Ορθοδοξία

Η άγνοια του τόπου, δηλαδή του Ναού, του τύπου, δηλαδή του τυπικού της λατρείας και της ουσίας της λατρείας, η άγνοια αυτή είναι μία από τις σπουδαιότερες αιτίες που συνεχώς αραιώνουν τα εκκλησιάσματα και αδειάζουν οι Ναοί. Η άγνοια αυτή εγκυμονεί κλιμακωτά τους εξής κινδύνους:
1) Τον κίνδυνο της τυπολατρείας. Οι χριστιανοί μπαίνοντας στο Ναό εκτελούν διάφορους νεκρούς τύπους, κάνουν μερικές κινήσεις, προβαίνουν σε διάφορες ενέργειες, ακούνε ορισμένα ακατανόητα πράγματα και με το "Δι ευχών...." φεύγουν έχοντας την ψευδαίσθηση πως εκκλησιάστηκαν.
2) Τον κίνδυνο της συνηθείας. Ιερείς και ψάλτες, αλλά και ο πολύς λαός κινούνται από το νόμο της συνηθείας κατά την ώρα της κοινής λατρείας.
3) Τον κίνδυνο της ασεβείας. Σε στιγμές φρικτές, όπου τα ιερώτατα Μυστήρια τελούνται, πολλοί χριστιανοί, αγνοώντας τη σημασία των στιγμών αυτών, δεν προσέχουν, δεν προσεύχονται, δεν μεταρσιώνονται, αλλ' αντίθετα, σκέπτονται άλλα πράγματα, μερικές φορές και αμαρτωλά, συζητούν, ατακτούν, θορυβούν, με μία λέξη ασεβούν.
4) Τον κίνδυνο της απομάκρυνσης από το Ναό. Όταν για πολλά χρόνια μπαίνουν στο Ναό και δεν συμμετέχουν στα τελούμενα μέσα σ' αυτόν, αισθάνονται κούραση. Δεν τους τραβά το ενδιαφέρον η λατρεία. "Τα ίδια και τα ίδια ακούω. Βαρέθηκα πια ...", είναι η συνηθισμένη δικαιολογία ανθρώπων, που έχουν άγνοια της ορθοδόξου λατρείας. Και πράγματα, τα οποία θα έπρεπε να τους ευφραίνουν, τους φαίνονται ανιαρά και τους κουράζουν

Φοβάμαι Αχιλλέα ότι αυτό που απομακρύνει τους ανθρώπους από το Χριστό και την Εκκλησία δεν είναι η άγνοια του τυπικού, αλλά η άγνοια της ουσίας της λατρείας. Δηλαδή, φοβάμαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και πολλοί Χριστιανοί δε γνωρίζουν ότι η ο λόγος ύπαρξης της Εκκλησίας και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των μελών της, είναι η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία.

Οι περισσότεροι Χριστιανοί, ακόμη κι αν πηγαίνουν τακτικά στην Εκκλησία, συμμετέχουν σπάνια στο κοινό Ποτήριο και πολλοί το κάνουν χωρίς ουσιαστική προετοιμασία μέσω του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως. Επίσης ελάχιστοι Χριστιανοί συμμετέχουν στην Ακολουθία του Όρθρου, που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον από πλευράς υμνολογίας και διαφέρει από μέρα σε μέρα και από Κυριακή σε Κυριακή και δημιουργεί την απαραίτητη κατάνυξη για την ουσιαστική συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία.

Η ουσιαστική συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία θα μπορούσε να άρει τις συνέπειες της άγνοιας του τυπικού της λατρείας, επειδή η Γνώση είναι προϊόν της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Άλλωστε, όταν κάποιος συμμετέχει τακτικά στις Ακολουθίες, άθελά του σιγά-σιγά, αλλά και με τη βοήθεια του κηρύγματος, μαθαίνει και το τυπικό της λατρείας.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΩΝ



1) Μπαίνουμε στην Εκκλησία αθόρυβα.

2) Προσκυνούμε και ασπαζόμαστε τις άγιες εικόνες με ευλάβεια.

3) Δεν στεκόμαστε στην είσοδο της Εκκλησίας και γενικά δεν εμποδίζουμε τους άλλους που έρχονται.

4) Μένουμε όρθιοι, ακίνητοι και σιωπηλοί και προσευχόμαστε. Οι μητέρες με τα νήπια ας προσέχουν περισσότερο. Να μην κάνουν φασαρία.

5) Μέσα στην Εκκλησία επιτρέπεται «συζήτηση» μόνο με τον Θεό. Κάθε άλλη συζήτηση είναι αμαρτία. Αν χρειαστεί κάτι, το λέμε ψιθυριστά.

6) Είμαστε απαραιτήτως όρθιοι στα εξής σημεία:

Ευλογημένη η βασιλεία.

Σοφία ορθοί.

Ευαγγέλιο.

Χερουβικό.

Πιστεύω.

Λάβετε φάγετε μέχρι και το Άξιον εστί.

Πάτερ ημών.

Τα άγια τοις αγίοις.

Μετά φόβου Θεού.

Απόλυση.

7) Τις Κυριακές δεν γονατίζουμε στο σημείο: Τα σα εκ των σων, σοι προσφέρομεν…

8) Στη θεία κοινωνία πηγαίνουμε με τη σειρά, σε απόσταση ο ένας από τον άλλο.

9) Οι μεγάλοι πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα, ευλάβειας, υπομονής, σιωπής, προσευχής. Τα παιδιά να δείχνουν σεβασμό στους μεγαλύτερους.

10) Και όταν τελειώσει η Θεία Λειτουργία, πρέπει να έχουμε μέσα στην Εκκλησία την ίδια ευλάβεια, γιατί η Εκκλησία είναι ο οίκος του Θεού. Δεν είναι σωστό στο τέλος να γκρεμίζουμε ό,τι κτίσαμε μέχρι τη στιγμή εκείνη.

http://katixitikoinois.blogspot.de/2012 ... _8324.html