Ορθοδοξία

Η δημοσίευση αυτή αποτελεί αντίγραφο μιας ανάλογης, που έγινε από μένα στο forum athonite.gr/forum, και την παραθέτω σαν βάση για μια συζήτηση γύρω από το θέμα των προγαμιαίων σχέσεων, που ταλανίζει όλους τους νέους κι ιδιαίτερα τους Χριστιανούς νέους.

Αφορμή για τη αρχική δημοσίευση ήταν οι ερωτήσεις ενός φίλου από το forum αυτό, τις οποίες παραθέτω χωρίς όμως το όνομά του.

Είναι και κάτι άλλο που με απασχολεί. Αν ένα ζευγάρι για κάποιους θα ονόμαζα σοβαρούς λόγους δεν είναι έτοιμο να παντρευτεί, αλλά υπάρχει μεταξύ τους αληθινή ερωτική αγάπη, και θέλουν να κάνουν έρωτα πριν τον γάμο, αν τυχόν επιχειρήσουν να έρθουν σε σωματική επαφή με απώτερο σκοπό την απόλυτη αφοσίωση ο ένας στον άλλο, τον έρωτα, είμαστε σίγουροι ότι το μόνο που θα αποφέρει είναι μια στυγνή ηδονή;

Η εντολή ήταν και είναι: "ου μοιχεύσεις". Ο π. Αθανάσιος Λεμεσού λέει ότι στην εντολή αυτή συμπεριλαμβάνονται όλες οι σαρκικές αμαρτίες, δηλαδή η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η πορνεία, η μοιχεία, η παρά φύση συνουσία, η ομοφυλοφιλία, ο αυνανισμός και κάθε άλλη μεταχείριση του σώματός μας. που προσβάλει το εν ημίν Άγιο Πνεύμα.

Ο Κύριος μάλιστα στην επί του Όρους ομιλία συμπλήρωσε:

"27 Ακούσατε ότι λέχθηκε στους αρχαίους (η εντολή): Να μη μοιχεύσεις. 28 Εγώ όμως σας λέω, ότι όποιος κοιτάει γυναίκα με σαρκική επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει μοιχεία μαζί της μέσα στην καρδιά του. 29 Γι’ αυτό, αν σε σκανδαλίζει το δεξί σου μάτι, βγάλε το και πέταξέ το από πάνω σου, γιατί σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, παρά να πεταχτεί ολόκληρο το σώμα σου στη γέεννα. 30 Κι αν το δεξί σου χέρι σε σκανδαλίζει, κόψε το και πέταξέ το από πάνω σου, γιατί σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, παρά να πεταχτεί ολόκληρο το σώμα σου στη γέεννα. 31 Ειπώθηκε ακόμα πως: Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του, να της δώσει γραπτό διαζύγιο. 32 Εγώ όμως σας λέω πως, όποιος χωρίσει τη γυναίκα του για κάθε άλλο λόγο εκτός από πορνεία, την κάνει μοιχαλίδα, και όποιος παντρευτεί χωρισμένη γίνεται μοιχός. " (Ματθ. κεφ. 5)

Να διευκρινίσουμε λίγο την ορολογία. Γαστριμαργία είναι η πολυφαγία και λαιμαργία είναι η αναζήτηση εκλεκτικών γεύσεων, και στα δυο αντίθετη είναι η νηστεία. Πορνεία είναι η εκτός γάμου σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας και μοιχεία είναι η εξωσυζυγική σχέση. Τα υπόλοιπα πιστεύω δεν χρειάζονται ερμηνεία. Η αρετή που είναι αντίθετη σ΄ όλα αυτά είναι η εγκράτεια.

Η εγκράτεια όμως, όπως και όλες οι άλλες αρετές είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος και δίδεται στους ανθρώπους μετά από σκληρό πνευματικό αγώνα και ταπείνωση. Μέχρι ν΄ αποκτήσουμε αυτή την αρετή, αν μας αξιώσει ο Θεός, μπορούμε να είμαστε κατά διαστήματα και κατ΄ ανάγκην εγκρατείς, με πολύ αγώνα, με τη συμπαράσταση και τις συμβουλές του Πνευματικού μας.

Γιατί, λοιπόν, η Εκκλησία δεν καταλαβαίνει ότι η νέοι άνθρωποι, ειδικά όταν αγαπιούνται, είναι σαν το σπίρτο με τη βενζίνη; Είναι δυνατόν αυτά τα δυο να βρεθούν μαζί και να μην καούν; Γιατί η Εκκλησία είναι τόσο σκληρή με τους ερωτευμένους ανθρώπους;

Μάλιστα. Τώρα μπήκαμε στο ζουμί της υπόθεσης. Δηλαδή, πως είναι δυνατόν δυο άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι να μην πέσουν στον πειρασμό να "ολοκληρώσουν" τη σχέση τους;

Κατ΄ αρχήν αυτό το ερωτευμένοι σηκώνει πολύ συζήτηση. Δηλαδή τι σημαίνει σήμερα η λέξη έρωτας; Τις περισσότερες φορές, όταν αναφέρεται σκέτος, χωρίς τη λέξη αγάπη, είναι μάλλον μια απλή σωματική έλξη. Δηλαδή είμαι ερωτευμένος μαζί σου σημαίνει: μου αρέσεις και σε ποθώ. Ο έρωτας, λοιπόν, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι μια επιθυμία να χρησιμοποιήσεις το σώμα του άλλου ανθρώπου για να ικανοποιήσεις τον πόθο σου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό στο μέλλον και για τους δυο σας. Νομίζεις ότι αυτός ο έρωτας, όπως τον περιγράφω είναι κατά Θεόν, και μπορεί να σταθεί σ΄ οποιοδήποτε πνευματικό κριτήριο;

Θα μου πεις, όχι εγώ δεν είμαι μόνο ερωτευμένος, τη αγαπώ την κοπέλα μου κι έχουμε αποφασίσει να ενώσουμε τις ζωές μας, αλλά προς το παρόν υπάρχουν διάφορα πρακτικά προβλήματα, που μας εμποδίζουν να παντρευτούμε. Αν εδώ το ερωτευμένος αποτελεί μόνο τη σαρκική πλευρά των αισθημάτων που τρέφεις για την κοπέλα που αγαπάς, πάει καλά. Το θέμα είναι τι απ΄ τα δυο θα επικρατήσει σ΄ αυτή τη φάση. Η αγάπη σου ή ο έρωτας. Γιατί αγαπώ σημαίνει σέβομαι, σημαίνει τιμώ και προστατεύω, σημαίνει βάζω τον άλλο τουλάχιστον ίσα με τον εαυτό μου. Αφού, λοιπόν, αγαπάς το σύντροφό σου, δεν θέλεις να διακινδυνεύσεις να πληγωθεί από μια άκαιρη εξέλιξη της σχέσης σας. Σημαίνει, ότι προτιμάς να γνωρίσεις τη σύντροφό σου καλύτερα σαν πρόσωπο, πριν η φωτιά του σαρκικού έρωτα σε τυφλώσει και δεν βλέπεις μπροστά σου. Σημαίνει ακόμη ότι επιθυμείς γι αυτή αυτό που επιθυμείς και για τον εαυτό σου, δηλαδή τη σωτηρία της ψυχής της, και δεν θά ΄θελες να την κάνεις ν΄ αμαρτήσει εξ αιτίας σου.

Τα πρακτικά τώρα. Γιατί ξέρω, ότι αυτά που λέω, είναι δύσκολα να γίνουν:

Πρώτα πρώτα, αν αγαπιέστε και σκέφτεστε να ζήσετε μαζί για όλη σας τη ζωή, θα βρείτε ένα κοινό Πνευματικό. Αν ο ένας έχει ας πάει σ΄ αυτόν κι ο άλλος. Αν έχετε κι οι δυο διαλέξτε τον ένα απ΄ τους δυο και ζητήστε την ευλογία του άλλου.

Δεύτερον δεν εκθέτετε τους εαυτούς σας σε άσκοπους κινδύνους. Δηλαδή, βγαίνετε μαζί, διασκεδάζετε μαζί κόσμια, χωρίς καταχρήσεις φαγητού ή ποτού, χωρίς ξεμοναχιάσματα σε έρημα μέρη και χωρίς να κάνετε παρέα με ανθρώπους που είναι αντίθετοι στην προσπάθειά σας. Το να αγκαλιάζεστε ή να αγγίζεστε ή να φιλιέστε, εξαρτάται απ’ το πόσο μπορείτε να ελέγχετε τον εαυτό σας. Συμβουλευτείτε τον Πνευματικό σας πάνω σ΄ αυτό. Εκείνος μπορεί να καταλάβει πόσο αντέχετε. Πέρα απ΄ το ν΄ αποφεύγετε τ΄ αρνητικά, κάντε θετικά πράγματα μαζί. Δηλαδή κοινή προσευχή, κοινό εκκλησιασμό, συμμετοχή σε πνευματικές συγκεντρώσεις, παρέες που να κάνουν τον ίδιο αγώνα, βοηθείστε μαζί ανθρώπους που σας έχουν ανάγκη, κάντε μαζί προσκυνηματικές εκδρομές κλπ.

Τρίτον η αγάπη πρέπει να εξελίσσεται και να μην μένει στάσιμη. Όταν γνωρίσετε καλά ο ένας τον άλλον και πιστέψετε ότι είστε έτοιμοι για το γάμο, μην ταλαιπωρείτε άλλο τους εαυτούς σας. Παντρευτείτε. Μην βάζετε σ΄ αυτό εμπόδια, που μαζί θα μπορέσετε να τα ξεπεράσετε καλύτερα. Δηλαδή μην βάλετε προϋποθέσεις για το γάμο σας, που δεν έχουν να κάνουν με την επιβίωσή σας ή με πνευματικά θέματα. Όλα τα υπόλοιπα προβλήματα θα βοηθήσει κι ο Θεός να λυθούν με τον καλύτερο τρόπο. "Ζητάτε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών κι όλα τ΄ άλλα θα σας δοθούν" μας είπε και πρέπει να Του έχουμε εμπιστοσύνη, ότι αν ακολουθούμε τις εντολές Του και ζητάμε το Έλεος Του, θα μας βοηθήσει σ΄ όσα δεν καταφέρνουμε μόνοι μας.

Αυτά. Και πάντα να θυμόμαστε ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί, εξ αιτίας της πεπτωκυίας φύσης μας, κι αν πέσουμε θα ζητάμε ταπεινά το Έλεος Του Θεού, κι αν δεν πέσουμε θα Τον δοξάζουμε γιατί με τη δική Του δύναμη τα καταφέραμε.

Ας σταθούμε απλά στις ορολογίες, που με απασχολούν ιδιαίτερα, της πορνείας και της μοιχείας. Θα ήθελα να ξέρω απλά γιατί θεωρώ απαραίτητο στοιχείο την εγκυρότητα στα πιστεύω μου, τις πηγές από τις οποίες αντλήθηκαν πληροφορίες για να δοθούν οι εξής ορολογίες: «Πορνεία είναι η εκτός γάμου σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας και μοιχεία είναι η εξωσυζυγική σχέση»

Τους όρους αυτούς τους έχω ακούσει από τον π. Αθανάσιο κι απ΄ άλλού. Δηλαδή από Γέροντες στο Άγιο Όρος, από τον Πνευματικό μου κι από άλλους. Δεν έχω πρόχειρη αυτή τη στιγμή κάποια πατερική πηγή. Πάντως ο π. Αθανάσιος ο Μητροπολίτης Λεμεσού είναι ιδιαίτερα διαβασμένος και δεν θα τά 'λεγε τυχαία.

Όσο για τη θεολογική ορολογία, την αναφέρω γιατί βοηθά αν θέλεις να ψάξεις πηγές, όχι γιατί έχει ιδιαίτερη πνευματική σημασία. Αν προσέξεις στην παραπάνω ευαγγελική περικοπή είναι γραμμένα διαφορετικά. Σημασία έχει ο αγώνας για την εγκράτεια, τώρα αν την αμαρτία τη συγκεκριμένη τη λένε έτσι ή αλλιώς, αμαρτία είναι.

Συνεχίζοντας παραθέτω ένα ακόμη σημαντικό χωρίο, που δείχνει τι είδους σχέση εννοούσε ο Κύριος ότι πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, αλλά και ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος αντιμετώπισης των σαρκικών παθών:

"3 Τον πλησίασαν τότε οι Φαρισαίοι πειράζοντάς τον και λέγοντάς του: Επιτρέπεται στον άντρα να χωρίσει τη γυναίκα του για οποιαδήποτε αιτία; 4 Κι αποκρίθηκε εκείνος και τους είπε: Δε διαβάσατε ότι από την αρχή ο Δημιουργός τούς δημιούργησε άντρα και γυναίκα 5 και είπε: Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα γίνουν οι δύο μια σάρκα; 6 Επομένως δεν είναι δύο, αλλά μια σάρκα. Εκείνο, λοιπόν, που ο Θεός ζευγάρωσε ο άνθρωπος να μην το χωρίζει. 7 Του λένε: Τότε γιατί ο Μωυσής έδωσε εντολή να της δώσει γραπτό διαζύγιο και να τη χωρίσει; 8 Τους λέει: Εξαιτίας της σκληροκαρδίας σας, σας επέτρεψε ο Μωυσής να χωρίσετε τις γυναίκες σας, όμως από την αρχή δεν έχει γίνει έτσι. 9 Και σας λέω τούτο, ότι όποιος χωρίσει τη γυναίκα του, για λόγο άλλο εκτός από πορνεία, και παντρευτεί άλλη, γίνεται μοιχός και όποιος παντρευτεί χωρισμένη γυναίκα, γίνεται μοιχός. 10 Του λένε οι μαθητές του: Αν είναι τέτοια η προϋπόθεση του δεσμού του άντρα με τη γυναίκα του, τότε δε συμφέρει να παντρευτεί κανείς. 11 Κι εκείνος τους είπε: Δεν μπορούν όλοι να δεχτούν την αλήθεια αυτή, αλλά μόνο εκείνοι στους οποίους έχει δοθεί αυτή η χάρη. 12 Γιατί υπάρχουν ευνούχοι, που από την κοιλιά των μητέρων τους γεννήθηκαν έτσι, και υπάρχουν ευνούχοι που ευνουχίστηκαν από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι που ευνουχίστηκαν μόνοι τους για τη βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχτεί αυτό, ας το δεχτεί." (Ματθ. κεφ. 19)

"2 Ήρθαν τότε οι Φαρισαίοι και θέλοντας να τον παγιδέψουν τον ρωτούσαν αν επιτρέπεται στον άντρα να χωρίσει τη γυναίκα του. 3 Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: Τι σας πρόσταξε ο Μωυσής; 4 Εκείνοι του απάντησαν: Ο Μωυσής επέτρεψε στον άντρα να δίνει γραπτό διαζύγιο και να τη χωρίσει. 5 Τότε ο Ιησούς τους είπε: Εξαιτίας της σκληροκαρδίας σας ο Μωυσής έγραψε σε σας την εντολή αυτή. 6 Από την αρχή όμως της δημιουργίας ο Θεός τους έπλασε άντρα και γυναίκα: 7 Γι’ αυτό και θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, 8 και θα γίνουν οι δύο μια σάρκα. Επομένως δεν είναι πια δύο, αλλά μια σάρκα. 9 Εκείνο, λοιπόν, που ο Θεός συνένωσε, ο άνθρωπος να μην το χωρίζει. 10 Στο σπίτι, λοιπόν, οι μαθητές τον ρωτούσαν πάλι για το θέμα αυτό. 11 Και τους λέει: Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του και παντρευτεί άλλη, διαπράττει μοιχεία σε βάρος της. 12 Κι αν μια γυναίκα χωρίσει τον άντρα της και παντρευτεί άλλον διαπράττει μοιχεία." (Μαρκ. κεφ. 10)

Εδώ ο Κύριος λέει σαφώς ότι οι σχέση ανάμεσα σ΄ έναν άνδρα και μια γυναίκα πρέπει να είναι μοναδική και μονοσήμαντη. Δηλαδή, ο κάθε άνδρας κι η κάθε γυναίκα πρέπει να γνωρίσουν σωματικά ένα σύντροφο στη ζωή τους, τον σύζυγό τους. Επίσης λέει ότι τα δεσμά του γάμου, που ευλογούνται απ΄ την Εκκλησία, πρέπει κανονικά να είναι ακατάλυτα, γιατί στο Γάμο μπαίνουν δύο άνθρωποι και βγαίνει ένας, ένα σώμα ("και έσονται οι δυο εις σάρκα μία") με δυο ψυχές, που αγωνίζονται μαζί για την Βασιλεία των Ουρανών. Η κατάλυση του γάμου είναι, σαν να κόβει ένας άνθρωπος το σώμα του στα δυο.

Κάθε φορά που ένας άνδρας συνευρίσκεται ερωτικά με μια γυναίκα, ουσιαστικά ενώνονται, σ΄ ένα σώμα. Εάν αυτό γίνεται εντός Γάμου είναι ευλογημένο και μπορεί να βοηθά στο σκοπό του Γάμου, δηλαδή στη σωτηρία των ψυχών των συζύγων. Όταν γίνεται εκτός γάμου, δεν έχει την ευλογία του Θεού, κι επομένως απομακρύνει τους συνερχόμενους από το στόχο τους, δηλαδή από τη σωτηρία των ψυχών τους. Δεν παύει όμως η ένωση των σωμάτων να είναι γεγονός:

"15 Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να πάρω, λοιπόν, τα μέλη λοιπόν του Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης; Να μη γίνει τέτοιο πράγμα! 16 Ή μήπως δεν ξέρετε πως αυτός που έρχεται σε σαρκική επαφή με πόρνη, γίνεται ένα σώμα μαζί της; Γιατί, όπως λέει η Γραφή: «Οι δύο θα γίνουν ένα σώμα». 17 Εκείνος, όμως, που προσκολλάται στον Κύριο, γίνεται ένα πνεύμα μαζί του. 18 Μακριά από την πορνεία λοιπόν! Όποιο άλλο αμάρτημα κι αν διαπράξει ο άνθρωπος, αμαρτάνει έξω απ’ το σώμα του. Εκείνος, όμως, που πορνεύει, αμαρτάνει μέσα στο ίδιο του το σώμα! 19 Ή μήπως δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που βρίσκεται μέσα σας, που το έχετε λάβει απ’ το Θεό, κι επομένως δεν σας ανήκει; 20 Γιατί αγοραστήκατε με πληρωμή τιμήματος. Δοξάστε, λοιπόν, πραγματικά το Θεό και με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία ανήκουν στο Θεό." (Προς Κορινθίους Α', κεφ. 6)

Ο Κύριος, όταν οι μαθητές Του του είπαν ότι "υπό συνθήκες μονογαμίας και εφ όρου ζωής δεσίματος με μια γυναίκα είναι καλύτερα να μην παντρεύεται κάποιος", δεν απέρριψε τη σκέψη τους, τους είπε όμως ότι την αγαμία δεν μπορεί να την επιλέξει ο καθένας, αλλά μόνο όποιος είναι προορισμένος γι αυτό. Αυτό που είπε εδώ ο Κύριος το εξηγεί ο Απόστολος Παύλος παρακάτω στην ίδια Επιστολή:

"1 Σχετικά, τώρα, μ’ εκείνα που μου γράψατε, καλό είναι για τον άντρα να μην αγγίξει γυναίκα. 2 Αλλά για να αποφεύγονται όμως περιπτώσεις πορνείας, ας έχει ο κάθε άντρας τη δική του γυναίκα και η κάθε γυναίκα ας έχει το δικό της άντρα. 3 Ο άντρας να δείχνει την κατανόηση που οφείλει στη γυναίκα του. Το ίδιο και η γυναίκα στον άντρα της. 4 Η γυναίκα δεν ορίζει η ίδια το σώμα της, αλλ’ ο άντρας της. Το ίδιο κι ο άντρας δεν ορίζει ο ίδιος το σώμα του, αλλ’ η γυναίκα του. 5 Μην αποστερείτε ο ένας στον άλλο (τη σωματική επαφή), εκτός αν γίνεται αυτό με σύμφωνη γνώμη και των δύο για λίγο καιρό, για να αφοσιωθείτε στη νηστεία και στην προσευχή. Κατόπιν, όμως, να σμίγετε πάλι σαν αντρόγυνο για να μην σας πειράζει ο Σατανάς εξαιτίας της έλλειψης αυτοκυριαρχίας σας. 6 Μ’ αυτό σας το λέω προαιρετικά, όχι σαν εντολή. 7 Θα προτιμούσα όλοι οι άνθρωποι να είναι σαν κι εμένα, αλλά ο καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό. Ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς. 8 Σχετικά, τώρα, με τους ανύπαντρους και τις χήρες, σας απαντώ πως είναι καλό γι αυτούς να μείνουν ανύπαντροι, όπως κι εγώ. 9 Αν όμως δεν μπορούν μείνουν εγκρατείς, τότε ας παντρευτούν. Είναι προτιμότερο να παντρευτεί κάποιος, παρά να φλέγεται από επιθυμία.....25 Σχετικά τώρα με τους παρθένους (άνδρες ή γυναίκες), ειδική εντολή από τον Κύριο δεν έχω να μεταδώσω. Δίνω, όμως, τη γνώμη μου με την αξιοπιστία που έχω σαν ελεημένος του Κυρίου. 26 Νομίζω, λοιπόν, ότι για την ικανοποίηση της παρούσα ανάγκης, καλά θά είναι ο άνθρωπος να συμπεριφέρεται ως εξής: 27 Έχεις δεθεί με γυναίκα; Μη ζητάς τη διάλυση του δεσμού σου. Είσαι αδέσμευτος; Μη ζητάς γυναίκα. 28 Μα κι αν παντρευτείς, δε σημαίνει πως αμάρτησες. Κι αν μία γυναίκα παρθένος παντρευτεί, δε σημαίνει πως αμάρτησε. Θα έχουν, όμως, και θλίψεις εξ αιτίας της σάρκας τους όσοι παντρεύονται, κι εγώ νοιάζομαι για σας." (Προς Κορινθίους Α, κεφ. 7)

Λέει, λοιπόν, ο Απόστολος. όποιος δεν μπορεί ν΄ αγωνιστεί για τη Βασιλεία του Θεού μόνος Του, γιατί πειράζεται από τη σάρκα Του, ας διαλέξει ένα σύντροφο στον αγώνα του, ν΄ αγωνιστούν μαζί για τη σωτηρία τους, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Να ξέρετε όμως, λέει, ότι ο γάμος δεν είναι διασκέδαση, γιατί θα έχουν και θλίψεις όσοι τον επιλέξουν εξ αιτίας της σαρκικής σχέσης που έχουν μεταξύ τους.

Με λίγα λόγια ο γάμος δεν είναι γλέντι, αλλά αγώνας στον οποίο δυο μαζί αγωνίζονται για τη σωτηρία των ψυχών τους. Ότι γίνεται μέσα στο γάμο, που οδηγεί στην κατεύθυνση αυτή, είναι ευλογημένο και δεν είναι αμαρτία. Μέσα στα πλαίσια αυτά εντάσσεται κι η σαρκική σχέση των συζύγων, η οποία όμως κρύβει πολλούς κινδύνους.

Ποια είναι τώρα η στάση της Εκκλησίας απέναντι στις σαρκικές αμαρτίες και στους σαρκικά αμαρτάνοντες;

Απέναντι στα σαρκικά αμαρτήματα δεν μπορεί παρά να τηρεί το θέλημα τους Θεού, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω, απέναντι όμως στους αμαρτάνοντες η στάση της υπαγορεύεται από τη στάση του Κυρίου απέναντι στη μοιχαλίδα:

"1 Κι ο Ιησούς πήγε στο Όρος των Ελαιών. 2 Τα χαράματα όμως γύρισε πάλι στο ναό κι όλος ο λαός ερχόταν κοντά του. Έτσι, κάθισε και τους δίδασκε. 3 Τότε οι νομοδιδάσκαλοι και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα, που την είχαν πιάσει να διαπράττει μοιχεία, και αφού την έστησαν στη μέση, 4 του λένε: Δάσκαλε, η γυναίκα αυτή πιάστηκε την ώρα που διέπραττε μοιχεία. 5 Και στο νόμο, ο Μωυσής μας έχει δώσει την εντολή να λιθοβολούμε αυτού του είδους τις γυναίκες. Εσύ, λοιπόν, τι λες; 6 Αυτό όμως το έλεγαν για να τον παγιδέψουν, ώστε να έχουν κάτι να τον κατηγορήσουν. Αλλ’ ο Ιησούς έσκυψε κάτω κι άρχισε να γράφει με το δάχτυλό του πάνω στο χώμα. 7 Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούνε, ανασήκωσε το κεφάλι του και τους είπε: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, πρώτος ας της ρίξει πέτρα. 8 Έπειτα ξανάσκυψε κάτω κι έγραφε πάνω στο χώμα. 9 Εκείνοι, λοιπόν, όταν το άκουσαν αυτό, άρχισαν από τους πρεσβυτέρους ως και τους πιο απλούς να φεύγουν ο ένας κατόπιν του άλλου, ώσπου έμεινε μόνο ο Ιησούς και η γυναίκα που βρισκόταν στη μέση. 10 Ανασήκωσε τότε το κεφάλι του ο Ιησούς και της είπε: Γυναίκα, πού είναι αυτοί; Δε σε καταδίκασε κανένας; 11 Κι εκείνη απάντησε: Κανένας, Κύριε. Τότε ο Ιησούς της είπε: Ούτε κι εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε κι απ’ εδώ και μπρος μην αμαρτάνεις πια." (Ιωαν. κεφ 8 )

Δηλαδή, η Εκκλησία αγκαλιάζει τον αμαρτωλό, δεν τον καταδικάζει, αλλά τον προτρέπει και τον στηρίζει να μετανοήσει και να μην αμαρτάνει πλέον.

Πόσο εύκολο είναι όμως στο σημερινό κόσμο ένας Χριστιανός ν' αγωνιστεί να διατηρήσει την παρθενία του μέχρι το Γάμο; Μήπως αυτό προϋποθέτει απάθεια; Σε απάθεια έχουν φτάσει μόνο κάποιοι Άγιοι και ίσως και σήμερα υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι, που να είναι απαθείς. Όμως για να φτάσει κάποιος σ' αυτή την κατάσταση χρειάζονται πολλά χρόνια επίμονης και επίπονης πνευματικής εργασίας.

Όλοι οι υπόλοιποι κληρικοί και λαϊκοί είμαστε εμπαθείς. Άλλοι παλεύουμε λιγότερο ή περισσότερο με τα πάθη μας με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού κι άλλοι τα έχουν παρατήσει και έχουν υποταχθεί σ' αυτά. Πάθη δεν υπάρχουν μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής κι ίσως κάποια απ' αυτά είναι πιο επικίνδυνα από τα πάθη του σώματος, όπως είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Τα πάθη του σώματος συνεπικουρούνται από το πάθος της ψυχής, που λέγεται φιλαυτία.

Οι δρόμοι της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής είναι δύο, ο έγγαμος και ο μοναχικός. Ενδιάμεσες καταστάσεις υπάρχουν, αλλά είναι μεταβατικές. Δηλαδή κάποιος μπορεί να ζει σε παρθενία και μέσα στον κόσμο, επειδή ακόμη δεν έχει αποφασίσει ποιο δρόμο απ' τους δυο θα πάρει. Όμως ο Χριστός το λέει ξεκάθαρα, ότι η κατάσταση της παρθενίας είναι για τους λίγους που τους έχει δοθεί το χάρισμα, για μας τους υπόλοιπους ο Απόστολος Παύλος συνιστά το Γάμο.

Και στο Γάμο και στο μοναχισμό, αλλά και στο στάδιο της προετοιμασίας γι αυτά τα δυο, μέρος της πνευματικής προσπάθειας είναι και η εγκράτεια. Εγκράτεια όμως ξεκομμένη από μια ολοκληρωμένη και στοχευμένη πνευματική ζωή δεν είναι εφικτή ούτε έχει πνευματικό όφελος.

Επομένως όποιος γνωρίσει το Χριστό και δημιουργήσει μαζί Του μια προσωπική σχέση και ειλικρινά επιθυμεί, για να διατηρήσει και να βελτιώσει τη σχέση αυτή, να τηρήσει το θέλημά Του, στα πλαίσια της προσπάθειάς του πρέπει να μάθει να κυριαρχεί και στα πάθη του σώματος. Όχι κατ΄ανάγκην να γίνει απαθής, αλλά ν' αγωνίζεται συνεχώς με τη βοήθεια και την παρηγοριά της Χάριτος του Θεού, να μην υποκύψει στις απαιτήσεις των παθών του.

Μοναχική ζωή εκτός μοναχισμού είναι επικίνδυνη και δεν συνιστάται από την εμπειρία της Εκκλησίας. Δεν λέω ότι είναι ανέφικτη και είναι πιθανό να προκύψει αθέλητα σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν μπορεί όμως ν' αποτελέσει επιλογή τρόπου ζωής, για όποιον επιθυμεί στ' αλήθεια να σώσει την ψυχή του.

Ένας ακόμη λόγος της αποφυγής των προγαμιαίων σχέσεων είναι ότι τις περισσότερες φορές οι σχέσεις αυτές καταλήγουν σε ερείπια. Ένας φίλος στο forum agiooros.net μου θύμισε πόσο εύκολο είναι, από μια εφήμερη σχέση μεταξύ νέων ανθρώπων, καταλήξει ο ένας ή και οι δυο με πληγωμένη καρδιά. Συγκεκριμένα ρώτησε, αν σε μια σχέση ο ένας απ' τους δυο προχωράει πιο γρήγορα απ' τον άλλο και νομίζει ότι ο άλλος τον ακολουθεί, κι όταν διαπιστώσει ότι δεν είναι έτσι πληγωθεί, τότε ο άλλος έχει ευθύνη γι αυτό; Τι πρέπει να κάνει ένας Χριστιανός νέος (ή νέα) για ν' αποφύγει τέτοιες καταστάσεις;

Ο Χριστιανός, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, οφείλει ν' αντιμετωπίζει τους άλλους ανθρώπους με αγάπη ως πρόσωπα και εικόνες του Θεού. Η αγάπη αυτή καθοδηγεί, ώστε ν' αποφευχθούν κατά το δυνατόν λάθη, που μπορούν να οδηγήσουν στον ψυχικό τραυματισμό του άλλου ανθρώπου.

Ο π. Αθανάσιος Λεμεσού λέει, ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις σχέσεις μας με το άλλο φύλο, ώστε να μην αφήνουμε περιθώριο παρεξήγησης της συμπεριφοράς μας. Είναι μεγάλη αμαρτία από επιπολαιότητα να πληγώνουμε άλλους ανθρώπους.

Ο Χριστός είπε να είναι το ναι ναι και το όχι όχι. Το ίσως δεν επιτρέπεται ιδιαίτερα σε συναισθηματικά θέματα.

Κάθε σχέση πρέπει να προχωράει σε στέρεες βάσεις, βήμα βήμα και με συνεννόηση και περίσκεψη πριν δοθούν δεσμευτικές υποσχέσεις.

Φυσικά η σωματική σχέση περιπλέκει τα πράγματα, γι αυτό και η Εκκλησία ζητά από τους νέους να την αποφύγουν προ του Γάμου, όσο μπορούν.

Αν, παρ' όλα αυτά, από μια σχέση καταλήξει ο ένας από τους δυο να πληγωθεί, αυτός που ευθύνεται έστω και άθελά του, είναι το πιο ακατάλληλο πρόσωπο για να την (τον) παρηγορήσει.

Θα παραθέσω ένα κείμενο γραμμένο από ένα νέο παιδί, ο οποίος πλέον είναι ένας συνειδητός χριστιανός.

"ΑΓΑΠΗ= ΘΥΣΙΑ

Αν ρωτήσεις τον αμετανόητο, τον πωρωμένο, τον αναιδή αμαρτωλό, ο οποίος ρουφάει με τις αισθήσεις του την αμαρτία θα σου απαντήσει ότι αμαρτία = απόλαυση και ας λένε οι ιεροκήρυκες ό,τι θέλουν.

Βουτηγμένος από μικρός μέσα στην αμαρτία νιώθω ότι πρέπει να αναφέρω μια άλλη όψη της. Αν βλέπαμε λοιπόν την αμαρτία με τον φακό του λόγου του Θεού τότε θα διαπιστώναμε ότι η αμαρτία είναι το δυσειδέστερο θηρίο του κόσμου.

Γιατί ενώ η ψυχή δημιουργήθηκε από τον Θεό, για να ζει μαζί με τον Χριστό, ο άνθρωπος προτίμα νοερός, συναισθηματικώς, βουλητικός να ενώνεται με τον «αρχαίων όφιν» και από την τερατώδη αυτή μίξη γεννιόνται έργα πονηρά και διεστραμμένα.

Κάθε δε κακό που υπάρχει στη γη γεννάται από την μη τήρηση των εντολών του Θεού. Εμείς είμαστε κατ’εικόνα Θεού και όπως ο Θεός δεν είναι ανώτερη δύναμη, αλλά πρόσωπο, έτσι και ο άνθρωπος είναι πρόσωπο.

Από τον Θεό δόθηκε στον άνθρωπο η ελευθερία, όχι σε όλα, αλλά στο να επιλέξει μέσα από τον βίο του αν θέλει το καλό ή όχι. Σαν πρόσωπο λοιπόν που έχει ευθύνη ( γι’αυτα που είδε, που έκανε , που άκουσε , που είπε) θα κριθεί. Γιατί δεν υπάρχει κρίση, δικαστήριο για κάποιον ο οποίος δεν έχει ευθύνη.

Πηγαίνοντας λοιπόν ένας νέος σε μια νέα να της πει ότι την αγαπάει ή του αρέσει, έχει ευθύνη γι’αυτο. Γιατί η κοπέλα μπορεί να του εμπιστευτεί την αγάπη της και όταν περάσει ο ενθουσιασμός να πληγωθεί. Και είναι πράγματι δύσκολο να βλέπεις τον άνθρωπο που σου έχει πει ότι σ’αγαπάει, κι’όλες αυτές τις ατελείωτες υποσχέσεις να αδιαφορεί πλέον και να τον βλέπεις με άλλο σύντροφο.

Γιατί ιδίως η κοπέλα που από τη φύση της λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα (έτσι την έφτιαξε ο Θεός επειδή θα γίνει μητέρα) πληγωθεί, ύστερα από πολύ συναισθηματική γίνεται πολύ σκληρή και έτσι φτάσαμε να ακούμε ακατονόμαστα βρομόλογα από κοπελίτσες, προκλητικά ντυμένες, ως τα ξημερώματα σε αμφιβόλου ήθους μαγαζιά. Γιατί ο άνθρωπος έχει μια ορισμένη υπομονή, όπως και μια ορισμένη αγάπη. Όταν κάνεις μια, δυο τρεις σχέσεις δίνεις την αγάπη σου στην τέταρτη δεν μπορείς να αγαπήσεις όσο στην πρώτη και παίζεις και λίγο θέατρο.

Γι’ αυτό κάποιος μονάχος συμβουλεύει: να παντρευτείτε τα κορίτσια σας μην τ' αφηνετε μόνα τους, ούτε να τα παρατάτε, γιατί η γυναίκα είναι σαν το τριαντάφυλλο αν το μυρίσεις μια φορά και το χαϊδέψεις μαραίνεται. Πρέπει να το φυτέψεις στον κήπο σου και να το περιποιείσαι και τότε αυτό σου δίνει το πιο καλό του χρώμα και άρωμα!

Θεωρώ δε ότι είναι πρέπον εφ’οσον φθάσεις σε ηλικία γάμου, τότε να αρχίσεις να κάνεις σχέση. Γιατί αν δεν είσαι ώριμος για έναν γάμο, πώς είσαι ώριμος για κάποια σχέση ή γιατί να πάει ένα παιδί δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαεπτά χρονών να πει σε μια κοπέλα ότι την αγαπάει, εφ’οσον αυτή η σχέση δεν θα έχει προοπτική αλλά μάλλον πιο σίγουρο και στατιστικώς αποδεδειγμένο ότι θα χωρίσουν μετά από κάποιο διάστημα και θα πληγωθούν. Χρειάζεται λοιπόν ωριμότητα και υπευθυνότητα από τους νέους, που εύκολα ελκύονται από την εξωτερική ομορφιά, να πουν σε κάποιον ότι τον αγαπούν.

Όμως πέρα από την ωριμότητα που πρέπει να έχουμε, μια σχέση δεν είναι αμαρτία. Γιατί αν δεν γνωρίσεις τον σύντροφο σου και δεν κάνεις σχέση μαζί του, πώς θα τον παντρευτείς.Και ο Θεός ευλόγησε τον γάμο έτσι ώστε όταν ο άνθρωπος, δεν μπορεί να ζήσει παρθενική ζωή, να παντρεύεται.

Εφ’οσον λοιπόν θέλουμε να είμαστε χριστιανοί και επιλέξαμε να ζήσουμε με έναν άνθρωπο πρέπει να παντρευτούμε, γιατί ένας που δεν θέλει να ανήκει στο σώμα της εκκλησίας μπορεί να κάνει ότι θέλει, όπως λέει και ο Ντοστογεύσκι ¨Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται¨

Γράφω λοιπόν γι ’αυτούς που θέλουν να λέγονται χριστιανοί, αυτούς που έχουν την καλή προαίρεση να ακούσουν και θέλουν να μάθουν τον λόγο του Θεού ο οποίος είναι ζωή.

Όπως προανέφερα μια σχέση δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι το προγαμιαίο σεξ.

Όταν ένας νέος αρχίζει να κάνει σχέση όλα στην αρχή φαίνονται ονειρεμένα. Όσο προχωρά όμως στα σαρκικά και όσο πληγώνεται τόσο αρχίζει να μολύνεται ο νους και αρχίζει να σκέφτεται πονηρά βλέποντας τον άλλο άνθρωπο σαν σάρκα και όχι σαν πρόσωπο. Και είναι πράγματι δύσκολο να επανέλθει το μυαλό και η ψυχή μετά από πολλές πονηρές πράξεις και ταινίες και συζητήσεις. Αυτό θεωρεί και η εκκλησία πορνεία. Να βλέπεις τον άλλο άνθρωπο σαν σάρκα και όχι σαν πρόσωπο.

Πολλοί λένε ότι είναι στη φύση του ανθρώπου το γενετήσιο ένστικτο. Συμφωνώ, έχει γραφεί και στην Αγία Γραφή (Γεν 1:27) Αλλά η γενετήσια ορμή είναι κατευθυνόμενη.

Κατευθυνόμενη είναι γιατί ο Θεός θέλει να την οδηγήσει στα πλαίσια του θεοθετημένου γάμου. Αυτή η ορμή δόθηκε από τον Θεό όχι για να έρχεται το ζευγάρι πιο κοντά (ειδάλλως οι σεξομανείς θα ήταν οι τέλειοι σύζυγοι) αλλά με την ολοκλήρωση αυτή σαν αποτέλεσμα της αγάπης των δύο ανθρώπων, να δημιουργείται μια νέα ζωή. Φανταστείτε ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ορμή από τον Θεό το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιζόταν. Γίνεται λοιπόν ο άνθρωπος με την ένωση αυτή συνδημιουργός του Θεού.

Αν κάποιος είναι παντρεμένος και λείπει από το σπίτι του για αρκετό καιρό, είναι λογικό εκεί που θα πάει να κοιμηθεί και να φάει. Γιατί η ανάγκη του ύπνου και της πείνας, δεν είναι αφύσικες όταν δεν γίνεται κατάχρηση. Όμως αν κάνει έρωτα με άλλη γυναίκα θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού και της γυναίκας του. Θέλω να πω λοιπόν ότι η γενετήσια ορμή είναι κατευθυνόμενη, πρέπει να την κατευθύνουμε μέσα στον γάμο για την τεκνογονία και όχι να αφήνουμε ανεξέλεγκτα τις ορμές μας. Βέβαια στις μέρες μας αυτές οι ορμές είναι πολλές λόγω των αισχρών παραστάσεων. Όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δικαιολογούμαστε, αλλά το σωστό είναι όσο πιο πολλές ορμές έχει κάποιος τόσο περισσότερα ¨χαλινάρια¨ να χρησιμοποιήσει.

Πολλοί νέοι αλλά και ενήλικες θέλοντας να απολαύσουν αυτή την ηδονή λένε ότι αυτά είναι παραμύθια και δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Αν αγαπάς λοιπόν κάποια κοπέλα, πριν την παντρευτείς, δείξε της το με το να της μιλάς με συμπόνια, με καταδεκτικότητα, να μοιράζεσαι τις χαρές και τις λύπες μαζί της, να την παίρνεις για περιπάτους και να τρώτε μαζί. Ακόμη και μικρά δωράκια αγάπης, μια μικρή κάρτα κι ένα τριαντάφυλλο, μια ζεστή κουβέντα, ακόμη όταν την βοηθάς στην εργασία της, αν παίρνεις βάρος από τις εργασίες και τα προβλήματα της, τότε της αποδείξεις ότι την αγαπάς. Μήπως χρειάζεται να κάνετε και έρωτα για να της αποδείξεις την αγάπη σου;

Αν απλώς κάνετε έρωτα συχνά γιατί λες ότι την αγαπάς, απλά στα λόγια, τότε σου το λέω πως με τον καιρό αυτό θα καταντήσει ηδονή και μόνο, και τότε η σχέση δεν θα συνεχίσει αλλά ο άντρας θα γυρέψει κι άλλη κοπέλα για περισσότερο έρωτα, αλλά και η κοπέλα δεν θα είναι ικανοποιημένη με αυτή την μονότονη ηδονή της σχέσης της και σύντομα θα την χαλάσει γιατί θα γυρέψει κι αυτή αλλού τον έρωτα. Σ' αυτή την σχέση δεν υπάρχει αγάπη, αλλά δύο άνθρωποι που απλώς ικανοποιούν τα σεξουαλικά τους ένστικτα. Αυτοί πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν από την πλάνη της ηδονής και είναι αμφίβολο αν οι σχέσεις τους οι μελλοντικές θα έχουν ποτέ πραγματική αγάπη.

Και συμβουλεύει ο γέροντας Παϊσιος τα κορίτσια αν τους αγαπάει το ταίρι τους θα περιμένει μέχρι το γάμο και με αυτόν τον τρόπο θα διαπιστώσουν αν πραγματικά τις αγαπάει.

Γιατί αν αγαπάς πραγματικά κάποια κοπέλα και θες να ζήσεις μαζί της χριστιανικά, παντρευτείτε, αν όχι, μην αρχίζεις σχέση. Αν κανείς τα πάντα μαζί με τον σύντροφο σου πριν το γάμο, τότε τι άλλο μένει για τον γάμο; Στην ουσία τα έχεις δώσει όλα. Έχεις κάνει τον γάμο χωρίς τον Θεό. Γνώμη μου είναι, λοιπον να γνωρίσεις τον σύντροφο σου και ο έρωτας θα έρθει σαν ολοκλήρωση μέσα στον γάμο με την ευλογία του Θεού. Γιατί ο γάμος ενώνει δύο ανθρώπους με σκοπό να γίνουμε άγιοι.

Κλείνω με ένα εγκώμιο για την αγνότητα. Η αγνότητα είναι αιώνια αξία. Είναι για τους νέους η ομορφιά της ψυχής, η λεβεντιά του κορμιού, η διαύγεια της σκέψεως, η λάμψη των ματιών , η ευγένεια της καρδιάς, η αρμονία της υπάρξεως τους, η μεγαλύτερη περιουσία με την οποία τους προίκησε ο Θεός.
Οι άλλοι ας λένε ότι θέλουν! Αν δεν ακούσουν το Θεό τότε οδηγούνται στη καταστροφή. Ο Θεός να τους φωτίζει να βρουν τον δρόμο τους."

Tο γενετήσιο ένστικτο και η σωματική συνεύρεση άνδρα και γυναίκας είναι κατάσταση μεταπτωτική, ο έρωτας όμως όχι. Ο έρωτας δηλαδή προϋπήρχε της πτώσης, αλλά δεν είχε σωματική έκφραση, γιατί δεν ήταν απαραίτητη. Οι πρωτόπλαστοι πριν την πτώση ήταν πλημμυρισμένοι από την αγάπη τους προς το Θεό την οποία πρόβαλαν και στη μεταξύ τους αγάπη. Η αγάπη αυτή τους δημιουργούσε τέτοια ευφορία, που δεν είχαν ανάγκη από κατώτερης αξίας υποκατάστατα, όπως η σαρκική επαφή, για να στηρίξουν τη σχέση τους.

Δυστυχώς μετά την πτώση η αγάπη τους για το Θεό ψυχράνθηκε και η έννοια των πραγμάτων διαστράφηκε μέσα στο μυαλό τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπεισέλθει ο εγωισμός και το προσωπικό συμφέρον στην μεταξύ τους σχέση. Προκειμένου να διατηρηθεί η μεταξύ τους σχέση, ώστε τα παιδιά τους να έχουν ένα σταθερό περιβάλλον, αλλά και για να μην απελπιστούν τελείως από την έλλειψη του Θείου Έρωτα, ο Θεός επέτρεψε να υπάρξει ανάμεσά τους μια ισχυρή έλξη, που είχε βάση το σώμα. Η έλξη αυτή είναι ισχυρή κατά τη νεανική ηλικία, όταν δηλαδή το ζευγάρι δεν έχει πολλά πράγματα να το συνδέουν, αλλά υπάρχει και ισχυρός πειρασμός διάσπασης, και μειώνεται σταδιακά με την ηλικία και αντικαθίσταται από τα πολλά κοινά που συνδέουν ποια το ζευγάρι, όπως απόγονοι, κοινά βιώματα, κοινή δημιουργία, συνήθεια.

Στην παράγραφο αυτή δεν ανέφερα πουθενά τη λέξη αγάπη. Δεν είναι η αγάπη που συνδέει τελικά ένα ζευγάρι; Η ύπαρξη της αγάπης έχει σαν προϋπόθεση το ζευγάρι να συνδέεται με την πηγή της Αγάπης, δηλαδή με το Θεό. Χωρίς τη σύνδεση αυτή η μεταξύ τους σχέση βασίζεται αποκλειστικά στην σαρκική έλξη και στην ασθενή εικόνα της αγάπης, που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Η σχέση που στηρίζεται μόνο σ' αυτά είναι εξαιρετικά ασταθής, ειδικά στον σημερινό εγωκεντρικό κόσμο. Έτσι βλέπουμε τα ζευγάρια παντρεμένα ή ανύπαντρα να σμίγουν προσωρινά βασισμένα σε κάποια κοινά συμφέροντα και να χωρίζουν σύντομα, όταν βρεθεί κάτι πιο ενδιαφέρουν ή εκλείψουν οι λόγοι που δημιούργησαν την ένωση. Τέτοιου είδους ένωση όμως, που ικανοποιεί μόνο τις ανάγκες του σώματος, παραβλέπει ότι ο άνθρωπος αποτελεί ενιαίο ψυχοσωματικό σύνολο και ότι κάθε φορά που δύο άνθρωποι συνέρχονται άθελά τους δίνουν στο σύντροφό τους και ένα κομμάτι από την ψυχή τους. Το γεγονός αυτό είναι ισχυρότερο στις γυναίκες, που από τη φύση τους επενδύουν περισσότερο συναίσθημα στις σχέσεις αυτές. Μετά από μερικές αλλαγές συντρόφου, οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται ένα ψυχικό και συναισθηματικό κενό, που μεγαλώνει μετά από κάθε καινούργια αποτυχημένη σχέση. Είναι το κενό που προέρχεται από την έλλειψη αγάπης, αλλά και το ασυναίσθητο βίωμα της αναντιστοιχίας των έργων τους με την εικόνα του Θεού, που υπάρχει μέσα τους.

Αντίθετα, όταν μια σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας βασιστεί στην αγάπη, που προέρχεται από την κοινή τους αγάπη στο Θεό, συνεργούσης και της σαρκικής έλξης, μπορεί να γίνει τόσο ισχυρή και ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες, ώστε να επιβιώσει ακόμη και όταν η σαρκική έλξη αρχίσει να εξασθενεί. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ευλογία του Θεού μέσα από το Μυστήριο του Γάμου. Χωρίς αυτό, ακόμη κι αν υπάρχει αγάπη, η αγάπη αυτή δεν έχει την απαραίτητη για την επιβίωσή της βοήθεια της Θείας Χάριτος, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτη στους εσωτερικούς (πάθη) και τους εξωτερικούς εχθρούς.

Δεν είναι επομένως το Μυστήριο του Γάμου μια τελετουργία, που ενώνει τους ανθρώπους μπροστά στα μάτια Θεού και ανθρώπων, αλλά η ουσιαστική ένωση των δύο ανθρώπων ψυχή τε και σώματι μεταξύ τους και η ταυτόχρονη σύνδεση τους με τη Χάρη του Θεού, η οποία, στο εξής και όσο πορεύονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, προστατεύει και καθαγιάζει τη σχέση τους, ψυχική και σωματική.

Όλα αυτά δεν είναι λόγια, αλλά ουσία. Η εμπειρία μου από ζευγάρια, που πριν το Γάμο τους είχαν φυλάξει την παρθενία, δείχνει ότι τα ζευγάρια αυτά είναι ιδιαίτερα ευλογημένα και ότι οι Γάμοι αυτοί σπανιότατα διαλύονται. Ακόμη και τα ζευγάρια, που είχαν προγαμιαίες σχέσεις με ένα μόνο σύντροφο, με τον οποίο τελικά παντρεύτηκαν, είναι πολύ πιο σταθερά από τα ζευγάρια, που πριν παντρευτούν είχαν πολλές αποτυχημένες σχέσεις με άλλους συντρόφους.

Η κατάσταση αυτή δυστυχώς δεν ανατρέπεται ακόμη κι αν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει το λάθος του και μετανοήσει. Η παρθενία είναι μια κατάσταση που δεν αποκαθίσταται με τη μετάνοια, γι αυτό και η Εκκλησία θεωρεί την έλλειψη παρθενίας πριν το Γάμο (και των δύο συζύγων) ιερατικό κώλυμα. Όποιος αναλώσει μέρος του εαυτού του σε εκτός Γάμου σχέσεις, θ' αναγκαστεί ν' αγωνιστεί πολύ περισσότερο στη συνέχεια για ν΄αντιμετωπίσει τις συνέπειες, που έχουν αυτές στην πνευματική του κατάσταση.

Με πόνο ψυχής, που προέρχεται από προσωπικά βιώματα, προτρέπω τους νέους ανθρώπους κι ειδικά τα αγόρια, που είναι περισσότερο επιρρεπή, να μην βιαστούν να χάσουν τον υπερπολύτιμο θησαυρό της παρθενίας πριν το Γάμο τους. Αυτό θα τους βοηθήσει να έχουν ένα στέρεο και ευτυχισμένο Γάμο. Επίσης θα βοηθήσει την Εκκλησία μας, επειδή "ο θερισμός είναι πολύς, αλλά οι εργάτες του αμπελώνος λίγοι" και η Εκκλησία μας υποφέρει από λειψανδρία, επειδή έμειναν ελάχιστοι πια νέοι, που έχουν το σθένος να κρατήσουν την παρθενία τους, για να την προσφέρουν στον μοναδικό σύντροφο της ζωής τους.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ: Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ
-Π.ΠΑΪΣΙΟΣ



ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ (ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ)
Διηγεῖται ὁ π. Παΐσιος:«Ήρθαν δυο-τρεις φοιτήτριες σήμερα και μου είπαν: «Γέροντα, κάντε προσευχή να περάσουμε στις εξετάσεις».
Και εγώ τις είπα: «Θα προσευχηθώ να περάσετε τις εξετάσεις της αγνότητας. Αυτό είναι το πιο βασικό. Όλα τα άλλα βολεύονται μετά». Καλά δεν τις είπα; Ναι, είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις στα πρόσωπα των νέων σήμερα τη σεμνότητα, την αγνότητα! Πολύ μεγάλο πράγμα!
Έρχονται μερικές κοπέλες οι καημένες τραυματισμένες. Ζουν άτακτα με νέους, δεν καταλαβαίνουν πως ο σκοπός τους δεν είναι καθαρός και σακατεύονται. «Τι να κάνω, πάτερ;» με ρωτούν. «Ο ταβερνιάρης, τις λέω, έχει φίλο τον μπεκρή, αλλά γαμπρό δεν τον κάνει στην κόρη του». Να σταματήσετε τις σχέσεις. Αν σας αγαπούν πραγματικά, θα το εκτιμήσουν. Αν σας αφήσουν, σημαίνει ότι δεν σας αγαπούν και θα κερδίσετε χρόνο».
Ο πονηρός εκμεταλλεύεται τη νεανική ηλικία, που έχει επιπλέον και τη σαρκική επανάσταση και προσπαθεί να καταστρέψει τα παιδιά στη δύσκολη αυτή περίοδο που περνούν. Το μυαλό είναι ανώριμο ακόμα, υπάρχει απειρία μεγάλη και απόθεμα πνευματικό καθόλου. Γι’ αυτό ο νέος πρέπει πάντα να αισθάνεται ως ανάγκη τις συμβουλές των μεγαλυτέρων σ’ αυτή την κρίσιμη ηλικία, για να μη γλιστρήσει στο γλυκό κατήφορο της κοσμικής λεωφόρου, που στη συνέχεια γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό.
Καταλαβαίνω ότι ένα φυσιολογικό παιδί, στη νεανική ηλικία, δεν είναι εύκολο να βρίσκεται σε τέτοια πνευματική κατάσταση, ώστε να κάνει διάκριση· «ουκ ένι άρσεν και θήλυ». Γι’ αυτό και οι πνευματικοί πατέρες συνιστούν να μην κάνουν συντροφιά τα αγόρια με τα κορίτσια, όσο και πνευματικά κι αν είναι, γιατί η ηλικία είναι τέτοια που δε βοηθάει και ο πειρασμός εκμεταλλεύεται τη νεότητα. Γι’ αυτό συμφερότερο είναι ο νέος θα θεωρηθεί ακόμα και κουτός από τα κορίτσια (ή η νέα από τα αγόρια) για την πνευματική του φρονιμάδα και αγνότητα και να σηκώνει και αυτόν το βαρύ σταυρό. Γιατί αυτός ο βαρύς σταυρός κρύβει όλη τη δύναμη και τη σοφία του Θεού και τότε ο νέος θα είναι πιο δυνατός από τον Σαμψών και πιο σοφός από το σοφό Σολομώντα.

Καλύτερα είναι, όταν βαδίζει, να προσεύχεται και να μην κοιτά δεξιά και αριστερά, ακόμα και αν πρόκειται να παρεξηγηθεί από συγγενικά πρόσωπα, γιατί δήθεν τους περιφρόνησε και δεν τους μίλησε, παρά να περιεργάζεται και να βλάπτεται και να παρεξηγηθεί ακόμα από τους κοσμικούς ανθρώπους που σκέφτονται πονηρά. Χίλιες φορές καλύτερα να φεύγει σαν το αγρίμι από τους ανθρώπους μετά τον εκκλησιασμό για να διατηρήσει την πνευματική του φροντίδα και ό,τι απεκόμισε από τον εκκλησιασμό, παρά να κάθεται και να χαζεύει στις γούνες (ή στις γραβάτες η νέα) και να αγριέψει πνευματικά από το γρατσούνισμα που θα του κάνει ο εχθρός στην καρδιά.
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος δυστυχώς έχει σαπίσει και, απ’ όπου κι αν περάσει μια ψυχή που θέλει να διατηρηθεί αγνή, θα λερωθεί. Με τη διαφορά όμως ότι ο Θεός δεν θα ζητήσει τα ίδια με αυτά που θα ζητούσε την παλιά εποχή από ένα Χριστιανό που ήθελε να διατηρηθεί αγνός. Χρειάζεται ψυχραιμία, και ο νέος να κάνει ό,τι μπορεί. Να αγωνισθεί, για να αποφεύγει τα αίτια, και ο Χριστός μας θα βοηθήσει από εκεί και πέρα. Ο θείος έρωτας, αν φουντώσει στην ψυχή του, είναι τόσο πολύ θερμός που έχει τη δύναμη να καίει κάθε άλλη επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Όταν ανάψει αυτή η φωτιά, τότε αισθάνεται και τις θείες εκείνες ηδονές, που δεν μπορεί κανείς να τις συγκρίνει με καμιά άλλη ηδονή.
Όταν γευτεί το ουράνιο εκείνο μάννα, δεν θα του κάνουν καμιά εντύπωση πλέον τα άγρια ξυλοκέρατα. Γι’ αυτό πρέπει να πιάσει γερά το τιμόνι και να κάνει το σταυρό του και να μη φοβάται. Μετά από τον μικρό του αγώνα θα λάβει και την ουράνια τροφή. Την ώρα του πειρασμού θέλει παλληκαριά, και ο Θεός θαυματουργικά θα βοηθήσει.
του Γέροντος Παϊσίου. Ἀπό το περιοδικό «Τα Κρίνα»)
http://www.xfd.gr/πατερικά/γέρων-παΐσιο ... -αγνότητας

Μεγάλη Δευτέρα - Μια αλλιώτικη ελευθερία
Ημ. Δημοσίευσης: Apr 18, 2011 - Από την ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης



του Πρωτ. Θεμιστοκλέους Μουρτζανού, Φιλολόγου – Θεολόγου

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε τον πάγκαλο Ιωσήφ. Είναι γνωστή η ιστορία του από την Παλαιά Διαθήκη. Τον πουλάνε τα αδέρφια του δούλο, βρίσκεται στην Αίγυπτο, η γυναίκα του κυρίου του Πετεφρή του επιτίθεται ερωτικά, αυτός την αποπέμπει, κλείνεται στη φυλακή, ερμηνεύει τα όνειρα του Φαραώ για τις παχιές και τις ισχνές αγελάδες, γίνεται στη συνέχεια ουσιαστικά πρωθυπουργός της Αιγύπτου, σώζει τον πατέρα του Ιακώβ, τ’ αδέρφια του και όλο το λαό του Ισραήλ.

Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε για τον Ιωσήφ μια παράξενη φράση: “Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα”. Ο Ιωσήφ έγινε δούλος εξωτερικά, στην ψυχή του όμως και στην σκέψη του παρέμεινε ελεύθερος. Είναι πολύ σπουδαία η φράση αυτή. Ο άνθρωπος συνήθως ταυτίζει την ελευθερία με την έλλειψη κάθε εξωτερικού καταναγκασμού. Σήμερα, ζούμε ελεύθεροι γιατί δεν έχουμε κάποιον να μας δυναστεύει, γι’ αυτό άλλωστε αγωνιστήκαμε, γι’ αυτό και η κοινωνία μας είναι δημοκρατική. Κάθε φορά μάλιστα που απειλούνται οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα του οιουδήποτε, υπάρχει γενική κινητοποίηση. Το ίδιο και όταν απειλείται η ελευθερία της πατρίδας, αλλά και το δημοκρατικό πολίτευμα.

Παρά ταύτα, υπάρχει και μια άλλη μορφή ελευθερίας, η οποία δεν τυγχάνει της προσοχής μας όσο χρειάζεται. Πρόκειται για την ελευθερία της ψυχής. Αυτή δε συνίσταται μόνο στην ελευθερία σκέψης και λόγου, αλλά κυρίως στην ελευθερία της καρδιάς από τα πάθη και τις αμαρτίες. Σήμερα ισχύει σχεδόν αξιωματικά η αντίληψη ότι η προσωπική ηθική δεν πρέπει να υποτάσσεται σε οιεσδήποτε δεσμεύσεις, ότι η θρησκευτικότητα του ανθρώπου είναι δικαίωμα που κανείς μπορεί αν το ασκεί ή όχι και ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του τα πάντα, χωρίς φραγμούς και περιορισμούς.

Αυτό όμως αποτελεί μια πλάνη, “χείρονα της πρώτης”. Διότι υποδουλώνει τον άνθρωπο στις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, τον αφήνει δέσμιο των εξαρτήσεών του, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί την εσωτερική του ζωή και τον καθιστά τελικά δούλο της αμαρτίας και της κακίας. Ο άνθρωπος που δεν αγωνίζεται για την εσωτερική ελευθερία υποτάσσει τον εαυτό του στο συμφέρον, αντιμετωπίζει τη ζωή μόνο με την οικονομίστικη και τεχνοκρατική λογική, δεν δέχεται να θυσιάσει τίποτα και τελικά, αντιστρέφονται οι χαρακτηρισμοί του συναξαριού: γίνεται “αδούλωτος τω σώματι και δουλωθείς τη ψυχή”!

Η Εκκλησία, προβάλλοντας το υπόδειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, μας δείχνει το ήθος της, που δεν είναι άλλο από την προσπάθεια απόκτησης της εσωτερικής ελευθερίας. Ο άνθρωπος που διαπνέεται από την ασκητική προοπτική, στερείται των επιθυμιών του, του εγωισμού του, αφήνει κατά μέρος το συμφέρον, προτιμώντας την αγάπη και την προσφορά, λειτουργεί αρμονικά και ισορροπημένα στη σχέση σώματος και ψυχής, τελικά είναι ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.

Στην εποχή της κυριαρχίας των Μέσων, όπου η ελευθερία της σκέψης και της κριτικής παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο, ο καθένας έχει πολλά να διδαχθεί από την πορεία στην ελευθερία που μας προτείνει η Μεγάλη Εβδομάδα. Αρκεί να ζητήσει την ελευθερία, να βρει την αλήθεια κοντά στο Χριστό και να μην περιφρονεί αυτή την πραγματικά υπαρξιακή πορεία, ζώντας την δουλεία των παθών και την ψευδαίσθηση της εξουσίας και της ηδονής. Ο Ιωσήφ νίκησε τον εσωτερικό πόλεμο και τελικά δοξάσθηκε, αποδεικνύοντας ότι η αδούλωτη ψυχή είναι αυτό που αξίζει κανείς να θυσιάσει πολλά. Γιατί μόνο τότε, όπως πάλι λέει το συναξάρι, ο Θεός δίνει “στέφος άφθαρτον”…

Πηγή: amen.gr

Προγαμιαίες σχέσεις - π. Σαράντης Σαράντος



Η συζήτηση πάνω στις προγαμιαίες σχέσεις προκαλεί το ενδιαφέρον όλων μας, μικρών και μεγάλων. Όσο κι αν μερικοί ελαχιστοποιούν τη σπουδαιότητά τους, είναι θέμα κεφαλαιώδες, είναι θέμα ζωής.

Οι θεωρίες, οι αντιλήψεις ή οι επιμέρους ηθικές πρακτικές «του κόσμου τούτου» είναι μεταβλητές και εναλλασσόμενες πάνω σ' όλα τα θέματα, αλλά και στο συγκεκριμένο θέμα των προγαμιαίων σχέσεων. Ο «κόσμος» μαζί με τις θεωρήσεις του μεταβάλλεται άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο, ανάλογα με σταθμιζόμενους ή μη παράγοντες, συνειδητούς ή ασυνείδητους.

Ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία μας στη μακρά ενδοκοσμική προσφορά αγωγής Της δεν καταπίεσε τα μέλη Της για να εφαρμόσουν αναγκαστικά τις οδηγίες Της. Οι άγιες επιταγές Της είναι συνυφασμένες με την ελευθερία της αγίας Οικονομίας, η οποία απορρέει από τα αρχέγονα οικονομικά σχέδια της Παναγίας Τριάδας.
...
Η αλληλοδιάδοχη εναλλαγή ερωτικών συντρόφων υποβιβάζει τον άνθρωπο από πρόσωπο σε αριθμητική μονάδα πανομοιότυπων αντικειμένων που χρησιμοποιούνται, ας πούμε, ερωτικά απ' τον ένα ή από τον άλλο και ύστερα απορρίπτονται στη λήθη και στην απονιά και στις περισσότερες φορές και στο μίσος.

Η σύγχρονη ψυχολογία του βάθους τονίζει ότι όλες μας οι εμπειρίες ποτέ δεν λησμονιούνται ολοκληρωτικά. Απωθούνται στο υποσυνείδητο και έρχονται στην επιφάνεια όταν οι συνειρμοί ή οι συνθήκες το ευνοήσουν. Μια τέτοια εμπειρία με όλους τους ερωτικούς κραδασμούς, με όλες τις προσπάθειες για επιτυχία και για μοναδικότητα, δεν είναι δυνατόν η ψυχή του νέου ή της νέας να τη λησμονήσει. Πολλές φορές οι κοπέλλες ή τα αγόρια να θυμούνται μια παλιά «άτυχη» ερωτική τους σχέση και χαίρονται για τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, αλλά και βαρύτατα μελαγχολούν για την ατυχή κατάληξη.
...
Η ψυχή του ανθρώπου οριοθετείται και χαρακτηρίζεται από μια εκλεκτή θεανθρώπινη φυσιολογία. Η αληθινή φυσιολογία του ανθρώπου γενικά, αλλά ειδικότερα του εκκλησιοποιημένου ανθρώπου είναι να ζη τον παρθενικό βίο και να χαίρεται τους καρπούς αυτού του τρόπου ζωής ή να ζη τη μοναδικότητα του συζυγικού κάλλους και να ευφραίνεται από τις πλουσιότατες οικογενειακές χαρές. Κάθε παράβαση αυτής της χριστοφυσιολογίας δημιουργεί αντιθέσεις, συγκρούσεις, απωθήσεις μέσα στη φυσιολογική ψυχολογία. Οι στεναχώριες, η μελαγχολία, το άγχος, οι φοβίες, η ανασφάλεια, η απροθυμία για καινούργιεςσχέσεις ετοιμάζουν μια νέα ερωτική αποτυχία. Κατά τη διάρκεια της νέας ερωτικής σχέσεως εντελώς φυσιολογικά επισυμβαίνουν πολλές συγκρίσεις ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη σχέση. Το ίδιο συμβαίνει και στην επόμενη σχέση και στη μεθεπόμενη. Όσο πιο πολλές σχέσεις δημιουργούνται, τόσο πιο πολύ ερωτικό δυναμικό σπαταλιέται. Χιονοστιβάδα γίνονται τα προβλήματα μέσα στο ψυχολογικό πεδίο. Κάποτε παίρνεται η απόφαση για γάμο. Όλα τα προβλήματα μεταφέρονται μέσα στον ευλογημένο χώρο του γάμου. Όλες οι προγαμιαίες αμαρτωλές εμπειρίες μεταφέρονται στο γάμο.

Όσοι αφελώς αμνηστεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις, ασφαλώς δεν έχουν αγάπη και κατανόηση στη νέα γενιά. Έχουν απολέσει το αισθητήριο της χριστιανικής, αλλά και της ουμανιστικής αγάπης και βλέπουν τα καινούργια ζευγάρια ως βιολογικές μονάδες με τυποποιημένες υλικές - βιολογικές ανάγκες. Η πλειάδα των συγχρόνων γονέων, όσο κι αν βλέπουν τα θέματα με το μοντέρνο μάτι των ανοιχτόμυαλων και χειραφετημένων γονέων, όμως πάντοτε ανησυχούν μέχρι να γίνει ο γάμος. Η μακρά ανθρώπινη εμπειρία γνωρίζει καλά τα πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα των μακροχρονίων σχέσεων, οι οποίες ως επί το πλείστον καταλήγουν στην αποτυχία και στην προσωρινή ή μόνιμη κατάθλιψη.
Στη συνέχεια πιέζουν οι γονείς το νέο ή τη νέα να βρουν έναν άλλο καλύτερο σύντροφο, για να δημιουργήσουν την οικογένειά τους. Ο ψυχικός κόσμος του νέου ή της νέας με το βεβαρυμένο συναισθηματικό παρελθόν σέρνεται να πραγματοποιήσει μια καινούργια σχέση. Προχωρούν όμως οι νέοι με πολλές επιφυλάξεις, με πολλές αναστολές και με πολλούς φόβους. Ο ένας υποψήφιος ή ο άλλος μεταδίδουν τους φόβους τους ο ένας στον άλλο και έτσι δεν αποφασίζουν. Οι απαιτήσεις συν τω χρόνω μεγεθύνονται και ταυτόχρονα μεγαλώνει και η δυσκολία μιας εύκολης και απλής χαριτωμένης επικοινωνίας.

Αμυντικοί ψυχολογικοί μηχανισμοί αναπτύσσονται στη συμπεριφορά του νέου ή της νέας, για να μην ξαναπονέσουν από μια νέα ενδεχόμενη αποτυχία. Ο ένας κλείνεται πιο πολύ από τον άλλον και δεν δίνουν ευκαιρίες ο ένας στον άλλο για γνωριμία αληθινή και ουσιαστική. Πάνω σ' αυτή τη δυσκολία έρχεται ο εύκολος λογισμός να προχωρήσουν σε σεξουαλική σχέση, μήπως και μέσω αυτού του τρόπου αρχίσουν να επικοινωνούν. Ο λογισμός εκβιάζεται από τα αναρίθμητα ποταπά τηλεοπτικά προγράμματα για να ενδώσουν στη σαρκική επιθυμία. Τα σύγχρονα τηλεοπτικά σούπερ μάρκετς πουλάνε άφθονο σεξ διάσπαρτο σ' όλα τα προγράμματα και εισάγουν τα ξένα υποπροϊόντα στη χώρα μας, επειδή βλέπουν τον άνθρωπο σαν ένα βιολογικό (ζώ)ον.

Αν οι δύο υποψήφιοι για γάμο νέοι σπεύσουν να ολοκληρώσουν σαρκικά τις σχέσεις τους πριν επικοινωνήσουν ψυχικά, αρχίζει μια νέα περιπέτεια που δεν έχει τέλος. Φυσικά δεν ικανοποιούνται μόνο από τη σαρκική επαφή. Μπλέκονται οι συναισθηματικές και σαρκικές απαιτήσεις με τις υλικές (υλική υποδομή του γάμου). Προχωρούν οι υποψήφιοι για γάμο με κρύες καρδιές και με προοπτικές ρουτίνας. Αν καταφέρουν να φτάσουν στο γάμο, υπάρχει η ελπίδα να τους μεταποιήσει τη ρουτίνα σε αγάπη η χάρη του Θεού. Αν δεν καταφέρουν να φτάσουν στο γάμο, τότε άλλη μια τραυματική εμπειρία θα επιβαρύνει τις προοπτικές τους με αβέβαιο μέλλον.

Κάποια στιγμή, οι κοινωνικές συγκυρίες μαζί με τις πιέσεις των γονέων, προωθούν τις σχέσεις στο γάμο. Αν έχουν προγαμιαίες εμπειρίες, δεν μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν μέσα τους αυτές τις προγαμιαίες αμαρτωλές εμπειρίες με τις ευλογημένες επαφές στο γάμο. Τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί μέσα τους πριν καλά καλά ανθίσει η λεπτή και εσώψυχη αγάπη μέσα στο Γάμο. Διάφορα προβλήματα αναφύονται ανάμεσα στο νέο ανδρόγυνο. Συγκρούσεις, εγωισμοί, αντιπαραθέσεις σε διάφορα καθημερινά ζητήματα τεκμηριώνουν την ψυχική απόσταση και την αυξανόμενη απομάκρυνση. Τα πάρα πολλά διαζύγια επιβεβαιώνουν την καταστρατήγηση του Μυστηρίου του Γάμου από το ομιχλώδες βαρύ παρελθόν των προγαμιαίων σχέσεων.

Όλα αυτά τα προβλήματα και πολλά άλλα λεπτότερα ή και σοβαρότερα είναι πολύ γνωστά στους γονείς, οι οποίοι τρέμουν και αγωνιούν, όταν τα παιδιά τους συνάψουν προγαμιαίες σχέσεις, κι ας μην το φανερώνουν, για να μη θεωρηθούν αναχρονιστικοί. Οι γονείς προικισμένοι από το Θεό (ή τη φύση, όπως λένε οι ορθολογιστές - κουλτουριάρηδες) ως επί το πλείστον με το αίσθημα της ευθύνης, ποτέ δεν εγκρίνουν τις επικίνδυνες ερωτικές περιπέτειες στα αγόρια τους, ούτε πολύ περισσότερο για τα κορίτσια τους, γιατί τόσο από προγενέστερες προσωπικές εμπειρίες τους, όσο και από τη βοώσα γενικευμένη πραγματικότητα ξέρουν τι σπάσιμο είναι στη ψυχή και στο χαρακτήρα οι ερωτικές αποτυχίες, που αρχή τους έχουν τις προγαμιαίες σχέσεις.

Πιο πολύ γνωρίζουν οι υπεύθυνοι γονείς πόσο ευαίσθητη είναι η γυναικεία παρθενική ψυχολογία της κόρης τους και πόσο απορρυθμίζεται από τις προγαμιαίες σχέσεις. Τραγικές συγκρούσεις διαδραματίζονται στη γυναικεία ψυχολογία όταν συμβεί (όχι σπάνια) μία πρόωρη εξώγαμη εγκυμοσύνη που καταλήγει σε έκτρωση. Δυναμιτίζεται όλο το ευαίσθητο μητρικό συναισθηματικό υλικό με απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή της πρώιμα αποτυχημένης μητέρας.

Όλοι οι ορθοφρονούντες έγγαμοι κληρικοί - πνευματικοί και οι αγιασμένοι άγαμοι πνευματικοί των ημερών μας, από τα πολλά ακούσματα των πολλαπλών εξομολογήσεων όλων των ηλικιών, γνωρίζουν τις εξαιρετικές παρθενικές προδιαγραφές που έχει ορίσει ο Δημιουργός μας στα αγαπημένα Του παιδιά. Επίσης γνωρίζουν τις καταστρεπτικές συνέπειες από την παραβίαση των αγίων εντολών του Τριαδικού Θεού για τον έρωτα. Ως υπεύθυνοι πνευματικοί πατέρες προσπαθούν να προλαμβάνουν τις πτώσεις, παρουσιάζοντας ζωντανή τη διδασκαλία του Κυρίου μας και τον αρχετυπικό παρθενικό τρόπο ζωής Του. Όταν βρίσκονται μπροστά στα συναισθηματικά ναυάγια, πριν το γάμο ή μετά από αυτόν, προσπαθούν με την αγάπη, την επιείκεια, την οικονομία και τη διάκριση να ανασύρουν από την άβυσσο τα συντρίμμια και να ξανασυναρμολογήσουν τη διασπασμένη προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, που παρασύρθηκε από τις σειρήνες των προβοκατόρων των προγαμιαίων σχέσεων και του αλλοτριωτικού τρόπου ζωής.

Δόξα τω Θεώ οικονομούνται και οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί μας και οι λαβωμένοι από την αμαρτία, οι οποίοι μετανοούντες κερδίζουν με το άπειρο έλεος του Κυρίου μας τον χαμένο τους χρόνο και το χαμένο έδαφος της δημιουργίας γενικά και στα θέματα που σχετίζονται με τη δημιουργία της οικογένειάς τους.

Επιτρέψτε μου μια προσωπική εξομολόγηση ως πνευματικού πατρός και ως εφημερίου που έχω διακονήσει σε εκατοντάδες Μυστήρια Γάμου.

Οι νέοι μας έρχονται στην εξομολόγηση επηρεασμένοι από τη σεξομανία που εκπέμπεται από τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Ως βαπτισμένοι και μυρωμένοι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ακούνε το λόγο του Χριστού και της Εκκλησίας για εγκράτεια και παρθενικό τρόπο ζωής. Άλλοι καταφέρνουν με ακρίβεια να τηρούν τις εντολές του Χριστού και να χαίρονται που ζουν. Άλλοι πέφτουν και σηκώνονται, άλλοι τραυματίζονται, αλλά δεν εγκαταλείπουν τον τίμιο εν Χριστώ αγώνα. Αν δεν εγκαταλείψουν μέχρι τέλους τον αγώνα που ζητάει από όλους μας ο Χριστός, σ' όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, την ημέρα του Γάμου τους χαίρονται και πανηγυρίζουν, γιατί καταξιώνεται έστω και την ενδεκάτη ώρα ο αγώνας τους. Την ημέρα του Γάμου τους είναι ταπεινωμένοι (Κύριος ταπεινοίς δίδωσι Χάριν) και δέχονται τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος, η οποία τους καθιστά οριστικά και αμετάκλητα συζύγους.

Την ημέρα του Γάμου τους, οι νέοι που αγωνίστηκαν να εγκρατευθούν (και το πέτυχαν καθώς ηδύναντο) ακούνε τις ευχές και βιώνουν το Μυστήριο ως το πρώτο μεγαλειώδες θαύμα στη ζωή τους. Έτσι έχουν τις προϋποθέσεις για να κατανοήσουν ότι ο Χριστός είναι «ο του Μυστικού και αχράντου Γάμου ιερουργός και του σωματικού νομοθέτης». Μπορούν να πιστέψουν ότι από εκείνη την οριακή ιερή ώρα αρχίζει η ενότητα των ψυχών και των σωμάτων. Έτσι μπορούν να αναμένουν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Χριστού στη συζυγία τους: την καλλιτεκνία, την επάρκεια των υλικών δωρεών και την περίσσεια, για να προσφέρουν και στους άλλους που έχουν ανάγκη. Έτσι μπορούν να ελπίζουν ότι και οι δυο σύζυγοι «ζώντες» μέσα στην «εις αλλήλους» αγάπη και υπακοή θα λάμψουν σαν φωτεινά αστέρια στον Ουρανό ενώπιον του Θεού μαζί με τους καρπούς της Αγάπης, τα παιδιά τους.

Αλλιώς, αν αμνηστεύσουμε τις προγαμιαίες σχέσεις εμείς οι ίδιοι οι ορθόδοξοι πιστοί και πολύ περισσότερο οι «πνευματικοί», φτάνουμε στην ασυγχώρητη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Αμνηστεύοντας κοσμικά και αμαρτωλά τις προγαμιαίες σχέσεις φτάνουμε στην ύβρη, που ακόμα και οι αρχαίοι πρόγονοί μας στηλίτευαν και κατηγορούσαν. Με τα Καινοδιαθηκικά δεδομένα η αμνήστευση των προγαμιαίων σχέσεων αποτελεί βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, γιατί υπονοείται η απουσία του Αγίου Πνεύματος ή η αδυναμία Του να κραταιώνει τους νέους μας στη ζωή του Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός δεν συγχωρεί αυτή την ύβρη στο Άγιο Πνεύμα, αφού αυτό είναι πρόθυμο να μας χορηγεί την αληθινή θεανθρώπινη ζωή, την οποία όλως περιφρονητικά αποστρεφόμαστε με τη θέλησή μας.

Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που συναντάμε ως πνευματικοί νέους και νέες αλλόφρονες και εξουθενωμένους μετά από μακροχρόνιες προγαμιαίες σχέσεις. Ενέδωσαν αρχικά στις πιέσεις του ετέρου συντρόφου με την ελπίδα ότι οι προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις θα διευκολύνουν τη διαδικασία προς το γάμο. Αντίθετα, απομυθοποιείται και ευτελίζεται πολύ γρήγορα ολόκληρη η ερωτική λειτουργία στη συνείδηση και του ενός και του άλλου ερωτικού συντρόφου, με αποτέλεσμα, δίχως άλλο, τη σταδιακή ψυχρότητα και τελικά το θάνατο της προγαμιαίας, χωρίς ευλογία, ερωτικής ομιλίας.

Ποτέ, μα ποτέ δεν συναντήσαμε νέους δυστυχισμένους, οι οποίοι σεβάστηκαν και τήρησαν προγαμιαία τις εντολές του Χριστού και της Εκκλησίας. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις των νέων που αυταρχικά καταπιέστηκαν από τους γονείς τους και ακρωτηριάστηκαν συναισθηματικά και ερωτικά. Δεν εννοούμε ασφαλώς αυτού του είδους την εγκράτεια...

http://hristospanagia.blogspot.com/2010 ... st_14.html

Προγαμιαίες σχέσεις μεταγαμιαίων ανθρώπων
20 Ιανουαρίου 2012 - του Πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου



Το ερωτικό πλάσμα

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι πλάσμα ερωτικό. Έχει την τάση να κινείται προς ένωση. Το επίπεδο στο οποίο πραγματοποιείται η ένωση αυτή είναι τριπλό. Κινείται προς ένωση με το Θεό, με το συνάνθρωπο, και ενώνει με τα ψυχικά και διανοητικά του χαρίσματα όλες τις δυναμικές που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητά του. Πιο πρακτικά δοσμένο αυτό το σχήμα θέλει τον άνθρωπο

α’) Να έχει αναζητήσεις για τη ζωή και το θάνατο και για τα πέρα από την οριζόντια πραγματικότητα

β’) Να θέλει να έχει κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους

γ’) Να προσπαθεί να ξεπεράσει τους εσωτερικούς διχασμούς που τον ταράσσουν και τον κομματιάζουν.

Η προσπάθεια για το κάθε ένα από τα προηγούμενα είναι ερωτική. Η ερωτική πορεία κρύβει πάντα μέσα της μία έξοδο. Έξοδο προς το Θεό, τους ανθρώπους και από την εγωιστική αυταρέσκειά μας.

Η βίωση του έρωτα δια του γάμου

Χωρίς την ανακάλυψη και βίωση του προαναφερομένου τριπλού ερωτικού επιπέδου, ο άνθρωπος ζει μία πρακτική βαθιά αναπηρία. Αν αναπτύσσει μέρος μόνο από τις ερωτικές του δυνατότητες, ζει ελλιπείς και αρρωστημένες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Αν π.χ. κοινωνικοποιείται χωρίς ταυτόχρονη αναζήτηση ερωτικής μορφής προς το Θεό, καταλήγει σε καρκινογόνο κοινωνικότητα. Αν πάλι προσπαθεί να ισορροπήσει τις εσωτερικές του αντίρροπες δυνάμεις χωρίς έξοδο προς το Θεό και τους ανθρώπους, καταλήγει σε ένα διαλογιζόμενο ον που ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του χάνει τον ορίζοντα του περιβάλλοντός του.

Ο έρωτας, επειδή είναι πράξη ζωής τριττώς εκφραζομένη, μόνο με ενιαία τριπλή αντιμετώπιση μπορεί να βιωθεί. Όταν λέμε «ενιαία τριπλή αντιμετώπιση» εννοούμε ένα γεγονός που μπορεί να αναπτύξει ταυτόχρονα και να γιατρέψει τρία παράλληλα και ομοειδή στοιχεία που, ενώ είναι διακρινόμενα στις εκδηλώσεις τους, έχουν κοινό παράγοντα που τα τρέφει και τα καλλιεργεί.

Αυτός ο κοινός παράγοντας που ενεργοποιεί ισορροπημένα όλα τα στοιχεία του έρωτα είναι ο «γάμος». Τη λέξη «γάμος» σήμερα την κατανοούμε αποσπασματικά, ως σχέση του ανδρός με τη γυναίκα. Η γλώσσα όμως της Γραφής είναι πολύ ευρύτερη. Ο γάμος ορίζεται ως σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Είναι ένα μυστήριο πρακτικό και ταυτόχρονα ακατανόητο. Είναι η παρουσία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος που «όλως συγκροτεί» τον άνθρωπο σε ερωτική ισορροπία. Η αποδοχή αυτού του δεδομένου της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο προσωπικότητα που ζει μέσα από το γάμο. Που αποδέχεται την αγάπη του Θεού, όπως εκείνη εκφράζεται μέσα από το μυστήριο της Εκκλησίας και της εκχύσεως του Αγίου Πνεύματος. Ο έρωτας είναι γεγονός γαμικό και μόνο ως τέτοιο προσεγγίζεται. Είναι, δηλαδή, γεγονός ισχυρής ενώσεως που μόνο ακατάλυτα δεσμά μπορούν να το συγκρατήσουν. Χωρίς αυτές τις δυνάμεις του γάμου ο έρωτας δεν μπορεί να θεραπεύσει τις αναζητήσεις του ανθρώπου για υπέρβαση, κοινωνία και εσωτερική ισορροπία.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι, μαζί με την ιδιότητα του ερωτικού, και πλάσμα γαμικό. Η σχέση του με το Άγιο Πνεύμα τον χαρακτηρίζει. Κανείς μέσα στο χώρο της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι ανέραστος η αγαμικός. Ο μοναχός και ο παντρεμμένος μέσα από το γεγονός αυτό του συνεκτικού δεσμού του γάμου μπορούν να είναι όντως μοναχοί και όντως έγγαμοι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ομιλεί για προγαμιαίες σχέσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο γεγονός. Είναι ανυπόστατο. Το προγαμιαίο καταργεί τη δυνατότητα του ανθρώπου να ζει ως άνθρωπος.

Ο ορισμός «προγαμιαίες σχέσεις» θέλει να προσδιορίσει σήμερα την ύπαρξη γενετησίων σχέσεων έξω από το γάμο. Τέτοιοι όμως διαχωρισμοί είναι αδύνατοι. Οι γενετήσιες σχέσεις υπηρετούν στην πράξη ως βιολογικές λειτουργίες το ερωτικό και γαμικό στοιχείο όπως το προσδιορίσαμε. Στη μελέτη του μακρόκοσμου ένας αστροφυσικός θα έλεγε πως είναι αδύνατο ένας κουάρκ (το μικρότερο τεμάχιο ύλης που υπάρχει) να βρεθεί μόνο του. Είναι πάντα δεσμευμένα. Το ίδιο θα λέγαμε συμβαίνει με τις γενετήσιες σχέσεις. Κανείς δεν μπορεί να τις αποδεσμεύσει από το γάμο και τον έρωτα. Κάθε προσπάθεια για αποδέσμευση ενός κουάρκ από τη δομή ενός πρωτονίου θα χρειαζόταν υποθετικά τόση ενέργεια όση χρειάζεται για να καταστρέψουμε το γαλαξία μας, και μπορεί, το σύμπαν. Στην αστροφυσική οι έννοιες γίνονται κατανοητές.

Στο χώρο όμως της ανθρώπινης ζωής τα πράγματα δεν φαίνονται και τόσο δύσκολα. Κι όμως, είναι αρκετή μία απογυμνωμένη από έρωτα και γάμο γενετήσια σχέση να διαλύσει τις ισορροπίες λειτουργίας του μυστηρίου που λέγεται άνθρωπος κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένος.

Το πρόβλημα

Η ελλιπής βίωση του έρωτα και η αδυναμία κατανοήσεως του βαθύτερου και ευρύτερου νοήματος του γάμου οδηγεί σε μία βαθμιαία διάβρωση του ερωτικού χαρακτήρα του ανθρώπου, γίνεται ανέραστος, εξαρθρώνονται οι βασικές ερωτικές του λειτουργίες στην τριπλή τους έκφραση και αναφύονται ποικίλα προβλήματα εσωτερικών ανισορροπιών που, επειδή δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθούν με απλές ψυχολογικές διαδικασίες, περιγράφονται με λανθασμένη διαγνωστική και φυσικά αποπροσανατολισμένη θεραπευτική.

Να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με λίγα και απλά λόγια κάποιους βασικούς τομείς που νοσούν από την έλλειψη ερωτικής και γαμικής αγωγής και θεραπευτικής.

Η συναισθηματική προσέγγιση

Στο χώρο των διανθρωπίνων σχέσεων η ισορροπία ανδρός-γυναικός προβάλλεται ως συναισθηματικό γεγονός. Τολμούν μάλιστα να ομιλούν για αισθήματα και αγάπη. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να έχει αντίρρηση για την ανάπτυξη του κόσμου των ανθρωπίνων αισθημάτων και συναισθημάτων προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Το λάθος βρίσκεται στον ανεπαρκή και επιδερμικό προσδιορισμό των συναισθηματικών κινήσεων. Χωρίς το σχήμα «έρωτα –γάμου» που προαναφέραμε, το συναισθηματικό στοιχείο, και αν ακόμη κρύβει κάποια κύτταρα αλήθειας, είναι επισφαλές και χωρίς θεμέλια. Πίσω από το συναισθηματικό στοιχείο μπορεί να κρύβεται ένα ενδιαφέρον για τον άλλον λόγω εξωτερικών σχημάτων. Μπορεί να κρύβεται η ανάγκη να υπάρχει κάποιος για να νοιώθεις πως καταξιώνεσαι ως άνδρας η γυναίκα. Μπορεί να υποκρύπτεται η ανάγκη για ξεπέρασμα της κοινωνικής μοναξιάς. Ξεχνούν βέβαια πως το ξεπέρασμα της κοινωνικής μοναξιάς δεν γιατρεύεται αν προσπαθείς να το ικανοποιήσεις δια της «χρήσεως» κάποιου προσώπου, αλλά θεραπεύεται αν κατανοήσεις την αποτυχία σου. Αποτυχία που ήλθε από τον εγωισμό και το κλείσιμο στον εαυτό και τη μη απαντοχή του άλλου. Μόνο όταν καταλάβεις την αποτυχία σου είναι δυνατόν να προχωρήσεις προς τον άλλον χωρίς να τον χρησιμοποιήσεις.

Μπορεί, τέλος, πίσω από το συναίσθημα να κρύβεται η ανάγκη για «χρήση» του άλλου προς ικανοποίηση σωματικών αναγκών. Πολλοί ενθουσιώδεις «έρωτες» έπεσαν σαν χάρτινος πύργος όταν κάποτε ένας από τους δύο δεν θέλησε να χρησιμοποιείται σεξουαλικά. Η χρησιμοποίηση του άλλου για σεξουαλική κατανάλωση τινάζει στον αέρα οποιαδήποτε μορφή αγάπης. Η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής». Αν το σεξ έλθει ως καρπός της πορείας μέσα από το σχήμα «έρωτας-γάμος» είναι αποτέλεσμα αγιοπνευματικής αναπτύξεως και έχει ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο καταναλωτικής προσεγγίσεως του άλλου προσώπου. Ένας σπόρος πάντα θέλει πορεία για να γίνει καρπός. Μόνο τα ορμονικά προϊόντα αναπτύσσονται γρήγορα. Μόνο που είναι καρκινογόνα.

Η πορεία μέσα από ένα σχήμα που λέγεται σωματική ανάγκη – σεξ – ικανοποίηση καταστρέφει τις πτυχές τις λεπτές του συναισθηματικού πεδίου του ανθρώπου. Λειτουργούν μόνο τα ζωώδη και καταπατούνται τα ανθρώπινα. Διαταράσσεται ολόκληρη η ισορροπία των δομών της ανθρώπινης ψυχής, που είναι φτιαγμένη να λειτουργεί την αγάπη ως έρωτα-γάμο αγιοπνευματικής δωρεάς.

Η ψυχολογική προσέγγιση

Εάν οι τροχοί ενός αυτοκινήτου δεν ακολουθούν τις οδηγίες που δίνονται από τον οδηγό, τότε η καταστροφή είναι σίγουρη. Ο συναισθηματικός παράγοντας, εάν δεν εξομαλυνθεί και σμιλευθεί κάτω από την καθοδήγηση των ροπών της ψυχής, τότε αποπροσανατολίζεται σύμφωνα με τις προτάσεις που διαγράψαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο.

Τα λεγόμενα συναισθήματα είναι εκφράσεις της κατ’ εικόνα Θεού πλασμένης ανθρώπινης υποστάσεως. Η ψυχή, ενεργοποιούμενη από τη δυναμική κίνηση «έρωτος-γάμου» καλλιεργεί χαρίσματα και εκφράσεις αιώνιας προοπτικής. Αυτό το «αιώνιο» δομικό υλικό που ζυμώνεται μέσα στον άνθρωπο αποτελεί μία ασφαλιστική δικλείδα αντιμετωπίσεως των διακυμάνσεων του βίου. Αυτό το «αιώνιο» υλικό νικάει και τον ίδιο το θάνατο όταν ο άνθρωπος ζήσει την τραγωδία της διαστάσεως σώματος και ψυχής την ώρα του θανάτου. Αν η καλλιέργεια αυτού του δομικού υλικού δεν γίνεται κάτω από σωστές προϋποθέσεις, διαταράσσεται, και ακολουθεί αποσύνθεση και εξάρθρωση όλων των επί μέρους εκδηλώσεων της προσωπικής ζωής του ανθρώπου.

Όταν τα θεμέλια είναι σαθρά όλο το οικοδόμημα είναι επικίνδυνο. Η ψυχή ψάχνει συνέχεια ως τροφή της τον «έρωτα-γάμο». Η πορεία της μέσα στον κόσμο είναι συνεχώς αναγωγική στη σχέση με τους ανθρώπους. Φεύγει μόνο από την αμαρτία. Έξω απ’ αυτήν δεν κλείνει δρόμους προς τους άλλους, δεν διασπά δεσμούς κοινωνικότητας. Δεν φτιάχνει και σπάζει δεσμούς κατ’ αρέσκειαν. Φτιάχνοντας και σπάζοντας και ανακατασκευάζοντας και ανακαταστρέφοντας δεν είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί το δομικό υλικό. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας στερεώνει το δομικό υλικό και του δίνει δυνατότητα για κοινωνική εργασία, που σημαίνει μία συνεχή ανάπτυξη της ενότητας του κόσμου. Γι’ αυτό οι άγιοι είναι εκείνοι που δίνουν το στίγμα της πορείας της ενότητας του κόσμου.

Σ’ ένα μοντέλο προγαμιαίων σχέσεων όλη αυτή η λειτουργία του δομικού υλικού τινάζεται στον αέρα. Εφ’ όσον ο πλησίον άνδρας η γυναίκα είναι προς «χρήση», εφ’ όσον δεν δέχεσαι να προσφέρεις το «δομικό σου υλικό» για να μπουν τα πρώτα θεμέλια της κοινωνίας και να συγκροτηθεί ο πρώτος πυρήνας κοινωνίας, η οικογένεια, οι σχέσεις με το άλλο πρόσωπο είναι αντικοινωνικές, δηλαδή τραγικές.

Οι αλλεπάλληλες αλλαγές συντρόφων αφήνουν βαθειά ρήγματα στο ψυχικό δομικό υλικό. Όσο πιο προχωρημένη είναι η σχέση κι όσο πιο ψευτο-ολοκληρωμένη είναι έξω από το σχήμα έρωτας-γάμος, τόσο περισσότερο καταστρέφεται βάναυσα, μπορεί και ανεπανόρθωτα, η μόνη ελπίδα του κόσμου να γίνει η ανθρώπινη μάζα όντως κοινωνία. Οι «ολοκληρωμένες» σχέσεις στο προγαμιαίο επίπεδο είναι μία ατομική βόμβα στο σώμα της κοινωνίας. Άνθρωποι με κατεστραμμένο δομικό υλικό δεν θα μπορέσουν να γίνουν μπροστάρηδες για κοινωνική αναμόρφωση και αναδόμηση. Η μετάνοια βέβαια έχει τη δύναμη να σώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει ακόμη και άγιο. Τα στίγματα όμως της αμαρτίας οδηγούν το σώμα στη διάλυση «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται». Κι εδώ αναφύεται το θέμα της βιολογικής προσέγγισης του έρωτα.

Η βιολογική προσέγγιση του έρωτα

Να διατυπώσουμε απλές σκέψεις: Το σώμα έχει αισθήσεις. Χωρίς τις αισθήσεις δεν θα υπήρχε η επαφή με το περιβάλλον. Τα κύτταρα των αισθήσεων ενεργοποιούν τα μηνύματα του έξω κόσμου και τα κάνουν ορατές, γευστικές, ακουστικές, επιδερμικές εμπειρίες. Τα κύτταρα της αφής, τα γευστικά κύτταρα, τα ακουστικά κύτταρα κ.λπ., αν υποστούν μία βάναυση προσβολή καταστρέφονται και δεν λειτουργούν προσωρινά η μερικές φορές για πάντα. Ένα έντονο φως μπορεί να αφαιρέσει από το οπτικό κύτταρο τη δυνατότητα της οράσεως. Ο έρωτας είναι και μία αίσθηση. Δεν παύει να είναι μία αίσθηση, και μέσα στα πλαίσια της συζυγίας ανδρός-γυναικός λειτουργεί και ως αίσθηση. Ποιός ασχολήθηκε ποτέ με τα «ερωτικά κύτταρα»;

Η έξω από τις προϋποθέσεις «έρωτας-γάμος» προγαμιαία σεξουαλική σχέση σύμφωνα με τις προηγούμενες σκέψεις, αφού θα καταστρέψει το συναισθηματικό και ψυχολογικό πεδίο, θα προχωρήσει και στην καταστροφή των ερωτικών κυττάρων. Η αποσπασματική χρήση του σεξ ως βιολογικής ανάγκης διαλύει σίγουρα τα ερωτικά κύτταρα. Αν χρησιμοποιήσω τα κουπιά μιας βάρκας για να παίξω τέννις στην παραλία, τα κουπιά θα είναι σπασμένα όταν θα έρθει η ώρα να λειτουργήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον στην ισορροπία νερού-βάρκας. Με τον τρόπο αυτόν εύκολα μπορεί να περιγραφεί το υπόδειγμα του ανικανοποίητου σεξουαλικά Δον Ζουάν. Όσες περισσότερες σχέσεις, τόσο περισσότερα κατεστραμμένα «ερωτικά κύτταρα», τόσο μεγαλύτερη αδυναμία για ερωτική σεξουαλική σχέση.

Οι «ειδικοί» σεξολόγοι θα πρέπει να λάβουν υπ ὄψιν σοβαρά τον παράγοντα αυτόν αν θέλουν να βοηθήσουν τους «πελάτες» τους. Ένας στομαχολόγος ποτέ δεν θα προτείνει φαγητά με καρυκεύματα στον ασθενή του. Απορώ γιατί ένας σεξολόγος προτείνει περισσότερο σεξ στον ερωτικά ανικανοποίητο «πελάτη» του. Φυσικά τη λύση δεν την περιμένουμε από το Βιάγκρα. Με χάπια δεν φτιάχνεται έρωτας. Το μόνο που φτιάχνεται, σίγουρα, μπορεί να είναι η ικανοποίηση πως ο ασθενής τα κατάφερε. Κι έτσι ξαναπαίζει το παιχνίδι της καταστροφής. Τα κατάφερε σημαίνει πως μπόρεσε ν’ αποδείξει πως είναι άνδρας. Άρα μπόρεσε να εκφράσει τη δύναμή του. Δηλαδή, απέδειξε τον κατακτητικό εγωισμό του. Το αποτέλεσμα έρχεται ως φαύλος κύκλος.

Ο εγωισμός σπάει τη σχέση των προσώπων. Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν εφ’ όσον πρέπει να καταξιωθείς. Το «δομικό υλικό» της ψυχής καταστρέφεται περισσότερο. Τότε και μόνο τότε μπορεί κανείς να καταλάβει το λόγο της Εκκλησίας και την πρότασή της για αποφυγή προγαμιαίων σχέσεων. Είναι μία πρόταση που όχι μόνο δεν βδελύσσεται τον έρωτα, αλλά αντίθετα θέλει να τον διασώσει και ν’ αναδείξει τον άνθρωπο ως το όντως ερωτικό πλάσμα που δημιούργησε ο Θεός. Ένα πλάσμα που αγαπάει το Θεό, τους ανθρώπους και εναρμονίζει τις εσωτερικές του λειτουργίες με την αγάπη του Θεού. Είναι ένα πλάσμα που ζει ένα και μοναδικό γάμο ως ενότητα με το Χριστό, κι εκεί μέσα εντάσσει το γάμο με το άλλο φύλο, το γάμο με την άσκηση, το γάμο με το μοναχισμό. Ο Χριστιανός ποτέ δεν μπορεί να είναι προγαμιαίος. Βρίσκεται στο κέντρο της ζωής και γι’ αυτό στο κέντρο της ζωής του γάμου με το Χριστό.

Ο μεταγαμιαίος άνθρωπος

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, οι προγαμιαίες σχέσεις είναι αδύνατες ως κατάσταση ζωής, αλλά δυνατές μόνο ως κατάσταση ασθένειας.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το προγαμιαίο θα απογοητεύσει σύντομα τον άνθρωπο και στο τέλος θα προσπαθεί να βρει τον εαυτό του σε δρώμενα έξω από το γάμο. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το μεταγαμιαίο άνθρωπο, που ψάχνει κάπου αλλού την ευτυχία του στα πέρα από το γάμο. Αλλά ο γάμος παραμένει ένα αξεπέραστο γεγονός ως σχέση με το Χριστό, με την Εκκλησία. Όπως δεν υπάρχει ούτε προεκκλησιαστική και μετεκκλησιαστική εποχή, έτσι δεν μπορεί να υπάρχει ούτε προγαμιαίος ούτε μεταγαμιαίος δεσμός.

Πηγή: http://www.pemptousia.gr

π. Αθανάσιος Λεμεσού "Οι προγαμιαίες σχέσεις"- ομιλία.

[youtube]wHIe-X85OFw[/youtube]