ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ. Η ΥΠΟΥΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

[Achilleas]

Στην Εκκλησία μας υπάρχει ο όρος φαρισαϊσμός. Έιναι μία ωραιοπάθεια και ένας άκρατος ναρκισσισμός ντυμένος με θρησκευτικό μανδύα. Είναι μία λεπτή αρρώστια, η βδέλλα της ψυχής που καταπίνει κάθε πνευματική ικμάδα. Η κλινική εικόνα της είναι δύο πράγματα, πρώτον η κενοδοξία με την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό και δεύτερον η κατάκριση και περιφρόνηση του πλησίον. Είναι βαριά αρρώστια με τις δύο αυτές συνταιριασμένες εκφάνσεις, που την βρίσκεις στο χώρο των λεγόμενων χριστιανών. Στα πρόσωπα αυτά θα βρει κανείς τον εύκολο σκανδαλισμό και την κρίση και διαπόμπευση των άλλων, καθώς και την ιεροκατηγορία. Η όλη ενασχόληση με τα των άλλων είναι μια έμμεση φυγή από τον εαυτό τους και μία επανάπαυση στον πνευματικό λήθαργο. Οι αμαρτωλοί αδελφοί είναι τα σημεία της σύγκρισης και ανάδειξης των δικών του αρετών. Είναι ένας μόνιμος παρασυρμός των ανθρώπων της πίστεως να ενασχολούνται με τυπικές θρησκευτικές πράξεις που δεν εγγίζουν την καρδιά τους, αλλά μόνον τους δίνουν την ψευδαίσθηση του καλού χριστιανού που έκανε τα θρησκευτικά του καθήκοντα και τις υποχρεώσεις σαν ένα καλό προσκοπάκι. Δεν γυρίζουν όμως ποτέ να αφουγκρασθούν την φωνή της συνειδήσεώς των για την κάθαρση του εαυτού των. Δεν μπορούν να εννοήσουν ότι και ο αμαρτωλός είναι εικόνα Θεού και δεν μπορούν να δουν τα καλά με τα οποία ο Θεός τον προίκισε και ότι χρήζει της αγάπης και των προσευχών του ελέους όλων.
Υπάρχει έλλειψη αγάπης δικής των καθώς και παντελής άγνοια της αγάπης του Θεού, που στην ζωή αυτή δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να τον σώσει. Ο αμαρτωλός είναι εύκολο μέσα από την αηδία και τον κορεσμό της αμαρτίας να βρεί τον δρόμο της μετάνοιας και της ανάστασής του, γιατί μέσα του η συναίσθηση των αμαρτιών του και ο καταιγισμός των ενοχών του δίνουν πολλή ταπείνωση και πόθο για να πλησιάσει πραγματικά το Θεό. Ζει τόσο εμπειρικά τη νέα γη, τη νέα εν Χριστώ ζωή του, με τόση αγάπη στο Θεό, όπως ακριβώς είπε ο Κύριος στην πόρνη που Του άλειψε τα πόδια με μύρο "αυτή αγάπησε πολύ, διότι της συγχωρέθηκαν πολλά". Αντιθέτως, θα δει κανείς σ' εκείνους που ζουν φαρισαϊκά την πνευματική σχιζοφρένεια σε όλο το μεγαλείο της καθώς και τον καθωσπρεπισμό και τον τυπικό καταναγκαστικό τρόπο σχέσης με τον Θεό και την Εκκλησία. Είναι μία επανάπαυση και μία αυτοβεβαίωση του ανθρώπου ως του καλύτερου χριστιανού το να μετρά νηστείες που κάνει και τα αφιερώματα που δίνει και τα κεριά και τις δωρεές και τα προσκυνήματα σε μοναστήρια και την προσφορά ελεημοσύνης στο φιλόπτωχο. Θέλει να θεάται τα έργα του και να αυτοθαυμάζεται και το κυριότερο, να επαναπαύει και να αποκοιμίζει τη συνείδησή του στις φωνές των τύψεων, που ανελέητα, τον ταλανίζουν.
Ένα άλλο μείζον θέμα είναι οι πολιτικοί εκείνοι που πλησιάζουν ωφελιμιστικά την Εκκλησία και ντύνονται το ένδυμα του καλού χριστιανού ή και θέλουν να τους σκεπάζει για να έχουν την καλή μαρτυρία του λαού. Οι κληρικοί δεν είναι οι γλάστρες που διακοσμούν τις δημόσιες εμφανίσεις των πολιτικών. Άλλο είναι η τιμή στις υπερέχουσες εξουσίες και άλλο είναι η προβολή των πολιτικών και η εκμετάλλευση του αγίου Οίκου του Θεού για τα κομματικά τους ωφέλη. Έως πότε θα τους επαινούμε για να έχουν ταυτοί την ψήφο του λαού και να εντυπωσιάζουν με την φαρισαϊκή παρουσία τους ότι αγάπουν την Εκκλησία πετώντας ψίχουλα και κόκαλα χρημάτων για να έχουν τους κληρικούς υποχρεωμένους και δουλοπρεπείς;

[Νίκος]

Πολύ ωραίο θέμα Αχιλλέα.

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή. Διαβάζοντας προσεκτικά τα 4 Ευαγγέλια διαπιστώνουμε ότι σε δυο κατηγορίες ανθρώπων εστίασε κυρίως την κριτική του ο Χριστός, τους Φαρισαίους και τους πλούσιους. Ειδικά όμως στους Φαρισαίους απευθύνθηκε πολλές φορές με ιδιαίτερα βαρείς χαρακτηρισμούς και επέστησε την προσοχή των μαθητών του ν' αποφύγουν παρόμοιες συμπεριφορές.

Τι είναι αυτό που έκαναν οι Φαρισαίοι και ενόχλησε τόσο πολύ των Κύριο; Οι Φαρισαίοι είχαν μετατρέψει την Παλαιά Διαθήκη από προετοιμασία της προσέγγισης του ανθρώπου με το Θεό σε σύνολο κανόνων, που όποιος τους τηρούσε είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο Θεό και τους ανθρώπους κι έπρεπε να θεωρείται δίκαιος.

Ποιος ήταν όμως ο σκοπός του Μωσαϊκού νόμου και γενικά των εντολών του Θεού προς τους Εβραίους μέσω των προφητών κατά το διάστημα της Παλαιάς Διαθήκης; Ο Αδάμ και η Εύα αυτό που έχασαν ήταν η Αγάπη που τους συνέδεε με το Θεό και τη μεταξύ τους αγάπη και την αγάπη προς την υπόλοιπη κτίση, που πήγαζε από την Αγάπη τους προς το Θεό. Οι εντολές του Θεού αποσκοπούν στο να περιορίσουν τη ζημιά από την μείωση της Αγάπης αυτής, ώστε οι άνθρωποι να μην απομακρυνθούν τελείως από το Θεό και να μην αφήσουν τα ένστικτα να μετατρέψουν την κοινωνία των ανθρώπων σε ζούγκλα.

Όμως ο άνθρωπος από μόνος του, βασισμένος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις δεν μπορεί να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να το εφαρμόσει τυπικά και να δικαιώνει τον εαυτό του, ενώ το παραβαίνει ουσιαστικά με κάθε τρόπο. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον Θεό και το θέλημά Του μ' αυτό τον τρόπο δεν έχουν καμιά πιθανότητα σωτηρίας, επειδή δεν αισθάνονται την ανάγκη της παρουσίας Του στη ζωή τους και συνεχώς απομακρύνονται απ' Αυτόν, αντί να Τον πλησιάζουν.

Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι, που εφαρμόζουν τυπικά το θέλημα του Θεού, όπως οι Φαρισαίοι, υπάρχουν αρκετοί μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί όχι μόνο δε συμβάλλουν με τη συμμετοχή τους στην πορεία της Εκκλησίας για τη συνάντηση του Αιώνιου Νυμφίου της, αλλά σκανδαλίζουν και τους αδύνατους στην πίστη αδελφούς μας κρατώντας τους μακριά απ' αυτή.

Ας παρακαλούμε το Θεό να μας κρατά μακριά από τέτοιες σκέψεις και συμπεριφορές.