Το Μυστήριο της Εξομολογήσεως

[stratis]

Νίκο δε διαφωνώ με όσα λες αλλά άλλο ερώτημα έθεσα. Αυτοί που δε γνωρίζουν τι να πουν, ντρέπονται, κτλ κτλ, για να πάνε θέλουν ένα σπρώξιμο, κάποια επιχειρήματα. Τι λέμε σε αυτή την περίπτωση; Πώς τους βοηθούμε; Θα ήθελα να το συνεχίσεις από την τελευταία σου παράγραφο και μετά.

Το μεγάλο πρόβλημα το έχουν εκείνοι που δεν έχουν επίγνωση της αμαρτωλότητάς τους, όπως λέω και πιο πάνω, αυτοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι για το Μυστήριο της Μετάνοιας, γιατί απλούστατα δεν έχουν ακόμη νοιώσει την ανάγκη της μετάνοιας. Να ευχόμαστε νά ΄ρθει και γι αυτούς η ώρα της μετάνοιας, πριν να είναι αργά.

Αυτούς πως δε γνωρίζουν, πώς τους βοηθά κανείς πέρα από την προσευχή για αυτούς;

[Kefallonitis]

Αυτούς πως δε γνωρίζουν, πώς τους βοηθά κανείς πέρα από την προσευχή για αυτούς;

ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΞΑΝΑΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ
ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ.
Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΝΕΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΟΗΘΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙ .

[Νίκος]

Το μεγάλο πρόβλημα το έχουν εκείνοι που δεν έχουν επίγνωση της αμαρτωλότητάς τους, όπως λέω και πιο πάνω, αυτοί δεν είναι ακόμη έτοιμοι για το Μυστήριο της Μετάνοιας, γιατί απλούστατα δεν έχουν ακόμη νοιώσει την ανάγκη της μετάνοιας. Να ευχόμαστε νά ΄ρθει και γι αυτούς η ώρα της μετάνοιας, πριν να είναι αργά.

Αυτούς πως δε γνωρίζουν, πώς τους βοηθά κανείς πέρα από την προσευχή για αυτούς;

Δυστυχώς, Στρατή, φοβάμαι ότι γι αυτοιύς πέρα απ΄την προσευχή και το παράδειγμά μας δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Όμως, επειδή, ο Κύριος "πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" είναι βέβαιο ότι κι εκείνους θα τους καλέσει με τον τρόπο που μόνο Εκείνος ξέρει. Τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή να τους μιλήσουμε για μετάνοια και πνευματική ζωή.

Τα λέω αυτά γιατί έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω συζήτηση με ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους, όχι από άγνοια, αλλά από αδιαφορία. Λοιπόν, δεν βγαίνει τίποτε, έχει σκληρυνθεί η καρδιά τους κι είναι σαν να χτυπάς σε βράχο. Η καρδιά τους θα μαλακώσει μόνο μέσα απ΄τις δοκιμασίες, όταν εκείνες έρθουν σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού.

Μπορούμε να προσευχόμαστε γι αυτούς, αλλά δεν πρέπει να μας στενοχωρεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, γιατί το έργο της σωτηρίας είναι της Θείας Χάριτος, κι όχι δικό μας, εμείς απλά βοηθούμε όποτε κι όπως μπορούμε.

[stratis]

Τα λέω αυτά γιατί έχω προσπαθήσει πολλές φορές να κάνω συζήτηση με ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους, όχι από άγνοια

Για αυτούς όμως που έχουν άγνοια και που συμβαίνει να κάνουμε μια σχετική κουβέντα, πώς μπορούμε να τους ωθήσουμε και να τους βοηθήσουμε;

[Νίκος]

Εξαρτάται από το βαθμό της άγνοιας. Πλήρης άγνοια για το τι είναι καλό ή κακό δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί σ΄όλους τους ανθρώπους ακόμη και τους μη Χριστιανούς υπάρχει η συνείδηση, που πληροφορεί για το σωστό και το λάθος και αναζητά τον Θεό.

Αυτούς λοιπόν που έχουν άγνοια, αλλά αναζητούν τον Θεό κι έχουν συναίσθηση ότι κάτι τους λείπει μακριά Του, αυτούς οφείλουμε να τους πληροφορήσουμε, κατά τις δυνάμεις μας, για το τι προσφέρει η Εκκλησία στον άνθρωπο και πως μπορούν να επωφεληθούν απ΄αυτό. Αν δούμε ότι δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας μπορούμε να τους οδηγήσουμε σ΄αυτούς που έχουν περισσότερες πνευματικές γνώσεις από μας και μπορούν να βοηθήσουν.

[Xrisa]

καλησπέρα
επειδή το ζω το συγκεκριμένο θέμα μέσα στο σπίτι μου, η άποψή μου είναι , ότι θα πρέπει να προσευχόμαστε για αυτούς και θα έρθει ή ώρα τους, άλλωστε ο Κύριος μας περιμένει όλους κοντά Του

[dionisis]

Δύσκολο θέμα παιδιά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανόνας για το πως θα δώσουμε στον άλλον να εννοήσει το μυστήριο της εξομολογήσεως. Οι περιπτώσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πως κάποιος, χωρίς να γνωρίζει τίποτα περί Ορθοδοξίας ή να αγνοεί κάποια πράγματα θα βρεθεί στο μυστήριο της εξομολογήσεως; Πως θα καταλάβει την αναγκαιότητα του μυστήριου;

Αν δεν κάνω λάθος στην παράδοση της εκκλησίας μας οι άνθρωποι που εκδήλωναν ενδιαφέρον για την πίστη μας δεν βαπτίζονταν αμέσως αλλά παρέμεναν κατηχούμενοι για όσον καιρό έκρινε ο ιερέας.

Αργότερα και ενώ τα παιδιά βαπτίζονταν και βαπτίζονται σε μικρή ηλικία τον ρόλο του κατηχητή το αναλάμβανε ο νονός του παιδιου (πνευματικός πατέρας) και οι γονείς του.

Μέσω της κατήχησης θα σκιρτίσει η καρδιά του ανθρώπου και μέσω αυτής θα αρχίσει να πιστεύει. Πως να βρεθεί από την μία στιγμή στην άλλην να εξομολογείται..; Θα πάει πολλές φορές, και τον βασικότερο από όλους τους ρόλους, τον έχει ο πνευματικός. Πόσες φορές θυμάμαι πήγαινα στον παπούλη μου και μου μίλαγε, μου μίλαγε... συνέχεια! Και αναρωτιόμουνα, μα τι γίνεται τώρα, εξομολογούμαι; Δεν εξομολογόμουνα αλλά αισθανόμουν από τα λόγια του την αγάπη του πνευματικού μου και κατ επέκταση την αγάπη του Κυρίου μας για όλους εμάς. Και όταν αισθάνθηκα οικεία με τον πνευματικό μου άρχισα και του έλεγα σιγά σιγά λογισμούς. Τους πιο μικρούς στην αρχή και αργότερα τους πιο μεγάλους. Δεν παρέλειπα να βρίσκομαι στην λειτουργία και από όλη αυτή την μικρή προσπάθεια μου, αισθάνθηκα κάποια στιγμή την ανάγκη να μεταλάβω.

Είδατε που φτάσαμε, να πρέπει να κατηχηθούμε όπως τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια.. Αυτό έπρεπε να έχει γίνει από την μικρή μας ηλικία...

Αγάπη θέλει ο άνθρωπος και εμάς δίπλα του να προσευχόμαστε.... Αγάπη και όχι αγαπολογία. Η αγαπολογία μένει στα αυτιά σαν θεώρημα, η αγάπη αλλοιώνει και λυγίζει και τους πιο «σιδερένιους» ανθρώπους. ΑΓΑΠΗ...

[Κωνσταντίνα]

Είναι μια εξομολόγηση από ένα νέο παιδί που ήρθε κοντά στο Θεό.

"«Εξομολογείσθε αλλήλοις»

Ο Πλάτωνας σαν να είχε κάποια εμπειρία Θεού (σπερματικός λόγος) ομιλει περί κάποιων ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν σε μια σπηλιά δεμένοι για χρονιά, θεωρώντας αυτό που αισθανόντουσαν σαν πραγματικότητα. Φως δεν έβλεπαν, μονό κάποιες σκιές, ενώ όλα ήταν σκοτεινά.

Κάποια χρονική στιγμή ένας από αυτούς κατάφερε να λυθεί, να περπατήσει, να βρει την έξοδο, αφού σκαρφάλωσε με δυσκολία. Βγαίνοντας λοιπόν από την σπηλιά, που τόσο καιρό ζούσε, είδε κάμπους, θάλασσες, βουνά, τον ουρανό, μέχρι που στράφηκε και στον ήλιο, και ήταν τόσο έντονο το φως, που έπειτα θαμπωμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο. Όμως αντί να καθίσει και να απολαύσει αυτόν τον όμορφο κόσμο που αντίκριζε, ξαναγύρισε πίσω, να διδάξει, σαν άλλος απ. Παύλος. Να μεταδώσει στους άλλους όσα βίωσε. Να τους μιλήσει για την πραγματικότητα. Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στην σπηλιά τους μίλησε για τον καινούριο κόσμο γεμάτο φως, αλλά τυφλωμένος καθώς ήταν από τον ήλιο, κανείς δεν τον πίστευε.

Θεωρώ (ας με διορθώσουν οι θεολόγοι αν κάνω λάθος) ότι η έξοδος από την σπηλιά είναι ακριβώς αυτή η έξοδος από τον ναρκισσισμό μας. Και κανείς δεν μπορεί να πιστέψει στο φως, να έχει αποκάλυψη θεού, αν ο ίδιος δεν λυθεί από τα δεσμά, δεν φύγει από τον εγωισμό του, αν δεν έχει καρδιά αγαπώσα.

Προσωπικά, από μικρός ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί, καλοπροαίρετο. Ιδιαιτέρα ήσυχος. Δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά έκανα παρέα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Όταν είσαι ευαίσθητος τα παιδιά σε κάνουν ακόμα περισσότερο, και ενώ ήμουν κοινωνικός, άρχισα να μαζεύομαι, να κλείνομαι στον εαυτό μου, μέχρι που περνούσα σχεδόν απαρατήρητος και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν σχηματίσει την γνώμη ότι δεν ήμουν εύστροφος η και με χτυπούσαν.

Προσπαθώντας από εσωτερική αναζήτηση να δω τι φταίει, και θέλοντας να κοινωνικοποιηθώ και να αναγνωριστώ στο σύνολο του σχολείου, άρχισα να βλέπω και να κάνω ότι πιο αισχρό, πιο διατροφικό, έβλεπα πονηρές ταινίες ήδη από τα έντεκα μου χρονιά. Όλα αυτά όχι μονό δεν με βοηθήσαν να πετύχω την αναγνώριση αλλά κατέστρεψαν το μυαλο μου, την καρδια μου, βλεποντας τα αλλα προσωπα οχι σαν προσωπα αλλα σαν σαρκα. Βεβαια αυτο ειναι απο τα συνηθεστερα στις μερες μας. Κανένας όμως δεν νομίζω ότι θα ήθελε το παιδί του να καταστρέψει την αγνότητα των ματιών του, της σκέψης του, της ακοής του, του στόματος του, από τόσο μικρή ηλικία.

Εκείνη την περίοδο ήθελα να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά δόξα το Θεό μετά από κάποιες «συμπτώσεις» κατέληξα σε έναν πνευματικό γύρω στα τριάντα πέντε χρονών, με πολλή διάκριση. Τώρα είναι ασκητής στο αγ. Όρος. Από τα θρησκευτικά δεν ήξερα πολλά και από εκκλησιασμό επίσης. Κατηχητικό ούτε καν ήξερα τι σήμαινε. Εξομολογούμουν δυο φορές το χρόνο, καλοπροαίρετα, χωρίς να έξω – ομολογώ στον πνευματικό τις σαρκικές μου πτώσεις.

Χωρίς να έχω ανθρώπους να με νουθετήσουν στην πιστή, είχα ένα ζήλο στα θρησκευτικά του σχολείου. Δεν ξέρω αν είχα εμπειρία Θεού, τόσο σκοτισμένος που ήμουν από την πορνεία, όλη αυτήν την λαμπικαρισμένη λαγνεία. Σε καθέναν όμως που βλασφημούσε εναντίον του θεού, ήμουν έτοιμος να απαντήσω, χωρίς ισχυρά επιχειρήματα, προσπαθώντας να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα στην εξομολόγηση, και την Κυριακή στην εκκλησιά.

Είχα ακούσει ότι οποίος δεν αγαπάει τους εχθρούς του, δεν μπορεί να γνωρίσει τον θεό, προσπαθούσα λοιπόν να μην έχω μισός με όσους με κορόιδευαν. Κοινωνούσα θυμάμαι δυο φορές τον μηνά, όμως όσο η αμαρτία συσσωρευόταν, τόσο σκοτιζόμουν και δεν ένιωθα την Θ. Κοινωνία μέσα μου, ενώ αναρωτιόμουν τι να φταίει, μη έχοντας γνώση , επίγνωση. Άρχισα βεβαία κάποια στιγμή να νιώθω την συνείδηση μου, και αποφάσισα να σταματήσω οριστικά τις πονηρές ταινίας. Αλλά δεν είχα διάκριση, δεν συμβουλευόμουν τον πνευματικό μου, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα.

Αφού αδυνάτησα λοιπόν, και κατά κάποιο τρόπο έφυγα από την ανασφάλεια που είχα, τελειώνοντας το λύκειο έκανα την πρώτη μου σχέση. Με την οποία ζούσαμε σαν παντρεμένοι, δίχως γάμο, δίχως θεό, σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τα σεξουαλικά μας ένστικτα. Σε αυτή σίγουρα την σχέση δεν υπήρχε πνευματική αγάπη. Πολλά βραδιά δεν μπορούσα να κοιμηθώ, φοβόμουν για τυχόν εγκυμοσύνη, σκεπτόμενος να κάνω, τι πιο εύκολο, από έκτρωση. Συνεχώς είχα άγχος, και μια λύπη που συνήθως συνοδεύεται υστερα από τα σαρκικά αμαρτήματα.

Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές, προσπάθησα να ξεφύγω, χωρίς όμως να έχω την άνωθεν βοήθεια, λόγω το ότι εξομολογιομουν και εκκλησιαζόμουν σπανίως.

Ασχολιομουν επίσης και με το διαδίκτυο, σαν ανασφαλής που ήμουν, και γνώρισα εκατοντάδες κοπέλες. Εκείνη ήταν και η περίοδος που άρχισα να μιλάω αισχρά, με υπονοούμενα, θεωρώντας αυτό σαν δείγμα ευφυΐας.

Ο Θεός από πριν και πάλι με βοήθησε με το να περάσω στην Κοζάνη, στο ΤΕΙ, και μετά από ένα χρόνο άρχισα «συμπωματικά» να ανεβαίνω στο ψαλτήρι. Άρχισα βυζαντινή μουσική. Πήγαινα καθημερινώς σε κάθε εσπερινό. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω, (αν και είχα έρθει «εις σε αυτόν») ότι δεν ήμουν έτοιμος να γνωρίσω το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, οπότε στην αρχή είχα ένα έντονο συναισθηματισμό.

Δημιουργήθηκε χάσμα ανάμεσα στην ζωή που έκανα και της και καινούριας που προσπαθούσα να κάνω. Δεν άντεχα να βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Εκείνη την περίοδο διάβασα αρκετά βιβλία, ενώ άρχισα να παρακολουθώ κατηχητικά σε δυο ενορίες. Ρωτώντας συνεχώς απορίες. Έχοντας λοιπόν αυτό το μικρό βίωμα, είτε από προσευχή είτε από επισκέψεις στο Αγ. Ορός (μερικά λουκούμια από το ζαχαροπλαστείο του θεού, όπως έλεγε ο γ. Παϊσιος) ήθελα να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα. Έστελνα μηνύματα, γράμματα, βιβλία, σε όλους τους γνωστούς. Κατηχούσα μέσω διαδικτύου, τηλεφώνου, συναντήσεων ενώ παράλληλα προσπαθούσα να βρω σαν ευαίσθητος που ήμουν, ένα στήριγμα, μια κοπέλα, έναν άνθρωπο που θα με στήριζε, που δεν θα κοιτούσε την ηδονή, αλλά θα αγαπούσε τον Θεό.

Βρίσκομαι λοιπόν σαν νήπιο που είμαι, σε αυτό το ανέβασμα της σπηλιάς και δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώντας να ανεβώ κατρακυλάω και ξανά πίσω. Ευχαριστώ τον θεό που είναι μακρόθυμος και με ανέχεται, ευχαριστώ τον θεό που μου έστειλε ανθρώπους που με καθοδηγησαν. Ευχαριστω το Θεό για τις (φτιαγμένες για μένα) δυσκολίες, οι οποίες με βοηθήσαν να γνωρίσω Εκείνον. Δεν θεωρώ ότι έχω καταφέρει τίποτα, αλλά νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω στον καθένα , να δώσω την μαρτυρία, να προτρέψω τον καθένα να φύγει από την σπηλιά αν και δύσκολα αλλάζει κάποιος τους ανθρώπους με επιχειρήματα, καθώς κάθε λόγος έχει και τον αντίλογο. Κάθε λογικό επιχείρημα έχει και το αντεπιχείρημα.

Μακάρι να ήμουν άγιος, να μπορούσα να ανεβάσω τους ανθρώπους στον Θεό. Εύχομαι όλοι μας να έχουμε σαν στόχο την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.

Αμήν"

[Νίκος]

Ντίνα ξέρεις τι λείπει από την ωραία αυτή εικόνα; Ο Πνευματικός λείπει. Αυτός που θα αναλάμβανε να οδηγήσει με ασφάλεια τον νεαρό φίλο μας πίσω στην αγκαλιά της Εκκλησίας και του Θεού.

Δεν τον αναφέρει πουθενά στο κείμενο τον Πνευματικό και φοβάμαι ότι δεν έκανε ακόμη αυτό το βήμα. Πάντως είναι σημαντικό να καταλάβουν όσα παιδιά μας διαβάζουν, ότι χωρίς Πνευματικό δεν υπάρχει μετάνοια και χωρίς μετάνοια δεν υπάρχει πνευματική ζωή. Μόνο ρομαντικές σκέψεις γύρω απ΄το Θεό και τίποτε άλλο. Καλές μεν, αλλά δεν αρκούν.

[stratis]

Το κείμενο του φίλου δεν αποκλείει την ύπαρξη πνευματικού ρε Νίκο. Κι έπειτα όλη αυτή η μετάνοια δεν μπορεί να μην είναι αποτέλεσμα του ελέους του Κυρίου. Προσωπικά στο κείμενο βλέπω μεγάλη ταπείνωση του φίλου. Δεν έχω δει πουθενά τέτοιο κείμενο και μάλιστα δημόσια. Και συνήθως πρώτα έρχεται η μετάνοια και μετά σιγά σιγά όλα τα άλλα. Μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος από τη μια μέρα στην άλλη να τα κάνει όλα σωστά; άλλο η μετάνοια κι άλλο το να εμβαθύνω στα της θρησκείας. Για να μάθω να κάνω πράξεις πρέπει πρώτα να μάθω τους αριθμούς και να μετράω.

Και εν προκειμένω Νικουλάκη που λέει ο Διονύσης -και ας μου επιτρέψει η Ντίνα να το αποκαλύψω- βιάστηκες λίγο να διακρίνεις το κενό στην ομορφιά της εικόνας γιατί το παιδί αυτό έχει γίνει και κατηχητής.