22 Σεπτεμβρίου 2011
Οι πρώτες φθινοπωρινές, νυχτερινές βροχές είναι γεγονός! Μα πόσο ευλογημένο είναι το Φθινόπωρο! Έρχεται να μας ξυπνήσει μετά τη ραστώνη του καλοκαιριού. Η παρουσία του Θεού φανερώτερη πια...συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις στο να Τον αντιληφθούμε. Βροχή, καταιγίδες, αέρας, αστραπές...αφή, όραση, ακοή, όλες σχεδόν οι αισθήσεις έχουν και με κάτι να ασχοληθούν.
Η βροχή έρχεται να ξεπλύνει τα πάντα, να καθαρίσει και να γυαλίζει δρόμους και σπίτια και αυτοκίνητα. Ο αέρας τινάζει τα κλαδιά των δέντρων που χορεύουν χαρούμενα σε ξέφρενους ρυθμούς, καλωσορίζοντας τις πρώτες σταγόνες βροχής. Οι κεραυνοί και οι αστραπές, σαν ένα μεγάλο φωτογραφικό φλας αποθανατίζουν τις πρώτες φθινοπωρινές νυχτερινές εικόνες, τραντάζοντας συνάμα τους ανυποψίαστους με τις βροντές, σαν να θέλουν να κλέψουν ένα χαμόγελο τους για τη φωτογραφία.
Εμείς τελικά είμαστε οι μόνοι απροετοίμαστοι...ακόμα σε ρυθμούς καλοκαιριού, οι περισσότεροι δυσανασχετούμε και υποδεχόμαστε το Φθινόπωρο σαν ένα αναγκαίο κακό, με την ελπίδα ότι θα μας ξαναφέρει μοιραία στο καλοκαίρι.
Έχει μια ταπείνωση όμως το Φθινόπωρο...από αύριο οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μαζεύουν τα καλοκαιρινά...τέλος στις κοντές φούστες και στις ανύπαρκτες ενδυμασίες. Ήρθε η ώρα να κατεβάσουμε τα ρολλά της καλοκαιρινής έπαρσης και να την κρύψουμε πίσω από μακριά μανίκια και μακριές φούστες και παντελόνια. Να κρύψουμε τα έξω και να δείξουμε τα μέσα. Μόνο απ τα μάτια πλέον θα φαίνεται η ομορφιά του καθενός μας.
Εμπνέει μια ταπείνωση το Φθινόπωρο...όλη η φύση συμμετέχει στη δόξα του Θεού...η παντοδυναμία Του, κάνει εμάς τους ελεεινούς να τρυπώσουμε στα σπίτια μας, αφουγκραζόμενοι το μεγαλείο Του, που καταφθάνει με τις καταιγίδες και χτυπά πόρτες και παράθυρα του σπιτιού αλλά και της ψυχής. Για τους πιό τολμηρούς και ρομαντικούς, θα βρεθεί μια ήσυχη γωνιά από όπου θα αφουγκραστούν τα μυνήματα του Φθινοπώρου.
Μα τι άλλο να κάνει κανείς μπροστά σε αυτό τον άγριο και συνάμα αγαπητικό ερχομό, από το να γονατίσει και ταπεινά να σκύψει το κεφάλι. Ώρα για απόδειπνο...θαρρείς πως ο αέρας κουβαλά μαζί του τον ήχο από το τάλαντο κάποιου κοντινού μοναστηριού. Όλη φύση μια δοξολογία. Μαζί ας σιγοψάλλουμε και εμείς...Δόξα εν υψίστοις Θεό, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία!
Με εκτίμηση,
Λεωνίδας
Πηγή: vatopaidi.wordpress.com