Επίκαιρα πνευματικά μηνύματα από τον π. Ανδρέα Κονάνο

[Toula]

Ο Θεός θα αλλάξει το βιογραφικό σου

Tου π. Ανδρέα Κονάνου – Από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Δώσε το χέρι σου στον Θεό, που 'ναι ο Πατέρας και η Μάνα όλων μας. Πέρα από τους γονείς μας, ο Πατέρας όλων των πατέρων και η Μητέρα όλων των μητέρων είναι ο Θεός.
Συνεργάσου μαζί Του, ώστε να δημιουργήσει μέσα σου μια καινούργια βιολογία και μια καινούργια βιογραφία.

Και θα σου αλλάξει ο Θεός και τα κύτταρα του σώματος, χαρίζοντάς σου λαμπρότητα, ενεργητικότητα και ζωντάνια. Θα αλλάξει όμως και το βιογραφικό σου. Ετσι, αν και οι γονείς σου είναι μέσα στην αποτυχία, τη δυσκολία και τη στενοχώρια, εντούτοις εσύ θα καταφέρεις να κάνεις κάτι τελείως καινούργιο και φρέσκο. Κάτι τελείως αναγεννημένο κι αναστημένο.

Αυτό κάνει ο Χριστός όταν μπει στην καρδιά μας. Οταν το επιτρέψουμε. Κι όταν είμαστε διαθέσιμοι ενώπιόν Του. Δηλαδή, χρειάζεται να είσαι ανοιχτός στον Θεό, ώστε να μπορεί να μπει και να βάλει αυτό το φως, ώστε το μήνυμά Του να τονώνει την ψυχή σου.

Αυτά που λέω είναι πολύ απλά, φτωχά κι ασήμαντα. Μιλώ σ' εσένα που είσαι μεγάλος, μα πιστεύω ότι κι ένα παιδάκι του δημοτικού θα τα καταλάβει. Γιατί όμως να μην είναι αληθινό το απλό; Και γιατί να μην είναι απλό το αληθινό; Ετσι δεν πρέπει να 'ναι; Για να μπορούν να έχουν συμμετοχή και πρόσβαση όλοι. Για να μπορεί να προσεγγίζει όλος ο κόσμος αυτή την απλότητα και την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία είναι για όλους μας.

Αρα, λογικά, θα πρέπει να 'ναι τόσο κατανοητή, που όλοι να μπορούμε να την καταλάβουμε. Γι' αυτό, άλλωστε, τα λόγια του Χριστού ήταν πάρα πολύ απλά. Εκρυβαν σίγουρα μεγάλο βάθος, αλλά τα καταλάβαιναν όλοι.

Δεν ήρθε ο Κύριος στη γη, για να μας πιάσει πονοκέφαλος απ' τη διδασκαλία Του και να πούμε: «Τώρα πρέπει να σπουδάσω, για να καταλάβω και Αυτόν και τη διδασκαλία Του. Και πρέπει να πάω 25-30 χρονών και να 'χω πάρει και πτυχία και μετά να Τον καταλάβω».

Ακόμα κι ένα παιδάκι που άκουγε τον Κύριο Τον καταλάβαινε. Απλά λογάκια έλεγε.
Σκέψου, λοιπόν, κι εσύ απλά και μην μπερδεύεσαι. Και μην ακούς τον νου σου, το μυαλό σου, που πάει να σε μπερδέψει κι όλο σου λέει: «Ναι, αλλά...» Αυτό το «ναι, αλλά...» είναι η αντίσταση στη χαρά, σαν να μη δέχεται την ευτυχία.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν τους λύσεις ένα πρόβλημα με ωραίο κι απλό τρόπο, δεν το θέλουν. Δηλαδή, σαν να μη θέλουν να συμφωνήσουν και να δεχθούν να γίνουν ευτυχισμένοι. «Ναι, αλλά...» Μα μη λες «ναι, αλλά...» όλη την ώρα. Πες μόνο «ναι». Δέξου τον λόγο που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Χωρίς «αλλά». Αυτό το «αλλά» είναι η άμυνα του οργανισμού σου, της ψυχής σου, που κλοτσάει. Σαν να μη θες να το πάρεις απόφαση ότι και εσύ μπορεί να χαρείς. Εχεις συνηθίσει στο άλλο κλίμα, στην απογοήτευση. Γιατί να λες διαρκώς «ναι, αλλά...»; Δες το αισιόδοξα. «Ναι, αλλά δεν έχω δουλειά». Ναι, παιδί μου, δεν έχεις δουλειά σήμερα. Αλλά θα βρεις αύριο. «Ναι, αλλά...» Ε, καλά. Αμα ξεκινάς με «ναι, αλλά...», τότε πώς θα κάνει το θαύμα κι ο Θεός!

Δηλαδή, έλα λίγο στη θέση Του! Μπορείς να έρθεις στη θέση Του, γιατί κι εσύ είσαι σαν Θεός στα μάτια του παιδιού σου, με την έννοια ότι εσύ ξέρεις τα πάντα κι είσαι ο δυνατός. Λες του παιδιού σου: «Λύσε την άσκηση, παιδί μου, και, αν τη λύσεις, θα καταλάβεις και το επόμενο μάθημα, και θα πας καλά στο σχολείο». Και σου λέει: «Ναι, αλλά δεν γίνεται. Ναι, αλλά δεν μπορώ». Είδες πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Θες να πεις στο παιδί σου: «Παιδί μου, μη λες έτσι. Ταπεινώσου». Και το «ταπεινώσου» εδώ θα πει «εμπιστεύσου».

[Toula]

ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΑΦΟΒΑ

Μη φοβηθείς
να αγαπήσεις
το πλάσμα αυτό
που ο Θεός αγαπά
24 ώρες
το 24ωρο:
Εσένα!!

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΝΟΥΣ, ΚΑΡΔΙΑ

Άσε τη σκέψη,
κι ο Ήλιος
θα φέξει.
Φύγε
απ’ το νου,
μπες
στην καρδιά
του Θεού.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΟΣΜΟ

Ό, τι δεν κατανοώ,
συχνά το δαιμονοποιώ.
Ό, τι δεν μπορώ
να διαχειριστώ,
το απωθώ.
Το έκανα ήδη στο Χριστό,
που Τον είπα
¨δαιμόνων αρχηγό¨.
Δεν κατάλαβα
το άνοιγμά Του,
παρεξήγησα
το άγγιγμά Του.
Με το στενό μυαλό μου
απέρριψα
τη χάρη Του.
Τον δίκασα,
Τον σταύρωσα,
στην πράξη δεν μετάνιωσα!
Το ίδιο κάνω πάλι
σε ό, τι με ξενίζει,
με φοβίζει
με τρομάζει.
Το κάνω
στις ανάγκες μου τις βαθιές
που ούτε καν να δω μπορώ,
ούτε να παραδεχτώ,
ούτε να εκφέρω.
Γενικώς,
εν τω ονόματι Ιησού,
πολύ υπόγειο
υλικό,
που μούχλιασε
με τον καιρό.
Το ψέμα της ασφάλειας.
Η χρυσή φυλακή
της αυτοδικαίωσης.
Η κρυψώνα
που μυρίζει λιβάνι,
και γι’ αυτό ξεγελά.
Κάπου θα βγει όλο αυτό.
Μακάρι όχι στο φαρμακείο
το γωνιακό …
Ούτε στο ψυχιατρείο,
το λίγο πιο μακρινό.
-----------------------------------------------

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

Με ρώτησες αν κλονίζεται η πίστη μου με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, εκκλησιαστικά, πολιτικά, εθνικά, παγκόσμια κλπ.
Σίγουρα κάτι γίνεται μέσα μου.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Παιδιόθεν που λένε.Πάντα κάτι πεθαίνει, καταρρέει, απογοητεύεται, ακυρώνεται, ματαιώνεται.
Μα και κάτι νέο ανασταίνεται.
Και επαναπροσδιορίζεται.
Μια νέα πίστη ανατέλλει.
Όχι σε νέο Θεό. Στον ίδιο. Στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού.
Μα με μια άλλη κατανόηση.
Όχι σε άλλο δόγμα. Στο ίδιο. Το ορθόδοξο. Μα με άλλο μάτι πλέον. Με άλλη ερμηνεία.
Η απογοήτευση έρχεται, επειδή γοητεύομαι από κάτι περαστικό και διαβατάρικο: τύπους, σχήματα, χρώματα, μορφώματα, ανθρώπους, συστήματα, ελπίδες γήινης αποκατάστασης.
Όταν πιστεύεις στο Χριστό για να σε χαϊδεύει ρομαντικά, χωρίς να ξέρεις τι σε περιμένει κοντά Του, τότε, όντως, όταν βλέπεις το μαρτύριο του κόσμου, μα και το δικό σου, να γδέρνει σταδιακά το πετσί σου, αρχίζεις να προσγειώνεσαι ανώμαλα.
Η ζωή έρχεται και σου ¨αλλάζει την πίστη¨, και σου ¨αλλάζει τα φώτα¨.
Δεν είναι κακό αυτό.
Είναι αναγκαίο. Είναι ωρίμανση. Είναι πόνος.
Είναι ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού που σε πάει στον πυρήνα των πραγμάτων. Και φέρνει δάκρυα, μιας και κάτι νέο και φρέσκο γεννιέται.
Κάθε γέννα, έχει και κλάμα, και καημό για τον συμβαίνοντα χωρισμό. Αναγκαίο.
Είναι απόδειξη της ζωντανής σχέσης.
Δείχνει ότι το πάρε – δώσε με το Θεό, έχει επιπτώσεις στο δέρμα του είναι σου, ότι πεθαίνουν τα νεκρά κύτταρα κι αναδομούνται νέα.
Κάτι παθαίνει.
Κάπου πεθαίνεις.
Κάτι φεύγει, και κάτι ζει.
Αυτό που ζει, αξίζει να ζήσει.
Αυτό που πέθανε, μην το λυπάσαι. Δεν ήταν αληθινό, μα κάτι περαστικό, που τώρα αφήνει το κουφάρι του, νεκρά κύτταρα ψευδαίσθησης, κι απατηλής ζωής.
Αν ήταν η αλήθεια, δεν θα πέθαινε.
Για να πεθάνει, θα πει πως έπρεπε.
Αν δεις φωτογραφίες αρχάριου μοναχού, και τον ξαναδείς στα γεράματα, το κατανοείς αυτό.
Το αρχικό βλέμμα το ανέμελο και ενθουσιασμένο, μερικές φορές και λίγο χαζοχαρούμενο – ίσως και μιας ¨βλαμμένης ευλάβειας¨, που λέει ο άγιος Παΐσιος -, γίνεται πιο βαθύ, πονεμένο, ψαγμένο και μακάριο στο τέλος.
Ξεκινάς αλλιώς, καταλήγεις αλλιώς.
Πρόκειται για πορεία. Ξεδίπλωμα.
Στο τέρμα του δρόμου, ο Θεός. Και στην αρχή, ήταν Αυτός.
Μα εσύ ήσουν που τον έβλεπες αλλιώς.
Αρχικά, ήσουν ο αρχάριος.
Μετά, ο φτασμένος. Ο τετελειωμένος.
Και λίγο πριν τα θυμαράκια, τότε ανοίγουν τα ματάκια.
Και μυρίζει πλέον η ψυχή σου δυόσμο και βασιλικό σε κάθε βήμα.
Μα ήρθε η ώρα να σε βάλουνε στο μνήμα…
Μνήμα. Δηλαδή, μνήμη.
Διότι πλέον είσαι Αλήθεια, που δεν την τρώει το σκοτάδι, παρόλο που το κορμί σου παραδίνεται στη γη.
Η λάμψη σου, όμως, η αλήθεια σου, ο αέρας που αφήνεις γύρω σου, ο Παράκλητος που σε παρηγόρησε για τόσα χρόνια μέσα στη θανατίλα αυτού του κόσμου, συνεχίζει να φτερουγίζει δίπλα απ’ τη θύμηση του ονόματός σου, και να παρηγορεί και τους υπόλοιπους πλέον, που ακόμα ζούνε.
Και τους καινούργιους που γεννήθηκαν.
Κι αυτούς που έρχονται.
Γίνεσαι δώρο του Παράκλητου στον κόσμο όλο.
Δώρο αναστάσιμο.
---------------------------------------------------
Χρόνια πολλά σε όλους μας
αυτές τις άγιες μέρες της Πεντηκοστής
και του αγίου Πνεύματος!!

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη

Οταν νιώθεις κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε ώρα ότι σε κυκλώνει η αγάπη του Θεού, τότε πηγαίνεις πολύ διαφορετικά στο γραφείο. Τους βλέπεις όλους σαν τέλειες ευκαιρίες και τέλειες δυνατότητες να πλησιάσεις την αγιότητα και τον Θεό.
Ο ένας θα σε διδάξει την υπομονή, γιατί είναι πολύ στραβοκέφαλος και στραβόξυλο. Δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι πεισματάρης. Ο άλλος θα σε διδάξει την ευγένεια. Ένας άλλος θα σε διδάξει να μάθεις να συγχωρείς.

Η άλλη θα σε διδάξει να μάθεις να ανέχεσαι την πολυλογία της.
Κάποιος άλλος θα σε ξαφνιάσει και θα πεις: «Πώς λέει τόσα ψέματα και με κοροϊδεύει;» και θα μάθεις να είσαι άνετος στον κόσμο αυτό και να λες: «Όλα είναι δυνατό να τα δει κανείς στη ζωή. Κι όλα είναι δυνατό να συμβούν».

Και έπειτα θα γίνεις άνθρωπος ώριμος. Και σοφός. Εξυπνος και ατάραχος. Κάτι σαν απαθής. Δηλαδή, θα καταλαβαίνεις ότι όλα μπορεί να συμβούν σ’ αυτό τον κόσμο. Κι αν σου πει κανείς:
«Ποιος σ’ τα έμαθε όλα αυτά;» η απάντηση θα είναι:
«Ο Θεός. Η παρουσία Του. Η αγάπη Του. Η προσευχή που κάνω σ’ Αυτόν και Τον παρακαλώ. Κι ο πιο μεγάλος δάσκαλός μου είναι τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή. Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη. Μιλάμε για πολλά πάθη. Εχω σκοντάψει πάρα πολλές φορές. Αλλά, σκοντάφτοντας, βγήκε αυτό το καλό: την επόμενη φορά που πέρασα από τον ίδιο δρόμο πρόσεξα περισσότερο. Έχω σκοντάψει πολλές φορές, έχω ματώσει και έχω πέσει κάτω. Αλλά σηκώθηκα πάλι».

«Και ποιος σε βοήθησε να μην απελπιστείς;»
«Η προσευχή. Διότι κοιτούσα τον Θεό και δεν στηριζόμουν στο εγώ. Το εγώ συνέχεια με απογοητεύει, με προδίδει και με δυσκολεύει. Στηρίζομαι όμως στον Θεό, ο οποίος μου λέει: «Παιδί μου, Εγώ δεν σε μαλώνω. Οι άνθρωποι μαλώνουν. Οι κοινωνικοί θεσμοί σε κρίνουν. Οι ανθρώπινες πεποιθήσεις σ’ έχουν κατατάξει σε μια κατηγορία και σε ονομάζουν κάπως, σε εκτοπίζουν, σε απωθούν και σε βρίζουν. Εγώ όμως σ’ αγαπώ”».

Μίλα, λοιπόν, στον Θεό. Προσπάθησε να καταλαβαίνεις τα δικά Του μηνύματα, τη δική Του ατμόσφαιρα, τη δική Του κρίση, που ‘ναι τελείως διαφορετική από την κρίση των ανθρώπων. Βλέπεις τι συνέβη στην περίπτωση των αμαρτωλών που συνάντησε ο Χριστός: όλοι οι γύρω τους έλεγαν ότι είναι για την Κόλαση. Κι ο Χριστός ξαφνικά είπε ότι αυτοί πάνε πρώτοι στον Παράδεισο.

Απόλυτη ανατροπή. Τα πάνω κάτω έφερε ο Χριστός σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Οι τελώνες, λέει, και οι αμαρτωλές γυναίκες πάνε πρώτοι στον Παράδεισο σε σχέση με εσάς. Και να φανταστείς ότι γι’ αυτούς όλοι έλεγαν: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο κολασμένοι». Αν, λοιπόν, μπούμε στην ατμόσφαιρα του Χριστού και δούμε τον τρόπο που Εκείνος βλέπει τη ζωή κι αν θελήσουμε να μας πει Αυτός -ο Κύριος του ουρανού και της γης- τα δικά Του μυστικά και πώς βλέπει Αυτός τη ζωή, τους ανθρώπους, τον κόσμο, τότε θα δούμε πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη συνέχεια.

Όλα αυτά μάς τα διδάσκει η προσευχή. Μέσα στο κλίμα της ανθούν όλα αυτά. Δεν είναι θέμα γραφείου ούτε ζήτημα εγκεφαλικό, ώστε απλώς να τα σκεφτούμε. Γιατί μπορεί το μυαλό μας να τα σκεφτεί, μα η καρδιά μας να μην τα δεχτεί. Ενώ διά της προσευχής αλλάζουν οι βίδες της καρδιάς μας (αν μπορούμε να πούμε ότι η καρδιά έχει βίδες).

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος», που μόλις κυκλοφόρησε.

https://iliaxtida.wordpress.com/

[Toula]

ΣΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ‘ΝΑΙ

Κύριε,
δώσε μου
ένα πετραχήλι,
να ‘ναι σα θάλασσα
πλατύ,
για να σκεπάσω
όλο τον κόσμο,
που νιώθει πόνο
στην ψυχή…
----------------------------------------------
Μου 'ρθε μια μέρα στο μετρό,
την ώρα που έβλεπα τον κόσμο
να ανεβαίνει τις σκάλες.
Χα χα.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ

Η ζωή είναι
αυτή που είναι.
Ο πόνος υπήρχε,
υπάρχει,
και θα υπάρχει.
Αυτό δεν θα αλλάξει.
Εγώ πρέπει
να αλλάξω
με τη δική Σου
Χάρη,
Παράκλητε
της καρδιάς μου.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΠΑΡΑΚΛΗΤΕ, ΑΝΑΣΤΗΣΕ ΜΑΣ!

Όπου Πνεύμα,
εκεί
και πνοή.
Όπου πνοή,
εκεί
και κίνηση.
Όπου κίνηση,
εκεί
και ζωή.
Και άνθηση.
Και αλλαγή.
Και πορεία ανάπτυξης.
Και προκοπή βίου,
και τελειότητας.
Αν η ζωή μου
θυμίζει
ησυχία νεκροταφείου,
και μέσα μου
¨δεν κουνιέται φύλλο¨,
και όλα μοιάζουν
με μουσείο,
σίγουρα ο Παράκλητος
ακόμα δεν βρήκε
σημείο
να ακουμπήσει τα λευκά
φτερά Του.
Αυτά
που δροσίζουν
την αγιοσύνη
του κόσμου.
--------------------------------------
Χρόνια πολλά σε όλους μας!!
Κυρίως σ' όσους μαράζωσαν
και ζητούν κάτι να ζωντανέψει το μέσα τους,
την ψυχή τους,
το κορμί τους,
το είναι τους.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΜΟΥ ‘ΠΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΣΧΕΤΟΣ…

Είπα στο Χριστό:
Τι ήθελες
κι έπαθες
τόσα πολλά
για μας,
Κύριε;
Και μου ‘πε:
Σσσσς,
τι ξέρεις εσύ
από παράφορο
Έρωτα!..

π. Ανδρέας Κονάνος
fb