"Διδάξω ανόμους τας οδούς σου"

[Νίκος]

Φίλε Στρατή,
πράγματι είμαστε (νομίζουμε τουλάχιστον) στρατευμένοι στο έργο, που ξεκίνησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και συνέχισαν με την εντολή Του, οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους.

Επαναλαμβάνω όμως ότι το έργο αυτό:
1)Δεν είναι δικό μας αλλά του Θεού
2)Απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς
3)Ενέχει τον κίνδυνο να πέσουμε σε υπερηφάνεια κι αντί να εισπράξουμε "τον της δικαιοσύνης στέφανο", να εισπράξουμε την καταδίκη για την αλαζονία μας.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον "Αόρατο Πόλεμο" λέει ότι πριν αποφασίσουμε να κάνουμε κάθε πράξη, έστω κι αν είμαστε βέβαιοι ότι είναι καλή (όπως η ομολογία της πίστης μας μπροστά στους αδελφούς μας για δική τους ωφέλεια), πρέπει να σταθούμε για μια στιγμή σαν αντικειμενικοί παρατηρητές, αν είναι δυνατόν, και να εξετάσουμε το βάθος της καρδίας μας: Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι για την αγάπη και τη δόξα του Κυρίου, ή είναι για την προσωπική μας προβολή και για δικό μας όφελος;

Επίσης όταν μιλούμε για το Χριστό, πρέπει να θυμόμαστε ότι εκείνος για να μας προφυλάξει απ' την υπερηφάνεια είπε, όταν χρειαστεί να ομολογήσουμε την πίστη μας να μη νοιαστούμε να βρούμε τα λόγια που θα πούμε, γιατί το Άγιο Πνεύμα θα βάλει στο στόμα μας τα λόγια που πρέπει να πούμε. 'Έτσι εμείς, όταν τελικά κρίνουμε ότι πρέπει να μιλήσουμε για το Χριστό, ας κάνουμε μυστικά προσευχή ζητώντας ταπεινά το Άγιο Πνεύμα να χρησιμοποιήσει το στόμα μας για να βοηθήσει τους αδελφούς μας και να μην προσπαθήσουμε να επιστρατεύσουμε τις θεολογικές γνώσεις μας ή οτιδήποτε άλλο προέρχεται από μας. Γιατί αν μη τι άλλο οτιδήποτε προέρχεται απ' τον εαυτό μας είναι σίγουρο ανεπαρκές και κατώτερο απο ένα λόγο που θα ειπωθεί με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

[stratis]

3)Ενέχει τον κίνδυνο να πέσουμε σε υπερηφάνεια κι αντί να εισπράξουμε "τον της δικαιοσύνης στέφανο", να εισπράξουμε την καταδίκη για την αλαζονία μας.

Την απάντηση σε αυτό την δίνει ο καθένας ξεχώριστα αν δηλαδή παρακινείται από εγωισμό και αλαζονία ή από αγνά χριστιανικά αίτια. Όπως υπερασπιζόμαστε τους γονείς μας, τη γυναίκα μας, τα παιδιά μας, το φίλο μας, τον ευεργέτη μας όταν προσβάλλεται είτε εκούσια είτε ακούσια έτσι πρέπει να κάνουμε και για τον Κύριο μας Ιησού Χριστό διότι είναι και φίλος και πατέρας και αδερφός και όλα. Γιατί ο Χριστός αξίζει τα πάντα, έκανε τα πάντα για εμάς και εμείς οφείλουμε τουλάχιστον να Τον ομολογούμε έναντι των ανθρώπων, να Τον ομολογούμε ορθά όμως.

Δε χρειάζεται να πάρουμε το κεφάλι κανενός, μπορούμε όμως όταν ακούμε κάτι που ξέρουμε σίγουρα ότι δεν είναι αλήθεια ή ότι είναι στρέβλωσή της να παρεμβαίνουμε για να διορθώνουμε το σφάλμα. Αν τα καταφέρουμε θα οφελήσουμε πολλούς αν όχι ο Θεός δε θα μας κατηγορήσει αλλά θα ικανοποιηθεί που έστω με καλή διάθεση προσπαθήσαμε.

[samsays]

Μην ταράζεστε και μην σκάτε να βρείτε τρόπο "τι θα κάνω εδώ" και "τι θα κάνω εκεί".

Ο Χριστός είπε "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν". Όποιος λοιπόν θέλει να φτάσει στον Χριστό, και ΌΧΙ στην δικαίωση του εαυτού του, του εγώ του, της δικιάς του άποψης κτλ κτλ, τότε πρέπει να μιμηθεί τον Χριστό.

Σκοπός σου είναι να σώσεις τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Ο Χριστός έχει την δύναμη να σώσει τον οποιονδήποτε αν το θέλει και εκείνος φυσικα. Ακόμα και χωρίς εσένα μπορεί να το κάνει. Επίσης ο Θεός συγχωρεί. Κάτι που εμείς οι άνθρωποι δύσκολα το χωνεύουμε, ιδιαίτερα όταν "μας πνίγει το δίκιο". Θέλει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το σημείο. Η ειρήνη του Θεού είναι ένα σημάδι. Μόλις την χάσουμε, έχουμε "πέσει", ο διάβολος μας έστησε παιχνίδι και μας νίκησε.

Η οργή και το έλεος ανήκουν στον Θεό και μόνο. Ο Χριστός είπε "κάθε ύβρις εναντίων του Υιού του ανθρώπου θα συγχωρεθεί". Που ξέρεις πως αυτός που σήμερα αμαρτάνει ασύστολα, υβρίζει κτλ κτλ, αύριο δεν θα πέσει σε τέτοια μετάνοια που να γίνει και άγιος?

Όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ λογομαχούσε για το σώμα του Μωυσή με τον Διάβολο, δεν τον έβρισε ούτε οργίστικε. Είπε μόνο "Ας σε επιτιμίσει ο Κύριος".

Λοιπόν, αν κάτσει ο καθένας να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Χριστό, που πρέπει να είναι το πρότυπό μας, τότε θα δεί πόσο μακρυά είναι από Αυτόν και θα συνειδητοποιήσει πόσο ο ίδιος είναι ασεβής και δεν έχει επιστρέψει ακόμα κοντά Του.

Μην πέρνουμε τον ρόλο του Θεού, γιατί έτσι γινόμαστε και αντίχριστοι στο τέλος.

Σε κάθε περίπτωση να λέμε "τι θα έκανε εδώ ο Χριστός?" και να κάνουμε και εμείς το ίδιο, και τότε όλα θα είναι τέλεια.

Ο Καλύτερος τρόπος να διδάξουμε είναι με το παράδειγμά μας, αλλιώς θα είμαστε σαν το αλάτι που έχασε την γεύση του και θα είμαστε για πέταμα. Και θα δούμε να μπαίνει στον παράδεισο ένας ασεβής που μετανόησε, και εμείς θα μείνουμε απ' έξω. Και θα καταριόμαστε τον Θεό για την καλοσύνη του που συγχώρεσε πόρνες και τελώνες και δεν συγχώρεσε εμάς που "είχαμε και δίκιο", ξεχβώντας βέβαια πώς όπως φερθούμε στους άλλους, έτσι θα μας φερθεί και ο Θεός. Ειδικά σε εμάς που κατα το θέλημά του θέλησε να μας αποκαλυθεί λίγο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας του.

Η Αλήθεια ειναι ΒΑΡΙΑ. Ο καθένας θα κριθεί με βάση αυτό που του δόθηκε. Σε αυτόν που δόθηκαν πολλά θα ζητηθούν πολλά και σε αυτόν που δόθηκαν λίγα θα ζητηθούν λίγα. Ο Καθένας ας κοιτά τον εαυτό του λοιπόν. Και άν γίνει εικόνα Θεού ... τότε μονο θα διδάξει στους ανόμους τις οδούς του Θεού.

[Νίκος]

Φίλε Samsays,

Σκοπός σου είναι να σώσεις τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Ο Χριστός έχει την δύναμη να σώσει τον οποιονδήποτε αν το θέλει και εκείνος φυσικα. Ακόμα και χωρίς εσένα μπορεί να το κάνει.

Έχεις απόλυτο δίκιο, ο σκοπός της ζωής μας είναι να σώσουμε τη δική μας ψυχή, γι αυτό όσο περισσότερο μπορούμε πρέπει νά 'χουμε το νου μας στραμμένο προς τα μέσα. Όμως όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας η σωτηρία μας περνά μέσα απ' τη σωτηρία των άλλων. Ακόμη κι οι ερημίτες προσεύχονται για τη σωτηρία του κόσμου κι όχι μόνο για τη σωτηρία της ψυχής τους.

Εννοείται ότι ο Κύριος μπορεί να σώσει τους αδελφούς μας και χωρίς εμάς, αν όμως θελήσει να μας χρησιμοποιήσει σαν όργανο για τη σωτηρία τους, εμείς μπορούμε ν΄αρνηθούμε;

Η οργή και το έλεος ανήκουν στον Θεό και μόνο.

Πράγματι "η οργή" και το έλεος και η κρίση ανήκουν στον Θεό. Για μας τους ανθρώπους ισχύει:
1)Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε.
2)Με όποιο μέτρο κρίνουμε τους αδελφούς μας, μ' αυτό θα μας κρίνει και ο Ουράνιος Πατέρας μας.

Μην πέρνουμε τον ρόλο του Θεού, γιατί έτσι γινόμαστε και αντίχριστοι στο τέλος.

Όταν ομολογούμε το Χριστό μπροστά στους αδελφούς μας για δική τους ωφέλεια, δεν προσπαθούμε να πάρουμε το ρόλο του Θεού, αλλά να βοηθήσουμε κατα δύναμιν στο έργο Του. Είναι υποχρέωσή μας σύμφωνα με το "αγαπάτε αλλήλους".

Ο Καλύτερος τρόπος να διδάξουμε είναι με το παράδειγμά μας, αλλιώς θα είμαστε σαν το αλάτι που έχασε την γεύση του και θα είμαστε για πέταμα.

Σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα, τα έργα είναι πάντοτε καλύτερα απ' τα λόγια.

[stratis]

Δε νομίζω ότι μίλησε κανείς εδώ για να το παίξουμε θεοί. Το "ανόμους" θα πρέπει να το δείτε διαφορετικά.

Δηλαδή αν έχω ένα φίλο που χαρτοπαίζει ή βλασφημά, είναι λάθος να προσπαθήσω να τον νουθετήσω; Αν ξέρω ότι μια κοπέλα έκανε έκτρωση δίχως να έχει επίγνωση τι πραγματικά έπραξε, δεν υποχρέωση να προσπαθήσω να τη φέρω στο σωστό δρόμο όταν π.χ. κανείς στο περιβάλλον της δεν είναι της Εκκλησίας για να τη βοηθήσει;

Το "μακάριοι οι ελεήμονες" που συζητούμε και αλλού, δεν περιορίζονται μόνο στους υλικά ελεήμονες αλλά και αυτούς που πνευματικά ελεούν. Και ακριβώς επειδή ειπώθηκε:

Σκοπός σου είναι να σώσεις τον εαυτό σου και όχι τους άλλους

έχω όφελος μεγάλο αν καταφέρω την πνευματική ελεημοσύνη διότι αυτή σβήνει αμαρτίες όπως βλέπουμε στη Σοφία Σειράχ, Σοφία Σολομώντος και αλλού στην Αγία Γραφή.

Εσάς παιδιά κανείς ποτέ με το λόγο του δε συνέβη να γίνει αιτία να διορθωθείτε σε κάτι που ήσασταν λάθος απέναντι στο Θεό; Εγώ προσωπικά έχω και είμαι ευγνώμων για αυτές τις ελεημοσύνες που μου έγιναν και ουδέποτε θεώρησα τα άτομα εκείνα ως θεούς στη θέση του Θεού ή τελειοθέντες που τώρα διδάσκουν ανόμους.

Τα πάντα είναι θέμα προαίρεσης, νουθετώ κάποιον για θέλω το καλό του και να σωθεί; Τότε κάνω πνευματική ελεημοσύνη και θα λάβω μισθό στον ουρανό. Μιλάω για να κάνω τον ξερόλα δίχως να με νοιάζει στο ελάχιστο η σωτηρία του αδερφού; Τότε αλίμονό μου.

Ο Καλύτερος τρόπος να διδάξουμε είναι με το παράδειγμά μας, αλλιώς θα είμαστε σαν το αλάτι που έχασε την γεύση του και θα είμαστε για πέταμα.

Σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα, Ια έργα είναι πάντοτε καλύτερα απ' τα λόγια.

Μαζί σας.

[stratis]

Η οργή και το έλεος ανήκουν στον Θεό και μόνο.

Μην πέρνουμε τον ρόλο του Θεού, γιατί έτσι γινόμαστε και αντίχριστοι στο τέλος.

Βλέποντας τα παραπάνω διαπιστώνω ότι τελικά αυτός ο στίχος από τον Ψαλμό Ν' "διδάξω ανόμους τας οδούς και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι" τρομάζει με τις αυστηρές του λέξεις και τελικά κανείς δεν το πάει λίγο παραπέρα. Η ιστορία και οι συνθήκες συγγραφής του Ψαλμού Ν' είναι ενδεικτικές. Τον έγραψε ο Δαυίδ προσευχόμενος να σωθεί το παιδί του που γεννήθηκε από τη μοιχεία με τη γυναίκα του στρατηγού του Ουρία τη Βηρσαβεέ και τον οποίο πρώτα έστειλε σε μια επίτηδες επικίνδυνη αποστολή για να πεθάνει. Στη συνέχεια όμως ο Θεός μέσω του Ναθάν αλλά και του κινδύνου και εν τέλει χαμού του παιδιού αυτού συνέφερε το Δαυίδ.

Ο Δαυίδ λοιπόν αποφασίζει να διδάξει, να πει δηλαδή τις οδούς του Κυρίου, που σημαίνει το νόμο Του, το λόγο Του, το πως πρέπει κανείς να ζει, τι είναι το πρέπον κατά τον Θεό στους ανόμους, δηλαδή αυτούς που κάπου κάτι ή πολλά ή όλα τα κάνουν λάθος, όχι σωστά, εκτός νόμου και συνεπώς χαρακτηρίζονται ως άνομοι, όπως κι εμείς με την καθημερινή μας ζωή.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός της διδασκαλίας αυτής; Η οργή; Ή να γίνουμε θεοί στη θέση του Θεού όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε πιο πάνω; Το σκοπό το δίνει ο ίδιος ο μελωδός βασιλιάς, η επιστροφή των ανόμων, η διόρθωσή τους δηλαδή. Να έρθουν πάλι στο δρόμο του Θεού. Να επιστρέψουν σε Αυτόν. Ούτε θυμός ούτε μίσος ούτε τίποτε.

Σίγουρα ο Ιησούς είπε:

όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι

αλλά και ο Ιησούς δίδαξε, μίλησε, είπε κάποια πράγματα και όποιος θέλησε ακολούθησε. Δε σιώπησε, ούτε έμεινε μουγγός απλά δεν ανάγκασε κανέναν. Η προτροπή του Δαυίδ δεν έρχεται σε αντίθεση να με το λόγο του Κυρίου μας. Να διδάξουμε μας λέει, όχι να αναγκάσουμε. Αν δει κανείς κάτι στραβό σε κάποιον μπορεί να του το πει ή να βρει ένα τρόπο τέλος πάντων να τον πληροφορήσει τι λέει η πίστη μας και η Εκκλησία, το λόγο του Θεού για το συγκεκριμένο θέμα. Από το σημείο αυτό όμως και έπειτα είναι ζήτημα του καθενός αν θα σηκώσει το σταυρό του και να προσπαθήσει να τον κρατήσει ή αν θα κλείσει τα αυτιά. Όταν δίδαξε ο Χριστός άλλοι άκουσαν άλλοι όχι, επίσης και οι μαθητές του δίδαξαν και άλλοι άκουσαν και άλλοι όχι. Έτσι και εμείς ως μαθητές Του που είμαστε και νιώθουμε καλούμαστε κάθε φορά που βλέπουμε κάτι, που βλέπουμε έναν αδερφό ή μία αδερφή να παρασύρεται από το χείμαρρο να επικαλεστούμε το όνομά Του και τη χάρη του Πνεύματος για να σώσουμε τον αδερφό. Αυτή άλλωστε είναι και προτροπή που μας δίνει ο απόστολος Παύλος λέγοντας ότι οι πιο δυνατοί οφείλουν -αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί- να στηρίζουν τους αδυνάτους.

Ας μη φοβόμαστε το "άνομος" ή το "ασεβής", ας φοβόμαστε την πραγματικότα που αυτά εκφράζουν και ας προσπαθούμε να την αλλάζουμε.

[REMI]

ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΤΙ ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ ΠΗΓΑ , ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ...............
ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑΝ ΙΕΡΕΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ....ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΕΧΩ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ????????ΠΗΡΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΠΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΠΑ ΚΟΛΛΑ ΔΟΥΛΕΙΑ....
ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΩ...ΜΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ...ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΚΙΝΗΜΕΝΟΙ..Η ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΙΑ ...ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΣΥΝΕΤΟ, ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ...ΑΓΡΟ ΠΡΟΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΝ ΘΕΟΥ..
ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΤΑΓΩΝ......ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ...
ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΚΟΠΤΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΜΩΡΟΓΝΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΑΜΕ ΓΙΑ ΜΑΣ......Η ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΕΥΩ?ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΙΛΑΩ........ΑΥΤΑ........

[REMI]

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ


Όταν ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ είχε γυρίσει από τον κόσμο, στη Σκήτη αυτή, είχε βαρεία αρρωστήσει για θάνατο ό Μοναχός Κύριλλος Κουμιώτης από την Καλύβα «Ζωοδόχου Πηγής» και επειδή πλησίαζε ή ώρα της έκδημίας του, κάλεσε τον πνευματικό του να εξομολογηθεί το 1965 έτος.


Ό Πνευματικός του Παπα - Έφραίμ προσπάθησε να βοηθήσει τον πάσχοντα για να εξομολογηθεί, αλλά ό ασθενής έλεγε, πώς στον αριστερό ωμό του είναι κολλημένο ένα χαρτί πού γράφει, αλλά τι γράφει δεν μπορούσε να ειπεί.


Πήγε κι άλλος Πνευματικός ό Παπα Χαράλαμπος από τα γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.


Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη,, ό όποιος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.


Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.
Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε ό:ν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.
Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει.


Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό, και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων.


Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.


Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί μεγάλη και ευρύχωρη πνευματική φωλιά - ωραιότατη περικαλλή εκκλησία του θαυματουργού Ιεράρχου αγίου Νικολάου.