Ο δικός μου Θεός είναι ελεύθερος…
δεν χρωστάει και δεν του χρωστάνε.
Με τα χρώματα ανακατεύεται…
και στο μαύρο ίριδες σκορπάει.
Μαστορεύει στου σύμπαντος τα κρυφά…
Μελωδίες απόκρυφες τραγουδάει.
Με σκουντάει φιλικά μέσα στο όνειρο…
«κοίτα εδώ… σου αρέσει;» ρωτάει.
Ο δικός μου Θεός σε βιβλία δεν χώρεσε...
Εκπροσώπους και δούλους δεν όρισε...
Στην ψυχή έχει αφήσει το νήμα...
