Ορθοδοξία

Με αφορμή ένα πρόσφατο ποστ του αγαπητού ψηλού, θα ήθελα να ρωτήσω και τον ίδιο αλλά και όποιον άλλον ενδιαφέρεται τί ακριβώς εστί η "ΘΕΩΣΗ", γιατί παρουσιάζεται σαν "σκοπός του ανθρώπου" και πως επιτυγχάνεται.

Αμαρτία είναι οτιδήποτε διακόπτει την κοινωνία μας με το θεό, η οποία (κοινωνία) μας οδηγεί προς τη Θέωση.

Εφόσον σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση, οτιδήποτε πράττει ο άνθρωπος και στέκεται εμπόδιο προς το σκοπό αυτό, είναι αμαρτία.



Προσωπικά δεν έχω κανένα σκοπό της ζωής μου τη θέωση (το να θεωθώ) αλλά υποθέτω ότι η χρήση αυτού του όρου γίνεται υπό άλλο πρίσμα. Αυτό ακριβώς και ζητώ να μάθω.

Ευχαριστώ

Θα σε γυρίσω λίγους μήνες πριν στη συνάντησή μας στο cafe στη στοά του βιβλίου στην Αθήνα με το Νέστορα και το Samsays. Είχες ξαναθέσει το θέμα και ο Samsays είχε δώσει μια πολύ καλή εξήγηση.

Καταρχήν κανείς δεν μπορεί να γίνει Θεός από εμάς. Εγώ όπως έχω καταλάβει τη θέωση είναι μια διαδικασία συνεχής η οποία ουδέποτε τελειώνει.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν του Θεού και ακόμη και μέσα στον Παράδεισο θα συνεχίσει να τελειώνεται. Μπορεί λοιπόν να ομοιάσει αλλά δεν μπορεί ποτέ να γίνει ίδιος. Και φυσικά υπάρχει μεγάλη διαφορά στο όμοιος και το ίδιος. Π.χ. δύο δίδυμα αδέρφια είναι όμοια αλλά δεν είναι ίδια ως άνθρωποι.

Για μένα από όσα έχω καταλάβει η θέωση είναι όπως είπα μια συνεχής διαδικασία, μια προσπάθεια του ανθρώπου ώστε να γίνει κατά χάριν Θεός. Ο ίδιος ο Χριστός μας δίνει αυτή την εντολή στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο όταν λέει:

Ε 48 Έσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ως ο πατήρ υμών ο εν τοίς ουρανοίς τέλειός εστιν.

Μας καλεί να γίνουμε τέλειοι όπως ο Πατέρας μας, να του μοιάσουμε. Όχι να γίνουμε ίδιοι, γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε ίδιοι. Ποτέ άλλωστε π.χ. το αντίγραφο δε γίνεται ίδιο με το πρωτότυπο.

Για μένα αυτό είναι η θέωση:

1. το να γίνω όμοιος με τον Πατέρα, να γίνω:

Κατά Ματθαίον ΙΑ και μάθετε απ' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία

2. να αποκτήσω ελάχιστη έστω πίστη:

Κατά Ματθαίον ΙΖ εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τώ όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται·

3. να μάθω να προσεύχομαι ώστε:

Κατά Ματθαίον ΚΑ 22 και πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τή προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε

4 να ασχολούμαι με το πνεύμα και όχι με τη σάρκα.

και 5 (που οδηγεί στο 1) να ακολουθήσω το δρόμο της θέωσης:

Κατά Μάρκον Η Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.

αλλά υποθέτω ότι η χρήση αυτού του όρου γίνεται υπό άλλο πρίσμα

Σωστά υποθέτεις, δε ξέρω όμως αν με το μικρό μου μυαλό κατάφερα να βοήθησω ή να μπερδέψω περισσότερο.

Μπορούμε να ρωτήσουμε και το γέροντα Μάξιμο σχετικά.

Sυμφωνω με τον Στρατη....

Στρατής,Dec 17 2006, 12:26 AM έγραψε: Θα σε γυρίσω λίγους μήνες πριν στη συνάντησή μας στο cafe στη στοά του βιβλίου στην Αθήνα με το Νέστορα και το Samsays. Είχες ξαναθέσει το θέμα και ο Samsays είχε δώσει μια πολύ καλή εξήγηση.
....

Σωστά υποθέτεις, δε ξέρω όμως αν με το μικρό μου μυαλό κατάφερα να βοήθησω ή να μπερδέψω περισσότερο.

Μπορούμε να ρωτήσουμε και το γέροντα Μάξιμο σχετικά.

Δεν θυμάμαι την απάντηση του samsays ούτε θυμάμαι αν ήταν αντίστοιχη με τη δική σου. Θυμάμαι όμως καλά ότι αυτή η λέξη δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε από τον Κύριο ούτε από Απόστολο ούτε από προφήτη.

Όλα αυτά που είπες είναι καλά και άριστα αλλά με τη θέωση πως συνδέονται δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Κρατώ το ζουμί αυτού που είπες.

Για μένα από όσα έχω καταλάβει η θέωση είναι όπως είπα μια συνεχής διαδικασία, μια προσπάθεια του ανθρώπου ώστε να γίνει κατά χάριν Θεός

και σχολιάζω.

1. Το "κατά χάριν" με το "προσπάθεια" είναι ένοιες αντικρουόμενες. Είτε φτάνουμε κάπου κατά χάριν είτε λόγω προσπάθειας.

2. Κατά την ταπεινή μου άποψη το να πορεύομαι στη ζωή μου σκοπεύοντας να γίνω Θεός, κατά χάριν ή σαν αποτέλεσμα προσπάθειας, είναι το αποκορύφωμα της αλαζονίας. Εδώ τρέχουμε πανικόβλητοι να γλυτώσουμε το πυρ το εξώτερο που μας αξίζει σαν βρωμερά σκουλήκια που είμαστε. Μήπως είναι λίγο εκτός ορίων το να λέμε ότι πορευόμαστε και προσπαθούμε να γίνουμε Θεοί?

Sorry αδελφέ μου αλλά μάλλον με μπέρδεψες παρά με βοήθησες. Κατανοητά όλα όσα είπες και ευλογημένα. Και η προσπάθεια να γίνουμε τέλειοι, και η προσπάθεια να γίνουμε πιστοί, να μάθουμε να προσευχόμαστε κλπ. Η Αγία Γραφή άλλωστε είναι ξεκάθαρη σε όλα αυτά. Το πως όμως αυτά μεταφράζονται σαν προσπάθεια για θέωση σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω. Ελπίζω είτε ο γέροντας Μάξιμος είτε ο ψηλός είτε όποιος άλλος να παραθέσουν μια τουλάχιστον λογική θέση. Πάνω από όλα αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι αυτό που ήδη ανέφερα. Γιατί παράγουμε και αναπαράγουμε έναν όρο, τόσο επικίνδυνο, από τη στιγμή που πουθενά δεν υπάρχει αυτός ο όρος/ορισμός/σκοπός/στόχος σε αυτά που παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός και οι Άγιοι Απόστολοι. Αντιθέτως είναι ένας όρος που για τον απαίδευτο, σαν κι εμένα, αναγνώστη έχει εντελώς ανάποδες προεκτάσεις από αυτά που διδάσκει η δική μας πίστη. Είναι ένας όρος πολλάκις και για αιώνες χρησιμοποιούμενος από τις ανατολικές θρησκείες και τον γνωστικισμό.

Σε κάθε περίπτωση εκτιμώ βαθύτατα την προσπάθειά σου να με βοηθήσεις. Γνωρίζω ότι αυτός ο όρος χρησιμοποιείται ευρύτατα στην παράδοση της ορθόδοξης εκκλησίας και αυτό που ζητάω είναι να καταλάβω το πως χρησιμοποιείται.

ευχαριστώ
m

Το "κατά χάριν" με το "προσπάθεια" είναι έννοιες αντικρουόμενες

Καθόλου. Το ένα το πρώτο οδηγεί στο δεύτερο. Η προσπάθεια φέρνει τις δωρεές του Θεού και αυτό σε κάνει κατά χάριν.

Στη Βίβλο ο ακριβής όρος ίσως να μην υφίσταται, υπάρχει όμως αυτό που έγραψα πιο πάνω.

Σε κάθε περίπτωση η θέωση νομίζω αναφέρεται σε πατερικά κείμενα και νομίζω ότι όταν χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό θα πρέπει να τον δούμε μαζί με το υπόλοιπο κείμενο γιατί διαφορετικά δημιουργούνται ερωτηματικά. Αυτή τη στιγμή δεν τα έχω φρέσκα στο μυαλό μου, νόμιζω ότι έχουμε εδώ άτομα που έχουν μεγαλύτερες γνώσεις στα πατερικά κείμενα και μπορούν να βοηθήσουν.

Παράλληλα έγραψα και στο γέροντα Μάξιμο, ο οποίος ελπίζω να βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε το θέμα, που πράγματι είναι δύσκολο.

Όπως και να έχει, μην ερμηνεύεις κυριολεκτικά τη λέξη, γιατί ακριβώς δεν ειπώθηκε με κυριολεκτική έννοια.

Γιατί παράγουμε και αναπαράγουμε έναν όρο, τόσο επικίνδυνο, από τη στιγμή που πουθενά δεν υπάρχει αυτός ο όρος/ορισμός/σκοπός/στόχος σε αυτά που παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός και οι Άγιοι Απόστολοι. Αντιθέτως είναι ένας όρος που για τον απαίδευτο, σαν κι εμένα, αναγνώστη έχει εντελώς ανάποδες προεκτάσεις από αυτά που διδάσκει η δική μας πίστη. Είναι ένας όρος πολλάκις και για αιώνες χρησιμοποιούμενος από τις ανατολικές θρησκείες και τον γνωστικισμό.

Είμαι σύμφωνος 1000% με τον Μηνά και μάλιστα θα έλεγα ότι μου πήρε από το στόμα αυτό που κι εγώ θα έλεγα. Μάλιστα προσωπικά επιλέγω να περάσω και στο στάδιο της συμβουλής, ότι όσο πιο σύντομα εκβάλλει κανείς αυτή τη λέξη από την ορολογία του, τόσο το καλύτερο.

Η λέξη αυτή δεν προσφέρει παρά ένα υπέροχο πάτημα σε όλους τους νεοεποχίτες κουτχούμιδες καμπαλιστές, ταοϊστες, ινδουιστές, βουδδιστές ακόμη και μάγους, να παρεισφρησουν στα....της δικής μας θρησκείας! Επίσημη πρόσκληση δηλαδή! Δε φτάνει που ήδη όλα έχουν μπει στον ίδιο σακί*, τους δίνουμε κι εμείς παραλλαγές δικών τους λέξεων λες και τους δίνουμε προσκλητήριο να έρθουν !

Θέωση δεν υφίσταται σαν έννοια και όποιος τολμά να δίδει έννοια σε αυτή τη λέξη ομοιάζει με υβριστή. Πόσο μάλλον, όταν οι ορισμοί που δίνουν οι ορθόδοξοι μας ταγοί και πατέρες ομοιάζουν με τις περίτεχνες ορολογίες και τα καλοστημένα τρικ των απανταχού γκουρού!

Κλείνοντας, θα σας παραθέσω την "εξήγηση" του όρου από το λεξικό ορθόδοξων όρων του πατέρα μου (προβαίνω σε επιλογές λόγω της έκτασης του κειμένου):

θέωση: Το υψηλότερο στάδιο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Η θέωση αποτελεί την ουσία του ανθρώπινου προορισμού. Αυτός εκφράζεται με τον αγιογραφικό όρο "καθ' ομοίωσιν" ο οποίος δεν έχει την έννοια της κατ' ουσίαν θεοποίησης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος καλείται να γίνει Θεός όχι κατά φύσιν αλλά κατά χάριν. Η θέωση δεν είναι μια ουτοπική επιδίωξη του χριστιανού αλλά ένας πραγματοποιήσιμος στόχος. Εγγυητής αυτής είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος κατά τον Μ. Αθανάσιο "ενηνθρωπησεν ινα εμεις θεοποιηθώμεν". Κατά τον Γρηγόριο τον θεολόγο ο άνθρωπος είναι "ζώον ενταυθαν οικονομούμενον ...τη προς Θεού νεύσει θεούμενον". Προς αυτή την κατεύθυνση μας οδηγεί και ο λόγος του Κυρίου " εσεσθε ουν υμεις τελειοι ωσπερ ο πατηρ υμων ο εν τοις ουρανοις τελειος εστιν"

Και πάλι επαναλαμβάνω, η στείρα κυριολεκτική αντίληψη ορισμένων πραγμάτων οδηγεί σε βιασμένα συμπεράσματα. Το να πιάνουμε μια λέξη στον αέρα, δε λέει κάτι. Αν έχεις μια απορία, πέρα από τους φίλους κτλ, πιάσε, ερεύνησε, βρες που αναφέρεται αυτό και διάβασε τα κείμενα αλλιώς δεν μπορείς να αναπτύξεις μια βάσιμη θέση. Δες τι ειπώθηκε, ποιος το είπε και τι είπε.

Παράθεση:
Η λέξη αυτή δεν προσφέρει παρά ένα υπέροχο πάτημα σε όλους τους νεοεποχίτες κουτχούμιδες καμπαλιστές, ταοϊστες, ινδουιστές, βουδδιστές ακόμη και μάγους, να παρεισφρησουν στα....της δικής μας θρησκείας! Επίσημη πρόσκληση δηλαδή! Δε φτάνει που ήδη όλα έχουν μπει στον ίδιο σακί*, τους δίνουμε κι εμείς παραλλαγές δικών τους λέξεων λες και τους δίνουμε προσκλητήριο να έρθουν !


Αν κανείς είναι γεμάτος πνευματικές τρύπες, ας του ορίσει όλος ο προαναφερόμενος συρφετός. Πρώτα πρέπει κανείς να γνωρίσει καλά τα της δικής του θρησκείας και τότε κανείς δεν εισχωρεί. Κλασσικό παράδειγμα η γερόντισσα Γαβριηλία.

Προσωπικά δε με αφορά τι λέει ο τάο, ο βούδας, ο ένας και ο άλλος. Οι δικοί μου με ενδιαφέρει τι λένε. Αν άλλοι έκλεψαν όρους από εμάς -και όχι εμείς από αυτούς-που έχουν ερμηνευτεί ξεκάθαρα για να πουν τα δικά τους, θα δώσουν απολογία στην ώρα τους.

θέωση: Το υψηλότερο στάδιο της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Η θέωση αποτελεί την ουσία του ανθρώπινου προορισμού. Αυτός εκφράζεται με τον αγιογραφικό όρο "καθ' ομοίωσιν" ο οποίος δεν έχει την έννοια της κατ' ουσίαν θεοποίησης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος καλείται να γίνει Θεός όχι κατά φύσιν αλλά κατά χάριν. Η θέωση δεν είναι μια ουτοπική επιδίωξη του χριστιανού αλλά ένας πραγματοποιήσιμος στόχος. Εγγυητής αυτής είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος κατά τον Μ. Αθανάσιο "ενηνθρωπησεν ινα εμεις θεοποιηθώμεν". Κατά τον Γρηγόριο τον θεολόγο ο άνθρωπος είναι "ζώον ενταυθαν οικονομούμενον ...τη προς Θεού νεύσει θεούμενον". Προς αυτή την κατεύθυνση μας οδηγεί και ο λόγος του Κυρίου " εσεσθε ουν υμεις τελειοι ωσπερ ο πατηρ υμων ο εν τοις ουρανοις τελειος εστιν

Συγγνώμη αλλά δε βλέπω κάτι το πεμπτό. Ίσα ίσα το επικίνδυνο σημείο γίνεται ξεκάθαρο. Ο όρος σοκάρει; Δε θα έπρεπε. Αν κάτι θα έπρεπε να σοκάρει είναι ότι πιστεύουμε σε ένα Θεό που ενώ μπορεί τα πάντα να κάνει, έγινε άνθρωπος, έφαγε ξύλο, φτυσιές, ραπίσματα,καρφιά, ταπεινώθηκε όσο κανείς και πέθανε επάνω στο Σταυρό. Όλα αυτά για κάποιον που είναι παντοδύναμος, δε σοκάρουν; Κι όμως εμείς Αυτόν πιστεύουμε.

Γιατί παράγουμε και αναπαράγουμε έναν όρο, τόσο επικίνδυνο,

Τίποτε δεν είναι επικίνδυνο όταν η πίστη πατά σε γερές βάσεις και όταν όλα εξηγούνται.

από τη στιγμή που πουθενά δεν υπάρχει αυτός ο όρος/ορισμός/σκοπός/στόχος σε αυτά που παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός και οι Άγιοι Απόστολοι

Αυτά που μας παρέδωσαν τα τηρούμε; Μμμμμμ......από όσο ξέρω και από όσους ξέρω εντός κι εκτός φόρουμ που μελετούν, κανείς δεν τα τηρεί, ούτε καν τα εξόφθαλμα.

Μια στιγμη. Να βαλουμε τα πραγματα στην σειρα.
Οι Πατερες μιλησαν με την χαρη του αγιου πνευματος.
Η μη παραδοχη αυτων που ειπαν για μενα ειναι υβρεις στο Αγιο Πνευμα.
Αν φτασουμε στο σημειο να πουμε οτι οι Πατερες εσφαλλαν και το εντοπισαμε εμεις τοτε την πατησαμε.
Να μη νοθευουμε την Πιστη μας και να νερωνουμε τον εγωισμο μας.
Απο την στιγμη που θα πουμε οτι μπορουμε να καταλαβουμε την απατη εχουμε χασει το παιγνιδι.
Η απατη του σατανα για να την αντιληφθουμε δεν ειναι μαυρο ή ασπρο. Εχει πολλα ποδαρια αυτος.
Και πολλες φορες η μιση αληθεια παρουσιαζεται μπροστα μας σαν ολη τηναληθεια.
Οχι για μενα οι Πατερες οταν μιλησαν για θεωση δεν εκαναν λαθος. Ωστοσο εμεις πρεπει να μπορεσουμε να διακρινουμε το γνησιο απο τη μαιμου. Και οχι να βαφτισουμε το γνησιο απατη γιατι δεν μπορουμε να διακρινουμε την διαφορα και τα ορια που τα κανουν να ξεχωριζουν.
Αιτια που δεν μπορουμε να τα ξεχωρισουμε ειμαστε εμεις και μονο εμεις.

Συνετοι σαν τα φιδια λοιπον

Εξαλλου τα πραγματα μπορει να ειναι ακατανοητα για μας, αλλα για την μεγαλοψυχια του Θεου ειναι δυνατα.
Θ Θεος εκανε το συμπαν με μια πραξη της ελευθερης θελησης του. Τιποτα δεν τον πιεσε να το κανει αλλα ειναι συνεπεια της Θεικης εκλογης.
Ο λογος που το δημιουργησε ηταν η αγαπη. Και το να αγαπας σημαινει να μοιραζεσαι.
Ωστοσο σαν δημιουργηματα, ποτε δεν μπορουμε να ειμαστε μονο οι εαυτοι μας. Ο Θεος ειναι ο πυρηνας της υπαρξης μας, διαφορετικα παυουμε να υπαρχουμε.

"Ο Θεος παντα θα εχει να διδαξει τον ανθρωπο κατι περισσοτερο, κι ο ανθρωπος παντα θα εχει να διδαχθει κατι περισσοτερο απ' το Θεο." Αγιος Ειρηναιος.

Και αυτο δεν προκειται να σταματησει ποτε οπως και η δοξα του Θεου.
Γιατι ο Θεος δεν εχει τελος και αρχη!

Τα ρυακια και οι παραποταμοι παιρνουν απο τον ποταμο την ζωη, το νερο, τα ψαρια, και ανθοιζουν και αυτα γυρω τους οπως και ο ποταμος.
Ομως ποτε δεν θα γινουν -ο ποταμος- και παντα θα εξαρτουνται απο τον ποταμο.
Η ζωη ερχεται απο τον ποταμο και δινεται και σε αυτα.
Τωρα τα ρυακια θα πρεπει να ειναι καθαρα απο πετρες ξυλα και βρωμιες για να μπορεσουν να δεχτουν το ποταμο.
Και ενας παρατηρητης βλεποντας εναν παραποταμο θα μπορουσε να πει οτι ειναι κοντα στον ποταμο, γιατι μοιαζει με αυτον εχει τα ιδια χαρακτηριστικα και πηγαζει απο αυτον. Αλλα στην ουσια δεν ειναι ο ποταμος και η υπαρξη του εξαρταται απο τον ιδιο τον ποταμο.

Αθανάσιος,Dec 18 2006, 12:44 AM έγραψε: Μια στιγμη. Να βαλουμε τα πραγματα στην σειρα.
...
Οχι για μενα οι Πατερες οταν μιλησαν για θεωση δεν εκαναν λαθος. Ωστοσο εμεις πρεπει να μπορεσουμε να διακρινουμε το γνησιο απο τη μαιμου. Και οχι να βαφτισουμε το γνησιο απατη γιατι δεν μπορουμε να διακρινουμε την διαφορα και τα ορια που τα κανουν να ξεχωριζουν.
Αιτια που δεν μπορουμε να τα ξεχωρισουμε ειμαστε εμεις και μονο εμεις.

Συνετοι σαν τα φιδια λοιπον

Αυτό ακριβώς ψάχνω κι εγώ Θανάση μου. Τί είπαν, πως το είπαν, πως το εννοούσαν. Ποιός το πρωτοείπε, πότε και πως το όρισε. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Και κάτι ακόμα σχετικά με το θέμα. Ένα ίσως σημαντικό ζήτημα με αφορμή το παρακάτω.

Στρατής,Dec 17 2006, 09:11 PM έγραψε: Καθόλου. Το ένα το πρώτο οδηγεί στο δεύτερο. Η προσπάθεια φέρνει τις δωρεές του Θεού και αυτό σε κάνει κατά χάριν.

Δύο ζητήματα αλληλένδετα.

Η προσπάθεια φέρνει τις δωρεές του Θεού!
Και αυτό με/σε κάνει κατά χάριν!

Νομίζω ότι θα ήταν καλό πρώτιστα να διαχωρίσουμε τις έννοιες.

Κατά την ταπεινή μου άποψη η προσπάθεια δεν έχει τη δυνατότητα να φέρει ΤΙΠΟΤΑ για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν δικαιούμαστε ΤΙΠΟΤΑ. Η Θεία Χάρη λειτουργεί σαν αποτέλεσμα της αποκλειστικής βούλησης του Κυρίου και το αν εμείς προσπαθούμε ή όχι, αν κάνουμε πολλά καλά έργα ή όχι, αν αν αν δεν έχει να πει τίποτα απολύτως. Αλλίμονο αν πιστέψουμε ότι οι δωρεές του Κυρίου έρχονται σαν αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας. Αυτή είναι η διδασκαλία του Μωσαικού νόμου, η δικαίωση και η σωτηρία μέσω των έργων και είναι αυτό ακριβώς που κατήργησε ο Κύριος με τη θυσία Του. Το μόνο το οποίο έχει αξία ενώπιον του Θεού είναι η πίστης μας, στην οποία η έννοια της προσπάθειας δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Δεν λαμβάνουμε σαν αποτέλεσμα έργων.


Ρωμ 4
1 τι ουν ερουμεν ευρηκεναι αβρααμ τον προπατορα ημων κατα σαρκα
2 ει γαρ αβρααμ εξ εργων εδικαιωθη εχει καυχημα αλλ ου προς θεον
3 τι γαρ η γραφη λεγει επιστευσεν δε αβρααμ τω θεω και ελογισθη αυτω εις δικαιοσυνην
4 τω δε εργαζομενω ο μισθος ου λογιζεται κατα χαριν αλλα κατα οφειλημα
5 τω δε μη εργαζομενω πιστευοντι δε επι τον δικαιουντα τον ασεβη λογιζεται η πιστις αυτου εις δικαιοσυνην


Φυσικά υπάρχει και η θεώρηση που λέει ότι ο Θεός και καλά είναι υποχρεωμένος όταν εμείς προσπαθούμε, κάνουμε έργα κλπ να μας στείλει τις δωρεές Του, τη Χάρη Του.

Ελπίζω να γίνεται κατανοητή η τεράστια διαφορά του να λαμβάνουμε δωρεές κατά χάριν με το να λαμβάνουμε σαν αποτέλεσμα προσπάθειας (κατά έργον, κατά οφείλημα).

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό σημείο του Παύλου είναι πολύ σχετικό με το θέμα

1 εστιν δε πιστις ελπιζομενων υποστασις πραγματων ελεγχος ου βλεπομενων
2 εν ταυτη γαρ εμαρτυρηθησαν οι πρεσβυτεροι
3 πιστει νοουμεν κατηρτισθαι τους αιωνας ρηματι θεου εις το μη εκ φαινομενων το βλεπομενον γεγονεναι
4 πιστει πλειονα θυσιαν αβελ παρα καιν προσηνεγκεν τω θεω δι ης εμαρτυρηθη ειναι δικαιος μαρτυρουντος επι τοις δωροις αυτου του θεου και δι αυτης αποθανων ετι λαλει
5 πιστει ενωχ μετετεθη του μη ιδειν θανατον και ουχ ηυρισκετο διοτι μετεθηκεν αυτον ο θεος προ γαρ της μεταθεσεως μεμαρτυρηται ευαρεστηκεναι τω θεω
6 χωρις δε πιστεως αδυνατον ευαρεστησαι πιστευσαι γαρ δει τον προσερχομενον τω θεω οτι εστιν και τοις εκζητουσιν αυτον μισθαποδοτης γινεται
7 πιστει χρηματισθεις νωε περι των μηδεπω βλεπομενων ευλαβηθεις κατεσκευασεν κιβωτον εις σωτηριαν του οικου αυτου δι ης κατεκρινεν τον κοσμον και της κατα πιστιν δικαιοσυνης εγενετο κληρονομος
8 πιστει καλουμενος αβρααμ υπηκουσεν εξελθειν εις τοπον ον ημελλεν λαμβανειν εις κληρονομιαν και εξηλθεν μη επισταμενος που ερχεται
9 πιστει παρωκησεν εις γην της επαγγελιας ως αλλοτριαν εν σκηναις κατοικησας μετα ισαακ και ιακωβ των συγκληρονομων της επαγγελιας της αυτης
10 εξεδεχετο γαρ την τους θεμελιους εχουσαν πολιν ης τεχνιτης και δημιουργος ο θεος
11 πιστει και αυτη σαρρα στειρα δυναμιν εις καταβολην σπερματος ελαβεν και παρα καιρον ηλικιας επει πιστον ηγησατο τον επαγγειλαμενον
12 διο και αφ ενος εγεννηθησαν και ταυτα νενεκρωμενου καθως τα αστρα του ουρανου τω πληθει και ως η αμμος η παρα το χειλος της θαλασσης η αναριθμητος
13 κατα πιστιν απεθανον ουτοι παντες μη λαβοντες τας επαγγελιας αλλα πορρωθεν αυτας ιδοντες και ασπασαμενοι και ομολογησαντες οτι ξενοι και παρεπιδημοι εισιν επι της γης

Όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι, έλαβαν τις δωρεές του Κυρίου σαν αποτέλεσμα της πίστεώς τους και όχι σαν αποτέλεσμα έργων ή προσπάθειας. Όσο συντομότερα συνειδητοποιήσουμε το ότι το "κατά χάριν" και το "κατά προσπάθειαν" είναι έννοιες εξ ορισμού αντίθετες, αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, τόσο πιο ξεκάθαρα θα διακρίνουμε το δρόμο που ευχαριστεί τον Κύριο. Ας μην μπερδευτεί κανείς και νομίσει ότι λέω πως δεν χρειάζεται να κάνουμε έργα σαν αποτέλεσμα της πίστεως. Αυτό που λέω είναι εντελώς διαφορετικό.

Κλείνω με το θέμα της θέωσης. Τουλάχιστον από τον Νέστορα έλαβα έναν ορισμό. Ίσως τα υπόλοιπα να πέρασαν στη σφαίρα της ισοπέδωσης αλλά γνωρίζω ότι ο Νέστορας να προφυλάξει θέλει από στραβά και όχι να προκαλέσει ταραχή. Τώρα πάντως ξέρω τουλάχιστον σε τί αναφερόμαστε με τον όρο θέωση.

Χώρια λοιπόν από τους προβληματισμούς που έχω σχετικά με τη φράση "Ο άνθρωπος καλείται να γίνει Θεός όχι κατά φύσιν αλλά κατά χάριν. Η θέωση δεν είναι μια ουτοπική επιδίωξη του χριστιανού αλλά ένας πραγματοποιήσιμος στόχος" και που αφήνω για την πορεία της συζήτησης μιας και είμαι βέβαιος ότι οι βασικοί συμμετέχοντες δεν έχουν λάβει θέση ακόμα, θα εκθέσω μία ακόμα απορία.

Και η απορία μου είναι η εξής. Η επίτευξη αυτής της θέωσης (η οποία έχει και στάδια από ότι είδα στο link της οοδε), το να γίνει δηλαδή Θεός κάποιος άνθρωπος αφού το προσπαθήσει πολύ, κατά χάριν πάντα!!!!!!!, πως σχετίζεται με την έννοια της αμαρτίας? Αυτός δηλαδή που θα επιτύχει αυτόν τον πραγματοποιήσιμο στόχο του να γίνει Θεός, αμαρτάνει πλέον ή έχει φτάσει σε επίπεδο αναμάρτητο? Και εάν αμαρτήσει αφού έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο παύει να είναι Θεός κατά χάριν ή παραμένει? ξαναξεκινάει από την αρχή ή έχασε οριστικά την ευκαιρία?

Μάλλόν ήταν πάνω από μια απορία.
Τέλος μια διευκρίνιση. Όλα αυτά περί θέωσης, αναφέρονται σε ετούτον τον κόσμο ή στην μετέπειτα της αναστάσεως ζωή?


Όποιος θέλει να με βοηθήσει στο ερώτημα του τόπικ είτε θα το κάνει ουσιαστικά είτε να μην το κάνει καθόλου. Αφού ο όρος πρωτοεμφανίζεται στα πατερικά κείμενα, ας ξεκινήσουμε από εκεί. Ποιος πατέρας είναι ο πατέρας του όρου και σε ποιο κείμενό του ο όρος πρωτοεμφανίζεται. Ένα καλό και ξεκάθαρο σημείο ειλικρινούς αναζήτησης.

Καλημέρα σε όλους

Τί είπαν, πως το είπαν, πως το εννοούσαν. Ποιός το πρωτοείπε, πότε και πως το όρισε. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Ακριβώς Μηνά. Στα λόγια μου έρχεσαι. Δίχως αυτό παρασυρόμαστε σε συζήτησεις που ίσως αποπροσανατολίζουν.

Το μόνο το οποίο έχει αξία ενώπιον του Θεού είναι η πίστης μας, στην οποία η έννοια της προσπάθειας δεν έχει τίποτα να προσφέρει

Δηλαδή αν εγώ πιστεύω αλλά κλέβω, τη φέρνω στους γύρω μου, απατώ τη γυναίκα μου, ασεβώ στους γονείς μου, μοιχεύω, χαρτοπαίζω, βρίζω, ασκώ σωματική βία, κάνω, ράνω, είμαι αρεστός στο Θεό και δέχομαι τις δωρεές Του;

Αλλίμονο αν πιστέψουμε ότι οι δωρεές του Κυρίου έρχονται σαν αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας.

Όχι, έρχονται σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας που κάνουμε με αρωγό τον Κύριου, δίχως τον όποιο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.

Και η απορία μου είναι η εξής. Η επίτευξη αυτής της θέωσης (η οποία έχει και στάδια από ότι είδα στο link της οοδε), το να γίνει δηλαδή Θεός κάποιος άνθρωπος αφού το προσπαθήσει πολύ, κατά χάριν πάντα!!!!!!!, πως σχετίζεται με την έννοια της αμαρτίας? Αυτός δηλαδή που θα επιτύχει αυτόν τον πραγματοποιήσιμο στόχο του να γίνει Θεός, αμαρτάνει πλέον ή έχει φτάσει σε επίπεδο αναμάρτητο? Και εάν αμαρτήσει αφού έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο παύει να είναι Θεός κατά χάριν ή παραμένει? ξαναξεκινάει από την αρχή ή έχασε οριστικά την ευκαιρία?

Μάλλόν ήταν πάνω από μια απορία.
Τέλος μια διευκρίνιση. Όλα αυτά περί θέωσης, αναφέρονται σε ετούτον τον κόσμο ή στην μετέπειτα της αναστάσεως ζωή?

Η ΟΟΔΕ ας μείνει στην άκρη Μηνά μου. Ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει, οι Πατέρες είναι βάση, όχι η ΟΟΔΕ.

Η απορία σου στο τέλος δίνει και την απάντηση στο θέμα της αμαρτίας. Η Θέωση όπως την θέτει ο ορισμός και αν θυμάμαι καλά είναι το αποτέλεσμα, η ανταμοιβή που έρχεται στην άλλη ζωή, εκεί όπου αμαρτία δε θα υπάρχει για όσους σωθούν.