"Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας"

[gkou]

"Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας" (βιβλίο)



Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας. Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του — ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.
Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι —με έναν κατακλυσμό— εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα — οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.

Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.

Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.

Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.

Mπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου- δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους- αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.

2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί είμαστε αδέλφια- ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».
Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο φυσικά». Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».
Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος- όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του , αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε. Αργότερα, όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ) . Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.

3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη είναι έργο θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.
Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας, ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού, και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση. Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη, και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.

4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου, και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ
…
5. Αν σε κάθε οικογένεια υπήρχε έστω και ένα πρόσωπο που υπηρετούσε τον Θεό με ζήλο, τί αρμονία θα υπήρχε στον κόσμο! Θυμάμαι συχνά την ιστορία κάποιας κοπέλας. Συνήθιζε να έρχεται και να συζητάμε τότε που ήμουν ακόμα στο Μοναστήρι του Τουμάν . Ήρθε κάποια μέρα στο Μοναστήρι μαζί με ένα οργανωμένο γκρουπ προσκυνητών, και μου διαμαρτυρήθηκε το εξής: «Δεν το αντέχω πια! Οι άνθρωποι είναι τόσο αγενείς μεταξύ τους!». Και κατόπιν μου είπε ότι θα κοίταζε να βρει άλλη δουλειά. Την απέτρεψα , λέγοντας ότι ήταν λίγες οι δουλειές εκείνο τον καιρό και τα επίπεδα της ανεργίας υψηλά. Της είπα να πάψει να πολεμά τους συναδέλφους της στη δουλειά. «Μα δεν μάχομαι κανένα!», απάντησε. Της εξήγησα ότι μολονότι δεν μάχεται κανένα σωματικά εντούτοις με το να είναι δυσαρεστημένη στη θέση της, διεξάγει πόλεμο εναντίον των συναδέλφων της με τους λογισμούς της. Εκείνη αντέτεινε ότι κάθε άλλη αντίδραση θα υπερέβαινε τα όρια αντοχής του καθενός. «Μα ασφαλώς και τα υπερβαίνει», της είπα, «αλλά δεν μπορείς να το κάνεις μόνη σου. Χρειάζεσαι τη βοήθεια του Θεού. Κανείς δεν γνωρίζει αν προσεύχεσαι ή όχι την ώρα της δουλειάς σου. Κατά συνέπεια, όταν αρχίζουν να σε προσβάλλουν, μην τους αντιγυρίζεις τις προσβολές ούτε με λόγια ούτε με αρνητικές σκέψεις. Προσπάθησε να μην τους προσβάλλεις ούτε καν με τους λογισμούς σου∙ προσευχήσου στον θεό να τους στείλει έναν άγγελο ειρήνης. Ζήτησέ Του επίσης να μην ξεχάσει και σένα. Αυτό δεν θα μπορέσεις να το κάνεις αμέσως , αλλά αν προσεύχεσαι πάντοτε έτσι, θα δεις πώς θα αλλάξουν τα πράγματα με τον καιρό και πώς θα αλλάξουν επίσης και οι άνθρωποι. Κατ’ ουσίαν θα αλλάξεις κι εσύ». Εκείνο τον καιρό δεν ήξερα αν επρόκειτο να δώσει βάση στη συμβουλή μου.
Αυτό συνέβη στο Μοναστήρι του Τουμάν το 1980. Το 1981 με έστειλαν στο μοναστήρι της Βιτόβνιτσα. Κάποια μέρα στεκόμουν πλάι στην κυδωνιά , όταν είδα ένα γκρουπ προσκυνητών να πλησιάζει. Ήταν κι εκείνη ανάμεσα στο γκρουπ και με πλησίασε για να πάρει ευλογία. Και να τι μου είπε: «Αχ πάτερ! Δεν είχα ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί!». Τη ρώτησα αν αναφερόταν στους συναδέλφους της στη δουλειά κι εκείνη μου απάντησε θετικά. «Άλλαξαν τόσο πολύ πάτερ, είναι απίστευτο! Κανείς δεν με προσβάλλει πλέον, και βλέπω και σε μένα επίσης τη διαφορά!». Τη ρώτησα αν είχε ειρηνεύσει με όλους και μου απάντησε ότι υπήρχε μόνο ένα πρόσωπο μονάχα με το οποίο δεν μπορούσε να ειρηνεύσει για πολύ καιρό. Κατόπιν ,καθώς διάβαζε τα Ευαγγέλια, έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο όπου ο Κύριος μας ζητά να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Και τότε είπε στον εαυτό της: «Θα αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο είτε το θέλεις είτε όχι, διότι αυτό είναι που μας ζητά ο Κύριος». Και τώρα, ξέρετε, είναι οι δυό τους οι καλύτεροι φίλοι!
Μακάρι να υπήρχε έστω και ένας τέτοιος άνθρωπος σε κάθε επιχείρηση, εργοστάσιο ή γραφείο! Έτσι θα ανοιγόταν ο δρόμος προς την ειρήνη. Μόνο ένας άνθρωπος χρειάζεται, ένας άνθρωπος συνδεδεμένος προσευχητικά με τον Θεό, και θα έχουμε παντού ειρήνη- στην οικογένεια, στην δουλειά, στην κυβέρνηση και παντού. Η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι που μπορεί να μας ελευθερώσει από ζοφερούς και δυσβάσταχτους λογισμούς.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα»
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ


…
7. Αν έχουμε ένα βάρος που ξεπερνά τις αντοχές μας , θα πρέπει αμέσως να στραφούμε προς τον Κύριο με τα εξής λόγια: «Κύριε, δεν μπορώ να σηκώσω τα ίδια μου τα ασθενήματα κι ωστόσο είμαι τώρα αναγκασμένος να σηκώσω και το τάδε βάρος. Δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τόση ευθύνη. Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου. Και επειδή νιώθω πως δεν επιθυμώ κιόλας να το αντιμετωπίσω μόνος μου, η συνείδησή μου βαραίνει ακόμη περισσότερο. Θέλω να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου, αλλά δεν έχω τα μέσα. Οι πλησίον μου νομίζουν ότι δεν θέλω να βοηθήσω, κι αυτό είναι ένα πρόσθετο ακόμα βάρος στους ώμους μου» .
Όταν προσευχόμαστε στον Κύριο με την καρδιά μας και εναποθέτουμε στα πόδια Του όλες μας τις μέριμνες και τα βάσανα ( μαζί με τις μέριμνες και τα βάσανα των συνανθρώπων μας) τότε Εκείνος αίρει από μας το φορτίο και νιώθουμε αμέσως ελαφρωμένοι . Ενώ πριν ήμασταν μπλεγμένοι στο δίχτυ των ίδιων μας των λογισμών, τώρα είμαστε γαλήνιοι και ειρηνευμένοι, διότι τα έχουμε όλα εναποθέσει στον Κύριο. Αν δεν μάθουμε να το κάνουμε αυτό, θα γινόμαστε καθημερινώς ολοένα και πιο βεβαρημένοι και θα έρθει μια μέρα που δε θα είμαστε ικανοί ούτε να μιλήσουμε καν στους συνανθρώπους μας. Γιατί; Διότι θα είμαστε υπεραγχωμένοι. Και θα σκεφτόμαστε: «Φύγε από δω! Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τις δικές μου δυσκολίες, με τις δικές σου θα ασχοληθώ;». Να γιατί πρέπει να μάθουμε να έχουμε τους λογισμούς μας ειρηνευμένους. Από τη στιγμή που αρχίζουν οι λογισμοί να μας καταπιέζουν , θα πρέπει να στρεφόμαστε στον Θεό και να Του εναποθέτουμε τις δικές μας μέριμνες και τις μέριμνες των πλησίον μας. Εγώ, τα προβλήματα μου κι τα προβλήματα εκείνων που έρχονται εδώ για συμβουλή, τα προσκομίζω πάντοτε στον Κύριο και την Υπεραγία Μητέρα Του για να βρουν Εκείνοι λύση. Και βρίσκουν. Όσο για μένα… εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω ούτε τον εαυτό μου. Πώς να βοηθήσω τον οποιονδήποτε άλλο;

8. Όταν έρχεται σε μας ο πλησίον με τα βάσανά του εμείς συμμετέχουμε σ’ αυτά. Αλλά αν δεν ξέρουμε να αποφορτιζόμαστε (να εναποθέτουμε όλα μας τα ασθενήματα και τα ασθενήματα του πλησίον στον Κύριο ) , τότε παίρνουμε πάνω μας , στον νου και την καρδιά μας , αυτό το ογκώδες φορτίο, και με τον καιρό γινόμαστε αβάσταχτα αγχωμένοι και νευρικοί. Γινόμαστε ευερέθιστοι∙ δεν αντέχουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μάλλον τους ανθρώπους γύρω μας και φυσικά τους συναδέλφους μας στη δουλειά. Η ζωή μας γίνεται μίζερη και πιεσμένη και τα νεύρα μας τεντώνονται. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε μάθει τον εαυτό μας να ξεφορτώνεται τους λογισμούς του. Όταν οι λογισμοί μας είναι εν ειρήνη, το σώμα μας επίσης αναπαύεται.
9. Τα σχέδια και τα συμφέροντά μας μπαίνουν ενίοτε εμπόδιο στη ζωή μας. Κάνουμε όλα αυτά τα σχέδια, πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχουμε σε οτιδήποτε, παρεκτός κι αν προγραμματίσουμε τα πάντα διεξοδικά. Και όντως, πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα καταπώς μας υπαγορεύει η συνείδησή μας, αλλά δεν πρέπει να κάνουμε κάτι βιαστικά. Πάνω στη βιασύνη είναι που μας παγιδεύει ο εχθρός. Στη βιασύνη πάνω δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αν είπαμε κάτι προσβλητικό για τον συνάνθρωπό μας ή αν τον αγνοήσαμε, διότι δεν έχουμε επαρκή χρόνο για να τον λογαριάσουμε – είμαστε πολύ απασχολημένοι με τα σχέδια που έχουμε στο μυαλό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι πολύ εύκολο να αμαρτήσουμε σε βάρος του πλησίον μας. Και όταν αμαρτάνουμε εις βάρος του πλησίον μας, αμαρτάνουμε στην ουσία κατενώπιον του Θεού , διότι ο Θεός είναι παντού. Ενοικεί στην ψυχή όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας καθορίζει τη σχέση μας με τον Θεό.
Φαίνεται πως δεν κατανοούμε ένα πράγμα: δεν είναι καλό να ανταποδίδουμε την αγάπη σε όσους μας αγαπούν , αλλά συνάμα να μισούμε όσους μας μισούν.
Αν έτσι πράττουμε , δεν είμαστε σε σωστό δρόμο. Είμαστε υιοί φωτός και αγάπης, υιοί Θεού, δικά Του παιδιά. Ως τέτοιοι , πρέπει να διαθέτουμε τις δικές Του ιδιότητες , τη δική του ποιότητα- αγάπη, ειρήνη και αγαθοσύνη προς όλους.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα»
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ
…
14. Όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε μεγάλο αριθμό ατόμων (στη δουλειά μας ας πούμε) οι άνθρωποι εκεί συχνά μαλώνουν , ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μεγάλες συναντήσεις. Είναι πάντοτε καλύτερο να παραμένει κανείς σιωπηλός σε τέτοιες μεγάλες συγκεντρώσεις . Ας αφήσουμε τους άλλους να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους. Εμείς πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί . Αν πρέπει οπωσδήποτε να πεις κάτι, τότε πες το κατά τρόπο που να μην προσβάλει την αξιοπρέπεια κανενός. Είναι καλύτερο να μην εμπλακείς. Κοίτα τη δουλειά σου και προσπάθησε να μείνεις γαλήνιος.
Συχνά θέλω να υπερασπιστώ το δίκαιο , αλλά κάθε φορά μοιάζει πως καταλήγω να είμαι αδικημένος … Μπορούμε να υπερασπιστούμε το δίκαιο , αλλά θα αποδοθεί άραγε δικαιοσύνη; Ο Κύριος ξέρει γιατί επέτρεψε την αδικία. Δεν πρόκειται να αποτρέψουμε την αδικία με τα λόγια μας. Με τα λόγια μπαίνουμε μόνο να προσβάλουμε κάποιον και να την κάνουμε να πληγώσει το τρίτο πρόσωπο ακόμα περισσότερο. Νομίζουμε ότι υπερασπιζόμαστε κάποιον , αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα. Ο άνθρωπος που είναι υπό την επήρεια των πνευμάτων του κακού, τροφοδοτεί και αναπαράγει το κακό. Υπάρχει περίπτωση να το αποτρέψουμε αυτό με τα λόγια μας ; Μάλλον το αντίθετο. Ακόμα κι αν λέμε κάτι στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε κάποιον από την αδικία, δεν προσφέρουμε κατ’ ουσίαν καμία βοήθεια σ’ αυτό το πρόσωπο . Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στραφούμε προς Εκείνον, τον Ένα μόνο που είναι η πηγή της δικαιοσύνης.
Κάποτε, σε κάποια συγκέντρωση χριστιανών, όπου υπήρχαν εκπρόσωποι πολλών επί μέρους ομάδων, ήταν παρών κι ένας Κινέζος που συμμετείχε σε μία από τις συναντήσεις. Κάθε εκπρόσωπος παρουσίαζε τις θέσεις και τις αντιλήψεις του, αλλά ο Κινέζος καθόταν απλώς σε μια γωνιά, χωρίς να λέει κουβέντα. Όταν η συνάντηση τελείωσε, τον ρώτησε: «Γιατί δεν μας παρουσίασες κάποια πρότασή σου ή κάποιο επιχείρημα υπέρ ή κατά κάποιας από τις προτάσεις των άλλων; Γιατί δεν είπες έστω κάτι;». Κι εκείνος απάντησε: «Όλη την ώρα προσευχόμουν στον Θεό. Του ζητούσα να λύσει Εκείνος το πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προσευχόμουν να καταλήξουμε σε μία απόφαση, μια απόφαση επωφελή για όλους». Να πώς πρέπει κανείς να υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη. Όχι με λόγια- το μόνο που κάνουν τα λόγια είναι να ερεθίζουν κάποιον και να τον κάνουν να είναι ακόμα και επιθετικός προς τους άλλους. Πρέπει να στρεφόμαστε προς τον Παντοδύναμο, προς Εκείνον που είναι Κύριος της διάνοιας και της καρδιάς μας, και όλα να τακτοποιούνται.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα»
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

…
3. Συχνά ανακαλύπτουμε ότι εκείνοι που δεν είχαν ποτέ προηγουμένως γνώση του Θεού, έχουν πολύ δυνατότερη πίστη από εκείνους που ισχυρίζονται ότι Του ήταν αφοσιωμένοι σ’ ολόκληρη τη ζωή τους. Όταν ένας άνθρωπος που δεν γνώριζε τον Θεό έρχεται στα συγκαλά του κι αρχίζει να προσεύχεται, γνωρίζει πώς ήταν η ζωή του πριν κι γνωρίζει επίσης Ποιος τον βοήθησε να βρει το φως Του στην άκρη του τούνελ.
4. Όλοι μας αμαρτάνουμε κατ’ εξακολούθηση. Γλιστράμε και πέφτουμε. Στην πραγματικότητα πέφτουμε σε παγίδες που μας στήνουν οι δαίμονες. Οι Πατέρες και οι Άγιοι μας λένε συνήθως: «Είναι σημαντικό να σηκωνόμαστε αμέσως μετά από μία πτώση και να συνεχίζουμε να βαδίζουμε προς τον Κύριο». Ακόμα κι αν πέφτουμε 100 φορές τη μέρα, δεν πειράζει∙ πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε να βαδίζουμε προς τον Θεό, δίχως να κοιτάζουμε πίσω μας. Ό,τι έγινε, έγινε- ανήκει στο παρελθόν. Προχωράμε μόνο μπροστά και ζητάμε από τον Θεό τη βοήθειά Του.
5. Η ενθύμηση μιας αμαρτίας που διαπράξαμε δεν σημαίνει ότι η αμαρτία αυτή δεν έχει συγχωρηθεί. Αυτή η ενθύμηση των αμαρτιών μας αποτελεί μια προειδοποίηση προς τον εαυτό μας, έτσι ώστε να μη μας συνεπάρει η υπερηφάνεια και αμαρτήσουμε ξανά. Στην ουσία, είμαστε εμείς που δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας, όχι ο Θεός. Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, λόγω της υπερηφάνειας μας. Ένα αυθεντικό δείγμα ότι μια αμαρτία συγχωρήθηκε είναι το γεγονός ότι δεν επαναλαμβάνεται, και ότι είμαστε εν ειρήνη. Είναι επίσης σημαντικό το πώς διάγουμε τα τελευταία χρόνια της ζωής μας . Μια θεάρεστη ζωή στα γεράματά μας σβήνει τις κηλίδες των νεανικών μας αμαρτημάτων.
6. Εμείς οι άνθρωποι θερίζουμε πάντοτε τους καρπούς των λογισμών και των πόθων μας. Αν οι πόθοι και οι λογισμοί μα είναι μοχθηροί, δεν μπορούμε να αποκομίσουμε καλούς καρπούς. Ολόκληρη η ανθρωπότητα θερίζει τους καρπούς των λογισμών και των πόθων της. Ο Κύριος είπε για τη Δευτέρα Παρουσία Του: «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» ( Λουκ. 18, 8 ) . Να γιατί πρέπει να πασχίσουμε να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας, όσο είμαστε ακόμα στην παρούσα ζωή- με αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα είναι που θα περάσουμε στην αιώνια ζωή. Έχουμε την ευκαιρία εδώ να αλλάξουμε προς το καλύτερο, αν μετανοήσουμε για όλες τις κακές μας επιλογές∙ όταν όμως μια ψυχή περνάει στην αιωνιότητα δεν έχει πια την ικανότητα να προσευχηθεί για τον εαυτό της. Δεν το ήξερα αυτό, αλλά κάποτε είχα την ευκαιρία να νιώσω σαν να ετοιμαζόταν η ψυχή μου να αναχωρήσει από το σώμα μου., Ένιωσα ότι δεν μπορούσα πλέον να προσευχηθώ για τον εαυτό μου. Προσευχήθηκε ένας μοναχός για μένα, αλλά εγώ δεν μπορούσα: ο καιρός της μετανοίας μου είχε τελειώσει.
7. Στη χώρα μας και παντού στον κόσμο, οι άνθρωποι αποκομίζουν τους καρπούς των λογισμών και των επιθυμιών τους. Οι πόθοι μας δεν είναι καλοί∙ ούτε κι οι λογισμοί μας. Κατά συνέπεια, πώς είναι δυνατό οι καρποί τέτοιων λογισμών και τέτοιων πόθων να είναι καλοί; Έχουμε ανάγκη να μετανοήσουμε και να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας. Η μετάνοια δεν σημαίνει απλώς ότι πάμε στον ιερέα και εξομολογούμαστε∙ η ψυχή πρέπει να απελευθερωθεί από όλους αυτούς τους λογισμούς και τη μελαγχολία , που μας έχει υπερκεράσει λόγων των στρεβλών μας κατευθύνσεων . Η μετάνοια είναι μια αλλαγή βίου, μια αλλαγή κατεύθυνσης , μια στροφή προς το Απόλυτο Καλό και μια αποστροφή μας προς ο,τιδήποτε αρνητικό. Η πραγματική μετάνοια είναι σπάνια, ακόμα και ανάμεσα στους ευλαβείς ανθρώπους , και γι’ αυτό και υποφέρουμε τόσο πολύ. Αν οι άνθρωποί μας μπορούσαν να μετανοήσουν, δεν θα βίωναν τα βάσανα που περνάνε τώρα. Περιπλέκουμε άσχημα τις ζωές μας με τους λογισμούς και τους πόθους μας, Δεν το ήξερα αυτό παλιότερα, αλλά τώρα γνωρίζω ότι εγώ ευθύνομαι για όλα! Τώρα ξέρω γιατί οι Άγιοι Πατέρες μας θεωρούσαν τον εαυτό τους χειρότερο όλων.
8. Όταν προσευχόμαστε για κάτι εκ βάθους καρδίας, ο Κύριος μας το χαρίζει, επειδή είναι Θεός και Πατέρας μας ( Ματθ. 7,7-11 ) . Πρέπει να ενδυναμωθούμε με την προσευχή και να γίνουμε ένας νους και μία σκέψη στον τόπο μας. Αν το πετύχουμε αυτό δεν θα έχουμε εχθρούς. Αν κοιτάξουμε στην ιστορία του Ισραήλ, θα δούμε ότι οι εχθροί του θριάμβευαν καταπάνω του, κάθε φορά που οι Ισραηλίτες απομακρύνονταν από τον Θεό, και ότι ο Κύριος πάντα τους βοηθούσε όποτε μετανοούσαν ειλικρινά. Ο Κύριος είναι πάντοτε μαζί μας.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

Περί προσευχής
…
7. Από τη στιγμή που παραβαίνουμε τον νόμο του Θεού, η συνείδησή μας αρχίζει να μας τύπτει. Δεν μας αφήνει σε ησυχία. Κι έτσι πρέπει να εκλιπαρήσουμε τον Κύριο με την προσευχή μας, να μας διδάξει την πιστότητα στο πρόσωπό Του με όλη μας την καρδιά και την ψυχή. Ξεχνάμε συχνά ότι δεν είμαστε παρά εφήμεροι επισκέπτες σ’ αυτή τη ζωή, και πρέπει κατά συνέπεια να κατοικούμε μέσα στην προσευχή αδιάκοπα, διότι η προσευχή είναι η ανάσα της ψυχής μας. Η προσευχή προσελκύει ενέργεια από την πηγή της Ζωής, τον Κύριο, ο οποίος περιφρουρεί , διαφυλάττει και τρέφει όλα τα όντα.
8 . Κανείς άλλος πέρα από τον Θεό δεν γνωρίζει το επίπεδο της προσευχής που έχει επιτύχει ένας άνθρωπος , διότι αν ήταν δυνατό να δει κανείς πόση Χάρη έχει ο διπλανός του, κάποιοι θα καταθλίβονταν [που δεν έχουν φτάσει σε τέτοιες καταστάσεις] .
Είναι επιζήμιο για όσους ζουν σε απομόνωση και ηρεμία να ατενίζουν πρόσωπα άλλων ανθρώπων και να συζητούν μαζί τους. Είναι σαν το χαλάζι που πέφτει πάνω στους τρυφερούς καρπούς των δέντρων και τους αναγκάζει να μαραίνονται ή να πέφτουν. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα συναπαντήματα με τους ανθρώπους , οσοδήποτε σύντομα κι αν είναι και όποια κι αν είναι η αιτία τους, εμποδίζουν την αποκομιδή των καρπών της αρετής που άνθισε σε συνθήκες σιωπής και ηρεμίας. Ακριβώς όπως ο πάγος καίει τα τρυφερά βλαστάρια των λουλουδιών που ξεπετάχτηκαν από τη γη στην πρώιμη άνοιξη, έτσι και τα συναπαντήματα με τους ανθρώπους καίνε τον καρπό του νου, που ξεκίνησε να βλασταίνει αρετή.
9. Υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που έρχονται στα συγκαλά τους, πολύ λίγοι που κατανοούν τη ζωή. Προσευχόμαστε με τα χείλη μας μόνο και βιαζόμαστε να ξεφορτωθούμε τον κανόνας της προσευχής μας, κι έπειτα χάνουμε την ειρήνη μας. Η νηστεία και η προσευχή είναι μέσα διακόσμησης της ψυχής μας και επαναφοράς της στην αυθεντική της κατάσταση. Πρέπει να παλέψουμε , με τη βοήθεια του Θεού, να αποκτήσουμε τα ιδιώματα του Χριστού Σωτήρα. Γνωρίζουμε ότι ήταν πράος και αγαθός, και πρέπει να προσπαθήσουμε να Τον μιμηθούμε. Δεν έχουμε όμως τη δύναμη να το κάνουμε αυτό από μόνοι μας- γι’ αυτό και πρέπει να ζητήσουμε από τον Κύριο βοήθεια. Είναι αδύνατο να μας δώσει ο γλόμπος φως δίχως το ηλεκτρικό ρεύμα, και είναι αδύνατο για μας να ζήσουμε χωρίς Θεό∙ όπως είπε και ο Ίδιος: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» ( Ιωάν. 15, 5 ) .
…
11. Όταν βλέπουμε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο , θέλουμε συχνά να το αποκτήσουμε, αλλά από τη στιγμή που το κάνουμε, χάνουμε γρήγορα το ενδιαφέρον μας γι’ αυτό. Από τη στιγμή που βλέπουμε κάτι άλλο, το επιθυμούμε, και η κατάσταση έτσι πηγαίνει ασταμάτητα. Είμαστε εξαιρετικά άστατοι. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος ήρθε να ενοικήσει ανάμεσά μας: για να μας συνάξει και να μας ενώσει μαζί, έτσι ώστε να είμαστε μία ποίμνη κάτω από ένα Ποιμένα. Όταν Εκείνος μας εγκολπώνεται όλα είναι εύκολα. Τώρα οι λογισμοί μας περισπώνται. Δεν εστιάζουν σε αυτό που κάνουμε. Το μόνο αντίδοτο σ’ αυτό είναι η προσευχή. Κάθε έργο απαιτεί μια αυτοσυγκέντρωση του νου, ιδιαίτερα η προσευχή.
Οι Άγιοι Πατέρες κάνουν λόγο για προσευχή του νοός , την προσευχή του Ιησού. Υπάρχει μια σειρά από κανόνες σχετικά με το πώς μπορεί κανείς να επιδοθεί στην προσευχή του Ιησού, και πώς να κάνει τον νου του να κατέλθει στην καρδιά, αλλά είναι απαραίτητο να έχει κανείς έναν έμπειρο πνευματικό οδηγό, προκειμένου να μάθει σωστά την προσευχή του Ιησού.
12. Πρέπει να εξασκούμαστε στην προσευχή συνεχώς. Κάθε κίνηση της καρδιάς πρέπει να είναι προσευχητική. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι όπως ακριβώς ο παραμικρός κόκκος σκόνης μας εμποδίζει να δούμε, έτσι και η παραμικρή μέριμνα μας εμποδίζει να προσευχηθούμε. Για την αγνή προσευχή είναι απαραίτητη μια αμέριμνη ζωή.
13. Η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε και μίλησε σε πολλούς ανθρώπους σε πρόσφατες εποχές. Είπε ότι μεσιτεύει στον Υιό της για μας, αλλά εμείς δεν μετανοούμε. Μας συμβούλευσε σε πολλές περιπτώσεις να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς. Μας λέει ότι πρέπει να μετανοήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε την ίδια τύχη με εκείνους που απομακρύνθηκαν από τον Θεό.
Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι η γη προσέφερε το σπήλαιο για τη γέννηση του Σωτήρα και η ανθρωπότητα προσέφερε την Υπεραγία Θεοτόκο. Και αυτό έγινε προκειμένου ο Κύριος να κατέλθει ανάμεσά μας και να γίνει άνθρωπος για να μας σώσει. Πήρε πάνω του τη φύση μας για να μπορέσει να τη μεταμορφώσει και να την ανανεώσει. Και όλοι όσοι είναι εν Χριστώ Ιησού είναι καινή κτίση, νέοι άνθρωποι.
Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ’ αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας. Μας έχουν δοθεί προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Εκείνος είναι ο Ένας που μπορεί να μεταμορφώσει και να αναστήσει τις ψυχές μας . Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού.
Μπορείτε επίσης να δείτε ότι εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, όταν ζητάμε κάτι από τους γονείς μας , μας το δίνουν –αν φυσικά τους είμαστε υπάκουοι. Η Υπεραγία Θεοτόκος προσεύχεται αδιάκοπα στον Υιό της για μας.
14 . Ο Κύριος μας ακούει ακούραστα να παραπονιόμαστε όλη την ώρα. Έχει κουραστεί να μας βλέπει να αμαρτάνουμε , αλλά όχι να μας βλέπει να στρεφόμαστε προς το πρόσωπό Του για βοήθεια. Μας θέλει να τον καλούμε κάθε ώρα και στιγμή και να ξεχειλίζουν οι καρδιές μας προς το πρόσωπό Του . Η προσευχή δεν πρέπει να είναι κάτι που λέγεται και ξεχνιέται. Στέκεσαι μπροστά σε μια εικόνα, παπαγαλίζεις την προσευχή σου κι έπειτα συνεχίζεις την δουλειά σου. Αυτό δεν είναι προσευχή…


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

1. Εμείς που είμαστε πεπτωκότες, όπως τα πεπτωκότα πνεύματα, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να υποδουλωνόμαστε από πράγματα και ανθρώπους. Δεν ισχύει το ίδιο για τα αγγελικά τάγματα. Και όσοι ανάμεσά μας ενώνονται με τον Κύριο μέσα στην καρδιά και το νου τους, ούτε αυτοί υποδουλώνονται ποτέ από κάποιο κτιστό αντικείμενο. Υπάρχουν μαζί με τον Κύριο και μαζί Του αγαπάνε όλη την κτίση. Είναι ολότελα απίστευτοι: σε μια τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος νιώθει συγγενείς του όλους τους ανθρώπους , καλούς και κακούς. Το μόνο πράγμα που τον στενοχωρεί είναι ότι οι λογισμοί των άλλων ανθρώπων αντίκεινται στην αγάπη και την αγαθοσύνη.
2. Ό,τι δημιούργησε ο Θεός, το δημιούργησε υπέροχο και τέλειο. Ακόμα και τα πνεύματα εκείνα που αργότερα εξέπεσαν από τον Θεό, δημιουργήθηκαν ως τέλεια όντα. Εξέπεσαν της νοητικής τελειότητας , κι επειδή αποξενώθηκαν από την πηγή της ζωής, αναζήτησαν παρηγοριά σε μια ζωή ψεύδους. Δεν έχουν αληθινή ζωή αλλά την αναζητούν σε κτιστά πράγματα, σε πράγματα πεπερασμένα. Από αυτά αντλούν ικμάδα. Αλλά επειδή έχουν αποξενωθεί από την αγάπη- ενώ θυμούνται πώς ήταν όταν βρισκόντουσαν κάτω από τη φτερούγα του Αγίου Πνεύματος, εν τη πληρότητι της Χάριτος- προσπαθούν να μιμηθούν αυτή την αγάπη και να δελεάσουν τους ανθρώπους , δίνοντας τους ψευδή παρηγοριά, προκειμένου να τους κερδίσουν.
Κι έτσι οι άνθρωποι καταπιάνονται με πολλές δραστηριότητες : με φιλοσοφία, ορθολογισμό, επιστημονική έρευνα. Όμως όλα αυτά είναι πολύ εφήμερα. Η παρηγοριά διαρκεί πολύ λίγο κι έπειτα εδραιώνεται η κατάθλιψη και η απόγνωση. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη νιώθουν γενικώς πολύ μόνοι, ακόμα κι όταν είναι ανάμεσα στα πιο κοντινά τους οικογενειακά πρόσωπα. Αυτό οφείλεται στην πεπτωκυία φύση μας. Τα παιδιά κλαίνε και το κλάμα τους είναι συνάμα και κλάμα των γονιών τους.
Τα πεπτωκότα πνεύματα νιώθουν επίσης μοναξιά και γι’ αυτό κρατάνε συντροφιά το ένα στο άλλο με το να κάνουν κάθε είδους κακό, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι εδώ στη γη. Τα πεπτωκότα πνεύματα ομονοούν και ενεργούν από κοινού , ό,τι κι αν κάνουν, προσπαθώντας να βρουν παρηγοριά, αλλά δεν την βρίσκουν ποτέ. Το ίδιο και οι άνθρωποι : πηγαίνουν μαζί σε μπαρ και ταβέρνες και μεθάνε, σπάνε ποτήρια και μπουκάλια και επιστρέφουν σπίτι τους με κοψίματα και ουλές , αλλά παρηγοριά δεν βρίσκουν . Την αναζητούν παντού, μα δεν την βρίσκουν. Όμως όσοι είναι ένα με τον Κύριο, όπως οι άγγελοι, είναι πάντοτε εν ειρήνη και έχουν χαρά στην καρδιά τους. Η ειρήνη και η χαρά τους είναι αναλλοίωτες.
3. Είναι ακριβώς όπως το λένε οι Άγιοι Πατέρες: τα πνεύματα που έχουν εκπέσει από τα ύψη της τελειότητας βρίσκονται τώρα στη γη και βλέπουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Πλησιάζει πλέον ο καιρός που θα ολοκληρωθεί η περίοδος από τη Δημιουργία μέχρι τη Φοβερή Κρίση. Τα πεπτωκότα πνεύματα υποφέρουν πάρα πολύ, διότι γνωρίζουν ότι θα υπάρξει Κρίση και ότι θα είναι δίκαιη. Γνωρίζουν ότι μετά την Κρίση θα είναι απομονωμένα. Προς το παρόν έχουν μια κάποια ελευθερία. Κινούνται ανάμεσα στους ανθρώπους , παράγουν ψευδαισθήσεις και παίρνουν πολλούς ανθρώπους με το μέρος τους. Πιστεύουν ότι η νίκη θα είναι δική τους , αλλά εν τέλει θα επικρατήσει η θεία δικαιοσύνη.
4. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ παράξενα όντα. Μας έχουν δοθεί θαυμάσια πράγματα από τον Kύριο , αλλά εμείς δεν δείχνουμε να το συνειδητοποιούμε. Εκπέσαμε και εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου, όλη η κτίση υποφέρει, διότι ο άνθρωπος πλάστηκε για να είναι κύριος του υλικού κόσμου.
Ο υλικός κόσμος πλάστηκε υπέροχος , όχι τραχύς και άγριος , όπως είναι σήμερα. Μετά την παράβαση της εντολής του Θεού εκ μέρους του Αδάμ, όλα εκτραχύνθηκαν. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος λέει: «…πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν•» και τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ ἀπεκδέχεται» ( Ρωμ. 8,22∙ 8,19 ) . Η φύση περιμένει από μας να απελευθερωθούμε , έτσι ώστε να απελευθερωθεί και αυτή από τη φθορά, μιας και στην παρούσα κατάστασή της είναι φθαρτή και ευμετάβλητη. Και μέσα μας, στα σώματά μας, υπάρχουν όλα τα συστατικά και οι ανόργανες ουσίες που υπάρχουν στο σύμπαν. Κάποτε ήμασταν οι κύριοι όλων των υλικών όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά τώρα όλα εξεγείρονται εναντίον μας, διότι εμείς είμαστε υπόλογοι για την πτώση των πάντων. Πρέπει να γίνουμε εμείς καλύτεροι προκειμένου όλα να ανανεωθούν.
5. Οι παλαιότερες γενιές θυμούνται ακόμα πώς ήμασταν εμείς οι Σέρβοι πριν από τον πόλεμο [ τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ] , εν συγκρίσει με το πώς είμαστε τώρα. Και πριν τον πόλεμο υπήρχαν χοροί σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οι νέοι άνθρωποι συγκεντρώνονταν μαζί και χόρευαν και τραγουδούσαν . Όμως οι χοροί τους ξεκίναγαν το απομεσήμερο, μετά το γεύμα και μέχρι να γείρει ο ήλιος στη δύση του, είχαν όλοι γυρίσει στα σπίτια τους. Σήμερα οι νέοι μας βγαίνουν έξω στις 10-11 το βράδυ και έχουν κάνει τη νύχτα μέρα. Τι καλό να περιμένει κανείς;
6. Όπως ακριβώς το σώμα πεθαίνει όταν το αφήνει η ψυχή, έτσι και η ψυχή πεθαίνει όταν την εγκαταλείπει το Άγιο Πνεύμα. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, επειδή τόσο ο θάνατος όσο και η φθορά αποτελούν καρπούς της παρουσίας της αμαρτίας στην ψυχή, και διαμέσου της αμαρτίας είναι που η ψυχή πεθαίνει για την αιώνια ζωή και διαχωρίζεται από το Άγιο Πνεύμα και τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό έχει πραότητα και ταπείνωση , είναι πάντοτε προσευχόμενη και ζει αδιαλείπτως μέσα της, την παρουσία του Θεού. Μια τέτοια ψυχή δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό της να λοξοδρομήσει σε περισπασμούς…



Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
(συνέχεια)

8. Παραείμαστε απορροφημένοι στα πράγματα αυτού του κόσμου και επομένως φτωχαίνουμε πνευματικά , επειδή δεν μπορεί κανείς να κάθεται πάνω σε δύο καρέκλες. Δεν μπορεί κανείς να πίνει και από το ποτήριο του Σωτήρα και από το ποτήριο του αντιδίκου. Πρέπει να αποφασίσουμε ποιον θα υπηρετούμε; τον Θεό ή τα πράγματα του κόσμου τούτου. Δεν μπορεί κανείς να υπηρετεί τον Θεό και τον μαμμωνά ταυτοχρόνως.

9. Ο Κύριος θέλει να καθαρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας για να μας δώσει τη θεία δύναμη και ισχύ Του. Αλλά εμείς δεν είμαστε αγνοί και κεκαθαρμένοι από το κακό. Αν μας έδινε τις δυνάμεις Του όσο είμαστε στην ακάθαρτη κατάστασή μας, θα μεταστρέφονταν σε μαύρη μαγεία.

10. Επειδή ο Θεός είναι πανταχού παρών, τα πεπτωκότα πνεύματα δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Μπορούν να μας βλάψουν κυρίως μέσα από τους άλλους ανθρώπους. Μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από αυτούς μόνο με τη δύναμη του Θεού. Στον άνθρωπο δόθηκε μεγάλη δύναμη , και αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε τους λογισμούς μας μόνο στην προσευχή, τότε τα πεπτωκότα πνεύματα δεν θα είχαν την ικανότητα να μας βλάψουν ή να κάνουν κάτι ενάντια στο θέλημα του Θεού. Όπου υπάρχει προσευχή , τα πεπτωκότα πνεύματα δεν έχουν δύναμη.

11. Δυσκολεύουμε πολύ τον Θεό να μας εμφανιστεί , από τη στιγμή που είμαστε έτσι σαν σπασμένος καθρέφτης , πάνω στα θραύσματα του οποίου αντικατοπτρίζονται και αντανακλούν ακόμα και τα πνευματικά θέματα με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους. Δεχόμαστε όλοι μόνο όσο μπορούμε να σηκώσουμε και πάντοτε αναλογικά με τον «σπασμένο καθρέφτη» , με τον οποίο ερχόμαστε στον κόσμο. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να καταστήσει αυτό τον καθρέφτη μας και πάλι ολόκληρο, ώστε να μπορούμε να κάνουμε δεκτή την εικόνα Του μέσα μας. Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να συλλάβουν την ιδέα του Θεού ή να Τον αποδεχτούν στο κεφάλι τους.
Τα σώματά μας , στην κατάσταση που βρίσκονται τώρα, δεν θα είναι σε θέση να αντέξουν την ένταση του θείου φωτός Αυτός είναι και ο πιθανός λόγος που πολλοί άγιοι, έχοντας φωτιστεί από το φως του Θεού, έπειτα από μακρά και νικηφόρα μάχη ενάντια σε κάθε είδους πειρασμό, πέρασαν στην αιωνιότητα σε μικρό χρονικό διάστημα από τη μέρα που δέχτηκαν το φως. Η αγαλλίασή τους είναι τεράστια στη Βασιλεία του Θεού, διότι γίνονται ένα με τον Θεό και τις άλλες ευλαβείς ψυχές που Τον δοξάζουν.
Ο νους, η καρδιά και το θέλημα είναι συνήθως διαχωρισμένα σε ένα κανονικό άνθρωπο. Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη πηγή των προβλημάτων και των δεινών μας. Όμως εκείνοι που θα φωτιστούν από τον Θεό, θα έχουν το νου , την καρδιά και το θέλημά τους ενωμένα, και το φως που θα τους έχει δοθεί δεν είναι μονάχα το ορατό, φυσικό φως που οι ίδιοι ακτινοβολούν, αλλά ένα πολύ βαθύτερο και μονιμότερο εσωτερικό φως, του οποίου ενδιαίτημα θα είναι η καρδιά. Αυτό το φως είναι αγάπη , και μόνο με την αγάπη μπορεί ο άνθρωπος να πλησιάσει τον Θεό, ο οποίος να πλησιάσει τον Θεό, ο οποίος είναι καθαρή αγάπη. Το ταξίδι μας προς τον Θεό και η προκοπή μας εν Αυτώ είναι αιώνια, διότι ο Θεός είναι απερίγραπτος, άφατος και αχώρητος. Ωστόσο, είναι διαμέσου της αγάπης που μπορούμε να Τον πλησιάσουμε.

12. Οι ευχές και οι στόχοι μας σ’ αυτή τη ζωή δεν θα είναι άσχετοι. Ένας πνευματικός άνθρωπος παλεύει να επιτύχει τη Βασιλεία των Ουρανών, και ένας άνθρωπος του κόσμου τούτου αγωνίζεται για τα πράγματα του κόσμου τούτου. Σε μια πρώτη επαφή, ίσως δίνεται η εντύπωση ότι είναι πολύ μικρή η διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της επίγειας δικαιοσύνης και έδωσε ίσως ακόμα και τη ζωή του για την εκπλήρωση αυτής της ιδέας, και σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της ουράνιας δικαιοσύνης, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Η διαφορά όμως είναι τεράστια. Κι έτσι, παρά την φαινομενική πίστη, εντιμότητα και θυσιαστικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει για δικαιοσύνη σ’ αυτό τον κόσμο, οι επιθυμίες του ανθρώπου αυτού συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε λάθος κατεύθυνση, ακόμα και μετά θάνατον , και θα ανακαλύψει τον εαυτό του να συντάσσεται με τους λάθος ανθρώπους! Οι συγγενείς ψυχές αναζητούν η μία την άλλη τόσο εδώ όσο και στην άλλη ζωή.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

[gkou]

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
(συνέχεια)

13. Κάνουμε κριτική στους πολιτικούς μας, που είναι στην εξουσία, αλλά είναι κι εκείνοι παιδιά μας. Είμαστε εμείς , οι παλιότερες γενιές, που έχουμε την ευθύνη. Διότι δεν δώσαμε σ’ αυτούς καλό παράδειγμα. Είμαστε μια εικόνα των γονιών μας, των περασμένων γενεών, και από αυτές δεν καταφέραμε να μάθουμε και πολλά. Τώρα εμείς είμαστε οι υπόλογοι, διότι αποτύχαμε να βάλουμε τα παιδιά μας στο σωστό δρόμο. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και όχι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τους άλλους. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους εαυτούς μας- να εργαστούμε τη σωτηρία μας και πολλοί τριγύρω μας θα σωθούν. Πρέπει να παλέψουμε να είμαστε πάντοτε αγαθοί, καλοί και ήσυχοι- ειρηνευμένοι , έτσι ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν πάντοτε ειρήνη και ησυχία όταν είμαστε παρόντες. Γνωρίζουμε ότι μπορούμε είτε να προσελκύσουμε ανθρώπους με τους λογισμούς μας είτε να τους απομακρύνουμε από μας. Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε, ώστε η πίστη μας να ενδυναμωθεί.

…
15. Μετά την πτώση τα πάντα εξέπεσαν. Ο Θεός, η αγάπη η ίδια, γνώριζε ότι τα κτιστά πλάσματα Του δεν θα είναι ικανά να παραμείνουν στην κατάσταση που Εκείνος τα έπλασε, κι έτσι τους έδωσε όλο το χρόνο , από τη Δημιουργία ίσαμε τη φοβερή κρίση, προκειμένου να έρθουν στα συγκαλά τους και να επιστρέψουν στον κόσμο του ουράνιου Πατέρα, να γίνουν ένα με το απόλυτο Αγαθό και την απόλυτη Αγάπη.
Η ανθρωπότητα ωστόσο, προτιμά το κακό από το καλό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πεπτωκυίας φύσης μας! Μας είναι ευκολότερο να σκεφτόμαστε φαύλα, παρά αγαθά. Αλλά όταν σκεφτόμαστε φαύλα, δεν έχουμε ειρήνη και ανάπαυση από τέτοιους λογισμούς . Πόσο τεράστια είναι η πτώση μας! Είναι πράγματι ένα αλλόκοτο πράγμα… Δεν έχουμε ιδέα πόσο πολύ τυραννιούνται οι λογισμοί μας από τα πεπτωκότα πνεύματα. Νομίζουμε ότι είναι δικοί μας αυτοί οι λογισμοί. Βασανιζόμαστε από μίσος, φθόνο και μοχθηρία. Αξεπέραστη τυραννία! Η ψυχή μας δεν το θέλει αυτό, αλλά δεν μπορεί να ελευθερωθεί. Εξοικειώνεται με αυτή την τυραννία από πολύ μικρή ηλικία ∙ αποκτά στέρεες ρίζες μέσα μας. Πρέπει να πασχίσει κανείς να αποτινάξει αυτή την τυραννία των λογισμών! Πρέπει να μεταμορφωθούμε σε αγάπη και να επιτύχουμε την ειρήνη. Δεν είναι εύκολο, διότι η πτώση μας είναι τεράστια!
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό δίχως τη βοήθεια του Θεού. Ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Αλλά ό,τι του αποκαλύπτεται προέρχεται από την αιωνιότητα. Είμαστε περικυκλωμένοι από τα μυστήρια του Θεού. Εμείς οι ίδιοι είμαστε τα μεγαλύτερα μυστήρια. Δεν γνωρίζουμε καν ποιοί είμαστε. Από που ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Τί είδους πλάσμα είναι αυτό που σκέφτεται, κινείται και μιλά δίχως να ξέρει πώς και γιατί; Τί μεγάλο μυστήριο που είναι αυτό! Πώς είναι δυνατόν να λειτουργούν τα εσωτερικά μας όργανα δίχως τη θέλησή μας (και λειτουργούν μια χαρά! ); Και πώς είναι δυνατόν να διαταράσσουμε αυτή την τέλεια αρμονία με τους λογισμούς μας;

16. Τι είναι η ζωή; Τίποτα! Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πόσο μικρή είναι η ζωή. Ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί τί σόι θλιβεροί φουκαριάρηδες είμαστε πράγματι εμείς οι άνθρωποι που ζούμε στη γη: δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε τέσσερα δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα, δηλαδή 120 χρόνια. 100 χρόνια είναι τρία δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα. Τί είναι 100 χρόνια; Τίποτα! Μια στιγμή… Η ζωή μας είναι στην αιωνιότητα.
17. ¨Όσο για τους ανθρώπους, αυτοί δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι. Τίποτα δεν τους είναι αρκετό. Αυτό ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση των προπατόρων μας, όταν ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ λόγω φθόνου, επειδή η θυσία του Άβελ ήταν ευάρεστη στον Θεό ενώ του Κάιν όχι. Τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα. Σήμερα δεν υπάρχει ελπίδα. Όλοι συμπεριφέρονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα. Μοιάζει πραγματικά ότι το τέλος είναι πολύ κοντά. Τα εργοστάσια μολύνουν το περιβάλλον τόσο πολύ, που σύντομα η ζωή δεν θα είναι δυνατή.
Τα ζώα διαθέτουν χαρά ζωής, αλλά τους την αφαιρούμε. Εκείνα διαθέτουν χαρά κι εμείς διαθέτουμε τόσα πολλά περισσότερα μαζί με τη χαρά, κι όμως δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι. Τα ζώα δεν ανησυχούν ποτέ για το αύριο, δεν σωρεύουν τροφή στους σιτοβολώνες και τις αποθήκες, κι ωστόσο ο Κύριος πάντοτε τα ταΐζει. Εκείνα τσιμπολογούν ένα κλαράκι εδώ, ένα σποράκι παραπέρα, βρίσκουν καταφύγιο σε μια τρύπα ή σε κάποιο λαγούμι, κι είναι γεμάτα ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό. Δεν συμβαίνει το ίδιο με μας τους ανθρώπους. Τα πουλιά ψάλλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο. Ξεκινούν το τραγούδι τους νωρίς, στις τρεις τα χαράματα και δεν σταματούν πριν τις εννιά. Στις εννιά ησυχάζουν λιγάκι- τότε είναι που βγαίνουν να ζητήσουν τροφή για τα μικρά τους. Κατόπιν, αρχίζουν και πάλι τους ύμνους. Κανείς δεν τους λέει να υμνούν- απλώς το κάνουν. Κι εμείς; Εμείς είμαστε πάντοτε κατσούφηδες και κατηφείς∙ δεν έχουμε ποτέ διάθεση για τραγούδι ή για οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των πουλιών. Είναι πάντοτε χαρούμενα ενώ εμείς ενοχλούμαστε πάντοτε από κάτι. Τί είναι αυτό που μας ενοχλεί; Τίποτα στην πραγματικότητα… Έτσι δεν είναι;
18. Η ζωή στη γη δεν είναι εύκολη, ανεξάρτητα του πόσο ευνοϊκές είναι οι συνθήκες. Υπήρχε ένας άνθρωπος που ζούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς του, και αυτό ήταν ο βασιλιάς Σολομώντας, ο γιος του βασιλιά Δαυίδ. Κυβέρνησε για 40 χρόνια και ποτέ δεν πολέμησε. Αξιώθηκε μεγάλης σοφίας από τον Κύριο. Έχτισε τον μεγάλο ναό της Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι κατέφυγαν σ’ αυτόν τον απ’ όλο τον κόσμο, προκειμένου να πάρουν τη συμβουλή του. Έλεγε: «Εκπληρώθηκε κάθε επιθυμία της καρδιάς μου. Επιθύμησα αμπελώνες και τους φύτευσα. Επιθύμησα παλάτια και τα έχτισα. Έχω στην Ιερουσαλήμ τον καλύτερα εκπαιδευμένο στρατό, αλλά ουδέποτε ενεπλάκην σε πόλεμο με κάποιον. Επιθύμησα ασήμι και χρυσάφι και ο Κύριος μου το έδωσε. Καταπιάστηκα με διάφορα πράγματα , προκειμένου να διαπιστώσω αν υπάρχει στον κόσμο παρηγοριά που να διαρκεί. Και κατάλαβα πώς σ’ αυτή τη ζωή όλα είναι ματαιότης και αλαζονεία και πνευματικός λοιμός. Δεν υπάρχει παρηγοριά που να διαρκεί…». Είναι λόγια του Σολομώντα αυτά. Ο Σολομώντας ήταν σοφός . Είπε πως οτιδήποτε κι αν έχεις στην κατοχή σου, θα είναι για μικρό χρονικό διάστημα μόνο, κι έπειτα θα ‘ναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Ο άνθρωπος νομίζει ότι διαθέτει όλη τη σοφία αυτού του κόσμου. Αλλά αν μπορούσε να δει τον εαυτό του με τα μάτια των άλλων , θα έβλεπε τον εαυτό του να κορδώνεται απλά σαν το παγόνι. Θα έβλεπε την ίδια του τη ματαιοδοξία και την ελαφρομυαλιά…
Υπάρχει κανείς πάνω στη γη που να τα ξέρει όλα; Όχι. Καθένας μας έχει εκπαιδευτεί σε ένα συγκεκριμένο τομέα της γνώσης, και έτσι αποτελούμε όλοι μαζί το όλον. Οι άνθρωποι σέβονται πολύ τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες ∙ παραπέμπουν συνεχώς στα λόγια τους. Κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι ο Θεός υποσχέθηκε στους προπάτορές μας πως θα στείλει στην ανθρωπότητα τον Σωτήρα, ο Οποίος θα μας επαναφέρει στην ανθρωπότητα τον Σωτήρα, ο Οποίος θα μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Δεν ήξεραν ότι ο ίδιος ο Θεός θα ενσαρκωνόταν στη γη. Διότι μονάχα ο Ένας που μας έπλασε , μπορεί να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Δεν ήξερε ότι ο ίδιος ο Θεός θα ενσαρκωνόταν στη γη. Διότι μονάχα ο Ένας που μας έπλασε , μπορεί να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Και ήρθε, και οι άνθρωποι δεν Τον δέχτηκαν.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»