Η Χριστιανική αγάπη στην πράξη, κριτήριο της τελικής κρίσης.

[Νίκος]

Κάποτε μιλούσα με κάποιον για την Εκκλησία και την πίστη γενικότερα. Καλός πατέρας, με 2 παιδιά, ειλικρινά δοκιμασμένος και αυτοδημιούργητος μου είπε "εγώ μπαίνω στην εκκλησία όποτε νιώσω την ανάγκη, ανάβω το κεράκι μου, λέω αυτά που λέω, έχω να πω -κάτι τέτοιο είπε- και είμαι εντάξει". Εγώ προσωπικά ως Στρατής αναρωτιέμαι, είναι αρκετό αυτό και κυρίως είναι αρεστό αυτό; Βέβαια από την άλλη το να πάω π.χ. στην Εκκλησία ή να νηστέψω ή να μελετήσω ή ή ή δίχως πραγματικά να το θέλω χάνει αρκετά από την αξία του.

Στρατή, πράγματι πολλοί άνθρωποι από εσωτερική παρόρμηση ή από οικογενειακή παράδοση, κάνουν μια βασικά "καλή ζωή". Έχουν δηλαδή μια συμμαζεμένη οικογένεια, δεν κάνουν εξαλλοσύνες ή χτυπητές κοινωνικές αδικίες, εκκλησιάζονται που και που, βοηθάνε και κανέναν, αν τους το ζητήσει. Αυτό επαναπαύει τη συνείδησή τους και ικανοποιεί το περί δικαίο αίσθημά τους. Όταν λοιπόν είναι σ΄αυτή την κατάσταση ένας άνθρωπος, ικανοποιημένος απ΄τον εαυτό του γιατί είναι καλός, αισθάνεται ότι δεν πολυ-έχει ανάγκη το Θεό, κι αυτό ακριβώς είναι κι η μεγαλύτερεη αμαρτία του. Στην κατάσταση αυτή δεν τον πειράζει κι ο διάβολος, γιατί είναι βασικά χαμένος κι επομένως είναι δικός του. Έτσι φαίνεται εξωτερικά ότι μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι καλύτερος και πιο κοινωνικά αποδεκτός από ένα άλλο, που έχει νοιώσει το σκίρτημα της αγάπης για το Θεό και βρίσκεται σε φάση μετάνοιας, τον πολεμάει κι ο διάβολος, και πέφτει, ξανασηκώνεται, χτυπιέται, ματώνει, αλλά έχει ελπίδα με τη Χάρι του Θεού να σωθεί.

Βλέπεις δεν μετράει μόνο τι κάνεις, αλλά γιατί το κάνεις. Ότι δεν κάνουμε για την αγάπη του Θεού, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι μόνο με τη βοήθειά Του μπορούμε να το πετύχουμε, γιατί από μόνοι μας τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε, όταν δε νοιώθουμε ότι είμαστε πολύ μακριά απ΄ το Δημιουργό μας, και δεν ποθήσουμε με κάθε κόστος να παλέψουμε για να βρεθούμε και πάλι κοντά Του, τότε ότι και να κάνουμε όσο καλό κι αν φαίνεται δεν μας ωφελεί πνευματικά, αλλά κινδυνεύουμε να το χρησιμοποιήσει ο αντίπαλος για να χαϊδέψει τον εγωισμό μας.

Κανείς δεν είναι ήρωας αν δεν έχει πάει στον πόλεμο. Και κανένας δε θα ξεφύγει από τον πόλεμο αυτό. Όταν λοιπόν θά 'ρθουν οι δοκιμασίες, όποιος έχει μάθει να δίνει μάχες, να τις χάνει και να ξανασηκώνεται, αλλά κι όταν κερδίζει ν' αφιερώνει τη νίκη του στο Θεό, απ΄τον οποίο αντλεί τη δύναμη, αυτός στο τέλος θα βγει νικητής. Όποιος δεν έμαθε ν΄αγωνίζεται κι έχει μάθει νά ΄ναι καλός στα εύκολα και χωρίς προσωπικό ρίσκο, με το πρώτο φύσημα του ανέμου θα διαλυθεί, γιατί δεν έμαθε να ζητά τη βοήθεια του Θεού.

[Zwi]

Έρχομαι να συμφωνήσω με τον Διονύση, ενθυμούμενη το λειτουργικό " ...παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί καταβαίνον εκ Σου του Πατρός των Φώτων..."

Σαν τέτοιο, λοιπόν, τέλειο δώρημα και η αγάπη - και μιλώ για την πραγματική , την εν Χριστώ αγάπη και όχι την αγαπολογία- μόνο αποτέλεσμα χάριτος μπορεί να είναι..
Ας ευχόμαστε να αξιωθούμε αυτής της χάριτος

[Athanasios]

Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού


"Μήν πείτε, λέγει ο θείος Ιερεμίας, "τί είστε ναός του Κυρίου". Καί σύ μήν πείς ότι "η απογυμνωμένη από τα έργα πίστη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό μπορεί να μέ σώσει". Αυτό είναι αδύνατο, αν δέν αποκτήσεις καί τήν αγάπη πρός Αυτόν μέ τά έργα. Η γυμνή από έργα πίστη δέν ωφελεί, αφού καί τα δαιμόνια πιστεύουν καί τρέμουν".

Νά καταπονείς τό σώμα σου μέ νηστεία καί αγρυπνία καί ν' ασχολείσαι ακούραστα μέ τήν ψαλμωδία καί τήν προσευχή. Καί θά έρθει σ' εσένα ο αγιασμός τής σωφροσύνης καί θά φέρει τήν αγάπη".

"Μή μολύνεις τή σάρκα σου μέ αισχρές πράξεις καί μή λερώνεις τήν ψυχή σου μέ πονηρούς λογισμούς. Καί η ειρήνη τού Θεού θα έρθει σ' εσένα καί θά φέρει τήν αγάπη".

" Ό,τι επιθυμεί κανείς, εκείνο αγωνίζεται νά αποκτήσει. Καί από όλα τά αγαθά καί επιθυμητά, ασύγκριτα πιό αγαθό καί επιθυμητό είναι ο Θεός. Πόση, λοιπόν, επιμέλεια έχουμε χρέος να καταβάλομε γιά νά επιτύχουμε τό φύσει αγαθό καί επιθυμητό;"

"Τό φυσικό τού λογικού μας είναι νά υποτάσσεται στό θείο λόγο, αλλά καί νά εξουσιάζει τό άλογο στοιχείο μέσα μας. Ας φυλαχθεί, σέ όλα , αυτή η τάξις, καί τότε ούτε τό κακό θά υπάρχει στόν κόσμο, ούτε η δύναμις πολυ τραβάει σ' αυτό θά βρεθεί".

"Εκείνος που αγαπά τό Θεό, ζεί αγγελικό βίο πάνω στή γή. Νηστεύει κι αγρυπνεί, ψάλλει καί προσεύχεται, καί γιά κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε καλά".

"όποιος αγαπά τόν Θεό, δεν λυπεί κανένα, ούτε λυπάται από κανένα για πρόσκαιρα πράγματα. Μία μόνο λύπη προξενεί καί δοκιμάζει, τή σωτηρία λύπη της μετανοίας, τήν οποία ο μακάριος Παύλος καί δοκίμασε καί προξένησε στούς Κορινθίους".

"έργο αγάπης είναι η πρός τόν πλησίον ολόψυχη ευεργεσία καί μακροθυμία καί υπομονή, καί η χρήσις τών πραγμάτων μέ ορθό λόγο".

"Νούς καθαρός, είναι ο νούς πού απομακρύνθηκε από τήν άγνοια καί καταφωτίζεται από τό θείο φώς.Ψυχή καθαρή, είναι εκείνη που ελευθερώθηκε από τα πάθη καί ευφραίνεται ακατάπαυστα μέ τή θεία αγάπη".

" Όταν σέ προσβάλει κανένας ή σε εξευτελείσει σέ κάτι, τότε φυλάξου από τούς λογισμούς τής οργής, μήπως μέ τή λύπη σέ χωρίσουν από τήν αγάπη καί σέ μεταφέρουν στή χώρα του μίσους."

"Εκείνος πού απαρνήθηκε ειλικρινά τά κοσμικά καί υπηρετεί μέ απροσποίητη αγάπη τόν πλησίον του. ελευθερώνεται γρήγορα από κάθε πάθος καί μετέχει στή θεία αγάπη γιά γνώση."

"Μακάριος ο άνθρωπος, πού μπορεί νά αγαπήσει κάθε άνθρωπο, στόν ίδιο βαθμό. Μακάριος ο άνθρωπος, πού δέν προσηλώνεται σέ κανένα πράγμα, φθαρτό ή πρόσκαιρο. Μακάριος ο νούς, πού προσπέρασε όλα τα όντα καί απολαμβάνει συνεχώς τήν θεία ώραιότητα".

" Όποιος αγαπά τόν Θεό, δέν μπορεί να μήν αγαπήσει καί κάθε άνθρωπο σάν τόν εαυτό του, αν καί τήν δυσαρεστούν τά πάθη εκείνων πού δέν έχουν ακόμα καθαρισθεί απ' αυτά. Χαίρεται όμως μέ αμέτρητη καί ανέκφραστη χαρά όταν καθαρισθούν από τά πάθη".

[Κωνσταντίνα]

Αν ζείτε με άλλους, διακονείστε τους πρόθυμα σα να υπηρετείτε τον ίδιο το Θεό. Και μην απαιτείτε αγάπη για την αγάπη σας, μήτε ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που κάνετε, μήτε τον έπαινο για την ταπείνωσή σας.

Μην είστε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι'αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος.

Επιδιώξτε τη σωτηρία σας ευαρεστώντας το Θεό πρωτίστως με την αρετή της αγάπης. Αυτό είναι το μοναδικό σας μέλημα: το πως θα γίνετε πλούσιοι σε αγάπη. Εκείνος που έχει αγάπη, έχει μέσα του τον ίδιο το Θεό.

Μην ανταποδίδετε τους ονειδισμούς ή τις θλίψεις που τυχόν σας προξενούν. Δείξτε υπομονή και μη θελήσετε ποτέ να πικράνετε κανένα. Να είστε τότε σίγουροι πως το δικό σας όνομα θα συγκαταριθμηθεί στα ονόματα των αγίων "των γεγραμμένων εν τω βιβλίω της ζωής".

Υπομένετε αγόγγυστα τους κακούς τρόπους του αδελφού σας, την αγανάκτησή του, την οργή του, τις απερισκεψείες του.

Η σωτηρία μας δε βρίσκεται στην πολυλογία, αλλά στη σιωπή και στην άγρυπνη προσευχή.

Να βαδίζετε πάντα τη μέση οδό. Τα άκρα σε καμιά περίπτωση δεν ωφελούν.

Σε κάθε προστριβή με τον πλησίον σας εξετάστε πρώτα τον εαυτό σας. Ασκώντας αυστηρή αυτοκριτική, σχεδόν πάντα θα διαπιστώνουμε πως αιτία της δυρασκέσκειας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Το κακό να το νικάτε με το καλό. Το κακό δε διορθώνεται ποτέ με το κακό.

Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφτείτε μήπως με τα λόγια σας προσβάλετε το Θεό ή τον πλησίον σας.

Αν εσείς γίνατε η αφορμή να πικραθεί ο αδελφός σας, χρησιμοποιήστε κάθε τρόπο να απαλλαγεί από τη λύπη που του δημιουργήσατε.

Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας, για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες για τις οποίες σας συγχώρεσε.

Αποφεύγετε τα λογια και τις πράξεις που μπορούν να σκανδαλίσουν ή να προσβάλουν τους αδελφούς σας. Τις προσβολές όμως να τις δέχεστε σα δώρο Θεού. Είναι το όπλο που σας προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος για να νεκρώσετε τα πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή σας.

Προτού επισκεφτείτε τον αδελφό σας, θέστε ως όρο στον εαυτό σας να διατηρήσετε και μετά την επίσκεψή σας την ίδια αγαθή διάθεση και αγάπη που τρέφετε και τώρα απέναντί του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο με τον οποίο θα σας υποδεχθεί εκείνος.

Μην προβάλλετε δικαιολογίες. Αποφεύγετε τις διενέξεις. Συμπεριφερθείτε με συγκατάβαση στον πλησίον σας, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την ηλικία του. Φανείτε με κάθε τρόπο παρήγοροι σε όλους και στον καθένα χωριστά.

Όταν βλέπετε κάποιο συναίσθημα αντιπάθειας προς τον πλησίον ν’αγγίζει την ψυχή σας, αγωνιστείτε να το διώξετε. Υποχρεώστε τον εαυτό σας να εξυπηρετήσει και να διακονήσει με κάθε τρόπο τον συγκεκριμένο αδελφό. Πιέστε τον εαυτό σας στην εξής προσευχή: «Κύριε, σώσε το δούλο Σου (τάδε) και με τις άγιες προσευχές του ειρήνευσε και τη δική μου ψυχή». Βλέποντας ο Κύριος αυτή την καλή σας προαίρεση, όχι μόνο θα ξεριζώσει από μέσα σας την αντιπάθεια, μα και θα σκορπίσει ανάμεσά σας την αγία Του αγάπη.

Μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο πως χωρίς παραχώρηση Θεού κανείς δε θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για σας και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στη βασιλεία των ουρανών.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας και θα διαπιστώσετε πως μόνο τότε είστε αναπαυμένοι με όλα, όταν υπάρχει μέσα σας η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η υπακοή, η αγάπη.

Σε κάθε περίπτωση παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πλέον σωτήριο για σας.

«Συμβουλές Γέροντος σε χριστιανούς που ζουν στον κόσμο», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1999.

[Νίκος]

«Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».

Πόσο ευαίσθητος ο λαός μας και πόσο αλάνθαστος στην κρίσι του! Λοιπόν, για τον σοφό λαό μας, άνθρωπος είναι αυτός που συμπάσχει, συμμερίζεται, συμπονά τον ξένο πόνο. Άνθρωπος είναι αυτός που δεν μένει αδιάφορος, αυτός που δεν στέκεται ψυχρά, αυτός που δεν κλείνει τα μάτια, αυτός που δεν προσπερνά.

Γιατί, μερικές φορές, τραγικός δεν είναι αυτός που σηκώνει το σταυρό του, αλλά αυτός που μένει απαθής μπροστά στο σταυρό.

Ξεχωριστό δώρο του ανθρώπου είναι η δυνατότητα επικοινωνίας. Η δυνατότητα συμμετοχής σ΄ αυτά που ζει και βιώνει ο άλλος.

Ο άλλος που, κατά την θεία αποκάλυψη και διδασκαλία, είναι ο αδελφός μας. Και επειδή υπάρχει ο άλλος μ΄ ότι αυτό συνεπάγεται, γίνεται όμορφη και η δική μας ζωή.

Όταν μοιραζόμαστε τον πόνο, τα προβλήματα του άλλου, έχει νόημα η ζωή μας. Παίρνει περιεχόμενο, έχει στόχους.

Γιατί δεν υπάρχει πιο άχαρη καρδιά από αυτήν που χτυπά μόνο για τον εαυτό της.

Ο ατομισμός μας δημιουργεί την πιο μεγάλη δυστυχία. Η αδιαφορία στα προβλήματα, στα βάσανα του άλλου, φέρνει την πιο σκληρή μοναξιά. Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να είναι μόνος του ευτυχισμένος.

Κάθε κίνησις αγάπης που κάνουμε, δεν ανακουφίζει μόνο τον πάσχοντα, αλλά γλυκαίνει και τη δική μας ζωή, την κάνει πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη. Η αδιαφορία αποβάλλει την ανθρωπιά. Η απάθεια στον πόνο του άλλου μας παραμορφώνει.

Όταν η αγάπη διαποτίζει τις σχέσεις μας, τότε η συμπόρευσή μας γίνεται ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Επειδή η παρουσία των άλλων είναι μια μόνιμη πρόκληση αγάπης. Πρόκληση προσφοράς.

Δίνουμε αγάπη; Παίρνουμε χαρά!

Προσφέρουμε ενδιαφέρον; Παίρνουμε πληρότητα.

Χαρίζουμε κατανόηση; Παίρνουμε ανθρωπιά.

Παρέχουμε συγνώμη; Παίρνουμε γαλήνη.

Η αγάπη μας κάνει θεοειδείς. Η σκληρότητα κτηνοειδείς.

«Είναι χαριτωμένος ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος». Και ανθρώπους πραγματικούς μας κάνει η αγάπη. Διαποτισμένη η σκέψη του λαού μας από τη θεϊκή διδασκαλία, σοφά αποφαίνεται:

Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».

Ας παραμείνουμε, λοιπόν, άνθρωποι!


Περιοδικό «Λυδία»
(Η ψηφιοποίηση είναι του Νίκου (NIKOSZ))

[Achilleas]

H αγάπη χωρίς Χριστό, έχει ημερομηνία λήξεως.
Το γιατί είναι απλό να το δούμε, με ένα παράδειγμα: αν μια φωτιά ΔΕΝ τροφοδοτείται συνεχώς με ξύλα, κάποτε θα σβήσει. Νομοτελειακά.

Ο Χριστός μόνο, μας εξασφαλίζει την επ' άπειρο τροφοδοσία. Πώς;

- με την μετάνοια και την εξομολόγηση μας
- με την αδιάλειπτη προσευχή μας
- με τη μετοχή μας στη Θ.Κοινωνία
- με τη συμμετοχή μας στην Εκκλησία των πιστών, και τις προκύπτουσες σχέσεις αγάπης

Βγάζοντας το Χριστό από την εξίσωση, σημαίνει καταργούμε την άπειρη τροφοδοσία της αγαπητικής φωτιάς. Και τότε, τί βλέπουμε στην πράξη;

- τις αντοχές μας να μειώνονται, απέναντι στον πόνο ή την κακία του κόσμου
- την αγάπη μας να δίνει μόνο εφόσον παίρνει
- την διάθεση κατάκρισης να φουντώνει, μεταμφιεσμένη ίσως ως "υπεράσπιση του δικαίου και των δικαιωμάτων μας"
- τη λύπη μας και το φόβο μας να μην βρίσκουν διέξοδο

[Νίκος]

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει...



1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’αυτό.

3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.

4. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.

5. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.

6. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.

7. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γείτονές μας.

8. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματος μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.

9. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.

10. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον...

(Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος)