ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ.

[ΦΩΤΗΣ]

Άη Γιάννη καβαλάρη

Αϊ-Γιάννη καβαλάρη με σπαθί και με κοντάρι,
κόνταρέ μου το κοντάρι ν’ ανεβώ στον Αϊ-Γιάννη...
Να φωνάξω τρεις φωνές τρεις φωνές αγγελικές,
του κουμπάρου το παιδί έπεσε ’πό το σκαμνί...
Κι ως να προφτάξει η μάνα ντου κι η σκύλα η αδερφή ντου,
επρόφταξεν ο Άγγελος κι επήρε την ψυχή του...
Στου Βασιλιά τα μάρμαρα κάθονται τρεις κοπέλες,
και πλέκουν τα μαλλάκια τως μ’ ολόχρυσες κορδέλες...
Η μια κεντά τον ουρανό κι η άλλη το φεγγάρι,
κι η άλλη η μικρότερη κεντά τον Αϊ –Γιάννη...

[ΦΩΤΗΣ]

Η Παναγία η Δέσποινα

Η Παναγία η Δέσποινα εν ώρα του σπηλαίου εγέννησε κι έκαμε παιδί.
Σ τσι τρεις ημέρες απάνω τση’ μίλησενε:
-Κοιμάσαι, μάνα μου, κοιμάσαι, μητέρα μου,
κοιμάσαι, βασίλισσα του κόσμου γ-η αγρυπνείς;
-Δεν κοιμούμαι, υιέ μου, Θε μου βοήθησέ μου,
μα είδα όνειρον κακό και δειλιώ να σου το πω.
-Πε μου το, μάνα μου, πε μου το, μητέρα μου,
πέ μου το, βασίλισσα του κόσμου και μη δειλιάς.
-Ενειρεύτηκα πως σ’ εκρεμάσανε οι σκύλοι οι γ-Ιουδαίοι
πέντε καρφιά σου βάλανε:
δυο στα πόδια δυο στα χέρια κι’ ένα μέσα στην καρδιά.
-Αληθιν’ είσαι, μάνα μου, και συ και τ’ όνειρό σου
κι απού το πη τρις αργά, τρις ταχιά και τρις το μεσημέρι,
από γκρεμό μη γκρεμιστεί κι από μαχαίρι μη σφαή
από πηγάδι μην πνιγεί κι’ από φωθιά να μην καεί.

[ΦΩΤΗΣ]

Κάτω στα Γεροσόλυμα

Κάτω στα Γεροσόλυμα εις του Χριστού τον τάφο
εκειά δεντρό δεν ήτανε, δεντρί εφανερώθη .
Το δέντρο ήταν ο Χριστός κι οι κλών’ οι Αποστόλοι
τα παρακλωναρίδια του ήσαν οι μαρτυριές του,
που μαρτυρούν κι ελέγανε για του Χριστού τα πάθη:
-Χριστέ μ’ όντε σε πιάσανε οι σκύλ’ οι Ιουδαίοι
κι’ επέψαν τον παράνομο, το σκύλο των Οβραίο
να πα να κάμει δυο καρφιά……
κι εκείνος ο παράνομος, πιάνει και κάνει πέντε
-Βάλε τα δυο ‘ς τα πόδια ντου, τα δυο ‘ς τα δυο ντου χέρια
κι εκείνο το φαρμακερό βάλε το στην καρδιά του.
Κι η Δέσποινα, ως τα’ άκουσε απομένει λιγωμένη.
Σταμνιά νερό τση γέρνανε, σιγλιά – σιγλιά το μόσκο
και τρία το ροδόσταμο, το νου τζη για να φέρει
κι απής το νου τζη κι’ έφερεν κι απής το λογικό τζη
εστάθη ανατολικά και κάνει το σταυρό τζη:
-Όσοι αγαπάτε το Χριστό και του Χριστού τη μάνα,
ούλοι να μ’ ακλουθήξετε τση πονεμένης μάνας.
Άλλες δε τζ’ ακλουθήξανε όξω –ν-οι τρεις παρθένες,
η Μάρθα κι’ η Μαγδαληνή, τ’ Αγιού Λαζαρ’ η μάνα
και παίρνει τσι και πηαίνουνε εις του Ληστή τσι πόρτες.
Βρίσκου τζι πόρτες σφαλιχτές και τα κλειδιά παρμένα
και τα πορτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Παίζου τζη πόρτας μια λαχτέ, μέσα και όξω δίδει.
Θωρούν κουτσούς θωρούν στραβούς χίλιες μιλλιουνιάδες
κι άλλο δεν εγνωρίσανε όξω τον Άη Γιάννη.
-Άη μου Γιάννη, Πρόδρομε και Βαφτιστή του γυιού μου,
ποιόν είν’ εμέν’ το τέκνο μου κι εσέν’ ο Δάσκαλός σου;
Θωρείς το κείνο το χλωμό, το παραπονεμένο,
απού βαστά στη χέραν του καρφιά να σου καρφώξη
κι απού βαστά στην άλλη του χολή να σου ποτίσει;
Εκείνο ειν’ το τέκνο σου κι εμεν’ ο Δάσκαλός μου!
-Κι αν είν’ γκρεμός να γκρεμιστώ κι ανεκορφάς να δώσω
κι αν είν’ μαχαίρι δίστομο, να κακοθανατώσω !......
Μάνα μην κάμης άδικο να κάνουν οι μανάδες
και πάρε το στρατί-στρατί και άμε στο κελί σου
και βάψε το μαντήλι σου και κόψε το μαλλί σου
βάλε κρασίν εις το γυαλί, ψωμίν εις το μαντήλι
και κράξε τσι γειτόνισσες να σε παρηγορήσουν
και κράξε τα ορφανά παιδιά να φαν’ να μακαρίσουν.

[ΦΩΤΗΣ]

Μεγάλης Παρασκευής
Παριστάμενη στο σταυρό η πάναγνος Μαρία
η Θεοτόκος Δέσποινα των Πάντων η Κυρία.

Ω τέκνον μου πως κρέμεσαι εις τον σταυρό επάνω
να ήτο δυνατόν εγώ μαζί σου ν αποθάνω.

Ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι
να λάβει δείπνο μυστικό για να τον λάβουν όλοι.

Σαν κλέφτη τον επιάσανε και σα φονιά τον πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τυραννάνε.

Σήμερον μαύρος ουρανός, σήμερον μαύρη μέρα
σήμερον όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται…

[ΦΩΤΗΣ]

Παρισταμένη
•
•
Τα πάθη του Χριστού οπως λέγονται στον Άγιο Ιωάννη Ιεράπετρας
(ευχαριστούμε πολύ τον Εμμανουηλ Λαθουρακη για την αποστολή του παρόντος κειμένου)
Παρισταμένη στο σταυρό η Πάναγνος Μαρία
η Θεοτόκος Δέσποινα, των πάντων η Κυρία.

Και βλέπουσα κρεμάμενον εν ξύλω τον σωτήρα
Τον ποιητή της κτήσεως και νόσων ιατήρα

Κατανοούσα τας πληγάς, των ήλων και την λόγχην
Τον φονευτήν και άνομον αγνομοσύνη τόσην

Μη δυναμένη των φλογών και τας μοιρολογίας
κρατούσα ολοφύρετο πολλάς ηδυπαθείας

Μετά βαρέως στεναγμούς και πόνους της καρδίας
προς του Χριστού την συμφορά αυτήν μοιρολογίας

Ω τέκνο μου γλυκύτατο, πολλά ηγαπημένο
πως υπομένεις στο Σταυρό θάνατο υβρισμένον

Τους εμπαιγμούς και ραπισμούς, ύβρεις και βεβηλώσεις
στέφανον τω ακάνθινον, την λόγχην και τας πόσεις

Ω ουρανοί χαλάσατε, πλακώσατε την μάνα
όπου για πίκρες και καημούς την έκανε η Άννα

Χολήν και όξος κάλαμον, τας αταξίας τάλας
των μιωφώνων και δηνών έχουν καταμεγάλας

Ω Ιησού γλυκύτατε, πολλά ηγαπημένε
μονογενή μου ακριβέ πολλά τυρανισμένε

Πως εν τω ξύλω κρέμεσαι γυμνός τετημημένος
όπου υπό τον Σεραφείμ είσαι ευλογημένος

Εγώ ’μαι μάνα, τέκνο μου απομεμονωμένη
και ποιος θα με παρήγορει την πολυπικραμένη

Πόσο όμορφος κι ανίδεος φαίνεσαι τοις ορώση
όπου εστόλισες την γη με ομορφία τόσην

Και ως κακούργος κρέμεσαι μη έχων αμαρτία
ουκ έστιν αμαρτάνουσι παρέχει σωτηρία

Τέκνο μου γιατί κρέμεσαι εις τον Σταυρόν επάνω
ας ήτο δυνατό κι εγώ, μαζί σου να πεθάνω

Τι πονηρόν εποίησας τέκνον της οικουμένης
τοις αχαρίστοις και τυφλοίς κακίστοις φαρισέοις

Μανάδες που γεννήσατε, ελάτε κλάψατε με
το τέκνον μου σταυρώσανε, παρηγορήσετε με

Έναν υιόν μονογενή, Θεόν χαριτωμένον
τον έχουν χωριστά απο με στο ξύλο σταυρωμένον

Τι ξαφνικόν μαχαίριον εμπήκε στην καρδιά μου
να βγάλω απ τας αγκάλας μου την μόνη συντροφιά μου

Υιέ μου αγαπημένε μου, η εδική σου πίκρα
και τα πολλά σου βάσανα αλλού δεν εφανήκαν

Τους ασθενείς ιάτρευες, όλους τους παραλύτους
Εβραίους τε και Έλληνες, ξένους και προσυλήτους

Εκατοντάρχου τον υιόν, ερύσω του θανάτου
και τον τις χείρας έγειρας εξ άδου κατωτάτου

Ω Ιουδαίοι άνομοι και αρνηταί κυρίου
απάνθρωπα αγνώμοσοι υπερ παντός θηρίου

Ω δια ποίον φταίξιμον Πιλάτου τον ζητείται
Τον Ιησού σταυρώσατε τον Βαραββά αφήτε

Αχρείοι και αχάριστοι εις τας ευεργεσίας
και χαρισταί του Ιησου από τας τόσας χρείας

Σας έσωσα, σας λύτρωσα κινδύνω και θανάτω
ως κτίστης παντοδύναμος πάντα πολλώ και πράττω

Εν τη ερήμω έτρεφες ημάς ποικιλοτρόπως
ημέρας τεσσαράκοντας Χριστός και φιλανθρώπως

Έσχισε και την θάλασσα δια να σας λυτρώσει
εκ της δουλείας φαραώ θέλων εσάς να σώσει

Μέλι και γάλα ρέουσα, γή της επαγγελίας
πολλάς πληστίας προς εσάς, πολλάς ευεργεσίας

Που είναι τέκνο οι φίλοι σου, που είναι οι μαθητές σου
όλοι σ’ απαρνηθήκανε, έκαστος έφυγε σου

Μα εσύ, ω ασεβέστατε Ιούδα Ισκαρίωτη
επρόδωσες τον δάσκαλον, Υιόν μου κι δεσπότη

Αντί του μάνα τον σταυρό, όξος αντί το γάλα
αντί του μέλι την χολήν, τον σπόγγον και τα άλλα

Άγνωστε και τρισάθλιε με τόσην ασεβείαν
επρόδωσες τον Ιησού με την απανθρωπία

Ποτέ σου δεν επείνασες, ποτέ δεν εγυμνώθεις
και ηθέλησες τον δάσκαλον να τον επαραδώσεις

Και σεις βουνά χαλάσατε, όρη πλακώσατε με
μανάδες λυπηθείτε με, όλες πονέσατε με

Πικραίνομαι πάρα πολύ η πολυπικραμένη
διότι βλέπω κι έμεινα ως ορφανή και ξένη

Δεν έχω υιέ μου δάκρυα ποτάμια να σου χύσω
την θλίψη μου την άμετρον να σου την παραστήσω

Γλυκύτατε μου Ιησού, μέσα στα σωθικά μου
ήρθε μαχαίρι άξαφνα κι έκοψε την καρδιά μου

Τέκνο αγαπημένο μου και πολυπόθητο μου
τα δάκρυα εσκοτίσαν το φως των οφθαλμών μου

Γλυκύτατε μου Ιησού, θωρώ σε σταυρωμένο
δεν δύναται τα μάτια μου υιέ μου να υπομένω

Είσαι ο πάντων ποιητής, υιός μου και θεός μου
και καταδέχθεις να γενείς άνθρωπος εις τον κόσμον

Σάρκα ανθρωπίνην, φόρεσες για να την θανατώσεις
κι εκ των αχράντων σου χειρών τον κόσμο να λυτρώσεις

Ένεκα των αμαρτωλών και ταπεινών ανθρώπων
απέθανες παιδάκι μου στου Γολγοθά τον τόπον

Γι αυτά τα άμετρα καλά που κάνεις κάθε μέρα
Υιέ μου σε σταυρώσανε σε κάθε μια χέρα

Εσύ όπου εκρέμασες την μέση των υδάτων
κρέμεσαι τώρα στο Σταυρό, κριθής απ’ τον Πιλατον

Ω που κάνες τους Ουρανούς, όμοιους ποιητάδες
εξάπλωσες τας χείρας σου, μέσα σε δυο ληστάδες

Μικροί μεγάλοι κλάψατε, δάκρυα να σμιχθούσι
και μένα την τρισάθλια μάνα να λυπηθούσι

Με σίδερον ομότατον είναι προσηλωμένος
το αίμα τρέχει εξ αυτών σπλάχνο τετημημένον

Βλέπω Χριστέ την άχραντον και θείαν κορυφήν σου
με στέφανον άκανθινον σου στέφουν την ζωή σου

Λάλησον , τέκνον, λάλησον δως μου παρηγορίαν
της τεθλημένης σου μητρός της ορφανής Μαρίας

Παρακαλώ σε άνοιξε το άγιο σου στόμα
να μου μιλήσεις της φτωχής, πριν να μπεις εις το χώμα

Ανοίξας δε ο Ιησούς, τους όφθαλμους και είδε
πως έκλαιγε η μητέρα του και με την λύπη είπε

Διψώ και δώστε μου νερό ολίγον εις το στόμα
τα χείλη μου ξεράθηκαν η γλώσσα και το στόμα

Ως ήκουσεν η Δέσποινα τους λόγους του Κυρίου
εβόησεν οδυνηρώς, μετά κλαυθμού και θρήνου

Ω θάλασσες και πόταμοι και βρύσες ξεραθείται
λαγκάδια όρη και βουνά τη μάνα να πα βρείτε

Εις τον σταυρόν εδίψασε ο ποιήτης υδάτων
και της θαλάσσης ο κρατών ποιών βουλή και πράττων

Χολήν και όξος ω Υιε σήμερον σε ποτίζουν
και της μητρός της ταπεινής τα σωθικά θερίζουν

Και ούτως έσυρε φωνήν Χριστέ προς τον πατέρα
κλίνοντας και την κεφαλή, παρέδωσε το πνεύμα

Και που να κλίνω κεφάλην, που να βρω μιαν ελπίδα
που να βρω μια παρηγοριά εις τον καημό που είδα

Θαμπώνονται και τρέμουνε τα πονεμένα μέλη
ώσπερ κατακεντούμενα με ξίφη και με βέλη

Ω τέκνο μου γλυκύτατον και πολυπόθητον μου
κι από τη λύπη την πολλή, θαμπώνεται το φως

Που ναι γυιέ μου το κάλος σου, που είναι η ωραιότης
η οψις σου η ευγενική και θεία σου φαιδρότης

Δεν σε γνωρίζω τέκνο μου γιατί είναι ματωμένα
τα μέλη σου τα τρυφερά, τα καταξεσκισμένα

Και κλάψατε με άπασαις μαθήτριαι κυρίου
ίνα συγκοινωνίσουμε ζωής του αιωνίου

Και μοναχήν μ’ αφήκατε με θλίψεις κι απορίας
με στεναγμούς και οδυρμούς, την ορφανή Μαρία

Τώρα σε βλέπω φανερά εις τον Σταυρόν επάνω
πως τώρα ζω, καλύτερα ήθελα να πεθάνω

Κλίνε Σταυρέ πανάγιε, ξύλον ευλογημένον
όπου βαστάζεις την Χριστόν, σαρκεί προσηλωμένον

Σκύψε Σταυρέ να δονηθώ να σε καταφιλήσω
Τον ποιητήν μου και Θεόν να αποχαιρετίσω

Σταυρέ μου αγιώτατε λυπήσου τον καημόν μου
κλίνε ολίγον προς εμέ να πιάσω τον υιόν μου

Λυπήσουμε την ταπεινή, κλίνε την κορυφήν σου
αν τύχη να με λυπηθούν και τούτον να μ’ αφήσουν

Να αγκαλιαστώ το τέκνο μου το πολυαγαπημένο
και να φιλήσω τον Σταυρό όπου ναι σταυρωμένο

Παρών δε και ο Ιωσήφ από Αριμαθείας
φίλος δεν ήτο του Χρίστου πιστός αλλά κρυφίας

Δως μου λοιπόν παρακαλώ τον Ιησού τον ξένον
όπου επηβούλος μαθητής τον έχει προδομένον

Δως μου το σώμα του Χρίστου για να το κατεβάσω
από το ξύλο του σταυρού να πάω να το θάψω

Και ευλαβώς και θρηνηδώς ο Ιωσήφ βαστάζων
το σώμα του Πανάγιου εβόησε κραυγάζων

Μεγαλύνω τα πάθη σου υμνώ και την ταφή σου
και προσκυνώ δοξολογώ την συγκαταβασίν σου

Η δε παρθένος δέσποινα αρχίνισε να κλαίει
προς τον υιόν της και Θεόν τέτοια λόγια να λέει

Θανατωμένων σε θωρώ και καταπληγωμένον
δεν δύναται τα μάτια μου υιέ μου να υπομένω

Άνοιξε τα ματάκια και δες την πονεμένη
εμένα που σ ανάθρεψα την πολυπικραμένη

Ελάτε όλοι κλάψετε τον ποιητή του κόσμου
που για την σωτηρία σου έγινε ο υιός μου

Ελάτε μαθητάδες του και δείτε τον Χριστό σας
και κλάψετε όλοι εμέ και τον διδάσκαλο σας

Προφήται και αρχιερείς του κόσμου διδασκάλοι
ελάτε να πονέσετε την λύπη την μεγάλη

Χριστέ μου και μακρόθυμε τέκνον αγαπημένον
και σ’ ίντα σπίτι σ’ έβαλαν, μαύρο κι αραχνιασμένο

Λάλησον αναστάσιον υιού Θεού και φώς μου
εις άφεσιν και λύτρωσειν, κοινώς παντός του κόσμου

Όπως και εγώ χαρίσωμαι μετά των μαθητών σου
εις όψιν και κατάπτωσιν και μίση των εχθρών σου

Ταύτα και περισσότερα μετά κλαυθμού βοώσα
η Θεοτόκος αληθώς έμεινε καθορώσα

Τον Ιησού σταυρώσατε σαρκί προσηλωμένον
και από πάντων των εχθρών άτακτα υβρισμένον

Συμφώνως όλοι οι πιστοί μητέραν την αγίαν
η του παντάνακτος ημών Θεού η σωτηρία

Ας την εγκωμιάσομεν την κεχαριτωμένη
και υπό αγγέλων και βροτών αεί ευλογημένη

Άσπιλε παναμώμητε άφθορε Παναγία
απελπισμένων η ελπίς και πάντων σωτηρία

Παντάνασσα πανήμνυται μήτερ ευλογημένη
βασίλισσα κυρία μου, υπέρ δεδοξασμένη

Παρακαλώ σε Δέσποινα δια να μεσιτεύσεις
προς τον υιόν σου και Θεόν, να τον παρακαλέσεις

Για μένα τον ανάξιον και παρηρτημένον
αμαρτωλόν και άσωτον και τον απελπισμένον

Δόξασοι Παναγία μου πανήμνυται κυρία
αμαρτωλών βοήθεια και πάντων Σωτηρία

Ίνα δοξάσω δια σε τον πλάστη και θεόν μου
τον ευεργέτη του παντός και λυτρωτή του κόσμου

Δόξα σοι, δόξα τω πατρί και κείνος που σταυρωθεί
θέλησε με σπλαχνία του, τον κόσμο να λυτρώσει

Ναι τέκνο μου γλυκύτατο πολύ παρακαλώ σε
συγχώρηση των Χριστιανών και άφεση τους δώσε

Δόξασοι τω πανάχραντο πατρί, υιό και πνεύμα
νυν και αει και συν αυτούς εις πάντας τους αιώνας.

Και εις έτη πολλά

[ΦΩΤΗΣ]

Σαν την ημέρα της Λαμπρής άλλη κιαμιά δεν είναι
•
Ούλες οι μέρες του Θεού ‘ν’ καλές κι ευλογημένες,
Σαν την ημέρα της Λαμπρής άλλη κιαμιά δεν είναι,
Απού σημαίνουν οι γι εκκλησιές, τα μέγα μοναστήρια,
σημαίνει κι η Αγιά-Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
μ’ εκατοπέντε σήμαντρα, μ’ εκατοδυό καμπάνες,
μ’ εξηνταπέντ’ αρχιερείς, γούμενους ενενήντα,
δασκάλους εικοστέσσερις και διάκους ογδοήντα
Και στα δεξιά ‘ν’ ο βασιλιάς, ζερβά ‘ν’ ο πατριάρχης,
Και ψάλλουν το χεροβικό με τσι ψαλιμουδίες.
Κι ο άγγελος απού τς ουρανούς εβγήκε και φωνιάζει:
-Πάψετε το ψαλιμουδιό, να χαμηλώσουν τ’ άγια,
να μεταλάβου οι χριστιανοί, θρηνάτ’ η Παναγία,
κι οι Τούρκοι επλακώσανε, στον Εντρινέν εμπήκαν.
Κι η Παναγιά η Δέσποινα κλαίει, μοιρολογάται,
Κι ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ τηνε παρηγορούνε:
-Σώπασε, Παναγία μου, δική μας είναι πάλι.
Ούλες οι χώρες χαίρουνται κι ούλες καλήν καρδιάν ‘χουν,
Η Ρόδο η βαριόμοιρη στέκει αποσφαλισμένη.
Τρεις χρόνους τήνε πολεμούν στεριάς και του πελάγους
Κι οι πόρτες τση αραχνιάσανε και τα κλειδιά σκουριάνα.
Μηνούν του πρωτομάστορα, του πρώτου τω μαστόρω:
-Μάστορα, πρωτομάστορα, και βούηθηξε τση Ρόδος.

[ΦΩΤΗΣ]

Τα πάθη του Χριστού
•
Κάτω στα Ιεροσόλυμα εις του Χριστού τον Τάφο,
εκεί οι Αγγέλοι λειτουργούν κι οι Αποστόλοι Ψάλλουν.
Ψάλλουν το Άγιος ο Θεός και την Τιμιότερα
κι εκεί δεντρό δεν ήτονε δεντρό εφανερώθει.
Η ρίζα ήτον ο Χριστός κι η Παναγιά οι κλώνοι
και τα ξωκλωναράκια του Αγγέλοι κι Αρχαγγέλοι
κι όσοι ανθοί επέφτανε ήτονε μάρτυροί ντου.
Οι μάρτυροι ελέγασι η του Χριστού τα Πάθη.
Απού τονε σταυρώσανε οι χίλιοι οι γι’ Οβραίοι
και τα πιστά και τα σκυλιά κι οι τρεις αφορισμένοι.
Το Φαραώ επέψανε να κάνει τρεις περόνες
κι εκείνος ο παράνομος πάει και κάνει πέντε
-Συ Φαραέ που τση καμες πρέπει να μας διδάξεις :
-Βάλετε δυο στα πόδια του και τσ’ άλλες δυο στα χέρια ,
το πέμπτο το φαρμακερό βάλετε στην πλευρά του
να χύσει αίμα και νερό να πικραθεί η καρδιά ντου.
Η Δέσποινα ως τω ’κουσε έπεσε λιγωμένη.
Σταμνιά νερό τση χύσανε και τρακαλιές το μόσκο
και δέκα το ροδόσταμο ως το να συνηφέρει.
Κι απίτις εσυνήφερε κι ήρθε ο λογισμός τση:
Κλουθάτε μου γειτόνισσες οι πλια καλύτερές μου
κι άλλες δε τση κλουθήξανε μόνο οι τρεις Παρθένες.
Η Μάρθα ,η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα
και παίρνουν ντη και πάνε ντη κι οι τέσσερις αντάμα.
Κι επιάσαν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι
το μονοπάτι τση’ βγαλε εις του ληστή την πόρτα
Θωρεί την πόρτα σφαλιχτεί και τα κλειδιά παρμένα
και τα πορτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα .
Παίζει τση πόρτας μια σπρωξιά μέσα και όξω ευρέθη
και άλλο δεν εγνώρισε μόνο τον Αϊ –Γιάννη.
-Αϊ μου Γιάννη Αφέντη μου και Βαφτιστή του γιου μου
δείξε μου τον εγέννησα για δε τονε γνωρίζω.
-Θαμάζομαί σε Δέσποινα λόγια τα ροζονάρης
εσύ που τονε γέννησες και δεν τονε γνωρίζεις
κι εγώ που τονε βάφτισα πώς να τονε γνωρίσω;
Ποιος έχει στόμα να σου πει γλώσσα να σου μιλήσει
ποιος έχει χεροπάλαμο για να σου τονε δείξει;
Θωρείς τον κείνο το χλωμό τον παραπονεμένο
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτημένο;
απού φορεί στην κεφαλή ακάνθινο στεφάνι
κι οπού φορεί στη μέση του ολότριχο ζωνάρι;
Κι απού βαστά στα χέρια του καρφιά να τον καρφώσουν;
Εκείνοσάς είν’ ο γιόκας σου και με ο Δάσκαλός μου
-Άχι δε μου μιλάς παιδάκι μου δε μου μιλάς παιδί μου;
Τι να σου πω μανούλα μου που διάφορο δεν έχει;
Μόνο το Μέγα Σάββατο που δα λαλήσει ο πετεινός
σημαίνει η Γης σημαίνουν τα ουράνια
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά με τσι χρυσές καμπάνες.
Μάνα μη δείξεις σκοτωμό, σκοτώνουνται οι μανάδες,
και δείξε μια παρηγοριά να τηνε κάμουν οι άλλες.
Βάλε κρασί στο μαστραπά κι αφράτο παξιμάδι
κάλεσε τσι γειτόνους σου να το γευτείτε ομάδι
και κάτσε παρηγόρησε τσι θλιβερές μανάδες.
Η Αγιά Ελένη πέρασε κι εκατηγόρησέναι .
-Ποιος είδε γυιό εις το Σταυρό και μάνα στο τραπέζι;
-Άψαλτη κι αλειτούργητη να’ σαι Αγιά Ελένη
που δεν επαρηγόρησες τη μάνα τη θλιμμένη.
Κι ομπρός πηγαίνει ο Σαβαός και το χαρτί διαβάζει
κι άγγελος τον ερώτηξε πουν τα μιστά που κάνει.
-Εγώ ορφανό δεν έντυσα μουδέ και διψασμένο,
μουδέ σαράντα λειτουργιές δε τσι βαστώ τ’ Αφέντη.
-Γιάγυρε οπίσω αμαρτωλέ τ’ Αφέντη δε σε πάω.
Σε πάω του πνευματικού να πεις τα κρίματά σου
να πας να πεις ό,τι καμες κι ότι ’χεις καμωμένα.
Στον πύρινο τον ποταμό τση τρίχας το γιοφύρι
εκειά την πάνε την ψυχή, δεξά ζερβά ξανοίγει.
Στον τόπο τον αγνώριμο κιανένα δε γνωρίζει.
Κι εκειά βαστούν τη ζυγαριά Αγγέλοι και ζυάζουν,
τα κρίματα τα σφάλματα εκεί τα λογαριάζουν.
Κλησία δεν εθέλανε ποτέ ντως να πατήσουν
να κάμουν των καλών αντρών να πα να κοινωνήσουν
Κι αν ήρθαν πια καμιά βολά δίχως την όρεξή ντως
ετρώγαν κι επορνεύγανε κι εχάναν την ψυχή ντως
Ετρώγαν και πορνεύανε, έπιναν και μεθούσαν,
τ’ αντίδωρο ετρώγασι και πάλι βλαστημούσαν
Κι εβγάνανε το Σώμα μου και το τσαλαπατούσαν.
Όποιος το λέει σώνεται και όποιος τ’ ακούει αγιάζει
κι όποιος το καλαφρουκαστεί Παράδεισο δα λάβει
Παράδεισο και λίβανο ‘πο Μέγα Μοναστήρι.
Κι όποιος δοξάζει το Θεό και κάνει το Σταυρό ντου
πάντα είναι στο πλάι του και πάντα στο πλευρό ντου.
Τον Αϊ-Γιώργη προσκυνώ, την Παναγιά δοξάζω,
Που κάνει τα χατίρια μου και δεν αναστενάζω.

[ΦΩΤΗΣ]

Το Μοιρολόγι της Παναγίας
•
Η Παναγιά εκάθουντου επάνω στο θρονί της
δριμύ φωνή της σύρανε για το Μονογενή της.
Επιάσανε το τέκνο της επιάσαν το παιδί της.
Η Παναγιά ως τ’ άκουσε έπεσε λιγωμένη
σταμνιά νερό τση χύσανε ως το να συνηφέρει.
Κι απις εποσυνήφερε κι ήρθε στο λοϊσμό τση,
παίρνει τση δυο γειτόνισσες τσι πιο καλύτερές τση,
και παίρνει η μια το θυμιατό κι η άλλη το λιβάνι
και παίρνουν και πηγαίνουνε να πα να δουν τι κάνει
και παίρνουν και πηγαίνουνε εις του Ληστή την πόρτα.
Θωρεί τσι πόρτες σφαλιχτές και τα κλειδιά παρμένα
και τα πορτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Παίζει τση πόρτας μια λαχτιά, μέσα και πέρα πάει
κι άνθρωπο δεν εγνώρισε μόνο τον Αϊ- Γιάννη
Ε, Αϊ-Γιάννη Πρόδρομε και Βαφτιστή Κυρίου
δεν είδες με το τέκνο μου και το βαφτιστικό σου;
-Δεν έχω μάθια να σε δω στόμα να σου μιλήσω
ούτε και χεροπάλαμα για να σου τονε δείξω.
Βλέπεις εκείνο το χλωμό τον παραπονεμένο
όπου φορεί ποκάμισο στο αίμα βουτημένο,
όπου φορεί στην κεφαλή ακάνθινο στεφάνι
κι όπου φορεί στη μέση του το τρίχινο ζωνάρι;
Εκείνο’ ναι το τέκνο μου και με ο Βαφτιστικός μου.
Η Παναγιά ως τ’ άκουσε έπεσε λιγωμένη
ροδόσταμο τση χύνανε ως το να συνηφέρει.
Κι απίτις εσυνήφερε κι ήρθε στο λοϊσμό της,
ζητεί μαχαίρι να σφαγή γκρεμό να πα να δώσει
ζητεί και κακοθάνατο να κακοθανατώση.
-Να πάρεις το στρατί, στρατί να πας εις το θρονί σου
να κάμεις τη μετάνοια σου και η την προσευχή σου.
Βάλε νερό στο μαστραπά κι αφράτο παξιμάδι
να κάμεις την παρηγοριά για να την κάμουν κι άλλοι.
Παρισταμένη στο Σταυρό η Πάναγνος Μαρία,
η Θεοτόκος Δέσποινα και του παντός Κυρία
Βλέπω μαχαίρι ξαφνικό και μπήκε στην καρδιά μου
να χάσω τον ανάθρεψα που ’ταν παρηγοριά μου.
Η Μάρθα η Μαγδαληνή εσίμωσε κοντά Του,
σκύφτει φιλεί τους πόδας Του κι ακούει τη λαλιά Του.
Διψώ και δώστε μου νερό τα χείλη μου να γράνω
κι η γλώσσα μου ξεράθηκε εις τον Σταυρόν επάνω.
Μανάδες που ’χετε παιδιά ελάτε κλάψετέ με
το τέκνο μου σταυρώσανε παρηγορήσετέ με.
Ω τέκνο μου γλυκύτατο πολυαγαπημένο
δεν δύναμαι να σε θωρώ πως σ ’έχουν ποδωμένο.
Ω τέκνο μου γλυκύτατο πολυβασανισμένο
σε μαύρο τάφο σ’ έβαλαν κι είσαι αραχνιασμένο.
Ω ουρανοί και ποταμοί και βρύσες ξεραθείτε,
όρη λαγκάδια και βουνά όλα ξεριζωθείτε
Ω ουρανοί χαλάσετε πλακώσετε τη μάνα
που δια πίκρες και καημούς τη γέννησε η Άννα.
Κι η Αγία Ελένη παίρνανε θωρεί τη στο τραπέζι:
-Ποιος είδε τέκνο στο Σταυρό και μάνα στο τραπέζι;
-Άψαλτη κι αλειτούργητη να’ ναι η Αγια Ελένη
που δεν επαρηγόρησες τη μάνα την καημένη.

[ΦΩΤΗΣ]

Ω Άη Γιώργη αφέντη μου
•
Ω Άη Γιώργη αφέντη μου κι ομορφοκαβαλάρη,
Που’ σαι ζωσμένος το σπαθί και το χρουσό κοντάρι.
Τη χάρη και τη δόξα σου θέλω ν’ αναθιβάλω,
Για το θεριό που σκότωσες τσι χώρας το μεγάλο...
Ένα θεριό απού’ τανε στση χώρας το πηγάδι,
κι ανθρώπους το ταΐζανε πασά ταχύ και βράδυ...
Κι άμα δεν ήθελα του παν ανθρώπους να δειπνήσει,
σταλιά νερό δεν άφηνε να κατεβεί στη βρύση...
Κι επαίζανε τα μπολεθιά, κι ότινος είχε πέσει,
να πηαίνει το παιδάκι ντου του λιονταριού πεσκέσι...
Μα’ πεσε και το μπολετί εις τσι βασιλοπούλας,
απού’ τον ωραιότατη, μοναχορηγοπούλα...
Κι ο κύρης τση ως το ‘κουσε πολλά του βαροφάνη,
παίρνει δαρμένα γόνατα στσι λυγερής του φτάνει...
Κι εκεί σπαθιά σερθήκανε μαχαίρια ακονισμένα
-Δε μπέμπεις το παιδάκι σου, πέμπομε με σκιάς εσένα...
-Πάρετε το παιδάκι μου και ντύσετέ το νύφη,
κι αμέτε το του λιονταριού πεσκέσι να δειπνήσει...
Εμπήκαν κι εστολίζαν τη, απ’ το ταχύ ως το βράδυ,
ολόχρουσα τση βάνανε όλο μαργαριτάρι...
Τον ήλιο βάνει πρόσωπο, τη θάλασσα γιορντάμι,
την άμμο την αμέτρητη βάνει μαργαριτάρι...
Κι όντε τη κατεβάζανε εις τη μεγάλη σκάλα,
εβγήκεν η μανούλα τση και φώνιαζε μεγάλα...
-Ας τάξω δε σε βύζαξα ‘που τα βυζιά μου γάλα,
και δε σ’ εκοιλιοπόνησα και φώνιαζα μεγάλα...
Και βγήκε και ο Κύρης τση με τη χρουσή κορώνα,
κι ακούμπησε τη κεφαλή στσι πόρτας τη κολώνα...
-Ας τάξω ο κακορίζικος δε σ’ είδα εγώ ποτές μου,
κι ένα κεράκι αφτούμενο εκράτουν κι έσβησέ μου...
Και ο λαός τσ’ ακλούθηξε και πήγανε στη βρύση,
δεν τ’ όρπιζε η μωρόνυφη πως θα ξαναγυρίσει...
Κι έτρεμε το κορμάκι τση και το λιγνό τση μπόι,
πως θα τη φάει το θεριό τέθοια πανώρια κόρη...
Κι ο Άϊ – Γιώργης πέρασεν από την ίδια στράτα...
-Είντα γυρεύεις , κόρη , επά και κάθεσαι στα δάσα;
-Πήγαινε, νιέ μου, πήγαινε, φεύγε από κοντά μου,
να μη σε φάει το θεριό σαν και την αφεδιά μου...
-Μη το φοβάσαι το θεριό και γώ θα τ’ αποθάνω,
μ’ άφησ’ με ν’ αποκοιμηθώ στα γόνατά σου απάνω...
Στα γόνατά τσ’ ακούμπησε για να τονε ψειρίσει,
κι ετρέχανε τα μάθια τση σα θολομένη βρύση...
Την ταραχήν τ’ ως άκουσε που ‘τρεχε να την πνίξει,
η κόρη απ’ το φόβο τση φώνιαζ’ «Άγιε μου Γιώργη»...
Κι ο Άγιος ως την άκουσε τρέχει να τηνε σώσει,
'πο 'κείνο τ’ άγριο θεριό να τήνε λευτερώσει...
-Κόρη, που’ μαθες τ’ όνομα, Τον Άγιο πως κατέχεις;
-Την ώρα που σ’ εψείριζα, ήρθ’ ένα περιστέρι,
κι εβάστα ‘να χρουσό σταυρό εις το δεξιόν του χέρι...
Κι απάνω στο χρουσό σταυρό έγραφεν Άγιος Γιώργης
απ’ αγαπά τη χάρη του, ποτές του δεν τελειώνει...
Σηκώνετ’ ανατολικά και κάνει το σταυρόν του,
μια κονταριά του χτύπησε κι έκοψεν το λαιμό ντου...
Και ξαναπαίζει του άλλη μια ανάμεσα στο στόμα,
και τότες έπεσε στση γής και τάρασσε στο χώμα...
Χρυσή καδένα έβγαλε 'που το λαιμό το δένει,
ιδέ χαράν που γίνηκε σ’ ούλη την οικουμένη...
-Απού τη σήμερο κι ομπρός άφοβος πάντα να’ σαι,
‘πο κείνα τ’ άγρια θεριά κιανένα μη φοβάσαι...
Απου τη χέρα την αρπά, στ΄ άλογο την καθίζει,
στου βασιλέα έφταξε και τη ροζοναρίζει...
-Να βασιλιά το τέκνο σου όρισε το παιδί σου,
κι απου τα φύλλα τση καρδιάς του δώσε την ευκή σου...
-Να ζήσεις καβαλάρη μου, γι πέ μου τ’ όνομά σου,
και χάρισμα βασιλικό να κάμω τσ’ αφεδιάς σου...
-Γιώργη Στραθιώτη λένε με από τη Σκαρπαθία,
κι ά θές να κάμεις χάρισμα χτίσε μιαν εκκλησία...
Κι εις τη ζερβή κι εις τη δεξιά γράψ’ ένα καβαλάρη,
να προσκυνούν οι Χριστιανοί κι εσύ κι όποιος κι αν πάει...

[ΦΩΤΗΣ]

Ώ σταυρωμένε μου Χριστέ
Ώ σταυρωμένε μου Χριστέ και δώδεκ’ αποστόλοι,
αϊδάρετέ με τ’ορφανό να χτίσω εκκλησία...
Να λουτρουγούν οι Χριστιανοί και να μεταλαβαίνουν,
και να βαφτίζουνε παιδιά...