Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος (29 Ιουνίου)

[Achilleas]

Άγιοι Πέτρος και Παύλος. Οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι



Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του.

Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων.

Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8 ). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί.

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.

Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε.

Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι' αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη.

Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11).

Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι' αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

[gkou]

Ο μαρτυρικός θάνατος του Αποστόλου Παύλου

Το 62 μ.Χ. υπήρξε σημαντικό έτος για τη βασιλεία του Νέρωνα. Πριν το έτος εκείνο , η βασιλεία του Νέρωνα είχε χαρακτηρισθεί από θετική ενεργητικότητα και αρκετά σημαντική πρόοδο του κράτους.
Όπως έχει σημειωθεί από πολλούς ιστορικούς , μεταξύ των ετών 62 και 63, ο Νέρων, καταλήφθηκε από μανία εναντίον των ανθρώπων του περιβάλλοντός του, πιστεύοντας ότι όλοι συνωμοτούσαν εναντίον του. Παράλληλα, το ίδιο έτος (62) νυμφεύθηκε την Ποππαία Σαβίνα, μία γυναίκα που είχε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους Εβραίους τόσο, ώστε ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος την αποκαλούσε θεοσεβή, γεγονός, που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει στους νεότερους ερευνητές η υποψία ότι η Ποππαία είχε προσχωρήσει στον Ιουδαϊσμό.
Τη νύκτα της 18ης προς 19η Ιουλίου του 64 μ.Χ. ξέσπασε μία πυρκαγιά στη Ρώμη, η οποία κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας και των προαστίων της. Η λαϊκή δυσαρέσκεια ήταν τέτοια, που αναζητήθηκε κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος. Παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Νέρων προσπάθησε να ανακουφίσει τους πυρόπληκτους και τους αστέγους, κατηγορήθηκε από τον ρωμαϊκό όχλο ως εμπνευστής της πυρκαγιάς και ηθικός αυτουργός του εμπρησμού της πόλης. Ένα πλήθος από ανήκουστες φήμες εξαπλώθηκαν. Διαδόθηκε, για παράδειγμα, ότι ο αυτοκράτορας έπαιζε τη λύρα και τραγουδούσε όσο η πρωτεύουσά του γινόταν παρανάλωμα του πυρός.
Ο αυτοκράτορας , προκειμένου να σώσει την καλή φήμη, που πάντοτε επιθυμούσε να έχει μεταξύ των υπηκόων του, κατηγόρησε τους Χριστιανούς για τον εμπρησμό της Ρώμης. Έτσι, εξαπολύθηκε ένα φοβερός διωγμός εναντίον των Χριστιανών της Ρώμης, καθώς σύμφωνα με τη μαρτυρία του ιστορικού Τακίτου, αυτοί σταυρώνονταν, κατασπαράσσονταν από σκυλιά και άγρια ζώα ή καίγονταν σε δημόσιους χώρους προκειμένου να χρησιμεύουν ως φωτισμός για την πόλη όταν έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας.
Το πώς βέβαια κατέληξαν να κατηγορηθούν οι Χριστιανοί για ένα γεγονός, το οποίο πιθανότατα αποτελούσε απλό ατύχημα, έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών εικασιών. Σύμφωνα με την πιο ενδιαφέρουσα η έμπνευση για την απόθεση της ευθύνης στους Χριστιανούς ανήκε στην σύζυγο του αυτοκράτορα Ποππαία, κάτω από την προφανή επιρροή των Εβραίων της Ρώμης. Η εικασία αυτή στηρίζεται στο γεγονός , ότι για πρώτη φορά οι ρωμαϊκές αρχές είδαν τον Χριστιανισμό ως κάτι ξεχωριστό και προφανώς διακριτό από τους Ιουδαίους, καθώς μέχρι τότε οι Χριστιανοί δεν διακρίνονταν από τους Ιουδαίους και στην πιο καλή περίπτωση θεωρούνταν ιουδαϊκή αίρεση. Οι περιπτώσεις της κρίσεως του Αποστόλου Παύλου από τον Γαλλίωνα στην Κόρινθο ή και από τις ρωμαϊκές αρχές στην Ιερουσαλήμ και στην Καισάρεια της Παλαιστίνης αποδεικνύουν ακριβώς αυτήν την πραγματικότητα. Το γεγονός αυτό καθιστά την παραπάνω υπόθεση εξαιρετικά πιθανή…
… Το φθινόπωρο του 65 μ.Χ., όταν έγραφε τη δεύτερη επιστολή του στον Τιμόθεο, ο Απόστολος Παύλος ήταν ακόμη φυλακισμένος στη Ρώμη. Περί το τέλος του έτους εκείνου ή τις αρχές του επόμενου 66, ο Απόστολος οδηγήθηκε στο μαρτυρικό θάνατο σε ηλικία σε ηλικία περίπου 55-60 ετών.
Η θέσπιση της μνήμης του Απόστολου Παύλου στις 29 Ιουνίου κάθε έτους, μαζί με τον Απόστολο Πέτρο, δεν σχετίζεται με την ημερομηνία θανάτου κανενός από εκ των δυο Αποστόλων. Συνδέεται περισσότερο με τη θέσπιση του κοινού εορτασμού των δύο Αποστόλων το 258 μ. Χ. ίσως με αφορμή την ανακομιδή των ιερών λειψάνων των Πέτρου και Παύλου από το Βατικανό και την Όστια αντίστοιχα σε κάποιο σημείο της Αππίας οδού, για λόγους ασφαλείας, κατά τους διωγμούς του αυτοκράτορα Βαλεριανού (257-270) .
Ο μέγας Απόστολος του Χριστού Παύλος αποκεφαλίστηκε ,όπως προβλεπόταν για Ρωμαίο πολίτη και, έτσι, ικανοποιήθηκε η επιθυμία του να ενωθεί πλήρως με τον Χριστό. Μία ταραχώδης ζωή γεμάτη περιπέτειες, κόπους και μόχθους, πληγές, φυλακίσεις, βασανιστήρια, κινδύνους μέχρι θανάτου, από ληστές, ναυάγια, προδοσίες, σε ποταμούς, πόλεις και ερήμους είχε λάβει τέλος. Πολλές φορές άγρυπνος, εξαντλημένος από την κούραση, την πείνα και τη δίψα, τη νηστεία, το κρύο και τη γύμνια αντιμετώπισε τα προβλήματα όλων των Εκκλησιών με αγώνα και αγωνία και συνεχή μέριμνα…


Από το βιβλίο: «Η ζωή και το έργο του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2009

[gkou]

Ο Απόστολος Παύλος έρχεται στην Κόρινθο

… Η πόλη της Κορίνθου ήταν και αυτή ρωμαϊκή αποικία. Όπως και οι Φίλιπποι, έτσι και η Κόρινθος , δεν είχε ιδρυθεί από τους Ρωμαίους. Αντίθετα, ήταν μια πανάρχαιη πόλη που είχε παίξει ένα σημαντικό ρόλο στα πλαίσια του αρχαίου ελληνικού κόσμου, κατά την αρχαϊκή, την κλασσική και την ελληνιστική περίοδο. Είχε, ωστόσο καταστραφεί εντελώς, όταν την κατέλαβε ο Ρωμαίος στρατηγός Λεύκιος Μόμμιος, μετά την περίφημη μάχη της Λευκόπετρας το 146 π. Χ. Αν και φαίνεται ότι η πόλη κατοικήθηκε και πάλι σε περιορισμένο βαθμό, ο Ιούλιος Καίσαρας την έκανε ρωμαϊκή αποικία, εγκαθιστώντας εκεί απελεύθερους από τη Ρώμη το 44 π. Χ. , λίγο πριν τη δολοφονία του.

Λόγω της εξαιρετικής γεωγραφικής της θέσης –μεταξύ του Σαρωνικού και του Κορινθιακού Κόλπου, που χωρίζονταν από τον περίφημο Ισθμό – λόγω της ύπαρξης διόλκου, από την οποία μεταφέρονταν τα πλοία από τον ένα Κόλπο στον άλλο, και λόγω της εύφορης πεδιάδας της, η Κόρινθος και τα δυο λιμάνια της – το Λέχαιο στον Κορινθιακό και οι Κεγχρεές στο Σαρωνικό- αποτέλεσε το σημαντικότερο λιμάνι του νότιου ελλαδικού χώρου και αναπτύχθηκε γρήγορα τόσο πληθυσμιακά, όσο και οικονομικά, αποτελώντας μια από τις πλουσιότερες πόλεις της αυτοκρατορίας, περιβόητη για τον πλούτο της και τον έκκλητο βίο των κατοίκων της. Παράλληλα, η πόλη αποτελούσε έδρα του Ρωμαίου ανθυπάτου της Αχαΐας, μιας ρωμαϊκής επαρχίας, που περιελάμβανε τη νότια Ελλάδα και το νότιο Αιγαίο. Στην πόλη της Κορίνθου έφτασε ο Απόστολος Παύλος στις αρχές του 50 μ. Χ. …
… Στην πόλη της Κορίνθου , οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησε ήταν ο Ακύλας, από τον Πόντο της Μικράς Ασίας, Εβραίος στο θρήσκευμα, και η σύζυγός του Πρίσκιλλα, οι οποίοι , λόγω του εβραϊκού τους θρησκεύματος, είχαν διωχθεί πρόσφατα από τη Ρώμη, κατά το διωγμό που είχε εξαπολύσει ο αυτοκράτορας Κλαύδιος κατά των Εβραίων της Ρώμης (49 μ.Χ. ). Η πρώτη αυτή γνωριμία κατέστη ιδιαίτερα χρήσιμη στον Απόστολο Παύλο, διότι αυτοί τον φιλοξένησαν και εργάστηκαν μαζί του, καθώς, λόγω της κοινής τους εργασίας –ήταν σκηνοποιοί- μπορούσαν να εργάζονται και να προωθούν μαζί τα προϊόντα τους…

… Με την οικία των Ακύλα και Πρίσκιλλα ως βάση του, ο Απόστολος Παύλος, πλήρης Πνεύματος Αγίου, μετέβαινε κάθε Σάββατο στην εβραϊκή συναγωγή και κήρυττε τον Χριστό, πείθοντας, με τους λόγους του, όχι μόνο τους Ιουδαίους, αλλά και τους ειδωλολάτρες. Εν τω μεταξύ έφθασαν στην Κόρινθο και οι δυο συνεργάτες του Απόστολου, Σίλας και Τιμόθεος. Ο Τιμόθεος ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη, μέσω Βερροίας, όπου είχε συναντήσει τον Σίλα, μαζί με τον οποίο κατέβηκαν στην Κόρινθο, για να συναντήσουν τον Παύλο…

… Παρά τις επιτυχίες του στην Κόρινθο, ο Απόστολος συνάντησε στη συναγωγή και σοβαρότατες βίαιες αντιδράσεις. Η δική του στάση υπήρξε όμοια με αυτήν που είχε υιοθετήσει παλιότερα, κατά την πρώτη περιοδεία του, στην Αντιόχεια της Πισιδίας:
«ἐκτιναξάμενος τὰ ἱμάτια εἶπεν πρὸς αὐτούς• τὸ αἷμα ὑμῶν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ὑμῶν καθαρὸς ἐγὼ ἀπὸ τοῦ νῦν εἰς τὰ ἔθνη πορεύσομαι»

Με τα λόγια αυτά ,εγκατέλειψε ο Παύλος τη συναγωγή και κατέφυγε στο σπίτι ενός νεοφώτιστου Χριστιανού, του Ιούστου, καθώς αυτό συνόρευε με τη συναγωγή. Παρά τις αντιδράσεις, όμως, το κήρυγμα του Παύλου γνώρισε μεγάλη επιτυχία, τόσο μεταξύ των ειδωλολατρών όσο και μεταξύ των Ιουδαίων. Το σημαντικότερο πρόσωπο της ιουδαϊκής κοινότητας της Κορίνθου, ο αρχισυνάγωγος Κρίσπος, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίσθηκε από τον ίδιο τον Απόστολο, αποτελώντας έναν από τους λίγους που βάπτισε στην Κόρινθο ο ίδιος ο Παύλος.
Λόγω της σημαντικής απήχησης , που είχε το κήρυγμα του Απόστολου στην Κόρινθο, ήταν προφανές ότι υπήρχαν περιθώρια για περαιτέρω επέκταση της πρώτης Εκκλησίας της Κορίνθου. Αυτό, ήταν , άλλωστε και το ξεκάθαρο θέλημα του Θεού, που δηλώθηκε με σαφή τρόπο με νυκτερινό όραμα, που αποκαλύφθηκε στον Παύλο:
«μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς, διότι ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ, καὶ οὐδεὶς ἐπιθήσεταί σοι τοῦ κακῶσαί σε, διότι λαὸς ἐστί μοι πολὺς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ»

Το όραμα αυτό έπεισε τον Απόστολο, ότι, παρά τις δυσκολίες και τις αντιδράσεις, θέλημα του Θεού ήταν να παραμείνει στην πόλη και να συνεχίσει να κηρύττει ακατάπαυστα. Πράγματι, ο Παύλος υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και παρέμεινε στην Κόρινθο ένα χρόνο κι έξι μήνες. Ήταν η πρώτη φορά στη μέχρι τότε αποστολική δραστηριότητα του μεγάλου Παύλου, που ο Απόστολος αποφάσιζε να διαθέσει ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για μια συγκεκριμένη πολιτεία. Η εύνοια του Θεού, της οποίας έγινε αποδέκτης η Κόρινθος εκείνης της εποχής, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ανθούσας Εκκλησίας, η οποία άκμασε στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού. ..


Από το βιβλίο «Η ζωή και το έργο του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2009