Re: Αγαμία και γάμος
Δημοσιεύτηκε: Τρί Φεβ 06, 2018 2:38 pm
Κάθε περίπτωση αξιολογείται ξεχωριστά από τον πνευματικό, αλλά ο γενικός κανόνας είναι αυτός: Η εκτός γάμου σχέση είναι αμαρτία.
Νίκο, το θέμα εκείνο, πριν μπω εδώ το είχε διαβάσει εκτενώς με όλους τους διαλόγους σας και αποφάσισα να θέσω τη δική μου πιο εξειδικευμένη ερώτηση ανοίγοντας άλλο θέμα, αφενός διότι θεώρησα οτι δεν σχετίζεται η ερώτησή μου με την ερώτηση που είχε υποβάλει τότε ο Χρήστος (ο οποίος αν θυμάμαι καλά ήθελε να μάθει αν κάποιος που θέλει να μείνει άγαμος και στην πορεία παρεκκλίνει απο το στόχο του υποκύπτοντας έστω μια φορά σε σαρκικά πάθη, πρέπει να παντρευτεί) κι αφετέρου θεώρησα οτι αν συνέχιζα εκείνο το θέμα εντάσσοντας δικές μου προεκτάσεις, ίσως "χανόταν" η ερώτησή μου και δεν την βλέπατε ποτέ.. Εν πάση περιπτώσει! Χαίρομαι που το είδατε και απαντήσατε τόσο πολλοί και τόσο άμεσα
Πέτρο και Μάνο, όχι, φυσικά και δεν εννοώ αυτό που λέτε "αγαμία εκτός μοναστικής ζωής αλλά με σαρκικές σχέσεις". Πώς υποθέσατε κάτι τέτοιο; Αφού τότε δεν θα επρόκειτο για αγαμία.
Μιλάω για κάποιον άνθρωπο που αφενός δεν νιώθει έτοιμος για μοναστική ζωή (η επιθυμία για μοναστική ζωή απο ομιλίες πατέρων έχω ακούσει οτι έρχεται αβίαστα και υπάρχει σαν κλίση, είτε έρχεται ως κάλεσμα απο τον Κύριο), κι αφετέρου δεν κατάφερε για χ,ψ λόγους να παντρευτεί. Ρωτώ λοιπόν αυτός ο άνθρωπος που θέλει να ζει εν Χριστώ και να σωθεί, πώς μπορεί να το πράξει εναλλακτικά, αν απέτυχε να εξεύρει σύζυγο ή αν δεν νιώθει άνετα στην ιδέα του να ζει ισόβια σε μοναστήρι; Ευλογείται απο τον Κύριο μια τρίτη οδός, αυτή της αγαμίας και αφοσίωσης στο Θεό αλλά εκτός μοναχικού σχήματος; Παραμένοντας δηλαδή ο άνθρωπος στα εγκόσμια και μέσα απο την καθημερινότητά του να τηρεί εγκράτεια σαρκικών παθών, πλήρη αγαμία δηλαδή (και επιπλέον εννοείται να τηρεί και λοιπούς κανόνες, να εκκλησιάζεται, να εξομολογείται, να προσεύχεται, να εξασκεί τις διάφορες αρετές, να κάνει μετάνοιες, ελεημοσύνες, κλπ); heavenandearth, δεν έχω αποκλείσει τίποτε, απλά αναζητώ απαντήσεις, ψάχνομαι, είμαι ανήσυχο πνεύμα. Να αναφέρω στο σημείο αυτό και κάτι που είχε πει σε ομιλία του, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, "...δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να βρίσκεται σε μια νεαρή ηλικία και να μην προβληματίζεται για το τι θα κάνει. Και πρέπει να προβληματίζεται. Γιατι πώς είναι δυνατόν να προχωρήσει τη ζωή του, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει. Είναι μάλιστα τραγικό το γεγονός να βλέπει κανείς ακόμα και παιδιά που πηγαίνουν στην εκκλησία και δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους τι θα κάνουν, δεν ξέρουν τι θα κάνουν. Και είναι ευτύχημα το γεγονός οτι σήμερα πολλά νέα παιδιά έχουν σοβαρούς προβληματισμούς και οι σοβαροί προβληματισμοί έγκεινται σε θέματα και εκλογές ουσίας της ζωής τους. Το να προβληματίζεται ένα παιδί αν θα γίνει μοναχός ή αν θα παντρευτεί ή τέλος πάντων με ποιο τρόπο θα κρατήσει τη ζωή του, είναι πολύ σοβαρό και πολύ αξιέπαινο και κάτι που ενδείκνυται. Διότι τα γεγονότα της ζωής μας και ιδίως μερικά απο αυτά τα γεγονότα της ζωής μας, καθορίζουν όχι μόνο την παρούσα ζωή αλλά ολόκληρη τη ζωή μας και αφορούν και στην επέκταση της Βασιλείας του Θεού και στην αιωνιότητα. Οπότε δεν μπορούμε να πούμε οτι δεν με προβληματίζει το θέμα του μοναχισμού. Δεν μπορώ να φανταστώ δηλαδή έναν χριστιανό άνθρωπο, ο οποίος δεν προβληματίστηκε για μερικές φορές εάν ποθεί να αφιερώσει τον εαυτό του ολόκληρο στο Θεό".
Καταληκτικά να πω πως εγώ προσφάτως ήλθα κοντύτερα στην Εκκλησία μας. Μην θεωρείτε οτι γνώριζα προηγουμένως για τα λεπτά θέματα του γάμου και του μοναχισμού. Η οικογένειά μου αγνοεί τα περισσότερα απο αυτά. Επιθυμώ όμως εγώ να μάθω περισσότερα, προκειμένου να λάβω τις καταλληλότερες αποφάσεις για την επίγεια ζωή μου, οι οποίες θα είναι με κριτήριο να οδηγηθώ - αν κριθώ άξια- στη σωτηρία. Κι αν ο δρόμος που θα με οδηγήσει στη σωτηρία είναι δια μέσω του μοναχισμού, τότε θα το πράξω, υπακούοντας στο θέλημα του Θεού. Αν είναι πάλι δια μέσω του γάμου με φρόνημα Πνεύματος Αγίου πάντα, πάλι θα το πράξω με ευσυνειδησία. Αν γνώριζα οτι ήταν θέλημα Θεού, ή αν ένιωθα με ακλόνητη πεποίθηση οτι έχω την κλίση του μοναχισμού μέσα μου τότε δεν θα ήμουν καν εδώ σήμερα να ανοίγω τέτοια θέματα στο ιντερνετ, θα ήμουν σε κάποια Ι.Μονή δοσμένη ολότελα στον Κύριο. Αυτή τη στιγμή όμως η σκέψη του να βρεθώ σε μια Μονή για το υπόλοιπο της ζωής μου ούτε με ξενίζει αλλά ούτε με αγαλλιάζει στα εσώψυχά μου, παρότι γνωρίζω ότι είναι η ύψιστη ευλογία να γίνει κάποια μοναχή και ουσιαστικά να αφιερωθεί στον Κύριο. Προσπαθώ να ακούσω την ψυχή μου, αλλά δεν νιώθω ψυχική γαλήνη κι απέραντη ευτυχία σε κανένα εν των δύο σεναρίων (ούτε δια του έγγαμου βίου, ούτε δια του μοναχισμού).