ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ.

[ΦΩΤΗΣ]

Η Κάρα του Αποστόλου Θωμά έδιωξε τις ακρίδες στη Σύμη (1978)



ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Σύμη της Δωδεκανήσου, εκτός από το μοναστήρι του Πανορμίτη, είχε γεμίσει με ακρίδες, που δεν έφευγαν με κανένα φάρμακο. Τότε οι κάτοικοι του νησιού απευθύνθηκαν μέσω της Μητροπόλεως Ρόδου στην Ιερά Μονή Ιωάννου του θεολόγου της Πάτμου και ζήτησαν τη θαυματουργή κάρα του Αποστόλου Θωμά, που φυλάσσεται εκεί, για να γίνη λιτανεία προς αποτροπή του κακού. Το ίδιο, όπως είχαν ακουστά, είχε γίνει στα παλιά τα χρόνια με επιτυχή αποτελέσματα.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ της Πάτμου ανταποκρίθηκε στην παράκληση των Συμιακών και η κάρα μεταφέρθηκε στο νησί τους την Κυριακή 14 Μαΐου, με συνοδεία του Σεβ. Μητροπολίτου Ρόδου κ. Σπυρίδωνος, του Πανοσ. Καθηγουμένου της Μονής θεολόγου και Πατρ. Εξάρχου Πάτμου κ. Ισιδώρου και αδελφών της Μονής.

ΣΧΗΜΑΤΙΣΘΗΚΕ αμέσως πομπή και η αγία κάσα αποτέθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Τιμίου Προδρόμου Σύμης. Την πομπή ακολουθούσαν ο υπουργός Εσωτερικών κ. Στράτος, που βρισκόταν στο νησί για τον εορτασμό της Απελευθερώσεως της Δωδεκανήσου, ο νομάρχης, οι βουλευτές Δωδεκανήσου και άλλες στρατιωτικές και πολιτικές Αρχές.

ΜΕΤΑ τη λιτανεία, μεταφέρθηκε η κάρα στο Πέδι της Σύμης, όπου βρίσκονται οι κήποι και τα χωράφια, κι αμέσως οι ακρίδες άρχισαν να υποχωρούν και να πέφτουν στη θάλασσα. Συγκινημένοι οι κάτοικοι του νησιού, έκαναν τον σταυρό τους και δοξολογούσαν το Θεό.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ για τη θαυματουργή ενέργεια της κάρας είναι τα δημοσιεύματα του ροδιακού Τύπου. Η εφημερίδα «Πρόοδος» έγραψε στο φύλλο της της 16ης Μαΐου:

«ΔΕΝ θα το πιστέψετε και όμως είναι αλήθεια! Το είδαμε με τα μάτια μας. Ψόφησαν όλες οι ακρίδες στην Σύμη, ευθύς μετά την λιτανεία που έγινε με την θαυματουργή Κάρα του Αποστόλου Θωμά, που μεταφέρθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο απ' την Πάτμο.

ΤΙΣ ΦΡΑΣΕΙΣ αυτές ανέφεραν πολλοί Συριακοί, που γύρισαν χθες το απόγευμα άπ' την Σύμη, μετά την διήμερη εκδρομή που είχαν πραγματοποιήσει με την ευκαιρία των εκεί εορτών.

ΧΘΕΣ το πρωί, έγινε δέησι στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννου Σύμης, χοροστατούντος του μητροπολίτου κ. Σπυρίδωνος και με την συμμετοχή των Ηγουμένων Πάτμου και Πανορμίτη, καθώς και των ιερέων, των Αρχών και του λαού της νήσου. Μετά την δέησι έγινε λιτανεία, με την ευχή να εξαφανισθούν οι ακρίδες, που είχαν ενσκήψει στο νησί και είχαν γίνει πραγματική μάστιγα για τα φυτά και τις καλλιέργειες.

ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ μετά την λιτανεία, όπως ανέφεραν οι ταξιδιώτες, θεάθηκαν σωροί ψόφιες ακρίδες στα άκρα των δρόμων και σε χωράφια.

ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ότι η Κάρα του Αποστόλου Θωμά είναι θαυματουργή σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως όμως σε περιπτώσεις αγροτικών ζημιών από έντομα ή άλλες ασθένειες».
Από το βιβλίο του μακαριστού Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ και αναδημοσίευση απο το http://www.egolpion.com/kara_akrides.el.aspx

[ΦΩΤΗΣ]

Η “Λαζαρίνα” πού αναστήθηκε
Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση καί καταγράφεται χωρίς τίς επαναλήψεις, μέ ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στό γραπτό κείμενο νά αποδίδεται τό νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στό θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο “συναγερμός” θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας διά θεοσημείας στό γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, καί τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι' ενυπνίου υποδείξεως στήν αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη.
Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.
Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο• παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.
Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.
Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: "Προσευχήσου!" Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: "Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!" Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! 'Ελεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.
Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση• δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ' ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό 'Αργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. 'Αρχιζε τό κρίσιμο στάδιο• εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.
Σ' εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία. 'Ομως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ' εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.
'Ηταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ' ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου 'Ορους. Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου• η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. 'Ενα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ' αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.
Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν: 'Αγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ' εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ' όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει: Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ' ένα νοσοκομείο. 'Ηταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ' εμάς πότε θά έρθετε; Μού λέει αυστηρά. Εσένα σού είπα• τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!
Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς• άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.
Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: 'Ηταν πολύ βαριά χτυπημένη• άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.
Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυΐδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία.
'Οπως κοιμήθηκα τήν Τρίτη τό βράδυ καί προσευχόμουν, έλεγα στόν άγιο Ραφαήλ, τόν άγιο Νικόλαο καί τήν αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από τό Νοσοκομείο, εσείς όμως μήν τήν αφήσετε τήν Μαρία. Στίς 5 τά ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στό Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι καί βλέπω μπροστά μου τούς τρείς Αγίους όπως είναι στό εικόνισμα αλλά μέ τίς ρόμπες τίς χειρουργικές. Μόλις πάω νά μπώ στό θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στή μεταβολή καί μού δίνουν νά καταλάβω ότι θά έχουμε πρόβλημα, αλλά νά μήν χάσω τό θάρρος μου.
Ξυπνάω, καί φεύγουμε μέ τή γυναίκα μου γιά τό Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δέν μπορούμε νά την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί νά στενοχωρηθώ, μού έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θά πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τίς επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σέ τρείς μέρες υποχώρησε ο πυρετός.
'Αρχισαν νά τής βγάζουν τό οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή καί Κυριακή πρωΐ αποφάσισαν νά βγεί από τήν Μ.Ε.Θ. γιά τή Νευροχειρουργική• είχε πτώση στό ένα βλέφαρο καί υπήρχε περίπτωση νά μείνει έτσι τό μάτι της.
Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει νά μειώνουν τήν καταστολή, τό παιδί ανησυχούσε καί σέ μιά κίνηση έπεσε από τό κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. 'Ετρεξαν οι γιατροί καί οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δέν είχε καμιά επιπλοκή.
Εκείνο τό βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε τό όνειρο μέ τόν άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη τό εξής. Αμφέβαλε γιά τή σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, μέ τήν σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού καί, αντί εκείνης, τό όνειρο τό είδε η δική της αδελφή• σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει τό ένα της παιδί στήν αγία Ειρήνη τήν Χρυσοβαλάντου. Είδε μιά εικόνα τής Αγίας νά αιωρείται μπροστά της. Σέ μιά στιγμή νιώθει τό χέρι τής Αγίας νά τήν πιέζει επίμονα στήν δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στό σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στή Μαρία μας γιά τήν αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε τήν Αγία νά τής λέει: Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω νά φάει καί από τό μήλό μου. Ξύπνησε μέ συγκίνηση νιώθοντας τήν πίεση στό κεφάλι της. Φρόντισε νά μάς ενημερώσει καί μάς έστειλε από τήν ευλογία τής Αγίας.
Καθήσαμε εικοσιέξι ημέρες στό “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στήν Καστοριά στό Νοσοκομείο γιά δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πεί ότι μετά από ένα χρόνο, θά έρθετε νά ξανακάνουμε επέμβαση, γιά νά βάλουμε πλαστικό μέτωπο, νά προστατεύεται τό παιδί.
Πήγαμε στό “Ιπποκράτειο” πάλι, στίς 24 Ιουνίου 1998 καί έγινε η επέμβαση στό μέτωπο. 'Ερχονταν οι γιατροί καί τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν τήν Μαρία καί οι γιατροί πού δέν μάς γνώριζαν, επειδή στό συμβούλιο μάθαιναν τήν κατάστασή της.
Πέρασε καιρός καί ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στόν ύπνο της τόν άγιο Ραφαήλ νά απαιτεί τό οφειλόμενο χρέος: Εσύ κάτι μού χρωστάς καί τό θέλω! Μέσα στό όνειρό της δέν μπορούσε νά συνειδητοποιήσει τί απαιτούσε, καί ο 'Αγιος τρείς φορές επανέλαβε τά ίδια λόγια. Ξύπνησε καί συλλογιζόταν τό όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, άν σωζόταν η Μαρία μας, νά διαλαλεί τήν ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει.
Σέ επίσκεψή μου στό 'Αγιο 'Ορος, στή Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια μέ τό παλιό, στό βιβλίο επισκεπτών έγραψα τό όνομα, τή διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα νά γράψω τήν αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε τό στυλό. Επιχείρησα μέ άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, μέ κάποια απορία. Μετά τήν προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας, μίλησα μέ τόν π. Πανάρετο καί μού υπέδειξε νά γράψω δυό λόγια γιά τό περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης.
'Ηταν, φαίνεται, θέλημα Θεού νά διηγηθούμε τό θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στή Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΜΟΝΑΧΗ ΕΡΜΙΟΝΗ.

Δεν είχε κλείσει ένα χρόνο από τον γάμο της η Ερμίνα, όταν την επισκέφθηκε η επάρατη ασθένεια. Γιατρός η ίδια, αριστούχος και με καριέρα, ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει καρκίνος.

Ο πόνος, μικρός στην αρχή, διαρκώς μεγάλωνε, ώσπου την έριξε στο στρώμα. Ο σύζυγος της Ερρίκος αντί να την παρηγορεί βαρυγκωμούσε.
-Να πάρ' η οργή! Κακό που με βρήκε!
-Έχε υπομονή κι ελπίδα, γιε μου, τον νουθετούσε η γιαγιά της Ερμίνας. Ο Θεός είναι μεγάλος.
-Αφού είναι μεγάλος, γιατί καταδέχεται και τα βάζει μ' εμάς τους μικρούς; διαμαρτυρόταν εκείνος.

Η ασθένεια έπαιρνε μάκρος. Ο Ερρίκος δεν άντεχε να βλέπει τη σύντροφο του σ' αυτά τα χάλια, μα ούτε και κουράγιο της έδινε.

Η Ερμίνα ήταν πεντάρφανη. Μοναδικό της στήριγμα είχε την καλή της γιαγιά. Χάρη σ' αυτήν είχε πάρει τον καλό δρόμο κι είχε γίνει χαρακτήρας σεμνός, σοβαρός και ευσεβής.
- Γιαγιά μου, πόσο σε κουράζω τώρα που θα έπρεπε να σε βοηθώ!
-Μη στενοχωριέσαι, κορούλα μου. Που ξέρεις; Η Παναγιά μας κάνει και θαύματα. Πρωί και βράδυ την παρακαλώ με δάκρυα να σου χαρίσει την υγεία. Παρακάλεσε τη κι εσύ.
Στο νοσοκομείο πού πήγε, η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.
- Στο στάδιο που βρίσκεται η ασθένεια δεν παρέχει ελπίδες, γνωμάτευαν οι γιατροί και αποχωρούσαν σιωπηλοί από το κρεβάτι της άρρωστης.
- Γιαγιά, παρακάλεσε μια μέρα η Ερμίνα, πήγαινε στον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει μια Παράκληση στην Παναγία για μένα. Ύστερα θέλω να έρθει να μ' εξομολογήσει για να κοινωνήσω.

Η γιαγιά εκπλήρωσε την επιθυμία της. Της έφερε μάλιστα και μία εκφραστική εικόνα της Μεγαλόχαρης και της είπε:
- Γύριζε, κόρη μου, να τη βλέπεις, να της μιλάς και να παίρνεις κουράγιο.

Ένα βράδυ η γιαγιά περπατούσε στον διάδρομο του νοσοκομείου. Ξαφνικά, βλέπει μπροστά της μια γλυκύτατη γυναικεία μορφή, ντυμένη με την κάτασπρη στολή προϊσταμένης νοσοκόμας. Παραξενεύτηκε. Δεν ήταν άπ' αυτές που ήξερε.
-Σας βλέπω για πρώτη φορά, κυρία προϊσταμένη, παρατήρησε. Θα σας έχουμε τώρα εδώ; Τιμή μας.
- Εγώ, απάντησε η άγνωστη, είμαι η Παναγία. Άκουσα τις ικεσίες σας και ήρθα να σας βοηθήσω. Αύριο λοιπόν το πρωί η Ερμίνα θα είναι καλά. Μόνο ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό μου.

Αυτά είπε κι έγινε άφαντη.

Η ηλικιωμένη γυναίκα έμεινε μαρμαρωμένη. Όλα μπροστά της στριφογύριζαν. Είδε κι έπαθε να ισορροπήσει. Ύστερα τάχυνε το βήμα της προς την εγγονή της. Τη βρήκε κι εκείνη χαρούμενη.
- Ερμίνα μου, αυτό κι αυτό μου συνέβη.
- Ναι, γιαγιά, ήρθε και σε μένα η Πανάχραντη. Με χάιδεψε στο κεφάλι και μου έδωσε θάρρος. Δεν πονάω πια. Αισθάνομαι ανάλαφρη.

Στην πρωινή τους επίσκεψη οι γιατροί αντίκρυσαν ανεξήγητο θέαμα: Η άρρωστη καθόταν ντυμένη σε μια καρέκλα. Μόλις τους είδε, σηκώθηκε χαρούμενη να τους υποδεχθεί.
- Περίεργο! είπαν μεταξύ τους. Πρόκειται ασφαλώς για θεραπεία με αυθυποβολή. Φαίνεται πως ενήργησε κίνηση ψυχολογική ή παραψυχολογική.
- Κύριοι συνάδελφοι! πήρε τότε τον λόγο η Ερμίνα. Σας πληροφορώ - και σαν γιατρός σας βεβαιώνω - πως τίποτε απ' αυτά που λέτε δεν συμβαίνει. Η θεραπεία μου οφείλεται αποκλειστικά στην Υπεραγία Θεοτόκο. Πήρε είδηση και ο Ερρίκος. Είχε όμως τις αμφιβολίες του.
- Σίγουρα πρόκειται για προσωρινή βελτίωση, παρατήρησε. Αυτές οι αρρώστιες ξανάρχονται με μεταστάσεις. Δεν έχω εμπιστοσύνη.
- Μα εδώ δεν συνέβη κάτι φυσιολογικό. Έγινε θαύμα! εξήγησε η θεραπευμένη.
- Δεν πιστεύω εγώ σε θαύματα. Μου φτάνει η πρώτη λαχτάρα.
- Και τότε τί θα γίνει;
- Ανάλαβε την ευθύνη της ζωής σου μόνη σου. Έτσι είπε κι έφυγε βαρύς.

Η Ερμίνα ένοιωσε σκοτοδίνη. Ήταν κάτι αναπάντεχο. Αμέσως όμως θυμήθηκε τη σύσταση της Παναγίας "ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό και Θεό της".
- Α!, ναι, Χριστέ μου, Παναγία μου αναφώνησε. Μόνο η δική σας αγάπη μένει σταθερή. Αυτή μου χρειάζεται. Αυτή θα με γεμίσει.

Έφυγε λοιπόν από την πατρίδα της την Πάτρα μακριά, σε μια φημισμένη μονή, κι εκεί - σαν Ερμιόνη μοναχή - αφιερώθηκε και αφοσιώθηκε ολόψυχα στον νυμφίο της Χριστό.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Δημήτρης Αντ. Βακαλόπουλος (Πολύκαστρο, 23430–22310) τό Φεβρουάριο τού 1995 σέ ποδοσφαιρικό παιχνίδι δέχθηκε κλωτσιά αντίπαλου καί έπαθε κάταγμα κνήμης καί περόνης στό δεξί πόδι. Στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” τού έγινε ενδομυϊκή ήλωση. Βγήκε μέ ανάρρωση στό σπίτι. Σέ τρείς εβδομάδες άρχισε νά πρήζεται τό υγιές αριστερό του πόδι καί παρουσίαζε πυρετό 39–40 μέ σπασμούς. Τοπικός γιατρός χορήγησε φαρμακευτική αγωγή γιά πνευμονία, έπειτα όμως υπέδειξε τήν εισαγωγή σέ Νοσοκομείο. Στό Κιλκίς ο γιατρός υπέθεσε πώς είχε θλάση καί τούς έστειλε πίσω. 'Ομως είχε πόνους στό στήθος, δυσκολία αναπνοής, τό ένα πόδι ενηλωμένο, τό άλλο πρησμένο, καί υψηλό πυρετό. Ο γιατρός Παντ. Μαϊδάνογλου διέγνωσε κατά 99,5 % θρομβοφλεβίτιδα καί συνέστησε κατεπειγόντως Νοσοκομείο! Επί 10–15 μέρες στό Κιλκίς δέν έδιναν βάση στή διάγνωση Μαϊδάνογλου, ο άρρωστος είχε μείνει στά μισά του κιλά (42 κιλά)! Είχε χάσει τήν επαφή μέ τόν κόσμο! 'Εβλεπε Αγίους νά τόν φωνάζουν, δάση, λιβάδια, λουλούδια, Αγγέλους στά λευκά μέ φτερά, σέ κύμα γαλήνης, ρυάκια, ποταμάκια. 'Επαθε κρίση, δέν ανέπνεε, μελάνιασε!
Ο αδελφός του Παγώνης Βακαλόπουλος (γνωστός ποδοσφαιριστής στήν “Εθνική” Ελλάδος καί τόν “Ηρακλή” ) έφερε
τόν αγγειολόγο κ. Φιλίππου 3 τά χαράματα. Ο νέος γιατρός διέγνωσε θρόμβωση καί πνευμονική εμβολή! Μέ υπογραφή τού πατέρα του τόν μετέφεραν αμέσως στό Παπανικολάου. Τό σπινθηρογράφημα καί τό αγγειογράφημα έδειξαν 100% βουλωμένη αρτηρία στούς πνεύμονες! Ο καθηγητής κ. Σπύρου είπε στόν πατέρα: “Είναι ετοιμοθάνατος. Βάλτε υπογραφή. Εγώ θά τού κάνω τομή από πάνω μέχρι κάτω. Εκεί πού θά εντοπίσουμε τό θρόμβο ή τούς θρόμβους, θά τούς εκροφούμε• αλλά στά πρώτα 5΄ θά μείνει στό χειρουργείο. Πάτε νά τόν δείτε από ένα λεπτό στήν Εντατική, αλλά νά μήν κλάψει κανείς, καί μάς μείνει τό παιδί από τώρα”!
Η μητέρα μέσα στό κλάμα της συνομιλώντας μέ συνοδούς άλλων ασθενών έμαθε γιά τή Μυτιλήνη καί τηλεφώνησε γιά Παράκληση• μιλούσε πολλή ώρα μέ τό καρτοτηλέφωνο, καί η κάρτα της δέν έγραψε ούτε μιά μονάδα (ένδειξη ότι κάτι εξαιρετικό άρχισε νά συμβαίνει, όπως κατανόησαν αργότερα). Εισερχόμενη στή ΜΕΘ τού έδωσε τό βιβλιαράκι τού Αγίου, τού είπε ότι είναι σοβαρά καί νά προσευχηθεί καί ο ίδιος στόν 'Αγιο νά τόν γιατρέψει. Μόλις έμεινε μόνος, προσευχήθηκε: “άγιε Ραφαήλ, άν υπάρχεις πραγματικά, έλα καί σέ μένα νά μέ κάνεις καλά”. Καί η μητέρα του παρακαλούσε συνεχώς μέ πίστη καί δάκρυα: “άγιε Ραφαήλ, εγώ είμαι αμαρτωλή. Σέ παρακαλώ, άς σέ δεί τό παιδί μου”!
'Υστερα από κάποια ώρα (5 λεπτά; 5 ώρες; δέ θυμάται) ο Δημήτρης ένιωσε νά τόν χτυπά στά μάτια ένα πολύ εκτυφλωτικό φώς σάν από 1000 προβολείς. Παρακαλούσε επίμονα τή νοσοκόμα νά τό σβήσει, καί εκείνη τόν διαβεβαίωνε ότι όλα ήταν σβηστά. Σιγά σιγά τό εκτυφλωτικό φώς απομακρυνόταν καί στή θέση του φάνησε ένας Ιερέας, όπως στό εξώφυλλο τού βιβλίου τής Παρακλήσεως, όρθιος στόν αέρα! Μέ τά μάτια του ανοικτά τόν ρώτησε: “Πώς εμφανίστηκες εδώ; Ποιός είσαι;” “Είμαι ο άγιος Ραφαήλ καί ήρθα νά σέ κάνω καλά”. “Πώς μπήκες μέσα; Καί πώς θά μέ κάνεις καλά;” “Πίστεψέ με, καί αύριο θά είσαι καλά”. Εξαφανίστηκε.Συλλογιζόταν, πώς θά τόν γιάτρευε, ποιός είναι… Εμφανίζεται ο Ιερωμένος πάλι, μέ αυστηρή όμως όψη, καί τόν επιτιμά: “Τολμάς νά αμφιβάλλεις ότι μπορώ νά σέ θεραπεύσω;”. 'Εμεινε κατάπληκτος ο άρρωστος μέ τήν ιδέα τού πώς μπορούσε νά γνωρίζει τή σκέψη του ο Κληρικός εκείνος. “Δέν αμφιβάλλω, αλλά πώς θά μέ γιατρέψεις;” “Πίστεψέ με, Δημήτρη, καί αύριο θά είσαι καλά. Πρέπει όμως νά πιστέψεις”.
Σημειωτέον ότι, όση ώρα συνομιλούσε μέ τόν 'Αγιο, η νοσοκόμα προσπαθούσε νά τόν ηρεμήσει: “Δημήτρη, ηρέμησε. Γιατί παραμιλάς; Δέν είναι κανένας εδώ μέσα; Μόνο εγώ κι εσύ”. Τότε ο 'Αγιος τού λέει: “Αυτή δέ μέ βλέπει ούτε μέ ακούει. Μόνον εσύ”. Ωστόσο πάλι σκέψεις αμφιβολίας στό μυαλό τού αρρώστου: “Μάς δουλεύει ο πάτερ αυτός; Μήπως έχω τρελαθεί καί δέ βλέπω καλά; Τί μού συμβαίνει; Είναι δυνατόν;”
Γιά τρίτη φορά εμφανίζεται ο 'Αγιος μαζί μέ ένα κοριτσάκι μέ πλεξούδες, βαδίζοντας όμως τώρα. Πλησιάζοντάς τον τού λέει" “Κακομοίρη μου, δέν μέ πιστεύεις καθόλου. Δυό φορές ήρθα γιά χάρη τής μάνας σου, πού κλαίει απέξω καί μέ παρακαλάει, καί μιά γιά χάρη σου. 'Αλλη φορά δέν θά σού ξαναπαρουσιαστώ. Τρίτη καί τελευταία. Πίστεψέ με καί αύριο θά είσαι καλά”. Καί γυρίζοντας πρός τό κοριτσάκι: “Ρηνούλα, φέρε τήν τσάντα μου” (όπως τών ιατρών). 'Εβγαλε μιά άσπρη ιατρική ποδιά καί, βγάζοντας τά μώβ ράσα του, τή φόρεσε. “Δημητράκη, αύριο θά είσαι καλά, άν μέ πιστέψεις μόνο. Τώρα φεύγω, γιατί μέ χρειάζονται στό Λονδίνο. Πάμε, Ρηνούλα, τό παλικάρι αυτό θά γίνει καλά. Καί τό πόδι του καί τά πνευμόνια του είναι γερά”. Ο ασθενής κάλεσε τή μητέρα του, τής τά διηγήθηκε, κι εκείνη σταυροκοπήθηκε κλαίγοντας από συγκίνηση.
Τό πρωί ήρθαν, γιά νά τού κάνουν τή σοβαρή επέμβαση, αλλά διαπίστωσαν μέ τό σπινθηρογράφημα ότι οι θρόμβοι από πηχτό αίμα είχαν εξαφανιστεί από τά πνευμόνια καί τίς φλέβες του. Τού τοποθέτησαν μόνο φίλτρα στήν κάτω κοίλη φλέβα. Σέ 4 μέρες πήρε εξιτήριο. Ο κ. Σπύρου είπε στή μητέρα του: “'Η κάποιον άγιο είχατε στήν οικογένειά σας ή κάποιος ήταν τυχερός”. Καί ο κ. Φιλίππου είπε στόν αδελφό του: “Σάν επιστήμονας δέν μπορώ νά τό εξηγήσω. Κάποιον έχετε εκεί πάνω”. Οι γονείς του ήρθαν καί έκαναν Παράκληση στό Μοναστήρι μας. Αργότερα έφεραν καί τόν ίδιο. Αναγνώρισε τόν 'Αγιο Ραφαήλ τών τριών θαυμαστών εμφανίσεων στό μεγάλο προσκυνητάρι, μόνο πού τόν είχε δεί μέ μώβ (ηγουμενικό) μανδύα καί έλαμπε τό στήθος του.

[ΦΩΤΗΣ]

Ή οπτασία του Σαρακηνού


Ο ΑΜΗΡΑΣ της Συρίας έστειλε κάποτε τον ανιψιό του στη Διόσπολη για ορισμένες εργασίες.
Στην πόλη αύτή ο ανιψιός συνάντησε έναν θαυμάσιο ναό του άγίου Γεωργίου.
Αμέσως πρόσταξε τούς υπηρέτες του να μεταφέρουν τα πράγματά του επάνω στα κατηχούμενα του ναού, όπου εγκαταστάθηκε κι ο ίδιος.
'Ύστερα είπε να βάλουν μέσα ατό ναό και τις δώδεκα καμήλες του, παρά τις διαμαρτυρίες και τις παρακλήσεις των ιερέων.
Μόλις όμως οι καμήλες μπήκαν στην εκκλησία, έπεσαν ατό έδαφος νεκρές, ενώ ο ανιψιός του αμηρά έμεινε να θαυμάζει την ακαταμάχητη δύναμη του άγίου Γεωργίου.
Την άλλη μέρα, καθώς ο ιερέας τελούσε τη θεία λειτουργία. Ο Σαρακηνός τον παρακολουθούσε από τα κατηχούμενα.
Τότε ο φιλάνθρωπος Θεός του άνοιξε τα μάτια της ψυχής, και τι βλέπει τον ιερέα να σφάζει ένα μικρό παιδί και να χύνει το αίμα του μέσα στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα του να το κόβει και να το τοποθετεί ατό ιερό δισκάριο!
Όταν τελείωσε το κοινωνικό, παρατηρούσε ο Σαρακηνός απορημένος τον ιερέα να μεταδίδει ατό λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού.
Μετά τη λειτουργία πήρε ο ιερέας τα καλύτερα πρόσφορα και τα πήγε φιλοδώρημα στο Σαρακηνό. Τι είναι αυτά; ρώτησε εκείνος.
Αυτά, αφέντη μου, είναι ψωμιά πού προσφέρουν οι πιστοί.
Μ' αυτά λειτουργούμε στην Εκκλησία μας.
Άπ' αυτά πήρες και λειτούργησες σήμερα; ρώτησε θυμωμένος εκείνος.
Δεν σε είδα εγώ, πού έσφαξες το παιδί κι έδωσες τη σάρκα και το αίμα του ατό λαό;
Νομίζεις πώς όλ' αυτά Δεν τα έβλεπα, κακούργε και φονιά; .
Ό ιερέας τρόμαξε. Δόξασε το Θεό και είπε:
Πιστεύω, αφέντη μου, πώς ο Θεός σ' έχει κατατάξει ατή χορεία των σωζόμενων, αφού σε αξίωσε να δεις τέτοιο φρικτό μυστήριο. Αύτή τη θεωρία ποτέ Δεν αξιώθηκα εγώ να τη δω, αλλά βλέπω πάντα μπροστά μου ψωμί και κρασί.
Εμείς πιστεύουμε πώς ο άρτος και ο οίνος, πού προσφέρουμε στη λειτουργία μας, εΙναι Σώμα και Αίμα Χριστού, μα τούτο το θαυμάσιο Δεν το βλέπει ο καθένας.
Ακούγοντας την εξήγηση ο Σαρακηνός, θαύμασε και αποφάσισε να γίνει χριστιανός. Βαπτίστηκε, πήγε στο Σινά, έγινε μοναχός, και αργότερα επισφράγισε με το μαρτύριο την ορθόδοξη πίστη του.


ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[ΦΩΤΗΣ]

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ


Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).
Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς έστειλαν εναντίον των Ορχομένιων την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα.....
Οι Ορχόμενιοι, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα, ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο. Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους.
Tο βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.
Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.Χ.), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς.
Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου. Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει. Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα!
-Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία. Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον Ναό. Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε.


Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους.
Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.
Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, Γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου, για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας. Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος.
Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» Ιερά Μονή Παρακλήτου

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.

Ένα συγκινητικό θαύμα συνέβη στις ήμερες της γερμανικής κατοχής, τον Ιούνιο του 1944. Το γερμανικό απόσπασμα, που κατέστρεψε το Δίστομο (10 Ιουνίου 1944) κι έσφαξε μέσα σε δύο ήμερες πάνω από εξακόσιους κατοίκους, περνά τώρα απέναντι στην Εύβοια. Σκοπός του η ολοσχερής καταστροφή της Λίμνης.

Η φάλαγγα έφθασε στην είσοδο της πόλεως. Τότε ακριβώς βλέπει ο γερμανός διοικητής στη μέση του δρόμου ένα χέρι να εμποδίζει τη διάβαση των στρατιωτών, κι ακούει μια φωνή να του λέει:

- Αυτός ο τόπος είναι δικός μου. Δεν θα τον πειράξετε!

Ο διοικητής φοβισμένος κατεβαίνει στη Λίμνη και συναντά τις αρχές. Ζητά γεμάτος αγωνία να μάθει ποια είναι η Προστάτιδα της πόλεως.

- Η Παναγία η Λιμνιά, αποκρίνονται οι προύχοντες. Έχουμε εδώ τη θαυματουργή της εικόνα, η οποία βρέθηκε μέσα στη θάλασσα.

- Μόνο θεϊκή δύναμη θα μπορούσε ν' ανατρέψει τα σχέδια μου, ομολόγησε ο διοικητής, κι έφυγε από τη Λίμνη άπρακτος.

[ΦΩΤΗΣ]

Σάββατο, 26 Δεκεμβρίου 2009
Η συγκλονιστική περιπέτεια ενός ιερέα και το θαύμα

Μια συγκλονιστική περιπέτεια έζησε ένας ιερέας, ο οποίος, όπως υποστηρίζει, δέχτηκε επίθεση από τον σατανά, ο οποίος τον τραυμάτισε. Ο προϊστάμενος του ναού του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Ηράκλειο, πατήρ Χρήστος Δημητρόπουλος, καθισμένος σε ένα από τα στασίδια της εκκλησίας, φέρνει στο νου και εξομολογείται στην «Espresso» την πραγματικά συγκλονιστική περιπέτεια που βίωσε πριν από μερικές μέρες, όταν, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, δέχτηκε επίθεση από τον σατανά.

«Ο σατανάς ενοχλεί τους ανθρώπους του Θεού και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάνει να δειλιάσουν, ώστε να χάσουν το θάρρος και την πίστη τους. Αυτό επιχείρησε να κάνει και σε μένα, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί αυτή τη φορά δεν είχε να αντιμετωπίσει έναν κοινό θνητό. Τη μέρα που προσπάθησε να με χτυπήσει και να μου πληγώσει το σώμα αλλά κυρίως την ψυχή, μέσα στην εκκλησία μας είχαν έρθει τα ιερά λείψανα τριάντα επτά Αγίων! Βρέθηκε λοιπόν αντιμέτωπος με τριάντα επτά παλικάρια που έδειξαν ενεργά την παρουσία τους και τον ανάγκασαν να φύγει ηττημένος. Πρόκειται για θαύμα».

Με τα λόγια αυτά και με βουρκωμένα τα μάτια μάς εξιστορεί ο 37χρονος κληρικός πως ο σατανάς εμφανίστηκε μπροστά του με τη μορφή σκιάς, λίγα μόλις μέτρα από την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία βρίσκονταν τα ιερά λείψανα των Αγίων που τον προστάτεψαν από το κακό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του έγγαμου κληρικού και πατέρα δύο παιδιών, ο δαίμονας του επιτέθηκε το πρωινό της 10ης Δεκεμβρίου, τη στιγμή που είχε βγει από το ιερό προκειμένου να ανάψει τα καντήλια και μάλιστα ενώ βρισκόταν κάτω από αυτό του Αγίου Γεωργίου.

Συνεχίζοντας ο πατήρ Χρήστος μάς λέει: «Νωρίς το πρωί της Πέμπτης είχα φέρει στο ναό του Αγίου Γεωργίου τα ιερά λείψανα τριάντα επτά Αγίων της Ορθοδοξίας. Τα είχα αφήσει πάνω στην Αγία Τράπεζα και κάποια στιγμή βγήκα από το ιερό για να ανάψω τα καντήλια. Την ώρα που πήγα να ανάψω αυτό του Αγίου Γεωργίου και ενώ κρατούσα στα χέρια μου την κρυστάλλινη κούπα του καντηλιού, είδα διαγώνια μπροστά μου μια τεράστια μαύρη σκιά που στεκόταν όρθια. Η σκιά ήταν χωρίς πρόσωπο και χωρίς χαρακτηριστικά, ενώ βρισκόταν σε απόσταση περίπου ενός μέτρου από εμένα.

»Ξαφνιάστηκα και πριν προλάβω να αντιδράσω είδα ένα πολύ μεγάλο και φαρδύ χέρι, που δεν έμοιαζε με ανθρώπινο, να σηκώνεται ψηλά και να κάνει απειλητική κίνηση για να με χτυπήσει. Εκείνη την ώρα άκουσα ένα δυνατό κρότο, ενώ ταυτόχρονα έσπασαν και οι έξι αλυσίδες που βαστάνε το σιδερένιο καντήλι, το οποίο έπεσε κατευθείαν πάνω μου. Συγκεκριμένα έπεσε ακριβώς στο σημείο όπου κρατούσα την κρυστάλλινη κούπα, η οποία έσπασε μέσα στη χούφτα μου και με έκοψε βαθιά. Αμέσως μετά η τεράστια αυτή σκιά εξαφανίστηκε!

»Πήγα στο νοσοκομείο όπου έκανα πέντε ράμματα στο χέρι, ενώ συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί, αφού αυτό που είχε εμφανιστεί μπροστά μου δεν ήταν ούτε άνθρωπος ούτε κάτι γήινο! Πιστεύω πως ήταν ο ίδιος ο σατανάς, ο οποίος ως δαίμονας είχε μπει στην εκκλησία, αλλά έφευγε οργισμένος λόγω της παρουσίας των ιερών λειψάνων».

Οταν ζητήσαμε από τον πατέρα Χρήστο να μας εξηγήσει πώς γίνεται να εισβάλει ένας δαίμονας μέσα σε μια εκκλησία και μάλιστα να επιτίθεται σε έναν ιερωμένο, εκείνος μας απάντησε ότι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. «Ο σατανάς προσπαθεί να μας πειράξει ακόμη κι όταν βρισκόμαστε μέσα στην εκκλησία. Μάλιστα υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ιερωμένων αλλά και γερόντων του Αγίου Ορους που δέχτηκαν επιθέσεις με χτυπήματα από δαίμονες τη στιγμή που προσεύχονταν ή την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Ακόμη και τον Αγιο Αντώνιο ενόχλησε ο σατανάς και μάλιστα την ώρα που ήταν γονατιστός και προσευχόταν!

»Φέρουμε Τριαδικό Βάπτισμα και έχουμε τον Θεό μέσα μας, αλλά ο σατανάς κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας βάλει σε πειρασμό. Πολλές φορές εισβάλλει μέσα στην εκκλησία και προσπαθεί να μας κολάσει. Οπως όμως λέει και ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν πρέπει να του ανοίγουμε την πόρτα. Από τη στιγμή που μέσα στο ναό μας υπάρχουν τα λείψανα των Αγίων, το έργο του δεν θα είναι καθόλου εύκολο».

Η λειψανοθήκη γέμισε μύρο!

Σύμφωνα με τον πατέρα Χρήστο, μόλις δύο μέρες μετά την επίθεση που δέχτηκε από τον σατανά παρατήρησε πως μέσα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου είχε συντελεστεί ακόμη ένα θαύμα, καθώς η λειψανοθήκη είχε γεμίσει με μύρο και ευωδίαζε!

Ο ίδιος μάς λέει: «Πάνω από κάθε λείψανο υπάρχει ένα μικρό χαρτάκι που γράφει με μαρκαδόρο το όνομα του κάθε Αγίου. Οταν το μεσημέρι του Σαββάτου ανοίξαμε τη λειψανοθήκη, μείναμε έκπληκτοι, καθώς διαπιστώσαμε πως όλα τα χαρτάκια ήταν βρεγμένα και τα ονόματα είχαν σβηστεί! Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να είναι σβησμένα και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο κάθε πιστός. Δεν ξέρουμε από τι βράχηκαν τα χαρτάκια. Αυτό μόνο οι Αγιοι το γνωρίζουν! Πιστεύουμε όμως πως πρόκειται για μύρο, αφού έχει ευωδιάσει όλη η εκκλησία! Είναι ένα θαύμα που κατά καιρούς συμβαίνει σε πολλές εικόνες αλλά και σε λείψανα Αγίων. Είναι όμως και μια πραγματική ευλογία για το ναό του Αγίου Γεωργίου αλλά και για όλη την Ιερά Μητρόπολη της Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, καθώς αποδεικνύεται ότι ο μητροπολίτης Κωνσταντίνος, που είναι επικεφαλής της, είναι άξιος χάριτος».

Από την πρώτη στιγμή που έγιναν γνωστά τα δύο θαύματα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου πλήθος κόσμου συρρέει στο ναό προκειμένου να δει από κοντά το «χτυπημένο» καντήλι αλλά και τα λείψανα των τριάντα επτά Αγίων που ευωδιάζουν. Μέσα στη λειψανοθήκη υπάρχουν τα ιερά λείψανα του Αγίου Σάββα, του Οσίου Ναούμ του Χοζεβίτη, του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του Αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων του «φουστανελά» και των Αγίων τριάντα δύο πατέρων που σφαγιάστηκαν στην ιερά μονή του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη (στον Ιορδάνη ποταμό). Επίσης μέσα σε αυτήν υπάρχει κομμάτι της κέρινης σφραγίδας του Πανάγιου Τάφου (με αυτή σφραγίζουν τον Πανάγιο Τάφο, όταν μπαίνει μέσα ο Πατριάρχης για να πάρει το Αγιο Φως), ένα κομμάτι από την ευλογημένη συκομορέα του Ζακχαίου, αλλά και ένα ακόμα τεμάχιο από το θεομητορικό μνήμα της Παναγίας.

Καταλήγοντας ο πατήρ Χρήστος μας λέει: «Η λειψανοθήκη θα παραμείνει για πάντα στην ενορία του Αγίου Γεωργίου. Καλούμε όλο τον κόσμο να έρθει στον Αγιο Γεώργιο, στο Παλαιό Ηράκλειο, να προσκυνήσει τα ιερά λείψανα και να νιώσει την παρουσία των Αγίων. Οι Αγιοι είναι εδώ».



Το γραφικό εκκλησάκι του 17ου αιώνα

Η πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Ηράκλειο χρονολογείται από το 17ο αιώνα και είναι αγιογραφημένη από τον Κόντογλου που θεωρείται ένας από τους μεγάλους διδασκάλους της αγιογραφικής τέχνης, με κύριο χαρακτηριστικό των έργων του το αυστηρό βυζαντινό ύφος. Η εκκλησία είναι χτισμένη πάνω από αρχαίο ναό της Αφροδίτης, ενώ στον προαύλιο χώρο της σώζεται αρχαία κολόνα με κιονόκρανο εκείνης της εποχής. Γι’ αυτό άλλωστε ο ναός ανήκει στη Βυζαντινή Εφορεία Αρχαιοτήτων. Επί Οθωνος ο Αγιος Γεώργιος ήταν νεκροταφειακός ναός και ο χώρος πέριξ της εκκλησίας χρησιμοποιούνταν ως νεκροταφείο Ορθοδόξων αλλά και Καθολικών. Σήμερα μέσα σε αυτόν, εκτός από τα τριάντα επτά ιερά λείψανα Αγίων εκτίθενται το «Αγιο Μανδήλιον» (εξαιρετική εικόνα του Χριστού που χρονολογείται από το 1600) αλλά και ένας εκπληκτικός επιτάφιος ρωσικής τέχνης του 14ου αιώνα, που είναι ανεκτίμητης αξίας.

[ΦΩΤΗΣ]

Η φωτογραφία του γέροντα Κλεόπα που πέρασε από τη φωτιά!

Τα βράδυ της 17ης Απριλίου 2004 (Διακαινησίμου) μια φωτιά στη μονή Σουζάνα - Νομός Πράχοβα Ρουμανίας κατέστρεψε δύο κελιά και κάποιες αποθήκες. Μια φωτογραφία όμως του γέροντα Κλεόπα έμεινε άθικτη.
Η αδελφή Γ. της οποίας το κελί κάηκε διηγείται « Όταν έπιασε φωτιά εγώ έλειπα και επειδή οι πυροσβέστες άρχισαν να σβήνουν τη φωτιά αρχίζοντας από τα κελιά που βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία κανείς δεν δοκίμασε να σβήσει τη φωτιά στο δικό μου κελί. Κάηκαν τα πάντα : το κρεβάτι, η ντουλάπα, η σκεπή που μόλις είχα επισκευάσει, διηγείται η αδελφή Γ. χωρίς ίχνος λύπης στο βλέμμα της. ¨ Η στάχτη στο κελί μου έφτανε μέχρι τα γόνατα. Και συνεχίζει: « Τον γέροντα Κλεόπα δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά είχα μία ευλάβεια σ΄ αυτόν διαβάζοντας τα βιβλία του. Έλεγε ο γέροντας ότι όπως η ακρίδα πετάγεται, έτσι και ο μοναχός σπεύδει προς τη σωτηρία. Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια του γέροντα μ΄ ενθάρρυναν να αγκαλιάσω τη μοναχική ζωή (σ.σ. 1999)
Πριν το Πάσχα τοποθέτησα τη φωτογραφία του (πρόκειται για μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία μεγέθους Α3) πάνω από το κρεβάτι μου. Όταν θα αγιοποιηθείς θα σε βάλω στον τοίχο ανατολικά ¨ έλεγα κοιτάζοντάς την. Μετά την πυρκαγιά, όταν γύρισα στο μοναστήρι, συναντήθηκα με την αδελφή Ι. της οποίας το κελί είχε καεί. « Δεν πειράζει αδελφή, έτσι ήθελε ο Θεός.». Έπειτα τη ρώτησα: « Σ΄ εμένα απέμεινε κάτι»; Τότε η αδελφή Β. μου απάντησε: «Τίποτα. Έμεινες μόνη με τον π. Κλεόπα»!
«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι μου λέει. Μετά έμαθα ότι η φωτογραφία είχε μείνει ανέγγιχτη από τη φωτιά!Το παρατήρησαν και οι πυροσβέστες.


Η φωτογραφία που πέρασε από τη φωτιά
«Δε μπορώ να εξηγήσω πως δεν κάηκε. Ήταν μόνο ένα χαρτόνι κρεμασμένο από το κρεβάτι. Ούτε καν σε κορνίζα δεν την είχα. Το κρεβάτι είχε ένα στρώμα και ένα πάπλωμα από μαλλί τα οποία κάηκαν μαζί με το κρεβάτι. Επίσης δεν κάηκε και η εικόνα της Παναγίας, χαρτονένια και αυτή αλλά κορνιζαρισμένη.Τη βρήκα αργότερα ανάμεσα στα αποκαΐδια»
Στο τέλος παρακάλεσα την ηγουμένη να μου πει δυο λόγια .


Το κελί που κάηκε
Η αδελφή Γ.έχει μεγάλη ευλάβεια στον γέροντα Κλεόπα γι 'αυτό πιστεύω ότι είναι ένα σημάδι θεικού ελέους.Μπορούσε να καεί όμως ο Θεός είπε:''Βλέπετε'';Το κακό δεν είναι ότι πρέπει να ξαναφτιάξουμε ότι κάηκε από την αρχή-έτσι είναι η μοναχική ζωή-αλλά το να υπάρχει έλλειψη πνευματικής προόδου.
περιοδικό Lumea Credintei''
μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

[ΦΩΤΗΣ]

Θά έμενα παράλυτος από όγκο 9 εκατοστών...

Ονομάζομαι Φώτης Καπνάκης, κατοικώ στο Σταυρό Θεσ/νίκης (τηλ. 23970–61363). Το 2003 το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν προβλήματα στην υγεία μου. Ψάχναμε στους γιατρούς, να βρούνε τι έχω. Επί επτά μήνες πηγαίναμε στα Νοσοκομεία...
Την περίοδο αυτή μια χωριανή μας, η Αναστασία Στοΐτσα, είδε τη γυναίκα μου την Βασιλική και τη ρωτά:
--«Τι έχεις; Γιατί είσαι στενοχωρημένη; Μήπως έχεις προβλήματα στη δουλειά;»
--«Όχι. Ο άνδρας μου έχει πρόβλημα υγείας, γυρίζουμε στους γιατρούς, και δεν μπορούν να βρούνε τι έχει».
Τής λέει τότε:
--«Πιστεύεις;»
--«Φυσικά, πιστεύω» απαντά.
--«Τότε θα σου δώσω ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ να το διαβάσεις, να τον παρακαλέσεις, κι εκείνος θα έλθει...»
Μού έδωσε το βιβλίο “Σημείον Μέγα” του Φώτη Κόντογλου, καί το διάβαζα συνέχεια...
Το Σεπτέμβριο πήγα στον ουρολόγο κ. Αντρίκο Παρασκευά, μήπως είχα προστάτη. Με παρέπεμψε να κάνω ακτινογραφία, γιατί δεν βρήκε προστάτη. Ο ακτινολόγος μου λέει:
--«Έλα εδώ, φίλε. Εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα».
--«Τι έχω;»
--«Θα δώσω στο γιατρό σου τις ακτινογραφίες, να τις δει, κι εκείνος θα σου εξηγήσει τι έχεις».
Ο ουρολόγος μου λέει:
--«Φίλε, άλλα ψάχναμε και άλλα βρήκαμε. Βρέθηκε ένας όγκος περίπου 9 εκατοστά στο ιερό οστό...»
Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ το Δεκέμβριο και βρήκαμε τον κ. Γιάννη Προυσαλίδη, γενικό χειρούργο. Όταν εκείνος είδε τις ακτίνες, μου λέει:
--«Είναι δύσκολη η περίπτωση. Κανονικά δεν πρέπει να σε αναλάβω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να σε αναλάβω. Για να γίνει η δική σου εγχείρηση, πρέπει να οργανώσουμε μια ομάδα 5 γιατρών (χειρούργου, νευρολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού, αγγειολόγου). Ο όγκος είναι καλοήθης, μη μεταστάσιμος. Στην καλύτερη όμως περίπτωση, θα μείνεις παράλυτος από την μέση και κάτω, γιατί από το ιερό οστούν περνούν τα νεύρα των κάτω άκρων, και αφαιρώντας το ιερό οστούν για να βγεί ο όγκος, αυτά θα καταστραφούν...»
Μια εβδομάδα πριν την εγχείρηση, πήγαμε στο Νοσοκομείο για τις προεγχειρητικές εξετάσεις. Την Παρασκευή μου λέει ο γιατρός:
--«Φώτη, πήγαινε Σαββατοκύριακο στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και Δευτέρα επιστρέφεις. Τρίτη θα κάνουμε χειρουργείο».
Συνεχώς παρακαλούσαμε τους Αγίους, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σάββατο βράδυ ήρθαν τα παιδιά μας και συγγενείς, να με δούν. Όταν έφυγαν, πήγαμε να ξαπλώσουμε. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Γύρω στις 2 μ.μ. σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα και πήρα το μόνιτορ της τηλεόρασης να ιδώ τηλεόραση.
Μόλις άνοιξα την τηλεόραση, άκουσα ένα βραχνό κλάμα μικρού κοριτσιού που ακουγόταν από βαθειά. Μού λέει:
--«Τι το άνοιξες αυτό το πράγμα; Εγώ μελετάω. Δεν με σκέπτεσαι εμένα;»
Σέ λίγο άρχισε όλο μου το σώμα να κτυπιέται πάνω στο μπαουλο-ντίβανο πάνω–κάτω, σαν να κτυπούσαν δέκα άνθρωποι, νόμιζα ότι θα σπάσει. Αυτό κράτησε περίπου 5–10 λεπτά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, καί αναλογιζόμουν τι ήταν αυτό πού μου συνέβη...
Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα να κάνω καφέ και αισθάνθηκα τον όγκο να αιωρείται μέσα στην κοιλιά μου. Πήγα στην Εκκλησία και είπα όλο το περιστατικό στον ιερέα π. Ευρυβιάδη Κοντογιάννη (σημειωτέον, είμαι επίτροπος στην Ενορία). Εκείνος μου λέει:
--«Φώτη, είσαι πολύ τυχερός. Ξέρεις ποιό ήταν αυτό το κοριτσάκι που άκουσες χθες βράδυ; Ήταν η Αγία Ρηνούλα που τόσο πολύ παρακαλάτε ! »
Δευτέρα ξαναπήγα στο ΑΧΕΠΑ. Λέει η γυναίκα μου στο γιατρό:
--«Πιστεύετε στα θαύματα;»
--«Πιστεύω,της λέει, και να μας τα λέτε, για να παίρνουμε κι εμείς θάρρος...»
Τότε του διηγήθηκα αυτό που μου συνέβη. Μού λέει:
--«Αυτό θα το δούμε αύριο, που θα κάνουμε την επέμβαση».
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση, προγραμματισμένη να κρατήσει περί τις δέκα (10) ώρες, αλλά κράτησε μαζί με τη νάρκωση περίπου τέσσερις (4) ώρες. Οι γιατροί έβγαιναν χαρούμενοι από το χειρουργείο. Όταν βγήκε ο δικός μας ο γιατρός, λέει στη γυναίκα μου:
--«Καλά πήγε, μην ανησυχείς. Φεύγω τώρα να πάω στη Μηχανιώνα σε μια επίσκεψη που έχω, και αύριο το πρωΐ θα περάσω να δώ τον Φώτη και θα τα πούμε».
Την άλλη μέρα το πρωΐ ήρθε στο κρεβάτι μου ο κ. Προυσαλίδης και μας κάλεσε όλους. Του λέω εγώ:
--«Πριν μας πεις οτιδήποτε, να μου πεις, η αγία Ειρήνη το έκανε το θαύμα της όπως σου είπα προχθές;»
--«Το έκανε, Φώτη, και ήταν πρώτη φορά που κάνω εγχείρηση χωρίς νυστέρι. Έβαλα τα χέρια μου και τον έβγαλα».
Η βοηθός του μας έλεγε αργότερα:
--«Είδα τον γιατρό να βάζει τα χέρια του μέσα σου και να βγάζει ένα “ρόδι”».
Τώρα είμαι πολύ καλά, χαίρω άκρας υγείας και χαίρομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ευχαριστώ τους Αγίους για το θαύμα τους.