Αγωνία για το μέλλον της εκκλησίας.

[Achilleas]

Δυστυχώς είμαι απογοητευμένος από τη σημερινή γενιά των σαραντάρηδων και πενηντάρηδων γονιών οι οποίοι αποτελούν την αρχή της απομάκρυνσης της νέας γενιάς από την εκκλησία. Είμαι απαισιόδοξος. Κάθε Κυριακή παρατηρώ τον μέσο όρο των εκκλησιαζόμενων και απογοητεύομαι. Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι μέχρι την επόμενη γενιά το παιχνίδι θα έχει χαθεί. Δεν θα θεωρηθώ υπερβολικός αν πω ότι δεν θα ξέρουν ούτε τι είναι τα κόλλυβα! Ας μην μας ξεγελά η όποια αυξημένη προσέλευση τις εορτές Πάσχα - Χριστούγεννα, άντε και στους γάμους και στις βαπτίσεις. Αυτό δεν αποτελεί παρηγοριά. Την ίδια αγωνία άκουσα να εκφράζουν δημόσια για την εκκλησία και έγκριτοι θεολόγοι και άνθρωποι της εκκλησίας που τους παρακολουθώ στην τηλεόραση.
Υπάρχει ελπίδα? Δεν ξέρω. Ίσως χρειαστεί να ενεργοποιηθούν οι εσωτερικές πνευματικές άμυνες που υπάρχουν στον καθένα μας και όλοι μαζί αφυπνιστούμε.. Προς το παρόν δεν βλέπω τίποτα.

[Anastasios68]

Αχιλλέα, μη λησμονείς ότι η Εκκλησία έχει περάσει στην ιστορία της από μεγάλες κρίσεις. Φαντάσου πως ήταν τα πράγματα κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας, της λατινοκρατίας ή της οθωμανοκρατίας. Πάντοτε όμως νικούσε και προσπερνούσε όλες τις δυσκολίες. Ήδη ο Θεός επιτρέπει να περνάμε από δυσκολίες. Ας ελπίσουμε ότι θα παιδαγωγηθούμε από αυτές και θα αντιληφθούμε ότι πράγματα που απαξιώνουμε όπως η παράδοσή μας (βλέπε κόλυβα που ανέφερες) έχουν πολλή μεγαλύτερη σημασία από αυτή που νομίζουμε όλοι εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι.
Ας μην αφήνουμε την απαισιοδοξία να μας κυριεύει. Η Εκκλησία πάντοτε πολεμουμένη νικά.

[Φοιτητής]

Αυτά τα λόγια του γέροντα Παίσιου ήρθαν στο μυαλό μου όταν διάβασα για την ανησυχία σου.

Θα αφήσει το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων,
για να τους σώσει από τα χέρια του Πονηρού. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει μια
πνευματική γαλήνη σε όλη την οικουμένη για πολλά χρόνια. Δεν θα είναι η Δευτέρα
Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι
τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα
σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό, και θα βγάλει απ' αυτό, καλό τελικά. Θα
γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι
οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο
σε ολόκληρη την οικουμένη και μετά (αργότερα), ο Χριστός θα έρθει ως Κριτής, να κρίνει τον
κόσμο.

Και σκεφτόμενος τους Αγίους που βγάζει η εκκλησία τα τελευταία 100 χρόνια πραγματικά μπορώ να νιώσω εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και ότι ο Θεός θα οικονομήσει την εκκλησία του.
Δεν είναι άραγε παρηγοριά οι Γέροντες Πορφύριος,Παίσιος,Σοφρώνιος, Εφραίμ Κατουνακιότης,Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο εν ζωή Εφραίμ ο Φιλοθείτης και πόσοι άλλοι που η αγάπη του Θεού τους φανέρωσε σε εμάς. Είναι ζωντανή η πίστη μας και μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει λίγα πράγματα να βιώσουμε και εμείς όσο ζούμε.

[Νίκος]

Δυστυχώς ο Αχιλλέας έχει δίκιο για τη γενιά μας. Εμείς παραλάβαμε τη σκυτάλη από τους γονείς μας, που οι περισσότεροι ήταν καλοί οικογενειάρχες και καλοί Χριστιανοί, και στα πλαίσια της επανάστασής μας ενάντια στο "κατεστημένο" τα τινάξαμε όλα στον αέρα ναι βουλιάξαμε στο κυνήγι των επίγειων απολαύσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε την επαφή μας με το Θεό και την Εκκλησία και να καταστρέψουμε και τη δική μας ζωή και των παιδιών μας. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι αυτή την καταστροφή.

Μόνο η έμπρακτη μετάνοια μπορεί να μας σώσει, αλλά ίσως είναι αργά για να μεταπείσουμε κάποια απ' τα παιδιά μας, που δεν μας έχουν πια καμιά εμπιστοσύνη. Ο Θεός στο Μέγα Έλεός Του ας φροντίσει να μη χαθούν εξ αιτίας των δικών μας λαθών.

[Achilleas]

Νίκο επιβεβαιώνεις και εσύ την διαπίστωσή μου για την γενιά μας. Πάντως, διαβάζοντας και τις απαντήσεις του Αναστάσιου και του Φοιτητή, σκέφτομαι τελικά ότι ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός στο φόβο μου για το μέλλον της εκκλησίας. Ας γίνουμε λοιπόν περισσότερο αισιόδοξοι και να έχουμε πίστη.

Ο Θεός δεν θα αφήσει να χαθεί η εκκλησία του που την εγκαινίασε ο ίδιος με τους Αποστόλους και αυτή να επιβιώσει μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.

[Achilleas]

Πάντοτε ο ελληνικός λαός υπήρξε και παραμένει θεοσεβής. Είναι γνωστός ο ιστορικός ρόλος της Ορθοδοξίας και οι θυσίες των ιερωμένων υπέρ της πατρίδας. Εξάλλου, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι μία ολόκληρη αυτοκρατορία η Βυζαντινή, διαπνέονταν από το Χριστιανισμό και για την ακρίβεια, από την ελληνορθόδοξη πίστη.

Σήμερα η Ορθοδοξία βάλλεται από το κράτος και τα ΜΜΕ., τα οποία ειρωνεύονται τους θρησκευόμενους και την εκκλησία. Ταυτόχρονα, παίρνονται μέτρα εναντίον του χριστιανισμού,, π.χ. περιορισμός της προσευχής στα σχολεία, στο στρατό κλπ., χωρισμός εκκλησίας - πολιτείας, εγκύκλιοι αντιχριστιανικοί (αφαίρεση εικονισμάτων από τα λεωφορεία) δυσφήμιση ιερέων, προβλήματα στην εκκλησιαστική περιουσία, προστασία των αιρέσεων, ικανοποίηση απαιτήσεων ξένων θρησκειών, αποκλεισμός της πίστης από τα Μ.Μ.Ε. όπου αντιθέτως προβάλλονται αντιχριστιανικές δοξασίες και πράξεις (υπερσεξισμός, αθεϊσμός, προσβολή ιερών τελετών κ.α.).

Γενικά η αντιθρησκευτική δραστηριότητα του κράτους και των Μ.Μ.Ε., υπονομεύει την Ορθοδοξία και κατ' επέκταση την Εθνική μας ύπαρξη, που τόσο είναι μ' αυτή συνυφασμένη.

Εν ονόματι της ανεξιθρησκείας εισβάλλουν στην πατρίδα μας οργανωμένα δίκτυα ξένων εκπροσώπων ψευδεπίγραφων θρησκειών, που ιδρύουν γραφεία, εκδοτικού οίκους, παρασύρουν οπαδούς κλπ. Αυτά θα πρέπει να σταματήσουν, γιατί εκτός από την Ορθοδοξία, κτυπούν όπως προείπα και το Έθνος.

[Anastasios68]

Πριν μερικές ημέρες βάδιζα στο δρόμο προς τη δουλειά μου. Στα αυτιά μου είχα ακουστικά και άκουγα μουσική από το ipod μου. Μπαίνουν ξαφνικά μπροστά μου δύο κυρίες. Η μία αρχίζει χαμογελαστή να μου μιλάει αδιαφορώντας για το γεγονός ότι δεν μπορούσα να την ακούσω. Τολμώ να πω ότι είμαι "παλιά καραβάνα" σε τέτοια θέματα και αμέσως κατάλαβα τι ήταν αυτές οι δύο κυρίες. Πράγματι, σε δευτερόλεπτα οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν καθώς η μία μου πρότεινε ένα τεύχος του περιοδικού "σκοπιά". Χαμογέλασα και απλά έκανα το σημείο του Σταυρού με το χέρι μου. Αμέσως έφυγαν, απομακρύνθηκαν από εμένα χωρίς να πουν τίποτε άλλο.

Σε όλα αυτά που μας φοβίζουν, σε ότι μας πολεμά μπορούμε να απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο: κάνοντας το σημείο του Σταυρού. Ας κάνουν ότι θέλουν τα ΜΜΕ και οι άλλοι. Μπροστά στο Σταυρό τα χάνουν, έτσι απλά.

Θα ήθελα να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις και προσωπικές μου εμπειρίες.
Σας περιγράφω δύο σκηνές από τα παιδικά μου χρόνια. Στο δρόμο, σε μια γειτονιά προαστίου των Αθηνών, μερικά παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο. Ξαφνικά εμφανίζεται στο δρόμο ένας περαστικός ιερέας. Αμέσως το παιχνίδι των παιδιών σταματά. Τρέχουν όλα να φιλήσουν το χέρι του ιερέα. Εκείνος τους δέχεται με χαμόγελο και τα χαιρετάει ένα ένα το όνομά τους. Τα παιδιά φεύγουν χαρούμενα και συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Άλλωστε όλα σχεδόν πηγαίνουν στο κατηχητικό σχολείο και γνωρίζουν τον ιερέα, όπως τα γνωρίζει και αυτός.

Εκδρομή του κατηχητικού σχολείου σε Ιερά Μονή που βρίσκεται εκτός Αττικής, όχι όμως πολύ μακρυά από αυτά. Το πούλμαν γεμίζει ασφυκτικά. Τα ταξίδι δυσκολεύει όταν πλησιάζουν την περιοχή της Μονής καθώς αυτή βρίσκεται ψηλά σε ένα βουνό. Φτάνοντας εκεί, μένουν όλοι έκθαμβοι από το υπέροχο τοπίο. Οι μοναχοί υποδέχονται τα παιδιά και τους κατηχητές χαμογελαστοί. Συνομιλούν μαζί τους, τους ξεναγούν στους χώρους του μοναστηριού, τους δείχνουν τα ιερά κειμήλια τα οποία όλοι ασπάζονται. Στη συνέχεια οι νεώτεροι μοναχοί οδηγούν τα παιδιά στο καταπράσινο λειβάδι που περιβάλλει το χώρο της Μονής. Χωρίζεται στα δύο με αυτοσχέδια τέρματα, τα παιδιά ρίχνονται στο παιχνίδι κλωτσώντας τις μπάλλες που είχαν μαζί τους. Μαζί και οι μοναχοί, όλοι χαίρονται, γελούν, χαίρονται. Ένα ταξίδι που δεν το ξεχνώ κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε.
Σήμερα τι; Τα παιδιά μας βρίσκονται στους πλαστικούς παιδότοπους, οι δρόμοι έχουν καταληφθεί από τα αυτοκίνητα, δεν υπάρχει χώρος για τους ανθρώπους. Οι ιερείς εξακολουθούν να περνούν, λίγοι όμως είναι αυτοί που τους μιλούν, λιγότεροι αυτοί που ασπάζονται το χέρι τους. Οι καρδιές μας κρύωσαν, τα κατηχητικά δεν γεμίζουν όπως άλλωτε, τα κέντρα νεότητας των ενοριών δεν έχουν τη ζωντάνια που είχαν κάποτε.
Η παρουσία του ιερέα στο δρόμο, στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων, ήταν κάποτε ένα γεγονός που βοηθούσε, που ενίσχυε. Σήμερα αντιμετωπίζουμε τους ιερείς σαν να είναι οποιοιδήποτε άλλοι άνθρωποι που συναντάμε στο δρόμο και συχνά τους προσπερνάμε αδιάφορα.

Πως άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μας; Κάποτε η ενορία ήταν το κέντρο της ζωής μας, τώρα έγινε "απόκεντρο". Φταίμε όλοι γι' αυτό, όλοι είμαστε συμμέτοχοι. Θέτω λοιπόν το ερώτημα που ίσως αποτελέσει αφορμή για μία εποικοδομητική συζήτηση: τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας γι' αυτό; Πώς μπορεί να επιστρέψει στη ζωή μας αυτή ζεστασιά που αισθανόμασταν κάποτε;

[Νίκος]

Αναστάσιε, όπως είπα και παραπάνω, νομίζω ότι φταίμε εμείς, η προηγούμενη γενιά, που δε μεταδώσαμε στα παιδιά μας το σεβασμό.

Αφήσαμε το σαράκι της αμφισβήτησης, που πέρασε η περιρρέουσα ατμόσφαιρά και οι αρνητές των πάντων. να εισχωρήσει στις ψυχές των παιδιών μας, θεωρώντας ότι έτσι τα κάνουμε ελεύθερους ανθρώπους.

Κούνια που μας κούναγε. Υπάρχει ελευθερία χωρίς Χριστό και Εκκλησία; Υπάρχει ελευθερία χωρίς σεβασμό στο συνάνθρωπο;

Θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι αυτό το έγκλημα, που κάναμε. Ο Θεός να μας ελεήσει.

[ORTHODOXIA]

Συμφωνώ μαζί σου Νικόλαε. Ξεχάσαμε κι εμείς τον σεβασμό. Παρασυρθήκαμε από τη "βιωτή" και ξεχάσαμε τα πνευματικά. Δεν τα στηρίξαμε, δεν τα ακολουθήσαμε όσο έπρεπε, τα αφήσαμε στο περιθώριο.

Εκεί ίσως να βρίσκεται όμως το θαύμα της Ορθοδοξίας. Όσο κι αν οι περιστάσεις φανερώνουν αδιέξοδες, στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν τυφλές ατραποί, ποτέ δεν είναι αργά για να αντιστρέψουμε το αρνητικό κλίμα.

[ORTHODOXIA]

Μας ρίξανε την μπανανόφλουδα κι εμείς την πατήσαμε! Θέλαμε να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να απολαμβάνουμε τα ωραία τους λεφτά, αλλά δυστυχώς δεν νοιαστήκαμε για τα ιδανικά και τις αξίες της ζωής μας, τα οποία ευχαρίστως ανταλλάξαμε, αρκεί που θα μετείχαμε στη χλιδή των "ισχυρών της γης".

Προσωπικά θεωρώ υπεύθυνους και όλους τους πολιτικούς μας ηγέτες διαχρονικά, που θελήσανε τόσο πολύ να μας βάλουνε εντός Ε.Ε. Αυτό όμως σε τίποτε δεν μετριάζει τις δικές μας βαριές ευθύνες, επειδή δεχθήκαμε αμαχητί:

1. Την αγάπη τους ενός Θεού που είναι ο ίδιος για όλους, απλά άλλος τον ονομάζει Χριστό, άλλος Αλλάχ, άλλος Βούδα κλπ

2. Την οικονομική ευμάρεια η οποία μας εξασφαλίζει τον άρτον τον επιούσιον και λύνει όλα μας τα προβληματα.

3. Την αντιχριστιανική προπαγάνδα από όλα τα ΜΜΕ δεκαετίες τώρα.

4. Το ρητό "Εδώ είναι ο Παράδεισος εδώ και η κόλαση".

5. Τον Άγιο-Βασίλη που δεν είναι αυτός που ξέραμε, αλλά ένας χοντρομπαλάς από την Νορβηγία που μοιράζει δώρα στα παιδιά (και πίνει Coca-Cola).

6. Την εξευτελιστική εξίσωση: δώρα = αγάπη. Επομένως όσο περισσότερα λεφτά κερδίζουμε, τόσο περισσότερη αγάπη μαζεύουμε.

7. Την πεποίθηση ότι την ελεημοσύνη και την φροντιδα των οικονομικά αδυνάτων πρέπει να την παρέχει ΜΟΝΟ το κράτος.

8. Τα σκουπίδια που μας δείχνει καθημερινά η τηλεόραση.

9. Την εγκληματική, συνειδητή υποβάθμιση της παιδείας μας, σε επίπεδο ιδανικών και αξιών.

10. Το νέο ρόλο της γυναίκας που πλέον είναι η καριέρα και ΟΧΙ η ανατροφή των παιδιών, μέσα στην οικογένεια.

Αυτά μεταξύ πολλών άλλων.