Ορθοδοξία

O Θεός είναι Φως.
facebook 21/10/2024



Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Κάπως έτσι άρχισε η σχέση μου με το Θεό.
Από ένα καντήλι που άναβε μπροστά στα εικονίσματα της γιαγιάς μου.
Όταν οι γονείς μου μαζί με τα άλλα δυο αδέλφια μου μας πήγαιναν στο χωριό και μας άφηναν στους παππούδες, τα βράδια ήταν δύσκολα. Ένιωθα μια θλίψη, ένα φόβο, μια εσωτερική μοναξιά.
Τότε ένα καντηλάκι που άναβε στο απέναντι τοίχο μπροστά σε παλιά και σκονισμένα εικονίσματα μου έκανε παρέα. Η φλόγα του συντρόφευε το φόβο μου μέχρι που τον ξόρκιζε.
Φωτισμένα πρόσωπα Αγίων, με χρώματα και φωτοστέφανα ενός αλλιώτικου κόσμου, άνοιγαν την πύλη της καρδιάς στην ελπίδα και το Φως.
Δεν έκανα κάτι. Απλά γινόμουν κάτι άλλο εκείνη την ώρα. Δεν έλεγα κάτι αλλά ένιωθα κάτι διαφορετικό. Κοιμόμουν ζεστά, απαλά και ήσυχα, λες και με κρατούσε κάποιος ξανά αγκαλιά. Ήταν εκεί μια παρουσία δίχως μορφή και σχήμα αλλά ως Πληρότητα στο χώρο, το χρόνο, το μέσα και έξω από εμένα. Δε με τεμάχισε αλλά με ένωνε σε Ένα.
Είμαι πλέον 49 ετών, οδεύοντας ταχέως στα 50.
Ακόμη και τώρα νιώθω την ίδια αίσθηση σαν κοιτώ τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, την φλόγα του καντηλιού.
Θυμάμαι ότι ο Θεός είναι Φως.
Ότι κι εγώ είμαι φως.
Ότι πρέπει η ζωή μου να είναι φως.
Ανάβοντας το καντήλι θυμάμαι από που προέρχομαι και που πρέπει να πάω.
Όχι μόνο τι είμαι αλλά και τι πρέπει να γίνω.
Ότι δεν ανήκω στο χθες αλλά στο αύριο.
Ανάβοντας το καντήλι είναι σαν να λέω στο Θεό, «ξέρεις κάτι αφήνω εδώ όλα αυτά που θα ήθελα να σου πω και δε μπορώ, αυτά που χρειάζομαι και δεν ξέρω πως να στα ζητήσω. Αφήνω μέσα στην φλόγα αυτή την καρδιά μου να καίει για Σένα. Αφήνω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτά που ξέρω ότι έκανες για μένα κι για όλα εκείνα τα πολλά που ίσως ποτέ δεν θα καταλάβει το μυαλό μου. Κυρίως ανάβω αυτή την φλόγα για να μην ξεχάσω ολάκερη την μέρα ότι με έφερες από μηδέν για να μην πεθάνω ποτέ…»
Γι αυτό δεν συμβιβάζομαι με την μιζέρια γιατί με γέννησε το Φως και η Χαρά.

Πηγή: π.Λίβυος : facebook

Υ.Γ. Οι αναρτήσεις του π. Λίβυου αναδημοσιεύονται στο forum μας με την ευλογία του.

Η παρουσία του Χριστού είναι η ζωντανή πνοή που μπορεί να ξυπνήσει την ελπίδα και να αναζωογονήσει κάθε προσδοκία. Είναι η δύναμη που μεταμορφώνει την απόγνωση σε ευκαιρία ζωής, που μας καθοδηγεί από το σκοτάδι στο φως της δικής Του παρουσίας. Στην πιο σκοτεινή μας στιγμή, όταν όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει, ο Χριστός γίνεται το φως που μας αναγεννά, που μας καλεί να δούμε την απώλεια μέσα από το πρίσμα της πληρότητας.

Κάθε θάνατος και κάθε απώλεια είναι βαθιά οδυνηρή. Φέρει μαζί της την αίσθηση του ανεπανόρθωτου, μια αίσθηση πως ό,τι χάθηκε δεν μπορεί να επιστρέψει, να θεραπευθεί, να αναστηθεί. Όμως, στη συνάντηση με τον Χριστό, ακόμη και η απώλεια του ονείρου, του στόχου, της διάθεσής μας, του αγαπημένου μας προσώπου ή της ίδιας της ελπίδας μεταμορφώνεται σε κάτι ανώτερο· γίνεται πληρότητα, παρουσία, ελπίδα που ξεπερνά τις προσδοκίες μας.

Πόσες φορές δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αίσθηση πως όλα χάθηκαν; Αυτή η αίσθηση μπορεί να μας παραλύει και να μας τρομάζει. Όμως, είναι η ίδια που γίνεται ευκαιρία να αφυπνιστούμε, να αναζητήσουμε τη διέξοδο από το αδιέξοδο αυτό. Μας ωθεί να ξεπεράσουμε τη φυλακή του εγωισμού μας, να ζητήσουμε την παρουσία του Χριστού, όπως έκανε ο Ιάειρος στην Ευαγγελική περικοπή, αντιμετωπίζοντας την απελπισία για την ασθένεια της κόρης του.

Στην πορεία αυτή, οι πειρασμικοί λογισμοί θα μας αποθαρρύνουν και ο «κόσμος» θα μας καταγελάσει. Θα προσπαθήσουν ορατοί και αόρατοι εχθροί να κλέψουν την ελπίδα μας σε Εκείνον, να μας πείσουν πως δεν υπάρχει διέξοδος και πως η πίστη μας είναι μάταιη. Όμως, κάθε τέτοια δυσκολία μάς καλεί να παραμείνουμε σταθεροί στην εμπιστοσύνη μας στον Χριστό.

Η πορεία για να συναντήσουμε τον Χριστό είναι συχνά γεμάτη δοκιμασίες και κάθε αποκάλυψή Του έρχεται ως παιδαγωγία, ως προετοιμασία για να δούμε την αιώνια προοπτική μας. Ο Θεός μάς αποκαλύπτεται σταδιακά, ώστε να κατανοήσουμε πως οι δοκιμασίες και οι πειρασμοί δεν είναι εμπόδια, αλλά ευκαιρίες να υπερβούμε τον εγωισμό, να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα και να αγκαλιάσουμε τη φθαρτή φύση μας με ταπεινοφροσύνη.

Στο φως της παρουσίας Του κάθε απώλεια μπορεί να αναγεννηθεί σε ελπίδα, κάθε πόνος σε ευλογία. Ο Χριστός μάς καλεί να δούμε πέρα από τα όρια της καθημερινότητας και μας οδηγεί σε μια ελπίδα πέρα από την ελπίδα, που μεταμορφώνει και αποκαθιστά τα πάντα στην πληρότητα της αιώνιας αγάπης Του.

π. Γεώργιος Σταθόπουλος, εφημέριος ιερού ναού Αγίου Παντελεήμονος Πεύκης Αττικής.
Η δημοσίευση γίνεται κατόπιν ευλογίας του ιερέως.

Σε περιόδους θλίψης και πένθους
facebook 26/10/2024



γράφει ο π. Χριστόφορος Χρόνης, καθηγητής στη Θεολογική του ΕΚΠΑ, κληρικός της Ι.Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας (Ι.Ν. Αγ. Χριστόφορου Αγρινίου)

Σε περιόδους θλίψης και πένθους να είμαστε βέβαιοι ότι:

1. Η πίστη στον Ιησού Χριστό είναι το παν. Πιστεύουμε ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο είναι με τον Κύριο, και ο Κύριος είναι μαζί μας. Ο Θεός είναι αυτός που μας στηρίζει.

2. Ο Θεός είναι αρκετά μεγάλος για να χειριστεί τη θλίψη, τον θυμό και την έλλειψη κατανόησης.

3. Η ενορία είναι απαραίτητη. Δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε τις πιο σκοτεινές μέρες χωρίς τη χριστιανική μας κοινότητα.

4. Η Αγία Γραφή και η προσευχή είναι σαν ένα θεραπευτικό βάλσαμο για μια ψυχή που πενθεί.

5. Σε στιγμές θλίψης ανακαλύπτεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι, γιατί κάποιοι είναι δίπλα σου και κάποιοι είναι άφαντοι.

6. Αυτός ο κόσμος δεν είναι το σπίτι μας. Τα βάσανα και η θλίψη είναι μόνο προσωρινά για τον πιστό.

Πηγή: π. Χριστόφορος Χρόνης : facebook

Όταν προσεύχεσαι στις Ασώματες Δυνάμεις
facebook 8/11/2024



από το βιβλίο "Η εν Χριστώ ζωή μου" του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Όταν προσεύχεσαι στις Ασώματες Δυνάμεις, μη τις φαντάζεσαι σαν τρομερά και ανελέητα όντα. Όχι, είναι κάτι το εντελώς το αντίθετο.

Οι Άγιοι Άγγελοι είναι τα πιο καλόβολα, τα πιο ταπεινά, τα πιο αγαπητικά, τα πιο προσηνή και φιλικά όντα, πάντοτε έτοιμα να μας ακούσουν και βρίσκονται πολύ κοντά σε όποιον τα επικαλείται στην προσευχή του με πίστη και αγάπη. Και το δικό τους όνομα, όπως του Θεού, είναι αγάπη.

Επίσης, όταν προσεύχεσαι στις Ασώματες Δυνάμεις, να παραβλέπεις κάθε τι το γήινο ως φθαρτό και να αγαπάς με όλη σου την ψυχή την ουράνια και την αιώνιο ζωή, λαχταρώντας την.

Ευχαριστούνται πολύ οι Άγγελοι όταν βλέπουν ότι ποθούμε τα χαρίσματα του Πνεύματος, ότι θέλουμε να γίνουμε συμπολίται των μακαρίων πνευμάτων, που βρίσκονται στην βασιλεία του Θεού. Πράγμα άλλωστε, για το οποίο και έχουμε κληθή με την χάρι του Ιησού Χριστού και της Παναγίας Τριάδος.

Πηγή: Panteleimon Krouskos : facebook

Η ταυτότητα σου δεν βρίσκετε στο χθες αλλά στο αύριο σου
facebook 11/11/2024



Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Μην αφήσεις κανένα και τίποτα να σε απογοητεύσει.
Η ταυτότητα σου δεν βρίσκετε στο χθες αλλά στο αύριο σου.
Ο άνθρωπος όπως τον βλέπει ο Χριστός δεν εξαντλείται στις πράξεις του.
Σήμερα μπορεί να κατάφερες κάτι, αύριο να τα κάνεις όλα χάλια και μεθαύριο εξαίσια.
Κάτι που εχθές δεν κατάφερες μπορεί αύριο να το επιτύχεις.
Σήμερα στις 8 το βράδυ μπορεί να είσαι κλέφτης και το πρωί στις 11 άγιος.
Ποιος μπορεί να γνωρίζει το μέγεθος της μετάνοιας ενός ανθρώπου;
Στο πρόσωπο της πόρνης όλοι έβλεπαν ένα σκουπίδι, ο Χριστός είδε μια Αγία.
Στο ληστή πάντες έβλεπαν ένα κακούργο, ο Χριστός τον πρώτο κάτοικο του Παραδείσου.
Αυτό σημαίνει ότι για τους νόμους και την ηθική του κόσμου μπορεί να είμαστε ένα τεράστιο λάθος για τον Χριστό ένα μεγάλο θαύμα.
Για τον κόσμο ίσως τελειωμένοι για τον Χριστό ατελεύτητοι μέσα στο Φως της Αγάπης Του.
Ο άνθρωπος δεν είναι το χθες του. Ούτε καν το σήμερα του.
Δεν είναι αυτό που έκανε αλλά εκείνο που μπορεί να γίνει.
Ας σηκώσει πρώτος το χέρι που δεν έκανε λάθη και μάλιστα μεγάλα.
Εγώ ομολογώ ότι έχω κάνει μεγάλη λάθη και μεγάλες αμαρτίες.
Δεν με φοβίζει όμως αυτό. Το περίμενα. Το ήξερα ότι θα πέσω.
Ο λόξιγκας της ψυχής μου είναι η αμαρτία μου.
Δεν με φοβίζουν όμως οι πτώσεις μου γιατί ποτέ δεν πίστεψα στις αρετές μου.
Ποτέ δεν πίστεψα στα κατορθώματα μου, στις επιτυχίες μου, στα παλαμάκια του κόσμου, στην δόξα και τις τιμές, ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι ένας υπέροχος καταφερτζής της ζωής.
Τίποτες από αυτά δεν ήμουν.
Ένα τραύμα που αιμορραγούσε ήμουν πάντα.
Μια κραυγή φόβου και θανάτου.
Ένα ραγισμένο πλάσμα που έλεγα «άντε και σήμερα να την βγάλουμε την μέρα…».
Κι ας έλαμψαν πολλές φορές τα φώτα στην σκηνή
στο κατέβασμα ήμουν πάντα μόνος.
Ήξερα πόσο ρευστά είναι όλα, πόσο εύθραυστα και φευγαλέα.
Γι αυτό ποτέ δεν απογοητεύθηκα γιατί δεν γοητεύθηκα από τις αρετές μου.
Ήλπιζα πάντα στο Έλεος Του.
Ήξερα ότι η μεγαλύτερη αμαρτία μου ήταν μια σταγόνα στο ωκεανό της Αγάπης Του.

Πηγή: π.Λίβυος : facebook

Υ.Γ. Οι αναρτήσεις του π. Λίβυου αναδημοσιεύονται στο forum μας με την ευλογία του.

39 ημέρες για τα Χριστούγεννα
facebook 15/11/2024



Περιμένοντας τα Χριστούγεννα…
την ομορφότερη Γιορτή της Χριστιανοσύνης..!
Περιμένουμε τη μεγάλη γιορτή της γεννήσεως
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Και ο Υιός του Θεού αναμένει
την ανταπόκριση της δικής μας αγάπης.
Μας αγάπησε.. να τον αγαπήσουμε και εμείς.
Να του ανοίξουμε την καρδιά και τη ζωή μας.
Να συνδεθούμε μαζί του.
Είναι ασφαλώς η μεγαλύτερη δωρεά του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Τα φετινά Χριστούγεννα ας είναι η απαρχή
μιας νέας ζωής γεμάτη
από τη Χάρη και Ευλογία του Θεού.

Πηγή: πατηρ Δημήτριος ΜΤ : facebook

Άνθρωποι υπνοβάτες
facebook 17/11/2024



γράφει ο π. Νικόλαος Αμαραντίδης, εφημέριος Ι.Ν. Αγίων Ταξιαρχών Γρανίτη Δράμας

Άνθρωποι υπνοβάτες

Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν και είναι δυνατόν οι ανθρώπινες κοινωνίες να παρουσιάζουν τέτοια συμπτώματα σκληρότητας και αναλγησίας;

Δυστυχώς ναι, είναι δυνατόν!

Διότι ήρθε ο Χριστός, ήρθε το Φως, αλλά οι άνθρωποι τον περιφρόνησαν, προτιμώντας να ζουν στο σκοτάδι και να πράττουν ακόμα μέχρι και σήμερα τα έργα του σκότους.

Κάποτε όμως θα ανάψει το φως ο Θεός και όλοι αυτοί οι υπνοβάτες θα ξυπνήσουν.

Αλλά, τότε αλλοίμονο θα είναι πλέον αργά!

Αν αξίζει η ζωή, αξίζει μόνο, όταν ο άνθρωπος την χρησιμοποιεί, για να σκορπίζει γύρω του το άρωμα της καλοσύνης και το φως της δημιουργίας.

Πηγή: π.Νικολαος Αμαραντιδης : facebook

Πολλές φορές χάνουμε το νόημα ακόμα και των πνευματικών στιγμών. Παρατηρούμε τους άλλους, πώς κάθονται στην εκκλησία, με τι αμφίεση προσέρχονται, για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, τους παρατηρούμε και καμιά φορά τους στοχοποιούμε άμεσα ή έμμεσα, τους ανακρίνουμε και τους καταδικάζουμε.
Όμως, ξεχνάμε το πιο σημαντικό, να δούμε πού βρισκόμαστε εμείς. Πώς στεκόμαστε εμείς.
Είμαστε πραγματικά παρόντες στη Θεία Λειτουργία με την καρδιά μας ή απλώς περιοριζόμαστε στα εξωτερικά;
Ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα στους άλλους, η προσοχή μας χάνεται από το ουσιώδες, από τα μεγαλειώδη που συντελούνται μπροστά μας.
Βιαζόμαστε με επιμέλεια να σχολιάσουμε και γιατί όχι να διορθώσουμε τις ζωές των άλλων, να κρίνουμε τα λάθη και τις αδυναμίες τους, ενώ παραβλέπουμε τις δικές μας αδυναμίες, τις δικές μας πτώσεις, τη δική μας στάση απέναντι στο Θεό.
Δεν συνειδητοποιούμε ότι τα δικά μας σφάλματα είναι αυτά που μας απομακρύνουν από τον Χριστό και όχι οι ατέλειες των άλλων.
Η κατάκριση μάς στερεί την ευκαιρία να ταπεινωθούμε και να προσεγγίσουμε τον Θεό με καθαρή καρδιά. Αντί, λοιπόν, να κοιτάζουμε τους άλλους, ας στραφούμε μέσα μας.
Εκεί θα βρούμε το πραγματικό νόημα της εν Χριστώ ζωής, εκεί θα αντιληφθούμε την ατέλειά μας και η ανοχή του Θεού στα λάθη μας θα γίνει ο οδοδείκτης, για να παραβλέπουμε τα σφάλματα τον άλλον.

πατήρ Γεώργιος Σταθόπουλος
Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος Πεύκης Αττικής

Βαδίζουμε στον δρόμο της ζωής, αναζητώντας την αλήθεια, την πληρότητα, την αιώνια δικαιοσύνη. Και μέσα σε αυτή την πορεία δεν είναι λίγες οι φορές που οι επιθυμίες μας, οι πεποιθήσεις μας και οι βεβαιότητές μας γίνονται οι αλυσίδες που μας κρατούν μακριά από τη Βασιλεία του Θεού. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί: «Τι πρέπει να κάνουμε, για να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή;»
Και όμως, ενώ η απάντηση φαντάζει μπροστά μας τόσο απλή, τόσο καθαρή, την αποστρεφόμαστε.
Κρατάμε γερά τα υπάρχοντά μας – όχι μόνο τα υλικά, αλλά και τα πνευματικά μας κεκτημένα, τις ιδέες μας, την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Αυτή η προσκόλληση μάς δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, αλλά ταυτόχρονα γίνεται το εμπόδιο που μας εμποδίζει να εισέλθουμε στη στενή πύλη της σωτηρίας. Η κλήση του Θεού, όμως, δεν επιτρέπει μισές καρδιές. Η τελειότητα που μας ζητά απαιτεί να απογυμνωθούμε από τα περιττά, να ελευθερωθούμε από την προσκόλληση στο εγώ μας και να εμπιστευτούμε την πρόνοιά Του.

Οι εντολές του Θεού λαμβάνουν αξία μέσα στην πορεία μας αυτή στον βαθμό που μας βοηθούν να αποβάλουμε τον εγωισμό μας και να ενθρονίσουμε στην καρδιά μας τον Χριστό. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, θα παραμένουμε ατελείς
«ἔτι ἕν σοι λείπει·»(Λουκ. 18:22), εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που μπορεί πολλές φορές να είναι τυπικά τέλεια αλλά να έχει χάσει την ουσία.
Ο Χριστός μάς προσκαλεί να απελευθερωθούμε από τα δεσμά που μας εγκλωβίζουν, να δούμε πέρα και πάνω από τον τύπο, να δούμε την ουσία που είναι η σχέση μαζί Του.
Η σχέση με τον Χριστό προϋποθέτει την ταπείνωση και τη μετάνοια μας.
Στο έδαφος αυτό θα καρποφορήσει η αγάπη του Θεού και θα συμπληρώσει τις ελλείψεις και της ανεπάρκειες μας, γεφυρώνοντας το χάσμα και εισάγοντάς μας στη Βασιλεία Τουύ «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18:27).

πατήρ Γεώργιος Σταθόπουλος
Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος Πεύκης Αττικής

Για τον Χριστό είσαι αυτό που δεν έγινες ακόμη
facebook 26/11/2024



Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Στα μάτια του Χριστού δεν είμαστε το χθες μας, αλλά το αύριο που έρχεται. Όχι αυτό που είμαστε τώρα, αλλά αυτό που μπορούμε να γίνουμε αύριο.

Γι αυτό όταν βλέπει την πόρνη δεν βλέπει αυτά που αντικρίζουν οι άλλοι, δηλαδή την αμαρτία και την ηθικής της έκπτωση, αλλά το φως που υπάρχει μέσα της, την δύναμη και ομορφιά της ψυχής της. Δεν βλέπει τα λάθη της αλλά τις δυνατότητες της.

Όλοι βλέπουμε μια πόρνη, αλλά ο Χριστός μια πιθανή μελλοντική Αγία.

Για τον Χριστό είσαι αυτό που δεν έγινες ακόμη.

Δεν είσαι το σκοτάδι των πράξεων σου, αλλά το φως των πόθων και ονείρων της ψυχή σου.

Ο Χριστός δεν μας εγκλωβίζει στο χθες, αλλά μας ανοίγει στο αύριο. Δεν κοιτάζει, δεν σκαλίζει και δεν μένει στο παρελθόν μας.

Δεν κοιτάζει τι είσαι αλλά τι μπορεί να γίνεις.

Κι αυτό είναι η ουσία και το νόημα της Μετάνοιας, όχι οι ενοχές για το παρελθόν αλλά η πίστη και η ελπίδα για τον μέλλον.

Δεν κοιτάμε τι κάναμε απέναντι στο Θεό, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε παρέα με τον Χριστό.

Πηγή: π.Λίβυος : facebook

Υ.Γ. Οι αναρτήσεις του π. Λίβυου αναδημοσιεύονται στο forum μας με την ευλογία του.