Νέοι και Εκκλησία

[NikolaosArvanitidis]

Βάζεις πολλά θέματα συγχρόνως. Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Πολλοί νέοι. λες, πηγαίνουν στους ναούς να πάρουν ευλογία για να τους ενισχύσει στις εξετάσεις. Αυτό είναι μάλλον θετικό, δε συμφωνείς; Διότι:

1) Πιστεύουν στο Θεό.
2) Πιστεύουν, ότι μπορεί να τους βοηθήσει να πάνε καλά στις εξετάσεις τους.
3) Πιστεύουν, ότι ο ναός είναι το μέρος που μπορούν να συναντήσουν το Χριστό για να ζητήσουν τη βοήθειά Του και δεν αρκεί μια προσευχή στο σπίτι.

Αρκεί αυτό για να θεωρήσουμε, ότι ζουν Ορθόδοξα; Τι σημαίνει για σένα ζω Ορθόδοξα;

Αυτό θέλει μάλλον μεγάλη συζήτηση.

Ας αρκεστούμε επομένως, ότι πολλοί νέοι πιστεύουν και ξέρουν που να βρουν το Χριστό, όταν θα νοιώσουν, ότι τον χρειάζονται στη ζωή τους.

Τώρα, τα περί παρακμής της κοινωνίας, επίσης θέλουν πολλή συζήτηση που δεν αφορά αυτό το θέμα.

Δεν θεωρώ ότι οι περισσοτεροι από όσους πάνε εκκλησία λίγο πριν τις πανελλήνιες πιστεύουν στον Χριστό της Ορθοδοξίας.Πολλοί από αυτούς πιστεύουν γενικά και αόριστα σε έναν Θεό που είναι ένας και άλλος τον λέει Θεό, άλλος Αλλάχ, άλλος God,άλλος Βούδα κτλ δηλαδή έχουν έναν αχταρμα στο κεφάλι τους(εχω κάνει και παιδιά που πάνε στην εκκλησία πριν τις πανελλήνιες μεταξύ αυτών και με παιδιά που έχω συγγένεια μαζί τους και στο ερώτημα αν δεν βρίσκανε ορθόδοξη εκκλησία αν θα πήγαιναν π.χ σε καθολική εκκλησία πριν τις πανελλήνιες οι περισσότεροι είπαν ναι επειδή θεωρούν πως η ανώτερη δύναμη στην οποία πιστεύουν είναι παντού και δεν έχει σημασία το δόγμα κάτι που ξέρουμε πως δεν ισχύει όσοι έχουμε κάποιες βασικές θεολογικές γνώσεις).Συνεπώς δεν μιλάμε για πίστη στην Ορθοδοξία αλλά πίστη γενικά και αόριστα στην ιδέα ύπαρξης μιας ανώτερης δύναμης που ο καθένας "την λέει αλλιώς". Αυτό όμως είναι πανθρησκεία και όχι ορθοδοξία.Φυσικά οι ίδιοι νέοι έχουν φτιάξει μια θρησκεία που τους βόλευε στο μυαλό τους(π.χ δεν τους ενδιαφέρει η σεξουαλική εγκράτεια).

[Νίκος]

Δεν μου τα λες καλά Νικόλαε. Αν πιστεύουν σε μια "ανώτερη δύναμη", τότε τι θέλουν στον Ορθόδοξο ναό; Αυθαίρετα συμπεράσματα βγάζεις πάλι, για να επιβεβαιώσεις τις θεωρίες σου.

Επίσης έχεις μια περίεργη εμμονή, να συνδέεις τον Ορθόδοξο τρόπο ζωής αποκλειστικά με τη σεξουαλική εγκράτεια.

Αν πραγματικά θέλεις να συζητήσουμε τι σημαίνει "Ορθόδοξος τρόπος ζωής" να ανοίξουμε ένα τέτοιο θέμα.

[Νίκος]

Αντί να ανησυχούμε για τους νέους, ας αρχίσουμε να προσευχόμαστε για αυτούς.

Αντί να επικρίνουμε τους νέους, ας αρχίσουμε να μοιραζόμαστε μαζί τους το Ευαγγέλιο.

Αντί να παραπονιόμαστε για τους νέους, ας ξεκινήσουμε να χτίσουμε μια ειλικρινή σχέση μαζί τους.

Αντί να διδάσκουμε συνεχώς τους νέους, ας ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε κάτι και απ' αυτούς.

π. Χριστόφορος Χρόνης

[Νίκος]

«δός μοι πιείν... »
Romfea.gr 07/01/2025



γράφει ο Αρχίμ. Αλέξιος Παπαδόπουλος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Θεοτόκου Τουρλιανής Άνω Μερά Μυκόνου

Η εορτή των Αγίων Θεοφανείων, κλείνει τον εορταστικό κύκλο του Αγίου Δωδεκαημέρου. Η Γέννηση του Κυρίου, δημιουργεί την προσμονή στους ανθρώπους για έναν καλύτερο κόσμο. Μέσα στις πλείστες όσες ειδήσεις που δημοσιοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα, μία συγκεκριμένη αποτέλεσε την αφορμή για μία σκέψη.

Μια ομάδα νέων στην Ελλάδα, θεατές σε αγώνες διαφόρων αθλημάτων, δεν αναρτούν κάποιο σύνθημα εντός του αγωνιστικού χώρου αλλά μία σημαία με το πρόσωπο του Χριστού!

Είναι όντως παράδοξο εκ πρώτης όψεως, η θέση της εικόνας του Κυρίου σε τέτοιους χώρους. Μα έρχεται μία δεύτερη σκέψη: γιατί όχι; Ή μάλλον: ποιά εσωτερική ανάγκη ωθεί τους νέους σε τέτοιου είδους δημόσια ομολογία;

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, δημιουργήθηκε ένας προβληματισμός για την ποιμαντική της Εκκλησίας στον κόσμο. Ως λειτουργός του Θεού, πολλάκις γίνομαι δέκτης της ίδιας φράσης: έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από την Εκκλησία. Αν όντως αυτό ισχύει, τι λόγο έχουν, οι ως άνω νέοι, με την ανάρτηση της εικόνας του Κυρίου εντός των γηπέδων, να εξωτερικεύουν τοιουτοτρόπως την πίστη τους;

Αυτομάτως, ως παράδειγμα ποιμαντικής προσέγγισης των ανθρώπων, ο Κύριος μας παρέδωσε την συνάντησή Του με την Σαμαρείτιδα γυναίκα. Κουρασμένος από την οδοιπορία, θέλησε ο Διδάσκαλος μέσα στο καταμεσήμερο, να αναμένει την άφιξη της ταλαιπωρημένης αυτής ψυχής. Κάθισε στο πηγάδι του Ιακώβ, έξω από την εχθρική πόλη της Σαμάρειας, μόνο και μόνο για να συναντηθεί με αυτή τη γυναίκα.

Ίσως για εμάς τους σημερινούς λειτουργούς, η συγκεκριμένη περίπτωση της Σαμαρείτιδας, να ήταν μία χαμένη υπόθεση. Ένας άδικος κόπος. Ο κόσμος που έχει φύγει από την Εκκλησία. Μα ο Χριστός, ο καλός Ποιμένας, μας διδάσκει να αφήνουμε τα πολλά πρόβατα που είναι ασφαλισμένα στην ποίμνη, και να βγαίνουμε προς αναζήτηση του ενός που έχει απωλέσει τον δρόμο του.

Ακόμα πιο εντυπωσιακός όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο Χριστός την γυναίκα από τη Σαμάρεια. Θα λέγαμε πως βρίσκει μία πολύ απλή φράση για να την πλησιάσει: «δός μοι πιεῖν...». Της λέγει να του δώσει να πιεί νερό με το άντλημά της.

Ο Κύριος, δεν ενδιαφερόταν να σβήσει τη δίψα Του από τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν τις μεσημβρινές ώρες. Επιθυμούσε απλώς να βρει ένα τρόπο να συνομιλήσει με την γυναίκα αυτή, και να προσεγγίσει με τον τρόπο αυτό μια απολεσθείσα ψυχή.

Με μία απλή φράση ο Διδάσκαλος, «δώσε μου να πιώ νερό», κατάφερε να μετατρέψει μια απλή συζήτηση, στον πιο θεολογικό διάλογο της Καινής Διαθήκης. Μία τόσο απλή φράση, κατάφερε όχι απλώς να βοηθήσει μια ταλαιπωρημένη ψυχή, αλλά και να την μεταμορφώσει σε μία μεγάλη Αγία Ισαπόστολο και Μάρτυρα.

Πολλές φορές, μας απελπίζει η ιδέα και η σκέψη του κόσμου που έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία. Ίσως όμως θα πρέπει να αναλογιστούμε την προβληματική της ποιμαντικής προσέγγισης των ανθρώπων, από την πλευρά τη δική μας. Αν ο Ίδιος ο Κύριος διέσχισε χιλιόμετρα μέσα στον καύσωνα για να συναντηθεί μεσημέρι με μία μη ηθική γυναίκα, δεν υπάρχει δικαιολογία που να καλύπτει την απραξία μας.

Εγκλωβισμένοι εντός των Εκκλησιαστικών τοίχων και περιστοιχισμένοι από «τους δικούς μας», εφησυχάζουμε σε μία στάσιμη κατάσταση αλλά και μακράν της ποιμαντικής που μας παρέδωσε ο Κύριος. Τον τρόπο τον δείχνει ο Ίδιος: μια απλή και καθημερινή κουβέντα. Μια απλή καλημέρα και ένα χαμόγελο μπορούν να γίνουν η υψηλότερη ποιμαντική που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στο δρόμο που έχουν απωλέσει.

Η είδηση με τους νέους που αναρτούν την εικόνα του Κυρίου στα γήπεδα, δείχνει ακριβώς αυτό: την ανάγκη του κόσμου για να έχει τον Χριστό στην καθημερινή του ζωή. Δεν έχει φύγει ο κόσμος από την Εκκλησία. Ο κόσμος διψάει για την Εκκλησία στην καθημερινότητά του. Διψάει για μία Εκκλησία εκτός των αυτάρεσκων τοίχων Της.

Και ίσως τελικά, ο άνθρωπος διψασμένος για Χριστό, είναι αυτός που στέκεται στη θύρα της Εκκλησίας ικετεύοντας:

«δός μοι πιεῖν.. »

Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ