Είπε Γέρων

[Augi]

"Ζώ γάρ, λέγει Κύριος, ότι ού βούλομαι τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζήν αυτόν"


"Ο μακάριος Αββάς Παύλος ο απλός, ο μαθητής του Αγίου Αντωνίου, διηγήθηκε στους Πατέρες τα παρά κάτω:

Ότι πήγε κάποτε σ΄ ένα Μοναστήρι για να προσκυνήση και να αποκομίση ωφέλεια για τους αδελφούς. Και αφού συνωμίλησαν γύρω από τα συνηθισμένα, εισήλθαν στην Αγία του Θεού Εκκλησία, για να κάμουν την ταχτική λατρεία.

Ο δε μακάριος Παυλος, -λέγει-, πρόσεχε τον καθένα οπού έμπαινε στην εκκλησία, για να δη με τί άρα ψυχή έμπαιναν στην σύναξη. Γιατί του ήταν δοσμένο και αυτό το χάρισμα από τον Κύριο, να βλέπη τον καθένα όπως ήταν στην ψυχή, καθώς εμείς βλέπουμε ο ένας του άλλου το πρόσωπο.

Έμπαιναν λοιπόν όλοι με λαμπρή την όψη και αστραφτερό το πρόσωπο και ο καθένας είχε τον Άγγελό του χαρωπό κοντά του. Αλλά, -λέγει-, βλέπει και έναν μαύρο και ζοφερό και όλο το σώμα και γύρω του συνωστισμένοι να τον τραβούν από παντού δαίμονες και να του βάζουν καπίστρι, ενώ ο άγιος Άγγελός του ακολουθούσε από μακριά, σκυθρωπός και όλο κατήφεια. Ο δέ Παύλος, δακρύζοντας και χτυπώντας το χέρι στο στήθος του, καθόταν μπροστά από την εκκλησία, κλαίοντας πικρά αυτόν οπού είδε σε τέτοιο κατάντημα.

Οι άλλοι τότε μοναχοί, βλέποντας το παράδοξο φέρσιμό του Αββά Παύλου, το πώς άλλαξε απότομα και έπεσε σε δάκρυα και πένθος, τον ρωτούσαν και τον παρακαλούσαν να τους πη γιατί έκλαιε, θαρρώντας ότι το έκανε έχοντας κάτι εναντίον όλων τους. Και του ζητούσαν να εισέλθη μαζί τους στην εκκλησία. Αλλά ο Παύλος, αποτινάζοντάς τους, καθόταν έξω, θρηνώντας με όλη του την ψυχή εκείνον όπου είχε δη έτσι.

Ύστερα δε από λίγο, αφού η ακολουθία τελείωσε και όλοι έβγαιναν, πάλι κοίταζε ο Παύλος τον καθένα, θέλοντας να μάθη πως βγαίνουν. Και βλέπει εκείνον τον άνθρωπο, οπού πρίν είχε όλο το σώμα του μαύρο και ζοφερό, να βγαίνει από την εκκλησία με λαμπρό πρόσωπο, με λευκό το σώμα και οι δαίμονες να τον ακολουθούν από πολύ μακριά, ενώ ο άγιος Άγγελος, σιμά του, τον συνώδευε, ιλαρός και πρόθυμος και χαίροντας γι΄ αυτόν πολύ.

Τότε ο Παύλος ανεπήδησε με χαρά και φώναζε, ευλογώντας τον Θεό και λέγοντας:

"Ω ανείπωτη φιλανθρωπία και αγαθότης του Θεού !"

Και ύστερα έτρεξε, ανέβηκε σ΄ένα ψηλό σκαλοπάτι και έλεγε με δυνατή φωνή:

"Ελάτε να δείτε τα έργα του Θεού, τί φοβερά και άξια κάθε καταπλήξεως είναι.
Ελάτε να δείτε Αυτόν οπού θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και είς επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ και ας πούμε: Σύ μόνος μπορεί να αφαιρής αμαρτίες".

Συνέρρεαν δέ όλοι με προθυμία, θέλοντας να ακούσουν τα λεγόμενα. Και αφού συνάχθηκαν όλοι, ιστορούσε ο Παύλος τί είχε δει πρίν εισέλθουν στην Εκκλησία και τί ακολούθησε με την έξοδό τους. Και ζήτησε επίμονα από εκείνον τον άνθρωπο να πή πώς ο Θεός του χάρισε τέτοια ξαφνική μεταβολή.

Και αυτός, έχοντας ελεγχθή από τον Παύλο, μπροστά σε όλους, χωρίς να ντρέπεται, ιστορούσε τα σχετικά με τον εαυτό του, λέγοντας:

"Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και πολύν καιρό τώρα ζούσα με σαρκικές αμαρτίες. Μπαίνοντας δέ σήμερα στην αγία του Θεού εκκλησία, άκουσα τον προφήτη Ησαΐα, οπού μια περικοπή του αναγνώσθηκε, ή μάλλον τον ίδιον τον Θεό να μιλά με το στόμα εκείνου:
Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέλετε τάς πονηρίας υμών από των καρδιών υμών, απέναντι των οφθαλμών μου, μάθετε καλόν ποιείν, καί εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, και εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τά αγαθά της γης φάγεσθε.

Και εγώ τότε -λέγει-, ο σαρκολάτρης, από τον λόγο του προφήτη κατανύχθηκα στην ψυχή και στέναξα μέσα μου και είπα στον Θεό:

Σύ είσαι ο Θεός, ο ελθών είς τόν κόσμον αμαρτωλούς σώσαι. Αυτά οπού τώρα με τον προφήτη υποσχέθηκες, εκπλήρωσέ τα και σ΄ εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο. Γιατί, νά, από τώρα σου δίνω το λόγο μου, έρχομαι δέ μαζί σου και από την καρδιά μου σου εξομολογούμαι, ότι πλέον δεν θα πράξω τίποτε το κακό. Αλλά αποτάσσομαι κάθε παρανομία και θα σε υπηρετώ από εδώ και πέρα με καθαρή συνείδηση. Σήμερα, Κύριε, και από την ώρα αυτή, δέξου με μετανοημένο, πεσμένον στα πόδια σου, με την απόφαση να απέχω πλέον από κάθε αμαρτία. Γιατί, με αυτή την απόφαση -λέγει- βγήκα από την Εκκλησία, έχοντας οριστικά στρέψει την ψυχή μου, ώστε τίποτε το φαύλο πλέον να μην πράξω απέναντι του Θεού".

Καί, ακούοντάς τον, φώναξαν όλοι μαζί στον Θεό:

"Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας!"

Γνωρίζοντας λοιπόν, ω χριστιανοί, από τις Θείες Γραφές και τις άγιες αποκαλύψεις, πόση αγαθότητα έχει ο Θεός σ΄ αυτούς οπού γνήσια του καταφεύγουν και με τη μετάνοια διορθώνουν τον προηγούμενο ένοχο βίο τους και ότι αποδίδει πάλι τα αγαθά οπού υποσχέθηκε, μή τιμωρώντας τις προηγούμενες αμαρτίες, ας μην απελπισθούμε για τη σωτηρία μας.

Γιατί, όπως με τον προφήτη Ησαΐα υποσχέθηκε, ότι τους βορβορωμένους στις αμαρτίες θα ξεπλύνη και σαν μαλλί και σαν χιόνι θα τους λευκάνη και θα τους αξιώση να απολαύσουν τα αγαθά της άνω Ιερουσαλήμ, έτσι πάλι με τον άγιο προφήτη Ιεζεκιήλ βεβαιώνει αναντίρρητα, ότι δεν θα μας αφήση να χαθούμε. Ζώ γάρ, λέγει Κύριος, ότι ού βούλομαι τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζήν αυτόν".



Από το βιβλίο "Είπε Γέρων", (Εκδόσεις "Αστήρ" Αλ.& Ε.Παπαδημητρίου)
Του αββά Παύλου του απλού, σ.235


--------------------