Διδακτικές Ιστορίες

[Φωτεινή]

Η ΤΡΙΧΑ

Ένας άνθρωπος είχε ωραία και πλούσια μαλλιά. Κάθε πρωί τα χτένιζε με προσοχή και τα καμάρωνε! Όμως, κάποια στιγμή τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν! Όχι βέβαια όλα μαζί! Λίγες τρίχες κάθε φορά.


Με αποτέλεσμα: Όλο και λιγόστευαν. Έτσι μετά από λίγο καιρό, άρχισε να φαίνεται η φαλάκρα του. Και τέλος τα μαλλιά του έπεσαν όλα! Και ο άνθρωπός μας έμεινε με μία μόνο τρίχα στο κεφάλι του. Και για να παρηγορείται, αυτήν την μία τρίχα, κάθε πρωί την «χτένιζε» με θρησκευτική ευλάβεια!

Μια ημέρα όμως... έγινε το κακό! Μόλις έβγαλε το καπέλο του, τι να δει! Η μοναδική τρίχα της κεφαλής του είχε μείνει μέσα. Κολλημένη στο καπέλο! Κούνησε το κεφάλι του πικραμένος.
Και είπε:Τι έπαθα! Έμεινα φαλακρός!

Θα απορείτε. Μα δεν έβλεπε την φαλάκρα του τόσον καιρό;
Την έβλεπε. Αλλά του άρεσε να έχει μαλλιά. Και έτσι καλλιεργούσε μέσα του την ψευδαίσθηση ότι έχει μαλλιά. Έστω και αν αυτά τα μαλλιά ήσαν μία μόνο τρίχα!

Ίσως γελάμε εις βάρος του. Αλλά γιατί; Μήπως το ίδιο δεν κάνουν και οι σημερινοί άνθρωποι;

Αδιαφορούν οι γονείς για την Χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους. Και λοιπόν; Όταν οι νεαροί βλαστοί τους στα δεκαοκτώ τους χρόνια γίνουν ναρκομανείς, υψώνουν οι γονείς φωνή απογνώσεως:

-Γιατί Θεέ μου; Όλα πήγαιναν καλά. Το παιδί μεγάλωνε φυσιολογικά! Πήγαινε όπου ήθελε. Διασκέδαζε όπως ήθελε.

Αλήθεια όμως. «Πήγαιναν όλα καλά»; Η απλώς αυτοί αγαπώντας το παιδί τους έμοιαζαν με τον γέρο, που καλoχτένιζε τις λίγες τρίχες πρώτα και την μία και μοναδική στο τέλος, δίνοντας κουράγιο
και παρηγοριά στον εαυτό του, ότι είχε μαλλιά;

Δυστυχώς, τα μάτια μας ανοίγουν μόνο όταν το κακό προχωρεί τόσο που δεν μας επιτρέπει πια, να τα κλείνουμε και να βλέπουμε νοερά ψεύτικους κόσμους όμορφους!

Και λοιπόν;

Λοιπόν χρειαζόμαστε κατεπειγόντως «επέμβαση» στο μυαλό! Για διόρθωση. Και θεραπεία. Πως θα γίνει;

Να, ο άνθρωπος προχωράει πάντοτε σιγά-σιγά. Από τα μικρά πάει στα μεγάλα.

Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά ένα δεκαπεντάχρονο παλληκάρι ο Ιωάννης από την Μονεμβασία. Βρέθηκε με τη μάνα του αιχμάλωτος σ’ ένα Τούρκο. Και βάλθηκε ο αγάς να τον τουρκέψει. Και όταν έφθασε η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, ο Τούρκος δεν του έδινε νηστίσιμα φαγητά, για να χαλάσει ο νέος την νηστεία της Παναγίας. Και να αρχίσει να γίνεται πλαδαρή η συνείδησή του. Αλλά ο Ιωάννης δεν υποχώρησε δεν κάμφθηκε. Έμεινε δύο και τρεις μέρες νηστικός. Η μητέρα του έλεγε:

-Φάγε, παιδάκι μου! Να μην πεθάνεις. Ο Θεός συγχωρεί! Αφού δεν το κάνεις με την θέλησή σου. Άφησε προσωρινά την νηστεία. Είναι μικρό πράγμα. Την πίστη να μην χάσουμε. Αυτή είναι το μεγάλο!

-Τι λες μάνα! Αν δεν κρατούμε τα μικρά, πως θα κρατήσουμε τα μεγάλα;

Μπορείς να μην θαυμάσεις την σοφία του μικρού Ιωάννη;

Μπορείς να μην λυπηθείς, για εκείνους που έχουν τετραπλάσια τα χρόνια του, αλλά ούτε το μισό μυαλό του;

Μετά από λίγο ο αγάς θανάτωσε τον Ιωάννη (21 Οκτωβρίου 1773). Και έτσι έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας του Χριστού. Μεγάλος ενώπιον Θεού και ανθρώπων.


Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

Μην κρίνετε, για να μην κριθήτε... Μία πολύ ωραία διδακτική ιστορία



Κοντά σε έναν γέροντα έμεινε ένας αδελφός κάπως αμελής στους κανόνες της μοναχικής ζωής. Όταν ήλθε η ώρα ο αδελφός αυτός να πεθάνει κάθονταν δίπλα του μερικοί πατέρες. Κάποια στιγμή ο γέροντας βλέποντας τον να φεύγει από τον κόσμο αυτόν με ευθύμη και χαρούμενη διάθεση κι επειδή ήθελε να οικοδομήσει τους άλλους αδελφούς του λέγει:

‘’Συγχώρα με αδελφέ όλοι γνωρίζουμε ότι στην άσκηση δεν ήσουν πολύ επιμελής. Πως λοιπόν τώρα φεύγεις για την άλλη ζωή με τόση προθυμία;’’

Ο Αδελφός απάντησε: ‘’ έτσι είναι Πάτερ, την αλήθεια είπες. Ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που έγινα μοναχός δεν έκρινα κανέναν άνθρωπο. Αν συνέβη καμιά φορά με κάποιον κάτι, αμέσως την ίδια μέρα συμφιλιώθηκα μαζί του. Και τώρα θέλω να πω στον Θεό: ‘’ Κύριε εσύ είπες ‘’Μην κρίνετε και δεν θα κριθείτε’’ και ‘’να συγχωρείτε τους άλλους και θα σας συγχωρεθούν τα δικά σας αμαρτήματα’’.

Του λέγει ο Γέροντας: ‘’Ειρήνη σε σένα παιδί μου, διότι σώθηκες και δίχως κόπο μάλιστα.

Πάνω στα λόγια αυτά ο αδελφός παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο. Συγχωρούσε και συγχωρέθηκε, δεν έκρινε και δεν κρίθηκε. Ο Νομιζόμενος αμελής αυτός μοναχός που κέρδισε τόσο εύκολα τον Παράδεισο, μπορεί να γίνει παράδειγμα για όλους μας.

από το βιβλίο το ''Πάθος της Κατακρίσεως'' του Ιερομονάχου Γρηγορίου

Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

«Συνάντηση μέ ἕνα ταξιτζή…»



Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι… Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε…

Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.

Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας. Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου… Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως…

« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου… Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι… Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις …

Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.

Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.

Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει… Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»

Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου


Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

῾Η θεραπευτικὴ δύναμη τοῦ καλοῦ λόγου



Ἀπό το Γεροντικό

Κάποτε ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μαζὶ μὲ τὸν ὑποτακτικό του ἀνέβαιναν ἀπὸ τὴν Σκήτη τῆς Αἰγύπτου στὸ ῎Ορος τῆς Νιτρίας. Σὰν πλησίαζαν στὸν προορισμό τους, εἶπε στὸν μαθητή του νὰ προπορευθῆ. ῾Ο ὑποτακτικός, καθὼς προχωροῦσε, συνάντησε ἕναν εἰδωλολάτρη... ῏Ηταν ἱερέας καὶ περπατοῦσε βιαστικά, κρατώντας ἕνα ξύλο.

— Αἴ, σατανᾶ, ποῦ τρέχεις;... τοῦ φώναξε ἀπερίσκεπτα ὁ καλόγερος.

Τότε ἐκεῖνος ἐθύμωσε τόσο πολύ, ὥστε στράφηκε ἐναντίον τοῦ Μοναχοῦ καὶ τὸν ἐκτύπησε ἀδυσώπητα.



Τελικά, τὸν ἄφησε μισοπεθαμένο. Κατόπιν, πῆρε τὸ ξύλο καὶ ἔσπευσε νὰ ἀπομακρυνθῆ.

Μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸν εἶδε ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος. ᾿Αμέσως, ἄρχισε νὰ τὸν εὔχεται

μὲ βαθειὰ καλωσύνη:

— ῾Ο Θεὸς νὰ σὲ εὐλογῆ, προκομμένε ἄνθρωπε! Νὰ εἶσαι καλὰ ἄνθρωπε τοῦ μόχθου! Εἴθε νὰ σωθῆς! Νὰ σωθῆς!



῾Ο εἰδωλολάτρης ἐσάστισε. Πλησίασε τὸν ῞Οσιο καὶ τὸν ἐρώτησε:

— Τί καλὸ εἶδες σὲ μένα, ᾿Αββᾶ, καὶ μοῦ εὔχεσαι νὰ σωθῶ;

— Σὲ βλέπω νὰ μοχθῆς καὶ νὰ τρέχης, τοῦ ἀπάντησε ὁ ῞Οσιος. Καὶ δὲν γνωρίζεις, εὐλογημένε, ὅτι στὰ χαμένα κοπιάζεις.

— Μαλάκωσε καὶ γλύκανε ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὸν χαιρετισμό σου, εἶπε ἤρεμος πιὰ ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων. Κατάλαβα ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Κάποιος ἄλλος ὅμως, ἄθλιος καλόγερος, μὲ ἔβρισε ὅταν πρὶν ἀπὸ λίγο μὲ συνάντησε κι ἐγὼ ὅμως τὸν ἐσυγύρισα καλά. Τὸν ἄφησα μισοπεθαμένο ἀπὸ τὰ κτυπήματα.

Καὶ ἀμέσως, πέφτει στὰ πόδια τοῦ ᾿Αββᾶ Μακαρίου, τὰ ἀγκαλιάζει καὶ τοῦ λέει:

— ῍Αν δὲν μὲ κάνης Μοναχό, δὲν θὰ σὲ ἀφήσω νὰ φύγης!



῾Ο ῞Οσιος τὸν ἀνεσήκωσε καὶ πῆγαν μαζὶ ἐκεῖ ποὺ ἦταν κατάκοιτος ὁ μαθητής του. Τὸν ἐσήκωσαν καὶ τὸν μετέφεραν στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ ῎Ορους τῆς Νιτρίας.

῞Οταν οἱ Μοναχοὶ εἶδαν τὸν εἰδωλολάτρη ἱερέα μαζὶ μὲ τὸν ᾿Αββᾶ, κατεπλάγησαν!

Τελικά, ἀφοῦ τὸν ἐβάπτισαν, τὸν ἔκαναν Μοναχὸ καὶ ἐξ αἰτίας του πολλοὶ εἰδωλολάτρες ἔγιναν Χριστιανοί.

Καὶ ἔλεγε λοιπὸν ὁ ᾿Αββᾶς Μακάριος: ὁ λόγος ὁ κακὸς καὶ τὸν καλὸ τὸν κάνει κακό. ᾿Ενῶ ὁ λόγος ὁ καλὸς καὶ τὸν κακὸ τὸν μεταβάλλει σὲ καλό.

«῾Ο λόγος ὁ κακὸς καὶ τοὺς καλοὺς ποιεῖ κακούς· καὶ ὁ καλὸς λόγος καὶ τοὺς κακοὺς ποιεῖ καλούς».


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Το πείραμα με τα μπαλόνια



Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.

Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.

Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.

Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:

«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν!



Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:

- “Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο.

Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Τα μάτια που είδαν το Θεό



Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)

Κάποτε, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κάλεσαν οι Αμερικανοί φίλοι μου να τους επισκεφτώ από την Αγγλία. Εγώ στο μεταξύ είχα πληροφορηθεί ότι ο επίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) ζεί στο Σικάγο και αποφάσισα να τον επισκεφτώ, μολονότι αυτό δεν ήταν ούτε τόσο φθηνό μα ούτε και τόσο απλό.

Τηλεφώνησα στην σερβική Εκκλησία για να μάθω την διεύθυνσή του και μου είπαν ότι ο επίσκοπος έλειπε σε ταξίδι στη Ν. Υόρκη για ένα τριήμερο. Ήταν για μένα δώρο εξ ουρανού.

Συναντηθήκαμε. Εκείνος ήταν γερασμένος και καταβεβλημένος, αλλά το βλέμμα των μαύρων ματιών του διαπερνούσε τον συνομιλητή - όπως τότε στην Σερβία - μέχρι την καρδιά.

Αρχίσαμε να μιλάμε για την πορεία του κόσμου, για την Εκκλησία, τη Ρωσία…

«Σεβασμιώτατε», τον ρώτησα, «άραγε οι κακουχίες και οι στερήσεις στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη ναζιστική Γερμανία κατά τον πόλεμο πνευματικά φονεύανε ή ξαναγεννούσαν τον άνθρωπο; Διότι, εγώ για παράδειγμα, γνώρισα ανθρώπους, και μάλιστα πιστούς, οι οποίοι στο στρατόπεδο δεν είχαν τη δύναμη να προσευχηθούν, επειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στο ξεροκόμματο, στο κρεμμύδι, στο φλιτζάνι με το ζεστό νερό…»

Μού απάντησε στο στρατόπεδο γινόταν έτσι• κάθεσαι σε μία γωνιά και επαναλαμβάνεις μέσα σου• -Κύριε, εγώ είμαι γη και σποδός. Κύριε παράλαβε την ψυχή μου! Καί πάλι σε ανεβάζει ο Κύριος… Στην πραγματικότητα, θα έδινα όλη τη ζωή που μου απέμεινε, εάν αυτό ήταν δυνατόν, για μία ώρα παραμονής στο Νταχάου.

Ο επίσκοπος σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε ίσια στα μάτια. Εγώ δεν μπόρεσα να αντέξω εκείνο το βλέμμα. Με κοίταζαν τα μάτια του ανθρώπου που συνάντησε το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο…

Μού έλεγε και το εξής

-Με πλησίαζαν οι δεσμοφύλακες και ειρωνικά με ρωτούσαν•

-Πιστεύεις εσύ ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός;

-Όχι, τους απαντούσα.

Τότε άρχιζαν να γελούν και να με ξαναρωτούν•

-Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις πλέον;

-Δεν πιστεύω πλέον, αλλά γνωρίζω, φώναζα με όλη μου τη δύναμη και κείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν αυτοστιγμεί.

Αργότερα ξανάρχιζαν την κουβέντα και ρωτούσαν•

-Εκείνος ο Ιησούς σου ήταν γιός μιάς Εβραιοπούλας;

-Όχι, τους απαντούσα.

-Τότε τίνος γιός ήταν;

-Υιός του Θεού, τους απαντούσα και κείνοι δεν είχαν τι να μου πούν.

Ο επίσκοπος Νικόλαος ήταν στύλος της σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά την κοίμησή του, βλέπει συνεχώς το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο.

Μίλιτσα Ζέρνωβ


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Το πάθημα του καλού οικογενειάρχη που δεν συγχωρούσε



Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε.

Τον τελευταίο καιρό είχε προβλήματα με έναν γείτονά του, που του έκανε ζημιές στο κτήμα του. Για όλες τις ταλαιπωρίες ο Γεώργιος έκανε υπομονή και τις ξεπερνούσε με την προσευχή του στο Θεό.

Όσο περνούσαν όμως οι μέρες ο γείτονας γινόταν όλο και χειρότερος. Η υπομονή του Γεωργίου στο τέλος εξαντλήθηκε και πήρε την απόφαση να πάει το γείτονά του στα δικαστήρια.

Θέλησε να ρωτήσει γι’ αυτό τον αββά Σιλουανό. Στην εξομολόγησή του ο Γεώργιος αποκάλυψε στο Γέροντα το πρόβλημά του και την απόφασή του να πάει τον σκληρόκαρδο γείτονα στα δικαστήρια.

Ο γέροντας, σιωπηλός και ατάραχος, του λέει:

- Κάνε όπως θέλεις, παιδί μου.

- Δεν νομίζεις όμως, Γέροντα, ότι αν τιμωρηθεί αυστηρά θα ‘ναι πιο δίκαιο;

- Κάνε ό,τι σε αναπαύει, απάντησε ο Γέροντας με αδιαφορία.

- Θα ‘ναι καλύτερα και για την ψυχή του, ε Αββά; Ρώτησε ο Γεώργιος, μα ο Γέροντας δεν απάντησε.

- Τότε λοιπόν να πηγαίνω σιγά-σιγά, είπε ο Γεώργιος, να μην κουράζω άλλο την αγάπη σου. Θα φύγω για το δικαστή κατευθείαν.

- Στάσου λίγο, παιδί μου. Μη βιάζεσαι τόσο, είπε ο Γέροντας. Έλα να προσευχηθούμε πρώτα, να ευλογήσει ο Θεός την πράξη σου.

Σηκώθηκε ο Γέροντας και πήρε τον Γεώργιο και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Παντοκράτορα.

Αφού έκανε τον σταυρό του ο Αββάς, άρχισε να λέει:

«Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου• ελθέτω η βασιλεία σου• γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών, ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Στα τελευταία αυτά λόγια της προσευχής του αββά Σιλουανού ο Γεώργιος φώναξε:

-Μα, γέροντα, δε λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή. Μήπως κάνετε κάποιο λάθος;

-Πραγματικά, παιδί μου, δεν λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή, είπε με σταθερή φωνή ο Αββάς. Έτσι όμως είναι η πραγματικότητα. Αφού εσύ αποφάσισες να παραδώσεις τον αδελφό στη δικαιοσύνη, εγώ δεν μπορώ να κάνω άλλη προσευχή για σένα.

Ο Γεώργιος έμεινε άφωνος! Πήρε ευχή και επέστρεψε στο σπίτι του. Τα λόγια του Αββά χαράκτηκαν βαθιά στην ψυχή του. Ο Γεώργιος συνέχισε την ενάρετη ζωή του επαναλαμβάνοντας το δίδαγμα του Αββά Σιλουανού:

«Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»


Πηγή: http://agiameteora.net

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Ο Άγιος Αντώνιος και ο μπαλωματάς της Αλεξάνδρειας



Από το Γεροντικό

Ο Μέγας Αντώνιος υπήρξε από τους πρώτους μοναχούς που άφησαν τον κόσμο και κατέφυγαν στην έρημο. Θεωρείται και είναι πατέρας της μοναχικής ζωής. Συχνά στην Εκκλησία μας αναφέρεται ως καθηγητής της ερήμου. Γύρω από την καλύβι του με τον καιρό μαζεύτηκαν πολλοί μοναχοί, που έβρισκαν γαλήνη στο πρόσωπό του.

Ο Μέγας Αντώνιος πολεμήθηκε από τον διάβολο όσο ελάχιστοι άγιοι. Με διάφορα τεχνάσματα προσπαθούσε να τον παγιδέψει. Μα ο άνθρωπος του Θεού προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει τα βέλη του πονηρού. Κάποια μέρα ο διάβολος προσπαθούσε να πείσει τον Αντώνιο πως τάχα η αρετή του είχε φτάσει σε μέτρα πολύ μεγάλα. Πως μέσα στην έρημο, αλλά και σε όλη την πολιτεία, δε βρέθηκε άλλος με τόση αρετή και προκοπή.

- Για δες Αντώνιε, του ψιθύριζε ο διάβολος, ποιός σαν κι εσένα έχει φτάσει σε τέτοια ώρυα; Κανείς. Ποιός νηστεύει, ποιός προσεύχεται, ποιός αγαπάει σαν κι εσένα; Κανείς.

Για μια στιγμή φάνηκε ο Μέγας Αντώνιος ν’ ακούει τον λογισμό του, μα γρήγορα κατάλαβε το πονηρό τέχνασμα. Ο Θεός, που δεν θέλησε να αμαρτήσει ο Μέγας Αντώνιος, βρήκε έναν τρόπο για να διδαχθεί ο μεγάλος ασκητής. Τότε άκουσε μια θεία φωνή που καθαρά του μηνούσε:

-Στον μικρό δρόμο που πηγαίνει στην Αλεξάνδρεια, εκεί βρίσκεται ένας μπαλωματής που είναι μεγαλύτερος άγιος από σένα, Αντώνιε.

Πετάχτηκε ο Μέγας Αντώνιος από τον ύπνο του.

-Μπαλωματής; Μα ήταν δυνατόν; Μπαλωματής μεγαλύτερος σε άσκηση και σε αρετή από τον Μέγα Αντώνιο; Όμως έτσι θα κάμω, αποφάσισε. Αύριο το πρωί θα πάω στην Αλεξάνδρεια.

Αφού ξημέρωσε ο Θεός, ο Μέγας Αντώνιος πήρε το ραβδί του και τράβηξε για το μέρος που του είχε υποδείξει ο Θεός.

-Ένας μπαλωματής στην Αλεξάνδρεια μεγαλύτερος από τους ασκητές της ερήμου, έλεγε και ξανάλεγε ο Μέγας Αντώνιος.

Ο παράμερος δρόμος της Αλεξάνδρειας φιλοξενούσε στην άκρη του ένα μικρό μαγαζάκι. Ένας γέρος μπαλωματής χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απλός και λιγόλογος, είχε ένα παπούτσι που το μπάλωνε με επιμέλεια.

-Ευλογείτε, έκαμε ο μπαλωματής στον ταπεινό καλόγερο.

-Ο Κύριος, απάντησε το ίδιο απλά ο Μέγας Αντώνιος.

Και ο μπαλωματής έσκυψε στο παπούτσι που μπάλωνε, μουρμουρίζοντας ένα ψαλμό.

-Πες μου να χαρείς, παιδί μου. Πως περνάς τις μέρες της ζωής σου;

-Δεν ξέρω, Αβά, να έχω κάνει σε κανέναν καλό. Ούτε έχω να θυμάμαι κάποια καλοσύνη.

-Και πως περνάει η ζωή σου, τον έκοψε με απορία ο Αβάς.

-Να, κάθε πρωί που σηκώνομαι λέω στο μυαλό μου πως όλοι οι άνθρωποι της Αλεξάνδρειας κι αυτοί που κατοικούν σε μακρινά μέρη κι οι άνθρωποι που δεν ξέρω θα σωθούν και μόνο εγώ για τις πολλές μου αμαρτίες θα χαθώ.

Και μ’ αυτήν τη σκέψη περνά η μέρα και το βράδυ πάλι ξανά το ίδιο συλλογίζομαι. Ο Μέγας Αντώνιος σηκώθηκε, πήρε στην αγκαλιά του τον φτωχό μπαλωματή και τον φίλησε στοργικά.

-Εσύ, παιδί μου, με λίγο κόπο αγόρασες τον πολύτιμο θησαυρό! Εγώ γέρασα στην έρημο με αγώνες και νηστείες, αλλά την ταπεινοφροσύνη σου δεν την έφτασα.

Και πολύ ωφελημένος ο Μέγας ασκητής πήρε τον δρόμο της επιστροφής.


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο άπιστος ορειβάτης...

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα.


Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.

Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του.

Σκεφτόταν, τώ­ρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό.

Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και μιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

- Θεέ μου, βοήθησε με!

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:

- Τί θέλεις να κάνω;

- Σώσε με, Θεέ μου!

- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;

- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!

- ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ….

Αλλά δεν το έκανε!

Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη…
http://agiameteora.net/index.php/istori ... vatis.html