Ορθοδοξία

Η ιδεολογία τού Καπιταλισμού
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου



Στήν ανθρωπότητα σήμερα επικρατούν δύο κυρίαρχες στάσεις ζωής πού μετατρέπονται σέ δύο ιδεολογίες, ήτοι ο δυτικός ατομικισμός καί ο ανατολικός κολεκτιβισμός. Στόν δυτικό ατομικισμό, πού χαρακτηρίζεται ως φιλελευθερισμός, κυριαρχεί η ελευθερία τού ατόμου καί ο ανταγωνισμός σέ βάρος τού κοινωνικού συνόλου, ενώ στόν ανατολικό κολεκτιβισμό επικρατεί η κυριαρχία τού Κράτους, πού υπονομεύει τήν ελευθερία τού ανθρώπου. Καί στίς δύο περιπτώσεις καταστρατηγείται ο άνθρωπος ως πρόσωπο καί η ανθρώπινη κοινωνία ως κοινωνία προσώπων.

Τά δύο αυτά συστήματα ζωής καί ιδεολογικά πρότυπα εκφράζονται στήν κοινωνική πραγματικότητα. Ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στήν Δύση καί ως κέντρο έχει τήν Αμερική, τήν «Μέκκα» τής παγκοσμιοποίησης, καί ο κολεκτιβισμός εκφράσθηκε στίς χώρες τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλ’ εν πολλοίς καί σέ χώρες τής Άπω Ανατολής.

Καί στίς δυό περιπτώσεις κυρίαρχη θέση κατέχει τό κεφάλαιο καί απλώς διαφοροποιείται στό ποιός τό κατέχει καί τό διαχειρίζεται. Στόν φιλελευθερισμό τό κεφάλαιο καταλήγει στούς λίγους καί κινείται εν πολλοίς ανεξέλεγκτα μέ τήν αρχή τής αυτορρύθμισης τής αγοράς, ενώ στόν κολεκτιβισμό-κομμουνισμό τό κεφάλαιο κρατικοποιείται. Καί στίς δύο περιπτώσεις ο απλός λαός βασανίζεται, μέ τήν διαφορά ότι αυτό τό βάσανο προέρχεται άλλοτε από τήν ολιγαρχία μερικών μεγιστάνων τού πλούτου καί άλλοτε από τό αδηφάγο Κράτος. Έτσι, ο καπιταλισμός-κεφαλοκρατία δείχνει παντού τό σκληρό πρόσωπό του.

Έχει διατυπωθή η άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι δημιούργημα τού δυτικού ατομισμού καί κυρίως τής προτεσταντικής ηθικής, όπως απέδειξε ο Max Weber καί αποβλέπει στήν συσσώρευση τού πλούτου από τούς λίγους, ενώ ο μαρξισμός πού προήλθε από τίς απόψεις τού Marx είναι αντίδραση στόν καπιταλισμό καί ενδιαφέρεται γιά τό κοινωνικό σύνολο. Όμως, στό βάθος τους καί τά δύο αυτά συστήματα είναι γεννήματα τής ίδιας δυτικής μεταφυσικής, αφού ο Μάρξ ήταν γερμανοεβραίος καί μεγαλωμένος στήν Δύση καί οι θεωρίες του γεννήθηκαν στόν δυτικό «χώρο», αλλά μεταφέρθηκαν στήν Ανατολή, γιατί εκεί προϋπήρχε η πρακτική τού Ορθοδόξου Χριστιανισμού μέ τίς αρχές τής κοινοκτημοσύνης καί τής κοινοχρησίας καί έτσι μπορούσαν νά εφαρμοσθούν.

Στίς ημέρες μας είδαμε τήν κατάρρευση καί τών δύο αυτών συστημάτων, αλλά καί ιδεολογιών. Στήν περίοδο 1989-1991 κατέρρευσε ο κολεκτιβισμός-κομμουνισμός στίς χώρες τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου κυριαρχούσε η εξουσία τού Κράτους στήν κοινωνική οικονομική ζωή τών ανθρώπων, καί στίς ημέρες μας ζούμε τήν κατάρρευση τού φιλελευθερισμού μέ τήν νοοτροπία τής ελεύθερης αγοράς καί τής αυτορρύθμισης τής αγοράς πού λειτουργεί σέ βάρος τού κοινωνικού συνόλου. Βεβαίως πρέπει νά σημειωθή ότι η χρεωκοπία τού κομμουνισμού δέν μπορεί νά θεωρηθή δικαίωση τού καπιταλισμού, όπως καί η κατάρρευση τού καπιταλισμού δέν προσμετράται στόν κομμουνισμό. Είναι αποτυχία τής ιδεολογίας τού κεφαλαίου, πού αγνοεί τήν φτώχεια τών ανθρώπων.

Πάντως, καί τά δύο αυτά συστήματα είναι αντίθετα μέ τήν ορθόδοξη διδασκαλία στήν τελεία της έκφραση, αφού ούτε ο φιλελευθερισμός ούτε ο μαρξισμός, ως ιδεολογίες καί κοσμοθεωρίες, μπορούν νά γίνουν αποδεκτοί από τήν Ορθόδοξη Παράδοση, στήν οποία γίνεται ευρύτατος λόγος γιά τήν αποφυγή τού πάθους τής φιλαργυρίας, αλλά καί γιά τήν βίωση τής αγάπης πρός τούς αδελφούς, κυρίως σέ αυτούς πού υποφέρουν. Ο συνδυασμός αγάπης καί ελευθερίας επιλύει τό όλο πρόβλημα, αφού η ελευθερία τού ατόμου-προσώπου χωρίς τήν αγάπη οδηγεί στόν άκρατο φιλελευθερισμό καί η αγάπη τού συνόλου χωρίς τήν ελευθερία τού πρόσωπου καταλήγει στόν άκρατο κολεκτιβισμό.

Βέβαια, προλαμβάνοντας κάποια αντίρρηση θά σημειώσω ότι τό κακό είναι ότι η ιδεολογία τού Καπιταλιστικού συστήματος, μέ τίς δύο μορφές του, τού ατομικού καί τού κρατικού, σέ μερικές περιπτώσεις επηρέασε καί επηρεάζει τήν ζωή μερικών ορθοδόξων κοινοτήτων. Αυτό τό διακρίνουμε καί σέ μερικά σύγχρονα Μοναστήρια, τά οποία ενώ θά έπρεπε νά είναι πρότυπα κοινοβιακής ζωής καί αναβίωση τής πρώτης κοινότητας τών Ιεροσολύμων, παρά ταύτα όμως λειτουργούν στό πρότυπο τού σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος καί θά μπορούσαμε νά χαρακτηρίσουμε αυτό τό φαινόμενο ως έναν «ορθόδοξο Καπιταλισμό». Ενώ οι μοναχοί επαγγέλλονται καί ζούν κατά βάση τήν αρετή τής ακτημοσύνης καί κοινοκτημοσύνης, εν τούτοις συγκεντρώνουν, καλώς ή κακώς, κτήματα καί χρήματα γιά τά Μοναστήρια καί «ρισκάρουν» παίζοντας μέ αυτήν τήν περιουσία, χρησιμοποιώντας όλους τούς καπιταλιστικούς-φιλελεύθερους τρόπους γιά τήν αύξησή της. Δηλαδή, οι μοναχοί προσπαθούν νά ζούν πτωχικά μέσα σέ Μοναστήρια πού είναι πλούσια καί αναπτύσσουν κοινωνική καί πολιτική δύναμη.

Αυτή η κατάσταση μού θυμίζει μερικές ανατολικές χώρες, όπως γιά παράδειγμα τήν Ρουμανία, πού ενώ ο λαός πεινούσε, ζούσε έστω καί ακούσια κάποια ακτημοσύνη, οι άρχοντές του πλούτιζαν καί κατασκεύαζαν μεγαλόπρεπα ανάκτορα-παλάτια (βλέπε Τσαουσέσκου). Αυτή, όμως, η νοοτροπία δέν ευνοείται ούτε από τήν διδασκαλία τής Εκκλησίας καί τού ορθοδόξου μοναχισμού, πού θέλει τόν μέν μοναχό ακτήμονα, τά δέ Μοναστήρια τόπους φιλανθρωπίας, αγάπης καί ποικιλοτρόπου θεραπείας. Οι Ιερές Μονές στήν Ορθόδοξη Παράδοση είναι πνευματικά θεραπευτήρια.

Πρέπει εμείς οι Κληρικοί καί μοναχοί νά καταλάβουμε ότι κάθε νόμιμο δέν είναι καί ηθικό, αλλά καί κάθε ηθικό, μέ τούς κανόνες τής κοινωνικής ηθικής, δέν είναι ορθόδοξο, από τήν άποψη ότι η ορθόδοξη ευαγγελική ηθική διαφέρει από τήν κοσμική ηθική, καί είναι στήν πραγματικότητα ασκητική. Δέν μπορούμε νά κατακρίνουμε μόνον τήν συσσώρευση τών υλικών αγάθων από τά ιδιαίτερα πρόσωπα, αλλά πρέπει νά καταδικάζουμε καί τήν συγκέντρωση τών υλικών αγαθών από «Εκκλησιαστικές κοινότητες» γιά επίδειξη, καθώς επίσης καί νά στιγματίζουμε τήν συμμετοχή τών Εκκλησιαστικών προσώπων καί κοινοτήτων στά παιχνίδια τού καπιταλιστικού συστήματος καί τής φιλελεύθερης ή νεοφιλελεύθερης αγοράς.

Εμείς οι Χριστιανοί, ιδίως οι Κληρικοί καί μοναχοί πρέπει νά φανερώνουμε στήν πράξη αυτά πού πιστεύουμε καί κηρύττουμε, αλλιώς θά είμαστε ανειλικρινείς καί υποκριτές. Πρέπει νά αποδιώκουμε τόν πειρασμό νά διακατεχόμαστε από μιά ιδιότυπη χριστιανική καπιταλιστική ιδεολογία.

(δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα «Τό Βήμα τής Κυριακής», 19-10-2008).

Πηγή: www.parembasis.gr

Τόκοι, τοκογλυφία, καπιταλισμός
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Στήν εποχή μας επικρατεί η θεοποίηση τού χρήματος, τής ηδονής καί τής ευμάρειας.

Η αξιοποίηση καί η εκμετάλλευση τού χρήματος αναπτύχθηκε μέσα σέ προτεσταντικούς κύκλους, μέσα σέ μιά ηθική ότι τό χρήμα είναι ευλογία Θεού, καί ο πλούσιος είναι από τόν Θεό ευλογημένος. Αυτό τό θέμα τό αναπτύσσει διεξοδικά ο Max Weber στό γνωστό του κλασσικό βιβλίο «η προτεσταντική ηθική καί τό πνεύμα τού καπιταλισμού». Υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός, η ορθολογιστική αξιοποίηση τού χρήματος καί τής ζωής είναι απόρροια όλων τών αρχών πού αναπτύχθηκαν από τίς διάφορες προτεσταντικές ομάδες στήν Ευρώπη.

Ειδικά γιά τήν αξία τού χρήματος ο Max Weber αναφέρεται στίς οδηγίες πού δίνει ο Benzamin Franklin, τίς οποίες συναντούμε στά βιβλία του «Αναγκαίες νύξεις σέ κείνους πού θά ήθελαν νά γίνουν πλούσιοι» καί «Συμβουλή σέ ένα νέο έμπορο». Στά βιβλία αυτά ο Franklin συμβουλεύει:

«Νά θυμάσαι ότι ο χρόνος είναι χρήμα… Νά θυμάσαι ότι η πίστωση είναι χρήμα… Νά θυμάσαι ότι τό χρήμα έχει αναπαραγωγική καί καρποφόρα φύση. Τό χρήμα μπορεί νά παράγει χρήμα καί τά γεννήματά του μπορούν νά παράγουν περισσότερα… Νά θυμάσαι ότι –κατά τό ρητό– ο καλός πληρωτής είναι ο κύριος τού πορτοφολιού τού άλλου. Όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει ακριβώς στόν χρόνο πού υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή νά σηκώσει όλο τό χρήμα πού οι φίλοι του μπορούν νά αποταμιεύσουν».

Αυτή είναι η βασική αρχή τής χρηματοπιστωτικής αγοράς πού σήμερα διέρχεται κρίση.

Ο Max Weber σχολιάζει ότι «ο άνθρωπος κυριαρχείται από τή δίψα γιά απόκτηση χρήματος, απόκτηση πού εκφράζεται σάν τελικός σκοπός τής ζωής του». Καί ρωτώντας ο Max Weber «γιατί πρέπει νά βγαίνουν λεφτά από τούς ανθρώπους;», σχολιάζει τήν συμβουλή πού έδωσε στόν Benzamin Franklin ο αυστηρός καλβινιστής πατέρας του, χρησιμοποιώντας τό χωρίο από τίς Παροιμίες «είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τά έργα αυτού; αυτός θέλει εμφανισθεί ενώπιον βασιλέων» (Παροιμ. κβ', 29): «Η απόκτηση χρήματος μέσα στήν σύγχρονη οικονομική τάξη είναι –εφόσον γίνεται νόμιμα– τό αποτέλεσμα καί η έκφραση τής αρετής καί προκοπής σ' ένα επάγγελμα καί η αρετή καί η προκοπή αυτή είναι, όπως είναι εύκολο νά αντιληφθούμε, τό πραγματικό άλφα καί τό ωμέγα τής ηθικής τού Franklin».

Αυτή η νοοτροπία τού συγχρόνου ανθρώπου είναι καπιταλιστική καί παρατηρείται στήν Δύση καί επηρέασε πολλούς σέ όλον τόν πλανήτη. Αυτό βλέπουν σύγχρονοι ξένοι θεολόγοι καί αναλύουν τήν διδασκαλία τών αγίων Πατέρων τής Εκκλησίας.

* * *

Η Καθηγήτρια στό Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο τής Τακόμα Brenda Ihssen έγραψε δύο κείμενα στά οποία αναλύει αυτό τό θέμα.

Τό πρώτο έχει τίτλο: «Η τοκογλυφία, η ελληνική Πατρολογία καί η καθολική Κοινωνική διδασκαλία», στό οποίο θίγει θέματα όπως: «τί λένε οι πατερικοί συγγραφείς γιά τήν κοινωνική ηθική», «ποιοί είναι οι τοκογλύφοι», «ποιές είναι οι σημαντικές ερωτήσεις πού πρέπει νά τεθούν καί τίς οποίες πρέπει νά γνωρίζη ο ερευνητής όταν προσεγγίζει ένα πατερικό κοινωνικό-ηθικό κείμενο», «υπό ποιές προϋποθέσεις ή μέχρι ποιό όριο μπορούν οι πατερικές πηγές νά θεωρηθούν ότι συνεισφέρουν στήν δημιουργία τής Καθολικής Κοινωνικής διδασκαλίας». Μέσα στά κεντρικά αυτά κεφάλαια ανευρίσκουμε πολλές υποδιαιρέσεις, όπως «η απαγόρευση τής τοκογλυφίας στή Γραφή», «ο τοκογλύφος ως απειλή γιά τήν κοινότητα (κακός, άγριο θηρίο, ψεύτης, ακόμη καί φονιάς)», «η πνευματική πτωχεία τού τοκογλύφου», οι τοκογλύφοι ως «μέλη τής κοινότητας», «άν υπάρχουν εξαιρέσεις στόν δανεισμό». Επίσης, απαντά σέ τρία βασικά ερωτήματα όπως: «έχουν σχέση μέ τήν πραγματικότητα τά κείμενα τών Ελλήνων Πατέρων;». «Τούς ενδιαφέρει νά έχουν σχέση μέ τήν πραγματικότητα;», «άν η παρουσία τών ελληνορω-μαϊκών θεμάτων είναι αναμφισβήτητη».

Τό δεύτερο κείμενό της έχει τίτλο: «Τά κηρύγματα τού Βασιλείου καί τού Γρηγορίου (Νύσσης) γιά τήν τοκογλυφία». Σέ αυτό εξετάζει τά κίνητρά τους, νά ασχοληθούν μέ τό θέμα τής τοκογλυφίας, οι επιρροές πού δέχθηκαν από φιλοσόφους, η χρησιμοποίηση τής Αγίας Γραφής μέ αναφορά στούς τόκους, η τοκογλυφία ως κλοπή, η ταραχή πού δημιουργεί η τοκογλυφία, οι εικόνες πού χρησιμοποιούνται γιά νά περιγράψουν τόν τοκογλύφο καί τήν τοκογλυφία, καί γιά τόν ουράνιο τόκο.

Στό σημείο αυτό θά ήθελα νά παρουσιάσω τήν εισαγωγή τής Brenda Ihssen, τό συμπέρασμα τής πρώτης μελέτης της, καί ένα βασικό απόσπασμα από τό κεντρικό θέμα. Καί τό θεωρώ αυτό καλό γιατί είναι γεννημένη, μεγαλωμένη καί διδάσκει σέ Πανεπιστήμιο στήν Αμερική όπου η εκμετάλλευση τού χρήματος είναι μιά ολόκληρη επιστήμη. Θυμηθήτε όλη τήν ιστορία τών ομολόγων καί μάλιστα τών δομημένων ομολόγων.

Στήν εισαγωγή της γράφει:

«Αποτελεί αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι η συζήτηση γιά τίς ηθικές επιπτώσεις τού τόκου ή τής τοκογλυφίας δέν προκαλεί πιά τό ενδιαφέρον τού μέσου πολίτη. Ο τόκος θεωρείται όχι πρόβλημα αλλά κανονικό στοιχείο τής ζωής. "Είμαστε ευτυχείς νά πληρώνουμε 4% αρκεί νά μπορούμε νά αγοράσουμε τά μαξιλάρια τών διακοπών τά οποία μάς λένε οι ειδικοί τού μάρκετινγκ ότι τά έχουμε ανάγκη". "Δυστυχώς, εκατομμύρια άνθρωποι στόν πλανήτη υποφέρουν στά χέρια άλλων πού ευχαρίστως τούς διατηρούν στή φτώχεια μέσω υπερβολικών καί εξοντωτικών επιτοκίων".

Στήν τάξη μου, οι φοιτητές αναρωτιούνται ποιό είναι τό πρόβλημα άν κάποιοι δανείζονται καί αποπληρώνουν μέ τόκο, εφόσον είναι ενήλικες καί γνωρίζουν τί κάνουν. Πιστεύω ότι τό πρόβλημα είναι ότι στόν 21ο αιώνα υπάρχει θλιβερή φτώχεια, πείνα, άστεγοι καί θάνατοι γιά τούς οφειλέτες καί τίς οικογένειές τους. Επίσης τό πρόβλημα είναι η σωτηρία τού τοκογλύφου, τού οποίου οι πράξεις τόν αποκόβουν από τή θέα τού Θεού.

Στήν αρχαιότητα ο τόκος σέ δάνεια καταδικαζόταν στήν εβραϊκή κοινωνία, ενώ ήταν κανονικό μέρος τών συναλλαγών στό ελληνικό καί ρωμαϊκό σύστημα (άν καί στό ελληνικό σύστημα δέν είχε γίνει καθολικά αποδεκτός). Έτσι, παρ’ ό,τι καταδικαζόταν από τόν Πλάτωνα (πού τόν θεωρούσε «χυδαίο») καί τόν Αριστοτέλη (πού τόν θεωρούσε «παρά φύση»), ο τόκος εθεωρείτο δίκαιη αποζημίωση γιά τό χρόνο καί τό ρίσκο πού αναλάμβανε ο δανειστής. Καθώς ο δανειστής δέν μπορεί νά χρησιμοποιήση τά χρήματα πού έχει δανείσει, ο τόκος αποτελεί «ευγνωμοσύνη» γιά τό χρόνο πού χρειάζεται νά επιστραφούν. Τό ρίσκο σχετίζεται μέ τό ότι ο δανειστής μπορεί νά μή λάβει ποτέ πίσω τά χρήματά του, συνεπώς όσο μεγαλύτερος ήταν αυτός ο κίνδυνος τόσο μεγαλύτερο τό επιτόκιο.

Ωστόσο γιά τήν ελληνική πατρολογία, ο χρόνος καί τό ρίσκο δέν μετρούσαν. Οποιαδήποτε εγγύηση γιά χρήματα πού δανείστηκαν ήταν ασυνείδητη, οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από τό κεφάλαιο δανεισμού αποτελούσε τοκογλυφία. Ακόμη καί ένα τοίς εκατό επιθυμία γιά κέρδος έβαζε σέ κίνδυνο τή σωτηρία».

Σέ ένα σημείο τού κειμένου της κάνει λόγο γιά τό κατά πόσον η διδασκαλία τών Πατέρων τής Εκκλησίας εναντίον τής τοκογλυφίας έχει σχέση μέ τήν πραγματικότητα. Γράφει:

«Τά αποσπάσματα πού δείχνουν ότι οι θεολόγοι μας απευθύνονται σέ γνωστούς ανθρώπους τής κοινότητάς τους μάς οδηγούν στό συμπέρασμα ότι αναφέρονται σέ ένα πρόβλημα τό οποίο έχει μεγάλη σχέση μέ τήν πραγματικότητα γύρω τους. Σέ ό,τι αφορά τήν εποχή μας, ομολογώ ότι πιστεύω πώς εξακολουθούν νά έχουν σχέση μέ τήν πραγματικότητα γιά τόν εξής λόγο: κάθε κοινότητα εξακολουθεί νά περιλαμβάνη ανθρώπους πού είναι διατεθειμένοι νά κερδίσουν σέ βάρος άλλων. Επομένως πιστεύω ότι μπορούμε νά μάθουμε από αυτούς τούς συγγραφείς τί είχαν νά πούν γιά τά αποτελέσματα τής απληστίας σέ μιά κοινότητα. Τά γραπτά τους επίσης αποτελούν αντανάκλαση τού ασκητικού ιδεώδους τών θεολόγων γιά τούς οποίους η κύρια σπουδαιότητα τού κειμένου ήταν η εξαγωγή ηθικού νοήματος γιά εφαρμογή στίς τρέχουσες καταστάσεις.

Τελικά όλοι αυτοί οι θεολόγοι πιστεύουν ότι τό χρήμα –είτε κάποιος τό έχει είτε δέν τό έχει, είτε τό δανείζει είτε τό χαρίζει– αποτελεί εμπόδιο γιά μιά αποτελεσματική σχέση μέ τό Θεό» (σελ. 5 ).

Στό συμπέρασμα γράφει:

«Η αρετή τής προσφοράς είναι μιά διαρκής πορεία πού ποτέ δέν τελειούται. Σύμφωνα μέ τούς θεολόγους μας, αυτός πού δίνει, αντί νά δανείζει, απομακρύνει εμπόδια πού δημιούργησε η αμαρτία, εμπόδια τά οποία δέν αφήνουν τούς ανθρώπους νά έχουν υγιείς καί διατηρήσιμες σχέσεις μεταξύ τους. Η αληθινή αγάπη επιθυμεί νά μοιράζεται τό δικό της, ενώ η αληθινή απληστία επιθυμεί μόνο τό συμφέρον της. Η τοκογλυφία αντιπροσωπεύει τό ακριβώς αντίθετο τής αγάπης, καί μάλιστα μέ αγαθό προσωπείο. Ο συμφεροντολόγος χριστιανός μπορεί νά ισχυρισθή ότι έχει δικαίωμα νά δανείζει μέ τόκο –ακόμη καί μέ υπερβολικό επιτόκιο– πρώτον διότι είναι νόμιμο καί δεύτερον διότι ο Χριστιανός έχει ελευθερωθή από τό νόμο. Τήν ίδια λογική συνάντησε ο Απ. Παύλος στήν Κόρινθο καί η απάντησή του ήταν ότι «όλα είναι νόμιμα γιά μένα, αλλά δέν είναι όλα ωφέλιμα».

Συνοψίζοντας, οι Έλληνες Πατέρες θεωρούσαν ότι η τοκογλυφία δέν είναι ηθική, δέν μπορεί νά δικαιολογηθή καί δέν είναι ωφέλιμη. Οι σύγχρονοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι τό ζήτημα τής τοκογλυφίας είναι νεκρό στήν εποχή μας, καθώς όλοι δανείζουν καί δανείζονται μέ τόκο χωρίς νά τό σκέφτονται. Ελπίζω ότι κάνουν λάθος. Η παγκόσμια φτώχεια είναι τόση πού τό θέμα τής τοκογλυφίας είναι σημαντικό γιά όσους στοχάζονται γιά τίς σύγχρονες οικονομικές καταστροφές τίς οποίες επιφέρουν άδικες πρακτικές δανεισμού. Ο καπιταλισμός έχει υποτάξει γιά πάρα πολύ καιρό τήν ανθρώπινη υγεία καί αξιοπρέπεια σέ οικονομικούς σκοπούς. Ως θέμα η τοκογλυφία δέν προκαλεί συζητήσεις, αλλά η φτώχεια προκαλεί. Θά πρέπει νά προβληματιζόμαστε βαθιά γιά τό κακό πού επιφέρει ο τόκος τών δανείων σέ άτομα, σέ οικογένειες, σέ κοινότητες, σέ χώρες καί –άν οι θεολόγοι μας έχουν δίκαιο– ακόμη καί στή σωτηρία τού καθενός μας» (σελ. 8 ).

* * *

Ζούμε σέ μιά εποχή στήν οποία κυριαρχεί ο δανεισμός, ο επίσημος καί νόμιμος μέ τίς Τράπεζες καί κατά κάποιον τρόπο θεωρείται καί ηθικός. Πολλοί παίρνουν δάνεια γιά νά αποκτήσουν σπίτι, νά σπουδάσουν τά παιδιά τους, νά κάνουν τίς διακοπές τους κλπ. Σέ μερικές περιπτώσεις, όπως τήν απόκτηση οικίας, μπορεί κανείς νά πή ότι είναι ωφέλιμος ο δανεισμός. Σέ αυτές τίς περιπτώσεις μιά κοινωνία δίκαιη μπορεί νά ωφελήση τούς μή έχοντας, χωρίς, βέβαια, νά χάσουν καί οι κατέχοντες. Η επιστήμη τής πολιτικής οικονομίας μπορεί νά εξισορροπήση τά πράγματα, ώστε καί οι Τράπεζες νά ωφελούνται μέ μέτρο, νόμιμα, αλλά καί οι μή έχοντες νά βοηθούνται νά αντιμετωπίζουν τά προβλήματα τής ζωής τους, χωρίς νά χάνουν τήν ελευθερία τους. Άν αυτό λειτουργή μέ νόμιμο καί δίκαιο τρόπο, τότε μπορεί νά λειτουργήση μέ τήν αρχή τής φιλαδελφίας.

Όμως, ο δανεισμός όταν συνδέεται μέ τήν ηδονή, τήν ευδαιμονία, τήν καλοπέραση, τήν ευμάρεια, τήν προσπάθεια γιά πλουτισμό κλπ, δέν μπορεί νά γίνη αποδεκτός. Πρέπει νά αντιμετωπίζουμε τό θέμα καί στά πάθη πού καλλιεργεί, καθώς επίσης καί στήν όλη νοοτροπία πού αναπτύσσει, όταν ο νούς μας είναι κολλημένος μόνον στά χρήματα καί τά κτήματα, καί δέν τόν αφήνουμε νά ασχολήται καί μέ άλλα σοβαρότερα θέματα.

Πρέπει νά στιγματίζουμε καί νά καυτηριάζουμε τούς τοκογλύφους πού εκμεταλλεύονται τόν πόνο τών συνανθρώπων τους καί μένουν ασυγκίνητοι μπροστά στήν δυστυχία τους. Οι χαρακτηρισμοί τών Πατέρων γι’ αυτούς είναι πολύ βαρείς. Στίς περιπτώσεις αυτές, όσοι έχουν χρήματα πρέπει νά ασκούν φιλανθρωπία καί νά δίνουν άτοκο δανεισμό σέ αυτούς πού χρειάζονται χρήματα γιά νά αντιμετωπίσουν τίς δυσκολίες τής ζωής.

Επίσης, στά σύγχρονα δεδομένα η αποταμίευση τών χρημάτων στίς Τράπεζες θεωρείται κάτι τό απαραίτητο καί ο τόκος δίκαιος καί νόμιμος. Δέν μπορεί κανείς νά αρνηθή μιά τέτοια λελογισμένη δυνατότητα, ιδίως γιά τούς οικογενειάρχες, αλλά τό κρίσιμο θέμα είναι ότι η αποταμίευση όταν εντάσσεται μέσα στήν προοπτική τού πάθους τής φιλοκτημοσύνης καί τής φιλαργυρίας, καί μάλιστα όταν αναστέλλεται η ελεημοσύνη καί η φιλανθρωπία, καθώς επίσης όταν στηρίζεται η ελπίδα τού ανθρώπου στά χρήματα, καί αποβάλλεται η πίστη στήν Πρόνοια τού Θεού, τότε αυτό δέν μπορεί νά δικαιωθή από τήν εκκλησιαστική ηθική.

Γενικά, δέν πρέπει νά αυξάνουμε τίς ανάγκες μας, δέν πρέπει νά επιδιώκουμε νά ζούμε πλουσιαπάροχα, ώστε νά μήν εξαναγκαζόμαστε νά δανειζόμαστε χρήματα, γιατί έτσι χάνουμε τήν ελευθερία μας. Η ολιγαρκής ζωή είναι μιά αξιοπρεπής ζωή. Άλλωστε, πτωχός δέν είναι εκείνος πού δέν έχει χρήματα, αλλά κυρίως εκείνος πού δημιουργεί τήν ανάγκη τών πολλών αναγκών καί εξαναγκάζεται νά δανείζεται από Τράπεζες καί από ανθρώπους, μέ αποτέλεσμα νά χάνη τήν ελευθερία του. Έρχονται συχνά στήν Ιερά Μητρόπολη άνθρωποι πού έχασαν τίς περιουσίες τους, τά σπίτια τους από τέτοιους δανεισμούς.

Η ασκητική ζωή, πού συνίσταται καί στήν αποφυγή τής πολυτέλειας καί τής ευδαιμονίας μπορεί νά μάς ωφελήση καί στό θέμα αυτό, γιά νά διαφυλάττουμε τήν πνευματική μας ελευθερία καί τήν ανεξαρτησία μας από καταστάσεις πού μάς υποδουλώνουν κυριολεκτικά. Σέ μιά καπιταλιστική κοινωνία πού όλοι ζούν μέ τό όνειρο τού χρήματος καί τά τηλεοπτικά παιχνίδια, καθώς επίσης εκεί αποβλέπουν καί τά ποικίλης φύσεως λαχεία, έχουμε καθήκον νά ζούμε ασκητικά καί νά εργαζόμαστε τίμια καί μέ αυτόν τόν τρόπο εφαρμόζουμε τόν ευαγγελικό λόγο. Καί πάντοτε ο νούς μας πρέπει νά είναι εστραμμένος στήν προπτωτική ζωή τών Πρωτοπλάστων καί τήν εσχατολογική ζωή, νά αποβλέπουμε, κατά τόν λόγο τού αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου, όχι στήν μετέπειτα διαίρεση, αλλά στήν αρχική ισονομία-ισότητα.–

(Περιοδικό "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" - Οκτώβριος 2008)

Πηγή: www.parembasis.gr

Καπιταλισμός – Μαρξισμός
Ιεροθέου Βλάχου,
Μητρ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου

Η επικεφαλίδα του άρθρου αυτού δεν σημαίνει ότι μέσα στο μικρό χώρο που διαθέτουμε θα επιδιώξουμε να βρούμε τις διαφορές μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων ιδεολογικοπολιτικών συστημάτων, αν και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές, αφού και τα δύο αυτά συστήματα είναι γέννημα της δυτικής μεταφυσικής, έχουν το ίδιο σκεπτικό και την ίδια υποδομή (υλιστική) και ουσιαστικά στον μεν Καπιταλισμό το κεφάλαιο ευρίσκεται στον άνθρωπο, στον δε Μαρξισμό το κεφάλαιο ευρίσκεται στο κράτος, επομένως στην ουσία είναι και τα δύο καπιταλιστικά συστήματα. Αλλά θα ήθελα να δούμε την σχέση του Χριστιανισμού με τα δύο αυτά μεγάλα συστήματα πού χωρίζουν τον πλανήτη μας.

Αυτό γίνεται γιατί στις ημέρες μας λέγονται μερικά αντιφατικά σχετικά με αυτό το θέμα. Από την μια μεριά υποστηρίζεται ότι «δεν είναι δυνατόν να συμβιβασθεί ο Χριστιανισμός με τον Μαρξισμό» και από την άλλη μεριά ότι «ο Χριστιανισμός ταυτίζεται με τον Μαρξισμό, αφού ή διδασκαλία του Μαρξ για τα κοινωνικά ζητήματα και ή διδασκαλία του Χριστιανισμού μοιάζουν πολύ».

Δεν έχουμε την απαίτηση να λύσουμε το θέμα. Γνωρίζουμε καλά ότι είναι πολύπλοκο. Αλλά θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα μερικές σκέψεις μας.

Πρέπει να εξετάσουμε τα συστήματα αυτά από την ιδεολογική-κοσμοθεωρητική πλευρά και την κοινωνιολογική, εν σχέσει πάντοτε με τον Χριστιανισμό. Στην ιδεολογική και κοσμοθεωρητική πλευρά υπάρχει σαφής αντίθεση του Χριστιανισμού με τον Μαρξισμό. Η ιδεολογική τοποθέτηση του Μαρξισμού είναι ανθρωποκεντρική, εξοβελίζει τον Θεό και ερμηνεύει την ζωή υλιστικά.

Ο Λεφτέρης Ελευθερίου, παλαιός κομμουνιστής (από το 1937), πού τώρα (όταν γραφόταν το κείμενο) διευθύνει το «Κέντρο Μαρξιστικών ερευνών», γράφει χαρακτηριστικά: «Μπορεί κανείς να είναι χριστιανός σοσιαλιστής, μπορεί κανείς να είναι χριστιανός κομμουνιστής, αλλά όχι χριστιανομαρξιστής και πολύ περισσότερο θεομαρξιστής». Ο ίδιος πιο κάτω λέγει: «Σε επίπεδο οντολογικό και κοσμοθεωρητικό πρέπει να πούμε ότι ο Χριστιανισμός και ο Μαρξισμός δεν συνενώνονται, δεν παντρεύονται. Παραμένουν δυο αντιπαρατιθέμενες κοσμοαντιλήψεις. Αλλά όμως, όταν λέμε αντιπαράθεση δεν σημαίνει αναγκαία και «εχθρότητα».

Βέβαια πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Μαρξ συνάντησε στην Δύση έναν αποτυχημένο και αιρετικό Χριστιανισμό, που είχε ταυτισθή με το κεφάλαιο και την φεουδαρχία και γι' αυτό ήλθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό και χρησιμοποίησε την γνωστή ρήση του Φόϋερμπαχ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Πιστεύω πως αν ζούσε στον ορθόδοξο χώρο και είχε γνώση σαφή της διδασκαλίας των ορθόδοξων Πατέρων πάνω σε διάφορα κοινωνικά προβλήματα θα είχε ίσως διαφορετικές αντιλήψεις για τον Χριστιανισμό, ιδίως για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Γι' αυτό σήμερα επικρατούν δυο συνθήματα. Το ένα «να απελευθερώσουμε τον Μαρξ από τον Μαρξισμό» και το άλλο «να απελευθερώσουμε τον Μαρξισμό από τον Μαρξ». Από την άλλη μεριά ο καπιταλισμός δεν έχει ιδεολογία, δεν έχει ιδέες. Μπορεί βέβαια να ζει στην πράξη τον υλισμό, αφού θεοποιεί την ύλη και το χρήμα, αλλά είναι «ευάλωτος» στις ιδέες και τις κοσμοθεωρίες. Γι' αυτό και μπορεί εύκολα ένας καπιταλιστής να δεχθεί τον Χριστιανισμό, τουλάχιστον ως κοσμοθεωρία. Δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα να τον αρνηθεί.

Ας έλθουμε τώρα στον κοινωνικό τομέα. Εδώ ο Χριστιανισμός μοιάζει περισσότερο με τον Μαρξισμό, παρά με τον Καπιταλισμό. Η ιερότητα της εργασίας και του μισθού, η οικονομία, η οικονομική αυτάρκεια και ανεξαρτητοποίηση, η καταναλωτική κοινωνία, που είναι τα στηρίγματα του Καπιταλισμού, είναι εντελώς αντίθετα και αντίθετα με τον Χριστιανισμό και δεν μπορούν να «δικαιωθούν» από το χριστιανικό πνεύμα. Ενώ η κοινωνική διδασκαλία του κομμουνισμού περί ισότητος και κοινοκτημοσύνης, που εφαρμόζεται στον χώρο της Εκκλησίας με τα κοινόβια Μοναστήρια συνδέεται με την διδασκαλία της Εκκλησίας. Όλα αυτά βέβαια, με δυο σημαντικές και απαραίτητες παρατηρήσεις και προϋποθέσεις:

Πρώτη. Η ισότητα και η κοινοκτημοσύνη (κοινωνική διδασκαλία του κομμουνισμού) είναι προπτωτική κατάσταση. Η ανάγκη της ατομικής περιουσίας και όλες οι αρχές του Καπιταλισμού είναι μεταπτωτική κατάσταση, δηλαδή καταστάσεις και ενέργειες της μετά την πτώση ζωής. Ο άνθρωπος βιώνοντας την αρρώστια, την αβεβαιότητα, την θνητότητα, θέλει να κατέχει. Εμείς ζώντας μέσα στην Εκκλησία πρέπει να αγωνιζόμαστε να φθάσουμε από την μεταπτωτική κατάσταση στην προπτωτική. Αλλά αυτός ο αγώνας γίνεται με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μόνον με το Άγιο Πνεύμα μπορούμε να αποκτήσουμε ισότητα, κοινοκτημοσύνη και ακτημοσύνη ακόμη. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα αυτή η απόκτηση είναι ουτοπία. Οι περιπτώσεις κομμουνιστών που διαθέτουν μεγάλη περιουσία δεν σπανίζουν!

Δεύτερη. Ενώ ο Χριστιανισμός διδάσκει την ισότητα, την κοινοκτημοσύνη, την εν Χριστώ αδελφότητα κ.λ.π., εν τούτοις θέλει όλα αυτά να γίνονται με αγάπη και ελευθερία. «Το καλόν ουκ έστιν καλόν, εάν μη καλώς γένηται». Η αίσθηση ότι με το μίσος και την στέρηση της ελευθερίας μπορούμε να φθάσουμε στην τέλεια κοινωνία, συνιστά άγνοια του προβλήματος, αφού οποιαδήποτε δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη και την ελευθερία είναι αδικία.

Άλλωστε στην Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος έχει αρρωστήσει. Το αρρωστημένο πρόσωπο αρρωσταίνει τους κοινωνικούς θεσμούς, ενώ το υγιές πρόσωπο ζωοποιεί και ζωογονεί τους κοινωνικούς θεσμούς. Έχουμε ανάγκη από την θεραπεία του ανθρώπου και την ανάπτυξη του προσώπου. Δεν είναι οι καλές αρχές και οι δίκαιοι νόμοι που θα κάνουν τους ανθρώπους δίκαιους και ενάρετους, αλλά οι μεταμορφωμένοι άνθρωποι θα κάνουν τους τέλειους νόμους. Ακόμη δεν είναι οι τέλειοι νόμοι που θα κάνουν τον άνθρωπο ελεύθερο και ενάρετο, αλλά η υπέρβαση του θανάτου και η νίκη εναντίον της αμαρτίας και του διαβόλου.

Οι Χριστιανοί έχουμε επιφυλάξεις στην ιδεολογία του Μαρξισμού και στην κοινωνική διδασκαλία του Καπιταλισμού, καθώς επίσης δεχόμαστε με προϋποθέσεις την κοινωνική διδασκαλία του Μαρξισμού. Πάντως δεν αντιτιθέμεθα εχθρικά ούτε στον Καπιταλισμό ούτε στον Μαρξισμό. Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να αισθάνεται γύρω του εχθρούς. Τους πολεμίους του, τους βλέπει σαν αρρώστους που θέλουν θεραπεία.

Έτσι προσπαθούμε να βρούμε τα καλά στοιχεία που διαθέτουν και τα δυο αυτά συστήματα, ώστε και με την βοήθεια αυτών (μια και ζούμε σε μια μεταπτωτική κοινωνία που πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν την ευεργετική επίδραση της Εκκλησίας) να προχωρήσουμε στον μετασχηματισμό της κοινωνίας, δηλαδή στην επικράτηση της Βασιλείας του θεού και της δικαιοσύνης αυτού.

Επίσης αγαπούμε τον άνθρωπο όπου κι αν ανήκει, γιατί ο καθένας έχει μια προσωπική ιστορία και προσπαθούμε να τον οδηγήσουμε στην μόνη αταξική κοινωνία που είναι η εν Χριστώ αδελφότητα, αφού μέσα εκεί καταργούνται όλες οι εξωτερικές διαιρέσεις και ζούμε την εν Χριστώ κοινωνία.

Από το βιβλίο του ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, παράγρ. 77, έκδ. γ΄, Δεκέμβριος 1985

Όποιος ΑΓΑΠΑΕΙ τον Χριστό μας σεβαστέ , δεν κινδυνεύει από τίποτα.

Λές παραπάνω

kαμια παραχωρηση στον αντιχριστιανο χαριν της παρεας η εστω της συζητησης

Ν'αγιάση το στόμα σου , που λένε και στο χωριό μου.

Δόξα τω Θεώ

Στη σημερινή εποχή που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ιδεολογίας και προτύπων και το μόνο άθλημα στο οποίο εξασκούμαστε όλοι είναι στην αναζήτηση ηδονών και προσωπικής καταξίωσης, οι ιδεολογίες παραποιούνται και κακοποιούνται συστηματικά και χρησιμοποιούνται είτε για την επίτευξη πολύ ταπεινών προσωπικών στόχων είτε για το πετροβόλημα του αντιπάλου.

Πρέπει όλο, ιδιαίτερα οι νέοι, να είμαστε πολλοί προσεκτικοί πριν ακολουθήσουμε μια σημαία, μια ιδεολογία ή έναν αρχηγό, για το τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα. Έτσι μόνο θ' αποφύγουμε στο μέλλον σοβαρές απογοητεύσεις και ανώμαλες προσγειώσεις.

Αυτό πάλι δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε αναίσθητοι και ιδεολογικά αδιάφοροι, αλλά ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας αυτό που μας εκφράζει σαν ανθρώπους και που πάνω απ' όλα υπηρετεί τη σωτηρία της ψυχής μας, και να συμπορευόμαστε έστω και προσωρινά μ' εκείνους που φαίνεται να επιδιώκουν τους ίδιους με μας στόχους, εξετάζοντας συχνά πυκνά αν η συμπόρευση προς τον κοινό στόχο συνεχίζεται ή αποκλίνει.

Νάσαι καλά Νικόλαε , Επαγρύπνηση λοιπόν.

Και άμα διαπιστώσεις την διαφοροποίηση ή απόκλιση , τότε τι γίνεται ??

Δύσκολα τα πράγματα , ιδιαίτερα δε , αν είναι πολύχρονη σχέση.

Όμως αυτό είναι , διαρκείς αγώνας.

Δόξα τω Θεώ.

Η Ορθοδοξία μας είναι ο χαρισματικός χώρος του Μέτρου, που αντιπαρατίθεται σε κάθε ακρότητα.
Είναι η περιοχή της Χάριτος και της αναφοράς προς τον Αληθινό Τριαδικό Ζώντα Θεό, σε ολότελη και ολομέτωπη αντίθεση με τα ανθρωποκεντρικά και εγκοσμιοκρατικά και υλόφρονα Συστήματα.

Επιπλέον, μας έχει χαρίσει το θαύμα της Ορθοδόξου Πίστεως "νουν Χριστού", ώστε να μπορούμε να κρίνουμε με νηφαλιότητα και ευθυκρισία..

Επαγρύπνηση. Υπευθυνότητα. Κάθε στιγμή έλεγχος πορείας και αποφασιστική διορθωτική επιλογή..

Πάντως το να παραθέτουμε τα χάλια της κοινωνίας μας (για τα οποία ούτως ή άλλως είμαστε συνυπεύθυνοι στο μέτρο που μας αναλογεί) δεν θ' αποτελέσει δικαιολογία για τα προσωπικά μας χάλια μπροστά στο Δίκαιο Κριτή.

Ναι Καπετάνιε, ακόμη κι αν έχουμε μείνει κάτω από μια σημαία για πάρα πολλά χρόνια, αν διαπιστώσουμε ότι αποκλίνει από το σκοπό της, ή η πορεία της έρχεται σε σύγκρουση με το πνευματικό μας συμφέρον, τότε πρέπει να την εγκαταλείψουμε, ακόμη κι αυτό σημαίνει ένα είδος προσωπικού ακρωτηριασμού. Μη ξεχνάς ότι ο Χριστός είπε, αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου να το βγάλεις...