Ορθοδοξία

Η ΟΜΟΡΦΗ

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις.
Μόνο πρόσεχε το μακιγιάζ.
Γιατί γίνεσαι χάλια.

υγ. στην Ε. που εξομολογήθηκε πριν χρόνια μακιγιαρισμένη
και άρχισε μετά να κλαίει
κι εγώ να γελάω απ' το θέαμα.
Μη βιαστείς να με κατηγορήσεις,
διότι όταν κοιτάχτηκε μετά στο καθρεφτάκι της,
γελάγαμε μαζί.
Και κάμποσοι άγγελοι από ψηλά για τη μετάνοιά της.
Πιστεύω να γελάει και τώρα η όμορφη αυτή,
καθότι πια δεν ζει...

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΩΚΕΆΝΙΑΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Με τόσους τόνους θείας χάρης
που διαπερνούν
και αρδεύουν την Εκκλησία μας,
πώς εξηγείται
η ψυχή μας να ‘ναι ακόμα
ανειρήνευτη,
βασανισμένη,
αχόρταστη,
επιθετική και άγρια;

Νιώθουμε
σα να ‘μαστε ασυγχώρητοι.
Φταίχτες.
Ένοχοι.

Ανικανοποίητοι
σ’ όλα τα επίπεδα.

Μια απορία
που δεν θέλω να λυθεί
με διάλογο.

Διότι ο διάλογος
σ’ αυτές τις απορίες,
γίνεται αφορμή να επιβεβαιωθεί
γι’ ακόμα μια φορά
ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν
ξανά και ξανά.

Σφαγές και αιματοχυσίες πρωτόγονες
αναβιώνουν πληθωρικά.

Το ‘χουμε δει το έργο.
Και κάθε φορά
τρομάζουμε.

Ο διάλογός μας
στην ουσία
είναι συζήτηση
αρρώστων.
Εγώ, εσύ.
Τι είμαστε;
Άρρωστοι.

Θα βρεθεί ποτέ λες άκρη.
Μπα.

Η απορία μου απευθύνεται
στο Θεό.
Απ’ αυτόν περιμένω
μια απάντηση.
Μέσα μου.
Εν προσευχή και νηστεία.

Για να ακούσω Κάποιον άλλον.
Όχι εμένα.
Ούτε εσένα.

Ιησού, λάλει…

υγ. Διότι ¨λαλήσαμε¨.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Έχω και κάτι άλλα ποιήματα
που αν ζω ως τότε
θα δουν το φως τής δημοσιότητας
στα 60 μου.

Καθότι
οι πιο πολλοί
συνήθως δίνουν σημασία
και εμπιστεύονται
το παλιό,
το γέρικο,
το καθιερωμένο.

Το σκεπτικό είναι:
όσο πιο παλιός
τόσο πιο αληθινός
κι έγκυρος.

Ξεχνώντας τόσο εύκολα
και λίγο ύποπτα
- μου φαίνεται -
πως όλη η πίστη μας
στηρίζεται στο Αίμα
το Σταυρό
και την Ανάσταση
ενός 33χρονου.

υγ. : Εννοείται ότι δεν έχω τέτοια ποιήματα.
Το λέω, μη τυχόν και πεθάνω σήμερα
και κάνουν άνω κάτω το μικρό μου σπίτι
ψάχνοντας για συγγράμματα και ποιήματα.
Ό, τι έχω, το γράφω αμέσως.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Πώς γίνεται
κάθε φορά που τελειώνω
το τέταρτο κομμάτι στο παστίτσιο,
μου φαίνεται αηδία σκέτη
και δίνω όρκους μέσα μου
πως δεν θα ξαναφάω παστίτσιο
στον αιώνα.

Και το πρωί
όταν ξυπνάω
κι αρχινώ τη νέα μέρα μου,
και το κοιτώ στο πιάτο
με τ' αλουμινόχαρτο
πώς γίνεται να μου φαντάζει
πάλι φρέσκο,
ελκυστικό,
αξιολάτρευτο.

Και ποθητό.
Το μόλις χτες μισητό.

υγ. Το ίδιο συμβαίνει και με την πίτσα, τις πάστες, τα εκλεράκια.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

Κλείσε τα μάτια.
Και τα τηλέφωνα.
Κινητά και σταθερά.

Ηρέμησε.
Το ‘χεις πολλή ανάγκη.

Ηρέμησε.
Κάνε το σταυρό σου.

Άκου την καρδιά σου
πώς χτυπά.
Συνόδευσε την αναπνοή σου
νοερά.

Δες ότι φτάνει κι αγγίζει
την καρδιά σου
βαθιά.
Πήγαινε και συ.
Νοερά.
Με τρόπο απλό.
Χωρίς ιστορίες, φαντασίες
και σχήματα.

Στο μέσα θυσιαστήριο,
στην άγια Τράπεζα
της ύπαρξής σου.

Άφησε σκέψεις για ψώνια,
δουλειές, έρωτες,
παιδιά, κορμιά,
λεφτά.
Άφησέ τα όλα.

Και δες τι μένει.
Τίποτε.
Μόνο μια σιωπή.
Μια ησυχία.
Βασιλεία Θεού.

Μέσα εκεί εμφανίζεται
ο Θεός.

Όχι σε σκέψεις,
ούτε σε λέξεις.

Τι νιώθεις.
Μια αίσθηση Παρουσίας.
Μια πληρότητα.
Μια ασφάλεια και σιγουριά.

Σε κατακλύζει
ένας αέρας ελευθερίας.
Μία απόλαυση
άνευ αιτίας.
Κι ένας πλούτος
απλής θεολογίας.
Καμία σχέση με βιβλία.
Εμπειρία.

Σαν αυτή που είχαν
οι Πρωτόπλαστοι
που ένιωθαν το Θεό,
του μιλούσαν,
του γελούσαν,
έπαιζαν μαζί Του,
γυμνοί και διάφανοι
μπροστά Του.

Τώρα,
άνοιξε τα μάτια.
Κάνε πάλι στο σταυρό σου.
Δες το χώρο που βρίσκεσαι.
Πιες νερό, αν διψάς.
Φάε κάτι αν πεινάς.
Βάλε Αντένα
γιατί αρχίζει το έργο.

Ζεις.
Μα πήρες μια ανάσα
άλλου κόσμου
για λίγα δευτερόλεπτα.

Καλά είναι.

υγ. Όλα αυτά γίνονται και στη δουλειά για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα. Ή στο μετρό. Ή βγάζοντας βόλτα ένα σκύλο, ή ψωνίζοντας ή καπνίζοντας (για όσους καπνίζουν).
Και στην οδήγηση. Μόνο που εκεί, θα ‘χεις σίγουρα τα μάτια ανοιχτά.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΑΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΝ ΤΩ ΦΩΤΙ

Ο άγιος Πορφύριος λέει,
ανοιχτά τα μάτια στην προσευχή.
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ,
λέει κλειστά.
Άλλοι άγιοι,
λένε κάτι άλλο.

Ανοιχτά μάτια,
κλειστά μάτια.
Χέρια ανοιχτά, χέρια κατεβασμένα.
Γονατιστοί, όρθιοι,
σε σκαμνί.
Με κομποσκοίνι ή χωρίς.
Μπροστά σε εικόνα
ή σε κερί.

Με πιτζάμες
ή άπασα την περιβολή.

Ο Χριστός τι είπε;
Τίποτε για τα μάτια μας,
τα χέρια μας, τα ρούχα
ή τα μαλλιά μας.

Γιατί ήθελε κυρίως
την καρδιά μας.

Μίλησε για ταπείνωση
εγρήγορση
αφάνεια.
Συγχώρεση
αγάπη εχθρών
έλεος και νηστεία.

Κάπου χάνουμε τη μπάλα.

υγ. Τα 'πα αυτά σε ένα νέο παιδί και μου απάντησε:
Άσε μας, ρε πάτερ. Εδώ δεν κάνω καν προσευχή! Κι εσύ μού κάθεσαι κι αναλύεις αν έχω τα μάτια ανοιχτά ή κλειστά, αν φοράω πιτζάμες ή βερμούδα;
Είμαστε σοβαροί;

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΦΟΒΕΡΟΣ

Πώς γίνεται εύκολα
η παρεξήγηση.
Έγραφε ένας στο σχόλιό του, ¨ρε παιδιά, τι είναι αυτός;¨.
Εγώ νόμιζα πως μ' έβριζε,
μα αυτός μου 'πε ότι με θαύμαζε
και πως είμαι
φοβερός.

Κι όντως είμαι φοβερός.
Ανασφαλής,
καχύποπτος,
παρεξηγιάρης.

υγ. Είν' αυτό που λέει ο Κύριος,
ότι απ' την καρδιά μας βγαίνουν
όλα όσα κρύβουμε και κουβαλάμε.
Εκεί είναι η πηγή των αισθημάτων,
προβλημάτων, κολλημάτων.
Κι εμείς, όλη μέρα ξεσκονίζουμε και πλένουμε βεράντες
κι επιφάνειες επίπλων.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΑΓΙΟΙ ME ΗΑRLEY DAVIDSON

Πολλοί άγιοι δίπλα μας.
Βρήκα πολλούς
κι εδώ μέσα.

Άγνωστοι
στους πολλούς.
Με ή χωρίς παιδιά.
Παντρεμμένοι
ή μπακούρια.
Φοιτητές
και φοιτήτριες.

Χωρίς φωτοστέφανο
φανερό.
Μα εκτυφλωτικό στα μάτια
των αγγέλων.

Μπαίνουν στο μετρό,
τα λεωφορεία
και τον ηλεκτρικό.
Καβαλάνε μηχανάκι
ή πατίνι
και πάνε γυμναστήριο
πριν βγουν με φίλους το βραδάκι.

Τρώνε σάντουιτς
και σουβλάκια
και delivery.
Βλέπουν έργα,
κάνουν chat και παίζουν στοίχημα
από μικροί.

Καμία σχέση
με τους καθωσπρέπει
θρησκευόμενους.

Μα τους αγαπά πολύ
ο Χριστός
όλους αυτούς.
Ως δικούς Του.
Δεν κατακρίνουν γαρ αυτοί...

Περιφρονημένοι απ' τους Φαρισαίους
του καιρού μας.
Πάλι.

Η ίδια ιστορία πάντα.
Το σταυρό αγίων και μαρτύρων
ετοιμάζουν Γραμματείς και Φαρισαίοι
κάθε εποχής
που νομίζουν πως κρατάνε την αλήθεια
στο τσεπάκι.

Το μίσος, η περιφρόνηση
κι η λάσπη
εδώ κι αιώνες
ξεχύνεται από καρδιές
που απέξω γράφουν
κάτι άγιο και ιερό
μα από μέσα τους
σύννεφα αυτοδικαίωσης κι ασπλαχνίας
ετοιμάζονται να φέρουν
τη βροχή τη μαύρη.

Η ελπίδα του καιρού μας,
κάποιοι αλήτες
με λευκή καρδιά.

υγ. Σήμερα έλαβα τρία e mail τέτοιων αγίων ¨αλητών¨
που με κόλλλησαν στον τοίχο
και μ' έκαναν να αγγίξω
την οθόνη τού p.c. μου
για να πάρω κάτι
από τη χάρη τους.

Δόξα τω Θεώ.
Καλά πάμε.
Το λέει και κάπου στο Ευαγγέλιο.
Για την περίσσεια χάρης σε καιρούς δύσκολους.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΦΟΒΟΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Κάπου έχω παγιώσει μέσα μου
το τι θα πει Θεός,
νηστεία,
αγάπη, σωτηρία,
αλήθεια, αμαρτία.

Σαν την εποχή του Χριστού.

Όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο
το βλέπω συνεχώς.
Μίλαγαν με τις ίδιες λέξεις
οι Φαρισαίοι κι ο Χριστός.
Μα με άλλη κατανόηση,
εξήγηση,
ερμηνεία.

Έτσι και σήμερα.
Ό, τι πάει να κλονίσει
τα θεμέλια
που στηρίζουν το παλατάκι που ‘χτισα
με κόπο τόσα χρόνια,
το απωθώ πεισματικά.
Φοβάμαι.
Δυσκολεύομαι
να το παραδεχτώ εντός μου.

Κάποια άμυνα προβάλει.
Όχι από κακία,
μα από φόβο να βγω
απ’ τη χρυσή μου φυλακή,
που μου δίνει ασφάλεια,
σιγουριά και άνεση
μέσα στα κάγκελά της.

Εδώ και χρόνια.
Και πάντα το παλιό
φαντάζει ιερό κι αληθινό.
Μα είναι, όντως, πάντα;

Συνήθισα με λάμπες αλογόνου.
Το φως της μέρας με τυφλώνει.
Φαντάσου του Χριστού,
πώς με τρομάζει.

Στα λέω όλα αυτά,
Διότι ίσως σου θυμίζω σε πολλά
εσένα.
Λέω. Ίσως.

υγ. Με αφορμή μια κοπέλα που μου ‘γραψε, ¨μ’ αρέσουν πολύ αυτά που γράφετε, μα κάπου φοβάμαι να τα παραδεχτώ, διότι συνήθισα αλλιώς από μικρή¨.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook

ΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Από μικρός κοινώνησα
χιλιάδες φορές.
Στην κυριολεξία.
Μεγαλείο.
Θαύμα.
Τιμή μέγιστη.
Μα ακόμα δεν απέκτησα
αυτό που η αγία Γραφή ονομάζει
¨νουν Χριστού¨.

Και νιώθω πως αυτό είναι
το πιο μεγαλειώδες
και σπουδαίο.
Να κάνω περιουσία μου,
το νου Του.

Νου μου,
το Νου Του.

Χωρίς φαντασία
και αδιάκοπα ταξίδια
μεταξύ παρελθόντος
παρόντος
και μέλλοντος.
Ο Νους Τού Χριστού
ήταν ακίνητος.

Ένας νους
στο διαρκές παρόν.

Ποτισμένος
με τη ζωοποιό χάρη.

Εμπνευσμένος
απ’ τη θεία ενέργεια.
Φωτισμένος
κάθε στιγμή.

Το Σώμα τού Χριστού
εύκολα το αγγίζεις.
Λίγα βήματα,
ανοίγεις το στόμα σου,
παίρνεις το Σώμα Του.

Αρκεί όμως αυτό;

Η πράξη δείχνει πως όχι.

υγ. Το όχι αυτό είναι επώδυνο και με αίμα.
Με ρώτησε μια κυρία που κάνει πιλάτες: γιατί ενώ κοινωνάτε εσείς οι πιστοί, συνεχίζετε να είστε έτσι; Πώς είμαστε, τη ρώτησα.
Δεν μπορώ να γράψω αυτά που μου είπε.
Η πιο αθώα λέξη της ήταν ¨στόκοι¨.
Φυσικά και διαφωνώ, μα δεν είχα και πολλά να πω.
Δεν έχω Νου Χριστού κι εγώ.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook