Ορθοδοξία

Για τη μνήμη θανάτου
(από τα κείμενα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)



Όλοι μας είμαστε σαν γρήγορα πλοία και ταξιδεύουμε μέρα και νύχτα μέσα σ' αυτή τη ζωή, σ' αυτό το βιαστικό κόσμο και φεύγουμε - φεύγουμε - φεύγουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, χωρίς να το προσέχουμε και τείνουμε προς το τέλος του βίου που φεύγει και δεν σταματά ποτέ. Δεν ξέρω πόσοι το αντιλαμβανόμαστε και πόσοι σκεπτόμαστε αυτό το αδιάκοπο τρέξιμο προς το τέλος και πόσοι αναλογιζόμαστε σοβαρά και υπεύθυνα ότι, εδώ κρίνονται τα πάντα, εδώ κερδίζονται ή χάνονται τα πάντα και ο θάνατος του σώματος έρχεται γρήγορα, πάρα πολύ γρήγορα και μας απομένει η κρίση, η απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού.

Η ζωή αυτή είναι παλαίστρα μετανοίας, μια προετοιμασία για να εισέλθουμε στην όντως Ζωή. Μας φέρνει ο Θεός στην ύπαρξη, κατά το μέγα Έλεος της Αγάπης Του, και αποκτούμε τη μεγάλη δωρεά να ζήσουμε την άφατο αιωνιότητα της ευτυχίας μέσα στο Φως της Δόξας Του. Όμως αντί να προετοιμαζόμαστε κατάλληλα γι αυτό, αδιαφορούμε ή "τυρβάζουμε περί πολλά" ενώ κατά τον Ευαγγελικό λόγο "ενός εστί χρεία". Αυτό το ένα είναι η αληθινή, η συνεχής, η ολοκάρδια μετάνοια.

Μακάριος, όποιος θυμάται καθημερινά και κάθε ώρα, ότι σύντομα φεύγει απ' αυτό τον κόσμο για να μεταβεί στην άλλη ζωή και ότι, όπως κάνουμε τις προετοιμασίες για τα γήινα ταξίδια μας, πρέπει να κάνουμε τα ίδια και ακόμη περισσότερα για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι μας, μετά την έξοδο της ψυχής μας από το φθαρτό τούτο σώμα. Αμήν

Ίλεος γενού εις ημάς Κύριε!

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

Για την αξία του χρόνου (από το Γεροντικό)



Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:
«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία.
Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να διαβάζουν την Αγία Γραφή και να γνωρίζουν την αλήθεια.
Δεν μπορούμε ούτε ακόμα και να τους εμποδίσουμε να έχουν μια ζωντανή στενή σχέση με τον Σωτήρα τους.
Άπαξ και αποκτήσουν αυτήν τη σύνδεση με τον Ιησού, εμείς χάνουμε κάθε δύναμη πάνω τους.
….Έτσι, το μόνο που μας μένει είναι να τους κλέψουμε το χρόνο τους. Ας πηγαίνουν στην εκκλησία, δεν πειράζει, ας έχουν εκεί τις συνεστιάσεις τους κι όλα τα υπόλοιπα.
Ας έχουν έργο και δράση. Μόνο να μην έχουν χρόνο να αναπτύξουν αυτή τη ζωντανή σχέση με τον Ιησού.
…Να τι θέλω από σας. Αποσπάστε τους την προσοχή από τον Σωτήρα τους και εμποδίστε τους από του να έχουν θερμή και στενή σχέση μαζί Του όλη μέρα. Ας τους παρασύρουμε σε μια χαλαρή σχέση με τον Ιησού, τυπική σχέση, χωρίς γνήσια πίστη και αγάπη γι’ Αυτόν.
Πώς θα το κάνουμε αυτό; ρώτησαν τότε οι δαίμονες.
Βάλτε τους να ασχολούνται με τα δευτερεύοντα θέματα και βρείτε τρόπους αμέτρητους να κρατάτε απασχολημένο το μυαλό τους, απάντησε.
Βάλτε μέσα τους τον πειρασμό να ξοδεύουν, να ξοδεύουν, να ξοδεύουν και να δανείζονται χρεώνοντας τις κάρτες τους.
Πείστε τις γυναίκες τους να πάνε να δουλεύουν πολλές ώρες εκτός σπιτιού και τους άνδρες να δουλεύουν 6-7 μέρες την εβδομάδα, 10-12 ώρες την ημέρα, έτσι ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του τρόπου ζωής τους.
Εμποδίστε τους να ξοδεύουν χρόνο με τα παιδιά τους. Έτσι, καθώς θα διασπάται η οικογένειά τους, σύντομα το σπίτι δεν θα αποτελεί πια για αυτούς καταφύγιο από την πίεση της δουλειάς τους.
Κρατάτε πάντα το μυαλό τόσο γεμάτο με ερεθίσματα ώστε να είναι αδύνατο να ακούσουν τη σιγανή και απαλή φωνή του Θεού.

1. Βάλτε τους να παίζουν το ραδιόφωνο και το κασετόφωνο όποτε οδηγούν. Φροντίστε να έχουν συνεχώς ανοιχτά στο σπίτι τους τα CD, το βίντεο, την τηλεόραση και τους υπολογιστές. Βάλτε σε κάθε κατάστημα κι εστιατόριο που μπαίνουν μουσική που να παίζει ασταμάτητα. Αυτό θα συννεφιάζει το μυαλό τους και θα αδυνατίζει την κοινωνία τους με τον Χριστό μέσω της προσευχής.

2. Γεμίστε τα τραπέζια τους με περιοδικά και εφημερίδες. Κάντε τους υπερκαταναλωτικά όντα, να αγοράζουν, να ξοδεύουν χωρίς να έχουν τίποτα από αυτά πραγματική ανάγκη. Να ασχολούνται, να ταλαιπωρούνται και να απομακρύνονται από τον Ιησού Χριστό.

3. Σφυροκοπάτε τα μυαλά τους ακατάπαυστα με ειδήσεις όλο το 24ωρο.

4. Γεμίστε τους δρόμους με διαφημιστικές αφίσες, ώστε να μην τους αφήνετε στιγμή σε ησυχία όσο οδηγούν ή περπατούν.

5. Πλημμυρίστε τα γραμματοκιβώτιά τους με άχρηστα διαφημιστικά, καταλόγους ρούχων, τυχερών παιχνιδιών και κάθε τι που προάγει ψεύτικες ελπίδες ευημερίας.

6. Βάλτε κοκαλιάρικα μοντέλα στα εξώφυλλα των περιοδικών και στην τηλεόραση ώστε οι άνδρες να θεωρούν αυτά ως πρότυπα ομορφιάς και να μην ικανοποιούνται με την εμφάνιση της γυναίκας τους.

7. Δώστε κούραση στις συζύγους ώστε τα βράδια να μην είναι σε θέση να χαρούν σαν ζευγάρια με τους άνδρες τους. Δώστε τους πονοκεφάλους ώστε οι άνδρες να έχουν παράπονα, πικρίες και να αρχίσουν να ψάχνουν αλλού για ευχαρίστηση. Αυτό θα διαλύσει γρήγορα τις οικογένειες.

8. Διαφημίστε τον Αϊ Βασίλη ώστε να κλέψετε την προσοχή των παιδιών από το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Το Πάσχα διαδώστε τα κουνελάκια και τα κόκκινα αυγά στη θέση του μηνύματος της Ανάστασης και της νίκης της αμαρτίας.

9. Ακόμα και στη διασκέδασή τους φέρτε τους στα άκρα. Όταν γυρίζουν από διακοπές να είναι πτώμα στην κούραση και να έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους.

10. Μην τους αφήνετε να βγαίνουν στη φύση και να παρατηρούν ό,τι ο Θεός έφτιαξε. Αντί για αυτό, στέλνετέ τους σε λούνα παρκ, γήπεδα, κινηματογράφους, παιδότοπους και κονσέρτα.

11. Κρατάτε τους πάντα υπεραπασχολημένους. Να μη σκέφτονται, να μην αναζητούν, να μη προβληματίζονται. Και όταν συναντώνται για πνευματική συντροφιά με άλλους πιστούς, κάντε ώστε να φεύγουν από κει με διαταραγμένη συνείδηση.

12. Δώστε τους να ασχολούνται με τόσους πολλούς ‘καλούς’ στόχους, που να μην έχουν χρόνο ούτε ανάγκη να εκζητήσουν τη δύναμη του Ιησού στη ζωή τους. Σύντομα θα δουλεύουν ασταμάτητα για αυτόν το καλό σκοπό, που όμως ο Θεός δεν τους ανέθεσε, θυσιάζοντας την υγεία τους και την οικογένειά τους σ’ αυτόν με μεγάλη πιθανότητα να τα χάσουν και τα δύο.

Θα δουλέψει σίγουρα το σχέδιο αυτό.»

Οι δαίμονες έτρεξαν γρήγορα να βάλουν σε εφαρμογή όλα αυτά, ώστε οι Χριστιανοί να μην έχουν χρόνο για τον Σωτήρα τους.

"Και μη εισενέγκης ημας εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού".

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

Με εννέα σειρές ο γέροντας περιέγραψε ακριβώς όλον τον σύγχρονο τρόπο ζωής που ακολουθεί ο σημερινός άνθρωπος. Πάντως, ο σημερινός χριστιανός, μπορεί να χρησιμοποιήσει σωστά όλα αυτά τα σύγχρονα μέσα που ανέφερε ο γέροντας, CD, ραδιόφωνο, κινηματογράφος κλπ με τις σωστές επιλογές που μπορεί να κάνει και να δώσει έτσι με το παράδειγμά του τις σωστές κατευθύνσεις και στα παιδιά του. Γιατί τα ίδια τα μέσα δεν φταίνε, αλλά ο άνθρωπος που τα κάνει χρήση με τη βοήθεια βέβαια του δαίμονα, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος.

Συγκλονιστικό κείμενο, με λόγια απλά λέει όλη την αλήθεια της εποχής μας.

Ο σταυρός των δακρύων σου
(από της εκπομπές της νεολαίας του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Thornbury Μελβούρνης)



Αγαπητέ αδελφέ,

Ας μου επιτραπεί ν' αναφέρω ξανά την ιστορία εκείνης της γυναίκας, που πολλές φορές έλεγε στην προσευχή της: "Γιατί Θεέ μου να υποφέρω τόσο πολύ; Γιατί ο πόνος να γίνεται οσύντροφος της ζωής μου; Γιατί να ζω μέσα στη μοναξιά μου; Γιατί να κουβαλώ ένα τόσο βαρύ σταυρό;"

Κάποια μέρα σαν σε έκσταση την πήρε ο άγγελός της σ' ένα τόπο, που υπήρχαν πολλοί σταυροί. Σταυροί μεγάλοι, σταυροί μικροί, σταυροί χρυσοί, σταυροί ξύλινοι. "Διάλεξε ένα σταυρό όποιον θέλεις. Ο κάθε σταυρός έχει και τη δική του αξία", της είπε. Πήρε τότε ένα μεγάλο χρυσό σταυρό, που είχε πολύ μεγάλη αξία. "Αυτόν θέλω" είπε στον άγγελο. Τον έβαλε στον ώμο της και έφυγαν. Ύστερα από λίγο κουράστηκε. "Είναι πολύ βαρύς αυτός ο σταυρός" ψιθύρισε. Πήγαν πίσω και η γυναίκα πήρε ένα πιο ελαφρύ ασημένιο σταυρό. Σε λίγο γύρισαν πίσω ξανά. Ο ασημένιος σταυρός. παρ' όλο που ήταν πιο ελαφρύς, ήταν πολύ κουραστικός γι αυτή. Πήρε τότε ένα ξύλινο σταυρό. "Και αυτός κάποια αξία θα έχει" σκέφτηκε. Τότε ο άγγελος της είπε: "Αυτός είναι παιδί μου ο σταυρός που κουβαλάς σ' όλη σου τη ζωή. Ο Θεός κόρη μου, δε μας δίνει πιο μεγάλο σταυρό απ' αυτόν που μπορούμε να σηκώσουμε.

"Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι" (Ματθ. ιστ' 24)

Μέσα απ' τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, αδελφέ μου, ο Χριστός καλεί κι εσένα να σηκώσεις το σταυρό σου και να γίνεις κι εσύ σταυροφόρος μέσα στο διάβα της ζωής σου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κουβαλά το δικό του σταυρό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει το δικό του πόνο. Δεν υπάρχουν ανθρώπινα μάτια που να μη δακρύζουν. Πόσες και πόσες φορές η ζωή του καθενός μας γίνεται κουραστική. Πόσες και πόσες φορές το ένα πρόβλημα διαδέχεται το άλλο, η μια δοκιμασία την άλλη.

Διαφορετικός, ίσως, είναι σταυρός του κάθε ανθρώπου. Ο κάθε σταυρός, όμως, έχει τη δική του αγωνία και το δικό του δάκρυ. Ο ένας κουβαλά το σταυρό της αρρώστιας. Πονά και βρέχει το προσκέφαλο του με δάκρυα. Παρακαλεί το Θεό να του δώσει την υγεία του. Ο άλλος κουβαλά το σταυρό των οικογενειακών δραμάτων. Το σπίτι, η "κατ' οίκον εκκλησία του" γεμίζει από πόνο. Άλλος κουβαλά το σταυρό της πίκρας που μας δίνουν πολλές φορές οι δικοί μας άνθρωποι, άνθρωποι που αγαπούμε και πονούμε γι αυτούς. Άλλος κουβαλά το σταυρό της αδικίας, άλλος της καταπίεσης, άλλος το σταυρό της φτώχειας, άλλος... Θεέ μου πόσοι σταυροί υπάρχουν; Πόσους σταυρούς κουβαλάμε;

Το μυστήριο του σταυρού και των δοκιμασιών της ζωής μας είναι ότι, ο σταυρός μας φέρνει πιο κοντά στο Μεγάλο σταυροφόρο, το Χριστό. Δε δημιουργηθήκαμε για να κλαίμε και να πονάμε. Ο Θεός μας έπλασε για να χαιρόμαστε και να ζούμε την ειρήνη της παρουσίας Του. Το πρώτο δάκρυ έπεσε από τα μάτια της Εύας μέσα στο Παράδεισο, όταν μαζί με τον Αδάμ πρόδωσαν την αγάπη του Θεού. Από τότε ο δρόμος της ζωής του κάθε ανθρώπου μοιάζει με το λιθόστρωτο, τον στενό εκείνο δρόμο, που ο Χριστός φορτωμένος με το βαρύ σταυρό του ανέβηκε στο Γολγοθά.

Πολλές φορές στον ανήφορο της ζωής μας λυγίζουμε και πέφτουμε. Πολλές είναι οι φορές που η καρδιά μας γεμίζει από πόνο και τα χείλη μας παράπονο. Είναι άξιο προσοχής, πως, όταν ο Χριστός στο δρόμο προς το Γολγοθά εξαντλημένος έπεσε, το σταυρό του τον σήκωσε κάποιος γεωργός, που ονομαζόταν Σίμων Κυρηναίος. Σ' αυτό το περιστατικό εμβάθυναν οι μεγάλοι θεολόγοι της πίστεώς μας κι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι, ο Σίμων ο Κυρηναίος συμβολίζει τον ίδιο το Χριστό, που έρχεται κοντά στον άνθρωπο την ώρα του πόνου και της δοκιμασίας του.

Όταν και ο δικός σου σταυρός γίνεται βαρύς, όταν οι δοκιμασίες, ο πόνος και τα βάσανα της ζωής σε λυγίζουν, τότε αδελφέ μου, αν το ζητήσεις με πίστη, θα νοιώσεις τον ίδιο το Χριστό, σαν άλλο Σίμωνα Κυρηναίο, να έρχεται κοντά σου, για να σηκώσει το σταυρό σου, να σου δώσει δύναμη, κουράγιο και να σε παρηγορήσει.

Μη γογγύζεις, λοιπόν, για το ότι είσαι κι εσύ ένας σταυροφόρος. Ο σταυρός σου και ο σταυρός μου θα μας οδηγήσουν στη σωτηρία. Σήκωνε το σταυρό σου με υπομονή και πίστη και θα νιώθεις τη δύναμη του Χριστού κοντά σου σ΄αυτή την πρόσκαιρη ζωή και τη χαρά του στεφάνου της νίκης στην άλλη την αιώνια.

"28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών· 30 ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν". (Ματθ. ια' 28-30)

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

ΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ
στην Παναγία μας
για τους ανθρώπους που βασανίζονται
από το πάθος της μέθης, του καπνίσματος
και των ναρκωτικών



Υπεραγία Δέσποινα Θεοτόκε, η ελπίδα, η σκέπη και η προστασία όλων των ανθρώπων, σε σένα προστρέχουμε τη στιγμή αυτή και σε παρακαλούμε, επάκουσέ μας και μην παραβλέψεις τους στεναγμούς των καρδιών μας.
Εσύ που είσαι ιατρός των ασθενούντων, βοηθός σε όσους βρίσκονται σε δυσκολίες, αντίληψη όσων τυραννούνται από ολέθρια πάθη, ενδυνάμωσε, θεράπευσε και ελευθέρωσε τους ανθρώπους (μπορείτε να βάλετε εδώ συγκεκριμένα ονόματα) που είναι εξαρτημένοι από το πάθος της μέθης, του καπνίσματος και των ναρκωτικών, καθώς και οποιασδήποτε άλλης βλάβης φθοροποιού του διαβόλου.
Απάλλαξέ τους Κυρία Θεοτόκε και κατάστησέ τους κυβερνήτες των παθών και των αδυναμιών τους, ώστε και εμείς μαζί μ' αυτούς να μεγαλύνουμε το πανάγιο όνομά σου και να δοξάζουμε τον Υιό σου και Θεό μας, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

Σε ό,τι αφορά την αξία του χρόνου,δεν το είχα σκεφτεί ποτέ,πόσα τεχνάσματα χρησιμοποιεί ο έξω από εδώ για να μας αποσπάσει την προσοχή μας.Εγώ το βλέπω στο χώρο εργασίας μου,όπου αρκετοί γονείς μαθητών μου δουλεύουν πολύ για να μπορούν να ανταπεξέλθουν και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους.Αυτό βέβαια έχει αρνητικές συνέπειες στα παιδιά τους...δυστυχώς.Και δεν αναφέρομαι τόσο στις επιδόσεις τους στα μαθήματα,όσο στη συμπεριφορά απέναντι στους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς τους.Το βιώνω καθημερινά.Δεν αποδίδουν τα περισσότερα παιδιά στα μαθήματά τους και είναι αδιάφορα.Με στενοχωρεί αυτό...όμως πιο πολύ στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να κάνω διάλογο μαζί τους και μιλάω για παιδιά πέμπτης και έκτης δημοτικού!! Ίσως δεν έμαθαν και στο σπίτι τους να κάνουν διάλογο.Το θέμα που με ταλαιπωρεί ψυχικά είναι που μαλώνουν μεταξύ τους και γίνονται και βίαια.Παρατηρώ πως κάθε χρόνο γίνονται τα παιδιά όλο και πιο βίαια και μιλώ για λεκτική και σωματική βία.Τυχαίο δεν είναι σίγουρα όλο αυτό.Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο οικογενειακό περιβάλλον.Και όντως τις περισσότερες φορές ισχύει αυτό.Ρωτώντας τους δασκάλους τους που τα γνωρίζουν καλύτερα από εμένα που τα βλέπω μόνο δύο ώρες την εβδομάδα,καταλαβαίνω!Με φθείρει ψυχικά όλη αυτή η κατάσταση.
Και τα πρότυπα που προβάλλει η κοινωνία σήμερα....βλέπουμε και τις διαφημίσεις με τον κρυμμένο ερωτισμό,βλέπουμε και τα σήριαλ με τα λανθασμένα μηνύματα που θέλουν να περάσουν ιδιαίτερα στα νέα παιδιά όσον αφορά τις προγαμιαίες σχέσεις,τις εκτρώσεις,τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία κτλ.Και τα διαζύγια;Πόσο απλό και εύκολο....γνωρίζεις κάποιον άλλο άντρα ή άλλη γυναίκα...χωρίζεις...έτσι είναι η ζωή!
Η υπερκατανάλωση...άλλο ένα πονεμένο θέμα....να πάρουμε δάνεια για καινούργιο αυτοκίνητο,για να πάμε διακοπές,για το γιορτινό τραπέζι...όταν στην Αφρική πεθαίνουν τα παιδιά από ασιτία και αρρώστιες.Κάποτε συζήτησα με έναν ταξιτζή και όπως το είχε φέρει η κουβέντα μου είπε για έναν συνάδελφό του,ότι πήρε δάνειο για να κάνει γλέντι για το γάμο του παιδιού του....για να μην εκτεθεί στους συγγενείς και φίλους του!Πιο σημαντικό δεν είναι το ίδιο το μυστήριο του γάμου;Ο διάβολος μάλλον έκανε πολύ καλά "τη δουλεία του" και φτάσαμε σε αυτά τα χάλια...ένα πράγμα ξέρω...ότι αν δεν έχουμε Χριστό μέσα μας,αυτά τα τεχνάσματα του διαβόλου θα μας καταστρέψουν και όπως λέει και ο Ιερέας της ενορίας μου "όπου δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται".

Με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία...



Με τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία ο Χριστιανός, τηρεί τις υποσχέσεις του Βαπτισματος, ότι αποτάσσεται το σατανά και τα έργα του και συντάσσεται με το Χριστό και την Εκκλησία Του.

Ο λειτουργημένος Χριστιανός:

* Δικαιώνει το όνομά του.

* Είναι δυνατός, χαρούμενος, ειρηνικός, έχει ισορροπία.

* Δεν φοβάται τα πονηρά πνεύματα και τη μαγεία.

* Φέρνει μαζί του την ευλογία της Θείας Λειτουργίας, στο σπίτι του και στη δουλειά του όλες τις ημέρες της εβδομάδας.

* Αγιάζεται και αγιάζει το χώρο της διαμονής και της εργασίας του.

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

Προσευχή στο Χριστό, για τις δύσκολες στιγμές



Πολυεύσπλαχνε Κύριε, ένα θαύμα. Και για μένα τον αμαρτωλό ένα θαύμα. Γιατί αλλιώς πως θα σωθώ;
Πώς να απαλλαγώ από το βάρος των κακών μου;

Δεν αγωνίστηκα όταν ήμουν νέος και η αμαρτία μου με κυρίευσε.
Μπήκε μέσα στην ψυχή μου το κακό και διαπότισε όλο μου το είναι.
Έφθειρε όλη την ύπαρξη μου. Και τώρα τι να κάνω;

Η ηλικία μου προχωρεί, οι μέρες μου λιγοστεύουν, η θέληση μου κάμπτεται, θέλω και δε μπορώ να απαλλαγώ.
Προχωρώ μπροστά αλλά και αδιόρθωτος μένω.
Μετανοώ αλλά και πάλι αμαρτάνω.
Κλαίω και ζητώ συγχώρηση αλλά πάλι στα ίδια μένω.

Τι θα γίνει με εμένα Θεέ μου;
Ντρέπομαι που ζω, διστάζω να σκεφτώ πως είμαι Χριστιανός. Με έχει κυριεύσει το κακό, με λειώνει το πάθος.
Αλύπητα με χτυπά και με παραλύει η αμαρτία.

Κυριευμένος από τα πάθη, φορτωμένος από την ενοχή, «πεπραγμένος υπό την αμαρτία» και βασανισμένος από τα κακά μου καταφεύγω σε εσένα.
Όχι δεν απελπίζομαι, δεν ολιγοψυχώ, δεν τα χάνω μπροστά σε τόσες κακουχίες.

Πιστεύω στη δύναμη σου και ελπίζω στην ευσπλαχνία σου. Αρπάζομαι από την αγάπη σου και σου ζητώ να με σώσεις.
Θεέ μου… Θεέ μου… δεν με λυπάσαι; Δεν με συμπονείς; Ενα θαύμα Κύριε μου κάνε και εσύ για μένα, ένα σωτήριο θαύμα.
Και θα σωθώ, θα λάβω από εσένα την απαλλαγή μου, τη λύτρωσή μου και τη σωτηρία μου.
Αμήν

(Από το Αγιορειτικό Βήμα)

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα

Οι σχέσεις με τον πλησίον



Το θέμα μας σήμερα, «οι σχέσεις μας με τον πλησίον», θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πρακτικό, αλλά έχει μεγάλη σημασία για την καθημερινή μας ζωή. Ό,τι υπάρχει στον κόσμο, είναι μία εικόνα που ανεβάζει την σκέψι μας, τον νου μας, την καρδιά μας στον ουρανό και μας συνδέει με τον Θεόν. Το θέμα μας δεν είναι απλώς μία εικόνα, αλλά ένα ολόκληρο εικονοστάσιο, το οποίο μας δείχνει πώς ζούσαν οι άγιοι και πώς θέλουν να ζούμε εμείς. ...

Ο Θεός θέλει να είμεθα στην καθημερινή μας ζωή τέτοιοι, ώστε να μας αγαπούν οι άλλοι και να μας νοιώθουν ευχάριστους. Να μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας, να πουν την χαρά τους, την λύπη τους, τα προβλήματά τους. Να νοιώθουν ότι είμαστε καρδιές που ζούμε κοντά η μία στην άλλη και μπορούμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον...

Η αγάπη αποσκοπεί στο να μπορή ο ένας να δίνη χαρά στον άλλον να στερούμαι εγώ εκουσίως, για να έχη περισσότερα ο άλλος• να θυσιάζω τον εαυτό μου, για να νοιώθη ο άλλος άνετα, να νοιώθη ασφάλεια στην ζωή του. Η αγάπη είναι ένας συνεκτικός δεσμός που μας δένει με την Εκκλησία και ταυτόχρονα με τον Χριστόν. Πώς το πετυχαίνομε αυτό; Με το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», όπως λέγει ο απόστολος Παύλος• με το να δεχώμεθα τον άλλον όπως είναι. Μουρμουρίζει; Άφησέ τον να μουρμουρίζη. Εάν θέλης να τον κάνης να μη μουρμουρίζη, εκείνος θα μουρμουρίζη πιο πολύ και εσύ θα στενοχωριέσαι και θα φωνάζης. Ο άλλος σηκώνεται, κάνει πολύ θόρυβο και σε ξυπνά. Κάτι ανάλογο θα κάνης και εσύ, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Άφησέ τον, γιατί, αν προσπαθήσης να τον διορθώσης, θα θελήση να διορθώση και εκείνος τα δικά σου σφάλματα...

Τι σημαίνει χρηστός; Εκείνος, του οποίου η απουσία δεν περνάει απαρατήρητη, διότι είναι χρήσιμος και εύσπλαγχνος. Πώς γίνονται όλοι χρηστοί; «Χαριζόμενοι εαυτοίς»(11). Καταλαβαίνω, παραδείγματος χάριν, ότι ο άλλος είναι θυμωμένος μαζί μου. Δεν του μιλώ άσχημα. Του συμπεριφέρομαι με πολλή ευγένεια και αγάπη μιμούμενος τον Κύριον.

Ακόμη, εκφράζομε την αγάπη μας με το να τιμάμε ο ένας τον άλλον. Ποτέ δεν καθόμαστε ενώπιον μεγαλυτέρου, παρά μόνον εάν μας το πη ή εάν πάρωμε την άδειά του. Εάν κάποιος έχη μία αποτυχία, κάνη ένα σφάλμα, έχη έναν πόνο, θα του δείξωμε μεγάλη αγάπη, ώστε να ισορροπήση και να απαλλαγή από τα προβλήματα, φροντίζοντας έτσι «τα ετέρων έκαστος», όπως λέγει και ο απόστολος Παύλος εις τους Φιλιππησίους. Ο καθένας μας ας κάνη εκείνο που θέλει ο άλλος. Ο άνδρας, αυτό που θέλει η γυναίκα. Η γυναίκα, αυτό που θέλει ο άνδρας.

Βλέπετε, αδελφοί μου, πόση λεπτότητα υπάρχει στην Εκκλησία και μάλιστα στους αγίους; Οι άγιοι είναι προσεκτικοί, διότι έχουν γευθή την γλυκύτητα και την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος και, εάν δεν τα προσέξουν αυτά, θα χάσουν την ειρήνη. Οι άγιοι προσπαθούν πάντοτε να μη λυπήσουν κανέναν άνθρωπο, ούτε και τα ζώα. Βλέπουν τον άλλον σαν να είναι ο Χριστός. Και είναι πράγματι ο Χριστός, διότι είναι εικόνα του Θεού. Επομένως, αγαπούν τον άνθρωπο, επειδή είναι εικόνα του Θεού. Έτσι ο Χριστός και ο άνθρωπος γίνονται ένα στην καρδιά τους, στα έγκατά τους.
Όταν ο άνθρωπος μας δίνη την αγάπη του Θεού, την ευγένεια, την λεπτότητα, αυτό είναι κοινωνία Θεού. Θέλεις να κοινωνάς σώμα και αίμα Χριστού; Κοινώνησε. Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι κοινωνίας. Να τι λέγει ένας από τους μοναχικούς κανόνες του Μεγάλου Αντωνίου: «Ποτέ μη δυσκολέψης τον άλλον, ποτέ μην προσπαθήσης να επιμείνης στον λόγο σου». Είπες κάτι και ο άλλος σου απαντά: Όχι, δεν είναι έτσι όπως το λες. Μην προσπαθήσης να αποδείξης ότι έχεις δίκαιο, αλλά βρες έναν ευγενή τρόπο να καταλάβη ότι είναι ο νικητής. Διότι, εάν δεν νοιώση ότι αυτός είναι ο νικητής, θα δημιουργηθή μέσα του πικρία, αντίδρασις, φαρμάκι, εκδικητικότης, μειονεξία και τόσα άλλα. Θα υποχωρήσης χωρίς να το δείξης, χωρίς να το καταλάβη, ώστε να νομίση ότι σε έπεισε. Εσύ βεβαίως θα παραμείνης σταθερός στην αλήθεια. Εάν δεν συμπεριφερώμεθα έτσι, θα μας κυβερνά το πονηρόν, όπως συνεχίζει ο κανόνας του Μεγάλου Αντωνίου.

Ας δούμε επίσης τι λέγει ο Μέγας Αθανάσιος για τον Μέγαν Αντώνιο, ο οποίος, παρ' ότι ήταν γέρων, νήστευε κάθε ημέρα. Αυτός, που ζούσε σκληρή ζωή και καθημερινά πάλευε με τους δαίμονες και έμεινε εξάμηνα ολόκληρα χωρίς να τον βλέπη άνθρωπος, όταν επέστρεφε στους ανθρώπους, ήταν «χαρίεις», γεμάτος χάρι, «και πολιτικός», δηλαδή διπλωμάτης με την καλή έννοια της λέξεως. Δεν λέμε ευθέως την αλήθεια. Δεν την αντέχει ο άλλος. Επιστρέφει, επί παραδείγματι, ο σύζυγος στο σπίτι και η σύζυγος έχει κάνει κάποιο λάθος. Τότε της επιτίθεται ο σύζυγος: «Λάθος έκανες. Αυτή είναι η αλήθεια. Η αλήθεια να λέγεται!» Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Δεν είναι αυτό αγάπη. Αυτό είναι εγωισμός. Αυτό σημαίνει ότι δεν αγαπάς την γυναίκα σου που την αγκαλιάζεις κάθε ημέρα, αφού της δίνεις μια στο κεφάλι και στην καρδιά της. Πώς συμβιβάζονται αυτά; Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα με τον άνδρα, για τον Γέροντα με τον υποτακτικό, τον υποτακτικό με τον Γέροντα, τον αδελφό με τον αδελφό. Και συνεχίζει ο Μέγας Αθανάσιος: «Τον δε λόγον είχεν ηρτυμένον τω θείω αλάτι». Όταν μιλούσε ο Μέγας Αντώνιος, ένοιωθες μία χάρι, μία γλυκύτητα, μία ευφροσύνη. Εύρισκε τόσο όμορφες λέξεις, τόσο ωραία νοήματα, τέτοιον ωραίο τρόπο, ώστε αναρωτιόσουν: Σοφός είναι; πώς μιλάει τόσο ωραία; Αν κάποιος έχη επισκεφθή τον π.Παΐσιο, συνήντησε έναν τέτοιον άνθρωπο. Είναι χαριέστατος. Όλα όσα λέγει αξίζει να καταγραφούν. «Δι' αυτό», συνεχίζει ο Μέγας Αθανάσιος, «κανείς δεν φθονούσε τον Μέγαν Αντώνιο, ούτε τον ζήλευε, αλλά χαίρονταν και έτρεχαν όλοι κοντά του». Να λοιπόν τι σημαίνει ευγένεια.

Οι άγιοι Πατέρες τονίζουν ότι, για να μπορούμε να είμεθα τέτοιοι άνθρωποι, δεν πρέπει ποτέ να λέμε όχι στον άλλον αλλά μόνον στον εγωισμό μας. Καλώς σου φέρεται ο άλλος; Καλύτερα να φερθής εσύ. Κακώς σου φέρεται ο άλλος; Κάλλιστα να φερθής εσύ, διότι αυτό απαιτεί η άρνησις του εγώ σου. Να νοιώση ο άλλος ότι κάθομαι και τον ακούω με σεβασμό.

Έτσι, αδελφοί μου, η αγάπη γίνεται, κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, ένας «δεσμός άλυτος». Ό,τι και αν κάνης, δεν μπορεί να λυθή. Δένει όλους εμάς που είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά γι' αυτό είμαστε χρήσιμοι. Κανένας από εμάς δεν είναι όμοιος με τον άλλον. Αυτή η αγάπη διορθώνει τα πάντα. Και συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης που ήταν ερημίτης: «μη πλήξαι αδελφού συνείδησιν έν τινι»• ποτέ μην πληγώσης άνθρωπο, ούτε για καλό ούτε για κακό. Όλα λοιπόν, και η πνευματική πορεία και τα χριστιανικά αθλήματα και η αρετή και η προσευχή, έχουν την αρχή τους στην ευγένεια και την κοινωνικότητα του ανθρώπου.

Επίσης, ο Μέγας Βασίλειος σε έναν κανόνα του για τους μοναχούς λέγει ότι δεν επιτρέπεται ποτέ να αργολογή κανείς εις βάρος άλλου. Συναντιόμαστε, λόγου χάριν, με κάποιον, χαιρετιόμαστε και ρωτάμε: Τι κάνεις; Τι κάνει ο Κώστας; Και απαντά ο άλλος: Α, τον καημένο τι έπαθε! Έτσι κι έτσι... Αυτά που λες για «τον καημένο» είναι αρετή; Είναι έπαινος; Είναι τιμή για εκείνον; Γιατί αναφέρεις το όνομά του, αφού μάλιστα δεν είναι μπροστά σου; Εάν ήταν, θα φοβόσουν να μιλήσης• τώρα που δεν είναι, γιατί δεν σέβεσαι και δεν φοβάσαι τον άγγελό του που είναι παρών, τον Χριστόν που είναι ανάμεσα μας; Και συνεχίζει ο ίδιος κανόνας ότι κανείς δεν επιτρέπεται να γελάση εις βάρος άλλου. Ας υποθέσωμε ότι κάποιος έκανε κάτι άσχημο. Το βλέπω εγώ, κάνω νόημα να το δουν και οι άλλοι για να γελάσουν. Αν κάνης κάτι τέτοιο, έχεις «αφορισμόν μίαν εβδομάδα», λέγει ο Μέγας Βασίλειος(17). Γιατί; Διότι εγέλασες εις βάρος άλλου. Με τον Χριστόν μπορούμε να γελάμε; Με την εικόνα του Χρίστου πώς μπορούμε να γελάμε;

Λέγει ακόμη ο Μέγας Βασίλειος ότι δεν πρέπει κανείς να διορθώνη τον άλλον ή να διαπληκτίζεται. Μου λες εσύ, σου απαντώ εγώ. Ανταπαντάς εσύ, σου φέρνω εγώ επιχειρήματα. Επιμένεις εσύ και σου λέγω: Έλα πάλι αύριο να διαβάσω και να τα ξαναπούμε. Έτσι ούτε άνθρωποι είμαστε, ούτε σε κανένα άλλο βασίλειο ανήκομε. Χρειάζεται να προσέχωμε πολύ. Δείτε και κάτι σχετικό με αυτό. Πας, παραδείγματος χάριν, σε ένα συγγενικό σπίτι, σε μία εξαδέλφη σου, και αρχίζεις και λες, λες... Νυστάζει η καημένη, κοιτάζει πότε θα φύγης, εσύ αρχίζεις πάλι τον λόγο από την αρχή, εκείνη κάνει τον σταυρό της μήπως φύγης, αλλά εσύ επιμένεις. Γίνεσαι φορτικός άνθρωπος. Ποτέ να μην είσαι «φορτικός», λέγει ο Μέγας Βασίλειος που ήταν τόσο μεγάλος ασκητής. Παρ' όλο πού είχε γίνει καμπούρης από την άσκησι, ήταν τόσο κοινωνικός άνθρωπος! Και συνεχίζει: Να είσθε «ευπροσήγοροι εν ταις εντεύξεσι»• όταν κουβεντιάζετε, το πρόσωπο σας να γεμίζη θυμηδία, χαμόγελο. «Γλυκύς εν ταις ομιλίαις»• όταν ομιλής, να ρέη γλυκύτητα, να τρέχη μέλι από το στόμα σου. Και ποτέ να μη μιλήσης σκληρά και βαριά• «ουδαμού το τραχύ, καν επιτιμήσαι δέη»(18)• και αν χρειασθή να κάνης στον άλλον παρατήρησι, να τον διορθώσης, επειδή είσαι δάσκαλος, καθηγητής, πνευματικός, πατέρας, μητέρα, ας τον διορθώσης με μεγάλη γλυκύτητα• γιατί άμα πληγωθή, θα κλείση η καρδιά του και θα γίνη χειρότερα...

Και κάτι χειρότερο: η εκδίκησις. Μου έκανες ένα κακό και εγώ το θυμάμαι. Μετά από ένα δύο χρόνια έρχεσαι να μου ζητήσης κάτι και σου λέγω: Θυμάσαι που δεν μου είχες δώσει εκείνο που σου ζήτησα; Για την εκδίκησι ο άγιος Νεόφυτος ο έγκλειστος έλεγε στους μοναχούς του: «Εάν εκδικηθής, τότε αφορισμόν δι' όλην σου την ζωήν». Αφορισμός σημαίνει να βγάλουν τον μοναχό από την αδελφότητα και να τρώη ξέχωρα• να μην έχη κοινωνία με τους άλλους. Αυτό είναι πολύ βαρύ!...

Ας δούμε όμως ειδικώτερα την ζωή μας μέσα στον κόσμο...

Ο γάμος τι είναι; Είπαμε ότι και ο γάμος είναι ένα άλλο μοναστηράκι. Είναι ένα μυστήριο, διότι με τον γάμο γινόμαστε «σάρκα μία». Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όπως εμένα μου δίνει ο Θεός χάρισμα να γίνω μοναχός στο συγκεκριμένο μοναστήρι και να επιτύχω σε αυτό, έτσι δίνει χάρισμα και στον έγγαμο άνθρωπο. Οι δύο γίνονται ένας άνθρωπος ενώπιον του Θεού. Τους αναλαμβάνει ο ίδιος ο Χριστός και τους φορτώνεται στην δική του σάρκα.

Ο απόστολος Πέτρος, αναφερόμενος στο μυστήριο του γάμου και απευθυνόμενος στις γυναίκες, λέγει ότι ο στολισμός της γυναίκας συνίσταται «εν τω αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματος, ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές». Η γυναίκα πρέπει να δείχνη στον άνδρα της πραότητα και ηρεμία. Να μην καυγαδίζη με τον άνδρα, να μην επιτίθεται, να μην εκνευρίζεται, να μη στενοχωριέται. Να είναι πράος άνθρωπος. Γιατί το λέγει αυτό στις γυναίκες, ενώ δεν λέγει στον άνδρα να είσαι πράος, να είσαι ήρεμος; Διότι οι άνδρες είναι διαφορετικοί, έχουν άλλη καρδιά, άλλον ψυχισμό. Αυτοί μπορούν εύκολα να εξάπτωνται, έχουν εγωισμό. Άμα του πη κάτι η γυναίκα, το κρατάει μέσα του και αρχίζει να την υποψιάζεται. Συμβουλεύει λοιπόν την γυναίκα: Να είσαι ήρεμη, να έχης πραότητα, να κάνης ό,τι σου λέγει ο άνδρας σου. Και αν σε κτυπήση, χαμογέλασέ του, φίλησέ τον και θα τον κάνης αρνάκι. Εάν δείξης σταθερότητα, τότε έχεις ένα πολυτιμότατο απόκτημα, έχεις ένα σπουδαίο πλεονέκτημα ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων, διότι η συζυγία σας θα είναι καθημερινή αγάπη.

Εν συνεχεία λέγει στους άνδρες: «Οι άνδρες συνοικούντες κατά γνώσιν». Εσύ δηλαδή που απέκτησες γυναίκα και ζης μαζί της, να ζης «κατά γνώσιν». Να ξεύρης τι ζητάει η καρδιά της γυναίκας, να ξεύρης την ιστορία της που σου διηγήθηκε από την πρώτη ημέρα που σε γνώρισε, να μην ξεχάσης τίποτε από όσα σου είπε. Ακόμη, να ξεύρης την ψυχολογία της, διότι ο άνδρας και η γυναίκα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Άλλα θέλω εγώ, άλλα θέλει εκείνη. Αλλού τρέχω εγώ, αλλού τρέχει εκείνη. Αλλοιώς μας έπλασε ο Θεός. Άρσεν και θήλυ έπλασε, για να συνδέωνται, να συνενούνται τα διαφορετικά και να προκύπτη μία τελειότητα. Επίσης, να δείχνης ότι αγαπάς την γυναίκα σου, ότι την θυμάσαι, ότι προσέχεις κάθε ανάγκη της. Πώς όμως; Όχι με υπερηφάνεια αλλά «ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω απονέμοντες τιμήν». Στην γυναίκα λέγει να έχη πραότητα προς τον άνδρα. Στον άνδρα λέγει να τιμά την γυναίκα του. Όταν δεν τιμάς την γυναίκα σου, μπορεί να σπάση σαν ένα ποτηράκι, χωρίς μάλιστα να το καταλάβης. Εσύ θα θέλης κάτι, θα επιμένης, θα φωνάζης, θα υβρίζης, θα παρεξηγήσαι, «μα δεν μου το έκανες αυτό, μα δεν μου το έδωσες», αλλά δεν κατάλαβες ότι έσπασε η καρδιά της γυναίκας σου. Και άμα σπάση, έστω και αν ραγίση, δύσκολα αποκαθίσταται. Τι ωραία που τα λέγει ο Απόστολος! Πού τα ήξευραν αυτά οι ευλογημένοι άγιοι; Μα, από την αγιότητα πηγάζουν και απορρέουν αυτά.

Θέλει λοιπόν τιμή η γυναίκα, διότι είναι λεπτή και ευαίσθητη. Πρέπει εσύ, άνδρα, να το κάνης αυτό, διότι «είσθε συγκληρονόμοι χάριτος ζωής», διότι πήρατε ένα χάρισμα και οι δυο μαζί. Το λαχείο που σας έδωσε ο Θεός, δεν είναι μόνον για σένα ή μόνον για εκείνην, είναι και για τους δυο σας. Είσθε συγκληρονόμοι, θα κληρονομήσετε μαζί την αιώνια ζωή. Και όλα αυτά τα λέγει, «εις το μη εγκόπτεσθαι τας προσευχάς υμών». Εάν δηλαδή εσύ, γυναίκα, δεν είσαι πράος άνθρωπος και αν εσύ, άνδρα, δεν σέβεσαι την γυναίκα σου, δεν την τιμάς, δεν θα μπορέσετε ποτέ να κάνετε προσευχή. Διότι η μία σαρξ -«εις σάρκα μίαν έσονται»- γίνεται πολλές σάρκες. Γίνεται μία καταπληγωμένη σάρκα. Και επομένως, έχομε συνεχώς συγκρούσεις, προβλήματα, παράπονα. Έχω παράπονα εγώ από εσένα, εσύ από εμένα. Εγώ θα πάω στον φίλο μου να παραπονεθώ για την γυναίκα μου και συ θα πας στην φίλη σου να παραπονεθής για τον άνδρα σου. Έτσι, επειδή δεν θα έχωμε ηρεμία, χαρά και ειρήνη, δεν θα μπορούμε να προσευχηθούμε και η ζωή μας θα είναι γεμάτη μιζέρια. Αν θέλωμε να φθάσωμε στον Θεόν, λέγει, πρέπει να σκεπτώμεθα κοινωνικά. Βλέπετε ότι το μοναστήρι είναι και μέσα στον κόσμο; ...

Εάν ζούμε σύμφωνα με όσα μας λέγουν οι άγιοι, τότε, θέλομε δεν θέλομε, η καρδιά μας θα γεμίση από ουράνια προσευχή. Επίσης, θα μπορούμε να λέμε για το σπίτι μας, «ο Χριστός εν τω μέσω ημών», ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, όπως λέγουν οι ιερείς. Δεν θα το πούμε αυτό, όταν κάνωμε μεγάλες προσευχές, μεγάλες νηστείες, πάμε στην εκκλησία, στα προσκυνήματα, κάνωμε κατηχητικά. Όλα αυτά είναι καλά, αλλά θεμέλιο αυτών είναι όσα μας λέγουν εδώ οι άγιοι. Τελειώνοντας θα σας διαβάσω δυο γραμμές από έναν λόγο του Μεγάλου Βασιλείου: «Προπηδάτω ο της παρακλήσεως λόγος των λοιπών σου ρημάτων, κυρών σου την του πλησίον αγάπην». Εσύ που είσαι στο μοναστήρι, όταν πλησίασης τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησίασης τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησίασης το παιδί σου, «προπηδάτω ο της παρακλήσεως λόγος». Ό,τι θα του πης, ό,τι σκέπτεσαι να του πης, πες το, αφού πρώτα του πης δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. Να τον κάνης να πη, ανακουφίσθηκα, χάρηκα! Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από την χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην τον ξεύρουν οι άλλοι. Έτσι εγώ δεν ξεύρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξεύρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ, να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο.
Και συνεχίζει: «Τιθέσθω... εν φαιδρώ τω προσώπω, ίνα δως ευφροσύνην τω σοι διαλεγομένω». Αφού κάνης τον άλλον να χαμογελάση, το πρόσωπό σου ας μη σταματήση να είναι χαμογελαστό• αυτό σημαίνει «εν φαιδρώ τω προσώπω». Ήλιος ολόλαμπρος να είναι το πρόσωπό σου, ώστε και κατά την συζήτησι που θα κάνης να συνεχίζη να νοιώθη την ίδια ευφροσύνη. «Εν παντί κατορθώματι του πλησίον σου ευφραίνου»• για όποιο κατόρθωμα και χάρισμα έχει ο πλησίον, να χαίρεσαι μαζί του. «Σα γάρ εισι τα εκείνου κατορθώματα, ως και τα σα εκείνου». Να γίνεσθε ο ένας συμμέτοχος του άλλου.
Με αυτόν τον τρόπο γίνεται η συνάντησις των μοναχών και των εγγάμων, των αγίων και των αμαρτωλών, μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό στίβο, ώστε να μας δίνη το δικαίωμα και την δυνατότητα να κάνωμε προσευχή. Και όταν κάνωμε προσευχή, λέγοντας την ευχή, βάζομε όλους τους ανθρώπους μέσα στο «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Τον άνδρα μου πρώτα, τον αδελφό μου, το παιδί μου και όλον τον κόσμο. Βλέποντας ο Θεός αυτήν την αγάπησι, αυτόν τον παράδεισο στην καρδιά μου, η καρδιά μου να τους έχη χωρέσει όλους, τότε ο Θεός είναι αδύνατον να μη χωρέση στον παράδεισο και εμένα και εσάς.

(Από τους λόγους του Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη)

Γέρων Νικόδημος Σταυρονικητιανός
Ιερόν Κελλίον Αγίου Νεκταρίου, Καψάλα