Παλεύω με τον εαυτό μου...

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

για πολλά πράγματα. Ένα απ' αυτά είναι πόσο τρωτή νιώθω τη ψυχή μου στο εργασιακό μου περιβάλλον. Προσπαθώ να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος, να γαληνέψω τη ψυχή μου και να μην με περιβάλλουν ''αρντηικές'' σκέψεις προς τον πλησίον μου.
Επειδή η δουλειά μου είναι δουλειά γραφείου, έχω τη δυνατότητα να ''κλείσω'' τα αυτιά μου και να ακουω τη μουσική που προτιμώ. Ο λόγος είναι οτι νιώθω πως πυρπολούμαι απο άχρηστες και ανούσιες πληροφορίες, νιώθω και βλέπω την υποκρίσια τους και πως τους αρέσει να τρέφονται, σχολιάζοντας και κρίνοντας τους άλλους αντί για τον εαυτό τους.

Είμαι σε αναζήτηση πνευματικού και μάλον βρήκα κάποιον τον οποίον θα τον επισκεφθώ σύντομα. Δουλεύω πολλά χρόνια στον ίδιο χώρο, και ομολογώ οτι αρκετές φορές ''έπεσα'' στα δίχτυα που η ίδια απέφευγα διακαώς.

Συγνώμη για τον μονόλογο μου. Ήθελα απλώς να εξωτερικεύσω αυτό που κάνει την καρδιά μου να ασφυκτιά.
Σας ευχαριστώ.

[Anastasios68]

Αγαπητή αδελφή Χριστίνα, επέτρεψέ μου να σου δώσω μία συμβουλή μια που στην ίδια θέση βρίσκομαι και εγώ και νομίζω πολλοί άλλοι. Είναι σίγουρο εξαιρετικά δύσκολο να κλείνουμε τα αυτιά μας στα όσα αρνητικά ακούγονται γύρω μας. Προσωπικά έχω εφαρμόσει κάτι που με βοηθά πάρα μα πάρα πολύ και αυτό είναι η καθημερινή ακρόαση του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πραγματικά η καρδιά μου έχει γαληνέψει σε μεγάλο βαθμό και νοιώθω μία τεράστια θετική επιρροή από τότε που το κάνω αυτό. Ιδιαίτερα όποτε αναγκάζομαι να οδηγώ το αυτοκίνητό μου (πράγμα που δυστυχώς κάνω συχνά τελευταία λόγω των στάσεων εργασίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς). Διαπίστωσα ότι με τα άλλα ακούσματα εύκολα παρασυρόμουν προς τον εκνευρισμό, ενώ με τον σταθμό της Εκκλησίας ελέγχω τις σκέψεις και τις αντιδράσεις μου πολύ πιο εύκολα και κυρίως χωρίς πίεση.

[Μαρίνα]

Αχ Χριστίνα μου,
μόνο και μόνο ο τίτλος σου δίνει το πλήρες νόημα σε αυτό που ζω.

ευτυχώς ή δυστυχώς δεν με ενοχλεί και δεν με απασχολεί και δεν με στεναχωρεί το τι θα κάνουν οι άλλοι για μένα ή το τι θα πουν ή το πως θα συμπεριφερθούν. Αλλά το τι θα κάνω εγώ για τον Θεό, για αυτούς και έπειτα για μένα.

Μπορώ να πω ότι παλευω στην κυριολοξία με τον εαυτό μου που είναι έρμαιο του Διαβόλου, δύσκολο πράγμα. ειλικρινά δεν ξέρω απο που να "προφυλαχτώ". Θεωρώ τον εαυτό μου "επικίνδυνο" παρά τους γύρω μου.

Αναστάσιε και εγώ στο αμάξι ακούω το Χαίρε Νύμφη και το Φως Ιλαρον που έχω κατεβάσει στο κινητό μου.

[Captain Yiannis]

Είναι δύσκολο πράμα να παλεύεις με τον εαυτό σου. Η μάχη άνιση και η ήττα σχεδόν σίγουρη.
Μόνο αν ζητήσης την βοήθεια Του, -πράγμα που δεν άκουσα συνχωράτε με- έχεις σίγουρη την νίκη.
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησέ μας τους αμαρτωλούς.

[Νίκος]

Αγαπητή Χριστίνα, η επιστροφή στην Εκκλησία είναι δύσκολη και εύκολη συγχρόνως. Δύσκολη είναι, επειδή συνήθως έχουμε πόλεμο από τον εχθρό του ανθρώπου, που δε θέλει να μας χάσει από "πελάτες", και εύκολη επειδή τον πρώτο καιρό τουλάχιστον μετά από μια εκ βαθέων Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία ξεκινά για τους περισσότερους μια περίοδος "δωρεάν" Χάριτος, που μας δείχνει τα μεγαλεία του Θεού και μας στηρίζει στην προσπάθειά μας.



Εσύ ξεκίνησες ήδη την πορεία χωρίς να πάρεις ακόμη τη βοήθεια αυτή κι αυτό είναι θετικό. Όμως μην αναβάλεις την πρώτη σου επίσκεψη στον Πνευματικό που βρήκες, επειδή θα σου δώσει μια πολύ σημαντική ώθηση στην προσπάθειά σου.

Στην αρχή μπορεί να βρεις αντιδράσεις από το περιβάλλον σου, ίσως και ειρωνικά σχόλια. Μη δίνεις σημασία ούτε να προσπαθήσεις να αντιπαρατεθείς με επιχειρήματα, η συμπεριφορά σου στο μέλλον θα τους δείξει, ότι εσύ είχες δίκιο και ίσως τους βοηθήσει να δοκιμάσουν κι αυτοί τη δική σου αλλαγή πορείας.

[Φοιτητής]

Χριστίνα δεν μπορώ παρά να σου ευχηθώ καλή δύναμη!
Χαίρομαι πολύ που βρήκες την παρέα μας εδώ στο φορουμ αλλά πιο πολύ που βρήκες την καλύτερη παρέα, τον Κύριο μας!

Καλή αρχή να έχεις στον αγώνα σου και ότι μα ότι απορίες έχεις για αυτό τον αγώνα, να μην ντραπείς να τις ρωτήσεις όταν θα πας στον πνευματικό σου!

[Μαρίνα]

Μα αν δεν είχαμε την την βοηθειά Του Καπετάνιε μου θα είχα -με έλθει σε απόγνωση.

Πάντως Χριστίνα χαίρομαι για σένα. Που βρήκες Πνευματικό, σε νιώθω. Εγώ απο τον Αυγουστο παλεύω. Μέχρι στιγμής αυτό που έχω καταφέρει είναι να μάθω ώρες μέρες και όνομα. Φόβος και πάλι φόβος.

[Κατερίνα]

Να δώσει ο Θεός να πας σύντομα, Μαρίνα! Πάντως μη νομίζεις, αυτός ο φόβος είναι κοινός και σε όσους εξομολογούνται πιο τακτικά, είναι αυτό που λένε ότι πριν πάμε για εξομολόγηση μας φαίνονται βουνό οι αμαρτίες μας και τη στιγμή που τις κάνουμε μας φαίνονται μικρές...

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Συγχωρήστε με που δεν θυμάμαι το όνομα αλλά κάποιος ανέφερε -κάπως έτσι,δηλαδή- ''οτι αυτό που φοβάμαι ειναι περισσότερο τον εαυτό μου''.

Θα συμφωνήσω στον έπακρον, διότι αναφερόμουνα κι εγω στον εαυτό μου. Οι ώρες αυτές που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, είναι ατελείωτες, μιας που μου δίνουν την αίσθηση ότι έχω δύο προσωπικότητες. Σαν να να είμαι ο θεατής και οι δύο εαυτοί μου παλεύουν για το ποιος θα επικρατήσει, αν κατανοείτε τι ακριβώς προσπαθώ να πω με αυτήν την μεταφορά.

Και άλλες φορές το σκεφτόμουνα αυτό, αλλά τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει ακόμη περισσότερο.

Όσο για τον πνευματικό θα παω την ερχόμενη εβδομάδα. Μου τον σύστησε η μεγαλύτερη αδελφή μου, αλλά δεν σας κρύβω πως τρέμω στην ιδέα μόλις βρεθώ απέναντι του. Νιώθω ήδη τόσο ''λερωμένη''. Χώρια, οτι κάποιος συγγενής μου, με χλεύασε και μου ειπε οτι εκείνος, εξομολογείται τα πάντα στον εαυτό του κι έχει καθαρή τη συνείδησή του. Με τις μηδαμινές γνώσεις μου, του εξήγησα, οτι οταν έρθει η τελική ώρα, θα δώσουμε ''εξηγήσεις'' στον Δημιουργό μας. Βέβαια, απο την άλλη για να καταφέρει κάποιος να φτάσει σε πνευματικό πατέρα-κατά τη γνώμη μου- θα πρεπει πρώτα να εξομολογηθεί στον εαυτό του, να κάνει μια βαθιά ανασκόπηση και όλα τα άλλα θα έρθουν στην πορεία, φαντάζομαι.

Ας με βοηθήσει ο θεός και ας με λυπηθεί τόσα χρόνια που έστρεφα το κεφάλι μου.

[Μαρίνα]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Συγχωρήστε με που δεν θυμάμαι το όνομα αλλά κάποιος ανέφερε -κάπως έτσι,δηλαδή- ''οτι αυτό που φοβάμαι ειναι περισσότερο τον εαυτό μου''.

Θα συμφωνήσω στον έπακρον, διότι αναφερόμουνα κι εγω στον εαυτό μου. Οι ώρες αυτές που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, είναι ατελείωτες, μιας που μου δίνουν την αίσθηση ότι έχω δύο προσωπικότητες. Σαν να να είμαι ο θεατής και οι δύο εαυτοί μου παλεύουν για το ποιος θα επικρατήσει, αν κατανοείτε τι ακριβώς προσπαθώ να πω με αυτήν την μεταφορά.

Και άλλες φορές το σκεφτόμουνα αυτό, αλλά τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει ακόμη περισσότερο.

Όσο για τον πνευματικό θα παω την ερχόμενη εβδομάδα. Μου τον σύστησε η μεγαλύτερη αδελφή μου, αλλά δεν σας κρύβω πως τρέμω στην ιδέα μόλις βρεθώ απέναντι του. Νιώθω ήδη τόσο ''λερωμένη''. Χώρια, οτι κάποιος συγγενής μου, με χλεύασε και μου ειπε οτι εκείνος, εξομολογείται τα πάντα στον εαυτό του κι έχει καθαρή τη συνείδησή του. Με τις μηδαμινές γνώσεις μου, του εξήγησα, οτι οταν έρθει η τελική ώρα, θα δώσουμε ''εξηγήσεις'' στον Δημιουργό μας. Βέβαια, απο την άλλη για να καταφέρει κάποιος να φτάσει σε πνευματικό πατέρα-κατά τη γνώμη μου- θα πρεπει πρώτα να εξομολογηθεί στον εαυτό του, να κάνει μια βαθιά ανασκόπηση και όλα τα άλλα θα έρθουν στην πορεία, φαντάζομαι.

Ας με βοηθήσει ο θεός και ας με λυπηθεί τόσα χρόνια που έστρεφα το κεφάλι μου.

Χριστίνα μου η Μαρίνα είμαι και εγώ το είπα αυτό περί εαυτού μας. Διάβασα κάπου ότι πρώτος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, δευτερος ο κόσμος και τρίτος ο Διάβολος. Αυτό εγώ πριν τον Αυγουστο το είχα αλλιώς στο κεφάλι μου, απο τον εγωισμό μου, τις αμαρτίες μου και πολλά άλλα, την ακηδεία μου, 1002 μπορώ να αναφέρω και όλα αυτά με το ΜΟΥ. Μόνο ο κόσμος πιστευα ότι είναι κακός, η πλειοψηφία του (αλλά επίσης σε κάποιο άλλο φόρουμ ο Βασίλης έγραψε κάτι ... που σε ελευθερη μεταφραση είναι : δεν είναι το θέλημα του Θεού η θέληση της πλειοψηφίας....κάπως έτσι). Αλλά τελικά όταν το ανακάλυψα ήταν αργά και ακόμα πιο αργά το διάβασα. ήδη ήμουν κακός άνθρωπος, και δεν γνώριζα τον Κύριο. Πρέπει να ήταν ο Πατέρας Μεταλλινός αν θυμάμαι καλά και αν γράφεται έτσι το ονομά του που είπε για τους 3 εχθρούς μας.

Μόνο και μόνο ο τίτλος του ποσταρίσματος σου με έκανε να νιώσω πως να στο πω?.. σαν να ησύχασα, τέτοιο αίσθημα, και σχώραμε κι όλας, αυτό ένιωσα, ΝΑ κάποιος νιώθει όπως και εγώ. Μάλλον όλοι απο εδώ μέσα, κάπως έτσι θα νιώθανε στα πρώτα τους βήματα τα Πνευματικά, να παλευουν με τον εαυτό τους, αλλά αυτό μόνο ελπίδα μου έδινε ότι τα πέρασαν και άλλοι και "σώθηκαν", έλεγα και συνεχίζω να λέγω, αλλά και "αγχος" γιατι μπορεί με τα λόγια μου να τους δημιουργήσω λογισμούς, σκέψεις αρνητικές και κακές, αυτοί έχουν διαμορφώσει κάποιο επιπεδο και εγώ, εμείς τους πάμε πάλι πίσω. 1002 πράγματα.

Χαίρομαι πολύ για σένα που έχεις στην οικογένεια σου κάποιον που σου δίνει ώθηση να πας και να εξομολογηθείς. περισσότερο χαίρομαι όμως που έχεις κάποιον να μιλάς επί των θεμάτων αυτών γιατι δεν νιώθεις αυτή την μαναξιά. να θες να μιλήσεις, να πεις τις σκέψεις σου, τους λογισμούς σου ακόμα και τους καλούς, να πεις τις αμφισβητήσεις σου, και να μην έχεις κανέναν. έχω την εντύπωση αν μεγάλωνα έτσι εξ αρχής της ζωής μου θα ήταν διαφορετικά, αλλά δύσκολος δρόμος... οδον εν ει πορευσομαι οτι προς Σε ηρα την ψυχή μου... Δοξάζω το Θεό που τον είδα αυτόν τον δρόμο. Εγώ πάλι δεν σκέφτομαι καν την ώρα που θα τον εχω απεναντί μου τον Πνευματικό γιατι πολύ απλά ΦΟΒΑΜΑΙ ακόμα και στην σκέψη το πως θα τον πλησιάσω, το πως θα τον προσεγγίσω. Δεν είναι τυχαίο που απο τις άπειρες και Θεοπνευστες και Θαυματουργές εικόνες μου έκαναν εντυπωση μόνο 2 γιατι με φόβησανε. η μία έιναι η εικόνα που είναι κάποιος που εξομολογείτε και διακρίνεται ο Δαίμονας και Φύλακας Αγγελος μας και η άλλη εικονα είναι τα τελώνια τα οποία μόνο ένα περνάω. Ειλικρινά χαίρομαι για σένα, ευχομαι ολόψυχα να πας στον Πνευματικό να του ξεγυμνώσεις την ψυχή σου έτσι ώστε να δει τις πληγές σου απο τις πτώσεις και ως Πατέρας να σου δώσει την προστασία του, απέναντι στον έξω απο εδώ.

Από την άλλη φοβάμαι και έχω τα λόγια που διάβασα του Πατέρα Παίσιου, να μας ευλογεί απο εκεί που είναι, ότι πρέπει να ψάξουμε για τον Πατέρα μας και να μην αφήσουμε την ψυχή μας όπου και όπου. Φυσικά έτσι όπως το διατύπωσα θα νιμόζετε ότι αφήνω υπόνοιες περί των Πατέρων αλλά ομολογώ καμία. Ένας εκ των αυτών ανθρώπων του Θεού με γένησε εν Χριστο, δεν θα τον αμφησβητούσα.

Καλη δύναμη Χριστίνα μου στις προσπάθειες σου αλλά και σε όλους που προσπαθούν να γίνουν άνθρωποι του Θεού, ευχομαι ο Αι Γιώργης της πόλης μου να είναι κοντά σου. όπως μου πε κάποτε η γιαγιά μου ήταν ένας Τούρκος που είχε πιάσει αιχμάλωτο κάποιον έλληνα, και ο τελευταίος φώναξε στον Αι Γιώργη για να τον βοηθήσει, και είπε: ...αφέντη Γιώργη βόηθαμε απο των Τουρκών τα χέρια....

να το αλλάξω λιγάκι:... αφέντη Γιώργη βόηθαμε απο του Πειρασμού τα χέρια....

κάποια άλλη στιγμή που θα χω χρόνο θα σου απαντήσω για τον χλευασμό και για την "αυτοεξομολόγηση". καλύτερα "αυτοκριτική" θα έλεγα.