι επιστήμονες είναι αρκετά προσεκτικοί ώστε να πουν πως ο, τι ξέρουν είναι μονάχα μια θεωρία (= η εξέλιξη) που απλά περιμένει να διαψευσθεί/ανασκευαστεί.

Τώρα, αγαπητέ Νικόλαε, μιας και αποδέχεσαι τη θεωρία της εξέλιξης:
Σου κάνω μια ερώτηση: Έχουμε μια ζυγαριά. Από τη μια πλευρά βάζουμε τη θεωρία της εξέλιξης, που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, και από την άλλη βάζουμε τη θέση του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού:

ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός• (Μάρκου Ι΄,6 ).

Είναι σαφές ότι ο Δημιουργός με το «ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως» αποκλείει την εξελικτική διαδικασία.

Απάντησέ λοιπόν, από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θεωρίας της εξέλιξης που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία;

Μιας και αποφάσισες να ξαναρχίσεις το διάλογο μαζί μου, σου θυμίζω ότι μου χρωστάς μια απάντηση. Από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά Νικόλαε;

[Epifanios]

..................................
Εδώ http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/vie ... =80#p37379
στους φίλους του φόρουμ, έκανα την εξής ερώτηση:

Από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θεωρίας της εξέλιξης που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία;

Φίλοι μου τι έγινε; Δεν πήρα απάντηση. Πρέπει να ξέρουμε, απόδειξη ότι αγαπάμε το Χριστό, είναι το να αποδεχόμαστε τις θέσεις του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού. Λοιπόν απαντήστε και αποδείξτε ότι αγαπάτε το Χριστό. Διαφορετικά μη τρέφετε αυταπάτες.

Επιφάνιε απόδειξη ότι αγαπάμε τον Χριστό είναι η τήρηση των εντολών του (Κατά Ιωάννη, κεφ. 14, στ. 15 και στ.24).
Αν το ήξερες αυτό δεν θα έθετες το παραπάνω δίλημμα που προσωπικά για μένα δεν υφίσταται.

Αγαπητέ Πέτρο το ξέρω αυτό. Θα σου φέρω όμως ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις ότι το δίλημμα υφίσταται:

Θέση του Δημιουργού Χριστού, είναι ότι υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό;
Βεβαίως είναι.

Θέση των υλιστών, είναι ότι δεν υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό;
Βεβαίως είναι.

Πρόσεξε λοιπόν:

Σου κάνω μια ερώτηση: Έχουμε μια ζυγαριά. Από τη μια πλευρά βάζουμε τη θέση των υλιστών, ότι δεν υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό, και από την άλλη βάζουμε τη θέση του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ότι υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό.

Απάντησέ λοιπόν, από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θέσης των υλιστών, ότι δεν υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ότι υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό;

Αν εσύ δεν απαντήσεις στην πάνω ερώτηση και κρατήσεις ουδέτερη στάση, δεν σημαίνει ότι έχεις αμφιβολίες σχετικά με τη θέση του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ότι υπάρχουν Άγγελοι στον ουρανό; Η στάση σου αυτή δεν θα είναι δείγμα ότι δεν τον εμπιστεύεσαι, άρα δεν αγαπάς το Χριστό;

Το ίδιο συμβαίνει σχετικά με την ερώτηση που είχα κάνει:

Από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θεωρίας της εξέλιξης που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία;

Αν εσύ δεν απαντήσεις στην πάνω ερώτηση και κρατήσεις ουδέτερη στάση, δεν σημαίνει ότι έχεις αμφιβολίες σχετικά με τη θέση του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία; Η στάση σου αυτή δεν θα είναι δείγμα ότι δεν τον εμπιστεύεσαι, άρα δεν αγαπάς το Χριστό;

[Νίκος]

Όχι Επιφάνιε, σου εξήγησα γιατί δεν μπορώ να κάνω διάλογο μαζί σου. Μάλιστα οι παιδικοί εκβιασμοί και οι υπεραπλουστεύσεις δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Τις πηγές σου ζήτησα, έχεις ή όλα αυτά που λες είναι δικές σου απόψεις;

Και μόνο, ότι δεν γνωρίζεις πως οι "υλιστές" είναι φιλοσοφική τάση που εξαφανίστηκε από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, δείχνει πηγές τουλάχιστον παρωχημένες.

[Πέτρος]

Επιφάνιε να δέχεσαι τις απαντήσεις των άλλων για τους άλλους και να μην προσπαθείς να εκμαιεύεις αυτό που θέλεις εσύ από τους άλλους ως απάντηση.

[Epifanios]

Τώρα, αγαπητέ Νικόλαε, μιας και αποδέχεσαι τη θεωρία της εξέλιξης:
Σου κάνω μια ερώτηση: Έχουμε μια ζυγαριά. Από τη μια πλευρά βάζουμε τη θεωρία της εξέλιξης, που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, και από την άλλη βάζουμε τη θέση του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού:

ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς ὁ Θεός• (Μάρκου Ι΄,6 ).

Είναι σαφές ότι ο Δημιουργός με το «ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως» αποκλείει την εξελικτική διαδικασία.

Απάντησέ λοιπόν, από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά. Από την πλευρά της θεωρίας της εξέλιξης που είναι γεμάτη με αμφιβολίες, ή από την πλευρά της ξεκάθαρης θέσης του Θεανθρώπου και Δημιουργού Χριστού, ο οποίος αποκλείει την εξελικτική διαδικασία;

Μιας και αποφάσισες να ξαναρχίσεις το διάλογο μαζί μου, σου θυμίζω ότι μου χρωστάς μια απάντηση. Από ποια πλευρά θα βαρύνει η ζυγαριά Νικόλαε;

Όχι Επιφάνιε, σου εξήγησα γιατί δεν μπορώ να κάνω διάλογο μαζί σου.

Αφού δεν θέλεις αγαπητέ Νικόλαε να κάνεις διάλογο μαζί μου, γιατί τότε απευθύνεσαι σε μένα;:

Αυτές είναι μερικές από τις πηγές μου, Επιφάνιε.

Σε καταλαβαίνω τα βρήκες σκούρα (κακώς βέβαια) με την ερώτηση που σου έκανα και σαν δικαιολογία βρήκες το: “δεν μπορώ να κάνω διάλογο μαζί σου.”

Και στη συνέχεια απευθύνεσαι πάλι σε μένα, ζητώντας διάλογο!!!!! Ιδού:

Τις πηγές σου ζήτησα

Λοιπόν ας δούμε ένα ακόμη πλήγμα που δέχτηκε η αστεία θεωρία της εξέλιξης την οποία αποδέχεσαι:

Εδώ
ο Μάνος Δανέζης μεταξύ άλλων, είπε τα εξής σημαντικά:

Οι απαντήσεις των βιολόγων δεν ικανοποιούν τους αστροφυσικούς

Μέσα σε ένα σύμπαν… που δεν είμαστε ακόμα σε θέση να γνωρίζουμε, ούτε τη δομή του, ούτε τη φύση του

Λέγοντας τα πάνω ο Μάνος Δανέζης, απορρίπτει όλες τις θεωρίες = περί Big Bang, πρώτου μορίου, εξέλιξης, και χρονολόγησης, που είχε επινοήσει η «επιστήμη».